W 1939 r. na Pomorzu Gdańskim doszło do masowych egzekucji na polskiej ludności cywilnej. Jednym z największych miejsc kaźni była piaskownia w Paterku obok Nakła nad Notecią. Na początku okupacji oddziały niemieckiego Selbstschutzu Westpreussen, działając pod nadzorem SS, zamordowały tam ponad 200 osób, głównie polskich księży zakonników, nauczycieli oraz miejscowych Żydów. Mord w Paterku był elementem zbrodni pomorskiej 1939 – eksterminacji ok. 30 tys. obywateli II RP.

Niezwykłe losy Krzysztofa Grabowskiego, arystokraty, lotnika 301 Dywizjonu Bombowego, pierwszego Polaka, który samotnie przepłynął Atlantyk.

Książka jest zapisem losów polskich dzieci, które w czasie II wojny światowej padły ofiarą zaplanowanej już w 1938 roku przez Reichsführera-SS Heinricha Himmlera akcji rabunku i bezwzględnej germanizacji. Uprowadzane przemocą i często z użyciem podstępu były kierowane na badania, a następnie do specjalnych ośrodków. Tam niszczono ich oryginalne metryki urodzenia i zastępowano je nowymi, zmieniano nazwiska na niemieckie, a także dokonywano wstępnej germanizacji. Selekcji dokonywali niemieccy lekarze. Mierzyli rozstaw oczu i wielkość nosa, badali kształt czaszki. Sprawdzali, czy cechy fizyczne i osobowe kwalifikują je do „rasy panów”. Dzieci, które nie spełniały oczekiwań, były odsyłane lub „likwidowane”. Zacierano wszelkie ślady pochodzenia. Nazistowscy urzędnicy czynili to tak skutecznie, że dziesiątki tysięcy ofiar zbrodniczej polityki nigdy nie odkryły swojej prawdziwej tożsamości. Według szacunków, w czasie okupacji około 200 tys. polskich dzieci padło ofiarą tej akcji, uznanej przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze za zbrodnię ludobójstwa. Z tej liczby udało się odnaleźć po wojnie zaledwie 30 tys. osób. Również konferencja UNESCO z 1948 w Szwajcarii uznała proceder rabunku i eksterminacji dzieci za zbrodnię przeciwko ludzkości. Dzieci, które przeżyły, opowiadają po latach swoje historie: jak odkrywały prawdę? jaki to miało wpływ na ich dorosłe życie? Czy odnalazły swoje rodziny? Książka porusza wiele nieznanych dotąd wątków, jak choćby losy zrabowanych dzieci polskich robotnic wywiezionych do Niemiec. Pozwala tez spojrzeć na poszczególne opowieści z perspektywy psychologicznej i historycznej. Jaś ma pięć lat, gdy wybucha wojna. Zostaje uznany za „rasowego” i staje się Niemcem. Najpierw Johannem Dobermannem, potem Hansem Gluckiem. (...) Z Maksem w domu jest 60-70 dzieci. Wszystkie polskie. Ale nikt po polsku nie mówi. Jest zakaz. Chłopiec wierzy, że jest Niemcem. Mówi po niemiecku, chodzi do niemieckiej szkoły, śpiewa niemiecki hymn. - fragmenty książki

