Książka łączy w sobie międzykulturowe aspekty savoir-vivre`u, etykiety biznesu oraz wybrane zagadnienia protokołu dyplomatycznego, takie jak: sposoby tytułowania osób, posługiwanie się wizytówkami, właściwe kreowanie swojego wizerunku (dobór strojów i dodatków zależnie od okazji), precedencja (ustalanie hierarchii ważności osób w różnych wydarzeniach organizacyjnych), zasady korespondencji, skróty używane w zaproszeniach, organizacja wizyt, a także cała sfera etykiety stołu. Wprowadzono także część dotyczącą netykiety, omawiającą zachowania w Internecie na forach i czatach, a także pisanie listów elektronicznych i komentarzy w sieci.

Notatki z rodzicielstwa bliskości to książka napisana przez rodziców i dla rodziców. Przybliżają oni swoje doświadczenia oraz dzielą się wiedzą na temat zyskujących na popularności nurtów i trendów w rodzicielstwie. Każdemu z nich poświęcony jest osobny rozdział. Autorzy wzbogacają swoje zwierzenia o krótkie wyjaśnienia teoretyczne oraz polecają przydatne lektury. W książce znajdziesz informacje dotyczące: - rodzicielstwa bliskości, - karmienia piersią (także dłuższego niż powszechnie przyjęte), - chustonoszenia, - Porozumienia bez Przemocy (NVC), - metody rozszerzania diety BLW, - roli ojca w rodzicielstwie bliskości. To książka osobista i prosta – pomaga oswoić zjawiska, które mogą wydawać się zbyt nowoczesne lub ekstrawaganckie. Nie stanowi teoretycznego wywodu psychologów czy pedagogów, ale przystępnym językiem opowiada o tym, jak wygląda codzienne życie wielu współczesnych polskich rodzin. Rodzicielstwo bliskości to więcej niż moda i więcej niż metoda wychowawcza – to postawa, sposób patrzenia na dziecko i relację z nim.

Książka jest [...] kompetentną, wielowątkową odpowiedzią na pytanie: w jakim stopniu współczesna myśl pedagogiczna w harcerstwie i o harcerstwie podejmuje i pojmuje istotę wychowania oraz jaką rolę odgrywa w niej prymarne jego rozumienie jako środowiska pośredniego wychowania? – co stanowi o jej niezaprzeczalnej wartości dla współczesnego ruchu harcerskiego? Z recenzji dr. hab. Wiktora Żłobickiego, prof. nadzw. UWr, hm. Idee skautingu, na których bazuje polski ruch harcerski, zderzając się z ponowoczesną rzeczywistością, czynią sferę wychowania harcerskiego coraz bardziej skomplikowaną. Bogusław Śliwerski, zestawiając tradycję ze współczesnością, łącząc doświadczenie pedagoga, naukowca, instruktora harcerskiego, napisał książkę, którą wykorzystać powinny wszystkie organizacje harcerskie w Polsce, niezależnie od ich ideologicznych i światopoglądowych korzeni. Przydatność tej publikacji dostrzegam przede wszystkim w odniesieniu do postulowanego przez Autora przygotowania i doskonalenia kadr instruktorskich, opartego na rzetelnej, współczesnej wiedzy z zakresu nauk o wychowaniu [...], by odpowiednio przygotowani ludzie prowadzili proces socjalizacji i wychowania zuchów i harcerzy w sposób kompetentny i odpowiedzialny[...] Wprowadzenie - Bogusław Śliwerski Jak jest w rzeczywistości? Czy harcerstwo polskie wyróżnia w istocie od skautingu między innymi nasycenie polskiego harcerstwa naukową myślą? Zanim więc odpowiem na pytanie, czy(-m) jest harcerskie wychowanie, powinienem odnieść się do naukowych źródeł na ten temat. Pedagogika jest tą nauką, której kluczowym przedmiotem badań jest wychowanie. Czy jednak możemy mówić o pedagogice harcerskiej? Jak w myśli skautowej/harcerskiej jawiło się wychowanie oraz w jakim kierunku ewoluuje jego sens? Senat III Rzeczypospolitej uchwalił 2018 rok Rokiem Harcerstwa. Jest to zatem znakomita okazja ku temu, by sięgać do ponad stuletniej myśli o istocie wychowania i różnych jego aspektach w skautingu światowym oraz polskim, także w naszym harcerstwie.

Książka ta opisuje, jak zdaniem autora powinny wyglądać standardy dbania o rozwój najmłodszych członków społeczeństwa. Jego celem nie jest podanie gotowej recepty, ale zaproszenie do refleksji i dyskusji nad tym, co naprawdę jest ważne w wychowaniu dziecka. Książka zawiera przegląd aktualnych poglądów dotyczących wychowania i edukacji, będących alternatywą dla wciąż powszechnego w szkołach tzw. modelu pruskiego. Jej treść jest bliska sercu każdego, kto marzy o edukacji przyjaznej mózgom i potrzebom współczesnych uczniów.

