,,Sowiecki system okupacyjny – oprócz terroru – w dużym stopniu opierał się na działaniach określanych mianem sowietyzacji. Ważnym elementem kreującym nową rzeczywistość była propaganda. Do jej podstawowych narzędzi należała fotografia, którą rozpowszechniano w gazetach, czasopismach oraz na ulotkach. [...]Głównym kierunkiem działania propagandy sowieckiej było stworzenie negatywnego obrazu przedwojennej Polski i zaszczepienie tej wizji miejscowej ludności.” – Ze wstępu

Dowódca bawarski, po zajęciu tej leśnej polany i otrzymaniu wzmocnienia od Maksymiliana, postanowił wykonać pierwszy ruch i uderzyć na Sasów. Jednak gdy zobaczył zbliżającego się już do niego Plötzla, rozkazał zatrzymać swoje wojska. W tej chwili Sasi otworzyli dość silny ogień z trzech 12-funtowych dział do pozycji bawarskich. D’Arco jednak nie próżnował i nie chcąc, aby jego oddziały zbyt długo były wystawione na ogień artylerii, postanowił zaatakować przeciwnika. Na prawym skrzydle, przez las, ruszyła do ataku bawarska piechota. Równocześnie Sasi musieli odpierać uderzenie, które rozpoczęło się na lewym skrzydle po tamtejszej drodze. To było decydujące wydarzenie w całym starciu, ponieważ Bawarczycy, atakując tą drogą, odcięli Plötzlowi możliwość wycofania się tym duktem. Taki obrót spraw pokrzyżował plany dowódcy saskiego i ten nakazał odwrót swoim pułkom z pola bitwy marszem przez wieś. Zajęcie drogi ważnej z taktycznego punktu widzenia dla Sasów spowodowało, że żołnierze musieli cofać się, brnąć w głębokim śniegu i przedzierać się przez liczne ogrodzenia i żywopłoty, które znajdowały się tuż za plecami Sasów. To spowodowało, że odwrót był trudny i nie mógł odbyć się bez konfuzji... O autorze: Damian Płowy urodził się w 1987 roku w Gostyniu. Historyk i regionalista. Zajmuje się historią wojskowości nowożytnej. W kręgu jego zainteresowań znajdują się dzieje Wielkiej Wojny Północnej oraz wojskowości szwedzkiej. Zajmuje się również historią ziemi gostyńskiej. Od 2016 roku prowadzi prace badawcze na polu bitwy pod Poniecem. Jest autorem książek: „Od Konstantynowa do Piławiec. Działania wojenne na ziemiach ukrainnych od czerwca do wrześniach 1648 roku”, „Poniec 7 XI 1704. Kampania jesienna Karola XII” i „Od Ponieca do Bełcza Wielkiego. Działania pościgowe Karola XII jesienią 1704 roku”. W dorobku posiada szereg artykułów publikowanych w Polsce i zagranicą. Współpracuje z redakcją „De Re Militari” i „Rocznika Gostyńskiego”.

Kamil Rabiega zebrał informacje o chyba wszystkich (...) znaleziskach, które można powiązać ze Skandynawami żyjącymi w okresie wikińskim, tj. w IX–XI w. Interpretację tych, zachowanych najczęściej fragmentarycznie, ubiorów ułatwiły mu własne doświadczenia z eksperymentalnym odtwarzaniem dawnych technik przędzenia, farbowania, tkania, krojenia, szycia i wyszywania. Do tego doszedł przegląd źródeł ikonograficznych (...). Przełożenie tych, zazwyczaj mocno wystylizowanych, wizerunków na informacje o konkretnych typach ubiorów wymaga sporej wyobraźni oraz wiedzy podbudowanej historycznie, archeologicznie i etnograficznie. Autor tej książki taką wiedzą dysponuje, co zaowocowało niespodziewanym bogactwem wniosków. Kamil Rabiega ma rację pisząc we wstępie, że jego książka to jest „elementarz wiedzy na temat ubioru wikińskiego”. prof. dr hab. Przemysław Urbańczyk

