"Gdzie podziała się krakowska „Walka karnawału z postem” Brueghela, za której kopię płacono 20 milionów funtów? Dokąd powędrowały zrabowane płótna Fałata, gotyckie i renesansowe meble, cenne numizmaty? Historyk sztuki, Magdalena Ogórek, prowadzi brawurowe śledztwo tropiące niemiecką grabież dzieł sztuki z okupowanych ziem Rzeczpospolitej. Ślady prowadzą m.in. do zamku pod Wiedniem, w którym gromadzono zagrabione skarby kultury polskiej. Właściciel, jeszcze 70 lat po wojnie podpisywał się „Horst von Wächter, syn gubernatora”. Otto von Wächter, austriacki baron SS, przyjaciel Himmlera, był prawą ręka Hansa Franka w okupowanym Krakowie. Ideał aryjczyka, koneser sztuki – powiększa swoje kolekcje o dzieła złupione pod Wawelem, a później o trofea ze Lwowa, dokąd przenosi się by założyć Ukraińcom SS-Galizien. Po klęsce Niemiec, na lewych papierach, trafia na ścieżkę przerzutową nazistów z Europy do Brazylii. Znajduje schronienie w Watykanie. Magdalena Ogórek prezentuje nowoodkryte dokumenty CIA, Centrum im. Szymona Wiesenthala, Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie i archiwów Watykanu. Stara się wyjaśnić, kto stoi za tajemniczą śmiercią nad Tybrem wojennego kolekcjonera polskich zabytków. Kto oferuje na rynku antykwarycznym skarby zrabowane przez Wächtera? Kto zdecydował, że polscy urzędnicy nie chcieli przyjąć dzieł sztuki zwracanych Polsce przez syna zbrodniarza? Wielkie interesy, wielkie pieniądze. Śledztwo prowadzone w 8 krajach na 2 kontynentach. To nie teoria spiskowa. To „Akta Odessy” Fredericka Forsytha – w realu. "

"W Państwa ręce oddaję kolejny tom pracy opisującej historię projektowania, oraz konstrukcję amerykańskich ciężkich okrętów artyleryjskich. Część trzecia dotyczy pierwszych superdrednotów. Zgodnie z pierwotnym planem, materiał zawarty w tym tomie miał być elementem tomu 2, obejmującego cały okres od typu do włącznie. Ilość materiału okazała się jednak tak obfita, że postanowiłem rozdzielić go na dwie części [...] Podobnie jak w poprzednich tomach wszelkie projekty zostały opisane w porównaniu z konstrukcjami innych krajów. Z uwagi na mniejszą ilość typów ciężkich jednostek artyleryjskich w innych flotach świata, w miarę możliwości starałem się opisać wszystkie typy takich okrętów budowanych w podobnym czasie na świecie, dzięki czemu danemu typowi amerykańskiemu czasami odpowiada więcej niż jeden typ „u konkurencji”. Pozycja opisuje najstarsze amerykańskie pancerniki które przetrwały Drugą Wojnę Światową w swojej oryginalnej roli. W przypadku innych państw po raz pierwszy pojawi się okręt, którego budowę rozpoczęto, ale nie ukończono z powodu wybuchu wojny. W kolejnych tomach będzie takich przypadków coraz więcej". (ze Wstępu)

Z tej pracy jednoznacznie wynika, że biografia Piłsudskiego została sfałszowana w czasie jego dyktatury. Badając źródła i materiały źródłowe oraz konfrontując je z oficjalną propagandą, wmawianą nam w III RP zdecydowanie stwierdzam, że wizerunek propagandowy Józefa Piłsudskiego diametralnie odbiega od rzeczywistości wynikającej z materiałów źródłowych (Tomasz Ciołkowski)

Zarys historii oddziałów żandarmerii i taborów Okręgów Korpusów VII i VIII w latach 1919-1939.

