Książka jest poniekąd dalszym ciągiem Dziesięciu sprawiedliwych (Biblioteka „Więzi” 1986). Już podczas zbierania tamtych wspomnień okupacyjnych myślałem, że dobrze byłoby opracować ich tom drugi. Po wspomnieniach o życzliwych nam Niemcach kolej na relacje o życzliwości, dobroci, międzyludzkiej solidarności naszych wschodnich sąsiadów. Tak jak i w tamtym wypadku zebrałem je bez trudu, ogłosiwszy stosowną prośbę w paru czasopismach. Nie chodzi o to, by jakoś zasadniczo poprawiać historię. Była ona taka, jaka była: łagry, wywózki, mordy. Nie chodzi mi, rzecz jasna, o „wybielanie” systemu. Poza systemem, a raczej w nim, w jego okowach, byli wszakże ludzie. Jan Turnau Księga wdzięczności

Trzecie, znacząco rozszerzone wydanie cieszącej się wielkim zainteresowaniem i poszukiwanej pracy prof. Grzegorza Nowika. Epilog do Kamieni na szaniec to praca odnosząca się do legendarnej książki Aleksandra Kamińskiego — ważna, prostująca niektóre fakty i opinie, ukazująca szerzej tło wydarzeń opisanych przez Kamińskiego. Ukazująca — w aspekcie historycznym, nie literackim — działania „aktorów” tamtych wydarzeń. Autor objaśnia też wiele mechanizmów funkcjonowania Szarych Szeregów, opisując mądre zasady postępowania w sytuacjach kryzysowych, ale nie uciekając też od wskazania — tragicznych nieraz w skutkach — odstępstw od tych zasad. Autor pokazuje też, jak harcerze radzili sobie z odpowiedzialnością, jaka na nich spoczęła w czasie wojny. Odpowiedzialnością, wydawałoby się, znacznie przerastającą ich wiek i doświadczenie, której jednak — mimo nieuchronnych błędów — w ogromnej większości sprostali z godnością i odwagą. Epilog do Kamieni na szaniec oddaje honor bohaterom, przywraca dobre imię niesłusznie pomówionym i — co ważne z punktu widzenia i historii, i wartości wychowawczych, i wreszcie zwykłej przyzwoitości — wskazuje prawdziwych zdrajców.

The definitive history of the supernatural in Nazi Germany, exploring the occult ideas, esoteric sciences, and pagan religions touted by the Third Reich in the service of power. The Nazi fascination with the occult is legendary, yet today it is often dismissed as Himmler's personal obsession or wildly overstated for its novelty. Preposterous though it was, however, supernatural thinking was inextricable from the Nazi project. The regime enlisted astrology and the paranormal, paganism, Indo-Aryan mythology, witchcraft, miracle weapons, and the lost kingdom of Atlantis in reimagining German politics and society and recasting German science and religion. In this eye-opening history, Eric Kurlander reveals how the Third Reich's relationship to the supernatural was far from straightforward. Even as popular occultism and superstition were intermittently rooted out, suppressed, and outlawed, the Nazis drew upon a wide variety of occult practices and esoteric sciences to gain power, shape propaganda and policy, and pursue their dreams of racial utopia and empire.

W latach 1942–1945 Zofia Posmysz była więźniarką Auschwitz-Birkenau. Pracowała w kuchni i magazynie żywności jako szrajberka. Przeżyła marsz śmierci do KL Ravensbrück, ostatnie miesiące wojny spędziła w obozie Neustadt-Glewe. Po wojnie poświęciła się działalności literackiej i edukacyjnej. Została dziennikarką, za swoją misję przyjęła świadczenie o Holokauście. Bogato ilustrowana publikacja stanowi zbiór jej wspomnień i opowieści zarejestrowanych przez Marię Annę Potocką. Książce towarzyszy film DVD zawierający świadectwo Zofii Posmysz nagrane w 2012 roku

