Książka reprezentuje niezbyt często spotykany na naszym rynku wydawniczym rodzaj literatury podróżniczej. Łączy bowiem opis wyprawy, jej epizodów, spotkań, rozmów i impresji z pogłębioną refleksją historyczną i politologiczną. Autor, podróżnik kontynuujący tradycje swej rodziny oraz uznany badacz problematyki bliskowschodniej wykorzystuje swą wiedzę i umiejętności do zrelacjonowania efektów projektu Iran śladami polskich uchodźców. W jego ramach przedsięwzięta została wyprawa do Iranu, której efektem stało się odkrycie wielu ciekawych i nieznanych dotąd pamiątek pobytu tam Polaków, którzy zostali w 1942 r. wraz z Armią gen. Andersa ewakuowani z „nieludzkiej ziemi”. Autor wraz ze swymi towarzyszami podróży dotarł do miejsc pamięci, które przetrwały próbę czasu, szczególnie cmentarzy, gdzie pochowani zostali Polacy, dla których Iran stał się ostatnim miejscem ich ziemskiej wędrówki. Odbył też szereg rozmów z osobami zaangażowanymi w utrzymywanie dialogu polsko irańskiego, dotarł wreszcie do ostatnich żyjących jeszcze świadków wydarzeń sprzed lat już niemal 80-u. Ukoronowaniem projektu stało się bez wątpienia pozyskanie kapitalnego źródła historycznego, nieznanego dotąd polskim historykom, relacji p. Heleny Stelmach, uchodźczyni, ewakuowanej jako dziecko z ZSRR w 1942 r., która do końca życia pozostała w Iranie. Spisane w języku farsi, po raz pierwszy przetłumaczone na język polski, są obficie cytowane w książce, choć jak sądzę powinny zostać opublikowane in extenso Z recenzji dr hab. Paweł Stachowiak

Krytyki sposobu rządzenia w Polsce nie brakuje! Mało kto podajejednakreceptę na sprawniejsze, lepsze i skuteczne funkcjonowanie polskiego systemu polityczno-decyzyjnego. Profesor Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie PUNO w Londynie, Mirosław Matyja w swojej najnowszej publikacji «nazywa rzeczy po imieniu», podając konkretne przykłady nieudolności funkcjonowania państwa polskiego. Autor przedstawia jednocześnie pragmatyczne sposoby zdrowienia chorego systemu politycznego w Polsce, a to dzięki wprowadzeniu wybranych instrumentów demokracji oddolnej na wzór szwajcarski: referendum, inicjatywy obywatelskiej i weta obywatelskiego.

Spis treści: Wstęp /7 Wprowadzenie (A. Leśniewski) /9 I. Trzemeszno i jego mieszkańcy w obliczu zrywu niepodległościowego (A. Leśniewski) /17 1. Sytuacja Trzemeszna na początku XX wieku /19 2. Organizacja życia w mieście w latach 1914-1918 /39 3. Trzemeszno w dobie zrywu niepodległościowego /49 II. Szlak bojowy trzemeszeńskich powstańców (D. Leśniewski) /77 1. Kompania trzemeszeńska podczas marszu na Inowrocław /79 2. Udział kompanii trzemeszeńskiej w walkach na froncie północnym powstania /109 III. Wzory osobowe dobry powstania (K. Jabłoński, A. Leśniewski) /131 1. Ksiądz proboszcz Marceli Kowalski - patriota i orator (K. Jabłoński) /133 2. Władysław Wlekliński - dowódca ochotniczej kompanii trzemeszeńskiej (K. Jabłoński) /155 3. Edmund Sędzierski - komendant miasta doby powstania (A. Leśniewski) /171 4. Ochotnicy kompanii trzemeszeńskiej i bohaterscy mieszkańcy dobry powstania (A. Leśniewski) /183 IV. Pamięć pokoleniowa w stuletniej perspektywie lokalnej (P. Pietraszak, A. Leśniewski) /277 1. Mauzoleum Powstańców Wielkopolskich pierwszym wyrazem pamięci (P. Pietraszak) /279 2. Powstanie wielkopolskie w pamięci jego uczestników (A. Leśniewski) /305 3. Powstanie wielkopolskie w pamięci potomnych (P. Pietraszak) /325 4. Współczesne formy zachowania i popularyzowania dziedzictwa w Trzemesznie (P. Pietraszak) /351 Bibliografia /373 Spis ilustracji /389 Indeks nazwisk /395