Powstały w latach 1940-1941 na zachodni rubieżach Związku Radzieckiego system umocnień należał do największych w historii. Współcześnie jest on mało znany i słabo zbadany. Grupa Badawcza "Kriepost" od kilkunastu lat zajmuje się dokumentowaniem staniu zachowania schronów bojowych "Linii Mołotowa" oraz popularyzacją wiedzy na ich temat. Książka zawiera szczegółowy opis trzynastu radzieckich punktów oporu północnej części 66 Osowieckiego Rejonu Umocnionego, położonych w rejonie Osowca i Szczuczyna, w północno-wschodniej Polsce. Ponadto autorzy zajęli się problematyką umocnień polowych, wojskowymi kolejkami wąskotorowymi, oraz unikalną, zastosowaną tylko na tym obszarze, podziemną komunikacją pomiędzy schronami. We wstępnych rozdziałach zawarto zarys historii "Linii Mołotowa" i przebiegu działań wojennych na omawianym terenie.

„Przygotowany przez Katarzynę Sonnenberg zbiór tekstów pióra trzech czołowych prozaików japońskich okresów Meiji i Taishó, a mianowicie Moriego Ogaia, Natsumego Sósekiego i Nagaia Kafu, został pomyślany jako kompendium umożliwiające bezpośrednie wniknięcie w sferę ich zagranicznych kontaktów intelektualnych, doświadczeń i bezpośrednich obserwacji Zachodu. Teksty te prezentują literackie reminiscencje z podróży pisane z perspektywy przeszłych doświadczeń, przemyślanych i zreinterpretowanych już na gruncie japońskim w warunkach wyrazistego uświadomienia sobie nadal utrzymującego się wówczas dystansu i kontrastów między oboma światami. Jednakowoż były to już czasy, kiedy właśnie sama praktyka pisarska wszystkich trzech twórców zdołała je znacznie do siebie przybliżyć. Wybrane do analizy fragmenty spuścizny literackiej kryją w sobie zauważalne bogactwo spostrzeżeń, nie tylko literackich, ale także społecznych, kulturowych i obyczajowych. Dowodzą niewątpliwej erudycji i entuzjazmu poznawczego autorów, którzy potrafili niezwykle głęboko wniknąć w treść, język i styl literatury Zachodu". Z recenzji prof. Romualda Huszczy Po chwili z lewej strony wynurza się dzwonnica. Uderzano w dzwon na tej wieży, kiedy tarcze z żelaza i metalowe hełmy migotały jak fale jesiennych upałów, zwiastując, że wróg nadciąga z daleka. Uderzano weń także, kiedy w czarną, bezgwiezdną noc więzień uciekinier wypatrywał odstępu między wartownikami kroczącymi po obwarowaniach, by umknąć przed światłem rzucanym przez odwrócone pochodnie i zniknąć w mroku. I kiedy hardy lud sprzeciwiał się rządom króla i niczym mrowie napierał na Tower z wrzaskiem i jazgotem, uderzano w ten dzwon na wieży. Uderzano weń zawsze w sytuacji zagrożenia. Czasem uderzano gorączkowo, czasem uderzano zapamiętale. Uderzano także, gdy pojawiał się tu protoplasta rodu i zostawał stracony. Uderzano i wtedy, gdy przybywał człowiek święty i ponosił śmierć. Co stało się z tym dzwonem, który niezliczone razy rozbrzmiewał w oszronione poranki, w śnieżne wieczory, w deszczowe dni i wietrzne noce? (Natsume Sóseki, Londyńska Tower)

