Nieco ponad dwie dekady temu gospodarka Nowej Zelandii była w ruinie. Inflacja szalała, krzywa wzrostu gospodarczego ani drgnęła, a nabrzmiewający dług publiczny bił kolejne rekordy. Obecnie Nowa Zelandia zajmuje czołowe pozycje w niemal każdym rankingu dotyczącym dobrobytu, wolności osobistej i dobrego zarządzania, wyprzedzając wiele krajów, między innymi Stany Zjednoczone. Jak to się stało? Pod przywództwem dwojga polityków z rywalizujących ze sobą partii, Sir Rogera Douglasa i Ruth Richardson, Nowa Zelandia zdołała powrócić do rzeczywistości ekonomicznej i podjąć wiele trudnych decyzji politycznych. Opowiada o tym analiza przypadku Nowej Zelandii zawarta w tej książce. Przypadek Nowej Zelandii oferuje lekcję każdej demokracji, która w wyniku krótkowzrocznych i egoistycznych działań polityków oraz ich popleczników staje w obliczu kryzysu fiskalnego, ekonomicznego i w końcu politycznego.

Ta książka to kapitalne spotkanie. Spotkanie z nietuzinkowym facetem, charyzmatycznym indywidualistą, magiem fotografii i jednym z jej najwybitniejszych twórców o światowej renomie. Z nieśpiesznych rozmów wyłania się arcyciekawy portret uznanego artysty, ale także swego rodzaju drogowskaz na dobre życie, bo... Życie to kapitalna rzecz jest. Ta książka, pełna empatii pochwała wolności, bezinteresowności i zachwytu nad światem przy wszystkich jego niedoskonałościach, jest tego dowodem. Tomasz Sikora mógłby z powodzeniem obdarować swymi przygodami jeszcze wiele osób. Żył w kilku epokach i na kilku kontynentach, poznał sławy i tych, których z reguły na ulicy staramy się nie zauważać lub wręcz unikamy. Sam także przyjmował różne wcielenia. Fotografowanie jest jak rozmowa. Nie rozmawiasz ze wszystkimi ludźmi na raz, tylko z jednym człowiekiem i ciągniesz rozmaite wątki, żeby jak najwięcej o nim opowiedzieć – tłumaczy. I taka też jest ta książka, „fotografująca” Sikorę ze wszystkich stron przy okazji oglądania jego najsłynniejszych zdjęć: ludzi, rzeczy, krajobrazów miejskich, natury od Polski przez paryskie metro po australijskich aborygenów, którzy nie fotografują się z powodów religijnych. Jak udało mu się namówić ich do zdjęć? Podobnie jak słynących ze swej niechęci do obiektywu Wisławę Szymborską i Wiesława Myśliwskiego. Skąd mocne słowa, wedle których fotograf to oprawca, a fotografowany ofiara? Czemu każdemu należy zrobić minimum trzy zdjęcia i dlaczego medialne "ścianki” to koszmar fotografowanego? Jakie doświadczenia pozwalają prowokująco twierdzić, że profesjonalizm to brak emocji i zarzynanie idei lub że studia psują ludzi? Przy słynnym zdjęciu psa, leżącego na grzbiecie wśród przechodniów, Sikora podkreśla kapitalną, rozbrajającą rolę śmiechu w naszym życiu, a przy innym wspomina surrealne kampanie reklamowe z czasów komunizmu, jak kalendarz FSO bez samochodów. Fotografia niejakiego Proroka pozwala opowiedzieć o wniknięciu w świat polskich hippisów, a podobizna Kazika Nożownika o cyrkowym sztukmistrzu, który z zasłoniętymi oczami rzucał nożami wokół kręcącej się na kole swojej partnerki - sam Sikora również odważył się być obiektem jego cyrkowego popisu - to tylko jedna z wielu przygód artysty w wiecznym głodzie życia. Artysty od siedemdziesięciu lat napawającego się jego bogactwem i gotowego na niemal każdą przygodę. Właściwie nie wiadomo, co w tej rozmowie ciekawsze. Nasza zmienna historia, której był świadkiem od powojnia i która pozwala mu w pewnym momencie opowiedzieć o tym jak został Misiewiczem PRLu i dlaczego nie chciałby fotografować ani Kwaśniewskiego ani Kaczyńskiego, czy wielki świat, którego jest obywatelem, mając w biografii 20 lat życia w Australii, czy świetnie podana filozofia istnienia z poczuciem szczęśliwości chwili, organiczną koniecznością pomagania innym i chodzeniem absolutnie własnymi drogami. Sikora o wszystkim opowiada z tak bezpretensjonalną siłą, pełną anegdot i niewymuszonej mądrości, że udziela się czytelnikowi jego niepodrabialny optymizm: - Wiesz, co zauważyłem? Że kilkakrotne powtórzenie przed zaśnięciem, nawet szeptem, ale tak, żeby słowa wyszły przez usta: „o, jak wspaniale się czuję, jak mi jest dobrze”, działa kapitalnie. - Jak? - Tak, że się budzę rano radosny. Prawdopodobnie dobre słowa zaczynają naciskać odpowiednie klawisze w mózgu.