Album ze zdjęciami przedwojennego, poznańskiego fotografa Kazimierza Gregera, nazywanego często „fotografem powstania” . Zdjęcia Gregera z niezwykłymi ujęciami, dokumentują najważniejsze wydarzenia 1919 roku już w wolnym Poznaniu, oswobodzonym przez powstańców. Świetne są opisy zdjęć, dzięki którym uwiecznione osoby przestają być anonimowe. Obecna publikacja jest dodrukiem wydania sprzed 10 laty ale ze zmianami . Tekst został uzupełniony o historię przebiegu samego powstania, doskonale obrazowując rozmach zrywu. Dowiemy się również jakim fotografem był Kazimierz Greger i jakie były jego losy. Dlaczego człowiek, który urodził się w Inowrocławiu, pracował w Poznaniu, ostatecznie spoczął na warszawskich starych Powązkach.

Spis treści: Wstęp /5 Ignacy Adamczewski - Jak oswobodzono Jarocin /9 Józef Bartkowiak - Wspomnienia powstańca z roku 1918/19 /15 Euzebiusz Basiński - Garść uwag o Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919 w Jarocinie /21 Jan Bendlewicz - Historia powstania pierwszego wojskowego oddziału polskiego pod zaborem pruskim 31 Franciszek Błaszczyk - Relacja z Powstania Wielkopolskiego /61 Ignacy Błaszczyk - Wspomnienia z Powstania Wielkopolskiego 18/19 /65 Józef Borecki - Jak przygotowywano powstanie w Jarocinie /73 Jan Dymny - Moje wspomnienia z Powstania Wielkopolskiego /87 Stanisław Frajer - Z pamiętnika powstańca Stanisława Frajera /105 Marceli Hildebrabdt - Z pamiętnika Historii Powstania 1918/19 r. w Jarocinie /109 Michał Hybiak - Echa berlińskiej rewolucji w Jarocinie /121 Stanisław Jasielski - Z moich wspomnień /125 Franciszek Kaczmarek - Moje wspomnienia /133 Jan Klarzyński - I batalion jarocińskiego pułku nad Nakłem, Mroczą i Ślesinem /139 Jan Klimek - Mój udział w Powstaniu Wielkopolskim w oddziałach jarocińskich /151 Hipolit Kończak - Zajęcie Nakła - Grzmią pod Mroczą armaty - Dwudniowa walka pod Ślesinem /161 Stanisław Krystofiak - Atak na Rawicz / Stanisław Krystofiak - Epizod walk pod Szubinem / Tomasz Kurzawski - Moje wspomnienia z Powstania Wielkopolskiego / Jan Maćkowiak - Fragment z powstania / Aleksander Majchrzak - Relacja uczestnika powstania 1918/19 Zbigniew Ostroróg-Gorzeński - Powstanie w Jarocinie 1918 r. / Czesław Pawłowski - Relacja z Powstania Wielkopolskiego Antoni Pawuła - Mój udział w Powstaniu Wielkopolskim / Czesław Purol - Moje wojowanie / Wojciech Rabczewski - Moje wspomnienia z Powstania Wielkopolskiego / Wincenty Rasiński - Życiorys - opis z historii powstania / Romuald Świtalski - Relacja z udziału w walkach o uwolnienie Jarocina spod władzy niemieckich zaborców / Michał Walczak - Moje wspomnienia z Powstania Wielkopolskiego / Kazimierz Zeidler - Wspomnienia z 1918/19 z okresu Powstania Wielkopolskiego / Bibliografia / Indeks nazw miejscowości / Indeks osobowy /

