Angielskojęzyczna wersja monografii Polska polityka bezpieczeństwa 1989-2000. Polska polityka bezpieczeństwa lat 90. okazała się sukcesem. Tego nie mogą zakwestionować nawet najzagorzalsi jej krytycy. Udało się nam przed końcem wieku wejść do Sojuszu Atlantyckiego. Doprowadziliśmy do zmiany sytuacji geostrategicznej Polski poprzez przebudowę naszych stosunków z sąsiadami oraz "reorganizację" naszego bezpośredniego otoczenia - Europy Środkowej i Wschodniej. Stało się tak dzięki pełnej determinacji i profesjonalnie realizowanej strategii bezpieczeństwa, choć jeszcze nie tak dawno z bólem i nie bez racji poeta pisał o Polsce właśnie jako o kraju, w którym "cud jest strategią, a pieśń komendą".

Barwna opowieść o życiu córki Papcia Chmiela. Jakim ojcem jest Henryk Chmielewski i dlaczego „słodka blondynka” wyemigrowała za wielką wodę? Czy na kalifornijskich wzgórzach odnalazła szczęście, którego szukała? O szarych latach PRL, o dzieciństwie u boku idola i kosmicznych latach małżeństwa z pracownikiem NASA opowiada Monique Chmielewska-Lehman – światowej sławy artystka i jedna z bohaterek programu TVN „Żony Hollywood”. „Wątek sławy” to książka pełna wzruszeń, gorzkich wspomnień, okraszonych dużą dawką humoru i przeplatających się losów Chmielewskich tkanych komiksową nicią. To niezwykła historia życia dziewczyny z Polski, która znalazła sławę i szczęście za oceanem. Klaudia Frant-Rakuś – absolwentka Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, doświadczony wydawca i redaktor, debiutująca pisarka, kolekcjonerka wspomnień z włoskich wojaży. Książka „Wątek sławy” powstała na podstawie wielogodzinnych rozmów („Z dnia na dzień Monika odkrywała przede mną kolejne tajemnice swojego życia przepełnionego miłością do sztuki i ludzi, z energią, uśmiechem i pogodą ducha”), setek listów, dokumentów i zdjęć.

W kalendarium zaprezentowano najważniejsze wydarzenia historyczne i postaci biorące udział w walkach o odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 roku. Specjalne dobrane przez autora wzruszające fragmenty wspomnień i pamiętników uczestników tych wydarzeń oraz archiwalne zdjęcia i artykuły z prasy doskonale oddają atmosferę tamtych dni, a także pozwalają prześledzić szlak bojowy każdej z trzech brygad Legionów Polskich.

Spis treści: Przedmowa /V Wstęp /XI Część I I. Środki służące do zachowania włosów /1 II. O zachowaniu zębów /22 III. O zachowaniu płci /39 IV. O kosmetykach /50 V. O perfumach /72 VI. Zwyczaje (Hizieniczne) czyli zwyczaje o zachowaniu zdrowia /81 VII. Lekarstwa nieprzewidziane na małe wypadki, szkodzące piękności /92 Część II. VIII. O czystości, która powinna towarzyszyć przy toalecie /137 IX i X. Sposób ubierania się na głowę, sznurowania, ubierania się i obuwania - przyjemnie /161 XI. O wyborze garnirowań, o kroju sukien do stroju, i do zwyczajnego ubrania /194 XII. Różnica między ubiorem panny a mężatki /198 XIII. Sposób przyzwoitego noszenia żałoby /201 XIV. O przyzwoitości ubioru i Kolorów /202 XV. Sztuka nabrania poruszeń i ułożenia przyzwoitego /212 Część III. XVI. Sposób robienia gorsetów /218

