"CZŁOWIEK, KTÓRY WYMYŚLIŁ ARCHITEKTURĘ DWUDZIESTEGO PIERWSZEGO WIEKU. WIZJONER. ARTYSTA. ŚWIĘTY. Projekty stworzone przez Gaudiego sprawiają wrażanie jakby nie były poddane siłom grawitacji. Zdarzały mu się budynki, w których nie przewidział ani jednego kąta prostego. Sztuka była dla niego sposobem ewangelizacji. Twierdził, że artysta jest jedynie kontynuatorem dzieła Boga – „Wielkiego Architekta”. Obiekty architektoniczne katalońskiego mistrza przypominają raczej żywe organizmy niż dzieła ludzkich rąk. Na początku swojej kariery, dla pieniędzy projektował dosłownie wszystko – od kiosków z papierosami do bram wjazdowych. Na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku Europa zachwyciła się projektami Gaudiego; osiedlami domków dla spółdzielni pracowniczej z Matar? i …witryną sklepu fabrykanta rękawiczek. Barceloński przemysłowiec Eusebi Güell docenił geniusz Gaudiego i sfinansował wiele jego odważnych projektów. Choć za życia Gaudiego władze Barcelony nie potrafiły dogadać się z artystą, to właśnie jego prace po latach stały się najbardziej rozpoznawalnymi wizytówkami stolicy Katalonii. Żadna wycieczka nie ominie fantastycznego Ogrodu Güell, Casa Batlló i opus magnum artysty – bazyliki Sagrada Familia. Tej świątyni od 1914 roku Gaudi poświęcił się zupełnie, zamieszkał nawet na jej terenie. Po tym jak wpadł pod tramwaj, sanitariusze nie rozpoznali go i przewieźli do hospicjum dla ubogich. Nikomu nie przyszło do głowy, że wielki architekt i wizjoner ubiera się jak włóczęga. TWORZYŁ JAK GENIUSZ. ŻYŁ JAK ŚWIĘTY. ZMARŁ JAK ŻEBRAK. GAUDI "

Stefan Pieńkowski urodził się we wsi Opole Nowe pod Siedlcami w lutym 1913 roku. W latach 30. pracował jako nauczyciel w czteroklasowej szkole elementarnej w Witkowie w powiecie hrubieszowskim, wśród wielonarodowej i wielowyznaniowej społeczności. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, a po jej zakończeniu zaangażował się w zbrojną działalność konspiracyjną. Od 1942 do 1944 roku był dowódcą plutonu Armii Krajowej, działał też w wywiadzie AK. W październiku 1944 roku, po wkroczeniu wojsk sowieckich na tereny wschodniej Polski, został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i po trwających kilka tygodni przesłuchaniach wydany NKWD. Wywieziono go na terytorium ZSRR, gdzie trzy lata przeżył w łagrach. Niniejsza książka jest zapisem wspomnień Stefana Pieńkowskiego. Obejmują one okres międzywojenny i lata II wojny światowej oraz przede wszystkim czas, jaki autor spędził na nieludzkiej ziemi

Alexis de Tocqueville (1805–1859) to kluczowa postać dla głównej fazy kształtowania się myśli socjopolitycznej w Europie. Jego wczesne dzieło O demokracji w Ameryce (1835–1840) zabiera głos w dyskusji nad optymalnym kształtem społeczeństwa, „dyskusji” na śmierć i życie, jaka wówczas przetaczała się burzliwie przez Francję i w gabinetach, i na barykadach. Autor, arystokrata z prastarego rodu, wieloletni deputowany w czasie monarchii lipcowej, minister spraw zagranicznych Napoleona III (1849), na przykładzie Stanów Zjednoczonych Ameryki rozważa za-i-przeciw demokracji w stosunku do ustroju arystokratycznego, zakładając przy tym z góry, że demokratyzacja jest procesem nieuchronnym dla wszystkich państw. W nadzwyczaj wnikliwej, czasem proroczej („Rosja i Ameryka podzielą w przyszłości świat między siebie”) analizie Tocqueville opisuje naturę amerykańskiej demokracji jako zjawiska dla jego czasów i jego środowiska spornego, ale zarazem determinującego przyszłość. Generalna teza tego arystokraty-demokraty głosi, że demokracja niesie z sobą fundamentalne zagrożenia, ale że są to zagrożenia możliwe do pokonania, a sama demokracja zapewnia lepsze wykorzystanie energii społecznych niż tradycyjny ustrój klasowy. Traktat ten, po części relacja z podróży, po części psychospołeczne spekulacje wokół nowego, nierozpoznanego jeszcze systemu, stanowi obowiązkową lekturę wszystkich zainteresowanych historią (jakże krótką) demokracji w jej obecnym kształcie.

