Smugi zagłady

Jednym z ważniejszych pojęć dyskursu o Zagładzie jest kategoria niewyrażalności. Monografia wpisuje się w dyskusję z jej radykalnym ujmowaniem, wprowadzając metaforę „smug Zagłady”, która zakłada paradoks jednoczesnej obecności i nieobecności tamtego Wydarzenia w dotyczących go tekstach. Autorka pokazuje, w jaki sposób problemy związane z ukrywaniem tożsamości przez Żydów oraz z pisaniem o przeżytej przez nich traumie (oba oparte na ich równoczesnym zasłanianiu i ujawnianiu) wpływają na formę utworów. Obawy wynikające z lęku przed ujawnieniem własnego pochodzenia i trudności wywołane doświadczonym cierpieniem wywołują silne emocje, które kształtują sposób pisania, co często objawia się koniecznością sięgania po znane formy literackie, i właśnie to konwencjonalność opisu staje się ważnym elementem analizy tekstów o Zagładzie – którym wcześniej często zarzucano artystyczną drugorzędność. Problem emocjonalności wiąże się więc z kwestią konwencjonalności, prowokując do zrewidowania zbyt ostro i jednoznacznie formułowanych sądów o literaturze Zagłady jako zbiorze utworów szukających przede wszystkim nowego języka.