W części zasadniczej nowatorska praca Henryka Szlajfera opiera się na źródłach drukowanych (wizytacje, sprawozdania, dzienniki podróży, rzadziej pamiętniki) oraz światowej literaturze przedmiotu. Czytelnik otrzymuje potężną dawkę mało znanych faktów i ciekawych interpretacji zdecydowanie poszerzających wiedzę nie tylko na temat bezpośrednich konsekwencji wielkich odkryć geograficznych, lecz także losów Żydów wygnanych pod koniec XV wieku z Hiszpanii i Portugalii. Książka niewątpliwie stanowi znaczący wkład w rozwój światowej historiografii i współczesnych dyskusji międzynarodowych. dr hab. Daniel Grinberg, prof. Uniwersytetu w Białymstoku Przedkładana Czytelnikowi książka jest odpowiedzią na fałszujące historię uproszczenia i przemilczenia – uzupełnia i w wielu aspektach koryguje obraz pierwszych wieków Ameryki Łacińskiej. Za wyjątkowe osiągnięcie prezentowanej pracy uznać należy m.in. części poświęcone niewolnictwu. Uderza w nich powaga i rzetelność w podejściu do tematu, a przede wszystkim jasne postawienie problemu odpowiedzialności Europejczyków, zarówno chrześcijan, jak i Żydów, za ten barbarzyński epizod w naszej wspólnej historii. W moim przekonaniu ustalenia Henryka Szlajfera wejdą na stałe do literatury przedmiotu i będą nieodzownym punktem wyjścia dla dalszych badań nad obecnością Żydów w procesach cywilizacyjnych Nowego Świata u progu nowoczesności. Skłaniają też do rewizji stereotypowego myślenia o Europie, zwłaszcza o europejskim chrześcijaństwie jako istotnym i pozytywnym wkładzie w kulturę uniwersalną. prof. zw. dr hab. Stanisław Obirek Henryk Szlajfer – emerytowany profesor w Ośrodku Studiów Amerykańskich Instytutu Ameryk i Europy Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Visiting fellow i wykładowca na uniwersytetach w Oksfordzie, Genewie, Rochester (USA) i Dar es Salaam (Tanzania). Opublikował m.in.: The Faltering Economy. The Problem of Accumulation under Monopoly Capitalism (współautor wstępu i wyboru John B. Foster; New York 1984), Modernizacja zależności. Kapitalizm i rozwój w Ameryce Łacińskiej (Wrocław 1984), Polacy i Żydzi: zderzenie stereotypów (Warszawa 2003), Western Europe, Eastern Europe and World Development 13th–18th Centuries. Collection of Essays of Marian Małowist (współautor wstępu i wyboru Jean Batou; Leiden–Boston 2010) oraz Economic Nationalism and Globalization. Lessons from Latin America and Central Europe (Leiden–Boston 2012).

Książka autorstwa Michała Warchali, Marii Rogińskiej i Piotra Stawińskiego stanowi – zgodnie z moją wiedzą – pierwszą w polskiej literaturze przedmiotu monografię poświęconą wieloaspektowej analizie relacji pomiędzy religijnymi ideami reformacji a specyficzną formacją kulturową: zachodnią nowoczesnością. (…) Reformacja i nowoczesność wypełnia w sposób satysfakcjonujący lukę w polskiej literaturze przedmiotu, otwierając i gruntownie przygotowując pole do dalszych rozważań przedstawicieli różnych dyscyplin i subdyscyplin naukowych: religioznawstwa, socjologii religii, socjologii nauki, socjologii gospodarki, historii idei, historii religii etc. Jest też dziełem przystępnym, napisanym potoczystym stylem, godnym polecenia wszystkim czytelnikom zainteresowanym genezą nowoczesnej formacji kulturowej, nowoczesnej nauki czy kapitalizmu. Z recenzji dr hab. Dominiki Motak