Autor korzystając z ogromnej bazy źródłowej zgromadzonej podczas kwerendy w archiwach państwowych w Polsce i w Niemczech przedstawia zjawisko grabieży mienia, „które było powszechnym doświadczeniem wojennej rzeczywistości lat 1939-1945 w Polsce. Grabież trwała nieustannie przez cały okres okupacji i była zaplanowanym elementem niszczenia egzystencji ludzi. Już od początku okupacji nakładano na obywateli polskich różne ograniczenia majątkowe oraz zajmowano ich mienie na drodze rekwizycji i konfiskat. Grabież mienia w Kraju Warty, podobnie jak na całym obszarze Polski zajętym przez III Rzeszę, miała charakter masowy i przybrała dwie zasadnicze formy – rabunku pozainstytucjonalnego, w którym aktywni byli przez cały okres okupacji niemieccy funkcjonariusze oraz niemieccy cywile oraz grabieży oficjalnej, ujętej w struktury organizacyjne. Bardziej dotkliwa okazała się ta druga forma wywłaszczeń dokonywana przez specjalnie w tym celu ustanowione instytucje niemieckiej administracji państwowej, które organizowały i przeprowadzały konfiskaty majątku Polaków. […] Spośród nich najważniejszą instytucją był Główny Urząd Powierniczy Wschód (Haupttreuhandstelle Ost, HTO), który objął swym działaniem polskie ziemie inkorporowane do Niemiec oraz częściowo Rzeszę Niemiecką. HTO posiadał sieć ekspozytur – Urzędów Powierniczych, które działały w poszczególnych jednostkach ziem wcielonych. Dla Kraju Warty ustanowiono Urząd Powierniczy w Poznaniu (Treuhandstelle Posen) wraz z filią w Łodzi. […] Grabieżcza polityka administracji powierniczej spowodowała zupełne zniszczenie podstaw gospodarki prywatnej i przedwojennej struktury własnościowej. Bezwzględna gospodarcza eksploatacja objęła wszystkie dziedziny życia społeczno-gospodarczego i zrujnowała w wysokim stopniu polski dorobek narodowy oraz prywatny większości polskich rodzin. Do szkód materialnych należy dodać szkody moralne. Polacy wykluczeni z uczestnictwa w życiu politycznym, kulturalnym i gospodarczym byli wykorzystywani w niemieckich przedsiębiorstwach jako tania siła robocza.”

Seria POLSCY SUPERBOHATEROWIE opowiada o niezwykłych Polakach i Polkach – ludziach mądrych i odważnych. Jak żyli i pracowali? O czym marzyli i co osiągnęli? Co im zawdzięczamy? Może Ty chcesz być jak… Irena Sendlerowa Majkę czeka niezwykła podróż w czasie. Podczas lekcji po raz pierwszy słyszy nazwisko Ireny Sendlerowej: wrażliwej dziewczynki i nieustraszonej kobiety, która podczas wojny uratowała dwa i pół tysiąca ludzi i została polską superbohaterką. Tak zaczyna się opowieść o narodzinach przyjaźni z nieco zarozumiałą Wiktorią, dość ponurym Ignacym oraz kotem Zuzełem, których połączyło zaangażowanie w poznanie trudnej i mrocznej historii XX wieku oraz roli odegranej w niej przez Irenę Sendlerową. Jej opowieść zaczyn się w 1910 w Warszawie – tutaj dorastała, otoczona miłością rodziców bawiła się z żydowskimi rówieśnikami i stawała w ich obronie, kiedy studiowała na Uniwersytecie Warszawskim. Całe dorosłe życie poświęciła pomaganiu drugiemu człowiekowi: pracując jako pracowniczka socjalna i opiekunka społeczna oraz ratując najmłodszych mieszkańców getta warszawskiego od okrutnej śmierci.

