Książka "Sektor Polska. Kibice, historia, patriotyzm" opowiada o fenomenie patriotycznego zaangażowania polskich kibiców, którzy – nawiązując do tradycji wspierania antykomunistycznego oporu w latach 80. – od blisko dekady organizują uroczystości upamiętniające Żołnierzy Niezłomnych, wspierają Polaków na Kresach, domagają się rozliczenia zbrodni systemu komunistycznego w Polsce i przygotowują patriotyczne oprawy meczów. Szalikowcy, pseudokibice, kibole, ultrasi, chuligani… ale też ludzie ciekawi historii Polski i swoich małych ojczyzn, aktywni działacze społeczni w środowiskach lokalnych, zaangażowani i świadomi patrioci. Środowisko kibicowskie, tak jak każde inne, nie jest wolne od słabości i błędów. Ale od wielu lat pokazuje nam, że są sprawy ważniejsze od nas samych, od partykularnych i ostrych podziałów – to wspólne wartości i tradycja, wiara, pamięć o bohaterach z przeszłości, pomoc rodakom, Ojczyzna. To wspólny sektor „Polska”. Ksiądz Jarosław Wąsowicz SDB (ur. 1973 r.) – salezjanin, doktor historii, publicysta. Były członek Federacji Młodzieży Walczącej, autor lub współautor kilkunastu książek. Nazywany nieformalnym kapelanem polskich kibiców. Inicjator Ogólnopolskiej Patriotycznej Pielgrzymki Kibiców na Jasną Górę, Różańca Kibiców i wielu innych akcji społecznych i religijnych. Książka "Sektor Polska. Kibice, historia, patriotyzm" ks. Jarosława Wąsowicza ukazała się nakładem wydawnictwa Patria Media. Patronat medialny objęły nad nią „Gazeta Polska”, „Gazeta Polska Codziennie”, „Magazyn Solidarność”, „Don Bosco”, Telewizja Republika oraz portal Niezalezna.pl.

Trzecie, znacząco rozszerzone wydanie cieszącej się wielkim zainteresowaniem i poszukiwanej pracy prof. Grzegorza Nowika. Epilog do Kamieni na szaniec to praca odnosząca się do legendarnej książki Aleksandra Kamińskiego — ważna, prostująca niektóre fakty i opinie, ukazująca szerzej tło wydarzeń opisanych przez Kamińskiego. Ukazująca — w aspekcie historycznym, nie literackim — działania „aktorów” tamtych wydarzeń. Autor objaśnia też wiele mechanizmów funkcjonowania Szarych Szeregów, opisując mądre zasady postępowania w sytuacjach kryzysowych, ale nie uciekając też od wskazania — tragicznych nieraz w skutkach — odstępstw od tych zasad. Autor pokazuje też, jak harcerze radzili sobie z odpowiedzialnością, jaka na nich spoczęła w czasie wojny. Odpowiedzialnością, wydawałoby się, znacznie przerastającą ich wiek i doświadczenie, której jednak — mimo nieuchronnych błędów — w ogromnej większości sprostali z godnością i odwagą. Epilog do Kamieni na szaniec oddaje honor bohaterom, przywraca dobre imię niesłusznie pomówionym i — co ważne z punktu widzenia i historii, i wartości wychowawczych, i wreszcie zwykłej przyzwoitości — wskazuje prawdziwych zdrajców.