Reprint oryginału z 1886 r, opisujący szczegółowo powstanie stylów średniowiecznych- gotyckiego i romańskiego. Dzieło bogato ilustrowane własnoręcznie przez autora wieloma elementami architektonicznymi, planami zabudowań i rysami architektonicznymi z podziałem na poszczególne style. Autor analizuje rozwój sztuki średniowiecznej w poszczególnych krajach europejskich i ukazuje różnice w stylu budowania oraz zdobień. Dodatkowo zawarł zbiór tablic z poszczególnymi detalami architektonicznymi, również z podziałem na style oraz budowle charakterystyczne dla tych okresów. Książka wraz z tablicami pięknie kaligrafowana przez samego autora. Jan Karol Sas-Zubrzycki (Jan Zubrzycki h. Sas, ur. 25 czerwca 1860 w Tłustem, zm. 4 sierpnia 1935 we Lwowie) - polski architekt, teoretyk architektury, konserwator sztuki.

Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – niepodległą Polskę.

Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939; to unikatowe wydawnictwo przedstawiające najciekawsze przykłady uzbrojenia Wojska Polskiego w kampanii 1939 roku. Po raz pierwszy zebraliśmy w jednej serii szczegółowy opis polskiego oręża, którym polscy żołnierze w 1939 roku próbowali wykonać niewykonalny wówczas rozkaz - obronę Ojczyzny. Zapraszamy do poznania historii uzbrojenia Wojska Polskiego z 1939 roku oraz osiągnięć polskiej myśli technicznej dwudziestolecia międzywojennego, z których do dziś dumne są następne pokolenia Polaków.

Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939” to unikatowe wydawnictwo przedstawiające najciekawsze przykłady uzbrojenia Wojska Polskiego w kampanii 1939 roku. Po raz pierwszy zebraliśmy w jednej serii szczegółowy opis polskiego oręża, którym polscy żołnierze w 1939 roku próbowali wykonać niewykonalny wówczas rozkaz – obronę Ojczyzny. Zapraszamy do poznania historii uzbrojenia Wojska Polskiego z 1939 roku oraz osiągnięć polskiej myśli technicznej dwudziestolecia międzywojennego, z których do dziś dumne są następne pokolenia Polaków.

Sobiesław Szybkowski zajął się rodziną Kościeleckich herbu Ogon, linią ze Skępego, wywodzącą się z ziemi dobrzyńskiej, ale związaną później — w XV i XVI w. — poprzez posiadane dobra i sprawowane urzędy także z Kujawami, Prusami Królewskimi, poznańską częścią Wielkopolski, a chwilowo nawet z Rusią Koronną (ziemia przemyska). Wybrany temat niewątpliwie jest kontynuacją wcześniejszych badań Autora dotyczących późnośredniowiecznego rycerstwa Kujaw i ziemi dobrzyńskiej, na którym to polu ma bardzo duże osiągnięcia. Największą wartością książki są przede wszystkim liczne nowe ustalenia poczynione na podstawie ogromnego materiału źródłowego, które znacznie poszerzają (a zarazem porządkują) naszą wiedzę nie tylko o rodzinie Kościeleckich herbu Ogon, a także ogólnie o społeczeństwie polskim późnego średniowiecza, wprowadzając nowe informacje o dziejach Polski XIV—XV w., w tym zwłaszcza o Kujawach i ziemi dobrzyńskiej; bez tych ustaleń trudno sobie wyobrazić dalsze szczegółowe badania w tym względzie. Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Sperki