Prowadzone rozważania utrzymane są w konwencji analizy indukcyjnej, która rozpoczyna się od badań indywidualnych, aby na każdym kolejnym etapie uogólniać wnioski. W pierwszej części przeprowadzono analizę sytuacji spotkania pracowników systemu penitencjarnego z odmiennością skazanych muzułmanów przebywających w polskich zakładach karnych. Utrzymując konwencję myślenia systemowego o zjawiskach społecznych, należy uznać, że samo pojawienie się wyznawców islamu było czynnikiem zakłócającym dla systemu, ponieważ zmusiło go do jakiejś reakcji. Przyczynkiem do dyskusji nad opiniami funkcjonariuszy były czynniki destabilizujące system. Zaliczono do nich: stereotypowe postrzeganie muzułmanów, odmienność praktyk religijnych, różnorodność obrzędów czy diety oraz odrębność poglądów na relacje społeczne. Analizowane konteksty sytuacyjne wiążą się z prawdziwymi doświadczeniami praktyki więziennej – są to zdarzenia, które faktycznie zaistniały. Dodatkowo łączyło je to, że zmusiły one system więzienny do jakiejś reakcji na oczekiwania muzułmanów. Oczywiście nie można było omówić wszystkich tego typu sytuacji, ale te, które zostały opisane, stanowią ważny pretekst do wywołania informacji źródłowych, a badani funkcjonariusze w toku wywiadów pisemnych mogli się do nich odnieść. Analizie poddano pięć opisów sytuacji, które rozegrały się w polskiej przestrzeni penitencjarnej na styku relacji personelu więziennego ze skazanymi muzułmanami. Każde z tych zdarzeń wymagało niestandardowej reakcji, dlatego badani respondenci zostali zapytani w drodze wywiadu pisemnego o sposób postępowania, który należałoby podjąć w danej sytuacji. Funkcjonariusze penitencjarni określali swoje propozycje w dwóch kategoriach: „działania” i „motywacje”, które miały uzasadnić ich wybór. Analizę wyników badań ujednolicono dla każdej z tych sytuacji, uwzględniając poszczególne grupy zmiennych zależnych. Dlatego każdy z problemów uwzględnionych w poszczególnych przypadkach podzielono na omówienie kwestii: a) działania opisywanego poprzez kategorie zmiennych zależnych, które wykoncypowano, wykorzystując dorobek ugruntowanej teorii, oraz b) motywacji – także scharakteryzowanej za pomocą grup zmiennych zależnych, wygenerowanych z pisemnych wypowiedzi funkcjonariuszy. Dodatkowo wprowadzono zmienną, która określała dążenie respondentów do uległości wobec oczekiwań wynikających z odmienności kulturowej skazanego w danej sytuacji spornej lub do konfrontacji z jego oczekiwaniami.

Pokazując świat fotografii, Autorka zaprasza do odważnego i twórczego rozwoju w zawodzie wymagającym profesjonalnego podejścia, dobrej obserwacji, wrażliwości i wyczucia. Pokazuje, jak rozwijać w sobie te umiejętności, skąd czerpać inspirację, jak korzystać z własnych zasobów. Inspiruje do pracy z fotografią z pasją i zaangażowaniem. Dużą wartością jest to, że książka jest zapisem autentycznych doświadczeń i wiedzy zdobytych na polskim rynku. Na taką książkę czekałam. Nowatorska, przełamująca standardy, aktywizująca. Napisana gdzieś pomiędzy uważnością, kreatywnością a coachingiem. Tym bardziej cieszy, że jej twórcą jest polska autorka, Dorota Raniszewska, którą dotychczas znałam jako trenera i coacha. Polecam wszystkim zaangażowanym w rozwój, czy to jednostek, czy też organizacji. Inga Bielińska, wiceprezes ICF Polska, trener biznesu i coach Autorka bardzo rzeczowo i hojnie dzieli się swoją wiedzą dotyczącą wykorzystania fotografii i w pracy coacha, nauczyciela czy trenera. Osobiste historie autorki, jej bliskich osób, ludzi spotkanych na jej zawodowej ścieżce są pisane prosto z serca, a jednocześnie pokazują konkretne przykłady możliwości twórczego wykorzystania fotografii i w kontekście rozwoju osobistego. Książka inspiruje do refleksji i korzystania z doświadczeń w niej opisanych i uwiecznionych na pięknych fotografiach. Małgorzata Nader (Lebiedzińska), menedżer, konsultant, trener i coach (ICC, Marshall Goldsmith, Co-Active Coaching

"Najlepsze co możesz dać twojemu dziecku, to być dla niego tatą bohaterem. W tej książce, mam nadzieję pokazać ci, jak tego dokonać" – pisze dr Meg Meeker. Jej zdaniem, ojcowie maja do odegrani rolę jeszcze ważniejszą niż matki w kształtowaniu osobowości swoich dzieci. Bazując na swoim doświadczeniu, krok po kroku, autorka pokazuje mężczyznom, jak stać się ojcem na miarę własnych oczekiwań oraz potrzeb swoich dzieci. Nawet jeśli jesteś ojcem „na odległość”, rozwodnikiem, ojczymem lub owdowiałym rodzicem, nawet jeśli dotychczasowe relacje z dziećmi były pełne napięć, nic nie jest stracone. Nadal możesz zbudowac z nimi silne więzi.

