O zamachu na Kutscherę, na Koppego czy walkach „Parasola” napisano już wiele książek, nakręcono wiele filmów. W tej książce po raz pierwszy zabierają głos sami uczestnicy tych legendarnych akcji i ich bliscy.

Od połowy XV w. coraz popularniejszym określeniem kobiet pomagającym rodzącym był termin „akuszerka” pochodzący od francuskiego słowa accoucher—rodzić. To określenie, być może z uwagi na powszechne posługiwanie się w wieku XVIII językiem francuskim, upowszechniło się na ziemiach polskich. Nazewnictwo używane w innych językach nie weszło w ogóle do użycia. Akuszerkami nazywano jednak nie wszystkie osoby zajmujące się pomaganiem rodzącym. Było ono niejako zarezerwowane dla niewiast, które miały fachowe przygotowanie do posługi przy porodach, natomiast amatorki w dalszym ciągu nazywano babkami. W drugiej połowie XIX w. zaczęto używać obok terminu „akuszerka” określenia „położna”, będącego rodzimym określeniem osoby towarzyszącej w połogu i całym czasie rodzenia.

Przedłożona do recenzji praca jest obszernym, ilościowym portretem ukazującym dynamikę katolickich powołań kapłańskich i zakonnych w Polsce od 1900 do 2018 roku. W analizie tej Autor rekonstruuje liczbowo ujęte procesy związane z losami kandydatów do stanu kapłańskiego w instytucjonalnym Kościele rzymskokatolickim. Dynamikę powołań Autor ujmuje wielowymiarowo, wyodrębniając w niej różne etapy i konteksty, które konstytuują trajektorie zawodowe kapłanów i zakonników – kobiet i mężczyzn w Polsce. Przedstawiona publikacja wpisuje się w studia nad powołaniami polskiego duchowieństwa. Recenzowana praca posiada cztery niezaprzeczalne walory poznawcze i merytoryczne. Po pierwsze, syntetyzuje dotychczasowe badania zarówno te, prowadzone w ostatnich dekadach przez Autora, jak i innych badaczy, i ma charakter podsumowujący. Po drugie, książka opiera się na imponującym materiale empirycznym, który obejmuje różne źródła i opracowania zarówno świeckie, jak i konfesyjne. Po trzecie, cenne jest diachroniczne ujęcie zjawiska, które ukazuje szeroko ujętą dynamikę, historyczność i kontekstualność powołań kapłańskich w Polsce. Po czwarte, zwraca uwagę wielostronność w ujmowaniu zjawiska powołań – Autor przyjmuje perspektywę socjologiczną w opisie dynamiki powołań, równocześnie jednak udostępnia odbiorcy perspektywę wewnątrzinstytucjonalną, którą można określić mianem perspektywy emic. Z recenzji dr hab. Katarzyny Leszczyńskiej Józef Baniak, prof. zw. dr hab., pracownik naukowo-badawczy i dydaktyczny na Wydziale Nauk Społecznych w Instytucie Socjologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W obszarze jego zainteresowań akademickich znajdują się: socjologia religii i religijności, Kocioła i parafii, powołań kapłańskich i zakonnych, zawodu księdza, celibatu osób duchownych, moralności, małżeństwa i rodziny, problemów młodzieży; filozofia religii, moralności, dialogu, społeczna; etyka biznesu i społeczna; teologia praktyczna i polityczna; katolicka nauka społeczna. Jego dorobek naukowy stanowią liczne publikacje książkowe, prace zbiorowe pod własną redakcją naukową oraz artykuły naukowe i popularnonaukowe w języku polskim i obcojęzyczne z zakresu wymienionych dyscyplin wiedzy. Spośród publikacji książkowych można wskazać: Rezygnacja z kapłaństwa i wybór życia małżeńsko-rodzinnego przez księży rzymskokatolickich w Polsce (2001), Desakralizacja kultu religijnego i świąt religijnych w Polsce (2007), Religia katolicka i Kościół rzymskokatolicki w opiniach polskiej młodzieży. Od akceptacji do kontestacji (2015), Małżeństwo i rodzina w wyobrażeniach i ocenach młodzieży licealnej i akademickiej. Między konformizmem i kontestacją (2016), Bezżenność i czystość seksualna księży rzymskokatolickich w świadomości katolików świeckich i osób duchownych w Polsce. Założenia i rzeczywistość (2017). Należy do wielu organizacji naukowych o profilu socjologicznym, religioznawczym, filozoficznym i teologicznym.