Budowanie tożsamości społeczno-kulturowej w nowym miejscu osiedlenia wiązało się z adaptacją do odmiennych i nieznanych warunków cywilizacyjnych oraz geograficzno-topograficznych. W pamięci przesiedlonych pozostał jednakże utrwalony obraz „byłej” małej ojczyzny, mniej czy bardziej skutecznie przekazywany kolejnej generacji, urodzonej już w nowej ojczyźnie. Uwarunkowania geopolityczne przez kilka dziesięcioleci utrudniały lub wręcz uniemożliwiały publiczne okazywanie zainteresowania utraconą „za Bugiem” małą ojczyzną. Po przełomowej „jesieni ludów” stały się możliwe nie tylko wyjazdy i odwiedziny dawnych, przedwojennych krain dzieciństwa, ale również „odblokowywanie” pamięci i jej pełniejsze przywracanie. Jedną z form tego zjawiska jest również udział w organizowanych na uczelni sympozjach i konferencjach historycznych, których tematem często staje się miniony świat dawnych ojczyzn w oglądzie naukowym. Temu też służyła konferencja zorganizowana przez Wydział Historyczny Uniwersytetu Gdańskiego przy współpracy Pomorskiego Oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. Jej zakres chronologiczny obejmował czas od panowania w Rzeczypospolitej króla Stefana Batorego po współczesność polskiej społeczności na Litwie. Zakres problemowy publikowanych tekstów oddaje zainteresowania badawcze ich autorów pochodzących z różnych ośrodków krajowych oraz z zagranicy.

Paris et les artistes polonais 1945-1989 / Paris and the Polish artists 1945-1989 is a volume dedicated to Polish-French artistic relations after the Second World War, in times dominated politically by communist ideology and defined by Poland’s place within the camp of the countries of ‘people’s democracy’. Since the 1950s, the Polish authorities, discreetly opposed to the political and cultural ideology of Soviet socialist realism, generally rejected in 1955 by artistic circles, promoted modernity based on a model of art-shaped in France – a country that supported Poland politically (with the involvement of the French president Charles de Gaulle) and where the Left held a strong position, with ties to the Communist Party of France. The pro-French policy of Poland (in terms of culture, too) also resulted from the desire to marginalize London as the seat of the Polish government in exile.

Spis treści: Wstęp I Europa Północna, Środkowa i Wschodnia na przełomie tysiącleci II Ruś i Polska III Stosunki polsko-ruskie do roku 1015 IV Wojna domowa na Rusi (1015-1017) V Rok 1017. „Wojna o gród” VI Żołnierze i taktyka armii Bolesława VII Żołnierze i taktyka wojsk Jarosława VIII Wyprawa kijowska IX Pokłosie (1018-1040?) Zakończenie Aneks Bibliografia Spis map i schematów O książce: Niemal dokładnie tysiąc lat temu doszło na terenie wschodniej części naszego kontynentu do pewnego wydarzenia, jakich w tych niestabilnych i burzliwych czasach było wiele. Oddziały młodego, niedawno zorganizowanego, ale agresywnego państwa pokonały wojska swojego sąsiada, osadzając na stolcu w jego stolicy przyjaznego sobie władcę. Epizod ten nie spowodował trwałych reperkusji ani przetasowań politycznych, zaangażował jednak siły, środki oraz przykuł uwagę znacznej części ówczesnej Europy. Dla zwycięskiego państwa wyprawa ta była ostatnim podzwonnym zasłużonej, choć niekiedy przesadnej chwały, wchodząc na trwale do narodowej tradycji. Dla pokonanego była przejściowym, choć bolesnym epizodem, częściej przemilczanym niż rozgłaszanym, a jeśli już, to jedynie w charakterze jednego z pierwszych punktów na długiej liście zarzutów. Mowa tu oczywiście o wyprawie kijowskiej Bolesława Chrobrego z 1018 roku, wyjątkowo dobrze jak na epokę opisanej źródłowo, a jednak z wielu przyczyn, często niezwiązanych z naukami historycznymi lub wojskowymi, nieznajdującej dotychczas uznania jako wydarzenie warte opisana w osobnej monografii... O autorze: Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017 oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

Książka niniejsza zawiera 22 sylwetki ofiar zbrodni katyńskiej. Są tu reprezentowane oprócz oficerów wojska, przedstawiciele policji i innych służb, osoby różnych stopni i zawodów, wielu wyznań i światopoglądów, pochodzące z różnych regionów Rzeczypospolitej.

