Dzieje Żydów polskich jest pierwszą tego typu książką wszechstronnie ukazującą dzieje ludności żydowskiej na ziemiach polskich, od przybycia do naszego kraju pierwszych Żydów po dzień dzisiejszy. Nowatorstwo książki polega m.in. na tym, że obok narracji tekstowej, równorzędną rolę pełnią mapy, diagramy i wykresy. Zostały one opracowane specjalnie na potrzeby tej publikacji. Uzupełnieniem przekazu jest bogata ikonografia (obrazy, zdjęcia, w tym fragmenty dokumentów źródłowych). Książka powstała przy współpracy z Muzeum Historii Żydów, a także z Żydowskim Instytutem Historycznym. Autorami tekstów są wybitni specjaliści w zakresie dziejów Żydów na ziemiach polskich: August Grabski, Andrzej Rykała, Jacek Wijaczka, Marcin Wodziński, Hanna Zaremska, Andrzej Żbikowski, Jolanta Żyndul. Atlas ukazuje nie tylko wielowiekowe dzieje społeczności żydowskiej na ziemiach polskich, jej niezwykły i jakże bogaty dorobek w zakresie własnej, szeroko pojętej kultury, ale także oczywiste zasługi i znaczący wkład do skarbca kultury polskiej. PUBLIKACJA ZAWIERA PEŁNA LSTĘ POLAKÓW SPRAWIEDLIWYCH WŚRÓD NARODÓW ŚWIATA z aktualizacją na 2018 ( jedyna taka na rynku).

Pocztówka z dawnych lat może być cennym źródłem wiedzy o miejscowości, o tyle cenniejszym od suchych książkowych informacji, że głęboko zakorzenionym w codzienności mieszkańców. Stare widokówki z przedstawieniami oleśnickiej architektury pozwalają zrozumieć, jak wiele zdążyło się zmienić w wyglądzie miasta od końca XIX w. Album prezentujący bogatą prywatną kolekcję pocztówek zbiera rozproszone fragmenty historii w jeden obraz z wizerunkiem dawnej Oleśnicy – perły Dolnego Śląska.

Wybór źródeł do dziejów ZHP i ZHR w latach 2017–2018 jest kontynuacją opublikowanej w Oficynie Wydawniczej „Impuls” w latach 2014–2017 serii wydawniczej zawierającej materiały źródłowe do dziejów organizacji harcerskich w Polsce od chwili powstania stowarzyszeń do czasów współczesnych – Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. W skład serii wchodzi również monografia z 2016 roku Dziedzictwo, którego nie można odrzucić. Próba interpretacji wybranych źródeł z lat 1918–2015 do dziejów Związku Harcerstwa Polskiego, będąca próbą interpretacji materiałów dotyczących ZHP. W 2018 roku w serii ukaże się również Harcerska lista (nie)obecności. Analiza polskiej bibliografii harcerstwa za lata 1989–2017. Pracuję także nad kolejną monografią, w której staram się porównać i zinterpretować źródła ZHP i ZHR opublikowane w latach 1989–2018. Niniejsza książka powstała w toku prac nad tą monografią. Zamieściłam w niej materiały z lat 2017–2018 w trzech następujących częściach. Pierwsza część zebranych dokumentów dotyczy Związku Harcerstwa Polskiego i składa się z: informacji o XXXIX Zjeździe Nadzwyczajnym ZHP, uchwał tego Zjazdu w sprawie zmian w Statucie ZHP, jednolitego tekstu Statutu ZHP, refleksji pozjazdowych przewodniczącego ZHP. Osobno zamieściłam dokumenty dotyczące zmian tekstu Prawa Harcerskiego dokonanych podczas XXXIX Nadzwyczajnego Zjazdu. W kolejnych rozdziałach znajdują się informacje o XL Zjeździe ZHP oraz jego uchwały. Część druga publikacji zawiera dokumenty Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i materiały z XVI Zjazdu ZHR: komunikaty zjazdowe, listy i podziękowania dla delegatów, listy przewodniczącego ZHR, uchwały XVI Zjazdu ZHR (w sprawie zmian w Statucie ZHR, w sprawie określenia początku i końca dwuletniej kadencji władz naczelnych, władz okręgów oraz zarządów obwodów ZHR; uchwały programowe). W trzeciej części umieściłam materiały dotyczące ogłoszonego w 2018 roku Roku Harcerstwa: sprawozdanie senackiej Komisji Ustawodawczej o projekcie, uchwałę Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, informacje ze stron internetowych ZHP i ZHR na ten temat, notkę prasową, tekst Jerzego Chrabąszcza Pro memoria. Moje myślenie o prawdzie w Roku Harcerstwa 2018. Na końcu publikacji zamieściłam bibliografię, spis źródeł, chronologiczny wykaz zjazdów ZHP i ZHR od chwili powstania organizacji, chronologiczny wykaz statutów ZHP i ZHR, a dla ułatwienia Czytelnikowi poszukiwań spisy treści wcześniej wydanych tomów serii zawierających wybory źródeł.