Celem tej książki jest przekazanie konkretnej wiedzy na temat emigracji lat 80. XX wieku, tzw. emigracji solidarnościowej. Na podstawie moich, mojej rodziny i znajomych doświadczeń oraz obserwacji osób z najbliższego otoczenia chcę przybliżyć czytelnikom, jak wyglądała emigracja do Australii, jak potoczyło się nasze życie i jak zostaliśmy tu przyjęci, ale też czego nauczył nas nowy kraj i w jaki sposób emigracja zmieniła naszą osobowość. Uciekaliśmy z własnego kraju, zostawialiśmy rodziców, rodzinę i przyjaciół. Chcieliśmy być z daleka od wszystkiego, co wtedy działo się za żelazną kurtyną – tam wolność była ograniczona, nie było też przyszłości dla naszych dzieci. To poczucie wielkiej niewiadomej skłoniło nas do wyjazdu z kraju. Obecnie naszym krajem jest Australia. Tu spędziliśmy połowę naszego życia, tu są nasze dzieci, wnuki i tu jest nasz dom. Kochamy Polskę, ale dziękujemy Australii za możliwość czucia się równocześnie Polakami i Australijczykami. Mój mąż słusznie powtarza: „Tam, gdzie ja jestem, jest Polska”.

Przewodnik ksenofoba to żartobliwe, ale pouczające spojrzenie na charakter i dziwactwa różnych narodów. W tym tomie autorka pokazuje, które wyjątkowe zalety i słabości Australijczyków czynią ich Australijczykami oraz jak te cechy są postrzegane przez inne narody. Szczera, napisana z nutą ironii książka stanowi gwarantowane lekarstwo na ksenofobię. Lektura obowiązkowa dla turystów i wszystkich ciekawych świata.

Nowości serii Bliski Wschód na rozdrożu (red. Joanna Marszałek-Kawa, Hassan Ali Jamsheer) Chiny i świat zewnętrzny (red. Joanna Marszałek-Kawa) Japonia widziana z polskiej perspektywy (red. Joanna Marszałek-Kawa) Kulturowe uwarunkowania rozwoju współczesnej Azji (red. Joanna Marszałek-Kawa, Michał Gołoś) Perspektywy i bariery rozwoju chińskiej gospodarki (red. Joanna Marszałek-Kawa) Polityczne i gospodarcze problemy współczesnej Azji (red. Joanna Marszałek-Kawa, Maria Gołda-Sobczak) Polityka bezpieczeństwa w regionie Azji i Pacyfiku (red. Joanna Marszałek-Kawa, Tadeusz Bodio) Przemiany polityczno-społeczne w przestrzeni poradzieckiej (red. Sylwester Gardocki) Społeczeństwo i prawo w państwach azjatyckich (red. Joanna Marszałek-Kawa, Mariusz Bidziński) Współczesne oblicza Turcji. Wybrane zagadnienia (red. Ahmet Burak, Natalia Gburzyńska) Asian heritage. Culture, religion, education (ed. Joanna Marszałek-Kawa) Economic and energy stability in Asia: Perspectives and scenarios (ed. Joanna Marszałek-Kawa) Political and security policy in Asia: Challenges, perspectives, implications (ed. Joanna Marszałek-Kawa)

Książka jest owocem badań etnograficznych i antropologicznych, które autor prowadził w latach 1976–1985 wśród Arapeszów, mówiących narzeczem bukiyip na obszarze około 900 km2 Papui-Nowej Gwinei. Doświadczenie oraz rozległa wiedza autora pozwoliły na rozległy i pogłębiony opis dawnych obyczajów i struktur społecznych, a także najważniejszych elementów starych wierzeń i obrzędów, oraz próby odpowiedzi na pytanie, dlaczego i w jaki sposób Nowogwinejczycy „dostosowują” swoją nową wiarę, chrześcijaństwo, do głęboko zakorzenionej w nich mentalności magicznej.

