Od autora: "W ciągu pierwszych dziesięciu lat istnienia artylerii, idea kreowania jej odznak nie była szczególnie żywa w porównaniu z innymi rodzajami broni. Do 1928 roku ustanowiono odznaki pamiątkowe zaledwie w kilku pułkach. Ich liczba wzrosła dopiero w latach 1928-1937. (...) Kształt odznak artylerii, podobnie jak i innych rodzajów broni jest mocno zróżnicowany, wyraźnie dominuje w nich forma krzyża maltańskiego o wciętych ostro końcach ramion. Ponadto w pozostałych odznakach wykorzystano wzory: francuskiego Orderu Legii Honorowej, orła, gwiazdy orderowej, stylizowanej tarczy, krzyża Orderu Virtuti Militari, zarysu fortyfikacji. Nawiązanie do dawnych tradycji artyleryjskich wyrażało się najczęściej w wyobrażeniu skrzyżowanych luf armatnich. Na wielu odznakach centralne miejsce zajmuje godło narodowe. Cyfrę pułkową wraz z inicjałami pułku umieszczano zazwyczaj w centrum odznaki lub na ramionach krzyża.(...) Wojska pancerne posługiwały się symbolami nawiązującymi do tradycji kawalerskich. Znakiem całej formacji był szyszak, który często pojawiał się na odznakach. Na insygniach umieszczano również inne motywy: opancerzonej ręki, trzymającej miecz, koła zębatego oraz skrzydlatego smoka. Symbolikę pociągów pancernych stanowiły wagony, szyny kolejowe oraz lokomotywy."

Notka o książce: Bitwy pod Ap Bac i Binh Gia miały przełomowe znaczenie dla rozwoju komunistycznej partyzantki w Wietnamie Południowym w początkowej fazie II wojny indochińskiej. Pierwsze starcie wskazywało wzrastające zdolności sił Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego do skutecznego przeciwstawiania się liczniejszym oddziałom rządowym, mimo posiadania przez nie przewagi w artylerii, broni pancernej i lotnictwie. Drugie, zakończone pogromem sił południowowietnamskich, zwiastowało początek działań NFW zakrojonych na niespotykaną dotąd skalę. Bez bitew pod Ap Bac i Binh Gia nie byłoby amerykańskiego zaangażowania w Wietnamie w takich rozmiarach, jakie osiągnęło ono od marca 1965 r., a II wojna indochińska zapewne potoczyłaby się inaczej... Notka o autorze: Przemysław Benken (ur. 1985) – doktor, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie, wykładał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji naukowych, w tym kilku książek (m.in. Wojna zuluska 1878, Ofensywa Tet 1968. Studium militarno-polityczne, Tajemnica śmierci Jana Rodowicza „Anody”, Hamburger Hill 1969). Członek redakcji półrocznika naukowego IPN „Pamięć i Sprawiedliwość”. Pomysłodawca i redaktor cyklu publikacji poświęconych konfliktom zbrojnym w Wietnamie pt. Studia nad wojnami w Indochinach (t. I–III).

Im dalej od Ganfardine, tym więcej armatnich pocisków włoskich mknęło ponad głowami chłopców Rodakowskiego, świadcząc o italskiej odpowiedzi na ostrzał z baterii Kindermanna. Żołnierze pochowali fajki, ktoś próbował żartować: „Ładne ptaszki tu fruwają”! Pułkownik spojrzał po ludziach, uśmiechnął się. Jechali na zabiedzonych chabetach, ale pierwszy przestrach minął. Uniósł wysoko konfederatkę z bogatym pękiem piór o mlecznej barwie. W uszach podporucznika Adolfa Kornbergera zadźwięczały słowa dowódcy: „Za mną dzieci! A gdy stracicie z oczu sztandar, szukajcie białego pióropusza”! Pułk przyspieszył. Po chwili sygnaliści dali znak rozpoczęcia ataku. Konie przeszły w galop. Otwarte szeroko oczy, zaciśnięte usta, mocny zacisk na drzewcu lancy i szabla zwisająca na temblaku u nasady dłoni – taki był obraz pędzących jeźdźców. Przed ułanami uciekała czereda włoskich szwoleżerów, na boki czmychali wysunięci naprzód italscy saperzy... Notka o autorze: Marcin Suchacki – ur. w 1979 roku historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867” stanowi jego piątą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor rozwija wątki zarysowane w artykułach zamieszczonych przezeń na łamach periodyku „De Re Militari”, jak też w książce „Od Magenty do Meksyku 1859–1867: z wojennych dziejów Austrii”, sięgając po niewykorzystane wcześniej źródła i opracowania.