Cóż za barwny i bogaty żywot! Historia prawdziwego romantyka, jakim był Harro Harring (1798–1870). Duńczyk z urodzenia, niemieckojęzyczny pisarz, z wyboru Polak, był zarówno niebywale popularnym w swej epoce poetą, jak i niepospolicie odważnym bojownikiem o wolność narodów, prześladowanym do końca swoich dni przez… carską policję. Mając niespełna 30 lat został ułanem, oficerem gwardii przybocznej wielkiego księcia Konstantego w Warszawie. W zamian za świetną służbę zaproponowano mu tam stanowisko… międzynarodowego szpiega carskiego na dworach europejskich. Kiedy oburzony odmówił, przedstawiono mu alternatywę: kazamaty na Syberii. Niewiele czekając czmychnął z Warszawy; ścigano go do granicy, a potem – niemal do końca życia. W każdym kraju, gdzie zjawiał się Harro Harring, ambasadorzy carscy żądali wydalenia go. Ich żądaniom czyniono (już wtedy…) zawsze zadość! Gdzież nie był ten poeta zawadiaka… Poza niemal całą Europą dotarł do Rio de Janeiro, do Ameryki Północnej, nawet do Australii. Często pod przybranymi nazwiskami. I zawsze walczył. Najpierw podwójnym orężem, czyli bronią i piórem; wielokroć raniony i kontuzjowany, przez 34 lata z kulą pistoletową w piersi, która ugrzęzła tam w wyniku pojedynku. Potem posługiwał się tylko piórem. Jego porywające wiersze uwielbiano na wszystkich kontynentach; wiele z nich poświęcił bohaterom Powstania Listopadowego i uciemiężonej Polsce. Zakochany w pięknej polskiej arystokratce, związał się na zawsze z jej ojczyzną i przybrał polskie nazwisko Kazimirowicz. Harro Harring najbardziej zasłynął oskarżycielskimi tekstami wobec rosyjskiego despotyzmu pt. Pamiętnik o Polsce pod rosyjskim panowaniem. Obnażył brutalność oraz cynizm carskiej władzy i ostrzegał przed nią, otwierając oczy wielu osobom w Europie i Ameryce. Kiedy na dodatek zdemaskował ważnego moskiewskiego szpiega na Zachodzie, barona von Schweizera, nie mógł już zaznać spokoju ze strony tajnych służb. Czując stałe niebezpieczeństwo, nigdy nie wychodził z domu bez pistoletu i sztyletu. Przepędzany, aresztowany, uwalniany w wyniku interwencji porządnych ludzi, trwał niezłomnie przy swoich ideałach. Bardzo płodny pisarz i publicysta, władający dziewięcioma językami. Opublikował ok. stu tomów swoich utworów, a mimo to żył nieraz w skrajnej nędzy, ratowany od śmierci głodowej przez przyjaciół. Uznawany za rewolucjonistę stał się jednak obiektem ostrej publicystycznej napaści Karola Marksa, ponieważ zwalczał rodzący się właśnie komunizm, który uważał za „bałamutny filozoficzny materializm i ateizm”. Ostatni tekst publicystyczny z 1869 roku poświęcił (po angielsku) swej przybranej ojczyźnie i zatytułował znamiennie Do wrogów Polski. Krystyna Szayna-Dec, posługując się znakomitą polszczyzną i opierając się tylko na faktach, napisała biografię, którą czyta się jak powieść awanturniczą. Nic dziwnego, taki bowiem był żywot tego wielkiego Polaka z wyboru.

