Wiosna Juliana Przybosia

Monografia ukazuje twórczość Przybosia w nowym świetle i spośród wielu warstw palimpsestu próbuje wskazać te najistotniejsze. Palimpsestowe czytanie Przybosia, którym Edward Balcerzan otwiera tom znajduje swoją kontynuację w kolejnych artykułach. Propozycja interpretacyjna Piotra Michałowskiego, rozważania o powinowactwach ekologii i polityki Aliny Świeściak, obraz przemian dostrzeżonych przez Iwonę Misiak i omówione przez Joannę Grądziel-Wójcik zderzenie obrazów wiosny w wierszach Juliana Przybosia i Julii Fiedorczuk to bogaty wielogłos, otwierający nowe perspektywy odczytywania twórczości autora „Gmachów”. W tomie znalazły się też świadectwa poetyckich interakcji Przybosia, analizy literackich oddziaływań i powiązań. Poetyckie pokrewieństwa z Bogusławem Kiercem omówił Karol Maliszewski. Nad wierszami dla Uty pochylił się Władysław Włoch. Iga Skrzypczak pokazała wpływ Przybosia na pokolenie neolingwistek. Jerzy Borowczyk i Krzysztof Skibski odtworzyli specyficzny dialog poety z przestrzenią. Katarzyna Krzak-Weiss odkryła tajniki projektowania edycji tomu poetyckiego Sponad. Relacje Przybosia z ludźmi kultury i sztuki zapisane w domowym archiwum poety zaprezentowała Agnieszka Kwiatkowska.