W latach 1942–1945 Zofia Posmysz była więźniarką Auschwitz-Birkenau. Pracowała w kuchni i magazynie żywności jako szrajberka. Przeżyła marsz śmierci do KL Ravensbrück, ostatnie miesiące wojny spędziła w obozie Neustadt-Glewe. Po wojnie poświęciła się działalności literackiej i edukacyjnej. Została dziennikarką, za swoją misję przyjęła świadczenie o Holokauście. Bogato ilustrowana publikacja stanowi zbiór jej wspomnień i opowieści zarejestrowanych przez Marię Annę Potocką. Książce towarzyszy film DVD zawierający świadectwo Zofii Posmysz nagrane w 2012 roku

Monografia dotyczy bardzo interesującego zagadnienia, które w coraz większym stopniu będzie znajdowało się w centrum uwagi rozmaitych dziedzin nauki, w tym również prawa konstytucyjnego. Zmiany, jakie zachodzą we współczesnym świecie, mogą wpłynąć na rewizję regulacji normatywnych dotyczących sił zbrojnych. Zakorzenienie w konstytucji kwestii związanych z armią, bezpieczeństwem państwa, stanami nadzwyczajnymi sprawia, że prawo konstytucyjne z uwagą będzie obserwować i poddawać analizie tę problematykę. Prezentowana monografia wychodzi naprzeciw temu zapotrzebowaniu.

Przekład i redakcja naukowa – Liliana Lewandowska W 1939 r. wskutek ustaleń paktu Ribbentrop-Mołotow, który włączał państwa bałtyckie w sowiecką sferę wpływów, jednocześnie gwarantując Niemcom prawo do ewakuacji rdzennej ludności niemieckiej z tych terenów, m.in. na Łotwie i w Estonii rozpoczęła się wielka akcja przesiedleńcza, opatrzona hasłem Heim ins Reich (pol. Z powrotem do Rzeszy). Dotknęła ona w sumie kilkadziesiąt tysięcy tzw. Niemców bałtyckich, których nazistowska Rzesza Hitlera zmusiła do opuszczenia dotychczasowej ojczyzny i osiedlenia się w nieznanym im Kraju Warty i w Prusach Zachodnich. Wśród tych Bałtów znalazł się także trzynastoletni Walter Neumann, urodzony 23 czerwca 1926 r. w Rydze, pełen młodzieńczego zapału, ale i pozbawiony empatii dla polityki salonowej, dla którego przymus opuszczenia ojczystej ziemi był zarówno okrucieństwem, jak i wyzwaniem. W 1940 r. rodzina Neumannów po krótkim pobycie w Stargardzie osiedliła się w okupowanym przez Niemców Toruniu w Prusach Zachodnich, gdzie spędziła kilka kolejnych lat swojego życia. Walter uczęszczał tu do gimnazjum, znajdującego się na dzisiejszej lokalnych oddziałów Hitlerjugend. W 1944 r. powołany został do wojska, by wiosną kolejnego roku znaleźć się w niewoli amerykańskiej, gdzie pod wpływem bieżących doświadczeń pisał swoje pierwsze wiersze.