Rodzicielstwo to zadanie na całe życie, czasami może oznaczać ciężką pracę, a niektóre momenty są naprawdę straszne. Potraktujcie tę książkę jako chwilę wytchnienia od tej presji. Chciałbym zaproponować kilka zasad dobrego rodzicielstwa, które mają związek z edukacją, w dużej mierze potwierdzonych przez badania naukowe i doświadczenie. Przedstawiając je, zapewniam, że stoję z Tobą ramię w ramię, a rady, których udzielam, pochodzą od osób, którym też nieraz się nie udawało. Jako rodzic musisz stawić czoło różnym czynników, na które nie masz bezpośredniego wpływu, ale które wiążą się z Twoją rolą. Niezależnie od tego, czy wyjdzie im to na dobre czy na złe, będziesz mieć trwały wpływ na swoje dzieci, ale nie możesz kontrolować ich dusz ani tego, co będą robić. Możesz mieć jedynie nadzieję, że stworzysz im najlepsze warunki i możliwości do rozwoju. Na tym polega Twoja rola. Świadomość swojej roli to dopiero połowa sukcesu, druga połowa to poznanie własnego dziecka. Świat, w którym żyją Twoje dzieci, bardzo różni się od świata, w którym żyłeś Ty i Twoi rodzice, dlatego trzeba spojrzeć na edukację z całkiem innej perspektywy.

Publikacja jest wnikliwą analizą kategorii dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej w kontekstach pedagogicznym i prawnym. Justyna Kusztal stawia w swojej pracy szereg pytań o znaczenie, jakie w koncepcjach i praktyce resocjalizacyjnej przypisywane jest dobru dziecka i zasadzie działania dla dobra dziecka. Zdaniem autorki tylko na gruncie współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej w jej obecnym stanie, definiowanym w literaturze przedmiotu jako ciągłość i zmiana, jest możliwe dokonanie analizy i rekonstrukcji znaczenia kategorii tak niejednolitej, nasyconej wieloma zaszłościami, wyobrażeniami, mitami, jak dobro dziecka-wychowanka, bo to ona stanowi sens i umocowanie aksjologiczne działań nakierowanych na zmniejszanie obszarów niedostosowania społecznego dzieci i młodzieży. Praca ma charakter interdyscyplinarny i składa się z trzech zasadniczych części. W części pierwszej autorka wyprowadza z literatury pedagogicznej kategorię badawczą dobra dziecka, by w części drugiej pokazać, czy i jak funkcjonuje ona we współczesnej pedagogice resocjalizacyjnej i naukach prawnych. W części trzeciej proponuje i realizuje własną koncepcję badań empirycznych, których przedmiotem są znaczenie dobra dziecka i zasada działania dla dobra dziecka w procesie resocjalizacji. Ze „Wstępu" Szczególnie istotne jest podjęcie przez autorkę pionierskich rozważań koncentrujących się na rozumieniu pojęcia „dobro dziecka" oraz na różnorodnych aspektach jego funkcjonowania w obszarach teorii i praktyki resocjalizacyjnej. Termin ten jest wieloznaczny i stwarza pretekst do różnych interpretacji, a Justyna Kusztal konsekwentnie analizuje te możliwości, ukazując ich etiologię i konsekwencje. Uwzględnia bogaty dorobek z tego zakresu dostępny w literaturze krajowej i obcej i po rozważaniach dotyczących problematyki dobra dziecka we współczesnych koncepcjach filozoficznych, pedagogicznych i prawnych przechodzi do wnikliwej analizy problematyki dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej. W ujęciu ewolucyjnym zarówno ukazuje zmianę poglądów co do rozumienia dobra dziecka, jak i prezentuje najważniejsze rozwiązania w tej kwestii oraz ich adaptację do praktyki wychowawczej i resocjalizacyjnej. Publikacja stanowi istotny wkład w dotychczasowy dorobek nauk pedagogicznych, w tym zwłaszcza pedagogiki resocjalizacyjnej. Z recenzji dr. hab. Marka Heinego