Przekład i redakcja naukowa – Liliana Lewandowska W 1939 r. wskutek ustaleń paktu Ribbentrop-Mołotow, który włączał państwa bałtyckie w sowiecką sferę wpływów, jednocześnie gwarantując Niemcom prawo do ewakuacji rdzennej ludności niemieckiej z tych terenów, m.in. na Łotwie i w Estonii rozpoczęła się wielka akcja przesiedleńcza, opatrzona hasłem Heim ins Reich (pol. Z powrotem do Rzeszy). Dotknęła ona w sumie kilkadziesiąt tysięcy tzw. Niemców bałtyckich, których nazistowska Rzesza Hitlera zmusiła do opuszczenia dotychczasowej ojczyzny i osiedlenia się w nieznanym im Kraju Warty i w Prusach Zachodnich. Wśród tych Bałtów znalazł się także trzynastoletni Walter Neumann, urodzony 23 czerwca 1926 r. w Rydze, pełen młodzieńczego zapału, ale i pozbawiony empatii dla polityki salonowej, dla którego przymus opuszczenia ojczystej ziemi był zarówno okrucieństwem, jak i wyzwaniem. W 1940 r. rodzina Neumannów po krótkim pobycie w Stargardzie osiedliła się w okupowanym przez Niemców Toruniu w Prusach Zachodnich, gdzie spędziła kilka kolejnych lat swojego życia. Walter uczęszczał tu do gimnazjum, znajdującego się na dzisiejszej lokalnych oddziałów Hitlerjugend. W 1944 r. powołany został do wojska, by wiosną kolejnego roku znaleźć się w niewoli amerykańskiej, gdzie pod wpływem bieżących doświadczeń pisał swoje pierwsze wiersze.

Książka przedstawia historię Radomia w latach wojny i okupacji, we wszystkich możli-wych do przebadania jej aspektach. Otwiera ją rozdział poświęcony miastu w ostatnich latach przed wybuchem wojny. Część kolejna przedstawia wydarzenia w Radomiu we wrześniu 1939 r., m.in. działania militarne oraz szeroko rozumianą sytuację ludności cy-wilnej. Kolejne rozdziały zostały poświęcone strukturom niemieckiej administracji cywil-nej i gospodarczej, formacjom policyjnym oraz szczątkowym strukturom administracji polskiej. Dalsze części przedstawiają przemiany ludnościowe oraz politykę Niemców w sferze gospodarki, szkolnictwa, opieki społecznej i kultury. Obszerne rozdziały dotyczą polityki eksterminacyjnej wobec ludności polskiej oraz procesu Zagłady ludności żydow-skiej. Ostatnia część książki to omówienie lokalnych struktur i działalności konspiracji wojskowej i cywilnej, a także przedstawienie losów miasta i jego mieszkańców na przeło-mie 1944 i 1945 r. Tekst uzupełniają aneksy, zawierające dane o osobach eksterminowa-nych przez Niemców oraz zaangażowanych w działalność podziemną.

Ten życiorys starczyłby na kilka scenariuszy filmowych: przed wojną niemieckie więzienie, potem Auschwitz, walka w Kedywie i powstanie warszawskie, niewola, tajemnicze przedsięwzięcia w powojennych Niemczech, miłość, rozpacz i bezradność – a u źródeł wszystkiego młodzieńcze marzenia o nieograniczonej wolności. Krzysztof Sobieszczański „Kolumb” – kim był naprawdę? Jak został postacią literacką i co bohater Romana Bratnego z kultowej powieści Kolumbowie. Rocznik 20. ma wspólnego z rzeczywistością? Emil Marat prowadzi fascynujące historyczne śledztwo, odnajdując nieznane dokumenty, archiwalia polskie i zagraniczne. Sen Kolumba to polaczenie eseju, książki historycznej i reportażu literackiego, który ukazując niezwykłe losy jednego człowieka, stanowi zarazem requiem dla pokolenia Kolumbów.