Szósty tom serii „From Queen Anne to Queen Victoria” zawiera artykuły dotyczące kwestii związanych ze sztukami wizualnymi i muzyką, religią, problematyką gender oraz zagadnieniami społeczno-politycznymi, pojawiających się w Wielkiej Brytanii w XVIII i XIX w. Autorzy podejmują nowe wątki w dyskusji lub kontynuują tematy poruszane w poprzednich tomach, często w szerszym kontekście naukowym, również w ujęciu komparatystycznym. ****** This sixth volume in the series From Queen Anne to Queen Victoria offers readers wide-ranging explorations of the society, literature and culture of 18th- and 19th-century Britain, with investigations of Victorian social problems, the visual and material culture of the Victorian period, and comparative studies of international and trans-national questions. Some themes and authors have long been well-known to the series, but this publication also contains new names and new ideas.

Autor podejmuje problem skali militaryzacji i dynamiki wzrostu wydatków wojskowych w subregionie Zatoki Perskiej. Przyczyny intensywnej rozbudowy potencjałów wojskowych przez poszczególne państwa, prowadzącej do nakręcania spirali zbrojeń, analizuje z perspektywy teorii regionalnych kompleksów bezpieczeństwa. Przyjęta hipoteza badawcza zakłada, że skala militaryzacji subregionu Zatoki Perskiej determinowana jest przez zespół trzech powiązanych ze sobą czynników: znaczną skalę napięć, konfliktów i obiektywnie istniejących zagrożeń dla bezpieczeństwa państw subregionu, subiektywną percepcję tych zagrożeń przez poszczególnych aktorów sekurytyzujących oraz czasową dostępność zasobów finansowych. Państwa subregionu Zatoki Perskiej zwiększają zatem swój potencjał militarny, ponieważ subiektywnie czują się zagrożone, a także dlatego, że dysponują niezbędnymi do tego zasobami.

Książka dotyczy sekurytyzacji polityki zagranicznej Izraela – od układów w Oslo do czasów współczesnych. Kontekstualizacji problemu badawczego służy teoria regionalnych kompleksów bezpieczeństwa. Dała ona możliwość zaprezentowania problemów bezpieczeństwa Izraela w czterech podstawowych wymiarach: globalnym, międzyregionalnym, regionalnym i wewnętrznym. Autor kieruje się przekonaniem, że Izrael sekurytyzuje przede wszystkim zagrożenia w regionie i jest gotowy do użycia środków nadzwyczajnych, starając się przekonać do nich własne społeczeństwo oraz szeroko rozumianą społeczność międzynarodową. Analizuje oficjalne wystąpienia izraelskich polityków i dyplomatów, wywiady oraz informacje prasowe z ich spotkań z politykami innych krajów. W badaniach wykorzystuje dorobek szkoły kopenhaskiej. ****** Securitization as a tool of foreign policy of Israel in light of regional security complexes theory The book is concerned with the securitization of the foreign policy of Israel. The regional security complexes theory serves to contextualize the problem, it allows the author to present the discussed issue in four basic dimensions: global, interregional, regional and internal. The author analyses official statements of Israeli politicians and diplomats, interviews and press information emerging after their meetings with politicians of other countries. He makes use of the theoretical findings of the Copenhagen school.