W roku 1926 najpopularniejszy polskojęzyczny dziennik żydowski, warszawski „Nasz Przegląd”, zaprosił do współpracy Janusza Korczaka. Tak powstał „Mały Przegląd” — jedyne pismo, w którym autorami i redaktorami byli przede wszystkim ludzie bardzo młodzi — dzieci i nastolatki. Nie istnieje żaden równie duży zbiór różnorodnych relacji dotyczących wszystkich dziedzin życia, a spisanych przez najmłodszych obywateli. Wizja świata czy wydarzenia relacjonowane przez dzieci i młodzież różnią się często od tego, co można znaleźć w zapiskach ludzi dojrzałych. Nie tylko dlatego, że świat przedstawia się dzieciom inaczej niż dorosłym. „Mały Przegląd” miał pokazywać prawdziwą codzienność młodzieży (żydowskiej przede wszystkim, ale nie wyłącznie), a nie świat tworzony na potrzeby pamiętników, ukazywany przez czasopisma trzymające się konkretnej linii politycznej, postulowany w programach partyjnych czy w wychowawczych książeczkach dla najmłodszych.

Książka Mendla Balberyszskiego po raz pierwszy została opublikowana pod koniec 1946 r. w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. Bohaterem tej poruszającej opowieści o ostatnim okresie istnienia getta wileńskiego jest nie tylko jej narrator, o którym wiadomo, że jest tożsamy z autorem – uczestnik i zarazem świadek opisywanych wydarzeń, lecz także zbiorowość, w której życiu brał on czynny udział i z której losem nierozerwalnie był związany los jego i jego najbliższych. Pracę nad spisywaniem wspomnień Balberyszski rozpoczął tuż po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej, przypuszczalnie jeszcze w Wilnie w 1944 lub na początku 1945 r. Trudno dziś powiedzieć, skąd ten pośpiech. Czy obawiał się, że zatrą się w pamięci szczegóły wydarzeń, które pragnął odtworzyć? Chciał jak najszybciej podzielić się z innymi swymi przeżyciami? Uwolnić się w ten sposób od ich ciężaru? Ustalić porządek faktów? Czy wpłynęły na to jeszcze inne powody? Utrwalając ślady nieodległej przeszłości, przynajmniej w pewnej mierze działał odruchowo. Kierowany tym samym impulsem, „skrzętnie zapisywał wszystkie wydarzenia w getcie”, ale jego notatki nie dotrwały końca wojny. Z pewnością był świadom wagi tych zapisów, nie tylko dlatego że w 1940 r. na prośbę wileńskiej Komisji Historycznej przy JIWO złożył relację na temat Żydów uciekających z obszarów okupacji niemieckiej do Wilna. Zagrało także jego przedwojenne doświadczenie dziennikarskie, przede wszystkim jednak głęboko zakodowane przekonanie, wspólne dla wielu osób urodzonych w rodzinach żydowskich, które wzrastały w Europie Wschodniej w pierwszych dziesięcioleciach XX w., że trwanie narodu jest możliwe tylko dzięki pamięci własnej historii.