Przez ponad dekadę Izrael walczy z Hamas w Gazie oraz Hezbollah na granicy z Libanem. Starcie te przyjmują charakter cyklicznej przemocy, zdefiniowanej w okresach intensywnych walk, po których następuje względne uśpienie. Niniejsze opracowanie koncentruje się na pięcioletnim okresie tego konfliktu, tj. drugiej wojnie libańskiej w 2006 roku i operacji "Płynny Ołów" na przełomie 2008/2009 roku. Przedstawia wnioski z konfliktów, które toczyły się między Izraelskimi Siłami Obrony (IDF) a adaptującą się, hybrydową siłą coraz bardziej wykwalifikowaną w walce miejskiej. Biorąc pod uwagę rosnącą urbanizację na świecie, siły zbrojne prawdopodobnie zostaną zmuszone do walk w mieście [...] ze Wstępu

„Charakter narodu wynika z jego losów. To nie ziemia, klimat, niebo i morze, a także nie rasa i krew wydają go ostatecznie na świat. Są one jedynie tworzywem, z którego ciosy historycznej rzeczywistości wykuwają formę”. Oswald Spengler Autor korzystając z bogatej bibliografii, prezentuje psychologiczną analizę zachowań rosyjskiego społeczeństwa na przestrzeni wieków. Począwszy od czasów caratu aż do czasów współczesnych, interpretuje twórczość znanych rosyjskich pisarzy: Puszkina, Tołstoja, czy Sołżenicyna oraz politykę panowania carów i współczesnych polityków. Przekonuje, że ten olbrzymi obszarowo kraj, położony na styku dwóch cywilizacji nie daje się kulturowo jednoznacznie określić, a wielowiekowy ucisk społeczeństwa i indoktrynacja odcisnęły swoje piętno zarówno na charakterze jak i mentalności całego narodu.

Sam Pivnik is the ultimate survivor from a world that no longer exists. On fourteen occasions he should have been killed, but luck, his physical strength and his determination not to die all played a part in Sam Pivnik living to tell his extraordinary life story. In 1939, on his thirteenth birthday, his life changed forever when the Nazis invaded Poland. He survived the two ghettoes set up in his home town of Bedzin and six months on Auschwitz's notorious Rampkommando where prisoners were either taken away for entry to the camp or gassing. After this harrowing experience he was sent to work at the brutal Furstengrube mining camp. He could have died on the 'Death March' that took him west as the Third Reich collapsed and he was one of only a handful of people who swam to safety when the Royal Air Force sank the prison ship Cap Arcona, in 1945, mistakenly believing it to be carrying fleeing members of the SS. He eventually made his way to London where he found people too preoccupied with their own wartime experiences on the Home Front to be interested in what had happened to him. Now in his eighties, Sam Pivnik tells for the first time the story of his life, a true tale of survival against the most extraordinary odds.

Większość tekstów drukowanych w niniejszym tomie napisanych zostało w latach 1978-2003. "Ćwiczenia pamięci" drukowane były przez ćwierć wieku w miesięczniku "Dialog" i złożyły się na cztery tomy kunsztownej prozy (...) Niniejsza edycja zawiera czterdzieści pięć tekstów Erwina Axera układających się w historię o darowanym życiu. Teksty wybrane zostały z myślą o czytelniku zagranicznym, zwłaszcza niemieckim. (ze Wstępu)