Tadeusz Borowski nie był kobietą i nie wyraził kobiecego doświadczenia obozu koncentracyjnego – to stwierdzenie nie ma już znamion prowokacji. Nie ulega dzisiaj wątpliwości, że kobiece narracje lagrowe różnią się od męskich, a ponieważ wymagają do pewnego stopnia odmiennej, nie zaś „uniwersalnej” optyki interpretacji, wciąż stanowią niedoważony albo wyparty przedmiot badań. Z jednej strony spośród wielu kobiecych doświadczeń niejako automatycznie na pierwszy plan wysuwają się te, które w zrozumiały dla każdego sposób łączą się ze sferą kobiecej psychobiologii (menstruacja, ciąża i poród, macierzyństwo, golenie włosów, przymusowa nagość), z drugiej jednak – ich interpretacyjna otwartość związana jest z ryzykiem ułatwionych wyjaśnień i wskazywania przykładów oczywistych, od dawna będących w czytelniczym obiegu. Ze wstępu

In the ensuing years, we are told, France was heroically transformed into an idyll of Liberté, Egalité and Fraternité. In fact, as Stephen Clarke argues in his informative and eye-opening account of the French Revolution, almost all of this is completely untrue. In 1789 almost no one wanted to oust King Louis XVI, let alone guillotine him. While the Bastille was being stormed by out-of-control Parisians, the true democrats were at work in Versailles creating a British-style constitutional monarchy. The founding of the Republic in 1792 unleashed a reign of terror that caused about 300,000 violent deaths. And people hailed today as revolutionary heroes were dangerous opportunists, whose espousal of Liberté, Egalité and Fraternité did not stop them massacring political opponents and guillotining women for demanding equal rights. Going back to original French sources, Stephen Clarke has uncovered the little-known and rarely told story of what was really happening in revolutionary France, as well as what went so tragically and bloodily wrong.

Spis treści: Wstęp I Sytuacja polityczno-wojskowa w okresie kozackiej przewagi 1648-1650 II Teatr działań wojennych III Siły i środki stron konfliktu IV Przebieg mobilizacji w Rzeczypospolitej i jej osłona V Bitwa pod Beresteczkiem VI Marsz armii koronnej na Naddnieprze VII Operacja kijowska Janusza Radziwiłła VIII Wrześniowe działania armii polsko-litewskiej pod Białą Cerkwią Zakończenie Aneksy Spis map i szkiców Bibliografia Notka o książce: Dwa lata krwawej wojny na Ukrainie nie przybliżyły Rzeczypospolitej do rozwiązania kryzysu wywołanego wystąpieniem Bohdana Chmielnickiego i buntem Kozaczyzny. Podpisana w 1649 roku ugoda zborowska okazała się kulawym kompromisem nie satysfakcjonującym żadnej ze stron. Po śmierci kanclerza Jerzego Ossolińskiego w polskiej polityce wobec Kozaczyzny nastąpił zasadniczy zwrot, a przejawem tego były uchwały nadzwyczajnego sejmu z grudnia 1650 roku. Wyprowadzenie etatu armii koronnej do 36 000 ludzi i litewskiej do 15 000 zbrojnych wskazywały jednoznacznie, że elity polityczne i szlachta postanowiły zbrojnie zdusić kozacką insurekcję. Początek ukraińskiej kampanii wydawał się spełniać pokładane w Warszawie nadzieje. Zwycięstwa w bitwach polowych pod Beresteczkiem i Łojowem otwierały drogę w głąb Ukrainy. Rozstrzygnięcie konfliktu zdawało się być na wyciągnięcie ręki. A jednak po trzech miesiącach walk, podpisana pod Białą Cerkwią ugoda praktycznie niczego nie zmieniała, poza jednym, niezwykle ważnym następstwem, brzemiennym w skutki polityczne – popychała Kozaczyznę w ramiona Moskwy. Analizując przebieg kampanii ukraińskiej 1651 roku, autor przedstawia polityczne i militarne dzieje kolejnej odsłony konfliktu polsko-kozackiego, a także próbuje odpowiedzieć na zasadnicze pytanie – dlaczego pomyślnie rozpoczęta zwycięskimi bitwami nad Styrem i Dnieprem ofensywa wojsk polskich i litewskich utknęła na Naddnieprzu, nie przynosząc oczekiwanego rozstrzygnięcia? Zaprezentuje także udział w wojnie armii litewskiej i jej wpływ na ostateczne rezultaty wojskowe i polityczne ukraińskiej kampanii. To ostatnie powinno pozwolić na szersze i bardziej obiektywne spojrzenie na postać litewskiego hetmana Janusza Radziwiłła, którego w jednostronnym, i negatywnym świetle do świadomości narodowej wprowadziła mistrzowska proza Henryka Sienkiewicza... Notka o autorze: Zdzisław Pieńkos. Urodzony w 1943 roku w Pułtusku. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Praca magisterska na seminarium z historii wojskowej pod kierunkiem profesora Stanisława Herbsta. Przez 40 lat nauczał historii w Liceum Ogólnokształcącym im. Piotra Skargi w Pułtusku. Nauczyciel prowadzący 3 laureatów i 5 finalistów ogólnopolskich olimpiad przedmiotowych. Zajmuje się historią wojskowości, a szczególnie konfliktami XVII wieku. Autor książki Wyprawa Janusza Radziwiłła na Kijów w 1651 roku. Zainteresowania architekturą średniowiecza znalazły swój wyraz w licznych podróżach i wykonaniu kilkudziesięciu ceramicznych replik średniowiecznych zamków Europy i Bliskiego Wschodu w skali 1:300, prezentowanych na wielu wystawach. Dodatkową, sportową pasję realizował jako trener podnoszenia ciężarów i trójboju siłowego w MKS „Narew” w Pułtusku. W swym trenerskim dorobku ma kilkunastu medalistów mistrzostw świata i Europy.