Sporo pisze się o Józefie Piłsudskim, ale rzadko oddaje się głos jemu samemu. W tej książce jest inaczej. Tu Marszałek przemawia do nas wprost. Rozmów z nim spisano podczas jego życia nie za wiele, jeszcze rzadziej były publikowane w formie książkowej, trwałej – toteż nie są zbyt znane. A szkoda, gdyż Komendant bardzo dużo opowiadał w nich o sobie; o swoim życiu prywatnym, ale i swoich poglądach na Rzeczpospolitą oraz Europę. Są one nieraz nawet bulwersujące, ponadto często trafnie przewidywały rozwój sytuacji za lat kilka lub kilkanaście. Zawarte w tej książce słowa Marszałka pochodzą z trzech źródeł. Pierwszym są „Rozmowy z Piłsudskim” legionisty, publicysty i dyplomaty Władysława Baranowskiego, które ukazały się pod koniec 1938 r., ale ani wtedy (z racji nadchodzącej wojny), ani potem nie przedarły się do masowej świadomości. Wybitny znawca życia i dzieła Józefa Piłsudskiego dr Bohdan Urbankowski tak skomentował pracę Baranowskiego: „Jest to uczciwe świadectwo człowieka, który pomimo fascynacji Marszałkiem zachował niezależność spojrzenia oraz inteligencję. Z upływem czasu wartość historyczna jego książki być może zblaknie, ale socjologiczna i psychologiczna wzrośnie”. Drugie źródło to rozmowy z początku lat 1930., o które z myślą o monografii poprosił sam Marszałek, zwracając się do wybitnego przedwojennego pisarza, ale i polityka (przez moment nawet premiera) Artura Śliwińskiego; był on osobą bardzo bliską Piłsudskiemu, przez pewien czas jego emisariuszem. Ten wszechstronnie utalentowany człowiek opublikował przed wojną wywiady z Marszałkiem w niskonakładowym periodyku „Niepodległość” – część z nich trafiła do tej książki. Autorka bogatej biografii Artura Śliwińskiego, Katarzyna Czekaj, słusznie stwierdziła, że „Piłsudski wybrał do tego celu [rozmowy] osobę, którą darzył pełnym zaufaniem, w której obiektywny sąd i czyste intencje nigdy nie miał prawa wątpić”. Trzecim źródłem jest „Ilustrowany Kurier Codzienny”, który opublikował bardzo ważne opinie Marszałka na temat przewrotu majowego, sformułowane zaledwie parę dni po zamachu. Wszystkie te wypowiedzi uzupełniają naszą wiedzę na temat Józefa Piłsudskiego, prostują wiele obiegowych opinii na jego temat oraz – świetnie się je czyta!

