Szoa (Zagłada, fr. Shoah, z hebrajskiego „katastrofa”) – tę nazwę Gérard Rabinovitch wybiera na określenie ludobójstwa, którego ofiarą padła ludność żydowska podczas drugiej wojny światowej. Zgroza, jaką wzbudza Zagłada, nadal kładzie się cieniem na współczesności. Niczym złowieszczy duch, po dziś dzień nie do końca rozszyfrowany, wciąż nawiedza historię europejskiej cywilizacji. Doszło wówczas do zerwania cywilizacyjnej tkanki, i fakt ten odciska niezatarte piętno na naszych czasach. Przypominanie o realności tych wydarzeń jest ważnym przedsięwzięciem edukacyjnym, jednak refleksja nad tym, jakie nauki i ostrzeżenia płyną z Zagłady, stawia dopiero pierwsze kroki. Wymaga ona wielodyscyplinarnego podejścia, skorygowania niektórych nawyków myślowych i uzupełnienia naszej wiedzy. Gérard Rabinovitch - Filozof i socjolog, autor między innymi Terrorisme/Résistance. D’une confusion lexicale a l’époque des sociétés de masse (2014) oraz Somnambules et Terminators. Sur une crise civilisationnelle contemporaine (2016), które ukazały się staraniem Éditions de Bord de l’eau.

O zamachu na Kutscherę, na Koppego czy walkach „Parasola” napisano już wiele książek, nakręcono wiele filmów. W tej książce po raz pierwszy zabierają głos sami uczestnicy tych legendarnych akcji i ich bliscy.

Wznawiając w setną rocznicę utworzenia pułku Dzieje ułanów jazłowieckich, których pierwsze wydanie ukazało się trzydzieści lat temu, pragnęliśmy przede wszystkim ponownie złożyć hołd ułanom ówczesnego mjr. Konstantego Plisowskiego, którzy na dalekim Kubaniu, w jakże trudnych warunkach, podjęli starania o wolną Ojczyznę, następnie z bronią w ręku najpierw wywalczyli sobie imię ułanów jazłowieckich, a później skutecznie obronili upragnioną przez wszystkich i niedawno zdobytą niepodległość. Oddajemy cześć kolejnym pokoleniom żołnierzy pułku, którzy w latach 1921–1939 służyli w jego szeregach, a w 1939 r. starali się spełnić nierealny w tamtych warunkach obowiązek obrony państwa. Pamiętamy również o tych, którzy na obczyźnie podjęli trud odtwarzania pułku oraz zachowania jego nazwy i barw, przeobrażenia go w formację pancerną, a później walczyli o niepodległość we Francji, w Belgii, Holandii i Niemczech, a gdy nie było im dane zakosztować owoców zwycięstwa, kontynuowali za granicą swoją misję bez munduru. Pragniemy przypomnieć młodszym pokoleniom dzieje pułku kawalerii, który w II Rzeczypospolitej miał najdłuższą nieprzerwaną historię, a ponadto jako jedyny pułk kawalerii polskiej został odznaczony za dwie kampanie konne.

The traumatic story of one of the last major battles of World War II, in which the Poles fought off German troops and police, street by street, for sixty-three days. The Warsaw Uprising of August 1944 was a shocking event in a hideous war. This is the first account to recall the tragedy from both German and Polish perspectives and asks why, when the war was nearly lost, Hitler and Himmler decided to return to Warsaw bent on murder, deportation, and destruction. This was the only time in history that a European capital has ever been emptied of its entire population and destroyed entirely. Hundreds were thrown from windows, burned alive, trampled to death. The murder of 40,000 innocents on 5th August was the largest battlefield massacre of the war. But the Poles did not give in. Organized and popular, the Uprising, which had been expected to last under a week, fought off German troops including Himmler’s most notorious SS battalions street by street, for sixty-three days. Using first-hand accounts, Richie charts the atrocities and the breakdown of SS morale, but she also goes on to examine the long-term implications of Stalin’s refusal to help and how the Uprising affected negotiations over the fate of post-war Europe, sowing the seeds of the Cold War. But above all else ‘Warsaw 1944’ is the story of a city’s unbreakable spirit, in the face of unspeakable barbarism.