Polski Dywizjon 303 okazał się najskuteczniejszą jednostką myśliwską RAF-u w czasie powietrznej bitwy o Anglię. W książce przedstawiono dzieje tej niezwykłej formacji w przełomowych dniach lata 1940 roku: od chwili jej sformowania w atmosferze zakulisowych gier, przez okres ćwiczebny, kiedy władze brytyjskie traktowały polskich lotników podejrzliwie i nieufnie, po jej udział w krytycznym okresie powietrznej batalii. Historię dywizjonu przybliżają oficjalne raporty z akcji bojowych, prywatne dzienniki pilotów, a także liczne, niepublikowane dotychczas fotografie, z których wiele zrobili sami lotnicy. Książka daje niepowtarzalny wgląd w codzienne życie pilotów dywizjonów myśliwskich RAF-u podczas bitwy o Anglię. Zapoznaje z ich przemyśleniami na temat toczących się zmagań. Umożliwia też czytelnikom samodzielną ocenę legendy Dywizjonu 303 – mitów i prawd, jakie się na nią złożyły. Richard King – miłością do lotnictwa zaraził się już w dzieciństwie, gdy po raz pierwszy zobaczył Spitfire'a w locie. Uważa się za szczęściarza, gdyż udało mu się połączyć pracę zawodową z lotniczym hobby (piastował bowiem stanowiska kierownicze różnych linii lotniczych w Wielkiej Brytanii, Irlandii, na Bliskim Wschodzie i w Afryce). Jego pasją jest też historia lotnictwa, zwłaszcza powietrzna bitwa o Anglię. Niniejsza książka jest owocem dziesięciu lat wytrwałej pracy badawczej.

Piotr Forecki świetnie rozpoznał procedury manipulowania, maskowania czy mistyfikowania pamięci o Zagładzie w różnych obszarach polskiego dyskursu publicznego. Swobodnie porusza się po ogromnym i zróżnicowanym materiale źródłowym: od gazet i czasopism po film, radio i telewizję; od dokumentów parlamentarnych, przez akty prawne do podręczników szkolnych. Odsłania przed czytelnikami zarówno myślowy rodowód, jak i mechanizmy tego, co określa zapożyczonym z nowej humanistyki terminem backlash. Pod tym pojęciem kryją się bowiem działania mające charakter kontruderzenia, będące ofensywną reakcją obronną na wszystko, co zagraża jedynie słusznym wzorcom pamięci historycznej i tożsamości narodowej. Autor uważnie śledzi konsekwencje debaty, jaka rozpoczęła się po publikacji książki Jana Tomasza Grossa o zbrodni w Jedwabnem i pokazuje wielką mobilizację uczonych, publicystów, polityków, instytucji państwa i Kościoła - by powrócić do tego, co było przed Grossem, a jego samego zneutralizować i unieważnić. Ta obrona przez atak ma swoje słowa klucze: „patriotyzm afirmatywny” przeciwko „patriotyzmowi krytycznemu”; „wspólnota dumy” przeciwko pedagogice wstydu”: Na straży heroiczno-martyrologicznego snu o Bezgrzesznej stoją już nie tylko ludzie, lecz także instytucje państwa. Książka Foreckiego budzi nas z tego snu do dorosłego życia na jawie. prof. dr hab. Jacek Leociak (Instytut Badań Literackich PAN, Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN) Piotr Forecki, doktor nauk humanistycznych, politolog w Zakładzie Kultury Politycznej Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Główne kierunki badań i zainteresowań naukowych: polska pamięć Zagłady, dyskursy antysemickie, współczesne reprezentacje Zagłady w kulturze popularnej, oblicza polskiego nacjonalizmu. Autor książki Od „Shoah” do Strachu Spory o polsko-żydowskq przeszłość i pamięć w debatach publicznych oraz artykułów publikowanych na tamach różnych czasopism naukowych, m.in. Zagłada Żydów. Studia i Materiały”: Studia Litteraria et Historica”: „Środkowoeuropejskie Studia Polityczne”: Przegląd Politologiczny”: Poznańskie Studia Polonistyczne”: Współredaktor serii „Geschichte Erinnerung — Politik. Studies in History, Memory and Politics” w wydawnictwie Peter Lang.

W kolekcji „Szlak Andersa” pokazujemy ogromną różnorodność ludzi dowodzonych przez Generała Andersa, niezwykły wachlarz ich uczuć i przeżyć. W każdym z 40 tomów zawarte są nieznane relacje świadków, niepublikowane materiały archiwalne oraz zdjęcia dokumentujące ten niezwykły marsz.