Peterowi Johnsson udało się w oparciu o dokumenty dostępne od kilkudziesięciu lat w fascynujący sposób opisać historię zbrodni w Katyniu. Książka jest, cytując pierwsze recenzje jakie ukazały się w Szwecji, nie tylko relacją wydarzeń, jest opowieścią o tym jak można używać historii lub jej nadużywać. Czytelnik śledzi przebieg wypadków od początku, od wybuchy drugiej wojny światowej aż do rozpraw sądowych w Strasburgu. Autor opisuje przebieg rozpraw w Trybunale w Norymberdze, jak również dobrze udokumentowane badania z połowy lat 50. przeprowadzone przez amerykański Kongres. Nowością dla polskiego czytelnika będzie wgląd w korespondencję pomiędzy przedstawicielami Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie i stalinowskim ministrem spraw zagranicznych – Mołotowem, w której Czerwony Krzyż dopytuje się o losy zaaresztowanych więźniów. Wymiana listów rozpoczęła się tydzień po ataku Sowietów na Polskę. Czytelnika może zdumiewać rozdział o tym jak przedstawiciele biura politycznego polskiej partii komunistycznej wpierani przez radzieckiego ambasadora w Sztokholmie, zwrócili się do Olofa Palme, ówczesnego premiera Szwecji, z prośbą o zablokowanie inicjatywy wzniesienia pomnika ku czci ofiar Katynia w Sztokholmie. Peter Johnsson jest w Szwecji jednym z najbardziej znanych znawców Polski i Europy Wschodniej. W latach 1980–2015 pracował jako korespondent dla skandynawskich mediów: 30 lat dla gazety „Göteborgs-Posten”, 15 lat dla kanałów szwedzkojęzycznych fińskiego Yle – publicznego nadawcy radiowo-telewizyjnego. Od roku 1984 mieszka na stałe w Warszawie. Wydał kilka książek o Polsce i Ukrainie, m.in. obszerną Historię Polski, jak również pierwszą w języku szwedzkim Historię Ukrainy. Ostatnia książka to Polen! Quo Vadis? O Polsce w dzisiejszej Europie. Peter Johnsson współpracuje również m.in. z Forum for Living History w Sztokholmie i ze Szwedzkim Instytutem ds. Międzynarodowych. W 1992 r. otrzymał od prezydenta Lecha Wałęsy medal za swoją działalność na rzecz opozycji demokratycznej w komunistycznej Polsce. Prezentowana obecnie polskim czytelnikom książka Zbrodnia Stalina w Katyniu została w roku 2010 wyróżniona przez szwedzkie gazety „Svenska Dagbladet” i „Aftonbladet” jako jedna z trzech najlepszych książek roku w dziedzinie literatury faktu. Za swoją działalność literacką Peter Johnsson otrzymał w tym samym roku Nagrodę Polonii Szwedzkiej przyznawaną przez redakcję „Nowej Gazety Polskiej”. Książka jest ilustrowana i zawiera zdjęcia archiwalne.

Niniejsze opracowanie przedstawia czołg lekki (Light Tank) M24, który w Wielkiej Brytanii otrzymał nazwę Chaffee. Podobnie jak w przypadku starszego brata Medium Tank M4 Sherman, nazwa się przyjęła i w znacznym stopniu wyparła tę oficjalną. W książce zostanie omówiona tylko podstawowa wersja Light Tank M24, skonstruowana w latach 1943-1944 i wprowadzona do jednostek pancernych US Army na froncie europejskim (ETO, MTO) pod koniec 1944 roku, a ponadto modyfikacje czołgu M24 i wersje specjalne powstałe w okresie II wojny.

In this monumental history of the First World War, Germany's leading historian of the twentieth century's first great catastrophe explains the war's origins, course, and consequences. With an unrivaled combination of depth and global reach, "Pandora's Box" reveals how profoundly the war shaped the world to come. Jorn Leonhard treats the clash of arms with a sure feel for grand strategy, the everyday tactics of dynamic movement and slow attrition, the race for ever more destructive technologies, and the grim experiences of frontline soldiers. But the war was much more than a military conflict, or an exclusively European one. Leonhard renders the perspectives of leaders, intellectuals, artists, and ordinary men and women on diverse home fronts as they grappled with the urgency of the moment and the rise of unprecedented political and social pressures. And he shows how the entire world came out of the war utterly changed. Postwar treaties and economic turbulence transformed geopolitics. Old empires disappeared or confronted harsh new constraints, while emerging countries struggled to find their place in an age of instability. At the same time, sparked and fueled by the shock and suffering of war, radical ideologies in Europe and around the globe swept away orders that had seemed permanent, to establish new relationships among elites, masses, and the state. Heralded on its publication in Germany as a masterpiece of historical narrative and analysis, "Pandora's Box" makes clear just what dangers were released when the guns first fired in the summer of 1914.

Stalin exchanged more than six hundred messages with Allied leaders Churchill and Roosevelt during the Second World War. In this riveting volume – the fruit of a unique British-Russian scholarly collaboration – the messages are published and also analyzed within their historical context. Ranging from intimate personal greetings to weighty salvos about diplomacy and strategy, this book offers fascinating new revelations of the political machinations and human stories behind the Allied triumvirate. Edited and narrated by two of the world's leading scholars on World War II diplomacy and based on a decade of research in British, American, and newly available Russian archives, this crucial addition to wartime scholarship illuminates an alliance that really worked while exposing its fractious limits and the issues and egos that set the stage for the Cold War that followed.