Przedstawiona pozycja to kolejna, jakże udana publikacja z serii dotyczącej problemów narkomanii autorstwa uznanych badaczy problematyki przestępczości, zaburzeń i uzależnień. Koordynujący serię, wybitny znawca tematyki uzależnień, z ogromną determinacją, systematycznie prowadzi badania empiryczne i prezentuje problematykę narkotykową, dopalaczy, przestępczości narkotykowej jako jednych z największych zagrożeń. Kolejna praca pod względem struktury przemyślana. Dobór tematyki i sposób prezentowania zasługują na wysoką ocenę. Praca zawiera bardzo duże walory poznawcze, napisana została bardzo czytelnym językiem. DR HAB., PROF. WSB MAREK WALANCIK Każdy podjęty w opracowaniu problem jest przedstawiony w sposób nie tylko profesjonalny i na wysokim poziomie naukowym, ale również został opisany zrozumiałym i komunikatywnym językiem. Opracowanie wpisuje się w cykl wyjątkowo ważnych, niecodziennych i niezwykle przydatnych materiałów, przede wszystkim dla mądrych pedagogów, którzy będą nie tylko chętnie, ale też z ogromnym zaangażowaniem, wdrażali w czyn zaproponowane w nim rozwiązania. Niniejszym rekomenduję publikację jako ważne opracowanie z zakresu diagnozy problematyki narkotykowej. DR HAB., PROF. UJK TADEUSZ SAKOWICZ

W 1987 roku w polskich szkołach pojawił się podręcznik do edukacji seksualnej. O seksie mówił bez ogródek, radził, jak podjąć decyzję, jak się kochać, by było przyjemnie, jak nie zajść w ciążę. Związki homoseksualne prezentował jako nieróżniące się od heteroseksualnych. Nie straszył seksem w pojedynkę. W szkołach utrzymał się tylko dwa miesiące. Konserwatyści okrzyknęli go „podręcznikiem masturbacji i defloracji”. Postępowcy w zasadzie go nie bronili, uznając za zbyt progresywny. Protestowała tylko młodzież, bo wreszcie ktoś odpowiedział na pytania, które zadawała w szkole i stawiała w listach do seksuologów. Wiesław Sokoluk, pomysłodawca i główny autor podręcznika, opowiada Agnieszce Kościańskiej, jak to się stało, że to właśnie on go stworzył. Jaką drogę intelektualną i życiową przeszedł? Co chcieli wiedzieć młodzi ludzie, którzy pisali do niego listy, z czym przychodzili do poradni, jakie tematy drążyli na lekcjach? Skąd wiedział, jak pisać, by trafić do serc nastolatków? I co stało się później?

Czego bogaci uczą swoje dzieci na temat pieniędzy i o czym nie wiedzą biedni i średnia klasa? Dowiedz się, jak sprawić, aby pieniądze pracowały dla ciebie i dlaczego nie musisz mieć bardzo wysokiej pensji, aby stać się zamożnym. Książka, która wstrząsnęła światem finansów! Jeśli borykasz się z finansami, zarabiając jedynie na skromne życie i co miesiąc z tęsknotą wypatrujesz dnia wypłaty, wiedz, że dzielisz los większości. Możesz jednak szybko znaleźć się wśród mniejszości, która w pełni korzysta z życia. Książka, która uświadamia ludziom ich niewiedzę! "Bogaty ojciec, Biedny ojciec" - czyli czego bogaci uczą swoje dzieci na temat pieniędzy i o czym nie wiedzą biedni i średnia klasa - od kilku lat utrzymuje się na szczycie światowych bestsellerów biznesu. Autor, Robert Kiyosaki, otwiera nam oczy na świat, jakiego nie poznamy w szkole czy na studiach. Współczesna edukacja przygotowuje dzieci i młodzież do życia w świecie, który tak naprawdę już nie istnieje. O tym, że rzeczywistość jest bardzo odmienna od teorii, dowiadujesz się dopiero wtedy, gdy nie możesz znaleźć pracy, płacisz nadmierne podatki, nie możesz podołać spłacie kredytów itd. Pewna praca, świadczenia socjalne, naiwne mniemanie, że państwo będzie w stanie zagwarantować Ci byt, gdy będziesz u schyłku życia i tym podobne mrzonki - to myślenie z minionej epoki. Książkę czyta się jednym tchem. Na początku wydaje się nieco kontrowersyjna, ale im dłużej ją czytasz, tym bardziej uświadamiasz sobie swoją niewiedzę i potrzebę dokonania zmian w swoim życiu. "Bogaty ojciec, Biedny ojciec"; nie zawiera cudownego przepisu na sukces: "Jak stać się bogatym", ale wskazuje, co powinieneś zrobić, aby wziąć sprawy w swoje ręce oraz jak umiejętnie generować i pomnażać swoje pieniądze. Książka ta powinna stać się punktem zwrotnym w życiu 20% bezrobotnych Polaków i 70% etatowych pracowników. Dla pozostałych 10% powinna być inspiracją do dalszego działania i receptą na niepowodzenia w biznesie.