Zdaniem autora, cywilizacje nadają sens i porządek wspólnotowemu wymiarowi naszego życia. W tym znaczeniu od ponad dwóch stuleci coraz bardziej żyjemy według zasad rodzącej się cywilizacji oświecenia, wypierającej swą łacińską poprzedniczkę. Nie wiemy jeszcze, jaki będzie jej ostateczny kształt, ale możemy mieć pewność co do podstaw, na których się opiera. Rozum podporządkowała inżynierii, wolę prawodawstwu, a z prawdy uczyniła konwencję. W ten sposób otaczający nas świat, ale i my sami zostaliśmy poddani autokreacyjnej władzy Nadczłowieka–Technokraty–Inżyniera społecznego. Z pozostałości cywilizacji łacińskiej najdłużej broni się postać piękna, jaką ona wypracowała, ale nasze gusta kształtowane są już przez nowe, racjonalne i pragmatyczne reguły; uczymy się zarazem żyć bez tęsknoty za tym, co utracone, jak i do tego, co mogłoby nadejść. Zbyt silna jest wpisana w cywilizację oświecenia skłonność do podważania podstaw własnej wspólnoty, abyśmy mogli odważyć się marzyć o przyszłych światach. Nie ma już powrotu do form minionych, ale wciąż tli się nadzieja, że ład kształtowany ręką „wyzwolonego” człowieka nie będzie znowu tak całkiem nieludzki.

Epoka zachodnioeuropejskiego Oświecenia często jest zwana Wiekiem Rozumu, który w XVIII wieku reprezentują „oświeceni” filozofowie. Jednak przyczyn powstania tego potężnego ruchu umysłowego, którego skutki do dziś odczuwamy, trudno byłoby upatrywać w swobodnej, spontanicznie zrodzonej, racjonalnej myśli. Można wypowiedzieć twierdzenie: nie byłoby Oświecenia gdyby ponad dwa wieki wcześniej nie było Reformacji. A skoro tak, to jak do tego doszło? Jakie przemiany zaszły w łonie europejskiego protestantyzmu, które doprowadziły w XVIII wieku do pojawienia się tego laickiego nurtu w Europie Zachodniej? W niniejszej monografii, na przykładzie Anglii, zostały przedstawione procesy stopniowego odchodzenia od religii chrześcijańskiej, opartej na biblijnym Objawieniu, ku coraz bardziej dowartościowywanej religii naturalnej w okresie od pierwszej połowy XVI wieku do przełomu XVII i XVIII wieku. Od ortodoksyjnego kalwinizmu do deizmu. Rekonstrukcja tych procesów została w większości oparta na oryginalnych, mało dotąd znanych polskiemu czytelnikowi, dziełach wybranych autorów angielskich z tego okresu. Niniejsza praca jest studium filozoficzno-teologicznym, osadzonym w kontekście historycznym, określonym przez lata 1534-1689.

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości. Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi).

Po roku 1600 Europa weszła w pełni w epokę nowożytną. Był to wspaniały wiek Ludwika XIV, dynamicznej ekspansji handlowej Zjednoczonych Prowincji, rozkwitu i osłabienia Polski i Litwy, wzrostu znaczenia Prus i Rosji, rozwoju baroku i rewolucji naukowej. Było to jednak również stulecie pełne niszczycielskich konfliktów, takich jak wojna trzydziestoletnia (1618-1648) i rewolucja angielska (1642-1689). Rządy zaczęli sprawować pierwsi ministrowie (Oxenstierna, Richelieu, Mazarin, Olivares), którym królowie ostatecznie oddali władzę.

W książce niniejszej autor podejmuje próbę przedstawienia historii intelektualnej socynianizmu. Historię taką winien oczywiście poprzedzać zarys dziejów ruchu, opisujący jego narodziny - rozwój - upadek, a także zawierający biografie przynajmniej jego czołowych działaczy i pisarzy. Wszystko to czytelnik w książce znajdzie, autor jednak pragnie dobitnie podkreślić, że swe główne zadanie widziała w przedstawieniu nie dziejów ruchu (skądinąd bardzo interesujących i stanowiących temat ważny sam w sobie), ale dziejów myśli: religijnej, filozoficznej, społeczno-politycznej, idei tolerancji (temu tematowi poświęcone zostało szczególnie wiele uwagi), wreszcie obecności socynianizmu w kulturze intelektualnej Europy tamtych czasów. Autor wyznaje, że książkę swą pisał nie dla grupy specjalistów, tak bardzo w Polsce nielicznej. Stąd też, chociaż usilnie zabiegał o zachowanie rygorów poprawności naukowej, starał się przecież, na ile to możliwe, wykładać temat niehermetycznie, w nadziei (może nie za bardzo naiwnej), że sięgać będą po nią także ci, którzy, interesując się dziejami kultury intelektualnej wieku XVII, a o socynianizmie niewiele wiedzący, zapragną poinformować się o tym ciekawym w naszych dziejach fenomenie z wykładu systematycznego i uporządkowanego.