Polityka gabinetu Arthura Neville’a Chamberlaina wobec Niemiec, a także próby nawiązania bezpośredniego porozumienia ze Zjednoczonym Królestwem miały istotne znaczenie dla Józefa Becka i jego współpracowników na długo przed nawiązaniem bliższej współpracy na linii Londyn–Warszawa na przełomie marca i kwietnia 1939 r. Książka stanowi zbiór trzech szkiców. Pierwszy z nich jest próbą krytycznej rekonstrukcji polityki rządu Chamberlaina do 15 marca 1939 r. Dwa kolejne koncentrują się na odbiorze brytyjskiego appeasementu wobec Niemiec – od kryzysu sudeckiego po złamanie układu monachijskiego – przez polską służbę dyplomatyczną. Przedstawiona czytelnikowi publikacja jest zredagowaną i uzupełnioną wersją pracy magisterskiej, która uzyskała drugą nagrodę w IX edycji konkursu im. Władysława Pobóg-Malinowskiego. „Cieszę się, że Wydawnictwo Instytutu Pamięci Narodowej opublikuje tę pracę. Przeczytałem ją z dużym zainteresowaniem i uważam, że będzie to książka cenna, która przyczyni się do wyjaśnienia jednego z ważnych aspektów genezy II wojny światowej. Stosunki między Warszawą a Londynem u schyłku lat trzydziestych były już wprawdzie przedmiotem badań, ale wciąż nie doczekaliśmy się gruntownej, obszernej, opartej na wyczerpującej kwerendzie źródłowej analizy tych relacji. Nie jest nią wprawdzie także monografia Marka Rodzika, niemniej […] stanowi poważny krok w tym kierunku”.

Literacki reportaż o dwóch twarzach Szwecji w czasie II wojny światowej. Gdy w zaanektowanej przez hitlerowskie Niemcy Austrii życie Żydów stało się nie do zniesienia, Elise i Josef Ullmannowie postanowili za wszelką cenę ocalić swojego trzynastoletniego syna. Ratunek mógł oznaczać tylko jedno – wysłanie Ottona do jakiegoś bezpiecznego kraju. Tak chłopiec trafił do Szwecji. W ciągu pięciu lat rozłąki, aż do ich śmierci w Auschwitz w 1944 roku, piszą do niego ponad pięćset listów, na podstawie których Elisabeth Asbrink tworzy intymną opowieść o miłości i tęsknocie wplecioną w najczarniejsze fragmenty historii Europy XX wieku. Ale ta historia ma jeszcze jednego bohatera. To Ingvar Kamprad, rówieśnik Ottona i późniejszy twórca IKEI. Zafascynowany nazistowskimi ideami należał do faszyzujących szwedzkich organizacji. Losy tych dwóch chłopców splotły się, gdy Otto zatrudnił się na farmie Kampradów. Ingvar wiedział, że Otto jest Żydem, Otto znał poglądy Ingvara, a mimo to połączyła ich przyjaźń. To kolejna zagadka ludzkiego losu. To opowieść o życiu, które nagle rozpada się w proch, o rozpaczliwym szukaniu ratunku, o samotności dziecka wyrwanego z rodzinnego domu, o najgorszej zarazie, jaka mogła spotkać ludzkość – nienawiści do drugiego człowieka. To wreszcie rozliczenie autorki ze wstydliwą historią jej kraju. Asbrink demaskuje Szwecję i jej prawdziwy stosunek do Żydów – niechęć, bierność i milczące przyzwolenie na Zagładę.

Książka jest przewodnikiem po fortyfikacjach wybudowanych w latach 1940-1941 na zachodniej granicy Związku Radzieckiego. Obejmuje cztery rejony umocnione: Grodzieński RU, Osowiecki RU, Zambrowski RU i polską część Brzeskiego RU. Jest to teren położony na łuku przebiegającym przez okolice miejscowości Sopoćkinie, Dąbrowa Białostocka, Grajewo, Szczuczyn, Kolno, Nowogród, Miastkowo, Śniadowo, Szumowo, Ciechanowiec, Drohiczyn, Siemiatycze i Mielnik. Przygotowano opisy 80 punktów oporu, w których Sowieci zdążyli wybudować ponad 1000 obiektów – schronów bojowych, rowów przeciwpancernych, wykopów, obiektów zaplecza. Materiał uzupełniono 87 kolorowymi mapami, kilkuset fotografiami i grafikami. Przedstawiono też miniatury schematów wszystkich występujących w książce typów schronów. Osobny rozdział poświęcono obiektom pozornym.