Genialny artysta. Niebywała kariera. Tragiczna śmierć Do dziś podziwiamy jego kultowe role w Zezowatym szczęściu czy Popiele i ł ogromne sukcesy na małym i dużym ekranie. Uwielbiany w Europie i Stanach Zjednoczonych. „Komediant profesjonalny” – jak pisała o nim Wisława Szymborska. Pięćdziesiąt lat temu zginął w tragicznym wypadku samochodowym, będąc u szczytu sławy. Żył za krótko. Bogumił Kobiela – prawdziwa ikona i gwiazda lat sześćdziesiątych. Ze Zbigniewem Cybulskim tworzył niezastąpiony duet przyjaciół. Agnieszka Osiecka, Kalina Jędrusik, Stanisław Dygat, Sławomir Mrożek, Roman Polański, Krzysztof Komeda, Wojciech Kilar – to tylko część osób, które pojawiły się w jego życiu. Dlaczego nie pasował do świata gwiazd? Czego się bał? Kto z niego kpił? Skąd obawa, że wyląduje u „czubków”? Dlaczego na wpół rozebrany błagał o litość rzeźników? Autor szuka odpowiedzi, rozmawiając z jego bratem, Markiem Kobielą, żoną Małgorzatą i Wojciechem Kilarem, oraz sięga do prywatnych listów Kobieli. Poznajcie „Bobka”.

Wznawiając w setną rocznicę utworzenia pułku Dzieje ułanów jazłowieckich, których pierwsze wydanie ukazało się trzydzieści lat temu, pragnęliśmy przede wszystkim ponownie złożyć hołd ułanom ówczesnego mjr. Konstantego Plisowskiego, którzy na dalekim Kubaniu, w jakże trudnych warunkach, podjęli starania o wolną Ojczyznę, następnie z bronią w ręku najpierw wywalczyli sobie imię ułanów jazłowieckich, a później skutecznie obronili upragnioną przez wszystkich i niedawno zdobytą niepodległość. Oddajemy cześć kolejnym pokoleniom żołnierzy pułku, którzy w latach 1921–1939 służyli w jego szeregach, a w 1939 r. starali się spełnić nierealny w tamtych warunkach obowiązek obrony państwa. Pamiętamy również o tych, którzy na obczyźnie podjęli trud odtwarzania pułku oraz zachowania jego nazwy i barw, przeobrażenia go w formację pancerną, a później walczyli o niepodległość we Francji, w Belgii, Holandii i Niemczech, a gdy nie było im dane zakosztować owoców zwycięstwa, kontynuowali za granicą swoją misję bez munduru. Pragniemy przypomnieć młodszym pokoleniom dzieje pułku kawalerii, który w II Rzeczypospolitej miał najdłuższą nieprzerwaną historię, a ponadto jako jedyny pułk kawalerii polskiej został odznaczony za dwie kampanie konne.

Czwarty już zbiór felietonów wieloletniego redaktora naczelnego „Gazety Wrocławskiej” Andrzeja Bułata piszącego pod pseudonimem Aleksander Malak. Zawiera teksty pisane w latach 2016–2018. Zostały one opatrzone komentarzami, które pozwalają lepiej zrozumieć poruszane w nich gorące tematy sprzed lat.

Problematyka władzy lokalnej jest z natury rzeczy bardzo szeroka i podejmowana przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych. Każda z nich koncentruje się na nieco innym aspekcie funkcjonowania władzy lokalnej. W niniejszej monografii, mającej charakter przede wszystkim politologiczny, podjęto próbę odpowiedzi na dwa zasadnicze pytania badawcze: 1. Jakie społeczność wiejska miała polityczne i prawne możliwości udziału w wyłanianiu władz lokalnych oraz w zarządzaniu sprawami lokalnymi? 2. Jaką rolę w tym poszerzaniu (lub ograniczaniu) możliwości partycypacji odgrywały zmieniające się podziały terytorialne obszarów wiejskich? Ze wstępu

The traumatic story of one of the last major battles of World War II, in which the Poles fought off German troops and police, street by street, for sixty-three days. The Warsaw Uprising of August 1944 was a shocking event in a hideous war. This is the first account to recall the tragedy from both German and Polish perspectives and asks why, when the war was nearly lost, Hitler and Himmler decided to return to Warsaw bent on murder, deportation, and destruction. This was the only time in history that a European capital has ever been emptied of its entire population and destroyed entirely. Hundreds were thrown from windows, burned alive, trampled to death. The murder of 40,000 innocents on 5th August was the largest battlefield massacre of the war. But the Poles did not give in. Organized and popular, the Uprising, which had been expected to last under a week, fought off German troops including Himmler’s most notorious SS battalions street by street, for sixty-three days. Using first-hand accounts, Richie charts the atrocities and the breakdown of SS morale, but she also goes on to examine the long-term implications of Stalin’s refusal to help and how the Uprising affected negotiations over the fate of post-war Europe, sowing the seeds of the Cold War. But above all else ‘Warsaw 1944’ is the story of a city’s unbreakable spirit, in the face of unspeakable barbarism.

