Czy 10 tygodni wystarczy, by przekonać się, że Rosja to nie kraj,a stan umysłu? Stephan Orth udowadnia, że Rosjanie to nie tylko miłośnicy wódki, broni palnej i polityki Putina. Są wśród nich także serdeczni melomani, zadeklarowani hippisi i pedantyczni intelektualiści. Każdy ze spotkanych bohaterów stanowi małą,osobistą część obrazu tego ogromnego państwa, które odzyskuje status mocarstwa światowego, ale wciąż nie do końca wie, czego pragnie dla samego siebie. Couchsurfing w Rosji… wyjaśnia, co naleśniki mają wspólnego z emocjonalnym życiem Rosjan, w jaki sposób na Krymie wylądowały „uprzejme zielone ludziki” i gdzie kryje się legendarna rosyjska dusza. Od Moskwy po Władywostok, przez gościnne mieszkania i domy, duże miasta i wioski, poznajemy kraj, w którym za melancholijną maską kryje się wielkie serce. Czytając książki Stephana Ortha, mamy wrażenie, że na własne oczy widzimy kraj i jego mieszkańców. „Westdeutsche Allgemeine Zeitung” O swoich przygodach autor napisał tak porywającą książkę, że aż chce się jechać do Rosji. „Kleine Zeitung” Dzięki pełnym humoru anegdotom autor kreśli zróżnicowany i osobisty portret Rosji. „Pinneberger Tageblatt” Ta relacja z podróży jest pod każdym względem nietypowa. I dlatego właśnie warto ją przeczytać. „Neue Westfälische” Świetna książka i doskonała lektura. „Münchner Merkur” Orthowi udało się oddać obraz Rosji z dala od polityki i Putina. W miarę jak w dzisiejszych czasach Zachód coraz bardziej oddala się od Rosji, tego typu książki stają się coraz bardziej istotne. „Donau-Kurier” Stephan Orth – były redaktor działu „Podróże” w „Spiegel Online”, a od 2016 roku niezależny dziennikarz. Od 2004 roku zdeklarowany miłośnik couchsurfingu – podejmował u siebie gości z całego świata i zwiedził w ten sposób ponad trzydzieści krajów. Orth jest autorem bestsellera Couchsurfing w Iranie. (Nie)codzienne życie Persów. Za swoje reportaże podróżnicze wielokrotnie otrzymywał nagrodę Columbus.

Książka przedstawia losy Piotra, cara Bułgarii (927-969) i Marii Lekapeny (927-?963), jego małżonki, bizantyńskiej cesarzówny, córki Krzysztofa Lekapena, na tle dziejów rządzonego przez nich państwa. Ich wspólne panowanie trwało ok. 35 lat, a pośmierci żony Piotr sprawował władzę jeszcze ok. 7 lat. Mimo tak długich rządów ich postacie, a szczególnie Marii, nie są dobrze oświetlonew źródłach. Jest też znamienne, że zarówno Piotr, jak i Maria najczęściej nie są dobrze oceniani przez współczesnych uczonych. Piotr jest uznawany za władcę słabego, koncentrującego uwagę na sprawach Kościoła, pozbawionego większych ambicji. Czyni się go odpowiedzialnym za kryzys i upadek państwa bułgarskiego, który nastąpił raptem w dwa lata po jego smierci (971 r.). Z kolei w Marii uczeni, szczególnie bułgarscy, widzą reprezentantkę bizantyńskich interesów i propagatorkę bizantyńskiej kultury, a niektórzy wręcz określali ją mianem biznatyńskiego agenta na bułgarskim tronie. Autorzy książki – pierwszej w światowej literaturze monografii poświęconej Piotrowi i Marii – dzięki gruntownej analizie źródeł, znakomitej znajomości literatury przedmiotu, budują wywazony, pozbawiony negatywnych emocji obraz roli swoich bohaterów w dziejach państwa bułgarskiego w X w.