Książka prezentuje wyniki ogólnopolskich badań sondażowych dotyczących równości płci i jakości życia przeprowadzonych w ramach projektu „Równość płci a jakość życia. Rola równości płci w rozwoju w Europie na przykładzie Polski i Norwegii” (GEQ), realizowanego w latach 2013–2016 przez polsko-norweskie konsorcjum naukowe pod kierownictwem prof. dr hab. Krystyny Slany. Autorki i Autorzy podejmują dyskusję na temat relacji między równością płci i jakością życia, przyglądając się czynnikom warunkującym dobrostan, zdrowie czy zadowolenie z życia kobiet i mężczyzn w polskim społeczeństwie. Zebrane teksty dostarczają pogłębionych analiz występujących nierówności między kobietami a mężczyznami w różnych obszarach życia – w sferze życia rodzinnego, na rynku pracy, w zakresie aktywności obywatelskiej, występowania przemocy czy w powiązaniu ze zdrowiem. „Książka stanowi bogate kompendium wiedzy teoretycznej i praktycznej na temat równości ze względu na płeć oraz jej wpływu na jakość życia jednostek (kobiet i mężczyzn), a także całego społeczeństwa. Unikatowy charakter tej publikacji polega na wykorzystaniu w analizie nie tylko dorobku teoretycznego, lecz również wyników szeroko zakrojonych badań ilościowych i jakościowych. Podjęta problematyka ma prekursorski na gruncie nauk społecznych w Polsce charakter – powstało dzieło, w którym naukowo dowodzi się, że równość przynosi konkretne korzyści społeczne: wpływa na jakość życia kobiet i mężczyzn, w tym ich zdrowie, oraz przyczynia się do rozwoju społecznego. Zaletą książki jest to, że koncentruje uwagę nie tylko na kobietach i przejawach ich dyskryminacji na rynku pracy, w rodzinie i społeczeństwie, ale też na wzajemnych relacjach kobiet i mężczyzn oraz relacjach sfery zawodowej i prywatnej”. Z recenzji prof. Ewy Lisowskiej Dr Ewa Krzaklewska – redaktorka tomu, adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Produkcja przestrzeni żydowskiej w dawnej i współczesnej Polsce to opowieść o polskiej przestrzeni miejskiej – o wysiłkach na rzecz ukształtowania i modernizacji tej przestrzeni oraz o miejscu, jakie na skutek tych wysiłków przeznaczono mieszkającym w Polsce Żydom. Książka jest opowieścią o polskim antysemityzmie oraz o tym, w jaki sposób antysemityzm i etniczne wykluczenie stały się czynnikami kształtującymi polską przestrzeń publiczną. Jej autor podejmuje kwestię miejskiej i społecznej nowoczesności w przyjętej w Polsce odmianie: nowoczesności, z której usunięto postulaty emancypacji i podmiotowości, a zastąpiono je paradygmatem militarno-kościelnym i zależnością od cierpienia – i własnego, i zadawanego innym. Opisuje i analizuje zdarzenia z historii polskiej urbanistyki i historii Żydów, które zadecydowały o kształcie miejsca mniejszości w obrębie przestrzeni topograficznej, kulturowej i symbolicznej. "Książka jest głosem w dyskusji na temat miejsca Żydów w polskiej rzeczywistości, którego ilustracją, wskaźnikiem czy aspektem jest kształt konkretnych przestrzeni zajmowanych przez Żydów w Warszawie i Krakowie. Głos ten jest bardzo ważny, a recenzowana praca, choć ma swoje słabości, jest książką wybitną tak pod względem zaprezentowanej w niej wiedzy i śmiałości myślenia autora, jak i biorąc pod uwagę znakomitą formę. (...) Autor w przekonujący sposób dowodzi, że polska wersja modernizacji była antysemicka, antyoświeceniowa i w dużej mierze religijna, antysemityzm zaś stanowił wspólny mianownik modernizacji, katolicyzmu i polskości". [z recenzji prof. Sławomira Kapralskiego] "Książka Konrada Matyjaszka jest znakomitym i oryginalnym studium struktury, którą autor nazywa przestrzenią żydowską w miastach polskich. Chodzi o tereny miejskie lub podmiejskie zamieszkałe przez ludność żydowską i rozumiane w wymiarze społecznym jako podległe relacjom siły i podporządkowania. Matyjaszek zaczyna analizę od średniowiecznego Krakowa, a kończy na placu Grzybowskim w Warszawie, a więc od przestrzeni żydowskiej do produkcji przestrzeni pożydowskiej. Analizuje zjawisko niestabilności tej przestrzeni w wymiarze urbanistycznym, kulturowym, historycznym i politycznym. Napisana z pasją, jest to książka zaskakująca i konieczna". [prof. Irena Grudzińska-Gross] Konrad Matyjaszek – architekt, kulturoznawca, doktor nauk humanistycznych, pracuje w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. Współredaguje rocznik Studia Litteraria et Historica. Zajmuje się badaniami architektury i przestrzeni miejskich w kontekście ich roli wobec tożsamości zbiorowych, badaniami nad antysemityzmem, oraz analizą polskich i środkowoeuropejskich dyskursów miejskiej nowoczesności i modernizacji.