Autor bada, jak wzbudzająca wiele kontrowersji zasada równych szans (par condicio), wyniesiona do rangi normy prawnej i usankcjonowana orzecznictwem Sądu Konstytucyjnego, wpłynęła na mediatyzację kampanii parlamentarnej we Włoszech w 2018 roku. Wybory te przyniosły bowiem poważną zmianę na scenie politycznej – wówczas doszły do władzy ugrupowania uznawane za formacje protestu, o wyraźnie antysystemowym profilu. Niniejsze studium bardzo dobrze i jednocześnie spójnie łączy atrakcyjność badawczą tematu z jego doniosłością polityczną. Umiejętnością powiązania tych kwestii powinna się odznaczać dojrzała rozprawa medioznawcza, podejmująca aktualną problematykę polityczną jako kontekst prowadzonych rozważań o roli i znaczeniu mediów. I właśnie z taką książką ponad wszelką wątpliwość mamy do czynienia w tym wypadku. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka Bankowicza Dr Maciej Miżejewski – adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stypendysta Universita di Pavia. Od 2014 roku uczestniczy w pracach Komitetu Naukowego (Comitato Scientifico) Comunicazionepuntodoc w Rzymie. W 2018 roku był recenzentem zagranicznym (valutatore straniero) w przewodzie doktorskim (Doctor Europaeus) PhD School Mediatrends, Sapienza Universita di Roma. Prowadzi badania naukowe dotyczące mediatyzacji polityki we Włoszech. Analizuje m.in. tryb kontroli parlamentarnej nadawcy publicznego RAI (Radiotelevisione Italiana) oraz orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego (Corte costituzionale) jako gwaranta pluralistycznej debaty publicznej. Jest autorem m.in. cyklu publikacji dotyczących mediatyzacji włoskiej polityki – monografii Ochrona pluralizmu w polityce medialnej Włoch, Kraków 2013, oraz artykułów: Kryzys pluralizmu mediów we Włoszech w XXI w., [w:] A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Pluralizm mediów, pluralizm w mediach, seria Media Początku XXI w., t. 33, Warszawa 2017; Kryzys modelu zarządzania RAI i jego polityczne uwarunkowania, „Politeja”, nr 49, 2017; Media i polityka we Włoszech, „Politeja”, nr 25, 2013. Opublikował też we Włoszech artykuły naukowe analizujące m.in. funkcję mediów publicznych w systemie politycznym Polski po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej: La crisi della democrazia in Polonia, „Federalismi.it”, nr 22, 2018; Il giornalismo televisivo al tempo della crisi del pluralismo in Polonia, „Comunicazionepuntodoc”, nr 19, 2018; La crisi dell’ordine costituzionale in Polonia negli anni 2015 e 2016 con le sue conseguenze politiche, „Nomos”, nr 1, 2017; Politicization of the media in the first decade of Polish membership in the European Union, „Nomos”, nr 1, 2015; Il sistema radiotelevisivo polacco sullo sfondo delle trasformazioni politiche, „Nomos”, nr 2, 2004.

Temat badawczy można uznać za w pełni pionierski; jednocześnie książka Patrycji Trzeszczyńskiej wpisuje się w cykl badań zajmujących się emigracją obywateli polskich w latach PRL, zwłaszcza dwóch ostatnich dekadach funkcjonowania tzw. realnego socjalizmu, i dopełnia wiedzę o ówczesnych przemieszczeniach ludnościowych, ich tle i konsekwencjach. Odnaleźć tu można wiele wątków autoetnograficznych. Autorka nie unika tematów trudnych, pisze na przykład o problemach badawczych związanych z percepcją jej samej w niektórych środowiskach migrantów, postawach niechęci, budowaniu barier, i wykazuje się bardzo wysoką świadomością metodologiczną. Przeprowadzone badania to wysokiej próby nowoczesna etnografia, uwzględniająca najważniejsze trendy badawcze w antropologii i studiach migracyjnych ostatnich dekad. Książka stanowi istotny wkład w rozwój dyscypliny, którą reprezentuje autorka, a szerzej: interdyscyplinarnych/ multidyscyplinarnych studiów migracyjnych, wzbogaca wiedzę o procesach migracyjnych w kontekście transkontynentalnym, w których punktem wyjścia jest Polska. dr hab. Jacek Schmidt, prof. UAM Książka imponuje wielością podjętych zagadnień, tropów, wielokrotnością „przesiewania” materiału empirycznego za pomocą zróżnicowanych narzędzi analitycznych. Patrycja Trzeszczyńska z wielką swobodą i pewnością siebie porusza się po terenie badawczym. Wynika to między innymi z czasu poświęconego badaniom oraz z jej gruntownego przygotowania do prowadzenia obserwacji społeczności kanadyjskich Ukraińców, dotychczasowej praktyki, w tym badań prowadzonych wśród polskich Ukraińców, sprawnego łączenia wiedzy antropologicznej z ukrainoznawczą. W rezultacie otrzymujemy pracę nie tylko przenikliwą, ale także dojrzałą, zakończoną interesującymi wnioskami. dr hab. Jarosław Syrnyk, prof. UWr Patrycja Trzeszczyńska – etnolożka i ukrainoznawczyni, adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ. Porusza się na styku studiów nad pamięcią i diasporą, antropologią etniczności i etnologią Europy Wschodniej. Zajmuje się pamięcią kulturową, światami mniejszości etnicznych, związkami pamięci, przestrzeni i narracji, regionalnymi politykami kreowania wizerunku grup i miejsc, zjawiskiem autoprezentacji i kulturowych ekspresji. Od wielu lat prowadzi badania wśród społeczności ukraińskiej w Polsce, w regionach, które Ukraińcy zamieszkiwali do 1947 r., a gdzie do dziś pozostało po nich dziedzictwo kulturowe, oraz na Ukrainie i w Kanadzie. Autorka książek Pamięć o nie-swojej przeszłości. Przypadek Bieszczadów (WUJ, Kraków 2016), Łemkowszczyzna zapamiętana. Opowieści o przeszłości i przestrzeni (WUJ, Kraków 2013) oraz artykułów poświęconych antropologicznym badaniom pamięci kulturowej. Stypendystka MNiSW, University of Toronto i University of Alberta (Edmonton, Kanada).