Epoka oświecenia nazywana jest epoką rozumu, duży współudział w przełomie oświeceniowym mieli przedstawiciele różnych zakonów. Do jednych z najważniejszych zadań, jakie postawili przed sobą oświeceni, należała edukacja społeczeństwa. Nauki pobierano w szkołach, w tym w zreformowanych kolegiach jezuickich, w programie tych szkół wprowadzono jako osobne przedmioty historię i geografię (wcześniej były związane z retoryką). Pracujący w nich nauczyciele są też autorami dzieł, których celem jest popularyzacja wiedzy z różnych dziedzin nauki. Do takich dzieł można zaliczyć przygotowane do druku dzieło Jana Bohomolca […]. Autor dzieła dowodzi, powołując się na Biblię i naukę kościoła oraz wiedzę astronomiczną, że nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy pojawieniem się komet a wydarzeniami niefortunnymi (wybuchnieniami/wybuchaniem wulkanów, powodziami, huraganami, trzęsieniami ziemi…). Tradycyjne prognostyki mieściły się doskonale w nurcie scientia curiosa, który wygasł w połowie XVIII wieku, prognostyk Bohomolca już nie. Wydanie kolejnej książki w serii Pisma Scjencji Pełne daje współczesnemu czytelnikowi możliwość zaznajomienia się ze stanem wiedzy o układzie słonecznym i argumentacją autora – jezuity – z rozpowszechnionymi sądami o wpływie komet na zachodzące w przyrodzie i społeczeństwie zjawiska. Związek pomiędzy kometami a kataklizmami, które nawiedzają ziemię, dzisiaj nie jest tak oczywisty jak dawniej, ale w ocenie nieszczęść spotykających ludzkość szukamy – jak dawniej – jakiegoś znaku, wróżby. Z tego powodu wybór książki jest wyjątkowo trafny. Udało się redaktorom książki zapanować nad skomplikowaną składnią. Krótki Wstęp wprowadza w tajniki astronomii, argumentację teologiczną Jana Bohomolca, unaocznia jak wielką pracę – zgodnie ze swoim wykształceniem i pasją – dokonali oświeceni. Pokazuje jak horyzonty świata – wraz z odkryciami geograficznymi – się poszerzyły, jak powoli w sferze zainteresowań Europejczyków zaczyna pojawiać się Azja i Ameryka. Z recenzji dr hab. Wandy Decyk-Zięby, prof. UW

Od autora: "W ciągu pierwszych dziesięciu lat istnienia artylerii, idea kreowania jej odznak nie była szczególnie żywa w porównaniu z innymi rodzajami broni. Do 1928 roku ustanowiono odznaki pamiątkowe zaledwie w kilku pułkach. Ich liczba wzrosła dopiero w latach 1928-1937. (...) Kształt odznak artylerii, podobnie jak i innych rodzajów broni jest mocno zróżnicowany, wyraźnie dominuje w nich forma krzyża maltańskiego o wciętych ostro końcach ramion. Ponadto w pozostałych odznakach wykorzystano wzory: francuskiego Orderu Legii Honorowej, orła, gwiazdy orderowej, stylizowanej tarczy, krzyża Orderu Virtuti Militari, zarysu fortyfikacji. Nawiązanie do dawnych tradycji artyleryjskich wyrażało się najczęściej w wyobrażeniu skrzyżowanych luf armatnich. Na wielu odznakach centralne miejsce zajmuje godło narodowe. Cyfrę pułkową wraz z inicjałami pułku umieszczano zazwyczaj w centrum odznaki lub na ramionach krzyża.(...) Wojska pancerne posługiwały się symbolami nawiązującymi do tradycji kawalerskich. Znakiem całej formacji był szyszak, który często pojawiał się na odznakach. Na insygniach umieszczano również inne motywy: opancerzonej ręki, trzymającej miecz, koła zębatego oraz skrzydlatego smoka. Symbolikę pociągów pancernych stanowiły wagony, szyny kolejowe oraz lokomotywy."

Okoliczności historyczne spowodowały, że Bronisław Piłsudski, pozostając w głębokim cieniu swego brata Józefa, przez bardzo długi czas był dla Polaków niemal nieznany. Ich losy potoczyły się odrębnymi torami, nie łączyło ich także podobieństwo charakterów. Józef był człowiekiem walki, Bronisław pacyfistą, przeciwnikiem wszelkich działań zbrojnych i jakiejkolwiek przemocy. [...] Książka przybliża zawiłe koleje jego losu. W stulecie śmierci Bronisława Iskry przypominają jego postać nie tylko jako wybitnego etnografa, lecz również od mniej znanej strony – jako człowieka niewolnego od wahań i rozterek, marzyciela i rozbitka duchowego, pechowca i samotnika, któremu życie poskąpiło szczęścia.