Although he styled himself 'His Highness', adopted the court ritual of his royal predecessors, and lived in the former royal palaces of Whitehall and Hampton Court, Oliver Cromwell was not a king - in spite of the best efforts of his supporters to crown him. Yet, as David Horspool shows in this illuminating new portrait of England's Lord Protector, Cromwell, the Puritan son of Cambridgeshire gentry, wielded such influence that it would be a pretence to say that power really lay with the collective. The years of Cromwell's rise to power, shaped by a decade-long civil war, saw a sustained attempt at the collective government of England; the first attempts at a real Union of Britain; the beginnings of empire; a radically new solution to the idea of a national religion; atrocities in Ireland; and the readmission to England of the Jews, a people officially banned for over three and a half centuries. At the end of it, Oliver Cromwell had emerged as the country's sole ruler: to his enemies, and probably to most of his countrymen, his legacy looked as likely to last as that of the Stuart dynasty he had replaced.

Zamierzeniem Autora było dostarczenie czytelnikom podstawowej wiedzy i literatury na temat historii politycznej Europy w czasach nowożytnych. Brak takiej pozycji na rynku księgarskim, niezwykle przydatnej i potrzebnej dla studentów, wypełnia recenzowana praca Leszka A. Wierzbickiego, a zatem uważam jej wydanie za w pełni uzasadnione dla rozwoju środowisk akademickich. [...] Generalnie oceniam tę publikację jako potrzebną ze wzgledów merytorycznych i dydaktycznych, także jako niezbędną pomoc dla studentów historii i stosunków międzynarodowych, ale zwłaszcza z racji uzupełnienia jej treści i interesujący wybór dokumentów źródłowych. Z recenzji prof. dr. hab. Marka Wagnera

W zamyśle organizatorów konferencja miała być okazją do spotkania, prezentacji badań, dyskusji i wymiany doświadczeń dla badaczy zainteresowanych naukowym rozpoznaniem dziejów Kościoła na wschodnich obszarach Rzeczypospolitej. W tekście otwierającym publikację metropolita białostocki abp Edward Ozorowski zwrócił uwagę na różnicę w postrzeganiu Kościoła przez zajmujących się jego dziejami historyków i teologów. Inni autorzy skupili się na kwestiach administracyjnych lokalnych Kościołów: opisali część archidiecezji wileńskiej, która przez blisko pół wieku pozostawała w granicach Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej, scharakteryzowali również historyczne zmiany granic biskupstw na obszarze obecnej diecezji łomżyńskiej. Kolejne artykuły poświęcono skomplikowanym stosunkom narodowościowym panującym w archidiecezji wileńskiej, w diecezji pińskiej oraz w samym Wilnie. Omówiono formy i metody katechizacji na Wileńszczyźnie w drugiej połowie XX w., przybliżono historię Kościoła na Głębocczyźnie w aspekcie zaangażowania wiernych. Nakreślono losy Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej na Wileńszczyźnie oraz księży pracujących w parafii Wiżajny w diecezji łomżyńskiej. W pewnym związku z sytuacją narodowościową pozostaje referat poświęcony rosyjskojęzycznym czasopismom neounickim „Christijanin” i „K’Sojedinieniju” wydawanym w przedwojennym Wilnie. Książka zawiera też część biograficzną. Uczestnicy konferencji, zachęceni do prezentacji postaw osób zaangażowanych w życie Kościoła, przygotowali referaty dotyczące wybranych zagadnień z działalności bp. Jerzego Matulewicza, bp. Mikołaja Sasinowskiego, ks. Karola Lubiańca, ks. Józefa Marsängera, ks. Michała Sopoćki. Tom uzupełniają artykuły będące plonem wyjazdów studyjnych do miejsc istotnych na kościelnej mapie regionu – Tykocina i Supraśla oraz do starej fary, najstarszego zachowanego kościoła w Białymstoku.

