Teoretyczne konteksty profilaktyki niedostosowania społecznego

Książka jest rodzajem przewodnika po wybranych zagadnieniach niedostosowania, zasobów resiliencji, profilaktyki, promowania zdrowia i pozytywnego rozwoju. W myśleniu o profilaktyce niedostosowania czy o resocjalizacji przyjmuje się, że źródła problemów w zachowaniu tkwią w relacjach społecznych, które wpływają na procesy uczenia się i rozwoju. Tymczasem niebywały postęp w dziedzinie biologii człowieka pozwala znacznie głębiej wniknąć w mechanizm regulacji zachowania i czynności umysłu. Autor wskazuje, że współgranie czynników indywidualnych (w tym genów i endofenotypów) z czynnikami środowiskowymi (doświadczeniem relacji z otoczeniem), przybierające postać interakcji /i korelacji, implikuje konieczność integrowania różnych obszarów wiedzy oraz wyjścia poza tradycyjne paradygmaty psychologii i socjologii. Dlatego wiele miejsca poświęca aspektom biologicznym w powiązaniu z rozwojem i uczeniem się oraz kieruje uwagę czytelnika na ujęcia integrujące różne wątki teoretyczne.