Psychologia kryminalistyczna. Diagnoza i praktyka stanowi nową dziedzinę psychologii stosowanej, mającą własny obszar badań i charakteryzującą się ścisłymi powiązaniami z tradycyjnie rozróżnianymi działami psychologii. Zakres psychologii kryminalistycznej obejmuje psychologiczne aspekty kryminalistyki, czyli nauki o metodach ustalania faktu przestępstwa, sposobu jego popełniania, wykrywania sprawców i zapobiegania przestępstwom oraz innym ujemnym zjawiskom społecznym. Specyfika psychologii kryminalistycznej wynika w znacznej mierze ze specyfiki samej kryminalistyki. Wiadomo, że kryminalistyka jest nauką w znaczącym stopniu praktyczną. Niemniej jednak nie jest jedynie uogólnieniem praktyki śledczej, co niewątpliwie ograniczałoby lub wręcz uniemożliwiałoby jej rozwój. Wydanie IV różni się od poprzednich wydań. Dodano podtytuł Diagnoza i praktyka wskazujący na zakres podręcznika, zrezygnowano z omówienia problemów metodologii badań (b. część druga). Wprowadzono nową część szóstą Wybrane zjawiska społeczne stanowiące potencjalne zagrożenia. Dotyczy to np. agresji w ruchu drogowym. Nowym zagadnieniem jest również moralność podatkowa. Analizie poddano następujące zagadnienia: obowiązek podatkowy, uchylanie się od opodatkowania, poziom moralności podatkowej, subiektywna sprawiedliwość podatkowa. Patronat: Polskie Towarzystwo Kryminalistyczne, kryminalistyka.org.pl

Zagadnienia dotyczące uwarunkowań nieprzystosowania społecznego stanowią częstą problematykę prac badawczych i naukowych w Polsce, jednak analiza tego problemu w kontekście zasobów, jakie posiada młodzież nieprzystosowana, wydaje się na tym polu sfragmentaryzowana. Autorzy, którzy podejmują się badań związanych z młodzieżą przejawiającą symptomy demoralizacji i popełniającą czyny karalne, skupiają się na przyczynach dezadaptacji młodych ludzi czy znaczeniu różnych problemów w ich życiu. W naszym przekonaniu, aby działania naprawcze były skuteczne, powinno się analizować funkcjonowanie młodzieży nieprzystosowanej z perspektywy posiadanych przez nią zasobów. Sądzimy, że istnieje wysoka potrzeba diagnozowania zasobów osobistych i społecznych młodzieży, ponieważ mogą być płaszczyzną odbicia, która będzie sprzyjać kształtowaniu zachowań akceptowanych i rozwojowi tożsamości zintegrowanej. Celem przeprowadzonych badań było rozpoznanie poziomu zasobów osobistych (poczucie koherencji, prężność, sprężystość) w grupie młodzieży nieprzystosowanej społecznie (nieletnich skierowanych do ośrodków kuratorskich) oraz ustalenie czy poziom zasobów osobistych łączy się z poczuciem otrzymywanego wsparcia (od rodziców, nauczycieli rówieśników) oraz z poczuciem negatywnych relacji w rodzinie, szkole i grupie rówieśników. Rezultaty prowadzonych badań pozwalają sformułować hipotezy badawcze, w których zakłada się że na rozwój i wystąpienie prężności, sprężystości i poczucia koherencji ma wpływ szereg czynników, do których zalicza się: atrybuty indywidualne, środowisko rodzinne i czynniki kontekstualne (wsparcie społeczne). Otrzymane wyniki badań wskazywały, że zasoby osobiste są związane z czynnikami wspierającymi i czynnikami ograniczającymi. Predyktorem wszystkich wyróżnionych zasobów jest wsparcie rodzinne. Wsparcie szkolne pełni funkcję predykcyjną dla sprężystości psychicznej, natomiast negatywne relacje w szkole obniżają poczucie koherencji. Wyniki badań przedstawione w książce, które oddajemy w ręce Czytelników, wnioski, proponowany program profilaktyczno-wychowawczy, analizy teoretyczne, informacje o funkcjonowaniu elementów systemu resocjalizacji mogą być przydatne nie tylko dla studentów pedagogiki resocjalizacyjnej, pracowników naukowo-dydaktycznych, teoretyków, specjalistów, lecz także szerokiego grona praktyków, profesjonalistów pracujących z młodzieżą niedostosowaną społecznie. Mogą stać się gotowym materiałem do zastosowania, skłaniać do prowadzenia dalszych badań i aktywności w zakresie rozwijania problematyki zasobów oraz pracy na podstawie potencjałów jednostki i grupy czy środowisk wychowawczych.