Fotografia na Lubelszczyźnie na tle fotografii europejskiej i krajowej w latach 1839-1918. "Chociaż od oficjalnego ogłoszenia wynalazku fotografii (czyli rysowania światłem) minęło już prawie 180 lat, to jest ona nadal bardzo ważną dziedziną życia współczesnych społeczeństw. Niewiele osób zdaje sobie jednak sprawę z faktu, jak długą i skomplikowaną drogę musiała przejść fotografia od pierwszych zdjęć w postaci dagerotypów i talbotypów do powszechnej obecnie techniki cyfrowej. Jeszcze mniej wiadomo o ludziach, którzy przez dziesiątki lat wprowadzali mozolnie innowacje w ewolucję tej dziedziny, oraz o samych fotografach wprowadzających te wynalazki w życie. O ile ogólnych opracowań z zakresu historii fotografii ukazało się już stosunkowo dużo, również i w Polsce, to monografii lokalnych odnoszących się do dziejów fotografii w danym mieście lub regionie jest nadal wciąż mało. Należy jednak odnotować fakt, że na przestrzeni ostatnich kilku lat ukazały się tego typu wydawnictwa, na czele ze znakomitą pracą Ireneusza Dunajskiego "Fotografia w Gdańsku" - od autora

„Stan zdrowotny społeczeństwa polskiego w okresie międzywojennym budził ogromny niepokój. Szerzyły się choroby społeczne i zakaźne, odnotowywano duży odsetek zgonów oraz śmiertelność wśród niemowląt […]. Szczególne zagrożenie stanowiły choroby społeczne […], [które] były zjawiskiem masowym, a ich rozpowszechnienie zależało głównie od warunków życia. [Bardzo] niekorzystna była sytuacja zdrowotna ludności we wschodnich regionach Polski, m.in. w województwie lwowskim […]. W warunkach wolnego już państwa nakreślono program działalności leczniczo-zapobiegawczej, mający na celu objęcie opieką zdrowotną całego społeczeństwa […]. Powstawały instytucje zdrowia publicznego, wśród nich ośrodki zdrowia, które oprócz zwalczania istniejących chorób miały na celu poprawę stanu sanitarnego ludności i profilaktykę. Realizacja tych zadań wymagała wyjścia poza obręb gabinetu lekarskiego, dotarcia do środowiska życia pacjenta i objęcia opieką całej rodziny. Wymuszało to specyficzny rodzaj pracy pielęgniarskiej w zakresie zdrowia publicznego i przyczyniło się do rozwoju nowej gałęzi w dziedzinie medycyny społecznej – pielęgniarstwa społecznego. Dla pielęgniarek społecznych otworzył się szeroki dział pracy w różnorodnych, choć zwykle bardzo ciężkich warunkach. Młode pielęgniarstwo polskie musiało stanąć na wysokości zadania, aby zdać – jak stwierdziła instruktorka wojewódzka woj. lwowskiego Anna Mańkowska-Mulakowa – egzamin swej dojrzałości”. Ze wstępu

Tom jest pionierską analizą twórczej działalności „lilipucich” wydawnictw, które zmieniły krajobraz polskiej książki literackiej i artystycznej początków XXI wieku. Jak dowodzą autorki, kiczowi, będącemu owocem i przejawem makdonaldyzacji kultury, romantyczni szaleńcy przeciwstawili książkę wysmakowaną literacko, graficznie i edytorsko, wymuszając na wielkich oficynach przeorientowanie ich oferty. Autorki rozprawy prowadzą czytelnika przez arkana pracy wydawniczej, zaglądają na biurka redaktorów i tłumaczy, śledzą sukcesy twórców. Powstała w ten sposób panorama „lilipuciej” rewolucji – bezprecedensowego fenomenu kulturowego. Z recenzji dra hab. prof. UW Grzegorza Leszczyńskiego (Uniwersytet Warszawski)