Ukazała się ona po ukraińsku i polsku (1902). Stanowiła ważny przełom w badaniach nad Huculszczyzną i na długie lata stała się nieomal encyklopedią kultury huculskiej. Także współcześni badacze korzystają ze szczegółowych opisów Szuchiewicza. Wielkim walorem jego pracy jest zaprezentowanie nazewnictwa wszystkich opisywanych obiektów oraz zwyczajów, a także załączenie niezwykle bogatego materiału ilustracyjnego prezentującego omawiane zagadnienia. Znajdujemy w niej szczegółowe dane na temat budownictwa, stroju, zajęć ludności, przemysłu domowego, obrzędowości, pieśni i podań. Monografia ta była owocem dwudziestoletnich własnych badań i obserwacji.

Historia powieści kryminalnej w Polsce Ludowej zdaje się wciągać bardziej niż niejeden kryminał napisany w komunistycznym czterdziestopięcioleciu. Były lata, gdy obowiązywał zakaz publikacji utworów tego gatunku. Były lata, w których jego odrodzenie stanowiło oznakę pozytywnych przemian społeczno-politycznych. Natomiast jego przekształcenie w sztampową powieść milicyjną świadczyło o stagnacji. I chociaż bywały kryminały lepsze i gorsze, zawsze cieszyły się ogromną popularnością wśród szerokich kręgów czytelników. W każdym razie najlepsze – Zygmunta Zeydlera-Zborowskiego, Jerzego Edigeya czy Joanny Chmielewskiej – nie ustępowały klasycznym pozycjom gatunku. Wiedza na ich temat na pewno jest nieodzowna do poznania czasów, w których one powstały. Dlatego warto sięgnąć po tę pierwszą pełną monografię historyczną im poświęconą.

Uwięzieni a niepokonani. Uciekali z obozów czy więzień, skąd często nikt przed nimi nawet nie próbował uciekać. Aby dotrzeć do tych, którzy czekali na ich powrót, potrafili przejść przez wrogie kraje tysiące kilometrów. Maurycy Beniowski – skradzionym okrętem z tajnymi aktami z Kamczatki do Europy. Ferdynand Ossendowski – z bolszewickiego piekła przez Mongolię i Chiny do Polski. Gotowy scenariusz hollywoodzkiego filmu. Książkową relację z wyprawy komuniści wyszukiwali w bibliotekach i palili na stosach. Jędrzej Giertych – brawurowa ucieczka jeńca ze ściśle strzeżonej twierdzy w Srebrnej Górze. Kazimierz Piechowski, Gienek Bendera, Józef Lempart i Stanisław Jaster. Fałszywe komando uciekające z obozu zagłady. Więźniowie przebrani w mundury SS wymykają się z Auschwitz – przy okazji wywożąc na zewnątrz słynny raport Pileckiego. Wielka ucieczka z Sobiboru – największa ucieczka z obozu śmierci w czasie II wojny światowej. Bronisław Szeremeta – z sowieckiego łagru przez dziką tajgę do polskiej konspiracji we Lwowie. Wanda Pawłowska – miłość matki pokonała sowiecką bezpiekę.