Książka jest próbą identyfikacji wielu, kluczowych i fundamentalnych czynników generujących powszechnie występującą przemoc w Kolumbii. Powszechność przemocy wydaje się dla mieszkańców tamtego kraju, czymś normalnym, zgoła oczywistym, towarzyszącym niemal od zawsze społeczeństwu kolumbijskiemu. Publikacja oparta została na schemacie: (1) wprowadzenie teoretyczne, (2) dane pochodzące z terenu – wywiady, (3) próba syntezy – analiza informacji pozyskanych podczas wywiadów, (4) podsumowanie, będące esencjonalnym przedstawieniem złożoności problemu, de facto umykającego licznym racjonalnym wytłumaczeniom, (5) bibliografia, zawierająca kluczowe pozycje z literatury przedmiotu. Książka stanowi cenny głos w prowadzonej debacie dotyczącej przemocy, jej trwaniu i dziedziczeniu. Należy podkreślić wartość merytoryczną wniosków kończących pracę. Autor w syntetyczny sposób prezentuje badaną przez siebie materię, dostarczając czytelnikowi powodów do stawiania dalszych pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi. Stymulacją do tego jest nota osobista kończąca dyskurs, w której Autor przytacza fragment wypowiedzi jednego z kolumbijskich jezuitów: Tu jest się i tak martwym: albo przez to, że się narażasz i możesz zginąć, albo martwym wewnętrznie, jeśli siedzisz cicho. Dr hab. Monika Banaś, prof. UJ Autor zgromadził w książce wywiady – jak to sam określa – z ekspertami, którzy jako naukowcy, działacze organizacji, duchowni są świadkami przemocy i próbują znaleźć narzędzia czy to poznawcze, czy strategiczne, czy terapeutyczne, by się zmierzyć z przemocą. A ta, jak pokazuje Autor, współtworzy pejzaż społeczny i polityczny Kolumbii, co przekłada się na życie codzienne, budowanie tożsamości, reguły zamieszkiwania i mechanizmy pamięci. Wywiady te są zapisem rozmowy – skupionej, treściwej, wydobywającej i emocje, i dziedzictwo kulturowe sprzęgnięte z mechanizmami przemocy, i polityczne uwikłanie w konflikty, które się w Kolumbii piętrzą i są nie do rozwiązania. Rozmówcy odsłaniają nie tylko emocje, ale doświadczenia osobiste, doświadczenia bliskich, doświadczenia miast i wsi, regionów, by pokazać jak gęsta jest sieć przemocy. Autor jest uważny, pozwala Rozmówcom na rozwinięcie własnej opowieści, sam będąc przy tym dobrze przygotowany merytorycznie od strony znajomości faktów życia kolumbijskiego. Autor próbuje wypełnić lukę humanistyczną, by znaleźć rozumiejące bycie ze świadkami przemocy. Pokazuje własne zaangażowanie, ale też odsłania podejście integralne, które nie da się zaszeregować jednoznacznie do którejś z dyscyplin naukowych. Dr hab. Aleksandra Kunce