W 1921 roku została uporządkowana kwestia odznak pamiątkowych wojsk technicznych. Przez cały okres międzywojenny powstawały kolejne odznaki, tworzone zgodnie z obowiązującym regulaminem. Na odznakach pamiątkowych wojsk technicznych można się doszukać symboli tradycyjnie używanych na tego typu insygniach, takich jak numery jednostek, nazwy miejscowości związanych z historią jednostki, daty powstania albo daty i miejsca ważniejszych walk. Stosowano także orła lub krzyż, ponadto pojawiały się także symbole i barwy charakterystyczne dla poszczególnych formacji zestawiane z kolorem broni. Przy projektowaniu odznak wykorzystywano motywy charakterystyczne dla danej formacji: koła samochodowe i sylwetki pojazdów - dla wojsk samochodowych, dla wojsk inżynieryjnych były to: kilof, łopata, topór, kotwica a także wybuchający granat. Pułki saperów kolejowych sięgały do symboliki wojsk pancernych jak i inżynieryjnych.

Wstrząsająca opowieść dwudziestopięcioletniej Francuzki o dramatycznej walce o córeczkę uprowadzoną przez jej męża do syryjskiego obozu dżihadystów. Uratowała swoje dziecko porwane przez ojca dżihadystę… „Wolę, żeby moja córka zginęła jak męczennica Allaha, niż wróciła do Francji…” Meriam i jej mąż urodzili się i wychowali we Francji. Byli szczęśliwi – dopóki on nie został zwerbowany przez syryjskich dżihadystów. Meriam patrzyła z przerażeniem, jak zmienia się w fanatycznego wroga „niewiernych”. Kazał jej zakrywać twarz, zabronił pracować, słuchać muzyki, wychodzić z domu. Rozstała się z nim w 2012 roku. Klika miesięcy później porwał ich roczną córeczkę Assię i wywiózł do Syrii. „Ona do ciebie nie wróci. Musisz zapomnieć”. – powiedział Meriam przez telefon. W tle słyszała płacz swojego dziecka… Wiedziała, w jakim niebezpieczeństwie jest Assia. Poruszyła niebo i ziemię. Dotarła nawet do prezydenta. Wreszcie wbrew ostrzeżeniom francuskich władz, ryzykując życie, wyruszyła do Turcji, do rozdartego wojną rejonu przy syryjskiej granicy, by ratować córkę…

W czasie rządów Filipa II i Aleksandra III Wielkiego armia macedońska – falangici – została zreformowana i wyćwiczona, dając niezwyciężoną siłę bojową z unikalnym uzbrojeniem oraz rozwiązaniami taktycznymi. W czasie swojej służby macedońscy piechurzy przemierzyli ponad 30 000 km w najbardziej zróżnicowanych warunkach klimatycznych i terenowych, walcząc w najsławniejszych starciach ówczesnego świata. Niniejsza praca ma celu ukazanie jak wyglądało ich początkowe szkolenie, uzyskanie statusu elitarnej jednostki wojskowej za Aleksandra Wielkiego oraz ostateczna klęska pod Pydną w 168 roku p.n.e. Życie codzienne, uzbrojenie, doświadczenia i motywację tych wojowników przedstawiono na podstawie ważniejszych źródeł oraz znanych opowieści anegdotycznych.