„Dora” to konspiracyjny i powstańczy pseudonim. Ta książka to nie wywiad ani spisany życiorys, ale opowieść o „Dorze”, bliskich jej ludziach i czasach, w których żyła. Z setek usłyszanych historii Autorka wybrała te, które zrobiły na niej największe wrażenie.

We wrześniu 1939 roku Polska została zdradziecko zaatakowana przez hitlerowską III Rzeszę i stalinowski Związek Sowiecki. Pozbawiona realnego wsparcia sojuszników ? Francji i Wielkiej Brytanii, mimo heroicznej obrony poniosła klęskę. Autor tego opracowania przedstawia w sposób przejrzysty i syntetyczny materiał mogący stanowić podstawę do wypracowania własnych ocen i uzupełnienia posiadanej wiedzy.

Zbiór audycji emitowanych przez radio BBC od października 1940 do maja 1945 roku, w których Thomas Mann próbuje odwieść Niemców od fascynacji Hitlerem. Przemówienia stanowią doskonałe uzupełnienie zagadnień poruszanych w „Doktorze Faustusie”, gdzie pisarz szukał m.in. odpowiedzi na pytania o przyczyny nazizmu i niemiecką tożsamość. Mann nie utożsamia ideologii nazistowskiej z narodem, co potwierdzają jego programowe teksty „Brat Hitler” (1939) oraz „Niemcy i naród niemiecki” (1945). Zło nie bierze się znikąd, choć trudno wytłumaczyć jego genezę. Dotyka całych społeczności, jego źródłem są jednak jednostki, o których czasem można pomyśleć, że zło jest im przeznaczone. „Niektórzy ludzie z konieczności schodzą na manowce, ponieważ właściwej drogi w ogóle dla nich nie ma” – pisał Mann w tomie zatytułowanym „Tonio Kröger i inne opowiadania”. Jednak w przypadku pisarza, zwłaszcza tak wybitnego jak autor „Czarodziejskiej góry”, na poglądach trudno poprzestać. Jakkolwiek to zabrzmi, trzeba powiedzieć, że „Niemieccy słuchacze!” to modelowe studium języka w służbie propagandy. Książka prowokuje do pytań o cenę tak pojętego zaangażowania artysty w sprawy wspólnoty i o jego skuteczność w roli trybuna. Przekład Małgorzaty Łukasiewicz Posłowie Michała Głowińskiego Publikacja przygotowywana we współpracy z Nowym Teatrem. „Niemieccy słuchacze! Mówi do was niemiecki pisarz, którego twórczość i osobę wasi władcy skazali na wygnanie i którego książki, nawet gdy traktują o czymś najbardziej niemieckim – na przykład o Goethem – mogą przemawiać tylko do obcych, wolnych narodów w ich języku, dla was zaś muszą pozostać nieme i nieznane. Wiem, że pewnego dnia moje dzieło wróci do was, nawet jeśli ja sam nie będę już mógł. Ale dopóki żyję, choćby jako obywatel nowego świata, będę Niemcem i cierpię pod brzemieniem losu Niemiec oraz wszystkich krzywd, moralnych i fizycznych, jakie Niemcy z woli zbrodniczych tyranów od siedmiu lat wyrządzili światu. Niewzruszone przekonanie, że to nie może się dobrze skończyć, kazało mi w ciągu tych lat wciąż na nowo występować z ostrzeżeniami, z czego niektóre, jak sądzę, do was dotarły. Teraz, gdy trwa wojna, słowo pisane nie zdoła już przebić muru, wzniesionego wokół was przez tyranię”. (fragment) „Mann – sądzę – bał się ujednoznacznienia poprzez politykę. Przez tyle lat bronił swego statusu «człowieka apolitycznego», pisarza niezależnego od partii i doktryn; chroniącego się w ironię przed prostactwem, brudem i manicheizmem świata polityki, że – wolno przypuszczać – dobrze wiedział, czym grozi twórcy redukcja do politycznego medium”. Andrzej Jagodziński, „Don Kichot i wyzwiska” (1986) Thomas Mann (1875–1955) – wybitny prozaik niemiecki, od 1933 roku na emigracji, autor esejów, pism publicystycznych i autobiograficznych oraz dzienników. Laureat Literackiej Nagrody Nobla z roku 1929 za powieść „Buddenbrookowie” (1901). Jego najważniejsze dzieła to opowiadanie „Śmierć w Wenecji” (1912) oraz powieści: „Czarodziejska góra” (1924), „Józef i jego bracia” (tetralogia publikowana w latach 1933–1943), „Doktor Faustus” (1947) i „Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla” (1954). W 1936 roku został pozbawiony niemieckiego obywatelstwa. Od października 1940 roku nadawał za pośrednictwem BBC comiesięczne mowy do niemieckich słuchaczy „Deutsche Hörer!”. Był reinterpretatorem niemieckiej tradycji romantycznej, a w swoich utworach często poruszał wątki biblijne. Jego powieści mają głęboko intelektualny i humanistyczny charakter.