Czemu służyć ma sztuka w miejscach zbrodni i śmierci, co czyni lub uczynić może artysta dla pamięci o ofiarach i pamięci żyjących, wreszcie jak przy jej udziale kształtuje się „krajobraz po zbrodniach” Europy drugiej połowy wieku XX, a także nowego stulecia? Czy sztuka przynieść może katharsis, wzbudzić uczucia trwogi i współczucia, spowodować narastanie empatii wobec losu wielkich, grupowych podmiotów wojennych tragedii? Czy dzieła sztuki zdołają poprzez artystyczny ład i kreatywną ekspresję wyciszyć poczucie porażającego okrucieństwa, bezsensu i chaosu, doprowadzić do uspokojenia, oczyszczenia uczuć? Na te pytania odpowiedzieć może przede wszystkim indywidualny odbiorca owe dzieła w miejscach zbrodni postrzegający zgodnie ze swymi psychicznymi potrzebami i estetyczną wrażliwością. Zebrane w książce przykłady i analizy, gdy spotkają się z osobistymi doznaniami czytelników, mogą ich wspomóc w doświadczaniu dzieł sztuki upamiętniającej cywilne ofiary drugiej wojny światowej i w poszukiwaniu odpowiedzi na egzystencjalne pytania o moc sztuki i współczującej pamięci. Od chwili zakończenia drugiej wojny światowej Europa wznosi nieprzerwanie pomniki i różnorodne znaki pamięci dla swych żołnierzy i bojowników, a także cywilnych ofiar – tych wszystkich, których z jakichkolwiek powodów uznano za wrogich niemieckiej władzy, niejednokrotnie z tej racji, że byli patriotami lub elitą swego narodu. Inspiracją dla książki była refleksja nad wielkimi, masowymi zbrodniami popełnionymi na cywilnej ludności, a poświęcona jest w głównej mierze tym, których mordowano nie za to, co uczynili lub mogliby przeciwko najeźdźcom uczynić – ale za to, czym byli – wedle narodowości, etnicznego pochodzenia, wyznawanej wiary, odmienności orientacji seksualnej czy piętna choroby psychicznej lub kalectwa. (ze wstępu) Książka powstała we współpracy z Marianem Turskim.

Aleksandra Herman– doktor socjologii. Adiunktka w Katedrze Socjologii i Antropologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się problematyką podtrzymywania zróżnicowania kulturowego w wielokulturowych środowiskach lokalnych, kobietami w kulturze i społeczeństwie oraz antropologią ciała. Z zamiłowania badaczka terenowa. Badania – a co za tym idzie – praca dr Herman mają unikalny charakter. Autorka świadomie uczyniła swoimi informatorkami wyłącznie kobiety. Jest to bardzo ciekawy i trafny wybór perspektywy obrazowania transferu kulturowego, a nawet szerzej – spojrzenia na problemy mniejszości, między innymi dlatego, że był on dotąd pomijany, a co najmniej nie uwzględniany w dostatecznym stopniu. [Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Fuszary] Autorka w swojej pracy analizuje skomplikowane, niejednoznaczne i trudno poddające się oglądowi obiektywnemu procesy wytwarzania tożsamości kulturowej. Rozległa wiedza Autorki, jej dojrzałość i samodzielność w dokonywaniu selekcji materiałów, szukaniu powiązań i związków logicznych oraz rozstrzygnięć znaczeniowych, a także wielka uważność i ostrożność w czynieniu sądów sprawia, że tekst czyta się z rosnącym zainteresowaniem, czytelnik zaś odkrywa nowe perspektywy widzenia problemu. [Z recenzji dr hab. Doroty Misiejuk]

