Książkę dr. Alfreda Palli przeczytałem z wielkim zainteresowaniem i równocześnie satysfakcją. Autor, znakomity teolog chrześcijański i pisarz, wybitny znawca zagadnień biblijnych, zaprezentował w niej całą gamę cennych wiadomości dotyczących dziejów dawnego Izraela (…). Książka, napisana w sposób przejrzysty i fascynujący, wzbogaca naszą wiedzę o Piśmie Świętym, jego powstaniu i dziejach oraz zawartym w nim przesłaniu zbawczym. Książkę oceniam bardzo wysoko i z całego serca polecam. † Ksiądz prof. Zachariasz Łyko, Katedra Filozofii i Socjologii, Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie. Książka jest napisana językiem bardzo przystępnym, zawiera wiele wiedzy archeologicznej i historycznej niezbędnej do właściwego rozumienia tekstu biblijnego i przekonania się o jego wiarygodności oraz wielowiekowej nadzwyczajnej wierności jego przekazu. Ksiądz prof. Zdzisław Żywica, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie Autor łączy rozległą wiedzę w dziedzinie starożytnej literatury Bliskiego Wschodu z archeologią i translatologią. Książka podejmuje szereg ważnych zagadnień, analizowany materiał pozwala dostrzec kontekst literacki i historyczno-kulturowy opisanych w Biblii wydarzeń. Umożliwia to uchwycić fenomen, jakim są dla Żydów księgi Tanach, a dla chrześcijan Stary Testament. Z całego serca polecam lekturę tej książki. Prof. Wojciech Gajewski, Zakład Historii Starożytnej, Uniwersytet Gdański Książkę czyta się z ciekawością i zainteresowaniem, szczególnie zawarte w niej wyniki badań archeologicznych, odnoszące się do wielu aspektów historycznych i literackich Biblii. Ksiądz prof. Zdzisław Pawłowski, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu ALFRED PALLA, pisarz, historyk, biblista i podróżnik. Studiował w Pedagogicznym Studium Technicznym w Gliwicach, a następnie historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, specjalizując się pod kierunkiem prof. Aleksandra Krawczuka w historii starożytnej. W USA ukończył studia na wydziale teologii biblijnej na Andrews University oraz doktorskie w Fuller Theological Seminary w Kalifornii. W Polsce uzyskał stopień naukowy doktora historii na Wydziale Filologiczno-Historycznym Akademii Pomorskiej.

Stany Zjednoczone to kraj emigrantów, którzy przywożą za ocean swoje historie, tradycję, wizję przeszłości. Historycy polscy to szczególny, ale przecież nie jedyny przykład takiego właśnie transferu tradycji historiograficznej na grunt amerykański. Nie był on bezbolesny. Bohaterowie tej książki, czerpiąc z amerykańskiego, a szerzej anglosaskiego dziedzictwa historiograficznego, w istotny sposób przyczyniali się do modernizacji polskiego sposobu myślenia o przeszłości, wprowadzali do niego osiągnięcia amerykańskiej szkoły historii społecznej, sprzyjali historiograficznemu dialogowi z sąsiadami. Jednocześnie jednak pobyt na emigracji wiązał się z marginalizacją ich dorobku w Polsce. Za ich wieloletnie ambasadorowanie polskiej historii poza krajem winni jesteśmy im dobrą pamięć i szacunek. W tym sensie książka ta ma także wymiar swoistego spłacenia długu wdzięczności, jaki współczesne pokolenie badaczy zaciągnęło u poprzedników. Publikacja w ramach centralnego projektu badawczego IPN „Polska emigracja niepodległościowa 1945-1990”.