Przedmiotem niniejszej pracy doktorskiej są zagadnienia z zakresu kilku dyscyplin, a w szczególności prawa i pedagogiki, i zaprezentowanie jedynie wyników badań winno być potraktowane jako niewystarczające oraz w uzasadniony sposób odczytane jako zbyt skrótowa próba odpowiedzi na postawione pytania badawcze. W pracy autor przedstawia poszczególne zagadnienia (metodologia wywiadu rozumiejącego, teoria społecznych reprezentacji, instytucje prawa itd.), które same w sobie, a konkretnie sposób ich opisu nie będą mogły być określone jako oryginalne, jednak ich połączenie oraz to, że zabiegi powyższe mają na celu odpowiedzenie na pytania do tej pory nie stawiane, uzasadnia przyjęty sposobu postępowania. Chcę odpowiedzieć na pytanie: Jakie są wzajemne społeczne reprezentacje zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych? Problem badawczy niniejszej rozprawy wyraża się w pytaniu: Jakie są wzajemne społeczne reprezentacje zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych? Wypływają z niego następujące pytania: 1. Jaka jest treść społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych? 2. Jakie są elementy centralne społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych? 3. Jakie są elementy peryferyjne społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych?

Spis treści: Wprowadzenie /9 Wykaz skrótów /19 Edukacja Lubomirskich w drugiej połowie XVI i XVII wieku /21 Dzieciństwo i młodzieńcze wojaże Jerzego Ossolińskiego /51 Mikołaj i Stanisław - synowie wojewody Jana Ostroroga /73 Niespełnione nadzieje hetmana - Jan Karol Chodkiewicz i jego syn Hieronim /87 Wskazówki wychowawcze dla Janusza Radziwiłła, syna Krzysztofa /99 Nauki Piotra Opalińskiego w świetle listów jego ojca Krzysztofa do brata Łukasza /117 Wychowanie młodzieży szlacheckiej w kręgu wielkopolskich dysydentów w XVIII wieku - na przykładzie Potworowskich, Bronikowskich i Ziemięckich /139 "Przystojna edukacja zacnych paniąt" - pod opieką Stefana Terleckiego /157 Uwagi Feliksa Czackiego dla dzieci /171 "Życzę sobie, aby to jedno dziecię z familii naszej zostające mogło mieć przyzwoite wychowanie". Zabiegi Józefa Mniszcha o odpowiednią edukację syna /185 Bibliografia /201 Indeks osób /217 Wykaz ilustracji /227 Zusammenfassung /233

Spis treści: Wprowadzenie /7 Uwagi edytrskie /15 Wykaz skrótów /17 Marcin Kawiecki - Refleksje do przyszłej peregrynacji ImćPana starosty chełmskiego (ok. 1720) (oprac. Anna Markiewicz) /19 Stanisław Kazimierz Kruszyński - Informacja synom moim (1724) /29 Jan Stanisław Jabłonowski - Informacja buskiemu staroście, kochanemu synowcowi memu do cudzych krajów (1728) (oprac. Anna Markiewicz) /45 Stanisław Wincenty Jabłonowski - Instrukcja dla starosty buskiego jadącego do cudzych krajów (1728) (oprac. Anna Markiewicz) /61 Anna z Sanguszków Radziwiłłowa - Uwagi i napomnienia w związku z wyjazdem syna Hieronima Floriana Radziwiłła za granicę (1733) /77 Józef Wandalin Mniszech - Instrukcja ojcowska dana synom wyjeżdżającym w cudze kraje (1736 i 1742) /105 Michał Kazimierz Radziwiłł zwany Rybeńko - Instrukcja dla pana Antoine Ronchberga guwernera synów (ok. 1742-1743) /117 Józef Kanty Ossoliński - Sposób studiowania dla syna (ok. 1753) /127 Wacław Piotr Rzewuski - Instrukcje związane z edukacją syna Seweryna w Warszawie i za granicą (1754 i 1759) (oprac. Adam Kucharski) /139 Wacław Piotr Rzewuski - Instrukcja dla syna Józefa do cudzych krajów (1755) (oprac. Adam Kucharski) /161 Anna z Rybińskich Czartryska - Wskazówki dla syna wyruszającego w wielki świat (ok. 1758) /169 Hieronim Florian Radziwiłł - Edukacja, którą, gdy mi Bóg wszechmogący pozwoli miećdziatki, daćmyślę (przed 1760) /173 Wacław Piotr Rzewuski - Dwie instrukcje wychowawcze dla córek (1763) (oprac. Adam Kucharski) /207 Kajetan Sołtyk - Instrukcja księdzu kantorowi krakowskiemu (1765) /215 Helena z Łętowskich Mieroszewska - Przestrogi i nauki dla najstarszego syna Stanisława Mieroszewskiego (1766) /231 Karolina z Pociejów Radziwiłłowa - Przestrogi czyli maksymy dane synowi jadącemu do Wiednia (1766) /251 Feliks (Szczęsny) Czacki - Wskazówki dla córek jadących na Węgry (1768) /269 Kajetan Sołtyk - Instrukcja dla synowca (1771) /277 Józef Benedykt Leszczyński - Reguły i uwagi życia Antoniemu Leszczyńskiemu synowi kochanemu (1772) /293 Ewaryst Andrzej Kuropatnicki - Krótkie napomnienie od ojca dane synowi przy odjeździe na nauki (1776) /297 Ignacy Błażej Łopaciński - Przestrogi mądre, roztropne, pobożne i patriotyczne synom swoim dane (1776) /307 Feliks (Szczęsny) Czacki - Refleksje synowi do Wiednia (1777) /339 Barbara z Duninów Sanguszkowa - Pamiętnik pożegnania (1780) /349 Ludwika Maria z Rzewuskih Chodkiewiczowa - Napomnienia dla serdecznie kochanego syna (1784) /357 Antoni Onufry Giełgud - List starosty żmudzkiego do syna będącego w cudzych krajach (1786) /369 Izabela (Elżbieta) z Flemingów Czartoryska - Napomnienia dla syna Adama Jerzego (1787) /381 Adam Kazimierz Czartoryski - Instrukcja dla syna Adama Jerzego (1789) /391 Katarzyna z Miłkowskich Mieroszewska - Błogosławieństwo Jackowi Mieroszewskiemu, synowi wyjeżdzającemu do Lublina (1791) 403 Nieznana autorka - Przestrogi matki synom swoim dane (XVIII w.) /419 Indeks osób /447 Wykaz ilustracji /461