Procesy modernizacyjne zachodzące na ziemiach polskich w dobie oświecenia to fundamentalny problem badawczy, a wyniki naukowych rozpoznań w tym obszarze są ogromnie ważne dla zrozumienia przebiegu zmian prowadzących ku nowoczesności XX wieku i naszej współczesności. [...] Lektura kolejnych części książki ujawnia rozległe kompetencje Autorki oraz jej umiejętności wyboru i badawczego oświetlania kwestii najistotniejszych. Imponująca jest jej orientacja w kilku szerokich obszarach kultury i życia społecznego lat 1800–1830, a także w bogatej literaturze przedmiotu ich dotyczącej. Na poznawczy walor książki wskazuje już sam jej temat, ale w przekonaniu o jej wartości naukowej utwierdza jego interdyscyplinarne ujęcie, a także sposób potraktowania materiału badawczego. Różnogatunkowe piśmiennictwo, działalność instytucji kulturowych, programowe zmiany urbanistyczne w miastach, traktowanie „przestrzeni pamięci historycznej” – wszystko to poddawane jest subtelnym i wnikliwym analizom, które prowadzą do odsłonięcia niedostrzeganych dotąd aspektów zjawisk, jeśli nawet wcześniej sygnalizowanych (najczęściej pobieżnie) w literaturze przedmiotu, to nie w pełni rozpoznanych. Trafnie wybrane atrakcyjne tematy wywodu, przedstawione na szerokim tle polityczno-społecznym i kulturowym, z rozległą dokumentacją źródłową prowadzą do bardzo istotnych wniosków o swoistości modernizacji Polski w pierwszych dziesięcioleciach pod zaborami. prof. dr hab. Teresa Kostkiewiczowa

Książka jest poświęcona wartościom i antywartościom w dyskursach konserwatywnym i liberalnym. Za podstawę materiałową analizy posłużyły teksty publikowane w czterech polskich tygodnikach opinii: „Do Rzeczy”, „W Sieci”, „Polityce” i „Newsweeku”. Badanie objęło lata 2013-2014, gdy władzę w Polsce sprawowała koalicja Platforma Obywatelska – Polskie Stronnictwo Ludowe, oraz 2016-2017, kiedy to bezwzględną większość w parlamencie miało Prawo i Sprawiedliwość. Autorka wyznaczyła pojęcia centralne dla obu dyskursów, a także podjęła próbę rekonstrukcji kreowanej w tekstach wizji świata oraz tworzonych i aktualizowanych sensów ideologicznych.

Bo naród polski jest tym narodem wybranym, tą wdową z Sarepty, do której zstępuje Eljasz, aby wskrzesić jej syna i przez niego obudzić cały świat z letargu duchowego. Nie darmo nasi wieszcze narodowi przed blisko stu laty w duchu wieszczym prorokowali, że Polska da kapłanów całemu światu, że będzie ona Rzeczypospolitą wszystkich narodów, Kościołem–państwem ludzkości (…). Wdową tą będzie Polska, i syn polskiej ziemi i polskiego narodu będzie użyty za narzędzie Boga samego. Za pośrednictwem jego też zmartwychwstanie zmartwychwstaniem prawdziwem, i odrodzi się duchowo, a przez Polskę, tę duchową, nie polityczną, odrodzi się cały świat — pisał w jednej ze swoich broszur ks. Andrzej Huszno (...). Dla swoich zwolenników, a było ich niemało, pozostawał człowiekiem wielkiego serca, szczerym kapłanem — socjalistą, szukającym w prawdach ewangelicznych dróg do „odrodzenia ducha” i zbawienia ludzkości. (Ze Wstępu) *** Ks. Huszno siał wielki zamęt w głowach mieszkańców Dąbrowy Górniczej i całego Zagłębia. Przystojny mężczyzna oraz charyzmatyczny i elokwentny mówca cieszył się wielkim poważaniem wśród robotników i robotnic, stając się w pewnym sensie ich „ludowym trybunem”. Przyciągał ich do siebie nie tyle swoimi wywrotowymi pod względem teologicznym kazaniami, co otwartym przyklaskiwaniem szerzącym się w tym robotniczym regionie ideom socjalistycznym i komunistycznym, wrogim w stosunku do chrześcijaństwa i Kościoła katolickiego (osobiście był sympatykiem Polskiej Partii Socjalistycznej). Zjednywał sobie ludzi także praktykowanym przez siebie ziołolecznictwem. Oczywiście — jak można się domyślić — tak jak wielu kapłanów, którzy zerwali z Kościołem — kwestionował zasadność życia w kapłańskim celibacie. Miał żonę Stefanię (zmarła w 1932 r.) i córkę Indrę (...).