W wyniku działań wojennych prowadzonych w latach 1914–1915 na terenie Królestwa Polskiego i Galicji przemysł i rolnictwo poniosły znaczne straty. W 1915 roku wywieziono do Rosji wyposażenie wielu zakładów przemysłowych. Ewakuujące się oddziały rosyjskie niszczyły drogi i infrastrukturę kolejową. Wcześniej, w październiku 1914 roku, duże zniszczenia w Królestwie spowodowały wycofujące się z guberni zachodnich wojska niemieckie. Dobrowolna i przymusowa ewakuacja ludności cywilnej do Rosji objęła ok. 1 mln osób. Spośród 1,1 mln oficerów i żołnierzy zmobilizowanych na terenie Królestwa Polskiego do wojska carskiego większość także znalazła się w Rosji. Zniszczenia w pierwszym roku wojny i wojenna gospodarka państw centralnych w Królestwie Polskim spowodowały, że w 1918 roku odłogiem leżało 4,5 mln ha ziemi uprawnej, a straty żywego inwentarza sięgały od 37 do 60%. Straty przemysłu polskiego tylko w 4% wynikały z działań wojennych; ogromną ich większość spowodowały działania wojskowych i cywilnych administracji: niemieckiej – 56%, austro-węgierskiej – 22% i rosyjskiej – 18%. *** W związku z setną rocznicą Wielkiej Wojny (1914–1918) zainteresowanie badaczy jej dziejami przeżywa renesans. W Europie i świecie ukazuje się wiele opracowań, monografii i artykułów, głównie dotyczących kwestii wojskowych i politycznych I wojny światowej. Historycy pomijają natomiast zagadnienia natury gospodarczej. Podobnie jest w Polsce. Brak zainteresowania problematyką ekonomiczną nasi historycy tłumaczyli niedostateczną ilością źródeł, głównie archiwaliów, zniszczonych podczas pierwszej i drugiej wojny światowej. Autor recenzowanej książki udowodnił jednak, że wiele źródeł na tematy gospodarcze czasów Wielkiej Wojny zachowało się, chociaż ich odnalezienie wymagało dużego nakładu pracy. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Janusza Szczepańskiego Edward Kołodziej (ur. 1940) – historyk i archiwista, absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, wieloletni pracownik Archiwum Akt Nowych w Warszawie. W latach 1999–2010 wykładowca w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Jego zainteresowania badawcze obejmują głównie historię okresu międzywojennego, zwłaszcza zagadnienia ruchu zawodowego, migracji ludności, dziejów Polonii, działalności polskiej służby dyplomatycznej i konsularnej oraz historię gospodarczą. Autor i redaktor naukowy ponad 250 publikacji naukowych. W 2017 roku w Wydawnictwie Naukowym Scholar ukazała się jego książka Polska i inne państwa wobec problemów reparacji i długów zagranicznych w latach 1918–1939.

Należy podkreślić, że problematyka wzajemnej relacji pomiędzy zespołami norm dopuszczających użycie siły zbrojnej w prawie międzynarodowym na podstawie Karty Narodów Zjednoczonych (KNZ) i międzynarodowego prawa zwyczajowego pozostaje niewątpliwie jednym z kluczowych zagadnień współczesnego ius ad bellum. Wbrew pozorom jest to kwestia daleka od jednoznaczności. Dlatego dokonany przez Agatę Kleczkowską wybór tematu podejmującego zagadnienia rekonstrukcji norm prawa zwyczajowego regulujących użycie siły między państwami trzeba uznać za adekwatny i ważny. (…) Należy założyć, że prezentowana książka będzie ważnym głosem w toczącej się debacie naukowej. z recenzji dr. hab. Michała A. Kowalskiego Problematyka, której dotyczy książka, jest bez wątpienia ważna praktycznie i zarazem kontrowersyjna w nauce prawa. Z tego choćby względu praca może stanowić w Polsce zauważalny głos w dyskusji o znaczeniu zwyczajowego prawa międzynarodowego i reglamentacji używania w nim siły zbrojnej. z recenzji prof. dr. hab. Romana Kwietnia Agata Kleczkowska – doktor nauk prawnych, adiunkt w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Stypendystka Instytutu Maxa Plancka Publicznego Prawa Porównawczego i Prawa Międzynarodowego w Heidelbergu (2018) oraz Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego (2016). Sprawozdawca w Oxford International Organizations. Autorka publikacji naukowych dotyczących użycia siły, statusu zbrojnych aktorów niepaństwowych i uznania międzynarodowego. W latach 2015–2017 odbyła aplikację adwokacką, w 2018 roku została wpisana na listę adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w Toruniu.