W drugiej części zbioru dokumentów dotyczących losów zesłańców postyczniowych na Syberii zaprezentowano trzy grupy materiałów. Pierwszą z nich stanowią fragmenty rosyjskich pamiętników, listów i publicystyki, w których wspomina się o polskich zesłańcach i ich relacjach z miejscową administracją i ludnością. Druga grupa dokumentów to fragmenty pamiętników Polaków, zesłanych na Sybir, a trzecią tworzą teksty powstałe w wyniku pierwszych badań, prowadzonych na terenach Rosji, poświęconych polskim zesłańcom i ich oddziaływaniu na środowisko, w którym musieli przebywać. Przy opracowywaniu publikowanych tekstów wykorzystano cały szereg materiałów: archiwalia, źródła drukowane, opracowania, zasoby internetowe. Dokumentacja dotycząca około 20 tysięcy Polaków zesłanych na Syberię za udział w powstaniu styczniowym jest ogromna. Dokumenty źródłowe odnoszące się do różnych aspektów życia zesłańców przechowywane są zarówno w archiwach centralnych w Moskwie i Sankt Petersburgu, jak i archiwach zachodniosyberyjskich w Omsku, Tobolsku i Tomsku. Oddając w ręce czytelników całe dwuczęściowe wydawnictwo, Autorzy są przekonani , że będzie ono przydatne nie tylko dla osób już zajmujących się losami polskich zesłańców postyczniowych na Syberii, ale zainspiruje też innych historyków – polskich i rosyjskich – do podjęcia nowych prac poświęconych tej problematyce. Sama lektura dokumentów przekonuje bowiem, jak wiele zostało zagadnień i wątków wymagających jeszcze zbadania.

Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów. Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów.

Punktem wyjścia jest analiza związków między poziomem rozwoju gospodarczych krajów OECD, w tym Polski, a zdobywaną i wykorzystywaną wiedzą oraz poziomem wykształcenia społeczeństwa. Dalej rozważany jest dystans dzielący Polskę od krajów Unii Europejskiej oraz korzenie zacofania naszego kraju. W ostatnim rozdziale prezentowany jest scenariusz rozwoju gospodarki do roku 2040 wraz z analizą szans i zagrożeń.

Opowieść o Marii Pajzderskiej, jej dzieciństwie i dorastaniu w wolnej, międzywojennej Polsce. Jej marzeniach i planach zniszczonych przez wojnę i niemiecką okupację. O czasach, w których codziennością był ból, strach i śmierć.

Zbiór unikalnych zdjęć i dokumentów Warszawy z 1939 r., dotychczas niepublikowanych. Ich zawartość ukazuje nikczemny plan totalnej zagłady stolicy i jej ludności, opracowany przez Niemców jeszcze przed wybuchem wojny. Unikatowy materiał, który rzuca nowe światło na dramatyczną historię Warszawy i jej mieszkańców.

Nie wiadomo już,czy śmiać się histerycznie (a może historycznie?),czy płakać z bezsilnego żalu,słuchając w mass mediach o tym,jak to my dopiero przystępujemy do ,,uczczenia setnej rocznicy odzyskania niepodległości'',która to rocznica,,przypada za rok''. Ze wstępu autora.

Czym jest „polskość”? Jak ją pojmować? Czym realizować? Gdzie się ją konserwuje – a gdzie systematycznie zabija? Trzecia publikacja z cyklu „Obudź się Polsko” pióra Stanisława Krajskiego. Tym razem, autor bierze na roboczy blat samą ideę polskości oraz bada, czy tradycyjny przepis jest zgodny z gotowym produktem. Wnioski mogą być niewesołe… a jednak, jak pisze Stanisław Krajski, mimo deficytu polskości w Polsce, wciąż możemy ją pomnażać i wprowadzać w życie. Wystarczy tylko dowiedzieć się, jak zacząć.

"Jedno z moich imion brzmi życie - rozmowy z tymi, którzy przetrwali piekło wojny" to seria wywiadów z polskimi weteranami II wojny światowej, przeprowadzona na przestrzeni kilku ostatnich lat. Wojna przynosi chaos, burzy rzeczywistość i rozdziela rodziny. Polacy w czasie II wojny światowej znaleźli się pod różnymi szerokościami geograficznymi i zaznali terroru totalitaryzmów. Dlatego oddaliśmy głos ludziom, którzy doświadczyli grozy tamtego czasu. Przeprowadziliśmy rozmowy z żołnierzami różnych formacji, walczących z niemieckim i sowieckim okupantem od 1 września 1939 roku do - wypadałoby napisać 8 maja 1945 roku, ale dla Polaków wojna tak naprawdę skończyła się wiele lat później.