 On 17 September 1944, General Kurt Student, the founder of Nazi Germany's parachute forces, heard the growing roar of aero engines. He went out on to his balcony above the flat landscape of southern Holland to watch the vast air armada of Dakotas and gliders,carrying the British 1st Airborne and the American 101st and 82nd Airborne Divisions. He gazed up in envy at the greatest demonstration of paratroop power ever seen. 

Taking us back to the golden age of espionage, A Spy Named Orphan reveals the impact of one of the most dangerous and enigmatic Soviet agents of the twentieth century, whose actions heightened the tensions of the Cold War.

Książka podejmuje problem ludzi, których biografie wraz z pojawieniem się nowej sytuacji politycznej i społecznej są niejednoznaczne, tragiczne. Jest poświęcona Tomaszowi Wójcikowi „Tarzanowi”, żołnierzowi ziemi świętokrzyskiej, który ma tylu zwolenników, co przeciwników. Mieszkańcy tych terenów spierają się w ocenie jego czynów, uczestnicy forów internetowych w kraju i na świecie nie ustają w dyskusjach o tej postaci. Z jednej strony był wybitnym żołnierzem naszej historii XX wieku, zabił najwyższego rangą oficera niemieckiego, generała Kurta Rennera, jaki zginął podczas okupacji na ziemiach polskich, z drugiej strony doprowadził do zagłady całego blisko 40-osobowego oddziału, bo nie wykonał rozkazu swego dowódcy „Nurta”. Nie liczył się z miejscową ludnością, strzelał do Niemców bez żadnego powodu, a potem okupanci rozstrzeliwali dziesiątki Polaków, napadał na pociągi niemieckie na trasie od Ostrowca Świętokrzyskiego do Sandomierza jak na Dzikim Zachodzie, wykonywał wyroki śmierci na szpiclach, kolaborantach, znany był z walk bratobójczych z partyzantami Armii Ludowej, Gwardii Ludowej, których uważał za zdrajców ojczyzny. Ścigany był przez największe służby i wywiady XX wieku: gestapo, NKWD, UB, Mossad. Po 1945 r. musiał uciekać z Polski, znalazł się w amerykańskiej strefie wojskowej w Niemczech, skąd też musiał uciekać. Wyjechał do USA, gdzie zginął w tragicznych okolicznościach.

Książka składa się z fragmentów dziennika Stefana Rassalskiego z okresu od wybuchu Powstania Warszawskiego i kilkunastu reportaży literackich. Powstały one w okresie kilku do kilkunastu miesięcy od wydarzeń, które opisują. Tworzone były na podstawie notatek, zapamiętanych rozmów i sytuacji oraz osobistych refleksji z okresu walk powstańczych. Reportaże pokazują kilkadziesiąt epizodów z walk powstańczych w rejonie Śródmieścia Południowego. Kreślą sylwetki wielu walczących warszawianek i warszawiaków oraz żołnierzy i dywersantów niemieckich. Pokazują akty bohaterstwa, ale też nieprzemyślanej brawury. Ukazują dramatyczną, choć w owym czasie „normalną”, sytuację życiową powstańców i ludności cywilnej. Obserwujemy radość z chwilowych sukcesów, ale też momenty rozterek i zwątpienia w sens walki. Poznajemy sylwetki wielu powstańców, od typowych warszawskich cwaniaków, co to przed niczym „nie pękają”, do doświadczonych i znających granice ryzyka żołnierzy.