To ja zastrzeliłem bin Ladena! Poruszająca i realistyczna relacja Roberta O’Neilla, komandosa Navy SEAL, który ma na koncie ponad czterysta akcji, w tym uratowanie Marcusa Luttrella (jedynego żołnierza SEAL ocalałego po afgańskiej operacji „Redwing”), odbicie porwanego przez piratów kapitana Richarda Philipsa czy likwidacja najbardziej poszukiwanego terrorysty świata, Osamy bin Ladena, który zginął z jego ręki. O’Neill opowiada też o szkoleniu podstawowym oraz trudnych i wyczerpujących treningach, gdy dostał już przydział do najbardziej elitarnego oddziału SEAL. Przez ponad dziesięć lat brał udział w działaniach antyterrorystycznych w okresie, który był najgorętszy pod tym względem w dziejach USA. Nierzadko jego oddział niemal co noc stawał do walki i choć sam O’Neill wyszedł z tego cało, wielu z jego towarzyszy broni nie miało tyle szczęścia. W Komandosie O’Neill przenosi nas do Iraku i Afganistanu, nie szczędzi czarnego humoru związanego z długotrwałym uwikłaniem w walkę i szczegółowo opisuje działania najskuteczniejszych oddziałów specjalnych. Na koniec zaś pozwala nam poznać z pierwszej ręki szczegóły operacji, w której zastrzelił najsłynniejszego terrorystę świata. O’Neill przedstawia niezwykłą i zdumiewającą opowieść, przy czym druga jej część dotyczy wydarzeń, które śmiało można nazwać najsłynniejszą współczesną operację militarną […]. Najogólniej mówiąc, dowiadujemy się z niej, jak zachować życie i pozostać przy tym człowiekiem, mając tak wiele do czynienia ze śmiercią, zniszczeniem i walką. -Doug Stanton, autor bestsellerów In Harm’s Way i Horse Soldiers

Ten życiorys starczyłby na kilka scenariuszy filmowych: przed wojną niemieckie więzienie, potem Auschwitz, walka w Kedywie i powstanie warszawskie, niewola, tajemnicze przedsięwzięcia w powojennych Niemczech, miłość, rozpacz i bezradność – a u źródeł wszystkiego młodzieńcze marzenia o nieograniczonej wolności. Krzysztof Sobieszczański „Kolumb” – kim był naprawdę? Jak został postacią literacką i co bohater Romana Bratnego z kultowej powieści Kolumbowie. Rocznik 20. ma wspólnego z rzeczywistością? Emil Marat prowadzi fascynujące historyczne śledztwo, odnajdując nieznane dokumenty, archiwalia polskie i zagraniczne. Sen Kolumba to polaczenie eseju, książki historycznej i reportażu literackiego, który ukazując niezwykłe losy jednego człowieka, stanowi zarazem requiem dla pokolenia Kolumbów.

