Brama na bliski Wschód

W okresie międzywojennym do kontrolowanej przez Wielką Brytanię Palestyny masowo wyjeżdżali europejscy Żydzi. Celem zainspirowanej przez ruch syjonistyczny migracji było odtworzenie żydowskiej siedziby narodowej na historycznym obszarze starożytnego Izraela. Najliczniejszą grupę przyjezdnych tworzyli Żydzi z Polski, których głównym skupiskiem stało się pierwsze żydowskie miasto – Tel Awiw. Jerzy Łazor rozważa zależność między tym wielkim ruchem migracyjnym a wymianą gospodarczą między Polską i Palestyną w latach 1920–1939. Analizuje różnorodne aspekty tej wymiany, począwszy od ruchu turystycznego, przez transport, bankowość, handel, legalne i nielegalne dostawy sprzętu wojskowego, na przepływie kapitału kończąc, a wszystko to na tle burzliwej sytuacji politycznej i gospodarczej omawianego okresu. Opisuje świat, w którym w kibucu na warszawskim Grochowie młodzi Żydzi przygotowywali się do wyjazdu do Palestyny, a w Tel Awiwie Eugeniusz Bodo promował swoje filmy.