Wspomnienia Bohdana Hryniewicza to książka wyjątkowa. Uzdolnienia, wykształcenie techniczne i fenomenalna pamięć autora, jak również niezwykle staranny research przeprowadzony podczas pracy nad książką pozwoliły mu odtworzyć wydarzenia czasów wojny – ze szczególnym uwzględnieniem Powstania Warszawskiego – niezwykle rzetelnie. Autor, co nie jest typowe dla pamiętnikarzy PW, pochodzi z Wilna, a do Warszawy przeprowadził się dopiero w 1943 roku. W Powstaniu był jednym z najmłodszych łączników, a jego dowódca wnioskował o nadanie mu odznaczenia Virtuti Militari (ostatecznie Hryniewicz otrzymał, także jako jeden z najmłodszych, Krzyż Grunwaldu). W czasie Powstania walczył m.in. na Starym Mieście. Relacja z Powstania jest żywa, dynamiczna, a zarazem zawiera mnóstwo szczegółowych i starannie sprawdzonych informacji. Dodatkowego smaczku dodają książce fragmenty poświęcone wileńskiemu dzieciństwu autora, w pobliżu dużego garnizonu wojskowego, w otoczeniu członków rodziny – weteranów wojny 1920 roku, oficerów, którzy ukształtowali jego postawę patriotyczną. Równie interesujący jest wątek kolejnych okupacji Wilna, opisujący wojenną rzeczywistość tego miasta (to jedyna znana mi książka, która łączy powstania wileńskiej okupacji i Powstania Warszawskiego). Dodatkowym atutem książki są wspomnienia autora dotyczące okresu po Powstaniu, pobytu w obozie przejściowym, a następnie niełatwego życia pod okupacją niemiecką, w miejscu przymusowego zesłania po wypuszczeniu z obozu, a potem – pod okupacją sowiecką. Ogromne wrażenie na czytelniku wywiera także historia ucieczki z Polski przez sowiecką strefę okupacyjną do Niemiec, a stamtąd – do Anglii. To wątki, które większość książek wspomnieniowych traktuje w najlepszym razie bardzo skrótowo; tu zostały rozbudowane z ogromną korzyścią dla całości.

Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939; to unikatowe wydawnictwo przedstawiające najciekawsze przykłady uzbrojenia Wojska Polskiego w kampanii 1939 roku. Po raz pierwszy zebraliśmy w jednej serii szczegółowy opis polskiego oręża, którym polscy żołnierze w 1939 roku próbowali wykonać niewykonalny wówczas rozkaz - obronę Ojczyzny. Zapraszamy do poznania historii uzbrojenia Wojska Polskiego z 1939 roku oraz osiągnięć polskiej myśli technicznej dwudziestolecia międzywojennego, z których do dziś dumne są następne pokolenia Polaków.

"Wydany przez Hitlera w dniu 3 kwietnia 1939 r. „Rozkaz o jednolitych przygotowaniach wojennych Wehrmachtu na okres 1939/40” zawierał polecenie, by niemieckie siły zbrojne osiągnęły stan pozwalający, w przypadku konfliktu z Polską, na wyeliminowanie w krótkim czasie całości sił przeciwnika. „Operacje winny być rozpoczęte w błyskawicznym tempie i doprowadzone do końca tak szybko, jak tylko możliwe, aby świat w krótkim czasie postawiony został przed faktami dokonanymi.” Przygotowania do owego „Planu Białego” zakończone miały być do dnia 1 września 1939 r. W końcu czerwca 1939 r. głównodowodzący wojsk lądowych przedłożył plan operacyjny. Jego podstawowym zamysłem było oskrzydlenie i zniszczenie zasadniczych sił polskiej armii, oczekiwanych na zachód od linii Wisły i Narwi, dzięki koncentrycznemu natarciu Grupy Wojsk Lądowych „Północ” (3. i 4. Armia) z Pomorza i Prus Wschodnich oraz Grupy Wojsk Lądowych „Południe” (8., 10. i 14. Armia) ze Śląska i Słowacji. Grupa Wojsk Lądowych „Północ” winna zasadniczymi siłami 3. Armii oraz zbierającymi się na wschód od Wisły siłami 3. i 4. Armii „atakować tak szybko, jak tylko się da w kierunku ogólnym na Warszawę, celem pobicia, przy współdziałaniu obydwu grup, znajdujących się na północ od Wisły sił nieprzyjaciela, po czym w dalszym współdziałaniu z Grupą Wojsk Lądowych »Południe« zniszczyć znajdujące się jeszcze w zachodniej Polsce siły nieprzyjaciela”, przy czym 3. Armia otrzymała jeszcze zadanie dodatkowe, polegające na tym, iż na rozkaz dowództwa Grupy Wojsk Lądowych „Południe” miała ona częścią swych sił ułatwić 4. Armii przeprawę przez Wisłę. "