Wybitni historycy oraz dziennikarze POLITYKI przedstawiają biografię cesarza Franciszka Józefa I, który w Polsce cieszy się dużą popularnością. Był rekordzistą w noszeniu korony – rządził nieprzerwanie 68 lat. Jego osoba stała się symbolem całej epoki. Objął cesarstwo jako 18-latek przy świetle świec i nielicznych lamp gazowych. Miał 46 lat, kilkoro dzieci i dwoje wnucząt oraz na koncie kilka przegranych wojen, gdy Thomas Edison wynalazł żarówkę, rozpoczynając erę elektryfikacji. Został cesarzem imperium w epoce jeszcze z ducha feudalnej, jako wyznaczony do rządzenia innymi pomazaniec Boży, spadkobierca potężnej dynastii Habsburgów. Odchodził w świecie zupełnie innym niż ten, który zastał – nowoczesnym i wykrwawiającym się w Wielkiej Wojnie. Franciszek Józef przez ponad pół wieku trwał niezmiennie w zmieniającym się dynamicznie świecie. Zawsze w tej samej dostojnej pozie, z powagą na twarzy, z tak samo zaczesanymi bokobrodami. Postępujący nieodmiennie według utartego zwyczaju, opanowany bez względu na zewnętrzne okoliczności polityczne i osobiste tragedie rodzinne. Po ponad stu latach panowanie Franciszka Józefa I wydaje się ostatnią, długą chwilą spokoju przed szaleństwami XX w.

Pierwsza, pełna edycja tekstu Józefa J. Sękowskiego opatrzona obszernym wstępem, objaśnieniami oraz materiałem ilustracyjnym z epoki. Relację z przebiegu egzotycznej wyprawy do Nubii i „wyższej Etiopii” ogłosił Sękowski drukiem tuż po powrocie w 1822 r., tekst w „Pamiętniku Warszawskim” został jednak znacznie okrojony. Aby te pominięte fragmenty odzyskać, autor niniejszej edycji prof. Joachim Śliwa (Instytut Archeologii UJ) odwołał się do pełnego rosyjskiego wydania, przywracając usunięte partie tekstu. Całość wzbogacono przypisami, wskazówkami bibliograficznymi, identyfikacją opisywanych zabytków, sprostowaniami nieścisłości. Józef Julian Sękowski (1800–1858) to jeden z najwybitniejszych orientalistów swej epoki, podróżnik, badacz, tłumacz i wydawca tekstów źródłowych, ponadto wykładowca i profesor uniwersytecki. Odegrał też istotną rolę w życiu literackim Rosji pierwszej połowy XIX wieku; jako literat i publicysta rozpoznawany był głównie pod pseudonimem „Baron Brambeus”. Jako badacz, krytykując postawę zachodnich orientalistów, usiłujących zgłębiać tajniki Wschodu niejako z zewnątrz, postulował konieczność głębszego zaangażowania i zerwania z europocentrycznym punktem widzenia. Wokół jego sylwetki po dzień dzisiejszy odżywają rozliczne wątpliwości i kontrowersje. Pole do szczególnych dyskusji stanowiła jego narodowość oraz postawa obywatelska; był bowiem Polakiem z urodzenia, natomiast Rosjaninem z wyboru. Niniejsza publikacja to ważny przyczynek do historii archeologii, do dziejów recepcji dziedzictwa starożytnego Bliskiego Wschodu, przypomnienie sylwetki Józefa Sękowskiego, a także ciekawa lektura dla miłośnika starożytnego Egiptu. Publikacja ze streszczeniem w języku angielskim.

Photographer Christopher Herwig first noticed the unusual architecture of Soviet-era bus stops during a 2002 long-distance bike ride from London to St. Petersburg. Challenging himself to take one good photograph every hour, Herwig began to notice surprisingly designed bus stops on otherwise deserted stretches of road. Twelve years later, Herwig had covered more than 18,000 miles in 14 countries of the former Soviet Union, traveling by car, bike, bus and taxi to hunt down and document these bus stops. The local bus stop proved to be fertile ground for local artistic experimentation in the Soviet period, and was built seemingly without design restrictions or budgetary concerns. The result is an astonishing variety of styles and types across the region, from the strictest Brutalism to exuberant whimsy.