Okupacja sowiecka ziem polskich w latach 1939-1941. - wydanie w języku rosyjskim ,,Sowiecki system okupacyjny – oprócz terroru – w dużym stopniu opierał się na działaniach określanych mianem sowietyzacji. Ważnym elementem kreującym nową rzeczywistość była propaganda. Do jej podstawowych narzędzi należała fotografia, którą rozpowszechniano w gazetach, czasopismach oraz na ulotkach. [...]Głównym kierunkiemdziałania propagandy sowieckiej było stworzenie negatywnego obrazu przedwojennej Polski i zaszczepienie tej wizji miejscowej ludności.” – Ze wstępu

Publikacja przystępnie przybliży poświęcenie Polaków w walce z niemieckim i sowieckim najeźdźcą w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu. Opowiada o Polakach, którzy jako pierwsi przeciwstawili się agresji nazistowskich Niemiec i Związku Sowieckiego, następnie walczyli u boku aliantów zachodnich na obczyźnie, a także w okupowanym kraju, płacąc olbrzymią daninę krwi. Publikacja jest dwujęzyczna (angielski i polski), ilustrowana zdjęciami dokumentującymi wkład Polaków w walkę z niemieckim i sowieckim najeźdźcą. „Polska jako pierwsza zdecydowanie odparła brutalną ekspansję mocarstw totalitarnych zupełnie nieliczących się z prawami słabszych państw. Zbrojne przeciwstawienie się agresji niemieckiej przez Polskę 1 września 1939 r. było punktem zwrotnym polityki światowej wobec III Rzeszy. Wbrew nadziejom Adolfa Hitlera trzeciego dnia po rozpoczęciu działań zbrojnych niemiecki atak na Polskę przerodził się w wojnę światową”. (fragment wydawnictwa) dr hab. Bogusław Kopka – profesor Wyższej Szkoły Handlowej w Radomiu, historyk, autor licznych publikacji z zakresu II wojny światowej, w tym m.in. Konzentrationslager Warschau: historia i następstwa (2007). dr Paweł Kosiński – pracownik Biura Edukacji Publicznej IPN, historyk i archiwista, badacz stosunków polsko-niemieckich w pierwszej połowie XX w.; autor m.in. Prusy Zachodnie 1914 – Pomorze 1920. Ludność regionu wobec przemian politycznych okresu pierwszej wojny światowej (2002).

Wehrmacht Uwe Feista, Roberta Johnsona i Kurta Riegera to ilustrowany przewodnik po uzbrojeniu i wyposażeniu niemieckich sił zbrojnych w czasie II wojny światowej. W dwóch tomach przedstawiono broń krótką, karabiny, karabiny maszynowe, pistolety maszynowe, indywidualną broń przeciwpancerną, miny (w tym samobieżne – Goliaty), granaty ręczne, artylerię lufową i rakietową (słynne Nebelwerfery), łącząc zdjęcia zachowanych zabytków z fotografiami z epoki, przedstawiającymi dany typ broni czy uzbrojenia w akcji. Powstało w ten sposób przydatne podręczne wydawnictwo dla miłośników historii i osób interesujących się dziejami największego konfliktu w historii ludzkości.