olekcja pod patronatem Prof. Normana Daviesa Marsz Armii Andersa nie ma sobie równych w historii: sto dwadzieścia tysięcy ludzi przeszło dwanaście tysięcy kilometrów. Rozsypani po „nieludzkiej ziemi” Polacy stawili się na wezwanie generała Andersa, licząc na ocalenie. Granice Związku Sowieckiego przekraczali z nadzieją na powrót do domów. Gdy zwyciężali Niemców pod Monte Cassino, Ankoną i Bolonią, wiedzieli już, że nadzieje te pozostaną niespełnione. To oni stali się namiastką wolnej Polski. Żołnierzom towarzyszyli cywile: dzieci, kobiety, starcy. Wszyscy oni próbowali normalnie żyć: działały szpitale, szkoły, sierocińce. Trudy ich marszu, codzienne rozterki, poświęcenie w boju, drobne radości i wielkie dramaty składają się tę na opowieść o jednym z najbardziej niezwykłych rozdziałów II wojny światowej. W kolekcji „Szlak Andersa” pokazujemy ogromną różnorodność ludzi dowodzonych przez generała Andersa, cały wachlarz ich uczuć i przeżyć. W każdym z 40 tomów zamieszczono nieznane relacje świadków, niepublikowane dotąd materiały archiwalne oraz zdjęcia dokumentujące jeden z najbardziej niezwykłych rozdziałów II wojny światowej.

Generał Kazimierz Orlik-Łukoski urodził się 13 września 1890 r. we wsi Sokół, w powiecie garwolińskim. Przed I wojną światową związał się z polskim ruchem niepodległościowym i działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. W czasie Wielkiej Wojny przeszedł cały szlak bojowy II Brygady Legionów Polskich. Walczył w 4. Dywizjii Strzelców, a w 1919 r. przeszedł do Armii gen. Hallera we Francji. Po zakończeniu wojny był m.in. dowódcą 11 Karpacjiej Dywizji Piechoty. We wrześniu 1939 r. walczył w ramach Armii "Karpaty". Był więźniem Starobielska i wiosną 1940 r. został zamordowany przez NKWD.

Książka zawiera dokumenty Rady Pomocy Żydom „ŻEGOTA” przy Pełnomocniku Rządu RP na Kraj i Referatu Żydowskiego „ŻEGOTA” Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj, pochodzące ze zbiorów Archiwum Akt Nowych, które przygotował Mariusz Olczak, badacz specjalizujący się w publikacji dokumentów polskiego podziemia okresu okupacji. Większość z 60 publikowanych dokumentów ukazuje się po raz pierwszy lub była dotąd bardzo mało znana. Publikacja przedstawia genezę powstania „ŻEGOTY”, a przede wszystkim konkretną różnorodną działalność podejmowaną dla ratowania Żydów. Doskonałe źródło oceny w nowym świetle stosunków polsko-żydowskich w okresie II wojny światowej.

Książka „W cieniu gigantów. Pogromy 1941 r. w byłej sowieckiej strefie okupacyjnej. Kontekst historyczny, społeczny i kulturowy” jest pracą, w której autor przedstawia zjawisko pogromów Żydów, które organizowano latem 1941 r. Praca obejmuje niezwykle szeroki obszar geograficzny, poczynając od Litwy, Łotwy i Estonii, poprzez tereny wschodnie Polski, okupowane przez wojska sowieckie po 17 września 1939 r., aż po Północną Bukowinę i Besarabię. W pracy autor nie tylko przedstawia i analizuje pogromy 1941 r., ale umieszcza je w szerszym kontekście historycznym na tle konfliktów społecznych na omawianym obszarze od początku XX w. Pogromy w Europie Środkowo-Wschodniej nie były zjawiskiem nowym, jednak w kontekście operacji Barbarossa przybrały niezwykle krwawe i tragiczne w skutkach rozmiary. Istotnym wkładem tej pracy w poznanie zjawiska konfliktów społecznych jest zarys teorii pogromów. Ważne uzupełnienie stanowi przedstawiona dokumentacja fotograficzna. Witold W. Mędykowski – historyk, politolog, urodzony w Lublinie. Absolwent historii i judaistyki na Uniwersytecie w Tel Avivie i Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce w Instytucie Studiów Politycznych PAN oraz stopień doktora historii na Uniwersytecie Hebrajskim. Od lat zatrudniony w Archiwum Yad Vashem. Był stypendystą niemieckiej Fundacji „Pamięć, Odpowiedzialność I Przyszłość” (Erinnerung, Verantwortung und Zukunft) oraz odbył studia postdoktoranckie w Międzynarodowym Instytucie Badań Holokaustu Yad Vashem w Jerozolimie. Jest autorem wielu publikacji dotyczących stosunków polsko-żydowskich, Zagłady, II wojny światowej i archiwistyki.