Spis treści: Wprowadzenie /7 Uwagi edytorskie /25 Wykaz skrótów /27 Stanisław Kryski - Informacja synom do Włoch (1584) /29 Jakub Ponętowski - Fragmenta z listu do syna (1586) /35 Hieronim Baliński - O wychowaniu chłopca szlacheckiego (1598) /39 Piotr Myszkowski - Instrukcja dla syna (1602) /59 Mikołaj Krzysztof Radziwiłł zw. Sierotka - Admonitorium (1603) /77 Jan Ostroróg - Listy do synów (1606, 1615) /91 Jan Firlej - Instrukcja dana Jerzemu Amandusowi do prowadzenia synów (1613) /131 Zbigniew Ossoliński - Instrukcja Jerzemu Ossolińskiemu dana od ojca jego na wyjezdnym do Lovanium (1613) /143 Jakub Sobieski - Instrukcja dla brata Jana (1620) /153 Krzysztof Radziwiłł - Wskazówki związane z edukacją syna Janusza w ojczyźnie i w cudzej ziemi (1622-1628) /175 Marcin Szyszkowski - Instrukcja wychowawcza dla książąt Zasławskich (1629) (oprac. Adam Kucharski) /245 Stanisław Lubomirski - Napominania dane synom, Aleksandrowi i Jerzemu, na naukach w cudzych krajach będącym (1632-1634) /259 Jakub Sobieski - Instrukcje synom do Krakowa i Paryża (1640, 1645) /277 Piotr Firlej - Pouczenia dotyczące edukacji syna (ok. 1640) /325 Aleksander Piaseczyński - Instrukcja dla syna wyjeżdżającego za granicę (1642) /329 Jakub Michałowski - Instrukcja dla syna Melchiora udającego się za granicę (1656) /339 Andrzej Maksymilian Fredro - Wskazówki dla synów (1660, 1667) /349 Bogusław Radziwiłł - Informacja panom ekonomom córki mej (1667) /397 Andrzej Maksymilian Fredro - Wskazówki dla Lubomirskich (1674-1675) /417 Franciszek Gaston De Basthune - Informacja dana od pana de Basthune (1677) /431 Andrzej Chryzostom Załuski - Krótkie pouczenie dla brata (1681) /439 Stanisław Jan Jabłonowski - Instrukcja i adytament dla synów na peregrynację do cudzych krajów (1682) (oprac. Anna Markiewicz) /463 Stanisław Jan Jabłonowski - Informacja Stanisławowi Rzewuskiemu jadącemu do cudzych krajów (1682) (oprac. Anna Markiewicz) /491 Jan III Sobieski - Ordynacja spisana w Pilaszkowicach (1685) /503 Anna z Chodorowskich Dolska - Informacja Januszowi i Michałowi Korybutom książętom Wiszniowieckim, synom moim (1695) /515 Anna Franciszka z Gnińskich Zamoyska - Informacja synom moim do cudzych krajów powtórnie jadącym (1699/1700) (oprac. Adam Kucharski) /529 Stanisław Herakliusz Lubomirski - Instrukcja synom moim do cudzych krajów (1699) /543 Anonimowy - O przedsięwzięciu peregrynacji (XVII w.) /553 Indeks osób /559 Wykaz ilustracji /577