To historia chłopca, który mógł zostać rybakiem, jak jego przodkowie, ale stał się jednym z najbardziej skutecznych płatnych zabójców na świecie. Júlio Santana ma na sumieniu 492 osoby i nadal żyje na wolności gdzieś w Brazylii. Po realizacji zlecenia Júlio zawsze odmawia 10 razy Zdrowaś Mario i 20 razy Ojcze nasz, by prosić Boga o wybaczenie. Boi się, że skończy w piekle. Júlio nie zabija w imię żadnej ideologii - to jego zawód, którego nauczył się od wuja Cicero, gdy skończył 17 lat. W swojej 35-letniej karierze Júlio każdą z ofiar wpisywał do notesu z okładką z Kaczorem Donaldem. Autor książki, Klester Cavalcanti, sprawia, że czytelnik obserwuje bohatera z bardzo bliska - widzi jego dramaty, marzenia, pasje i słabości. Poznaje go nie tylko jako płatnego zabójcę, ale także jako dobrego syna, kochającego ojca i wiernego męża. Przeprowadzanie wywiadów z bohaterem książki, sprawdzanie faktów, rozmowy ze świadkami zajęły autorowi 7 lat.

Franklin D. Roosevelt często określany jest jako jeden z największych prezydentów w historii Stanów Zjednoczonych. Pamiętany zwłaszcza jako wybitny przywódca amerykański w czasie Wielkiej Depresji i okresie II wojny światowej. Antony Sutton rzuca wyzwanie temu stereotypowi, przedstawiając swoją, dla niektórych być może kontrowersyjną, ale niewątpliwie dobrze przygotowaną, analizę. Analizując liczne materiały źródłowe, dochodzi do wniosku, że Roosevelt był człowiekiem realizującym interesy nie tyle własnego państwa, ile raczej ukrytych elit, jak również swoje prywatne. Obraz tego prezydenta i jego kompanów z Wall Street, jaki wyłania się z książki, to wizja bandy „korporacyjnych socjalistów”, których łączyła wiara w społeczną utopię. Przy czym była to wiara nieszczera, gdyż ekipa ta wykorzystywała ją do działań, które w ostatecznym rachunku korzyści przynieść miały głównie wielkim monopolom. Sutton ukazuje genezę socjalizmu korporacyjnego – tworzenia monopoli za pomocą wpływów politycznych – jako „przymus umożliwiający kilku jednostkom – tym, którzy utrzymują i czerpią zyski z monopolu – żyć w społeczeństwie na koszt pozostałych”. Śledzi historyczne powiązania rodzin Delano i Rooseveltów z Wall Street, a także te, które Franklin Delano rozwijał dzięki osobistemu zaangażowaniu w swojej wczesnej karierze spekulanta finansowego i dealera obligacji. Nowy Ład prawie zniszczył wolną przedsiębiorczość w Ameryce, nie wpłynął jednak ujemnie na interesy starych przyjaciół FDR, osadzonych w wybranych korporacjach, instytucjach finansowych i federalnych agencjach regulacyjnych. Ta elitarna grupa, wraz ze swoimi sojusznikami, skorzystała z dekretów i programów wygenerowanych przez ich starego dobrego znajomego urzędującego w Białym Domu, podczas gdy tysiące małych przedsiębiorstw ucierpiało, a miliony były bezrobotne. Roosevelt – człowiek Wall Street to znacznie więcej niż fascynujące studium historyczne i polityczne. W przygniatającej swoim ciężarem pracy Suttona można doszukać się wielu współczesnych analogii. Wystarczy przez ten pryzmat przyjrzeć się ostatnim kryzysom bankowym i umocnieniu prywatnych instytucji finansowych za pomocą środków publicznych. Klasyczne już dzisiaj studium korupcji amerykańskich elit Suttona opublikowane zostało po raz pierwszy w 1975 r. *** Antony C. Sutton (1925-2002), angielski ekonomista, historyk i pisarz. Badacz Związku Sowieckiego i uznany autorytet w dziedzinie sowietologii. Autor kilkudziesięciu książek i artykułów, wśród których do najgłośniejszych należy Wall Street i rewolucja bolszewicka, będąca częścią trylogii, na którą składają się ponadto prace Wall Street and the Rise of Hitler oraz Wall Street and Franklin Delano Roosevelt.