Cała Europa obecnie wstrzymuje oddech z powodu napływającej fali imigrantów, co może poważnie zagrozić procesom integracyjnym w Unii Europejskiej. Niektóre kraje, takie jak Francja, przez lata stosowały nieodpowiednią politykę imigracyjną, czego rezultatem są zamieszki wzniecane przez przyjezdnych. Jednak imigranci to nie tylko konflikty społeczne i potężne środki finansowe wydawane na pomoc społeczną i asymilację. Mogą oni wpływać pozytywnie na rozwój danego kraju zwiększając jego konkurencyjność na globalnym rynku. Odpowiednia polityka imigracyjna, oparta na szczegółowej selekcji imigrantów, umożliwia osiąganie wymiernych korzyści dla gospodarek. Przykładem tego jest Australia. W książce prześledzono politykę imigracyjną tego państwa, a także ukazano zależności między imigracją a gospodarką. Opisane procesy mogą być przydatne dla rządów państw europejskich, mających obecnie problem z nielegalną imigracją. Publikacja może być interesująca dla każdego, kto chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o Australii, a także o przyczynach procesów imigracyjnych oraz ich skutkach dla gospodarki i w konsekwencji dla przeciętnego Kowalskiego.

Wyspiarze Cieśniny Torresa to niewielka liczebnie społeczność, rozrzucona na dziesiątkach niewielkich koralowych wysp między północnym wybrzeżem Australii a południowym brzegiem Nowej Gwinei. Wyspiarze, choć dyskryminowani, wywłaszczani, a nawet eksterminowani, nie rozpamiętują gorzkiej przeszłości. Dziwią się nawet Aborygenom, że ci tracą czas na smutek. „Myśmy też ziemię stracili – powiadają – ale nie płaczemy z tego powodu”. Autor w książce stara się pokazać rzeczywistość wysp – tę przedhistoryczną, tę niedawno minioną, wreszcie tę trwającą nadal.

Działania podejmowane najpierw przez EWG, potem WE i następnie UE, a mające na celu wspomaganie rozwoju terytoriów postkolonialnych, są interesującym obszarem badawczym z kilku przyczyn (...) Po pierwsze, Unia Europejska jest od lat dawcą ponad połowy światowej pomocy rozwojowej. Z tego też względu skala i jakość tej pomocy w dużej mierze warunkują szanse na przezwyciężanie globalnej luki rozwojowej i realizację milenijnych celów rozwoju. Po drugie, dotychczas wypracowany przez Unię Europejską system przekazywania pomocy rozwojowej został w dużym stopniu ukształtowany przez historyczne powiązania jej państw członkowskich z krajami rozwijającymi się (w dużej mierze ich dawnymi koloniami). Dodatkowo system ten charakteryzuje się specyficznymi i zróżnicowanymi instrumentami oraz mechanizmami, co ma znaczenie dla skuteczności podejmowanych działań oraz - w dalszej kolejności - funkcjonowania całego światowego systemu pomocowego. Po trzecie, akcesja Polski do Unii Europejskiej sprawiła, że z biorcy pomocy zaczęliśmy przekształcać się - przynajmniej częściowo - w jej dawcę, zaś tworzony w Polsce system udzielania pomocy rozwojowej powinien uwzględniać elementy unijnych programów na rzecz rozwoju, które są jeszcze stosunkowo słabo w Polsce znane. Ze Wstępu

Jakie uwarunkowania i mechanizmy kształtują obecnie, i mogą kształtować w przyszłości, wzajemne zależności pomiędzy Australią i innymi gospodarkami Azji Pacyfiku? Czy Australia ma szansę pozostać ogniwem wzrostu tych gospodarek? Czy wiek XXI, który w opinii wielu ekonomistów, będzie stuleciem gospodarczej przewagi Azji, będzie również okresem dobrej kondycji gospodarki Australii? Autor poszukuje odpowiedzi na te i podobne im pytania.

W latach osiemdziesiątych XX w. na Antypodach osiedliło się co najmniej 25 tys. Polaków, z których ponad połowa posiadała status uchodźcy. Mimo znacznej odległości od Polski Australia znalazła się w czołówce krajów docelowych polskiej migracji w tej dekadzie. Najbardziej znaczące inicjatywy publiczne, związane z bieżącymi wydarzeniami w PRL, podjęli jednak przedstawiciele polskiej diaspory wywodzący się z wcześniejszych fal migracyjnych. Temat solidarnościowej działalności rozwijanej na Antypodach wymaga opisania jej kontekstu politycznego, uwzględniającego m.in. stosunki dyplomatyczne między PRL a Australią czy politykę migracyjną obu państw. Napływ niespotykanej od wojny fali migrantów z Polski zmusza do sięgnięcia po statystyki, jak również po teorie migracyjne. Bez nich trudno byłoby określić mentalność nowych migrantów – a przecież procesy akulturacyjne wywierały ogromny wpływ na zaangażowanie publiczne. Pierwszoplanowa pozycja tradycyjnych środowisk polonijnych prowadzi z kolei do pytań o interakcje pokoleniowe i społeczne, a także o charakterystykę polskiej diaspory w Australii. Dopiero to daje podstawę do analizowania poszczególnych inicjatyw oraz form działania. Na takim rozumowaniu została zbudowana struktura książki. Niezależnie od specyficznych cech Polonii australijskiej i ona podlegała istotnemu, uniwersalnemu zjawisku: solidarnościową działalność podejmowała jedynie znikoma część polskiej diaspory – zarówno tej wywodzącej się jeszcze z emigracji powojennej, jak i tej z lat osiemdziesiątych. Publikacja w ramach centralnego projektu badawczego IPN „Polska emigracja polityczna 1939–1990