"Z pewnym opóźnieniem w stosunku do pierwotnie zamierzonego terminu oddajemy do rąk czytelnika kolejny zbiór tekstów poświęconych zmaganiom na morzu. Redaktorzy tomu przez blisko rok zaabsorbowani byli przekształceniami instytucjonalnymi na macierzystej uczelni, w wyniku których Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej wzbogacił się o kolejną nową jednostkę, jaką jest Wydział Politologii. W jego ramach działa od 1 września 2017 roku Zakład Historii Obronności, wydzielony z Katedry Stosunków Międzynarodowych, który będzie odtąd koordynował dotychczasowe badania nad konfliktami morskimi w ramach międzynarodowego zespołu pod przewodnictwem profesora Romana Kochnowskiego, prodziekana wspomnianego wyżej Wydziału. Niniejszy tom ma w pewnym sensie wymiar rocznicowy, albowiem ukazuje się w stulecie od zakończenia I wojny światowej. Stąd w zbiorze znajdują się teksty dotyczące bilansu zmagań niemieckiej Kaiserliche Marine, czy ostatniego konfliktu zbrojnego, w której uczestniczyła flota cesarska i królewska spod czerwono-biało-czerwonej bandery. Do tej okolicznościowej tematyki nawiązuje również artykuł poświęcony sylwetce admirała Miklosa Horthy’ego, który – już jako regent Węgier – zadowolić się musiał niewielką flotyllą dunajską. Do tego, w połączeniu z rozważaniami o porcie wojennym w Krakowie, nawiązuje druga część tytułu – „bliskie rzeki”. Tym bardziej, że te niedalekie geograficznie tematy są czasami odległe, gdy idzie o zbiorową pamięć historyczną, zatem szczególnie warto przybliżyć je polskiemu Czytelnikowi. Wielki admirał Erich Raeder był flagowym oficerem, który w znacznej mierze kształtował oblicze Reichsmarine oraz jej bezpośredniej następczyni w dobie III Rzeszy – Kriegsmarine. Ze względu na wyrok Trybunału Norymberskiego pozostaje postacią kontrowersyjną, jakkolwiek w jego biografii znaleźć można również jaśniejsze strony. Z pewnością zasługuje on na poważną naukową biografię, której niestety wciąż brak – w przeciwieństwie do opracowań dotyczących jego następcy admirała Karla Dönitza. Artykuły dotyczące konfliktów morskich w czasach bardziej nam bliższych zamykają niniejszy tom. Redaktorzy przedkładanej do rąk czytelnika monografii zbiorowej z satysfakcją odnotowują spore zainteresowanie, jakie wywołał poprzedni zbiór prac pod ich redakcją. Czują ogromne zadowolenie mogąc zakomunikować Czytelnikowi, że na ich ręce spływają już kolejne artykuły do następnego tomu, który powinien ukazać się na przełomie 2018 i 2019 roku".

Pomiędzy III a VI wiekiem tradycyjne legiony ciężkozbrojnej piechoty odeszły w zapomnienie i ostatecznie zastąpiły je różnorodnie uzbrojone i wieloetniczne formacje, w których najważniejszą rolę odgrywała kawaleria wspierana przez oddziały strzelcze. Jednak, pomimo owego trendu kładącego coraz większy nacisk na kawalerię, oddziały piechoty pozostały rdzeniem armii rzymskiej aż do V wieku. Niniejsza książka ukazuje wojownika, który bardzo różnił się od poprzedzającego go legionisty – być może nie był tak zdyscyplinowany, ale za to w dużym stopniu przewyższał go elastycznością działania, będąc zawsze gotowy do akcji i do tego, aby walczyć zarówno jako harcownik, jak i ciężkozbrojny piechur.

 On 17 September 1944, General Kurt Student, the founder of Nazi Germany's parachute forces, heard the growing roar of aero engines. He went out on to his balcony above the flat landscape of southern Holland to watch the vast air armada of Dakotas and gliders,carrying the British 1st Airborne and the American 101st and 82nd Airborne Divisions. He gazed up in envy at the greatest demonstration of paratroop power ever seen. 