„Łuczewskiemu udało się zrealizować niebywale ambitne zamierzenie: napisał nie tylko dogłębną, ale i oryginalną pracę o polityce historycznej. W oparciu o imponującą erudycję „wgryzł się” w teorie z kilku dziedzin (na przykład w badania nad pamięcią zbiorową lub ruchami społecznymi), odważnie „wyostrzył” kilka kluczowych pojęć (polityka historyczna czy kapitał moralny) i przeprowadził świetnie wymyślone badanie porównawcze (Niemcy, Polska, Rosja) w dziedzinie zazwyczaj zagubionej w partykularyzmach studiów przypadków. Dzięki tej kombinacji otrzymaliśmy wielostronne i przenikliwe opracowanie tematu, który często wzbudza tak silne emocje, że w jego analizie obumiera myśl. Tutaj myśli nie brakuje. Napisana w stylu błyskotliwej mozaiki raczej niż systematycznego traktatu, miejscami pedantyczna, a gdzie indziej prowokująca, książka Łuczewskiego jest bogatym w pomysły, acz precyzyjnym przewodnikiem po skomplikowanym terenie, którego kontury są zamazane i niejednokrotnie wypaczone w jazgocie sporów politycznych, nie tylko w Polsce”. prof. Jan Kubik „Polityka historyczna stała się w ostatnich latach jednym z najczęściej w Polsce używanych – i nadużywanych – słów. Każdy, kto chce zrozumieć, gdzie to pojęcie się narodziło, jak ewoluowało i jakie konkretne kształty przybierało, powinien sięgnąć po książkę Michała Łuczewskiego. Pasjonujące jest zderzenie praktyki trzech tak różnych krajów, jak Polska, Niemcy i Rosja, odkrywanie różnic, ale i podobieństw między nimi, niekiedy zupełnie nieoczekiwanych. Perspektywa socjologa pozwala wyjść Łuczewskiemu poza zaklęty krąg politycznych sloganów i publicystycznych uproszczeń, daje oddech i dystans, tak bardzo potrzebne w coraz bardziej spolaryzowanej i rozgorączkowanej polskiej rzeczywistości. Nie jest to jednak na pewno usypiająca akademicka lektura. Książka zaskakuje, prowokuje, czasami irytuje. To jej zaleta”. prof. Paweł Machcewicz „Książka fascynuje swoim „imperialnym” rozmachem, obejmującym analizę polityk historycznych Rosji, Niemiec i Polski, a zarazem swoją interpretacyjną śmiałością. Z zupełnie nowej perspektywy, osadzonej w koncepcji uniwersalnej walki o kapitał moralny, możemy tutaj zobaczyć nasze spory o Muzeum II Wojny Światowej, o „Wyklętych”, o pamięć i doświadczenie ofiary. Michał Łuczewski potrafi stawiać swoje, ważne pytania o sens polityki historycznej, nie wchodząc w koleiny publicystycznej młócki. Dzięki temu możemy się od niego wiele dowiedzieć: o naszej historii, o naszej pamięci, o nas samych”. prof. Andrzej Nowak