Dzisiejsza Afryka to kontynent wyzwań i nadziei, obszar o wyjątkowym potencjale wzrostu, wspieranym przez bogactwo zasobów naturalnych i dużą liczbę młodych osób w szybko rosnącej populacji liczącej ponad 1 mld ludzi. Afryki nie można już dzisiaj postrzegać jedynie jako regionu zmagającego się z problemami m.in. niedorozwoju gospodarczego, mało zróżnicowanych struktur krajowych gospodarek, uzależnienia wzrostu gospodarczego od cen surowców naturalnych, ubóstwa, głodu, analfabetyzmu, epidemii chorób, korupcji, niestabilności politycznej, międzypaństwowych i etnicznych konfliktów czy kwestii nieprzestrzegania zasad demokracji, praworządności oraz poszanowania praw człowieka. Kluczowa dla zapewnienia silnych podstaw przyszłego wzrostu gospodarczego, jak również dla przeciwdziałania istniejącym słabościom oraz zagrożeniom występującym powszechnie na kontynencie afrykańskim wydaje się być integracja regionalna. Głównym celem opracowania jest pokazanie stanu obecnego oraz perspektywy integracji regionalnej w Afryce, przybliżając jej wybrane aspekty gospodarcze i finansowe, ze szczególnym uwzględnieniem funkcjonowania regionalnych wspólnot gospodarczych (regional economic communities) - zwłaszcza tych uznawanych przez Unię Afrykańską. Procesy integracyjne przebiegające od wielu lat na kontynencie afrykańskim obejmują nie tylko działania mające na celu utworzenie unii celnych w ramach poszczególnych ugrupowań regionalnych, gdyż cele są bardzo ambitne i przewidują ustanowienie wspólnego rynku, który wiąże się ze swobodą przepływu towarów, usług, osób i kapitału, a w dalszej perspektywie również wprowadzenie unii monetarnej z panafrykańskim bankiem centralnym oraz być może nawet zapoczątkowanie kontynentalnej unii gospodarczej i walutowej. Aktualne i ważne treści podejmowane w niniejszej publikacji sprawiają, że może być ona adresowana do szerokiego kręgu odbiorców: zarówno słuchaczy różnych kierunków i specjalności studiów w zakresie nauk społecznych, ale także do praktyków życia gospodarczego zainteresowanych państwami Afryki.

Rynek medialny Szwecji znajduje się w sytuacji, gdzie dotychczasowy poziom rozwoju społeczeństwa obywatelskiego jest zaawansowany, natomiast system medialny sygnalizuje nowe trendy i kierunki przeobrażeń. Należy to naukowo śledzić oraz diagnozować. Takiego ambitnego zadania podjęła się autorka i zrealizowała je w twórczy oraz wnoszący wiele nowych ustaleń sposób. Ten cel podjętej rozprawy należy ocenić bardzo wysoko, bowiem wnosi on istotne ustalenia, które mogą być zaaplikowane w praktycznym wymiarze działania instytucji medialnych oraz instytucji władzy publicznej w naszym kraju. Zadanie to zrealizowane zostało przez autorkę w sposób wysoce poprawny i znalazło to wyraz w wysokiej jakości i rzetelności dokonanych ustaleń dotyczących niełatwego w realizacji tematu oraz wnioskowania z zebranych informacji. Dr hab. Teresa Sasińska-Klas, Uniwersytet Jagielloński

Szanowny Czytelniku, w książce tej – w niemieckim kontekście – zawarte są pytania i próby odpowiedzi odnoszące się do: • jakości kształcenia, ewaluacji i akredytacji w szkolnictwie wyższym; • agencji akredytacyjnych oraz rynku akredytacyjnego w kontekście europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego i procesów globalnych; • związku między narodowym systemem akredytacji a strukturą państwa i modelem polityki szkolnictwa wyższego; • ładu akredytacyjnego, celów polityki i praktyki akredytacyjnej w powiązaniu z modelem szkolnictwa wyższego i statusem szkół wyższych; • zadań, kompetencji i instrumentów działania podmiotów akredytacyjnych; • zdolności instytucji akredytacyjnych przyczyniania się do rozwoju kultury i systemów zapewniania jakości w szkołach wyższych, a także przyczyniania się do trwałego zapewniania i rozwoju nauczania o „dobrej jakości”. "Jako osiągnięcia badawcze ujęte przez Autora w monografii warto wskazać: • szczegółową diagnozę procesu akredytacji w systemie szkolnictwa niemieckiego z całą jej złożonością struktury »landowej« i różnorodnością agencji akredytacyjnych; • przybliżenie w szczegółowej i usystematyzowanej warstwie zasad oceny jakości kształcenia czy też akredytacji w systemie szkolnictwa niemieckiego na poziomie uczelni wyższych; • znaczące wzbogacenie dorobku naukowego procesu akredytacyjnego, w tym oceny jakości kształcenia na poziomie szkolnictwa wyższego; • wypełnienie luki w dorobku polskiej myśli akredytacyjnej czy też oceny jakości kształcenia, identyfikacji związku procesów akredytacyjnych w szkolnictwie wyższym z dyscypliną nauki o polityce publicznej, która to dyscyplina w zakresie polityki naukowej i kształcenia w Polsce ma również dorobek początkujący; • otwarcie wielu pól badawczych przede wszystkim w analizach porównawczych systemu akredytacji w uczelniach niemieckich z państwami europejskimi czy też unijnym ogólnym modelem ewaluacyjnym jakości kształcenia; • otworzenie dla praktyki akredytacyjnej wielu możliwości kreatywnego modelowania procedur dla pożytku publicznego”. prof. zw. dr hab. Danuta Strahl, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu

One of the great love stories of history, in a league with Napoleon and Josephine, and Antony and Cleopatra ... Excellent, with dazzling mastery of detail and literary flair' Economist It was history's most successful political partnership - as sensual and fiery as it was creative and visionary. Catherine the Great was a woman of notorious passion and imperial ambition. Prince Potemkin - wildly flamboyant and sublimely talented - was the love of her life and her co-ruler. Together they seized Ukraine and Crimea, defining the Russian empire to this day. Their affair was so tumultuous that they negotiated an arrangement to share power, leaving Potemkin free to love his beautiful nieces, and Catherine her young male favourites. But these 'twin souls' never stopped loving each other. Drawing on their intimate letters and vast research, Simon Sebag Montefiore's enthralling, widely acclaimed biography restores these imperial partners to their rightful place as titans of their age.

The epic story of Jerusalem told through the lives of the men and women who created, ruled and inhabited it. Jerusalem is the universal city, the capital of two peoples, the shrine of three faiths; it is the prize of empires, the site of Judgement Day and the battlefield of today's clash of civilizations. From King David to Barack Obama, from the birth of Judaism, Christianity and Islam to the Israel-Palestine conflict, this is the epic history of 3,000 years of faith, slaughter, fanaticism and coexistence. How did this small, remote town become the Holy City, the 'centre of the world' and now the key to peace in the Middle East? In a gripping narrative, Simon Sebag Montefiore reveals this ever-changing city in its many incarnations, bringing every epoch and character blazingly to life. Jerusalem's biography is told through the wars, love affairs and revelations of the men and women - kings, empresses, prophets, poets, saints, conquerors and whores - who created, destroyed, chronicled and believed in Jerusalem. Drawing on new archives, current scholarship, his own family papers and a lifetime's study, Montefiore illuminates the essence of sanctity and mysticism, identity and empire in a unique chronicle of the city that many believe will be the setting for the Apocalypse. This is how Jerusalem became Jerusalem, and the only city that exists twice - in heaven and on earth.

With the moral stamina and intellectual pose of a twentieth-century Titan, this slightly built, duitful, unassuming chemist set out systematically to remember the German hell on earth, steadfastly to think it through, and then to render it comprehensible in lucid, unpretentious prose. He was profoundly in touch with the minutest workings of the most endearing human events and with the most contempible. What has survived in Levi's writing isn't just his memory of the unbearable, but also, in THE PERIODIC TABLE and THE WRENCH, his delight in what made the world exquisite to him. He was himself a "magically endearing man, the most delicately forceful enchanter I've ever known" - PHILIP ROTH

An extraordinary and unique document: Hoess was in charge of the huge extermination camp in Poland where the Nazis murdered some three million Jews, from the time of its creation (he was responsible for building it) in 1940 until late in 1943, by which time the mass exterminations were half completed. Before this he had worked in other concentration camps, and afterwards he was at the Inspectorate in Berlin. He thus knew more, both at first-hand and as an administrator, about Nazi Germany's greatest crime than did any save two or three other men. Taken prisoner by the British, he was handed over to the Poles, tried, sentenced to death, and taken back to Auschwitz and there hanged. During the period between his trial and his execution, he was ordered to write his autobiography. This is it. Hoess repeatedly says he was glad to write the book. He enjoyed the work. And finally the most careful checking has shown that he took great pains to tell the truth. Here we have, painted by his own hand, a vivid and unforgettable self-portrait of one of the great monsters of all time. To this are added portraits of some of his more spectacular fellow-criminals. The royalties from this macabre but historically important book go to the fund set up to help the few survivors from the Auschwitz camps.