ALERGIA NA ABSURD Zebrane tu teksty są efektem moich spontanicznych reakcji na absurdy otaczającej nas rzeczywistości. Absurdy gospodarcze, społeczne, polityczne, a nawet sportowe. Nie ma tu jakiejś wyrafinowanej ideologii. Absurd nie ma barw partyjnych ani aksjologicznej proweniencji. Głupota jest transcendentna, wymykająca się zwykłemu ludzkiemu poznaniu. Świat zwierząt jest logiczny i uporządkowany. Świat homo sapiens jest wewnętrznie sprzeczny i zwariowany, często wręcz debilny. Dlaczego rządzą nami także idioci i nieudacznicy, których sami wybraliśmy? Dlaczego grożą mi 3 lata więzienia za próbę wyrzucenia z własnego mieszkania kobiety, której wygasła umowa najmu, a i tak nie płaciła? Dlaczego od kilkudziesięciu lat kolejne rządy mówią o elektrowni jądrowej, zamiast ją zbudować? Dlaczego 500 plus dostają rodzice multimilionerzy? Dlaczego zakazuje się handlu w niedzielę, skoro ktoś chce sprzedawać, a ktoś kupować? W swoich felietonach nie staram się znaleźć odpowiedzi na te pytania. Nie wyleczę rzeczywistości z chronicznej choroby absurdu. Mogę tylko diagnozować problemy, cynicznie zwalczając głupotę. Czy ograniczę jej rozmiary? Nie. Bo nie ma w Polsce mody na liberalne, zdroworozsądkowe myślenie. Poklask zdobywają za to socjalne fanaberie realizowane za kasę, którą Polacy wypłacają sami sobie w postaci kolejnych projektów typu „plus”. Życzę miłej lektury, a zwłaszcza wyciągnięcia wniosków. Jerzy Wysocki

Publikacja jest próbą zarysowania w miarę wielostronnego obrazu średniowiecznej architektury Pomorza Zachodniego, jej głównych nurtów i problemów. Choć obszar ten obfituje w dzieła architektury średniowiecznej – niejednokrotnie wybitnej jakości i skali – brak było dotychczas syntetycznego opracowania na ten temat. Zakres chronologiczny obejmuje okres od pojawienia się architektury murowanej na przełomie XII i XIII w. do początku XVI w. Omawiany tutaj obszar rysuje się jako swoisty region artystyczny o charakterystycznych odrębnościach, jednak z drugiej strony jest on częścią wielkiego regionu nadbałtyckiego. Krajobraz kulturowy tego terytorium zachował w znacznym stopniu do dziś cechy ukształtowane w średniowieczu: miasta o regularnej siatce ulic, zwykle niewielkie, z dominującą bryłą kościoła w centrum, rozrzucone są wśród rozległych pól, lasów i jezior. W poszczególnych częściach książki przedstawiony został historyczny i topograficzny kontekst, uwarunkowania techniczne i materiałowe, rozwój typów przestrzennych i przemiany stylowe. W architekturze odzwierciedlały się przemiany społeczne – od stosunkowo później chrystianizacji, przez burzliwy rozwój w XIII wieku, konsolidację w XIV wieku, szczyt rozwoju na przełomie XIV i XV wieku, po schyłek w początku XVI wieku. Szczególną uwagę poświęcono analizie i interpretacji dzieł najwybitniejszych, wyznaczających kierunki rozwoju lub najbardziej reprezentatywnych, gdyż wśród setek powstałych w tym czasie budowli znajdują się niewątpliwe arcydzieła – z katedrą w Kamieniu Pomorskim, opactwem w Kołbaczu, kościołami farnymi Stargardu i Szczecina na czele. Ich znaczenie wykracza daleko poza kontekst regionalny, są one pomnikami architektury w skali europejskiej.

This monograph is the first book in English devoted to legal aspects of the organisation and work of agricultural cooperatives in Poland. The author rightly points to the rich history of the agricultural cooperative movement in Poland, referring, among other things, to the activities of Stanisław Staszic at the beginning of the 19th century and the Act of 29th October 1920 on cooperatives. The concept, activity, types of agricultural cooperatives, legal principles of their establishment (founders, statutes, contributions and shares, bodies, registration) and functioning (assets, financial matters, contracting agreements, mergers, vetting) are presented. The deliberations focus primarily on agricultural production cooperatives, cooperative groups of agricultural producers, dairy cooperatives and farmers' cooperatives (the latter have been introduced by the Act of 4th October 2018) and have allowed the author to draw many interesting conclusions, including de lege ferenda.

Nie wszyscy zajmujący się opracowywaniem monografii szkół mają świadomość, z jakich źródeł korzystać, szczególnie chodzi o te osoby, które dziejami szkolnictwa zajmują się raczej amatorsko. Pewną wskazówką może być ta publikacja. Autor wybrał trzy, najważniejsze jego zdaniem źródła do dziejów szkolnictwa w Polsce w XX wieku. Oczywiście wybór ten jest subiektywny, ale trafny. Autor wybrał trzy źródła, dość ważne i najbardziej obszerne pod względem zawartości merytorycznej. Wśród nich znalazły się sprawozdania szkolne, które wydawane były w polskich szkołach (i nie tylko) do czasu wybuchu II wojny światowej, protokoły rad pedagogicznych oraz kroniki szkolne.