Bohaterowie i legendarni dowódcy. Po wojnie nie mogli wrócić do Polski. Dawny sojusznik – Wielka Brytania przestała życzliwie traktować wojennych uchodźców w mundurach. Przestali być potrzebni. Aby utrzymać rodziny, kawalerowie orderu Virtuti zostawali barmanami, tapicerami i nocnymi cieciami. Na londyńskiej paradzie zwycięstwa w 1946 roku, w której obok Anglików i Amerykanów maszerowali nawet sanitariusze z Fidżi i oddziały robocze z Seszeli, zabrakło Polaków. Rząd Jego Królewskiej Mości na dwa tygodnie przed defiladą rozwiązał Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Kontradmirał Józef Unrug, dowódca Polskiej Floty i Obrony Wybrzeża w 1939 roku. Po kapitulacji Kriegsmarine zaproponowała mu służbę w swoich szeregach. Odmówił. Po wojnie, aż do lat pięćdziesiątych, naprawiał silniki w kutrach rybackich w Maroku. Gen. Stanisław Sosabowski – twórca i dowódca legendarnej polskiej brygady spadochronowej, szykowanej do desantu w okupowanej Polsce. Ostrzegał, że desant planowany pod Arnhem będzie zrzucony „o jeden most za daleko”. W powojennym Londynie próbował sił w branży meblarskiej, a potem pracował przez lata jako magazynier. Gen. Tadeusz Komorowski „Bór” – komendant Armii Krajowej. Były Wódz Naczelny Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie utrzymywał się w Londynie z pracy tapicera. Gen. Stanisław Maczek – dowódca największej przedwrześniowej polskiej jednostki pancernej. W 1939 r. nie przegrał żadnej bitwy. Dowódca „Czarnych diabłów”, bohater spod Falaise Chambois i Bredy. Żeby utrzymać przykutą do wózka inwalidzkiego córkę Małgorzatę, podawał piwo jako barman i pilnował bramy klubu sportowego w Edynburgu.

Major Mirosław Dziekoński wybitny oficer 12 Pułku Ułanów Podolskich z okresu międzywojennego i II wojny światowej, a po 1947 r. emigrant i biznesmen w Chile wystąpił do swoich kolegów w 1983 r. przy okazji kolejnego święta pułkowego z apelem pisania wspomnień. „Te wspomnienia – twierdził – dadzą barwę naszej historii, powiedzą o nas co robiliśmy, jakimi byliśmy, co myśleliśmy, jak reagowaliśmy w tym okresie naszego życia, tak ciekawym, jak też bolesnym naszej drogi do Niepodległej Polski. Zwracam się do Was z prośbą drodzy Podolacy piszcie Wasze wspomnienia do „Podolaka”. (…). To jest ważne dla następnych pokoleń, dla Waszych dzieci, wnuków, dla tych, którzy będą chcieli coś o nas wiedzieć, o Ułanach Podolskich, o Ułanach w ogóle, o naszej generacji. (….) Mam nadzieję, że moja prośba znajdzie echo wśród Was, że Ułani Podolscy nie przejdą tylko do historii, ale przetrwają do odzyskania niepodległości Kraju, nie w postaci liter, ale jako żywy obraz naszego pokolenia”. Apel majora Dziekońskiego odbił się odpowiednim rezonansem wśród jego towarzyszy broni i w „Komunikacie Informacyjnym 12 Pułku Ułanów Podolskich” – „Podolak” ukazało się wiele intersujących relacji. Były one zresztą obecne także we wcześniejszych numerach tego periodyku, a te bardziej obszerne zostały złożone w archiwum Koła Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich. „Podolak” ukazywał się jednak w bardzo małym nakładzie i skierowany był tylko do żołnierzy pułku. Ukazanie ich dokonań szerszemu gronu odbiorców było i jest niemożliwe, gdyż w chwili obecnej czasopismo znajduje się w zbiorach nielicznych polskich bibliotek i do tego często na prawach egzemplarza archiwalnego. Aby przesłanie majora Dziekońskiego choć w pewnej mierze „przyoblec w ciało” i przybliżyć dzisiejszemu czytelnikowi obraz pokolenia „Żołnierzy Niepodległości”, Koło Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich w Szczecinie, będące kontynuatorem działającego na wychodźstwie w latach 1947-1997 Koła Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich, wystąpiło w porozumieniu z historykami wojskowości z inicjatywą ogłoszenia drukiem w formie książkowej najbardziej interesujących i dotąd mało znanych relacji, wspomnień i materiałów, które wyszły spod piórżołnierzy pułku.