Nie ma chyba wśród nas osoby, która, będąc w wieku dziecięcym lub młodzieńczym, nie doświadczyła fascynacji opowiadaniami o starych, nawiedzonych zamkach, zaszyfrowanych informacjach, poszukiwaniach Graala i skarbach templariuszy. Współczesnemu odrodzeniu popularności brodatych rycerzy-mnichów towarzyszy „odkurzenie” średniowiecznych legend i podań dotyczących uświęconego, owianego tajemnicą rodu, który miał stanowić owoc ziemskiej miłości Jezusa Chrystusa i Marii Magdaleny. Czy brzemienna Maria Magdalena mogła urodzić Jezusowi syna, protoplastę rodu, który w przyszłości wyda na świat europejskich władców? Gdzie po raz pierwszy zakiełkowała ta idea i jakie było jej źródło? Czy mamy do czynienia tylko i wyłącznie z propagandą zrodzoną dla celów politycznych, czy też chodzi o coś więcej? Nikomu zapewne nie jest też obca Ewangelia św. Jana, tekst uznany za kanoniczny i wchodzący w skład Nowego Testamentu. Dla chrześcijan jest to księga natchniona przez Boga i Jego żywe Słowo; dla biblistów i lingwistów – najtrudniejsza do interpretacji i najbardziej zawiła spośród ewangelii; dla masonów – księga, którą darzą szczególną estymą; a dla wyznawców licznych odłamów chrześcijaństwa stanowiła jeden z filarów wiary. Żadne inne pismo nie wywarło takiego wpływu na losy europejskiej cywilizacji oraz na całokształt jej spuścizny historycznej i kulturowej. Wreszcie, to w tym piśmie zawarta jest odpowiedź na zadane wcześniej pytania. Dogłębne zaznajomienie się z zagadnieniami poruszanymi na kartach niniejszej książki pozwoli czytelnikowi zrozumieć sens symboliki, która przez długie wieki znana była wyłącznie osobom wtajemniczonym, będącym dziedzicami i zarazem kontynuatorami jednego z głównych nurtów tradycji ezoterycznej – który bazował na Ewangelii św. Jana, chociaż czerpał także z bogatego dorobku kabały żydowskiej i filozofii hermetycznej. Dopiero szczegółowe poznanie jego ukrytych niuansów pozwala zrozumieć, co łączy fresk pędzla Leonarda da Vinci, słynną Ostatnią Wieczerzę, ze szklaną konstrukcją w kształcie piramidy, postawioną w bezpośrednim sąsiedztwie Luwru. (na podstawie "Wstępu")

Lubimy patrzeć na Wschód z polonocentrycznego punktu widzenia. Oczekujemy, wymagamy, oburzamy się, choć nie zawsze rozumiemy. Ukrainę albo kochamy, albo nienawidzimy, Białoruś jest nam obojętna, a na Rosję patrzymy z wybuchową mieszanką strachu i pogardy. A może by zapytać, co oni o nas myślą i dlaczego? Autor potrafił dotrzeć do tuzów politycznej sceny krajów położonych za Bugiem i zadawać im niewygodne pytania (inna rzecz, że oni potrafili odwzajemniać się nieprzyjemnymi ripostami). Aleksander Dugin – filozof, doradca Władimira Putina, Artiom Skoropadski – rzecznik Prawego Sektora, Ihor Iljuszyn – historyk OUN/UPA, Nadija Sawczenko – żołnierz, polityk, Franak Wiaczorka – Białoruski Front Ludowy, Pietra Patrouski – Białoruskie Konserwatywne Centrum NOMOS, Władimir Żyrinowski – lider Liberalno-Demokratycznej Partii Rosji, Iwan Wyrypajew, Władimir Pozner, Oksana Zabużko, Wołodymyr Wjatrowycz, Stanisław Szuszkiewicz i inni. Polska publicystyka miota się pomiędzy uwielbieniem Wschodu (bo Giedroyć, bo bufor od strony Rosji ), a zrozumiałą nieufnością za nierozliczone zbrodnie II wojny światowej. Po latach, kiedy każdy posiadacz świadectwa maturalnego potrafił jako tako zrozumieć co do nas mówią sąsiedzi ze Wschodu, nadeszło pokolenie anglojęzycznych, mentalnie odwróconych na Zachód. I mało który publicysta zadaje sobie trud by czytać cyrylicą… Czy sąsiedztwo Białorusi, Rosji i Ukrainy będzie szczęśliwe, zależy również od tego, czy staniemy w prawdzie czy będziemy bazować na mitach i plemiennych kliszach.