Spis treści: Wprowadzenie Cypr pod rządami krzyżowców Historiografia cypryjska pod panowaniem łacinników Odkrycie Carlo Perrina Kompilacyjny charakter dzieła Kronika Ziemi Świętej – język, struktura i treść O przekładzie Kronika Ziemi Świętej (tekst polski) Chronique de Terre Sainte (tekst starofrancuski) Bibliografia (wybór) O książce: Odkrycie pewnego papierowego rękopisu, dokonane na początku lat 80. XIX w. w piemonckim Verzuolo przez miejscowego erudytę-amatora Carlo Perrina, z zawodu inżyniera kopalnianego, pozwoliło znacząco zweryfikować teorie o początkach cypryjskiego dziejopisarstwa, poszerzając naszą wiedzę o trzy znaczące dzieła kronikarskie, znane od czasu swojego editio princeps pod wspólnym tytułem jako Gestes des Chiprois (czyli Czyny Cypryjczyków). Odnosił się on do wzmianki u wspomnianego wyżej Florio Bustrona, mającego jak się wydaje dostęp do dzieła Filipa z Novary, stanowiącego integralną część tej kompilacji: „Mogłem to szczególnie znaleźć w Czynach Cypryjczyków, napisanych po francusku przez światowego męża Filipa z Novary”. Carlo Perrin, mieszkający w pobliżu zamku Verzuolo, był zaprzyjaźniony z właścicielem siedziby, hrabią Massimo Molla di Larisse. W czerwcu 1882 r., przeglądając ze swoim przyjacielem sterty najróżniejszych dokumentów, podobno przechowywanych w beczce (!), natrafił na stary papierowy rękopis, którego pismo wydało mu się godne uwagi. Hrabia Massimo, widząc zainteresowanie swego gościa rękopisem, podarował mu go wówczas na własność. Przez następne kilkadziesiąt lat rękopis ten znajdował się w posiadaniu odkrywcy, zanim nie został przekazany do Biblioteki Królewskiej w Turynie… (z Wprowadzenia) O autorze: Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017; oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch. Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej. Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”. Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo – hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.

Praca koncentruje się na wzajemnych relacjach polsko-rusko-węgierskich od X do XIV w. Ma za zadanie przybliżyć po trosze zakres zderzania się i przenikania tych cywilizacji, choć oczywiście nie powstała z zamiarem całościowego opracowania tego nader rozległego i wielostronnego zagadnienia, lecz raczej jest próbą ukazania jakże bogatych możliwości wciąż stojących przed badaczami, którzy chcą w sposób rzetelny zajmować się wyżej zakreśloną problematyką. W pracy czytelnik odnajdzie rozważania badaczy z sześciu krajów: Polski, Ukrainy, Rosji, Białorusi, Czech oraz Węgier. Skoncentrowali się oni na zagadnieniach poświęconych polityce dynastycznej, prozopografi, komunikacji międzykulturowej, źródłoznawstwu, relacjom polsko-rusko-węgierskim i wielu innym.

W czerwcu 1937 roku światem wstrząsnął skandal: grupa najbardziej utalentowanych i doświadczonych oficerów Armii Czerwonej została skazana na śmierć przez tajny sąd wojskowy. Oskarżono ich o udział w domniemanym spisku, współpracę z nazistami i plan obalenia Stalina. Po wykonaniu wyroku fala represji zalała całą Armię Czerwoną, a oficerów i żołnierzy posądzonych o zdradę stracono. Czystka wojskowa stała się początkiem fali wielkiego terroru, podczas której ponad 1 mln ludzi uwięziono w obozach pracy, a co najmniej 750 tys. zabito. Przemoc i tyrania zaczęły dotykać także tych, którzy w żaden sposób nie sprzeciwiali się reżimowi dyktatora. Zamach Stalina na własne wojsko miał bardzo poważne konsekwencje po wybuchu II wojny światowej. Armia Czerwona, pozbawiona doświadczonych oficerów, działała nieudolnie. Prawdopodobnie dlatego nie doszło do sojuszu ZSRR, Wielkiej Brytanii i Francji przed wojną - wódz niszczący własne siły zbrojne byłby zbyt nieprzewidywalnym sojusznikiem. Dlaczego Stalin latem 1937 roku bezpardonowo zaatakował swoje wojsko? Czym się kierował, osłabiając armię w przededniu wojny? Powstało wiele analiz historycznych na ten temat, jednak większość z postawionych przez naukowców tez zawiera istotne luki. Czy radzieckim politykiem kierowały siła i pewność siebie, czy też paranoja i lęk przed słabością? Czy i kto sfabrykował "spisek wojskowy"? Dzięki niedawnemu otwarciu rosyjskich archiwów powstała możliwość zweryfikowania relacji uciekinierów ze Związku Radzieckiego, teorii spiskowych i obiegowych opinii na temat czystki. Wnikliwa analiza tych materiałów i znakomita znajomość kontekstu pozwoliły na rzucenie nowego światła na charakter władzy, przemoc państwa wobec obywateli i relacje cywilno-wojskowe w reżimie stalinowskim. Zawarta w publikacji nowa interpretacja wielkiej czystki, a także odkrywcze i przekonujące argumenty dotyczące przesłanek, którymi kierował się Stalin, sprawiają, że jest to nie tylko kawał rzetelnej historii, ale także pasjonująca lektura! Wielka czystka w przededniu wojny: tak się zrodził jeden z najbrutalniejszych reżimów!