Generał brygady Józef Olszyna-Wilczyński – legionista, oficer Wojska Polskiego, działacz społeczny w okresie II Rzeczpospolitej – należy do postaci zapomnianych przez polską historiografię. Generałowi towarzyszą w większości krytyczne opinie dotyczące jego działań we wrześniu 1939 roku, a on sam kojarzony jest przede wszystkim ze swoim zamiłowaniem do porządku, ze skłonnością do alkoholu i z decyzją o opuszczeniu Grodna we wrześniu 1939 roku. Niedoskonałości jego charakteru nadmiernie eksponowane w literaturze historycznej i zakorzenione w ludzkiej świadomości, skutecznie przesłaniają faktyczny obraz jego życia i dokonań. Dlatego celem pracy jest stworzenie pełnego portretu człowieka, którego życie wypełniała nie tylko służba wojskowa, ale też zainteresowania, działalność społeczna, sfera prywatna. Istotne stało się też wykazanie, że wbrew utartym opiniom, ułomności charakteru nie miały aż tak negatywnego wpływu na jego wizerunek. Książkę wzbogacają unikalne zdjęcia i kolorowe mapy.

Śladami I Brygady Legionów Polskich przez Beskidy, Podtatrze i Pieniny to przewodnik turystyczno-historyczny, w którym został omówiony przebieg tzw. kampanii podhalańskiej Legionów Polskich i 75 związanych z nią miejsc – miast, wsi, szczytów i przełęczy, w których od listopada 1914 r. do lutego 1915 r. przebywali Józef Piłsudski i jego żołnierze. Autor, historyk, etnolog i krajoznawca, członek m.in. Komitetu Opieki nad Kopcem Józefa Piłsudskiego i Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, kreśli opowieść o górskich zakątkach, stanowiących scenerię mniej znanych epizodów legionowej epopei. Ukazuje ich historię, zabytki i inne atrakcje, znaczenie w dziejach Legionów Polskich oraz istniejące do dziś legionowe pamiątki. Praca w nowatorski sposób łączy funkcje przewodnika turystycznego i swoistej kroniki kampanii podhalańskiej, której przebieg czytelnik ma okazję śledzić, poruszając się wraz z żołnierzami Piłsudskiego pomiędzy kolejnymi górskimi wioskami. Dzięki takiej konstrukcji Śladami I Brygady Legionów Polskich przez Beskidy, Podtatrze i Pieniny nie tylko osadza wydarzenia w czasie i przestrzeni, ale nabiera walorów popularyzatorskich jako kronika kampanii podhalańskiej i przewodnik turystyczno-krajoznawczy. Książka ta z pewnością wielbicieli historii zachwyci urokiem Karpat, a piewców karpackiej ziemi – jej historyczno-patriotycznymi tradycjami. Publikację ilustrują archiwalne i współczesne fotografie.