Najważniejsza hipoteza postawiona w tej książce brzmi: intensywna mediatyzacja żałoby posmoleńskiej sprzyjała transformacji rytuału w konflikt. Sprawcza rola środków masowego przekazu nie polegała tu jednak na antagonizowaniu aktorów społecznych czy zarysowywaniu linii sporów. Jeśli nawet takie fenomeny wystąpiły w trakcie wydarzenia medialnego żałoby narodowej, to nie były one decydujące dla wygenerowania konfliktu. Decydujące były za to rytualizacje medialne, działające mniej ostentacyjnie niż wtedy, kiedy media wchodzą na przykład w rolę instytucji ujawniającej skandal polityczny. Owe rytualizacje medialne służą potwierdzeniu i naturalizacji kapitału symbolicznego, skoncentrowanego w rękach właścicieli, wydawców, redaktorów naczelnych, kierowników działów, samych dziennikarzy wreszcie. W 2010 roku przyczyniły się do wybuchu konfliktu o krzyż pod Pałacem Prezydenckim w Warszawie.

W ostatnich dekadach XX i na początku XXI w. możemy zauważyć wzrost zainteresowania historyków problematyką ludności żydowskiej w Polsce po II wojnie światowej. Powstało zatem wiele prac o losach Żydów w tym okresie, przede wszystkim w skali całego kraju lub regionów, nieco gorzej jest natomiast z przedstawieniem sytuacji ludności żydowskiej w mniejszych ośrodkach, zwłaszcza na Dolnym Śląsku, a przecież ze względu na traktowanie tego regionu przez ocalałych z Holocaustu jako swoistej „ziemi obiecanej”, właśnie tutaj tworzyły się duże skupiska społeczności żydowskiej. Często stanowiły silne centra aktywności politycznej, społecznej czy kulturalnej Żydów w Polsce w latach 1945–1967. Jednym z nich był region wałbrzyski, przez który do 1968 r. przewinęło się wiele tysięcy osób.

Temat, który podjęła Karolina Koprowska w swej książce, jest zarówno bardzo ważny – mentalnie, społecznie, historycznie – jak i trudny do obiektywnego, a jednocześnie zniuansowanego opisania oraz merytorycznie wyczerpującego opracowania (głównie z powodu szczupłości dostępnych świadectw, niepełnej wiedzy, konieczności wnioskowania z pośrednich form zapisu czy znaczących luk pamięciowych i nieobecności kluczowych wątków w zachowanych relacjach). W mojej ocenie wszystkie te wyzwania zostały w pracy odważnie podjęte, a problemy, które one niosą – rozwiązane, i to z pełnym merytorycznym, jak również etycznym, powodzeniem. Książka ta jest dojrzałym i cennym osiągnięciem badawczym. Prof. dr hab. Ryszard Nycz Książka Karoliny Koprowskiej jest próbą przyjrzenia się współczesnym relacjom polsko-żydowskim inaczej, niż zrobiliby to politolodzy czy historycy. Autorka rozprawy decyduje się na obserwację zjawisk należących do obszaru kultury: interesuje ją dyskurs afektywny i pozasymboliczny (kwestie przemilczeń, gestów, cielesnych odruchów). W ten sposób komplementarnie uzupełnia nowy i jeszcze daleki od wyczerpania ruch w badaniach nad przeszłością. Dr hab. Roma Sendyka

Książka omawia zagadnienie kolaboracji Żydów z władzami niemieckimi w Krakowie w latach 1939–1945 ze szczególnym rozróżnieniem na trzy kategorie współpracy: zinstytucjonalizowanej, indywidualnej i agenturalnej. Autorka analizuje te kwestie w odniesieniu do funkcjonowania takich instytucji jak Judenrat, Żydowska Służba Porządkowa i Jüdische Unterstützungsstelle für das Generalgouvernement oraz tzw. siatki Diamanta. Walorem książki jest przede wszystkim wnikliwa i krytyczna analiza źródeł archiwalnych. Omawiany problem na przestrzeni lat obrósł bowiem wieloma legendami wpisującymi się w retorykę antysemicką. W pracy wielokrotnie padają trudne pytania dotyczące moralności jednostki w dobie Holokaustu. Autorka nie pretenduje jednak do wyjaśnienia wszystkich wątków, zwracając uwagę na potrzebę interdyscyplinarności badań nad zjawiskiem kolaboracji. Alicja Jarkowska-Natkaniec – doktor nauk humanistycznych, historyk, judaistka. Absolwentka Katedry Judaistyki, a następnie Instytutu Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współredaktorka dwóch tomów Archiwum Ringelbluma. Konspiracyjnego Archiwum Getta Warszawy. Członkini Towarzystwa Miłośników Zabytków i Historii Krakowa, Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich i European Association for Jewish Studies. Stypendystka Claims Conference (Saul Kagan Claims Conference Academic Fellow Grant in Advanced Shoah Studies) 2018–2019.