Publikacja ta jest albumowym wydaniem zapisków generała Henryka Marii Krok-Paszkowskiego(1887-1969),spisanych w Londynie w latach 1945,1954-1963,a opracowanym i wzbogaconym przypisami przez jego wnuka-Janusza Masłowskiego...

W sierpniu 1942 roku przedstawiciele nowo powołanego do życia przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Franklina Delano Roosevelta Biura Służb Strategicznych (Office of Strategic Services – OSS) nawiązali kontakt z polskimi władzami w Londynie, w wyniku czego powstała Sekcja Polska przy OSS. Dwa lata później, w połowie 1944 roku, członkowie Sekcji Polskiej zaproponowali centrali OSS w Waszyngtonie ściślejszą współpracę, która miała polegać na oddelegowaniu przez Ministerstwo Spraw Wojskowych RP do Sekcji Polskiej OSS kilkudziesięciu niemieckojęzycznych żołnierzy armii polskiej. Głównym celem tej współpracy miała być szpiegowska penetracja zachodnich terenów Trzeciej Rzeszy w celu zbierania informacji strategicznych. Akcja ta otrzymała kryptonim „Project Eagle” i ostatecznie składała się z szesnastu dwuosobowych grup dywersyjnych. To właśnie historia polskich żołnierzy, członków tych grup, oraz ich raporty – spisywane „na gorąco”, w trakcie rozmów z agentami w kilka dni po przejęciu ich przez wojska amerykańskie – są tematem tej książki. Praca ta w dużej mierze oparta jest na odtajnionych niedawno materiałach archiwalnych OSS, które są przechowywane w Narodowym Archiwum Stanów Zjednoczonych (National Archives and Records Administration). John S. Micgiel urodził się w Stanach Zjednoczonych. Jest historykiem specjalizującym się w najnowszej historii Europy Środkowo-Wschodniej. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, gdzie uzyskał stopień doktora. Przez wiele lat był wykładowcą historii i stosunków międzynarodowych na Wydziale Spraw Międzynarodowych Uniwersytetu Columbia, gdzie m.in. pełnił funkcję dyrektora Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Od lat dziewięćdziesiątych związany ze Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego jako wykładowca i współpracownik. Za wybitne zasługi w rozwijaniu polsko-amerykańskiej współpracy naukowej dr Micgiel został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP.

Koncepcja i wybór zdjęć / Concept and selection Anna Maria Brzezińska, Katarzyna Puchalska Protesty i manifestacje na ulicach polskich miast, pierwsze po II wojnie światowej częściowo wolne wybory i zwycięstwo „Solidarności” – rok 1989 był przełomowy w historii Polski. Jak zapisał się na zdjęciach fotoreporterek i fotoreporterów pracujących w tamtym czasie? Ten niezwykły rok miał niezwykłych kronikarzy – fotoreporterów i fotoreporterki, których prace doskonale oddają atmosferę i zmiany zachodzące w kraju. Na wystawie i w katalogu prezentujemy wybór zdjęć prasowych dokumentujących najważniejsze wydarzenia roku 1989, jej uczestników i świadków oraz życie codziennie Polaków w tym czasie. Zobaczymy zdjęcia m.in. Jarosława Stachowicza, Krzysztofa Millera, Jacka Domińskiego, Czarka Sokołowskiego, Erazma Ciołka, Chrisa Niedenthala, Macieja Goliszewskiego, Macieja Macierzyńskiego, Anny Beaty Bohdziewicz. Uzupełnieniem jest kalendarium roku 1989 opracowane przez dr. Bartosza Kaliskiego. Publikacja dwujęzyczna, polsko-angielska

