Sens życia a pedagogika

Poszukiwania sensu życia towarzyszyły człowiekowi od początku jego istnienia. Pytania o sens własnej egzystencji, celowość istnienia świata z różną intensywnością pojawiają się w świadomości człowieka. Każdy z ludzi stawia sobie pytania: kim jestem? Po co żyję? Jaki jest sens życia?Pytania te nasuwają się szczególnie wtedy, gdy ludzką egzystencję dotyka jakieś wydarzenie, nieszczęście, bądź cierpienie, kiedy człowiek znajdzie się w trudnej nieokreślonej dla siebie sytuacji. Zagadnienie sensu życia interesowało nie tylko tzw. zwykłych ludzi, ale i badaczy filozofii, socjologii czy przedstawicieli innych dyscyplin naukowych, w tym psychologii oraz pedagogiki.Jednak z praktycznego punktu widzenia pozostaje ważny problem, jak zagadnienie sensu życia ożywić w wychowaniu, w działalności edukacyjnej, i w myśleniu pedagogicznym, jak – w ten sposób – pomóc ludziom wchodzić na drogę, która nie prowadzi do nicości, lecz ku pełni bytu i życia. Propozycję taką można przedstawić dokonując próby odczytania pedagogicznych implikacji w myśli twórcy koncepcji logoteorii i logoterapii Victora E. Frankla – psychiatry, psychoterapeuty i filozofa, twórcy „III Wiedeńskiej Szkoły Psychoterapii”. […] Zdaniem V. E. Frankla, sens życia to umiejętność odnalezienia i wykonywania szczególnych zadań, które w przypadku każdej jednostki są indywidualne. Owe zadania nie są przypadkowe, a zaangażowanie w ich realizację wynika z powołania oraz z poczucia odpowiedzialności. Często chętnie cytował on F. W. Nietzschego: „Ten, kto ma po co żyć, potrafi znieść niemal każde j a k”. ze Wstępu do książki