Książka o Ben Gurionie jest nie tylko polityczną opowieścią. Poznajemy „przywódcę narodu”, ale także człowieka. Zamieszczone w książce fragmenty listów pokazują obszary, do których najtrudniej jest dotrzeć badaczowi. Prof. Anicie Szapirze to się udało. Dzięki książce dowiadujemy się nie tylko o kolejnych politycznych inicjatywach Ben Guriona, ale także o jego emocjach, smutkach, gorszych i lepszych stronach charakteru. Autorka interesująco pokazuje jak polityka stopniowo podporządkowała sobie jego życie prywatne: po ceremonii zawarcia małżeństwa, młody małżonek udał się na spotkanie partyjne, a spóźnienie usprawiedliwił… ślubem. Książka o Ben Gurionie jest także ciekawą lekcją polityki, jest opowieścią o tym jak rodzą się nowe idee i działania polityczne, jak zmieniają się, doświadczają niełatwych kompromisów czy porażek. Warto zaznaczyć w tym miejscu, że autorka książki zadbała, żeby czytelnik poznał nie tylko sposób myślenia jej bohatera, ale także jego przeciwników, ich programy, oceny sytuacji czy polityczne emocje. Ben Gurion zmarł w grudniu 1973 r., jego grób znajduje się w Sede Boker, na pustyni Negew, gdzie spędził ostatnią część życia. Warto, będąc w Izraelu, odwiedzić to miejsce. Także ono, swoją surowością, skromnością opowiada o człowieku, który podporządkował swoje życie „czemuś większemu i bardziej świętemu niż cokolwiek na świecie”. Z Przedmowy do wydania polskiego Bożeny Szaynok, Uniwersytet Wrocławski

SPIS TREŚCI JERZY SPERKA, Wprowadzenie PIOTR BOROŃ, Palatyn – wojewoda – żupan. Tytuły i zakres władzy najwyższego urzędnika w krajach słowiańskich we wczesnym średniowieczu LEONTIJ WOJTOWYCZ, Fenomen halickich bojarów i ich stosunki z książętami KRZYSZTOF GUZIKOWSKI, Słowianie i Niemcy w otoczeniu zachodniopomorskiego księcia Barnima I (1234–1278) – powstanie nowej elity władzy MAREK SMOLIŃSKI, [...] familiaris nostri specialiter et dilectus… Joannici w służbie władców Czech i Rzeszy Niemieckiej w dobie odnowienia Królestwa Polskiego w 1295 roku JERZY RAJMAN, „Ludzie króla” wśród mieszkańców Krakowa w XIV wieku. Rzemieślnicy i usługodawcy JERZY SPERKA, Rycerze śląscy w służbie i otoczeniu królów Polski w drugiej połowie XIV i w pierwszej połowie XV wieku MICHAŁ PAWLAK, Demetriusz Pepagomenos: sylwetka bizantyńskiego medyka i jego rola w dziejach dynastii Paleologów w pierwszej połowie XV wieku SOBIESŁAW SZYBKOWSKI, Kujawscy, dobrzyńscy i łęczyccy faworyci Władysława Jagiełły BOŻENA CZWOJDRAK, Skład narodowościowy dworów polskich królowych w późnym średniowieczu ZOFIA WILK-WOŚ, Między kancelarią królewską a biskupią – o drogach i kierunkach kariery notariuszy kancelarii królewskiej w późnośredniowiecznej Polsce JANUSZ GRABOWSKI, Współpracownicy i dworzanie Janusza II, księcia mazowieckiego (1471–1495). Ze studiów nad otoczeniem władców prowincjonalnych w późnym średniowieczu TOMASZ ROMBEK, Elżbieta Rakuska wobec otoczenia Kazimierza IV Jagiellończyka (1454–1492) KAROL NABIAŁEK, Z dworu książęcego na dwór królewski. Zmiana w elitach władzy w Polsce w początkach panowania Zygmunta I Starego

