Szpetne w sztukach pięknych

Szpetne w sztukach pięknych. Brzydota, deformacja i ekspresja w sztuce nowoczesnej to tom studiów poświęconych głównie sztuce XX wieku. Od czasu wydania w 1853 roku przez profesora Uniwersytetu w Królewcu Karla Rosenkranza Estetyki brzydoty (Aesthetik des Hässlichen), spopularyzowanej w Polsce przez Henryka Struvego (1887), brzydota (szpetne) stała się kluczową kategorią estetyczną. Rosenkranz i Struve interpretowali ją jako negację piękna. Pojęcie brzydoty uzyskało jednak niezależną pozycję, artyści zaś, przedstawiając szpetne, często ujawniali w zdeformowanych, pełnych ekspresji ciałach i rzeczach swoiste piękno. Czytelnik znajdzie w książce analizy różnorodnych zjawisk związanych z pojęciem brzydoty w światowej, w tym polskiej, sztuce, estetyce i w relacjach między dziedzinami twórczości. Waloryzacja brzydoty w XX wieku łączyła się z radykalnymi zmianami stylów, konwencji i postaw artystycznych, by ostatecznie wyprzeć tradycyjne pojęcie piękna.