Carl Schmitt (1888–1985) należał do grupy niemieckich intelektualistów, którzy mieli w swoich życiorysach mniej lub bardziej bliskie powiązania z nazizmem lat 1933–1945. Powiązania Schmitta były całkiem bliskie, jak o tym świadczy między innymi publikowany tu tekst z 1939/1941 roku, do pewnego stopnia rzadkość w polskim piśmiennictwie, które woli udostępniać przekłady prac pisanych przed inkryminowanym okresem lub po nim. Taka dokumentacja jest jednak potrzebna, a sam tekst, wykład z 1 kwietnia 1939 roku z końcowym rozdziałem dopisanym w 1941 roku, zawiera koncepcje interesujące dla politologa, nie mówiąc o historyku czy filozofie, który może obserwować „dialektyczne” napięcie między interesującą ideą a ewidentnym dążeniem do podbudowania nią realnej polityki Trzeciej Rzeszy. Te koncepcje to próba zastąpienia tradycyjnego prawa międzynarodowego, zdaniem Schmitta zbyt abstrakcyjnego, bo opartego na państwie i relacjach międzypaństwowych, prawem regulującym stosunki między „wielkimi obszarami”. Wielki obszar, Großraum, jest tu alternatywą dla Lebensraum, przestrzeni życiowej, kluczowego terminu nazistowskiego ekspansjonizmu. Jeśli przestrzeń życiowa jest biologiczna i rasistowska, to wielki obszar wyznacza promieniująca w danym regionie świata idea, wokół której skupiają się narody pod przewodem narodu najlepiej rozwiniętego. Schmitt był dla nazistowskich funkcjonariuszy zbyt „oportunistyczny” i jeszcze przed opublikowaniem tego tekstu, bo w 1936 roku, utracił możliwości kariery w strukturach państwa Hitlera.

„Bardzo lubię pisać listy i myślę, że jest to taka sama sztuka jak pisanie wierszy” – taką refleksję zawarł Zbigniew Herbert w liście do Jerzego Turowicza w 1950 r.Z biegiem lat miał stać się jednym z najpłodniejszych i najważniejszych epistolografów literatury polskiej drugiej połowy XX w. Listy, będące „komunikatami z życia” (M. Wyka), stanowią część jego pisarstwa. Choć nie można o nich mówić jako o „listach artystycznych” w sensie statusu, jaki posiadają w jego twórczości wiersze, eseje czy dramaty, to jednak są nieodzownym komentarzem do jego życia i dzieła. Korespondencja z polonistą i tłumaczem (przekładającym m.in. Witkacego i Gombrowicza) Heinrichem Kunstmannem jest w tym kontekście o tyle istotna, że torował mu on drogę do literackiej sławy w Niemczech, gdzie pisarz miał później odnosić swoje największe sukcesy. Stawiający pod koniec lat pięćdziesiątych XX w. pierwsze literackie kroki na Zachodzie Herbert miał do Kunstmanna stosunek szczególny, czemu dawał wyraz: „jest Pan jedynym intelektualistą, którego znam w Niemczech” (...), „każdy list Pana otwieram z niecierpliwością”, i wyznawał po kilku latach: „Bardzo potrzebna mi jest przyjaźń Pana. To pozwala żyć”. Inspirowany listami tłumacza, pisał: „Lubię listy Pana także dlatego, że zmuszają mnie one zawsze do myślenia o pisaniu, do precyzowania moich literackich idei”, którymi to przemyśleniami też się z nim dzielił. Wreszcie kontakty z Kunstmannem pisarz traktował jako część szerszego kontekstu polsko-niemieckich relacji po tragedii II wojny światowej i świadomie pielęgnował je jako swój wkład do pracy nad pojednaniem obydwu narodów. „Bardzo chciałbym – pisał do niego pod koniec lat pięćdziesiątych – aby Pan lubił ten naród. Serdeczny stosunek z Panem jest dlatego dla mnie drogi, że ponad tym szerokim rowem krzywd, krwi i głupoty pleciemy naszą nitkę porozumienia”. Po upływie przeszło półwiecza od wojny, umyka powszechnej świadomości fakt, jakiego mentalnego wysiłku wymagało od pokolenia wojennego podjęcie wówczas dialogu z wczorajszym wrogiem – i to z intencją pojednania się z nim. Dzisiaj, w drugiej dekadzie XXI w., okazuje się, że w Polsce to zadanie wciąż jest aktualne. Marek Zybura

