Niskoemisyjny transport publiczny jako czynnik zrównoważonego rozwoju miast

Urbanizacja, globalizacja oraz integracja to megatrendy, które w szczególności w wysoko rozwiniętych państwach powodują wzrost mobilności mieszkańców. Jednym z negatywnych jej skutków jest pogarszanie stanu środowiska naturalnego na obszarach miejskich. Związane jest to z faktem dominacji w podróżach środków transportu, zarówno samochodów osobowych, jak i publicznych form transportu, wykorzystujących silniki spalinowe.

Podejmowane przez władze terytorialne działania służące do ograniczenia możliwości korzystania z samochodów osobowych oraz promocji zbiorowego trans[1]portu publicznego należy uznać za ważne, ale niewystarczające w kontekście stanu środowiska naturalnego. Alternatywnym rozwiązaniem z punktu widzenia kosztów zewnętrznych jest prowadzenie takiej polityki rozwoju systemu transportu, która uwzględniałaby również zmiany w zakresie źródeł napędu środków transportu. Wiązałoby się to z przejściem na transport nisko- bądź zeroemisyjny.

Celem poznawczym pracy jest określenie czynników środowiskowych, społecznych oraz ekonomicznych wpływających na funkcjonowanie i rozwój niskoemisyjnego transportu publicznego w miastach w Polsce. Przyjęto również cel aplikacyjny, jakim jest budowa scenariuszy rozwoju małych, średnich oraz dużych miast z uwzględnieniem niskoemisyjnego transportu publicznego w Polsce.

Ze wstępu