Humanizm narodził się we Włoszech, lecz wkrótce rozprzestrzenił się na pozostałe kraje Europy, dał początek renesansowi, epoce, która umieściła człowieka w samym centrum uniwersum. Pojawiły się nowe kierunki w literaturze, muzyce i sztukach plastycznych. Swoje rządy umocniły autorytarne monarchie. Rozkwitły miasta. Dzięki wielkim odkryciom geograficznym świat stał się większy. Potrzeba duchowego odrodzenia doprowadziła do luterańskiej reformacji, której następstwem był rozłam wśród chrześcijan niekończące się wojny religijne. HISTORIA NATIONAL GEOGRAPHIC to 30 tomowa seria monograficznych opracowań, które przedstawiają globalną wizję, porządkując ponad 5 000 lat historii, od Starożytności do Współczesności, ze szczególnym naciskiem na wielkie cywilizacje z przeszłości. Tomy ilustrowane unikalnymi zdjęciami National Geographic - 5 000 ilustracji Mapy ilustrujące epokę i mapy tematyczne Każdy wydany w twardej oprawie, łącznie 4 800 stron

Książka ta stanowi kontynuację studiów o manieryzmie w sztuce. Oba tomy dzieli materiał badawczy, łączy zaś problematyka człowieka nowoczesnego. Hocke, posługując się ważnymi dla kultury dziełami literackimi, stara się ukazać istotne cechy pewnego typu ludzkiego – homo europeus. W tym celu zapuszcza się w mało dostępne obszary historii ducha, skupia się na tym, co w tożsamości europejskiej problematyczne, nieregularne i niejasne, penetruje dziedzictwo obrazów i myśli, żywiąc przekonanie, że źródeł formacji homo europeus należy szukać w dysharmonii, po – jak pisze – „nocnej, zaludnionej przez demony” stronie Europy. W swoich rozważaniach Hocke nie skupia się jednak wyłącznie na artystycznych manifestacjach, ale traktuje manieryzm jako światopogląd. Omawiając filozofię, psychologię, erotyzm, estetykę, ulubione symbole i konkretne dzieła manierystów, ukazuje, w jaki sposób ich aktywność uzupełniała się i współgrała z aktywnością klasyków.

W 2015 roku minęła 70. rocznica zakończenia II wojny światowej – największego konfliktu zbrojnego w dziejach ludzkości. We wszystkich krajach biorących w nim udział powstało po kilka, kilkanaście opracowań (encyklopedii, leksykonów) o uzbrojeniu wojsk lądowych, na których spoczywał główny ciężar walk. Tylko w Polsce, która wystawiła czwartą pod względem wielkości armię (głównie wojska lądowe) wśród państw alianckich, dotychczas nie znalazł się autor ani wydawca, którzy podjęliby ten temat. Ta skromna książka chociaż częściowo wypełnia tę lukę. Niniejszy leksykon przedstawia wszechstronnie, na ile pozwala na to jego ograniczona objętość, uzbrojenie wojsk lądowych najważniejszych państw uczestniczących w II wojnie światowej (Francja, Japonia, Kanada, Niemcy, Polska, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy i Związek Radziecki). Ponadto zaprezentowano kilka typów uzbrojenia zaprojektowanego i produkowanego w Czechosłowacji, Szwajcarii i Szwecji (oraz w kilku innych państwach na podstawie licencji), Część pierwsza leksykonu zawiera opisy 52 typów uzbrojenia piechoty (pistolety, karabiny, pistolety maszynowe, karabiny maszynowe, moździerze, miotacze ognia, broń przeciwpancerna). W części drugiej przedstawiono 34 pojazdy nie opancerzone : motocykle, samochody osobowo terenowe, samochody ciężarowe, ciągniki półgąsienicowe, pojazdy gąsienicowe i samochody amfibie. Cześć trzecia obejmuje opisy 46 czołgów, 13 samochodów pancernych, 28 dział samobieżnych oraz innych pojazdów opancerzonych: transporterów półgąsienicowych, ciągników gąsienicowych i amfibii desantowych. W części czwartej zamieszczono opisy 56 typów dział przeciwpancernych, armat polowych, haubic, ciężkich moździerzy, dział przeciwlotniczych i dział kolejowych. Autor przedstawił historię poszczególnych typów uzbrojenia, wersje i odmiany, dane takt.-techn., zastosowanie bojowe i użytkowników zagranicznych. Opisy są bogato ilustrowane zdjęciami (także kolorowymi) oraz rysunkami. Prezentowany leksykon oczywiście nie wyczerpuje tematu uzbrojenia wojsk lądowych podczas II wojny światowej. Dlatego autor podjął pracę nad kolejnym tomem. Andrzej Zasieczny (ur. 1958 r.) jest wydawcą, redaktorem i wybitnym specjalistą w zakresie techniki wojskowej, służb specjalnych oraz historii II wojny światowej. Napisał m.in. „Broń pancerna III Rzeszy” tomy I i II (tom III w przygotowaniu), „Broń Wojska Polskiego 1939-1945” (2009), „Samoloty bojowej II wojny światowej” tom I (2010), „Broń piechoty Wehrmachtu” (2009, wspólnie z J. Wolframem).