Nowe poprawione wydanie bestsellerowej książki, historyczno-kulturowej wędrówki po Bieszczadach od Komańczy, przez masyw Chryszczatej, Otryt – do Wołosatego. Przedstawia dzieje osadnictwa nad Osławą, losy Galicyjskiej Cesarsko-Królewskiej Kolei Żelaznej, którą to podróżował dzielny wojak Szwejk, a także działania wojenne w okolicach Przełęczy Łupkowskiej w 1939 r. Przywraca pamięci bieszczadzkie losy Wincentego Pola, Kazimierza Józefa Turowskiego i Jana Kantego Podoleckiego – trzech dziewiętnastowiecznych patriotów polskich związanych z Bieszczadami. Przeczytamy w niej o guru polskich zegarmistrzów, thonetach z Kalnicy, Gedroyciach z Żubraczego, nadosławskich Łemkach i Bojkach z Wołosatego, a w końcu o ,,twórcy” Biesa i Czadów – legendarnym Marianie Hessie. Jest tu także mowa o końcowym akordzie bieszczadzkiej działalności UPA, kiedy to kompania „Hromenki” po przebiciu się przez obławę, ruszyła w udany ,,rajd” przez Czechosłowację, by osiągnąć amerykańską strefę okupacyjną w Niemczech. Dla tego wszystkiego tłem są oczywiście wspaniałe góry i tajemnicze doliny – pełne pamiątek po ich dawnych mieszkańcach. Pamięć o nich zawiera się też w dawnych nazwach, o których sporo w tej publikacji.

Książka to niskonakładowy zbiór szkiców historycznych opisujących związki Raciborza z Polską, polską sprawę w Raciborzu i polskie tęsknoty za Raciborzem. Za zgodą Pełnomocnika Rządu do spraw Obchodów Stulecia Odzyskania Niepodległości RP, wydawnictwo wpisane zostało na listę przedsięwzięć mogących się posługiwać oficjalny logo NIEPODLEGŁA. Cel to przybliżenie Czytelnikom polskich wątków na tle skomplikowanej, wielonarodowej historii miasta, a jednocześnie dostarczenie zwartego materiału edukacyjnego. Tematyka: Zygmunt Bogusz Stęczyński, Śląsk - fragment; książę Mieszko IV Laskonogi i założenie Raciborza (Grzegorz Wawoczny); Władcy Raciborza wobec idei zjednoczenia Polski (Grzegorz Wawoczny); Pomiędzy Krakowem a Wrocławiem. Dominikanie raciborscy (Grzegorz Wawoczny); Eufemia Domicylla Piastówna zwana błogosławioną 1299-1359 (Piotr Stefaniak); MENSA MARIANA. Racibórz na częstochowskim obrazie (Grzegorz Wawoczny); Kaplica Polska w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i spory językowe (Paweł Newerla); Król Sobieski, szpetna dama i bystry młynarz (Grzegorz Wawoczny); Frant czy bohater – fragment (Ryszard Kincel); Lekcje polskiego (Paweł Newerla); Królewskie Gimnazjum Ewangelickie i wybryki potępione (Grzegorz Wawoczny); Pragmatyzm i polityczny realizm. Bank Ludowy i Strzecha (Grzegorz Wawoczny); Reakcje raciborskich Polaków na odrodzenie Polski (Ryszard Kincel); Z Raciborza na wojnę polsko-bolszewicką; Kult Marszałka Józefa Piłsudskiego na ziemi raciborskiej - przyczynek (Benedykt Motyka); Polskie kluby i organizacje sportowe (Piotr Sput) oraz Marszałek Piłsudski na ziemi raciborskiej (Ryszard Kincel).

Sześć tomów VII, VIII, IX, X, XI i XII w ozdobnym twardym etui jest wyjątkowym i oryginalnym prezentem. Tomy te są znakomicie zilustrowane unikatowymi fotografiami, które jakimś cudem przetrwały gehennę i częstokroć zagładę ich pierwszych właścicieli, a barwny język narracji, przepleciony anegdotami, czyni z Kresowej Atlantydy lekturę fascynującą i dającą znakomity obraz dziejów dawnej Galicji Wschodniej, Polesia, Podola i Wołynia.

Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów. Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.

Anna Cholewa-Selo jest dziennikarką. Od lat mieszka w Wielkiej Brytanii. Nie poddała się, gdy usłyszała diagnozę: to guz mózgu. Ogromny. Nieoperowalny. Rzadko spotykany. Jeden przypadek na milion. Ta przejmująca książka jest opowieścią o strachu, zwątpieniu i bezsilności. Jest opowieścią o trudnej i pięknej codzienności z chorym dzieckiem. Książka o lęku, sile, odwadze i ciągłej walce o życie Sebastiana. Ale przede wszystkim to opowieść o miłości.