Dzięki analizom przeprowadzonym w niniejszej pracy zebrano łącznie informacje o blisko tysiącu stanowisk archeologicznych z regionu szubińskiego. Okolice Szubina należy uznać za obszar niezwykle cenny dla rozpoznania pradziejów północno-wschodniej Wielkopolski, ze względu na wysoką wartość poznawczą wielu stanowisk. Studia porównawcze pozwoliły dostrzec na ziemi szubińskiej ważne przejawy działalności badawczej, począwszy od połowy XIX wieku do współczesności. Przyszłość archeologii regionu szubińskiego związana jest z pogłębionymi studiami nad nieodległą przeszłością, zarówno dotyczącą miasta, jak również reliktów codziennych i nadzwyczajnych wydarzeń z jego okolic.

Studium dr. Andrzeja Króla stanowi pełną, odpowiadającą współczesnym założeniom metodycznym i metodologicznym, monografię sejmiku wiszeńskiego (...). Autor podjął się trudnego zadania całościowego przyjrzenia się zgromadzeniu szlachty trzech ziem województwa ruskiego: lwowskiej, przemyskiej i sanockiej, zgodnie ze współcześnie obowiązującymi postulatami badawczymi. Przedmiotem zainteresowania Autora jest nie tylko sejmik jako organ samorządowo-ustrojowy, jego organizacja i wypełniane zadania, ale także dogłębna analiza jego funkcjonowania, etapów ewolucji w zakresie procedur, osób działających na sejmiku oraz problematyki obrad z recenzji ks. prof. dr hab. Stanisława Nabywańca

W latach 1942–1945 Zofia Posmysz była więźniarką Auschwitz-Birkenau. Pracowała w kuchni i magazynie żywności jako szrajberka. Przeżyła marsz śmierci do KL Ravensbrück, ostatnie miesiące wojny spędziła w obozie Neustadt-Glewe. Po wojnie poświęciła się działalności literackiej i edukacyjnej. Została dziennikarką, za swoją misję przyjęła świadczenie o Holokauście. Bogato ilustrowana publikacja stanowi zbiór jej wspomnień i opowieści zarejestrowanych przez Marię Annę Potocką. Książce towarzyszy film DVD zawierający świadectwo Zofii Posmysz nagrane w 2012 roku

Publikacja powstała w związku z prezentowaną w MOCAK-u wystawą Leona Chwistka Nowe kierunki w sztuce. W książce pod redakcją Karola Chrobaka obok wydanych po raz pierwszy tekstów artysty i licznych reprodukcji można znaleźć eseje autorstwa między innymi Jakuba Kornhausera, Marii Anny Potockiej i Jana Woleńskiego.

Przedmiotem monografii są reprezentacje Polski i Polaków w literaturze duńskiej, ze szczególnym wskazaniem na niefikcjonalne formy literackie. W swoich relacjach podróżniczych – będących głównymi źródłami do analizy duńskiego dyskursu literackiego o wskazanej tematyce – pisarze: Georg Brandes (Indtryk fra Polen, 1888), Else Moltke (Polsk September, 1939), Hilmar Wulff (Polen, 1961) i Dea Trier Morch (Polen, 1970) przedstawiają Polskę i Polaków przez pryzmat odmiennych autorskich poetyk, własnych „zasobów wewnętrznych” oraz pod wpływem modelującego ich możliwe rozpoznania zachodnioeuropejskiego dyskursu o Europie Wschodniej.