Publikacja jest pierwszą w historiografii próbą bilansu dokonań wojskowych, dyplomatycznych i politycznych płk. Becka. Stanowi zarówno podsumowanie dotychczasowego stanu badań, jak i punkt wyjścia do dalszych studiów. Zawarte w poszczególnych artykułach twierdzenia i postulaty badawcze zapewne wywołają żywe reakcje nie tylko znawców dziejów dyplomacji i wojskowości, lecz także miłośników historii. Ci ostatni będą teraz mogli skonfrontować funkcjonujące w obiegu publicznym „rewolwerowe” teorie dziennikarzy, mających za nic reguły obowiązujące w ogrodach Klio, z ustaleniami zawodowych historyków, którzy prowadzili rozległe kwerendy w archiwach krajowych i zagranicznych.

Sześciu dżentelmenów i jeden cel – zniszczenie machiny wojennej Hitlera. Wiosną 1939 roku powołano w Londynie do życia ściśle tajną organizację: jej celem było knucie, mające doprowadzić do zniszczenia machiny wojennej Hitlera za pomocą spektakularnych aktów sabotażu. Działania partyzanckie, które potem prowadzono były równie wyjątkowe, jak sześciu mężczyzn, którzy nimi kierowali. Churchill wybrał ich, bo byli wściekle pomysłowi i nie mieli w sobie nic z dżentelmenów. Jeden z nich, Cecil Clarke, niepospolity inżynier, pracował w latach trzydziestych XX wieku nad konstrukcją futurystycznych przyczep kampingowych. Teraz jego talent został zaprzęgnięty do mniej szlachetnego zadania: miał zbudować brudną bombę do zamachu na ulubieńca Hitlera, Reinharda Heydricha. Kolejnym członkiem tej grupy był William Fairbairn, zażywny emeryt, a jednocześnie światowy ekspert w dziedzinie skrytobójstwa. Miał szkolić partyzantów zrzucanych na spadochronach za linią wroga. Ta szóstka, dowodzona przez znanego z wytworności Szkota, Colina Gubbinsa, tworzyła tajną wewnętrzną komórkę, która zaplanowała najzuchwalsze akty sabotażu w czasie drugiej wojny światowej. Winston Churchill nazywał ją swoim Ministerstwem Niedżentelmeńskich Działań Wojennych. Jego sześciu „ministrów”, wspomaganych przez grupę niesamowitych kobiet, wykazało się taką skutecznością, że udało się im zmienić przebieg wojny. Historia przedstawiona w „Ministerstwie Niedżentelmeńskich Działań Wojennych” z typową dla Gilesa Miltona werwą i okiem do szczegółów, bazuje na gruntownych badaniach i nieznanych do tej pory materiałach archiwalnych. Wciągająca i barwna opowieść o brawurowych czynach i przygodzie jest także być może ostatnią zapełnioną białą kartą z dziejów drugiej wojny światowej. „Milton ma niesamowite oko do szczegółów, dzięki czemu obrazowo przywołuje przeszłość do życia”. „The Spectator” „Mistrz opowieści historycznej”. „Sunday Times”