Kultura ukraińska, rozumiana jako całokształt dorobku duchowego i materialnego narodu ukraińskiego, gromadzony, utrwalany i pomnażany w ciągu ponadtysiącletnich jego dziejów, jest zjawiskiem odrębnym i niepowtarzalnym, stanowi zarazem nieodrodną część kultury europejskiej. Jej powstawanie i kształtowanie odbywało się w drodze asymilacji przez system rodzimych tradycji wartości cywilizacji zachodniej, w tym spuścizny starożytnej Grecji, Rzymu oraz judeochrystianizmu. Na każdym etapie swojego rozwoju kultura ukraińska wychodziła poza opłotki etnocentryzmu i partykularyzmu, wytrwale otwierała się na impulsy płynące z zewnątrz, zwłaszcza z Zachodu. Proces ten owocował licznymi przełomami i zwrotami, dramatyzmem wielowiekowych heroicznych zmagań całego narodu. Wątek jednoczenia się kultury ukraińskiej z Zachodem stanowi jeden z głównych motywów przewijających się w niniejszym Leksykonie, potwierdzając tezę o jej otwartości we wszystkich aspektach ludzkiej działalności – indywidualnych i zbiorowych: sztuki, nauki, języka, literatury, filozofii i dziejopisarstwa, wartości światopoglądowo-etycznych i zasad współżycia, budowania instytucji ustrojowych i społecznych oraz form gospodarowania. W tym kontekście autor wyeksponował też związki łączące naród polski z ukraińskim w przeszłości i teraźniejszości.

Okinawa to najbardziej niejapoński region Japonii. Poszukiwacz "prawdziwej" Japonii nie zobaczy tu słynnej sakury, nie doświadczy japońskiej estetyki świątyń i ogrodów, nie odnajdzie gejsz ani samurajów. Okinawa należy bowiem do Japonii od stosunkowo niedawna. Kiedyś istniało tu niepodległe państwo - Królestwo Riukiu - którego historia toczyła się odrębną drogą. Państwo to rozwinęło się dzięki handlowi zamorskiemu. W czasach swojej świetności handlowało z Japonią, Koreą, Malakką, Syjamem, Jawą i przede wszystkim z Chinami, z którymi łączyły je więzy polityczne. Historia Królestwa dobiegła końca w 1879 roku, kiedy Japonia dokonała jego aneksji i utworzyła w jego miejsce prefekturę Okinawa. Przez kolejne lata Okinawa była traktowana jak półkolonia i zanim na dobre zdołała się zintegrować z Japonią, wiosną 1945 roku nadszedł kataklizm wojny. Koniec wojny przyniósł nową okupację w stylu kolonialnym - tym razem amerykańską - która trwała aż do 1972 roku. Spuścizną tego okresu są amerykańskie bazy wojskowe zajmujące jedną dziesiątą powierzchni prefektury, które stanowią źródło napięć politycznych pomiędzy Okinawą i Japonią. Niniejsza książka jest pierwszym całościowym opracowaniem dziejów Okinawy w języku polskim. Stanowi zarazem uzupełnienie historii Japonii, proponując spojrzenie na nią z perspektywy jej peryferiów geograficznych, społecznych i kulturowych.