Treść pracy jest dobrze osadzona w realiach przeprowadzonych badań, oparta na materiałach źródłowych i oryginalnych opracowaniach naukowych. Niektóre wnioski przeprowadzone przez Autora są konkretne i odważne, ale wiarygodne. Autor wyraźnie mówi o zagrożeniach związanych z banderyzmem, który jest ideologią antychrześcijańską i bałwochwalczą, odbiegającą od standardów cywilizacji europejskiej. Za tę profesjonalność i wiarygodność należy się Autorowi wielkie uznanie. Z recenzji ks. prof. Józefa Budniaka Autor dokonał w pracy analizy spojrzenia na unię brzeską z trzech różnych perspektyw […] Na przekór temu, co stara się wykazywać historiografia ukraińska […], prof. Osadczy wykazał, że jakkolwiek strona polska, kościelna i polityczna, nie była inicjatorem i konstruktorem unii — a jeśli nawet była, to jej udział nie był decydujący — jednakże dokonała pełnej adopcji unii. Oczywiście wiązała z nią swe cele eklezjalne, jak i polityczne, ale przede wszystkim była jej „przedmurzem”, do końca swego istnienia politycznego, a także i w czasie zaborów broniącym prawa unii do istnienia i wolności. Tym samym to Rzeczypospolita, tak często oskarżana o wrogość wobec unii, ponosiła wielorakie koszty bycia protektorką unii. Były to koszty przeciwstawiania się siłom zewnętrznym – głównie Moskwie, a potem Rosji oraz wewnętrznym: obozowi prawosławno-protestanckiemu wspieranemu z zewnątrz przez Moskwę (Rosję) i Prusy oraz kozakom, którzy byli wewnętrznymi wrogami unii numer jeden, a także masom chłopskim podburzanym przez wrogów unii podczas powstań i buntów, takich chociażby jak koliszczyzna czy ruch hajdamacki. Ogromną ceną krwi, jaką strona polska zapłaciła za wielowiekową opiekę nad unią, było ludobójstwo na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, w czym czynny udział miało wielu wiernych i duchownych unickich. Z recenzji ks. prof. Stanisława Nabywańca