Rising '44 is a brilliant narrative account of one of the most dramatic episodes in 20th century history, drawing on Davies' unique understanding of the issues and characters involved. In August 1944 Warsaw offered the Wehrmacht the last line of defence against the Red Army's march from Moscow to Berlin. When the Red Army reached the river Vistula, the people of Warsaw believed that liberation had come. The Resistance took to the streets in celebration, but the Soviets remained where they were, allowing the Wehrmacht time to regroup and Hitler to order that the city of Warsaw be razed to the ground. For 63 days the Resistance fought on in the cellars and the sewers. Defenceless citizens were slaughtered in their tens of thousands. One by one the City's monuments were reduced to rubble, watched by Soviet troops on the other bank of the river. The Allies expressed regret but decided that there was nothing to be done, Poland would not be allowed to be governed by Poles. The sacrifice was in vain and the Soviet tanks rolled in to the flattened city. It is a hugely dramatic story, vividly and authoritatively told by one of our greatest historians.

Autor wspomnień, jako nastoletni chłopak, mieszkając przy słynnym warszawskim bazarze Kercelego, poznał środowisko tamtejszych handlarzy, cwaniaków, ale też ludzi ciężkiej pracy. Tak jak całe społeczeństwo, w 1939 roku stanęli oni w obliczu wojny. Specyfika środowiska, przejawiająca się pewną brawurą, ale też jasnymi zasadami przyjaźni i współdziałania, w czasie wojny nie zniknęła, zmieniły się tylko warunki – już nie bazar, ale granica getta stała się najważniejszym terenem działania. Sam Bernard Konrad Świerczyński ocalił życie co najmniej kilkunastu osobom. W 1972 roku został uhonorowany medalem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata.

Książka opowiada o losach niewielkiej grupy zawodowej lekarzy weterynarii aktywnych zawodowo w 1939 r. Poznajemy biografie ludzi niezwykłych, patriotycznych i bohaterskich, których postawy są godne naśladowania.

Jak i dlaczego zostało wymordowanych niemal sześć milionów Żydów przy użyciu przemysłowych metod, pod nadzorem aparatu państwowego Trzeciej Rzeszy? Po setkach rozmów z ocalałymi z Zagłady, z jej sprawcami i naocznymi świadkami, przeprowadzonych w ciągu dwudziestu pięciu lat, Laurence Rees łączy w książce ich świadectwa, w większości nigdy niepublikowane, z najnowszymi ustaleniami historyków, tworząc chronologiczną opowieść o największej zbrodni popełnionej w XX wieku w Europie. Dowodzi, że choć fundamentem ideologii nazistowskiej była nienawiść do Żydów, to nie sposób zrozumieć ich tragedii w oderwaniu od hitlerowskich planów systematycznej likwidacji milionów innych ludzi: niepełnosprawnych fizycznie i intelektualnie, komunistów, Romów, Polaków, Rosjan. Odkrywa także wewnętrzne machinacje na najwyższych szczytach kierownictwa nazistowskiego państwa, pokazując, że Holokaust nie był starannie zaplanowaną akcją, podjętą wskutek jednego rozkazu, ale efektem szeregu drobnych decyzji, zapadających na różnych szczeblach władzy w wyniku lokalnych inicjatyw i indywidualnych ambicji, a czasem zwykłego przypadku, które skumulowały się, doprowadzając do powstania fabryk śmierci i popełnienia bezprzykładnych w dziejach ludzkości okrucieństw. Laurence Rees - brytyjski historyk, autor licznych książek i filmów dokumentalnych poświęconych II wojnie światowej. Do najważniejszych publikacji autora należą: "Naziści. Ostrzeżenie historii", "Hitler i Stalin. Wojna stulecia", "Auschwitz. Naziści i ostateczne rozwiązanie", "Kaci i ofiary. Okrucieństwa II wojny światowej i ich sprawcy", "Za zamkniętymi drzwiami. Kulisy II wojny światowej" oraz "Złowroga charyzma Adolfa Hitlera". Większości publikacji towarzyszą filmy dokumentalne, realizowane przez autora dla telewizji BBC.