Napisana charakterystycznym, epickim stylem profesora Aleksandra Krawczuka historia 24 władców Cesarstwa Wschodniego (począwszy od Arkadiusza aż po czasy Justyniana II), ukazuje nie tylko sylwetki samych cesarzy, ale również niezwykle barwne stosunki polityczne, społeczne i obyczajowe tego okresu. Wielkie wyprawy i zderzenia kultur, dyplomacja, wojna i dworskie rozrywki wszystko profesor Krawczuk przedstawił wiernie, nie stroniąc od subtelnych analogii wobec współczesności.

W 132 roku Szymon ben Koseba, chcący stworzyć niezależne państwo żydowskie i wyzwolić Jerozolimę z rąk Rzymian, przybrał mesjańskie imię Szymon Bar Kochba („Syn Gwiazdy”) i poprowadził ludność Judei do rebelii. W trakcie tak zwanego Powstania Bar Kochby, znanego też jako Druga Wojna Żydowska, buntownicy przez trzy i pół roku stawiali opór zahartowanym w bojach oddziałom rzymskim, wysłanym przez cesarza Hadriana. Koszty tej rebelii były katastrofalne: setki tysięcy ofiar, zniszczenie i zniewolenie społeczności żydowskich i nałożony na Żydów zakaz wstępu do Jerozolimy. Bar Kochba do dziś pozostaje ważną postacią w historii Izraela, jako ostatni przywódca państwa żydowskiego przed ukształtowaniem się nowoczesnego syjonizmu. W tej bogato ilustrowanej książce ukazano porywającą historię powstania, przybliżając jednocześnie sylwetki jego przywódcy, Bar Kochby oraz cesarza Hadriana i podległych mu wodzów. Ocenia się w niej także skutki tej krwawej rebelii, zarówno dla regionu gdzie miała miejsce, jak i ludzi, którzy zostali zmuszeni do jego opuszczenia.

Rośliny są czymś tak wszechobecnym, tak powszechnym, że rzadko zastanawiamy się nad tym, jak ogromny wywierają wpływ na nasze codzienne życie. Przy specjalnych okazjach wręczamy kwiaty, spędzamy wiele godzin pielęgnując ogródki, używamy roślin do farbowania tkanin i budowy domów, produkujemy z nich kosmetyki i leki. Jesteśmy również od nich całkowicie uzależnienie z powodu ich wartości odżywczych – nawet jeśli jemy mięso, jest to mięso zwierząt roślinożernych. 50 roślin, które zmieniły bieg historii to pięknie ilustrowany przewodnik po roślinach, które wywarły największy wpływ na cywilizację ludzką. Znajdziemy tu zboża, jak ryż i pszenica, które żywią całą populację, a także zioła i przyprawy wysoko cenione za właściwości lecznicze. Bogaty zasób informacji na temat historii, ekonomii i polityki, sprawia, że każdy rozdział czytamy z wielkim zainteresowaniem.