Monografia dotyczy bardzo interesującego zagadnienia, które w coraz większym stopniu będzie znajdowało się w centrum uwagi rozmaitych dziedzin nauki, w tym również prawa konstytucyjnego. Zmiany, jakie zachodzą we współczesnym świecie, mogą wpłynąć na rewizję regulacji normatywnych dotyczących sił zbrojnych. Zakorzenienie w konstytucji kwestii związanych z armią, bezpieczeństwem państwa, stanami nadzwyczajnymi sprawia, że prawo konstytucyjne z uwagą będzie obserwować i poddawać analizie tę problematykę. Prezentowana monografia wychodzi naprzeciw temu zapotrzebowaniu.

W niniejszej książce Autor podejmuje się zidentyfikowania, wyjaśnienia oraz scharakteryzowania barier zarządzania kapitałem ludzkim w szpitalach publicznych, wewnętrznych i zewnętrznych, a także relacji przyczynowo-skutkowych utrudniających zarządzanie czynnikiem ludzkim w tych organizacjach na podstawie przeprowadzonych badań w oparciu o percepcję zarządzających szpitalami - osób bezpośrednio odpowiedzialnych za funkcjonowanie podmiotów leczniczych. „Recenzowana monografia swoją problematyką wpisuje się w zmiany, jakie zachodzą w ostatnich czasach w polskim systemie usług medycznych. Autor podjął się trudnej analizy z uwagi na obszar procesu zarządzania - obszar zarządzania kadrami, dlatego też monografia stanowi krok naprzód w obszarze zarządzania kapitałem ludzkim w polskich szpitalach, pozwala lepiej zrozumieć istotę problemów, które wynikają z wieloaspektowości problematyki związanej z opisywanym i analizowanym w monografii obszarem zarządzania. (...) Wskazane w publikacji wnioski w znaczący sposób przyczyniają się do usprawnienia tego procesu. (...) Znaczącym walorem publikacji jest jej aplikacyjność. Autor publikacji dokonał dogłębnej i bardzo szczegółowej analizy literatury przedmiotu. Na uwagę zasługuje fakt, iż publikacja ta została w dużej mierze oparta o anglojęzyczną literaturę. (...) Monografia stanowi ważną pozycję dla osób, których zainteresowania naukowe oscylują w obszarze zarządzania w sektorze usług medycznych oraz menedżerów polskich publicznych i niepublicznych szpitali". Prof. dr hab. Łukasz Sułkowski Piotr Lenik - doktor nauk ekonomicznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu; wykładowca akademicki, menedżer, a także doradca w zakresie organizacji i zarządzania oraz marketingu; członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Polskiego Stowarzyszenia Zarządzania Kadrami oraz Stowarzyszenia Menedżerów Opieki Zdrowotnej i Polskiego Stowarzyszenia Dyrektorów Szpitali; autor kilkudziesięciu publikacji naukowych specjalizujący się w zarządzaniu kapitałem ludzkim, badaniach nad zachowaniami ludzkimi w różnorodnych aspektach zarządczych, a także innowacyjnymi zastosowaniami systemowymi w obszarze zarządzania w sektorze przedsiębiorstw oraz sektorze publicznym.

Materiały z sesji zorganizowanej w 60. rocznicę uwolnienia Prymasa Stefana Wyszyńskiego ukazują nieznane dotąd fakty i dokumenty z lat 1953–1956, kluczowego okresu dla zrozumienia biografii przewodniczącego Episkopatu Polski. W opracowaniu znalazły się artykuły wybitnych znawców historii Kościoła w Polsce: dr. hab. Pawła Skibińskiego i prof. Jana Żaryna opisujące aresztowanie, uwięzienie i inwigilację Prymasa; teksty Mariana P. Romaniuka na temat reakcji prasy watykańskiej na aresztowanie i dziennikarza Pawła Zuchniewicza o przesłaniu edukacyjnym Stoczka, jednego z miejsc izolacji, oraz o. Gabriela Bartoszewskiego na temat błogosławionych skutków uwięzienia Kardynała.