Książka Bartłomieja Biskupa wpisuje się w katalog publikacji niezbędnych do analiz komunikowania politycznego. Pogłębione badania odnoszą się do pozycji i roli rzeczników prasowych rządów w Polsce po 1989 roku. Zastosowane metody i podejścia badawcze dają możliwość przyjrzenia się aktywności komunikacyjnej rzeczników a pogłębione wywiady, których udzielili Autorowi są gwarantem autentyczności i realizmu praktykowania komunikacji politycznej. Zaproponowane przez dr Biskupa usystematyzowanie owej kwestii zaowocowało skonstruowaniem interesującej, autorskiej i oryginalnej typologii rzeczników prasowych. Tym samym, ten nieeksplorowany dotychczas w Polsce obszar badań doczekał się naukowej refleksji, którą warto upowszechniać nie tylko w kontekście dyskusji naukowych, czy dydaktyki. Oczywista zdaje się rekomendacja tej pozycji adresowana nie tylko do świata badaczy komunikacji politycznej ale również do praktyków odpowiedzialnych za organizację i profesjonalizację przestrzeni komunikacji politycznej w Polsce. Praca składa się z dwu części. Część pierwsza, teoretyczna, odnosi się do komunikowania politycznego jako centralnej kategorii przyjętej w pracy. Zdefiniowany zostaje zakres tego pojęcia, a także – co ważniejsze – najnowsze tendencje występujące w komunikowaniu politycznym, w tym również zjawisko profesjonalizacji. Ta część odnosi się również do elementów komunikowania politycznego, czyli podmiotów (aktorów) je konstytuujących. W ramach klasycznego modelu trójkąta komunikowania politycznego: politycy – media – obywatele, szczególny nacisk położony jest na rzeczników prasowych i ich umiejscowienie w ramach tego modelu. Ten fragment monografii zamykają rozważania o roli mediów społecznościowych w komunikowaniu politycznym, jako zjawiska w miarę nowego, lecz wywierającego przemożny wpływ na komunikowanie społeczne, a nie tylko polityczne. Część druga, empiryczna, przedstawia wyniki badań własnych oraz dokonanych na ich podstawie analiz i syntez

Jest to pierwsza na rynku wydawniczym praca, w której dokonano tak wnikliwej analizy dyskursu kryzysu imigracyjnego obecnego w debatach parlamentarnych i wypowiedziach polskich polityków. Autor jako jeden z nielicznych zaproponował połączenie nurtów teoretycznych oraz metod empirycznych badania dyskursu publicznego w zakresie imigracji z perspektywy politologicznej. Książka podzielona została na trzy części. Część pierwsza poświęcona jest omówieniu kategorii dyskursu publicznego oraz debaty publicznej (a także pojęć pokrewnych), głównych teorii związanych z kategorią dyskursu i kategoriami pokrewnymi, a także przeglądowi założeń metodologicznych analizy dyskursu. Część ta została oparta na pogłębionej analizie polskiej i zagranicznej literatury przedmiotu, przy czym przyjęto podejście krytyczno-polemiczne do analizowanych źródeł i przywoływanych perspektyw teoretycznych i badawczych. Druga część książki oparta jest na analizie literatury oraz analizie danych zastanych związanych z kryzysem imigracyjnym. W wyniku analizy literatury dotyczącej migracji międzynarodowych, polityki imigracyjnej oraz kryzysu imigracyjnego w Europie zdefiniowano tu najważniejsze kategorie pojęciowe związane z imigracją i kryzysem imigracyjnym oraz zgromadzono główne dotychczasowe ustalenia badawcze dotyczące kryzysu imigracyjnego w Europie i prowadzonej wobec niego polityki. W części trzeciej książki omówione zostały wyniki własnych badań empirycznych nad polskim dyskursem publicznym na omawiany temat, przede wszystkim w kontekście sporu o udział państwa polskiego w realizacji mechanizmu relokacji i przesiedleń. Zostały tutaj zilustrowane mechanizmy konstruowania znaczeń w polskiej debacie o kryzysie imigracyjnym. Ponadto podjęta została próba ukazania metod i środków retorycznych i perswazyjnych, w tym sposobów nazywania, określania, argumentowania czy przedstawiania („ramowania”) omawianej kwestii.