W dziennikarskich relacjach z klęsk żywiołowych ogromne znaczenie mają symbole nadziei, uniwersalne i zrozumiałe dla ludzi mówiących różnymi językami. Proste gesty, jak zaciśnięta pięść ratownika, który daje znak, aby na gruzowisku wszyscy umilkli i pozwolili usłyszeć dobywające się z rumowiska głosy rannych. Jak pokazana w telewizji radość psa, który usłyszał głos swojej pani na zgliszczach domu, gdzie na nią czekał. Jak ludzki gest zapisany na zdjęciu będącym ikoną pożarów lasów w Australii: poparzona łapka spragnionej koali w mocnej ręce strażaka, który poił niedźwiadka wodą ze swej butelki. Dobro w obliczu horroru ma ogromną wartość w dziennikarskich opowieściach o dramacie. W czasie kataklizmów good news is good news.

"Od Egberta do Elżbiety II – wszyscy władcy Wielkiej Brytanii Historia Wielkiej Brytanii to tak naprawdę historia monarchii. „Królowie i królowe Wielkiej Brytanii” to poczet władców panujących w królestwach Anglii, Szkocji i Wielkiej Brytanii od VIII/IX w. do dzisiaj. Biogramy monarchów zawierają informacje o charakterze czysto genealogicznym (daty narodzin, mariaży, zgonów) oraz dotyczące dziedziczonych, nadawanych bądź nabywanych inną drogą tytułów arystokratycznych, a także przebiegu cywilnej i wojskowej kariery. Uzupełnieniem całości są ciekawostki: - Kim była Blanka z Wieży? - Od kiedy i dlaczego władcy zasiadający na angielskim tronie tytułowali się jednocześnie królami Francji? - Kto z kim walczył w kilkunastoletniej wojnie Dwóch Róż? - Jak dzisiaj wygląda linia sukcesji brytyjskiej korony i ilu jest pretendentów do tronu? Syn króla Harolda II, Godwin, po klęsce pod Hastings zbiegł na kontynent, wedle jednej z hipotez na Litwę, gdzie jako Godwinas dał początek litewskiej dynastii książęcej, od której wywiedli się w prostej linii Jagiellonowie. Diana, księżna Walii, miała swoją imienniczkę z przełomu XVIII i XIX w., która tak jak ona należała do rodu Spencerów, tak jak księżna Walii był zwana Lady Di i tak jak ona była osobą bardzo znaną w swoim czasie, jako malarka i rysowniczka. Ta XVIII-wieczna Lady Di (zm. 1808) wyszła za potomka jednego z nieślubnych synów króla Karola II. "

Tom Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów. 4. Słownik językowy - leksykon - encyklopedia w programie badań porównawczych (2018) jest dziesiątą pozycją aksjologiczną przygotowaną przez zespół lubelskich etnolingwistów we współpracy z badaczami kilku ośrodków polskich i zagranicznych.

Pod względem struktury praca ofiarowana Jubilatowi składa się z trzech części. Warto podkreślić, iż są one nieprzypadkowe – odzwierciedlają tak zainteresowania badawcze Profesora i uznanie dla badań nad dziejami regionu, jak i rolę archiwów i archiwistów w trosce o źródła archiwalne. Pierwszą część, zatytułowaną W kręgu osiągnięć badawczych i naukowych, tworzy 29 autorskich wypowiedzi prezentujących swoje najważniejsze osiągnięcia naukowe, organizacyjne i zawodowe. Padają tu licznie tytuły węzłowych dla różnych okresów historycznych monografii i artykułów naukowych, widać kolejne szczeble karier administracyjnych czy aktywności organizacyjne. Drugą część tomu zatytułowano O archiwistyce i archiwach. Obejmuje ona siedem artykułów napisanych przez archiwistów i osoby zajmujące się archiwistyką na uczelniach. Znajdziemy tu m.in. prace poświęcone budownictwu archiwalnemu oraz archiwom funkcjonującym w czasie II Rzeczypospolitej. Omówione zostały także zasoby niektórych archiwów, pomoce archiwalne (ewidencyjno-informacyjne) w dobie intensywnej informatyzacji służby archiwalnej czy też problemy edukacji historycznej prowadzonej przez archiwa, zwłaszcza szczecińskie. Na część trzecią pracy składa się 12 materiałów umieszczonych pod wspólnym tytułem Meandry historii. Czytelnik znajdzie tu artykuły poświęcone pomorskim źródłom doby nowożytnej, najnowszym dziejom Szczecina, Pomorza Zachodniego oraz szeroko rozumianym Ziemiom Zachodnim i Północnym. W ostatniej części jubileuszowej książki poruszone zostały także problemy konserwatorskie w powojennym Szczecinie, sprawy miejscowych i ogólnopolskich („Tygodnik Powszechny”) mediów oraz losy pomorskiego Kościoła rzymskokatolickiego (po 1945 r.). Warto wreszcie wspomnieć o refleksjach na temat kondycji szczecińskiego środowiska historycznego, opisie kadry dowódczej Wojska Polskiego, budowie pomorskiej świadomości bądź też o tworzeniu podstaw Unii Europejskiej i jej relacji z regionem Pomorza Zachodniego. Ze wstępu Redaktorów