Publikacja zawiera 21 tekstów opisujących dzieje PSZ na Zachodzie. Autorzy opisali m.in.: funkcjonowanie obozu izolacyjnego w Rothesay; świadomość kadr 2. Korpusu, stosunek Włochów do tej formacji; okoliczności pozbawienia polskiego obywatelstwa gen. Władysława Andersa; powojenne losy żołnierzy PSZ

Kolekcja pod patronatem Prof. Normana Daviesa Marsz Armii Andersa nie ma sobie równych w historii: sto dwadzieścia tysięcy ludzi przeszło dwanaście tysięcy kilometrów. Rozsypani po „nieludzkiej ziemi” Polacy stawili się na wezwanie generała Andersa, licząc na ocalenie. Granice Związku Sowieckiego przekraczali z nadzieją na powrót do domów. Gdy zwyciężali Niemców pod Monte Cassino, Ankoną i Bolonią, wiedzieli już, że nadzieje te pozostaną niespełnione. To oni stali się namiastką wolnej Polski. Żołnierzom towarzyszyli cywile: dzieci, kobiety, starcy. Wszyscy oni próbowali normalnie żyć: działały szpitale, szkoły, sierocińce. Trudy ich marszu, codzienne rozterki, poświęcenie w boju, drobne radości i wielkie dramaty składają się tę na opowieść o jednym z najbardziej niezwykłych rozdziałów II wojny światowej. W kolekcji „Szlak Andersa” pokazujemy ogromną różnorodność ludzi dowodzonych przez generała Andersa, cały wachlarz ich uczuć i przeżyć. W każdym z 40 tomów zamieszczono nieznane relacje świadków, niepublikowane dotąd materiały archiwalne oraz zdjęcia dokumentujące jeden z najbardziej niezwykłych rozdziałów II wojny światowej.

Niniejszy, dwujęzyczny tom „Studiów” dotyczy przede wszystkim polityki Niemców oraz ich sojuszników prowadzonych w czasie II wojny światowej wobec przedstawicieli elit okupowanych państw. Wśród poruszonych tematów znalazły się między innymi represje wobec profesorów Uniwersytetu w Belgradzie, losy polskiego duchowieństwa więzionego w KL Gusen, eksterminacja Serbów w Niezależnym Państwie Chorwackim, zaangażowanie sowieckich inteligentów w ruch generała Własowa oraz egzekucje księży przeprowadzanych na zamku w Hartheim. Autorzy tekstów: Paweł Skibiński, Florian Schwanninger, Dragomir Bondžić, Milan Koljanin, Borys V. Sokołow, Grzegorz Łubczyk, Marek Zając, Monika Maniewska, Jędrzej Uszyński, Bartłomiej Zygmunt.

Kres ułańskiej epopei stanowi trzecią część - po Ułańskim lecie i Ułańskiej jesieni - cyklu szkiców Bohdana Królikowskiego z dziejów kawalerii II Rzeczypospolitej. Książka ta jest pozycją cenną i interesującą, miejscami nawet sensacyjną. Autor przedstawia organizację i działania bojowe pułków kawaleryjskich, które w czasie drugiej wojny światowej, w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, przesiadały się z koni na czołgi i samochody pancerne. We Francji (1939-1940) kawalerzyści tworzyli oddziały rozpoznawcze i 10. Brygadę Kawalerii Pancernej. Na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej organizowali się i walczyli ułani z Brygady Strzelców Karpackich. Po upadku Francji jednostki rozpoznawcze i pancerne tworzono w Wielkiej Brytanii. Potem organizowano kawalerię w Armii Polskiej w ZSSR, a po przejściu na Środkowy Wschód tworzono z niej jednostki rozpoznawcze i pancerne. Pułki kawaleryjskie walczyły w Italii, północnej Francji, w Belgii, Holandii i w Niemczech.

Of all the controversies facing historians today, few are more divisive or more important than the question of how the Holocaust was possible. What led thousands of Germans – many of them middle-aged reservists with, apparently, little Nazi zeal – to willingly commit acts of genocide? Was it ideology? Was there something rotten in the German soul? Or was it – as Christopher Browning argues in this highly influential book – more a matter of conformity, a response to intolerable social and psychological pressure? Ordinary Men is a microhistory, the detailed study of a single unit in the Nazi killing machine. Browning evaluates a wide range of evidence to seek to explain the actions of the "ordinary men" who made up reserve Police Battalion 101, taking advantage of the wide range of resources prepared in the early 1960s for a proposed war crimes trial. He concludes that his subjects were not "evil;" rather, their actions are best explained by a desire to be part of a team, not to shirk responsibility that would otherwise fall on the shoulders of comrades, and a willingness to obey authority. Browning's ability to explore the strengths and weaknesses of arguments – both the survivors' and other historians' – is what sets his work apart from other studies that have attempted to get to the root of the motivations for the Holocaust, and it is also what marks Ordinary Men as one of the most important works of its generation.