To klasyczne już i najlepiej znane z dzieł nestora francuskich historyków Jeana Delumeau (ur. 1923) stara się pokazać, że wbrew rozpowszechnionym przekonaniom renesans nie był wcale odrodzeniem. Nic się tam nie odradzało, za to wiele rodziło. Renesans nie zrywał ze średniowieczem, lecz je kontynuował jeśli nieco mniej religijny, to nie na zasadzie antyreligijnego odrodzenia, lecz nowych, bardziej liberalnych prądów. Delumeau nie ogranicza się do sztuki, najbardziej spektakularnego oblicza renesansu, lecz omawia całe spektrum tej kultury z cywilizacyjną, gospodarczą i przemysłową stroną włącznie. Pokazuje jedność twórczości w ówczesnym rozumieniu czy to malarskiej, czy wynalazczej. Leonardo malował, a zarazem projektował maszyny (co było wtedy dość popularne, a on sam, wbrew mitowi, nie był najzdolniejszym z renesansowych inżynierów). Spoglądając w swej monumentalnej monografii z perspektywy historycznej, socjoekonomicznej i ideologicznej, autor przedstawia odrodzenie nie jako powrót do jakiegoś mitycznego humanizmu wypartego rzekomo przez średniowiecze, lecz jako przedproże naszej nowoczesności. Przedproże przy całym geniuszu epoki osiągane mozolnie: nauka stopiona z magią, religia eksperymentująca z pogaństwem, jednak wynalazki (druk), odkrycia geograficzne czy nawet reformacja sprawiają, że naszej współczesności łatwiej się rozpoznać w epoce odrodzenia niż w jakiejkolwiek innej przed nią.

Najpopularniejsza synteza historii XIX wieku! Omawiając lata 1789-1870 podręcznik przedstawia sprawę polską na tle wydarzeń międzynarodowych (m.in. rozbiory, powstanie styczniowe), rewolucje we Francji, okres napoleoński, układ sił w Europie w dobie Świętego Przymierza, Wiosnę Ludów (Francja, Niemcy, Austria, Włochy, Prusy, Węgry, Portugalia, Hiszpania, Belgia, Dania, Szwecja, Wielka Brytania, Półwysep Bałkański), sprawę chłopską i robotniczą (socjalizm), rozwój nauk przyrodniczych, techniki i przemysłu, ruchy narodowe i tajne organizacje polityczne, wojnę krymską i jej następstwa, sprawę zjednoczenia Niemiec, ruch kolonialny państw europejskich, wojnę francusko-niemiecką 1870-71 roku, a także zjednoczenie Niemiec i Włoch. Książka zawiera: mapy; interesujące ilustracje; indeksy - osób, nazw geograficznych i etnicznych.

Jeden z najwybitniejszych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych skupia się na jednym z najważniejszych historycznych zagadnień minionego tysiąclecia: czy europejski Renesans istotnie zasługuje na swą wyjątkową pozycję w centrum naszych wyobrażeń na temat kształtowania się nowoczesności? Autor stara się określić cechy charakteryzujące „nasz” europejski Renesans, zapoczątkowany w XIV w. w Italii, zwracając szczególną uwagę na to, co Europa zawdzięcza wpływom pozaeuropejskim. Bada następnie, czy i w jakich warunkach do zjawisk odradzania się oraz rozkwitu kultury (po okresach regresu) dochodziło w innych kręgach cywilizacyjnych: w świecie arabsko-muzułmańskim, w Indiach oraz w Chinach. I porównuje procesy zachodzące w tamtych kulturach z modelem europejskim. Podobnie jak w swych wcześniejszych książkach poddaje krytyce europocentryczną wizję historii i zwraca szczególną uwagę na rolę pisma dla dziejów społeczeństw i ich kultury.