Masakra Jezydów rozpoczęta przez Państwo Islamskie w 2014 r. może mieć tylko jedną nazwę – ludobójstwo. W obozach dla uchodźców na terenie irackiego Kurdystanu ks. Patrick Desbois i Costel Nastasie przeprowadzili rozmowy z ponad setką osób, które przeżyły tę masakrę. Kobiety jezydzkie wzięte w niewolę przez Państwo Islamskie czujnie obserwowały swoich oprawców i różne sekrety ich przestępczej organizacji. Seks, zbrodnia i pieniądz – zeznania ocalałych świadków obalają wszelkie pozory. Jedynym celem „bojowników Allaha” jest nieograniczona władza. Ale do realizacji tego celu islamiści potrzebują określonych narzędzi. I znajdują je w Jezydach, mniejszości etnicznej i religijnej. Mężczyźni, o ile nie złożą przysięgi na wierność islamowi, okazują się bezużyteczni i są natychmiast likwidowani. Natomiast kobiety stają się niewolnicami seksualnymi lub reproduktorkami, których potomstwo powiększyć ma szeregi bojowników Państwa Islamskiego. A chłopców – poprzez okrutny trening i przy pomocy narkotyków – przygotowuje się także do zadań terrorystycznych. Z dyskrecją i bolesną empatią ks. Patrick Debois pochyla się nad zapomnianymi ofiarami tych zbrodni, prezentując nam szczegóły wydarzeń, określanych przez niego mianem ludobójstwa „wysoce praktycznego”. To głos upominający się o człowieczeństwo, o to człowieczeństwo, którego zabrakło na początku XXI wieku… Patrick Debois – ksiądz katolicki, założyciel i przewodniczący międzynarodowej organizacji Yahad-In Unum, prowadzi od lat badania nad Holokaustem, sprzeciwia się antysemityzmowi, dąży do zacieśnienia relacji między katolikami a Żydami. Costel Nastasie – pochodzi z Rumunii, potomek deportowanych podczas II wojny światowej; prowadzi badania nad ludobójstwem Romów. Przewodniczący Stowarzyszenia Roma Dignity.

Monografia jest wartościowym dziełem naukowym, dobrze osadzonym w teorii ekonomicznej oraz uwzględniającym, zakrojone na szeroką skalę badania empiryczne dotyczące analiz i porównań międzynarodowych. Badania takie mają duże znaczenie praktyczne i są najbardziej aktualne, zarówno w odniesieniu do gospodarek poszczególnych krajów, jak i różnych ugrupowań (wspólnot) gospodarczych, np. całej Unii Europejskiej. Z recenzji dr hab. Anny Maliny, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Ale tajemnicy Königsberga/Kaliningradu nie wyraża osiemnastowieczny filozof Kant, lecz Hannah Arendt, kobieta dwudziestowieczna. Przyszła na świat dwa wieki później, w 1906 roku, jeszcze w „epoce bezpieczeństwa”, ale rychło wciągnął ją wir tego nieszczęsnego stulecia. Widziała zmierzch dnia, którego świt oglądał Kant. „Pierwsza eksplozja – pisze Hannah Arendt o 1 sierpnia 1914 roku – była jakby początkiem reakcji łańcuchowej, której do dziś nie można przerwać… Niczego, co wydarzyło się od I wojny światowej, nie udało się naprawić, żadnemu z nieszczęść, nawet II wojnie, nie umieliśmy zapobiec. Każde wydarzenie miało jakość katastrofy i każda z tych katastrof była ostateczna”. Karl Schlögel Od Hannah Arendt, poprzez Paula Celana i Györgya Lukácsa, aż po Siergieja Diagilewa czy Harry’ego Kesslera – Karl Schloegel odkrywa na nowo wspaniałą tradycję europejskiej kultury w dobie kryzysu współczesnego świata.

Częścią tej książki jest pierwsza w historii „Konstytucja dla Europy”. Napisana blisko 200 lat temu przez Jastrzębowskiego, a przypomniana przed wyborami do parlamentu europejskiego oraz w 15. rocznicę przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. „Azymut wspólna Europa. Jastrzębowski” to publicystyczno–literacki portret Wojciecha Bogumiła Jastrzębowskiego – wybitnego botanika, wynalazcy, meteorologa, leśnika, klimatologa, ojca ergonomii, krajoznawcy i pedagoga. Ten polski pozytywista był też wielkim wizjonerem. Podczas powstania listopadowego 1830 r. napisał pierwszą w historii „Konstytucję dla Europy”. Dokument ten można i należy traktować jako polski wkład w rozwój myśli zjednoczeniowej w Europie. Recenzja książki napisana przez Tomasza Miłkowskiego ukazała się na stronie Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Zachęcamy do przeczytania. http://www.dziennikarzerp.pl/2019/04/prawdziwy-gigant/