Książka Edwarda Kubalskiego pod tytułem „Kraków w czasie Wielkiej Wojny” nigdy nie została wydana w formie książkowej. Tekst ogłoszony w dodatku literackim do „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w 1938 r jest obecnie zapomnianym świadectwem doświadczeń miasta w czasie I wojny światowej. Kubalskiego opisuje zmagania mieszkańców miasta z codziennością. Ewakuacje, obostrzenia porządkowe, rekwizycje, pobór do wojska – stanowiły mniej lub bardziej regularny cykle życia miasta. Wyjątkowo są opisane momenty bezpośredniego zagrożenia w pierwszym etapie wojny. Jednak jest jeszcze drugie ważne świadectwo Kubalskiego, którego nie sposób nie wskazać. Autor szkicu doskonale naświetlił wysiłek mniej lub bardziej znanych urzędników oraz obywateli miasta zmierzający do zminimalizowania strat wojennych. Przed oczami czytelnika przewijają się nazwiska znane często z nazw dzisiejszych krakowskich ulic, jak zacnych prezydentów miasta Józefa Sarego, Juliusza Leo czy Jana Kantego Federowicza. Mało jest tak jednoznacznych świadectw troski krakowian o swoje miasto i solidarności w obliczu nie tylko zagrożenia, ale i wielkich wyzwań. Ofiarność na rzecz Legionów, powstawanie organizacji dobroczynnych czy opieki nad zabytkami, jest to drugi obraz, być może ważniejszy niż przywołanie wojennych niedostatków, który wyłania się z tego krótkiego dokumentu. Autor oddał również znamienicie, mimo pewnych nieścisłości, atmosferę tamtego czasu, w której obok grozy wojny, przebija się obraz zdrowej tkanki miasta. Z tej perspektywy, która wielokrotnie umyka suchym opracowaniom historycznym, ta wspomnieniowa miniatura jest ważnym materiałem źródłowym. Tekst został uzupełniony dużą ilością materiału ikonograficznego (zdjęcia, dokumenty, grafiki), który ilustruje wydarzenia opisywane na kartach książki.

Publikacja prezentuje wybrane wyniki badań dotyczących Zagłady i stosunków polsko-żydowskich w latach II wojny światowej prowadzonych na przestrzeni ostatnich lat przez pracowników IPN. Prace te realizowano w większości w ramach Centralnego Projektu Badawczego „Zagłada Żydów na ziemiach polskich”. Zamieszczone w książce teksty wcześniej zostały publikowane w języku polskim w wydawnictwach Instytutu bądź w polskich czasopismach naukowych, jedyny niepublikowany wcześniej tekst to artykuł Tomasza Domańskiego. Artykuły te funkcjonowały dotąd jedynie w polskim obiegu naukowym. Główną ideą ich publikacji w przekładzie na język angielski jest więc z jednej strony zapoznanie zagranicznego czytelnika z dorobkiem naukowym pracowników Instytutu, a tym samym zachęcenie do sięgnięcia po wydawane w Instytucie publikacje naukowe, z drugiej zaś wprowadzenie wartościowych publikacji do zagranicznego obiegu naukowego. Książka obejmuje szeroki zakres tematów: od uciekinierów z getta w Generalnym Gubernatorstwie, po warunki życia w getcie Litzmanstadt i stosunek ludności polskiej miasta do Żydów zamkniętych w tamtejszym getcie. Porusza również problematykę zachowań „granatowych” policjantów w stosunku do Żydów, Zagłady społeczności żydowskich w prowincjonalnych miastach i miasteczkach (np. w Markowej), a także strategii przetrwania żydowskich kobiet w czasie wojny w Krakowie. Zawarte w książce artykuły odnoszą się też do problematyki niemieckich wyroków za udzielanie pomocy Żydom, a także opisują rolę niemieckich formacji policyjnych (żandarmerii) w mechanizmie zagłady Żydów w dystrykcie radomskim Generalnego Gubernatorstwa.