Treść pracy jest dobrze osadzona w realiach przeprowadzonych badań, oparta na materiałach źródłowych i oryginalnych opracowaniach naukowych. Niektóre wnioski przeprowadzone przez Autora są konkretne i odważne, ale wiarygodne. Autor wyraźnie mówi o zagrożeniach związanych z banderyzmem, który jest ideologią antychrześcijańską i bałwochwalczą, odbiegającą od standardów cywilizacji europejskiej. Za tę profesjonalność i wiarygodność należy się Autorowi wielkie uznanie. Z recenzji ks. prof. Józefa Budniaka Autor dokonał w pracy analizy spojrzenia na unię brzeską z trzech różnych perspektyw […] Na przekór temu, co stara się wykazywać historiografia ukraińska […], prof. Osadczy wykazał, że jakkolwiek strona polska, kościelna i polityczna, nie była inicjatorem i konstruktorem unii — a jeśli nawet była, to jej udział nie był decydujący — jednakże dokonała pełnej adopcji unii. Oczywiście wiązała z nią swe cele eklezjalne, jak i polityczne, ale przede wszystkim była jej „przedmurzem”, do końca swego istnienia politycznego, a także i w czasie zaborów broniącym prawa unii do istnienia i wolności. Tym samym to Rzeczypospolita, tak często oskarżana o wrogość wobec unii, ponosiła wielorakie koszty bycia protektorką unii. Były to koszty przeciwstawiania się siłom zewnętrznym – głównie Moskwie, a potem Rosji oraz wewnętrznym: obozowi prawosławno-protestanckiemu wspieranemu z zewnątrz przez Moskwę (Rosję) i Prusy oraz kozakom, którzy byli wewnętrznymi wrogami unii numer jeden, a także masom chłopskim podburzanym przez wrogów unii podczas powstań i buntów, takich chociażby jak koliszczyzna czy ruch hajdamacki. Ogromną ceną krwi, jaką strona polska zapłaciła za wielowiekową opiekę nad unią, było ludobójstwo na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, w czym czynny udział miało wielu wiernych i duchownych unickich. Z recenzji ks. prof. Stanisława Nabywańca

Ta książka to wybór najciekawszych, najbardziej wzruszających, niezwykłych i zaskakujących wydarzeń, których świadkiem był jej autor – Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w szpitalach w Zamościu, w Szczebrzeszynie i w Biłgoraju. Jako człowiek lubiący ludzi i umiejący ich słuchać miał okazję poznać wiele niesamowitych opowieści, a teraz przekazuje je ze swadą, posługując się barwnym i plastycznym językiem. Świetnie ukazuje to przytoczony przez autora fragment zdarzenia usłyszany od męża jednej z pacjentek: „Och ten biedny cycek… Ten cycek… No już mówię. Teraz jest taki czerwony, spiczasty i większy niż ten drugi. I skóra na nim naciągnięta, jakby miała pęknąć pod naporem tego tłuszczyku, co siedzi w środku. A brodawka, wie pan, ta na końcu, jest taka pogrubiała, ciemniejsza niż ta druga i… nie można jej dotknąć, bo okropnie boli… Taka poparzona… Ona te cycki zawsze miała jak wyrzeźbione… Są jak duże grejpfruty, idealnie okrągłe, ze skórą bez jednej skazy… I tak jędrne, że jak się puknęło w nie z jednej strony palcem, to wyraźnie było widać jak fala – niczym na wodzie – przepływa sprężyście na drugą stronę cycka. (…) Co? Żeby co? Aha! No dobrze, będę mówił «pierś». Więc ten pierś… (…) Wybuch, jaki nastąpił w kuchni, wywalił w powietrze całą zawartość rondelka! Ja nie wiedziałem, co się dzieje! Słychać było brzęk szkła, łoskot garnków na podłodze, cała kuchnia wypełniła się parą, coś się sypało, moje papiery fruwały w powietrzu, fruwały też przyprawy z półek i sztućce, Terenia piszczała, po kuchni latały kawałki ugotowanego mięsa… I marchewka!!! (…) Widziałem tylko, że żona ma na sukience – tak gdzieś jak prawy cy… pierś – pełno marchewki z selerem pokrojonych w paseczki, niewielkie ilości włókien mięsnych i jest oblana gorącym, tłustym wywarem z garnka”.