Czy rewitalizacja przestrzeni miejskich musi prowadzić do gentryfikacji i napięć tożsamościowych? Analogicznie, czy ogólnokrajowym i lokalnym projektom modernizacyjnym musi nieuchronnie towarzyszyć wzrost nierówności i podziałów społecznych, bałagan mentalny i erozja domeny publicznej? Aż nadto widoczny w dzisiejszej Warszawie zamęt i rozgardiasz architektoniczno-urbanistyczny, a także mieszane rezultaty różnych działań renowacyjnych autor traktuje jako metaforę realizowanej nie tylko w Polsce polityki publicznej i ścieżki rozwoju. Publikacja jest plonem wieloletnich zainteresowań polityką publiczną i funkcjonowaniem przestrzeni publicznych w Polsce i za granicą. Autor podejmuje również cały szereg innych pokrewnych zagadnień, na przykład kwestię wyzwań, przed którymi staje współczesna polityka miejska na świecie i w Polsce, pojęciową analizę sfery publicznej, ładu i bezładu przestrzennego. Jaki jest generalny bilans zmian zachodzących w miejskich przestrzeniach publicznych? Co przeważa w owych metamorfozach – erozja i dewastacja czy odnowa i rehumanizacja środowiska, w którym żyjemy? Respekt czy brak szacunku dla przeszłości i tradycji? W jakim stanie przetrwały w Warszawie do naszych czasów niektóre elementy wcześniejszej, w tym powojennej spuścizny budowlanej, odziedziczonej po okresie PRL? Jakie piętno wywarły na architekturze i układach urbanistycznych procesy rynkowe i modernizacyjne, które dokonują się od 30 lat w III Rzeczypospolitej? Czy warszawski bezład to objaw naturalnego eklektyzmu, nasze stołeczne DNA i genius loci, czy też może pochodna zaawansowanej, brutalnej komercjalizacji i prywatyzacji przestrzeni publicznych? To tylko niektóre z pytań, na które nie padają w książce absolutnie jednoznaczne odpowiedzi.

Polityka gabinetu Arthura Neville’a Chamberlaina wobec Niemiec, a także próby nawiązania bezpośredniego porozumienia ze Zjednoczonym Królestwem miały istotne znaczenie dla Józefa Becka i jego współpracowników na długo przed nawiązaniem bliższej współpracy na linii Londyn–Warszawa na przełomie marca i kwietnia 1939 r. Książka stanowi zbiór trzech szkiców. Pierwszy z nich jest próbą krytycznej rekonstrukcji polityki rządu Chamberlaina do 15 marca 1939 r. Dwa kolejne koncentrują się na odbiorze brytyjskiego appeasementu wobec Niemiec – od kryzysu sudeckiego po złamanie układu monachijskiego – przez polską służbę dyplomatyczną. Przedstawiona czytelnikowi publikacja jest zredagowaną i uzupełnioną wersją pracy magisterskiej, która uzyskała drugą nagrodę w IX edycji konkursu im. Władysława Pobóg-Malinowskiego. „Cieszę się, że Wydawnictwo Instytutu Pamięci Narodowej opublikuje tę pracę. Przeczytałem ją z dużym zainteresowaniem i uważam, że będzie to książka cenna, która przyczyni się do wyjaśnienia jednego z ważnych aspektów genezy II wojny światowej. Stosunki między Warszawą a Londynem u schyłku lat trzydziestych były już wprawdzie przedmiotem badań, ale wciąż nie doczekaliśmy się gruntownej, obszernej, opartej na wyczerpującej kwerendzie źródłowej analizy tych relacji. Nie jest nią wprawdzie także monografia Marka Rodzika, niemniej […] stanowi poważny krok w tym kierunku”.

Ozdobna mapa Polski z rysunkami obrazującymi dziedzictwo Polski. Mapa w postaci składanej, po rozłożeniu o wymiarach 97 x 67 cm. Ostatnim dziełem wybitnego grafika Antoniego Chodorowskiego jest prezentowana mapa, która jak wielobarwny arras, ukazuje bogactwo kulturowe naszego narodu. Mottem tej mapy są słowa Jana Pawła II: "Pozostańcie wierni temu dziedzictwu, któremu na imię Polska". Artysta piórkiem i pędzlem splótł postacie historyczne i literackie. Uwypuklił to, co stanowi o polskim dziedzictwie. Na ramie mapy umieścił portrety sławnych Polaków, którzy w znaczący sposób wpłynęli na dzieje ojczyzny. Wybrane cytaty m.in. wybitnych twórców i bohaterów narodowych doskonale wzbogacają malowane epizody naszej historii. Załączona lupa (w wersji składanej) pozwala na odkrywanie piękna przedstawionych na mapie szczegółów i kunsztu artysty