We spend our lives gathering - first in classrooms and then in meetings, weddings, conferences and away days. Yet so many of us spend this time in underwhelming moments that fail to engage us, inspire us, or connect us. We've all sat in meetings where people talk past each other or go through the motions and others which galvanize a team and remind everyone why they first took the job. We've been to weddings that were deeply moving and others that were run-of-the-mill and simply faded away. 

1968 saw an extraordinary range of protests across much of the western world. Some of these were genuinely revolutionary - around ten million French workers went on strike and the whole state teetered on the brink of collapse. Others were more easily contained, but had profound longer-term implications - terrorist groups, feminist collectives, gay rights activists could all trace important roots to 1968. Bill Clinton and even Tony Blair are, in many ways, the product of that year.

Since the time of the ancient Greeks we have been fascinated by accounts of the Amazons, an elusive tribe of hard-fighting, horse-riding female warriors. Equal to men in battle, legends claimed they cut off their right breasts to improve their archery skills and routinely killed their male children to purify their ranks. For centuries people believed in their existence and attempted to trace their origins. Artists and poets celebrated their battles and wrote of Amazonia. Spanish explorers, carrying these tales to South America, thought they lived in the forests of the world’s greatest river, and named it after them. In the absence of evidence, we eventually reasoned away their existence, concluding that these powerful, sexually liberated female soldiers must have been the fantastical invention of Greek myth and storytelling. Until now. Following decades of new research and a series of groundbreaking archeological discoveries, we now know these powerful warrior queens did indeed exist. In Amazons, John Man travels to the grasslands of Central Asia, from the edge of the ancient Greek world to the borderlands of China, to discover the truth about the warrior women mythologized as Amazons. In this deeply researched, sweeping historical epic, Man redefines our understanding of the Amazons and their culture, tracking the ancient legend into the modern world and examining its significance today.

Taking us back to the golden age of espionage, A Spy Named Orphan reveals the impact of one of the most dangerous and enigmatic Soviet agents of the twentieth century, whose actions heightened the tensions of the Cold War.

Krupp L 2 H 43 i L 2 H 143* niemiecki e lekkie wojskowe samochody ciężarowe produkowane przez przedsiębiorstwo Friedrich Krupp AG , używane przez Wehrmacht podczas II wojny światowej , głównie w roli ciągnika artyleryjskiego oraz do transportu piechoty.

Książka podejmuje problem ludzi, których biografie wraz z pojawieniem się nowej sytuacji politycznej i społecznej są niejednoznaczne, tragiczne. Jest poświęcona Tomaszowi Wójcikowi „Tarzanowi”, żołnierzowi ziemi świętokrzyskiej, który ma tylu zwolenników, co przeciwników. Mieszkańcy tych terenów spierają się w ocenie jego czynów, uczestnicy forów internetowych w kraju i na świecie nie ustają w dyskusjach o tej postaci. Z jednej strony był wybitnym żołnierzem naszej historii XX wieku, zabił najwyższego rangą oficera niemieckiego, generała Kurta Rennera, jaki zginął podczas okupacji na ziemiach polskich, z drugiej strony doprowadził do zagłady całego blisko 40-osobowego oddziału, bo nie wykonał rozkazu swego dowódcy „Nurta”. Nie liczył się z miejscową ludnością, strzelał do Niemców bez żadnego powodu, a potem okupanci rozstrzeliwali dziesiątki Polaków, napadał na pociągi niemieckie na trasie od Ostrowca Świętokrzyskiego do Sandomierza jak na Dzikim Zachodzie, wykonywał wyroki śmierci na szpiclach, kolaborantach, znany był z walk bratobójczych z partyzantami Armii Ludowej, Gwardii Ludowej, których uważał za zdrajców ojczyzny. Ścigany był przez największe służby i wywiady XX wieku: gestapo, NKWD, UB, Mossad. Po 1945 r. musiał uciekać z Polski, znalazł się w amerykańskiej strefie wojskowej w Niemczech, skąd też musiał uciekać. Wyjechał do USA, gdzie zginął w tragicznych okolicznościach.