MIŁOŚĆ I PAMIĘĆ OCALONE Z HOLOCAUSTU Zawsze patrzy przed siebie: „Przeszłość żyje obok mnie, ale ja nie żyję przeszłością”. Jeśli kocha, to całą sobą: „Ja nie wierzyłam, gdy mówili, że Boga trzeba kochać więcej niż wszystkich. Myślałam zawsze: ja moją mamę kocham więcej niż Boga, więcej niż wszystko”. Miała trzynaście lat, gdy straciła ukochaną matkę na Majdanku, gdzie zostały wywiezione z warszawskiego getta. Była też więźniarką Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück oraz Neustadt-Glewe. Przywraca pamięć o tych, których nie pamiętałby już nikt. Odważnie mówi o sprawach, o których zazwyczaj się milczy. Jeden z najmocniejszych od lat głosów z głębi Shoah, niezwykle poruszające świadectwo siły życia, kobiecości i pamięci. W głębokiej i osobistej rozmowie z Moniką Tutak-Goll Halina Birenbaum wspomina swoje dzieciństwo w Warszawie, dojrzewanie w getcie, zamordowanie rodziców, pierwszą miłość w Auschwitz, a także odzyskaną wolność, drogę do Izraela oraz budowanie na nowo państwa i rodziny. Ta przejmująca herstoria – książka pisana z perspektywy kobiecej – to opowieść o sprzecznościach i podobieństwach: o Polsce i Izraelu, o łączeniu macierzyństwa z pisaniem, o wpływie Zagłady na relacje z innymi, o zazdrości i miłości, o lęku przed stratą, o wyzwoleniu z poczucia winy wobec dzieci. A nade wszystko to manifest chęci życia i pojednania – nie tylko między krajami, ale także między ludźmi i rodzinami. Halina Birenbaum (ur. 15 września 1929 r. w Warszawie) – polsko-izraelska pisarka, poetka, tłumaczka. W czasie wojny w getcie warszawskim, a następnie więziona w obozach na Majdanku, Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück oraz Neustadt-Glewe. Od 1947 roku mieszka w Izraelu. Autorka książek: Nadzieja umiera ostatnia (1967), Powrót do ziemi praojców (1991), Każdy odzyskany dzień (1998), Wołanie o pamięć (1999), Echa dalekie i bliskie. Spotkania z młodzieżą (2001), Życie każdemu drogie (2005), Ludzie wciąż pytają (2014) i tomów poezji: Nawet gdy się śmieję (1990), Nie o kwiatach (1993), Jak można w słowach (1995) i tomu wierszy zebranych Moje życie zaczęło się od końca (2010). W 1999 r. odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 r. Polska Rada Chrześcijan i Żydów przyznała Halinie Birenbaum tytuł Człowieka Pojednania, w 2018 r. została Honorową Obywatelką miasta stołecznego Warszawy i Superbohaterką „Wysokich Obcasów”. Monika Tutak-Goll - reporterka, redaktorka i wicenaczelna „Wysokich Obcasów”. Absolwentka Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim, gender studies w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Szkoły Reportażu w Instytucie Reportażu. Od lat zajmuje się tematyką praw kobiet w Polsce.

Wprawdzie Waffen SS stało się legendą i jest uważane za elitarne jednostki bojowe II wojny światowej, istnieje niewiele relacji przedstawiających inne oblicze tych budzących lęk oddziałów. Erich Stahl był zawodowym dziennikarzem przydzielonym do relacjonowania działań niektórych najsłynniejszych jednostek – 1. Dywizji „Leibstandarte Adolf Hitler”, 5. Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Wiking”, zagranicznych ochotników walczących w Waffen SS na północnym odcinku frontu wschodniego pod Narwą. Pełnił w nich służbę i przeżywał wszystkie trudy, niedostatki i dramatyczne emocje człowieka, stającego z bronią w ręku przeciwko czołgom wroga. Erich Stahl przedstawia relację bacznego, krytycznego świadka brutalnych realiów wojny na wschodzie, połączoną z wnikliwymi obserwacjami i nieupiększonymi opiniami o tryumfach i błędach Niemiec. Chociaż autor był w tym czasie zdeklarowanym narodowym socjalistą, jego spostrzeżenia dotyczące sposobu prowadzenia wojny i polityki są prawdziwą rzadkością w tego typu literaturze.

Niniejszy tom jest kontynuacją trzech poprzednich z lat 2009, 2011 i 2018. Przedstawia sylwetki oficerów wywiadu polskiego służących w latach 1939–1945 w PSZ na Zachodzie. Biogramy zawierają w miarę możności pełny ich życiorys, a więc przynosi informacje odnoszące się do wątków życiorysu także spoza ich służby wywiadowczej (dane rodzinne, wykształcenie, służba w WP, losy powojenne). Opracowanie oparte zostało przede wszystkim na materiałach archiwalnych znajdujących się w Centralnym Archiwum Wojskowym w Rembertowie, Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, Studium Polski Podziemnej w Londynie, Rossijskim Gosudarstwiennym Wojennym Archiwie w Moskwie.