"Imperium osmańskie osiągnęło szczyt potęgi, bardzo poważnie zagrażając zachodniemu chrześcijaństwu, ale w roku 1683 poniosło pierwszą wielką klęskę podczas oblężenia Wiednia. „Wojny Osmanów: oblężone imperium” podąża śladem jego konfliktów przez kolejne dwa stulecia, analizując społeczne przeobrażenia osmańskiego systemu militarnego w epoce globalnego imperializmu. Książka ta przedstawia ponad sto lat walk z sąsiadami, katolicką Austrią Habsburgów i prawosławną Rosją Romanowów, oraz równie ważnych wyzwań ze strony grup wojskowych, intelektualnych i religijnych w samym imperium. Virginia Aksan, skrupulatnie analizując wybrane kampanie, omawia zmienny kontekst militarny wewnątrz państwa, a także przeprowadzone po roku 1826 przez sułtana Mahmuda II zmiany organizacyjne armii. „Wojny Osmanów” wykorzystują ilustracje i mapy, których znaczna część pojawiła się w druku po raz pierwszy; czerpią z nieopracowanych wcześniej materiałów źródłowych, tworząc oryginalną, przykuwającą uwagę opowieść o imperium bliskim finansowego oraz społecznego upadku, a także sukcesach i porażkach systemu militarnego w stanie oblężenia. Książka stanowi fascynujące studium schyłku międzynarodowego mocarstwa, rodząc pytania o wpływ kultury na wojnę. Dr Virginia Aksan jest profesorem wydziału historii McMaster University (Ontario). Publikuje w licznych czasopismach, wydała książkę An Ottoman Statesman in War and Peace: Ahmed Resmi Efendi, 1700-1783 (1995). "

Naprawdę ciepło było. Wyjątkowo ciepło. I cicho. Oni szli z bronią. […] Pięciu było tych banderowców. Wszyscy uzbrojeni. Szli szybko, zamaszyście, od strony Derewka w stronę Lubieszowa. Przeraziliśmy się. Przecież nasz tato pojechał do miasta! Zginie! Niewiele minęło czasu, a dym zaczął lecieć i unosić się nad miastem. […] A tu nagle tato jedzie! Wraca z Lubieszowa, stoi na wozie, konia popędza, a konia miał takiego dobrego, młodego. […] Gdy wpadł do domu, zaraz zaczął opowiadać. Jeden Ukrainiec mu dał znak, powiedział: „Oni tu przyszli”. Chyba tylko to powiedział: „Oni tu przyszli”. I tato od razu zrozumiał.

Nieodzowną częścią pracy naukowej jest współpraca i wymiana myśli. Przy tej okazji często nawiązują się przyjaźnie. Tak też było w wypadku wymiany między Uniwersytetem Wrocławskim i Uniwersytetem Petersburskim. Dobrym duchem tych relacji był docent Borys Zaostrowcew. Kiedy Go zabrakło wśród nas, akademickim zwyczajem, postanowiliśmy uczcić Jego pamięć tomem studiów. Ze względu na charakter publikacji tematyka zamieszczonych artykułów jest różnorodna i przedstawia problemy będące obszarem zainteresowań badawczych autorów. Na szczególną uwagę zasługują: analiza problemów stacjonowania w powojennych Niemczech wojsk radzieckich, opis ekonomicznych aspektów wojny radziecko-fińskiej, studium na temat kształtowania granicy radziecko-polskiej po II wojnie światowej oraz rekonstrukcja podstawowych zasad francuskiej polityki w kwestii Alzacji i Lotaryngii. Pozostałe teksty traktują o różnych aspektach historii Polski w okresie międzywojennym oraz historii powszechnej XVII-XX wieku, gdzie szczegółowe zagadnienia przedstawiane są w szerszym kontekście, wzbogacając dotychczasowy ogląd problemów.