Prezentowana książka stanowi studium poglądów średniowiecznych prawników oraz teoretyków prawa i myśli politycznej na temat pojęcia oraz zakresu uprawnień władzy publicznej ¦ Księcia, tj. suwerennego władcy: cesarza, papieża, królów czy włoskich republik miejskich w stosunku do poddanych w okresie dojrzałego średniowiecza. W centrum uwagi znajduje się pojęcie władzy absolutnej ¦ w powszechnym, lecz błędnym mniemaniu ukute i rozwinięte dopiero przez myślicieli renesansu i europejskiego absolutyzmu, a w rzeczywistości rozważane w szczególności (lecz nie tylko) przez włoskich mistrzów prawa od przełomu XII i XIII wieku. Autor rozpoczyna swój wykład w połowie XII w. (poruszając kwestię, czy cesarz jest prawdziwym władcą świata ¦ na przykładzie Fryderyka Barbarossy) i doprowadza go do schyłku średniowiecza w XV w. Swój wywód na temat ewolucji prawnej teorii władzy w średniowieczu przeplata przykładami rzeczywistych konfliktów prawno-politycznych (pozwanie króla Roberta z Neapolu przed sąd cesarski przez Henryka VII w 1308 r., konsekwencje florenckiego spisku Pazzich przeciw Medyceuszom w 1478 r.).

Natalie Zemon Davis wydobywa z mroków historii trzy indywidualne życiorysy. Jak większość żyjących w XVII wieku kobiet, Glikl bas Judah Leib, Marie de l’Incarnation i Maria Sibylla Merian – wszystkie równie wybitne, ale przy tym zupełnie inne –nie były królowymi czy szlachciankami. Żyły „na marginesach” siedemnastowiecznej Europy, Ameryki Północnej i Południowej. Ale te wyjątkowe kobiety – Żydówka parająca się handlem i matka dwanaściorga dzieci, katolicka mistyczka i protestancka artystka – zostawiły po sobie wspomnienia i pisma, będące punktem wyjścia do trzech fascynujących opowieści. [Ten] stylowo ukazany siedemnasto- i osiemnastowieczny biograficzny tryptyk jest kolejną próbą pokazania tego, jak zwykłe jednostki we wczesnonowożytnej Europie kształtowały swoją tożsamość, a nawet osiągnęły coś znacznie więcej. Arthur Quinn „New York Times Book Review” Praca Davis wykracza poza modne intelektualne trendy, by dotrzeć do szerszego odbiorcy... To rodzaj książki, który po przeczytaniu pozostaje w umyśle czytelnika. Po pewnym czasie uświadamiamy sobie, że to, co Natalie Zemon Davis w niej osiągnęła, to nowy sposób postrzegania relacji między Starym i Nowym Światem, kobietami i mężczyznami, matkami i dziećmi; a także szerokie otwarcie nowych pól badań dla historyków. Lyndal Roper „Times Literary Supplement” Natalie Zemon Davis (ur. 1928) – kanadyjska i amerykańska historyczka, związana z kilkoma uczelniami, m.in. z Princeton University. Laureatka wielu nagród, m.in. Holberg International Memorial Prize za najbardziej kreatywnego historyka 2010 roku. Jej prace cieszą się niesłabnącą popularnością i były tłumaczone na wiele języków. Autorka m.in.: zekranizowanej książki The Return of Martin Guerre (1983) – wyd. polskie Powrót Martina Guerre`a (2011), Slaves on Screen Film and Historical Vision (2002) czy Trickster Travels (2006).