Do szaleństwa oddane i posłuszne. Zazdrosne i żądne władzy. Żony i kochanki. Bite, osamotnione, zdradzane. Za życie z despotami płaciły wysoką cenę – chorowały na nerwicę, ginęły w niewyjaśnionych okolicznościach, popełniały samobójstwa. Kobiety dyktatorów. Od czasów starożytnych do XXI wieku. Maria Walewska – polska piękność, która urodziła Napoleonowi syna. Wierzyła, że jej związek z cesarzem przysłuży się Polsce. Jedna z nielicznych kobiet, które cesarz Francuzów naprawdę kochał. Przynajmniej Polacy tak wierzą. Nadieżda Alliłujewa – czuła odrazę do barbarzyństwa Stalina. Matka dwojga dzieci Wielkiego Językoznawcy. Delikatna kobieta, cierpliwie znosząca jego zdrady. W jednej wersji – popełniła samobójstwo, według innej – zastrzelił ją sam Stalin. Clara Petacci – kochanka Duce. W obliczu klęski nie skorzystała z możliwości ucieczki do Hiszpanii, została z dyktatorem do końca. Powieszono ją razem z Mussolinim na Piazzale Loreto. He Zizhen – druga żona Mao Zedonga, zaprawiona w boju komunistka, z czasem stała się zmęczoną życiem kobietą. Urodziła sześcioro dzieci, z których aż pięcioro zmarło lub zaginęło. Zapadła na schizofrenię. Elena Petrescu – używała tytułu doktora nauk chemicznych, w rzeczywistości skończyła cztery klasy szkoły powszechnej. Przy mężu, Nicolae Ceausescu, Słońcu Karpat, trwała do końca – rozstrzelano ich razem w niejasnych okolicznościach. Ludmiła Szkriebniewa –największa zagadka Kremla XXI w. Przyszły mąż sprawdzał jej wytrzymałość, spóźniając się na umówione spotkania półtorej godziny. Kiedy dowiedziała się, że Władimir Putin zdecydował się zostać prezydentem, płakała całą noc. Ludzie, którzy mieli okazję się z nią zetknąć, twierdzą, że jest serdeczną i ciepłą kobietą.

Album Geniusz Niepodległości jest ulepszoną i poprawioną wersją książki wydanej we Lwowie w ,, święto dziesięciolecia zmartwychwstania Polski” Pozycja jest poświęcona Józefowi Piłsudskiemu. Album zawiera bogaty zbiór teksów o Marszałku między innymi takich twórców jak: Walery Sławek, Kazimier Tetmajer, Juliusz Kaden-Bandrowski, bp Władysław Bandurski, Julian Ejsmond, Stanisław Mackiewicz. Książka zawiera pisane na froncie relacje z walki, utwory i pieśni legionowe i żołnierskie liczne zdjęcia i rysunki. Album został bogato zilustrowany archiwalnymi zdjęciami związanymi z tematyką legionową.