Losy Stanisława Białaty są nicią przewodnią opowieści o żołnierzach POW i ochotniczych obrońcach Ojczyzny w latach 1918–1920. Jego życiorys jest charakterystyczny dla całego pokolenia młodzieży: aktywność w ruchu skautowskim w okresie dzieciństwa i młodości, a następnie działalność konspiracyjna w POW, ochotnicza służba w Wojsku Polskim i obrona niepodległości oraz działalność społeczna w wolnej Polsce. Książka ma wielu bohaterów indywidualnych i zbiorowych - najważniejszymi są działacze Polskiej Organizacji Wojskowej Lubelszczyzny i powiatu puławskiego, ich komendanci: Stefan Lelek, Władysław Szczypa i Stanisław Białata oraz żołnierze 1 Pułku Piechoty Legionów.

Jak architektura i urbanistyka pomagały w realizacji dążeń społeczno-politycznych w nowo powstałych państwach w Europie Środkowej po I wojnie światowej? Gdzie burzono stare, a gdzie wznoszono nowe pomniki i mauzolea, by umocnić młode narodowe tożsamości? Czy międzywojenny modernizm w architekturze to wyłącznie specyfika dużych ośrodków miejskich? Jakie dążenia podejmowały w tym czasie niepodległa Polska, Czechosłowacja, Jugosławia czy kraje bałtyckie, by stworzyć nowemu obywatelowi godne warunki życia? Publikacja wielowymiarowo prezentuje relacje architektury i polityki po I wojnie światowej. Znalazły się w niej obszerne eseje poświęcone nowej geografii politycznej w Europie Środkowo-Wschodniej po konferencji pokojowej w Paryżu (1919-1920), środkowoeuropejskiej architekturze modernistycznej czy nowej polityce mieszkaniowej w regionie. Szczegółowe szkice poświęcono m.in. modernistycznej wsi Lisków w Wielkopolsce, międzywojennej architekturze Czechosłowacji, Jugosławii i krajów bałtyckich, a także transformacji i modernizacji Kowna – tymczasowej stolicy Litwy w latach 1919-1939.

Prof. dr hab. Tadeusz Wolsza pracuje w Instytucie Historii PAN w Warszawie (m.in. jest redaktorem naczelnym „Dziejów Najnowszych”) oraz w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Od kilku lat prowadzi badania naukowe dotyczące dziejów polskiej powojennej emigracji w Wielkiej Brytanii, historii więziennictwa w Polsce po 1944 r., zbrodni katyńskiej, postaw dziennikarzy w kraju i na emigracji oraz historii sportu w II Rzeczypospolitej i PRL. W dorobku naukowym posiada ok. 260 publikacji naukowych, m.in. monografie: Więzienia stalinowskie w Polsce. System, codzienność, represje (Warszawa 2013) i „To co widziałem przekracza swa groza najśmielsze fantazje”. Wojenne i powojenne losy Polaków wizytujących Katyń w 1943 roku (Warszawa 2015). Ostatnia publikacja została wyróżniona nagrodami Klio oraz Fundacji im. Janusza Kurtyki. W II Rzeczypospolitej sport był postrzegany przez polityków jako element kształtowania społeczeństwa sprawnego i odważnego, które w każdej chwili stanie w obronie suwerenności kraju. Działalność na rzecz rozwoju sportu okazała się również niezwykle ważna z punktu widzenia promocji państwa i zamanifestowania jego niepodległości. Było to widoczne zwłaszcza w 1924 r., kiedy reprezentacja Polski wyjechała po raz pierwszy w historii na igrzyska olimpijskie do Paryża oraz cztery lata wcześniej, kiedy z uwagi na wojnę z bolszewikami polscy sportowcy zostali w kraju, by walczyć za ojczyznę. Rozwojowi sportu sprzyjały osobiste zainteresowania polityków, m.in. z rodowodem legionowym, którzy stanęli na czele m.in. kilkunastu związków sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Władze II RP szczególną wagę przykładały np. do piłki nożnej, jeździectwa, lekkoatletyki, szermierki, strzelectwa kulowego, kolarstwa, łucznictwa, boksu i zapasów. Nie szczędziły też wsparcia dla sportu balonowego, szybownictwa oraz sportu samolotowego. Uznaniem cieszyły się szachy – ulubiona gra Józefa Piłsudskiego. Nie wywołuje wiec zdziwienia to, że elity polityczne były ze sportem za pan brat. W Polsce Ludowej elity polityczne były ze sportem na bakier. Działacze komunistyczni, często sterowani przez sowieckich doradców, nie mieli żadnego doświadczenia w działalności sportowej. Ich braki w przygotowaniu nie były przypadkowe. Wszak w dwudziestoleciu międzywojennym przebywali albo w polskich więzieniach za działalność komunistyczna wymierzona przeciwko państwu, albo w Sowietach na szkoleniu partyjnym. Dopiero prognozy związane z możliwością wybuchu III wojny światowej oraz militaryzacja na te okoliczność społeczeństwa spowodowały ich większe zainteresowanie rozwojem sportu. Pojawili się w Polskim Komitecie Olimpijskim, Głównym Komitecie Kultury Fizycznej, Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego oraz Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. O tym, że polityka komunistów wobec sportu i kultury fizycznej była chybiona, zaświadczył skromny liczbowo udział Polaków (również pod względem sukcesów) w olimpiadach w Londynie i Helsinkach.

Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939; to unikatowe wydawnictwo przedstawiające najciekawsze przykłady uzbrojenia Wojska Polskiego w kampanii 1939 roku. Po raz pierwszy zebraliśmy w jednej serii szczegółowy opis polskiego oręża, którym polscy żołnierze w 1939 roku próbowali wykonać niewykonalny wówczas rozkaz - obronę Ojczyzny. Zapraszamy do poznania historii uzbrojenia Wojska Polskiego z 1939 roku oraz osiągnięć polskiej myśli technicznej dwudziestolecia międzywojennego, z których do dziś dumne są następne pokolenia Polaków.

Spis treści Wstęp ROZDZIAŁ I „Nowa” polityka społeczna 1. Założenia programowe okresu wojny i okupacji 2. Wymuszona afirmacja przedwojennych rozwiązań 3. Ewolucja koncepcji polityki społecznej 4. Polska polityka społeczna u progu stalinizmu 5. Instytucje wykonawcze ROZDZIAŁ II Uwarunkowania prawne i finansowe 1. Podstawy prawne odbudowy systemu 2. Ramy prawne nowej polityki społecznej 3. Podstawy finansowe ROZDZIAŁ III Zagadnienia pracy 1. Instytucje ochrony pracy 2. Przestrzeganie przepisów prawa pracy 3. Warunki zatrudnienia 4. Rozbudowa sfery socjalnej ROZDZIAŁ IV Polityka zatrudnienia 1. Podstawy organizacyjne 2. Sytuacja na rynku pracy 3. Pośrednictwo pracy 4. Aktywizacja zawodowa niezatrudnionych 5. Przysposobienie i szkolenie zawodowe 6. Produktywizacja niepełnosprawnych 7. Specyficzne formy zatrudnienia ROZDZIAŁ V Ubezpieczenia społeczne 1. Instytucje ubezpieczeniowe 2. Zakres ochrony ubezpieczeniowej 3. Długoterminowe świadczenia ubezpieczeniowe 4. Świadczenia ubezpieczenia chorobowego 5. Świadczenia rodzinne ROZDZIAŁ VI Ochrona zdrowia 1. Organizacja publicznej służby zdrowia 2. Zasoby ludzkie służby zdrowia 3. Infrastruktura ochrony zdrowia 4. Funkcjonowanie systemu ROZDZIAŁ VII Opieka społeczna 1. Organizacja opieki społecznej 2. Działalność ratownicza 3. Opieka nad dorosłymi 4. Opieka nad dziećmi Zakończenie Wykaz wykorzystanych źródeł archiwalnych, drukowanych i opracowań Indeks osób

Nieczęsto w literaturze zdarzają się tego rodzaju wspaniałe podsumowania własnej drogi życiowej i artystycznej. Ostatnia książka Witolda Gombrowicza stwarza możliwość poznania - z klarownie skonstruowanych rozmów francuskiego dziennikarza z naszym prozaikiem i dramaturgiem - prostego, przejrzystego i przystępnego wizerunku twórcy. Ukazuje konsekwentną jednorodność tego bogatego i wielowątkowego pisarstwa.