Biografia Poli Nireńskiej to opowieść o urodzonej w Warszawie żydowskiej artystce, która tańczyła w czasach totalitaryzmu w Niemczech, Austrii i Włoszech. O kobiecie, która w przedwojennej Polsce doświadczyła antysemityzmu, niemal całą rodzinę straciła w Zagładzie, a po wojnie poślubiła Jana Karskiego, Sprawiedliwego wsród Narodów Świata. O upartym pokonywaniu kolejnych barier na drodze do wolności i niezależności. O miłościach i o przyjaźniach z artystami światowej sławy. O zagadce tragicznej śmierci w 1992 roku. Przez historię Nireńskiej można zobaczyć Jana Karskiego inaczej niż dotychczas. Weronika Kostyrko odnalazła niepublikowane dokumenty dotyczące jego pracy w MSZ, gdzie pod koniec lat 30. powołano specjalny zespół do rozwiązania tzw. „kwestii żydowskiej”. Zrekonstruowała karierę młodego dyplomaty i jego żarliwe oddanie idei Wielkiej Polski. Znajomość tych faktów pozwala lepiej zrozumieć skomplikowaną relację między Karskim a Nireńską, która przez kilkadziesiąt powojennych lat odmawiała mówienia po polsku. Praca nad tą książką zaprowadziła autorkę do Waszyngtonu, Nowego Jorku, Kalifornii, Londynu, Florencji, Berlina, Kolonii, Drezna, Wiednia i Tel Awiwu. W Ameryce udało jej się spotkać ostatnich świadków życia Nireńskiej i Karskiego, w Izraelu – członków jej rodziny, w siedmiu krajach odnalazła niepublikowane listy i dokumenty. W ciągu niespełna trzech lat powstał jedyny w swoim rodzaju portret artystki na tle burzliwej epoki.

Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – niepodległą Polskę.

Adina Blady-Szwjgier spisała swoje wspomnienia pod koniec lat 80. za namowa Marka Edelmana. W czasie okupacji razem pracowali w dziecięcym szpitalu w getcie warszawskim. Ona jako lekarka, on jako goniec. Na jego - bojowca ŻOB-u - polecenie opuściłą getto, była łączniczką po aryjskiej stronie, lekarka w powstaniu warszawskim. Do obecnego wydania zapisu jej pamięci dodaliśmy jej powstały tuż po wojnie wiersz, a także odnalezione przec rodzinę dokumenty, wspomnienie corki, Aliny Świdowskiej oraz krótkie biogramy większości wspominanych osób.

Niniejsza publikacja jest efektem pogłębionej refleksji po napisaniu pracy magisterskiej pt. Realizacja głównych celów brytyjskiej polityki zagranicznej podczas II wojny światowej i próby opracowania na konkretnym przykładzie (Wielkiej Brytanii podczas II wojny światowej) uniwersalnej analizy polityki zagranicznej państwa niezależnie od jego położenia geograficznego i okresu dziejów. W literaturze przedmiotu brak jest całościowego opracowania omawiającego zakres tematyczny i przestrzenny niniejszej publikacji. Tytułowe porównanie faktów i obalenie mitów dotyczy sytuacji ówczesnej, bez „skażenia” perspektywą czasu (zapewniającą bogactwo źródeł, w tym odtajnionych dotyczących tajnych służb, ale często pomijającą uwarunkowania z przeszłości).

Stefan Pieńkowski urodził się we wsi Opole Nowe pod Siedlcami w lutym 1913 roku. W latach 30. pracował jako nauczyciel w czteroklasowej szkole elementarnej w Witkowie w powiecie hrubieszowskim, wśród wielonarodowej i wielowyznaniowej społeczności. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, a po jej zakończeniu zaangażował się w zbrojną działalność konspiracyjną. Od 1942 do 1944 roku był dowódcą plutonu Armii Krajowej, działał też w wywiadzie AK. W październiku 1944 roku, po wkroczeniu wojsk sowieckich na tereny wschodniej Polski, został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i po trwających kilka tygodni przesłuchaniach wydany NKWD. Wywieziono go na terytorium ZSRR, gdzie trzy lata przeżył w łagrach. Niniejsza książka jest zapisem wspomnień Stefana Pieńkowskiego. Obejmują one okres międzywojenny i lata II wojny światowej oraz przede wszystkim czas, jaki autor spędził na nieludzkiej ziemi