Czarna ziemia.

Czarna ziemia. Holokaust jako ostrzeżenie - Timothy Snyder

O Holokauście, największej zbrodni w historii świata, napisało już wiele książek, ale wiele osób ciągle nie może zrozumieć, dlaczego w ogóle do tego doszło. Timothy Snyder w swojej książce pt. „Czarna ziemia” prezentuje nowatorskie i logiczne wyjaśnienie procesu masowej eksterminacji w czasie II wojny światowej.

Holokaust Żydów

Jak pisze autor: „Według zasad hitlerowskiej ekologii obecność Żydów skaziła planetę, gdyż sprzeciwiali się oni prawom natury, głosząc niosące zepsucie idee. Rozwiązaniem było postawienie ich twarzą w twarz z czystą naturą, gdzie liczył się wyłącznie krwawy konflikt, a nie abstrakcyjne rozważania. Egzotyczne miejsca deportacji, które Hitler wymyślał dla Żydów – Madagaskar i Syberia – nie miały nigdy trafić pod panowanie niemieckie. W planach było wszakże rządzenie znaczną częścią Europy. Wkrótce po tym, gdy Hitler opublikował swoje przemyślenia na temat „chleba powszedniego” i „nakazu zachowania gatunku”, Europejczycy zaczęli zmuszać Żydów do odmawiania Modlitwy Pańskiej i zabijać ich za jej nieznajomość. Sama Europa stała się zaś niepodobną rajskiemu ogrodowi, poprzecinaną rowami krainą”.

Fragment książki

Dla Hitlera zakończenie I wojny światowej było dowodem na ruinę, do jakiej doprowadzono Ziemię. Jego interpretacja wyniku konfliktu wychodziła poza zakres zwykłego niemieckiego nacjonalizmu, a reakcja na porażkę tylko powierzchownie przypominała powszechną urazę spowodowaną utratą terytoriów. Z punktu widzenia Hitlera klęska Niemiec wskazywała na to, że wypaczona została struktura świata i stanowiła bezapelacyjny dowód, że nad naturą panują Żydzi. Utrzymywał on, że gdyby na początku wojny uśmiercić gazem kilka tysięcy niemieckich Żydów, Niemcy odniosłyby zwycięstwo. Uważał, że typową dla Żydów techniką jest morzenie ofiar głodem, a brytyjską blokadę morską Niemiec podczas I wojny światowej (oraz zaraz po niej) uznawał za przykład zastosowania tej metody. Był to objaw długotrwałego stanu i dowód na to, że dalsze cierpienia są nieuniknione. Dopóki to Żydzi głodzili Niemców, nie zaś oni sami uciskali innych według swego uznania, świat nie mógł odzyskać równowagi.
Analizując klęskę 1918 roku, Hitler wyciągnął wnioski na temat wszelkich przyszłych konfliktów. Bez żydowskiego zaangażowania Niemcy zwyciężaliby w każdym przypadku, ponieważ jednak Żydzi opanowali cały świat, a ich idee przeniknęły nawet do germańskich umysłów, walka o niemiecką dominację musiała przyjąć dwojaką formę. Zwykły podbój nie mógł wystarczyć, choćby przynosił wielkie triumfy. Oprócz wspomnianego zagłodzenia ras niższych i zagarnięcia ich ziem, Niemcy musieli równocześnie pokonać samych Żydów, których globalna potęga i podstępny uniwersalizm z góry przesądzały o niepowodzeniu każdej wymierzonej w nich kampanii rasowej. Niemcom przysługiwały prawa zarówno silnych przeciwko słabym, jak i słabych przeciwko silnym. Jako „silni” mieli obowiązek uzyskać przewagę nad napotkanymi gorszymi rasami, a jako „słabi” musieli wyzwolić świat spod dominacji żydowskiej. W ten sposób Hitler połączył ze sobą dwie wielkie siły napędzające politykę światową epoki: kolonializm i antykolonializm.