Bilder aus meiner Knabenzeit [Obrazki z moich lat chłopięcych] wydane w 1872 roku to zbiór esejów autobiograficznych, w których Ludwig Kalisch ukazuje różne aspekty życia gminy żydowskiej w Lesznie – w owym czasie największej gminy żydowskiej w Wielkopolsce. Autor szczegółowo opisuje zwłaszcza żydowską edukację religijną, życie rodzinne i gospodarcze, ale również trendy emancypacyjne i akulturacyjne. Bilder… to jedno z najciekawszych świadectw tożsamościowych i politycznych przeobrażeń społeczności żydowskiej Wielkopolski w pierwszej połowie XIX wieku. Prezentowany tekst pamiętnika Ludwiga Kalischa stanowi ciekawe źródło pozwalające wniknąć w kilka niezwykle interesujących dla współczesnych badań historycznych aspektów przeszłości. Po pierwsze z pewnością będzie interesujący dla badań lokalnych – południowej Wielkopolski oraz Leszna – sposobu kształcenia i przygotowania do narzucanych ówczesnym Żydom ról społecznych. Stanowi także ciekawą informację o żydowskim systemie edukacyjnym w ogóle oraz przyczynek do badań nad kulturą. Dodatkowo stanowi przykład niejakiej „globalizacji”, swoistego „kosmopolityzmu” ujednolicającego rozproszone grupy żydowskie pod różnymi względami. Wstęp został napisany niezwykle ciekawym językiem, w sposób lekki, interesujący, a jednocześnie w pełni profesjonalny. Sięgnięto w nim zarówno do starszej jak i najnowszej literatury. Świetnie się go czyta i - co najważniejsze - jest on zwyczajnie wciągający. Podobnie ma się rzecz z samym tekstem pamiętnika, choć niekiedy wydaje się, że aparat objaśniający wręcz „ubezwłasnowolnia” czytelnika swoją szczegółowością, jak gdyby zakładając brak u niego jakiejkolwiek wiedzy ogólnej. Prezentowana publikacja składa się z dwóch części. Obszernego wstępu (56 stron) zawierającego wszystkie informacje niezbędne dla zrozumienia zasadniczego tekstu pamiętnika oraz wspomnianego tekstu pamiętnika, przetłumaczonego z pierwodruku. Niestety do tej pory nie natrafiono na zachowane rękopisy ani samego pamiętnika, ani innych prac L. Kalischa. Wstęp został podzielony na dziewięć podrozdziałów, z których trzy pierwsze (Dzieciństwo i młodość, W Moguncji oraz Na emigracji) stanowią próbę nakreślenia biografii autora pamiętnika. Kolejne trzy podrozdziały omawiają sam pamiętnik oraz próbują umiejscowić go wśród innych dokonań memuarystyki żydowsko-niemieckiej początkowych dziesięcioleci XIX w. Ostanie zaś trzy fragmenty „Wstępu” (Styl i gatunek, Nota edytorska i Bibliografia) przynoszą informacje na temat zasad samej edycji oraz materiałów niezbędnych do jej prawidłowego przygotowania. Treść pamiętnika podzielono, zgodnie z pierwotnym tekstem Ludwiga Kalischa, na jedenaście części (Mój pradziadek, Szkoła, Synagoga, Demonologia, Historia Golema, Odrodzenie, Różne osobistości, Kobiety, Zwyczaje i obchody, Przechadzka, Zakończenie). Całość zaopatrzona została w przypisy, głównie odnoszące się do słabiej znanych elementów kultury, religii i życia codziennego Żydów.