Spis treści: Wstęp /7 Część 1. Przed wyruszeniem w drogę - instrukcje rodzicielskie i inne wskazówki /15 Bożena Popiołek - Edukacja zza grobu. Testamenty staropolskie jako źródła do podróży edukacyjnych w XVII-XVIII wieku /17 Roman Krzywy - Wiersze Stanisława Grochowskiego ułożone przed podróżami synów Michała Działyńskiego /33 Roman Dzięgielewski - Sztuka prowadzenia obserwacji podczas peregrynacji akademickich w świetle traktatów apodemicznych w XVI wieku /45 Adam Kucharski - Instrukcje podróżne Wacława Rzewuskiego dla synów z połowy XVIII wieku /63 Jan Ryś - Instrukcje rodzicielskie jako źródło do dziejów edukacji wojskowej Polaków za granicą (XVI-XVII wiek) /81 Małgorzata E. Kowalczyk - Matki jako autorki instrukcji dla synów wyjeżdżających w podróż edukacyjną w czasach staropolskich /91 Dorota Żołądź-Strzelczyk - Andrzeja Maksymiliana Fredry wskazówek dla młodych, aby "wzrastali w cnocie dla dobra ojczyzny" /105 Cześć 2. W trakcie peregrynacji - życie podczas podróżowania /125 Agnieszka Wieczorek - Edukacyjny rys podróży misjonarzy w XVII i XVIII wieku /127 Bogdan Rok - Wędrówki po Rzymie polskich peregrynatów zakonników w XVIII wieku - poznawcze aspekty podróży /143 Agnieszka Jakuboszczak - Ami de voyage w 2 poł. XVIII wieku. Silvestre de Bellons - towarzysz w zagranicznej podróży edukacyjne Ignacego Działyńskiego/155 Zdzisław Pietrzyk - Sztambach Kryspina Gericiusa jako przykład źródła do dziejów staropolskich podróży edukacyjnych /169 Anna Penkała - "Za inkaust pióra i bibułę" . Koszt edukacji szlacheckich synów na przykładzie regestu wydatków na Onufrego i Stanisława Szembeków z lat 1751-1762 /183 Część 3. W trakcie peregrynacji - diariusze i korespondencja /197 Marek Kunicki-Goldfinger - O sztuce ukrytej za słowami polskojęzycznymi diariuszów podróży po Europie XVI i XVII wieku. Szkic wstępny /199 Aleksandra Golik-Prus - Czy gabinety osobliwości znalazły miejsce w Itinerarium Bartłomieja Nataniela Wąsowskiego? /215 Anna Markiewicz - Diariusz Jana Michała Kossowicza (1682-1688) jako źródło do dziejów staropolskich podróży edukacyjnych /233 Mikołaj Tomaszewski - Dziennik Tomasza Czapskiego jako źródło do dziejów podróży edukacyjnych w XVIII wieku /255 Jarosław Pietrzak - Podróż edukacyjna Aleksandra Janusza księcia Ostrogskiego-Zasławskiego w latach 1667-1669 po krajach Europy Zachodniej jako przykład relacji łączących wychowanka z jego preceptorem w świetle diariusza i korespondencji /269 Artur Goszczyński - Korespondencja jako źródło do badań nad podróżami edukacyjnymi synów Lwa Sapiehy /295 Urszula Kicińska - Listy Kazimierza Młockiego, preceptora młodych Szczuków, jako przykład źródła do badań nad staropolskimi podróżami edukacyjnymi /327 Część 4. Źródła szkolne /345 Marian Chachaj - Metryki nacji uniwersytetów włoskich i ich przydatność w badaniach nad staropolskimi podróżami edukacyjnymi /347 Vasyl Kaminskyi - Studia Stanisława Kajetana Tretera na uniwersytecie w Lipsku w latach 60. XVIII wieku - źródła do tematu /363 Anna Szylar - Źródła archwialne dotyczące wyjazdów edukacyjnych dziewcząt do szkół klasztornych w XVII i XVIII wieku /379 Michał Nowicki - Kilka źródeł szkolnych do dziejów podróży edukacyjnych - z archiwów poznańskich /401 Indeks osób /409

Tematem niniejszej książki są zachowania prospołeczne i antyspołeczne. Omówione w niej zostały zagadnienia dotyczące ekologii, pomocy chorym i potrzebującym, tolerancji, zdrowego trybu życia, a także problemów typu terroryzm i wojna. Pokazano wpływ, pozytywny lub negatywny, przedstawionych działań na środowisko oraz życie ludzi i zwierząt. W książce zamieszczono 56 zdjęć. Na stronach parzystych umieszczono fotografie dla dziecka. Na stronach nieparzystych znajdują się pytania i polecenia, które czyta dorosły (nauczyciel, terapeuta, rodzic) pracujący z uczniem.