Ewlija Czelebi (1611-ok. 1648) urodził się w Stambule w bogatej i wpływowej rodzinie. Jego ojciec pełnił służbę na dworze trzech sułtanów, matka zaś była krewną jednego z wielkich wezyrów. Pobierał naukę przez siedem lat w medresie, a następnie na dworze sułtańskim, gdzie służył przy sułtanie Muradzie IV. Dwór opuścił jako żołnierz konny (sipahi), a następnie do końca życia, w związku z powierzanymi mu funkcjami czy misjami, przemierzał olbrzymie połacie posiadłości sułtańskich w Europie, Azji, Afryce, a także Krym oraz wiele krajów ościennych. M.in. Austrię, Wiedeń i wschodnie rubieże Rzeczypospolitej – Ukrainę i Ruś Czerwoną. Swoje wędrówki opisał żywo i barwnie w Sejahatname – dziewięciotomowej Księdze podróży. Niniejsza książka stanowi wybór z tego dzieła, cenionego przede wszystkim jako jedyny w swoim rodzaju obraz imperium osmańskiego i chanatu krymskiego w XVII wieku.

Monografia naukowa poświęcona zagadnieniom związanym z funkcjonowaniem wywiadu antykomunistycznego NSZ w latach 1942-1945.

„Polak, Węgier – dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki, oba zuchy, oba żwawi, niech im Pan Bóg błogosławi”. To przysłowie pochodzące z XVIII wieku i sięgające czasów upadku konfederacji barskiej, wyrażało głębokie przekonanie Polaków o podobieństwie charakterów narodowych polskiego i węgierskiego. Ale dzieje niezwykłej przyjaźni Polski i Węgier są o wiele starsze – sięgają epoki średniowiecza. Przyjaźń ta umacniała się przez kolejne stulecia w czasie panowania dynastii Piastów i Jagiellonów, króla Stefana Batorego, Wiosny Ludów, pierwszej i drugiej wojny światowej i trwa nieprzerwanie aż do dzisiaj. W chwilach największego zagrożenia, Polska i Węgry zawsze udzielały sobie pomocy. W albumie autorzy zaprezentowali czytelnikowi zupełnie nowe, świeże spojrzenie na wspólną historię Polaków i Węgrów. Mniej uwagi poświęcili epokom które doczekały się już wielu opracowań, a skupili się na relacjach obu narodów w ostatnim stuleciu. W wydaniu znajdziemy wiele unikalnych zdjęć, podążymy węgierskimi śladami na ziemiach polskich, poznamy wiele ciekawych i słynnych postaci. Szczególną wartość, mają przedstawione w książce materiały historyczne z czasów wojny polsko-bolszewickiej, międzywojnia oraz Powstania węgierskiego w 1956 roku. Lektura tego unikatowego wydania pozwala również lepiej zrozumieć, jak pomimo burzliwych wydarzeń historycznych – zwłaszcza w czasie drugiej wojny światowej i okresu stalinizmu – Polakom i Węgrom udało się zachować najcenniejsze wartości, będące fundamentem prawdziwej przyjaźni.

Ta niezwykle osobista, głęboko poruszająca książka z pewnością przyczyni się do rozpropagowania na całym świecie przesłania z Kibeho - przesłania miłości, nadziei i pokoju.