„W kręgu Stanisława Ossowskiego” to projekt naukowy realizowany przez Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jego celami są: dokumentacja dorobku Ossowskiego i jego środowiska, badania nad twórczością i znaczeniem tego kręgu oraz publikacja niedrukowanych pism uczonego. Tom pierwszy Dzienników jest drugą książką powstałą w ramach projektu. Dzienniki Stanisława Ossowskiego, wydawane ponad pół wieku po jego śmierci, obejmują niemal całe życie autora, wplecione w historię Polski. Pisane były, z przerwami, od 1905 do 1963 roku. Są zbiorem zapisków z życia codziennego, wojen i podróży, obserwacji środowiskowych, notatek z lektur i przemyśleń; łączy je uważność i refleksyjność. Stanowią materiał do biografii intelektualnej Ossowskiego i źródło do historii życia umysłowego w Polsce. Bogaty aparat naukowy ułatwia zrozumienie zapisków i umieszcza je w kontekście ludzi, miejsc i czasów. Tom II obejmie lata 1939–1949, a tom III – 1949–1963.

„4 listopada 1794 roku, gdy mroki nocy spowiły jeszcze Pragę, o godzinie 5 lawina ognia zalała polskie okopy, a następnie Rosjanie ruszyli do szturmu. Najbardziej zażarte walki trwały na szczycie trójkąta umocnień w Zwierzyńcu, którego bronił przez 4 godziny generał Jakub Jasiński. Osamotniony, po wycofaniu się wojsk dowodzonych przez generała Zajączka, walczył do ostatka – tocząc bój ręczny, straszny i krwawy, aż padł pod ciosami przeważającej ilości bagnetów wroga. […] Suworow srodze rozgniewany dużymi stratami, jakie poniósł, krzyknął: „Diti pohulajte sobi!”. Wtedy zmasowane wojsko rosyjskie, wdarłszy się do wnętrza okopów, rzuciło się w barbarzyński sposób na spokojną ludność praską i – gwałcąc niewiasty – wymordowało w okropny sposób 7 tysięcy bezbronnych mieszkańców, bez różnicy płci i wieku. Wbrew wszelkim prawom cywilizacji mordowane dziko przez rozbestwione żołdactwo niewinne ofiary wiły się na bagnetach i pikach wśród scen rozdzierających serca. Wnet też martwe trupy męczenników pokryły szare zgliszcza i popioły podpalonej na czterech rogach Pragi”. Jerzy Wypych – miłośnik dziejów narodu polskiego. Jeszcze jako robotnik w roku 1972 wygrał w teleturnieju Wielka gra pierwszą nagrodę z dziedziny Historia Polski. W roku 1980 ukończył zaocznie studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W tym samym roku rozpoczął działalność społeczną jako członek komisji zakładowej do Związku Zawodowego Solidarność, a następnie w stanie wojennym – w konspiracji przewodniczył tymczasowej komisji zakładowej Rawaru. Za powyższą działalność został w roku 2005 uhonorowany srebrnym medalem z dedykacją: „Za pracę i poświęcenie w działalności związkowej i niezłomną postawę Polaka”.

Prezentowana praca poświęcona jest działalności dwóch ważnych instytucji naukowych funkcjonujących w Wilnie w okresie międzywojennym. Autorka starała się dotrzeć do wszelkich zespołów archiwalnych, odnośnie do których podejrzewała, że mogą zawierać informacje dotyczące podjętego tematu. […] Wyjątkowo cenne są ustalenia związane z działalnością wydawniczą Instytutu Naukowo-Badawczego w Wilnie, autorka bowiem nie tylko omówiła zawartość artykułów i rozpraw zamieszczanych w odrębnych wydawnictwach, lecz także poddała analizie wszystkie samodzielne publikacje książkowe pracowników naukowych związanych z Instytutem. […] Książka Henryki Ilgiewicz z jednej strony uzupełnia lukę w historiografii dotyczącą dziejów polskiego życia naukowego w międzywojennym Wilnie, z drugiej zaś może inspirować badaczy do podejmowania wątków biograficznych osób związanych z tytułowymi instytucjami. z recenzji prof. dr. hab. Wiesława Cabana Henryka Ilgiewicz – polska historyk urodzona i mieszkająca na Litwie, stopień doktora i doktora habilitowanego otrzymała w Instytucie Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie pracuje w Instytucie Badań Kultury Litwy w Wilnie na stanowisku starszego pracownika naukowego. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy i Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Główne kierunki prowadzonych przez nią badań to wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe oraz ochrona dziedzictwa narodowego w Wilnie XIX–XX wieku, a także dzieje Polaków na Litwie. Jest autorką m.in.: Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku (Toruń 2005); Societates Academicae Vilnenses: Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Wilnie (1907–1939) i jego poprzednicy (Warszawa 2008) i Biblioteka Państwowa im. Eustachego i Emilii Wróblewskich w Wilnie (1912–1939) oraz towarzystwa ją popierające (Toruń 2015).