Jest to kolejna (po książce "Wewelsburg - nazistowski okultyzm i nowa religia") odsłona ezoterycznej historii Trzeciej Rzeszy. Autor opisał poszukiwania tybetańskich manuskryptów, Graala, Arki Przymierza, Włóczni Przeznaczenia, Szambali, ale również niekonwencjonalnej technologii czy dojść do legendarnego świata podziemnego. Wszystko to było przez nazistów traktowane jako ezoteryczne klucze do władzy nad światem! Ważny jest również rozdział poświęcony Viktorowi Schaubergerowi (kontrowersyjnemu wynalazcy) oraz obszerny rozdział opisujący działania realizowane na Antarktydzie. Swoistą mroczną ciekawostką jest rozdział opisujący próby stworzenia nadczłowieka, dający naprawdę unikalny wgląd w patologię nazistowskiej psychiki.

Kiedy 18 maja 1943 roku J. Ted Hartman wstępował do armii amerykańskiej, z pewnością nie przypuszczał, że półtora roku później będzie kierował czołgiem w czasie jednej z największych bitew II wojny światowej. J. Ted Hartman został wysłany na toczącą się daleko za morzem wojnę jako nastolatek. Miał kierować czołgiem M4 Sherman 11 Dywizji Pancernej, walcząc ze zdesperowanymi Niemcami podczas ofensywy w Ardenach. W swych wspomnieniach przedstawia poruszający obraz tamtych zdarzeń. Opisuje zmienne koleje bitw aż y po ostateczne przełamanie niemieckiej kontrofensywy przez wojska alianckie. Opowiada też o codziennych zmaganiach, o wyzwalanych obozach koncentracyjnych i o triumfach odnoszonych nad Niemcami. Wspomina dramatyczne okoliczności spotkania z żołnierzami sowieckimi na terenie Austrii – moment, który oznaczał dla niego koniec wojny. To historia bojowej inicjacji młodego człowieka rzuconego w wir walki. Bazując na własnych listach słanych do domu, Hartman relacjonuje przebieg wydarzeń na gorąco. Szkicuje obraz wojennej rzeczywistości bez zmian, które w pamięci zwykle rodzi czas. Przekazuje żywe i bardzo osobiste spojrzenie na dramat wojny oglądanej spod pancerza – z unikatowej perspektywy amerykańskiego czołgisty. J. Ted Hartman urodził się 13 czerwca 1925 roku w Luizjanie. Mając dziesięć lat, przeprowadził się wraz z rodziną do Iowa. Po ukończeniu szkoły średniej w 1943 roku trafił do wojska, gdzie jako mechanik czołgu Sherman walczył w 11 Dywizji Pancernej pod rozkazami gen. Pattona. Po zakończeniu wojny wszedł w skład sił okupacyjnych w Niemczech, a następnie we Francji. Służbę w armii zakończył w 1946 roku. Po powrocie do USA kontynuował rozpoczęte we Francji studia. W 1952 roku otrzymał tytuł lekarza medycyny. Praktykował w wielu miastach. W latach 80. przeniósł się do Teksasu. Od roku 1981 przez dziewięć lat zajmował także stanowisko dyrektora ogólnokrajowej Amerykańskiej Rady Chirurgów Ortopedycznych. J. Ted Hartman zmarł 2 lutego 2018 roku.