Autor książki w ośmiu zawartych w Pragnieniu Królestwa artykułach wykazuje, że Cieszkowski i Bierdiajew reprezentowali dwa istotnie różne oblicza mesjanizmu – podczas gdy dla pierwszego z nich charakterystyczny był mesjanizm, który stawia sobie doczesne cele i jest pełen wiary w możliwość ich zrealizowania, to cele, które wyznacza Bierdiajew, transcendują rzeczywistość doczesną i w tym znaczeniu jego mesjanizm ma charakter eschatologiczny, wyczekuje końca i patrzy na historię z perspektywy jej transcendentnego kresu, nie zaś – wewnątrz światowego spełnienia. Autor równocześnie wyraża przekonanie, że nie można żadnego z tych istotnie różnych stanowisk wyłączyć z tradycji mesjanistycznej, i dlatego mesjanizm da się scharakteryzować być może jedynie jako pewną postawę – jako tytułowe pragnienie Królestwa. W zakończeniu książki Herbich stara się pokazać, że różnica między tymi dwoma stanowiskami znajduje swoje odzwierciedlenie także we współczesnych polskich debatach na temat rozumienia mesjanizmu.

Pasjonujące w lekturze klasyczne studium autorstwa Normana Daviesa wciąż pozostaje jedynym, które przynosi pełny obraz konfliktu polsko-bolszewickiego. Wojny, która zmieniła bieg historii. Brytyjski historyk dokładnie odtwarza przebieg poszczególnych kampanii i bitew, naświetla polityczny – tak polski, jak i międzynarodowy – kontekst operacji wojskowych. Opowiada o działaniach wojennych i dyplomatycznych. Analizuje początek konfliktu z 1919 roku, marsz na Kijów, Bitwę Warszawską i bitwę nad Niemnem.

"Agnes Katsuko Sasagawa przyszła na świat w rodzinie buddyjskiej. Po nawróceniu, wstąpiła do klasztoru i zajęła się nauczaniem katechizmu dzieci japońskich konwertytów. Wkrótce jednak zacze?ła gwałtownie tracic´ słuch. Badania lekarskie stwierdzały, że jej kalectwo jest trwałe i nie ma szans wyleczenia. Jednoczes´nie pojawił się? fenomen, którego nie zna nauka, a mianowicie „słuch wewnętrzny”. Siostra Agnes otrzymała trzy orędzia Matki Najświętszej, przekazane jej właśnie w ten nowy sposób. Otrzymała też obietnicę całkowitego wyleczenia z głuchoty, które rzeczywiście nastąpiło na zakończenie serii objawień. Maryja w swoim orędziu z Akita, wezwała nas do uczestnictwa w misji Miłosierdzia, misji Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Wiernym Jego towarzyszem jest Maryja, Matka Kościoła. Jest to zadanie dla całego Kościoła w stosunku do świata, dręczonego przez zło szatana i ludzki grzech. Objawienia w Akita miały potężnych oponentów; powoli znikali z klasztoru pielgrzymi, siostry zostały objęte obowiązkiem milczenia w sprawie. Agnes uznano za osobę? niestabilną psychicznie i odesłano na daleka? placówkę? z zakazem kontaktu ze światem zewnętrznym. Po latach, nieoczekiwanie, papież Franciszek wybrał Akita jako jedno z dziesięciu sanktuariów maryjnych na świecie, do misji udzielenia modlitewnego wsparcia jego inicjatywie zatrzymania dalszej eskalacji wojennej na Bliskim Wschodzie. Do spodziewanych bombardowań´ nie doszło, a Sanktuarium w Akita otrzymało certyfikat wiarygodności wydany przez najwyższy autorytet w Kościele Katolickim. "

Publikacja zawiera krytyczną analizę uwarunkowań uchodźstwa afrykańskiego wraz z całym nieskutecznym systemem ochrony i pomocy humanitarnej. Praca etnograficzna w sensie metody oraz opisu różnych sfer przemocy i cierpienia, opowiada historie ludzi, których łączy doświadczenie wykluczenia, stresu, bycia w drodze, bezdomności i nadziei na lepsze jutro. Autor problematyzuje wszystkie aspekty związane z uchodźstwem, zastanawia się zarówno nad jego przyczynami, jak i dotychczasowymi nieudanymi próbami rozwiązania tego problemu, proponuje ponowne przemyślenie istoty współczesnego humanitaryzmu uwikłanego w sprzeczności i bezradnego wobec cierpień, które ma na celu usuwać.