Rok 1918 i poprzedzające go doświadczenie Wielkiej Wojny w polskiej pamięci kulturowej to temat badawczy, który – z jednej strony – ma bogatą literaturę przedmiotu, z drugiej zasługuje na dalsze, liczne analizy i rozpoznania. Zważywszy na obszerny, niezbadany do końca materiał literacki i dokumentacyjny, dotyczący tej problematyki, wiele jest jeszcze zjawisk zasługujących na przypomnienie i twórcze rozpoznania. Publikacja próbuje w pewnym stopniu wypełnić istniejące luki badawcze, stając się kolejną ważną pozycją w bibliografii o niepodległościowych narracjach. Wypowiadają się tu wprawdzie najwybitniejsi dzisiaj znawcy literatury dwudziestowiecznej, reprezentujący odmienne na nią poglądy, ale – co ważniejsze – podejmują oni dotąd niezauważone, albo obecne peryferyjnie tematy. Autorzy chcą zmierzyć się z czymś niebywale istotnym dla polskiej pamięci kulturowej, to znaczy z tym, co rozbija dawną substancję i próbuje stworzyć nową, mając także świadomość, że radość z nowego zawsze niesie smutek zagłady starego porządku świata. Z tomu wyziera rok 1918 i jego okolice będące „zbiorem – zauważa Hanna Gosk – sprzecznych historii”, zderzanych ze sobą i piętrujących się wersji patriotycznych i odkłamujących, żołnierskich i społecznikowskich wizji czynu wojennego i początków państwa, relacji o głęboko szarpiącej ład mito-społeczny przemianie obyczajów, rozsypywania się ziemiańsko-chłopskich etosów na rzecz wielkomiejskości – splotów demoralizacji i emancypacji.

"Każdego dnia Niebo, wsłuchawszy się w ludzkie prośby i modlitwy, może wkroczyć w nasze życie i cudownie je odmienić. Nasi polscy błogosławieni i święci, których tak wielu wydała Polska na przestrzeni wieków, z miłością przychodzą ku nam wchodząc w naszą codzienność, nasze troski i nieszczęścia, niosąc ludziom tę niebiańską, cudowną pomoc i ukojenie. Udowadnia to autorka, Elżbieta Ruman, która przemierza Polskę i dokumentuje owe fakty. Bohaterowie opisanych w książce historii opowiedzą nam o - nieraz bardzo zdumiewających, ale jak najbardziej cudownych i udokumentowanych - ingerencjach Nieba w swoim życiu. Zaświadczą nam o tym na przykład mieszkańcy niewielkiej Lipnicy, skąd wywodził się św. Szymon, nasz XV-wieczny święty, zaświadczy rodzina państwa Gawlików z Wilamowic, wdzięczna za pomoc św. arcybiskupowi Józefowi Bilczewskiemu, zaświadczą również małżeństwa i rodziny, które modliły się o wstawiennictwo do naszego wielkiego rodaka, Sługi Bożego Jana Pawła II. Te i wiele innych opisanych tu historii dowodzą, że Niebo jest blisko nas, a Jego cudowny dotyk jest zawsze odpowiedzią na nasze prośby..."