Trzeci tom nowej serii obejmuje dzieje nowożytne – od XVI do XVIII wieku. Zgodnie z założeniami serii, Autorzy podzielili podręcznik na trzy główne części. W części cywilizacyjnej prezentują m.in.: przemiany demograficzne, społeczne, obyczajowe, ekonomiczne, religijne, ustrojowe i estetyczne epoki. W części politycznej, uwzględniając najnowszą literaturę światową, ukazują dzieje polityczne Europy od XVI do XVIII wieku (do 1789 roku). W ostatniej części, omawiają zarówno dzieje cywilizacji pozaeuropejskich, jak i kolonizację oraz losy zakładanych kolonii. Podręcznik został napisany przede wszystkim z myślą o studentach wydziałów humanistycznych i społecznych, zwłaszcza historii, historii sztuki, kulturoznawstwa i stosunków międzynarodowych. Krzysztof Mikulski – profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu; specjalista w zakresie historii nowożytnej, w tym historii gospodarczej. Od 2003 roku Prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. Jacek Wijaczka – profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Znawca historii powszechnej nowożytnej, szczególnie dziejów krajów niemieckich w XVI–XVIII wieku oraz problematyki procesów o czary i polowania na czarownice w epoce wczesnonowożytnej.

Akumulacja agresji, które dotknęły ludność Zachodu między rokiem 1348 a początkiem XVII wieku, wywołała w całym społeczeństwie głębokie zachwianie psychiczne, o którym świadczą wszystkie języki owych czasów - słowa i obrazy. Powstała "kraina strachu", wewnątrz której cywilizacja czuła się "zdeprymowana" i którą zaludniła chorobliwymi urojeniami. Ta przedłużająca się trwoga groziła rozkładem społeczeństwa, tak jak mogła druzgotać osobowości poddane powtarzalnym stresom. Mogła więc wzbudzać zjawiska niedostosowania, myślowej i uczuciowej regresji, pomnożyć fobie, wzmagać postawę odmowy i rozpacz. Ze Wstępu

Niemal sensacyjna opowieść o odkryciach naukowych i epoce? To możliwe, jak dowodzi ta fascynującą książka holenderskiego historyka Luuca Kooijmansa (ur. 1956), który otrzymał za nią najbardziej prestiżową w Holandii Grote Geschiedenis Prijs (Wielką Nagrodę Historyczną). Autor uchwycił narodziny współczesnego przyrodoznawstwa w najbardziej dramatycznym momencie uwalniania się od dogmatycznego balastu teologii i metafizyki z jednej strony i rozpowszechnionych przekonań z drugiej. Fabuła tej opowieści obejmuje kilka dekad drugiej połowy XVII wieku.Miejscem akcji są przede wszystkim Niderlandy z rodzącym się empirystycznym przyrodoznawstwem, zwłaszcza anatomią zwierząt i człowieka. Trudno dziś uwierzyć, że za wielkie (i ryzykowne) osiągnięcia uchodziło wówczas obalanie takich przekonań, jak to że serce stanowi wrodzone źródło ciepła, płuca służą do chłodzenia krwi, a owady rodzą się z błota.Ryzyko tej dociekliwości było wszakże nie tylko politycznej natury: książka Kooijmansa nie jest prostą historią nauki, lecz opisem epoki pełnej egzystencjalnych dramatów. Uczeni pod mikroskopem widzą Boga i wdają się w najróżniejsze awantury duchowe dalekie od zadań pozytywnej nauki. W panoramie Kooijmansa wizje naukowe i wizje religijne ciągle tworzą dynamiczny splot.

Przedmiotem niniejszej książki jest to, jak Europa skradła dzieje Wschodu, narzucając swoją własną wersję przestrzeni oraz czasu historycznego (zasadniczo chrześcijańską) reszcie świata eurazjatyckiego. (fragment Zakończenia) Książka Jacka Goody’ego jest wspaniałą syntezą dotychczasowych zmagań myśli intelektualnej Zachodu z samym sobą i kulturowym zewnętrzem, które od XVI wieku określało kontynentalną tożsamość i naukę tej części świata. Goody prowokująco podważa przekonanie, że Europejczycy zawsze byli w awangardzie najbardziej istotnych wynalazków kulturowych, które później jedynie – na drodze dyfuzji – rozprzestrzeniły się w drugim i trzecim świecie. (fragment recenzji prof. Wojciecha Józefa Burszty)

Problem wiary w XVI wieku. Tradycje, ewolucja i nowe propozycje Hans Deck. Z dziejów spirytualizmu niemieckiego w XVI wieku Poglądy religijne Sebastiana Francka. Z dziejów spirytualizmu niemieckiego w XVI wieku Filozofia i religia. Dwa oblicza antytrynitaryzmu Rozpowszechnienie i wzajemne wpływy idei religijnych w XVI-wiecznej Europie