Niepokorny, bezkompromisowy piłkarz polskiej reprezentacji. Wielki niewykorzystany talent. Wrażliwy człowiek. Jak się potoczyły ostatnie lata jego życia to napisana w wielkim szacunkiem do Bohatera książka o przyjaźniach, trudnych relacjach i samotności. Reportaż Piotra Dobrowolskiego o ostatnich latach życia Stanisława Terleckiego (ur. 13 listopada 1955 w Warszawie, zm. 28 grudnia 2017 w Łodzi) – polskiego piłkarza, reprezentanta Polski grający na pozycji napastnika lub pomocnika. Zawodnika Gwardii, ŁKS, Legii, czy New York Cosmos. Rozmowy z kolegami z boiska m in: Grzegorzem Lato, Włodzimierzem Żmudą, czy trenerem Jackiem Gmochem.

O jej poprzedniej książce Krystyna Janda mówiła, że to „specjalna, mocna i poruszająca lektura”. Marta Abramowicz, autorka bestsellera „Zakonnice odchodzą po cichu”, powraca z nowym reportażem! Książka „Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica” porusza, bo przełamuje kolejne tabu. Ten, kto ją przeczyta, inaczej spojrzy na nasz kraj. Ludzie znają dzieci księży. Znają ich matki i ojców. Ale o tym się głośno nie rozmawia. Niektórzy mówią - tabu. Inni - hańba. Wszyscy wiedzą, że księża nie przestrzegają celibatu. Jest to wiedza tak powszechna, że u wielu nie budzi ani zgorszenia, ani zdziwienia. A więc skąd ta tajemnica? Dlaczego matki są odsądzane od czci i wiary, a księży-ojców oczyszcza się ze wszystkich grzechów? Co jest ważniejsze: dobro dziecka czy dobro Kościoła? Co usłyszymy, gdy dzieci księży zaczną głośno mówić o swoich rodzinach? W reportażu Marty Abramowicz znajdziecie odpowiedzi.

Publikacja stanowi zbiór 21 artykułów autorstwa Pana Profesora Michała Pietrzaka na temat historii ustroju i prawa polskiego, włącznie z pierwszą publikacją naukową Profesora z 1956 r. Prace podzielono na cztery grupy tematyczne: dotyczące ustroju konstytucyjnego, poświęcone wybranym instytucjom i funkcjom państwa, dotyczące wybranych aspektów wolności i praw obywatelskich traktujące o wybranych kwestiach praktyki politycznej i stosowania prawa okresu międzywojennego. Autor odsłania wiele mało znanych szerszej publiczności epizodów z dziejów Polski lat 1918-1939. Czyni to w sposób przystępny i interesujący, zachowując umiarkowanych krytycyzm wobec badanych instytucji, osób i zjawisk. Praca nasuwa szereg porównań do współczesnej historii ustrojowej Polski i praktyki życia publicznego.

Akt oskarżenia jest bardzo długi: że brzydkie, że nieludzkie, że można się na nich zgubić, że niebezpieczne… A przecież na blokowiskach żyją tysiące warszawiaków. Bloki znajdziemy wszędzie, nawet w centrum miasta. Trudno udawać, że ich nie ma. Dlatego warto im się przyjrzeć – docenić ich różnorodność, poznać historię, dostrzec urok, polubić. Bloki i blokowiska mają swoje miejsce w naszej kulturze, nie tylko architektonicznej i urbanistycznej, ale też społecznej. Są obecne w sztuce, literaturze i filmie. Przechodzą powoli do przeszłości, w sferę sentymentu. Niekiedy stają się zabytkami – jako kawałek historii Warszawy, taki sam jak Stare Miasto czy inne obowiązkowe atrakcje. Zapraszamy na spacer po siedemnastu warszawskich blokowiskach, dzięki któremu poznają Państwo specyfikę tych osiedli. O historiach ukrytych między wielkimi płytami opowie dr Jarosław Trybuś – krytyk architektury, historyk sztuki, od 2012 roku wicedyrektor Muzeum Warszawy. Publikacja jest wznowieniem wydania z 2011 roku.