Celem książki jest przedstawienie stanu badań nad językami papuaskimi i austronezyjskimi, a w szczególności nad ich klasyfikacją genetyczną i pracami dotyczącymi gramatyki historycznej tych języków. Istotna jest tu perspektywa, którą przyjmuje Autor a mianowicie, gdy referuje ustalenia badaczy zajmujących się tymi taksonami (celowo używam tu wieloznacznego słowa, ponieważ kwestia pokrewieństwa języków papuaskich jest bardzo delikatna), to przygląda im się krytycznie, porównując je z dziedziną tak zdyscyplinowaną badawczo, jaką jest indoeuropeistyka. Na podkreślenie zasługuje erudycja Autora, co przejawia się w obszernej obcojęzycznej bibliografii. Jego monografia nie jest pracą badawczą, tylko kompilacyjną, lecz na polskim rynku wydawniczym taka publikacja jeszcze nie powstała.Z recenzji dra hab. Rafała L. Górskiego

Praca dra Mieczysława Sprengela zasługuje na szczególną uwagę zarówno ze strony osób profesjonalnie zajmujących się tematyką stosunków międzynarodowych w aspekcie politycznym jak i gospodarczym oraz zwykłego czytelnika. Wieloletnie badania naukowe prowadzone w Polsce i zagranicą zaowocowały niezwykle nowatorskim studium analizującym relacje australijsko-japońskie, które dla autora stanowią modelowy wręcz przykład stosunków bilateralnych oraz ich oddziaływania w kontekście regionalnym. Z recenzji prof. dr hab. Piotra Ostaszewskiego

Polskość w Australii to praca poświęcona zagadnieniom związanym z adaptacją osiedleńców w nowym środowisku na przykładzie Polaków zamieszkałych w Australii oraz problemom odnoszącym się do ich tożsamości, implikującym stosunek do kultury rodzimej, w której główne miejsce zajmuje język odziedziczony. Książka zawiera rozdziały dotyczące m.in. australijskiej polityki edukacyjnej w stosunku do imigrantów oraz polskiego szkolnictwa etnicznego ze szczególnym uwzględnieniem bilingwizmu dzieci i jego badaniem za pomocą specjalnie opracowanego testu.&bdquoKsiążka Ewy Lipińskiej znajdzie wielu czytelników wśród badaczy reprezentujących różne dyscypliny naukowe. Przedstawione w niej dane, teorie naukowe, analizy, wykresy, cytowane wypowiedzi użytkowników języka to inspirujący materiał dla socjologów, pedagogów, a także specjalistów zajmujących się polityką językową. Szczególnie zainteresowani będą z pewnością językoznawcy h glottodydaktycy i socjolingwiści podejmujący badania nad wielojęzycznością, językami odziedziczonymi itp. W monografii Ewy Lipińskiej znajdą oni przegląd definicji wielu ważnych pojęć i teorii oraz istotne wskazówki metodologiczne&rdquo. Z recenzji dr hab. Grażyny Zarzyckiej, prof. UŁ

Pitcairn to skrawek lądu na Oceanie Spokojnym leżący piętnaście tysięcy kilometrów na południowy wschód od Londynu. W 1790 roku do brzegów wyspy przybił brytyjski okręt Bounty. Buntownicy zeszli na ląd.Obecnie żyje tam kilkadziesiąt osób. Sześć razy do roku w pobliże wyspy podpływa statek, czasem zawija jacht, a mieszkańcy z tajemniczych powodów niechętnie patrzą na obcych.Angielski dziennikarz został deportowany, zanim zdążył zejść z pokładu. To samo spotkało francuskiego autora książek podróżniczych. Pewna reporterka usłyszała: ,,Powiesimy cię, jeśli o nas źle napiszesz"". Korespondentka australijskiego ,,The Independent"" była zastraszana. Na forum internetowym zamieszczono post: ,,Kathy Marks powinna być zastrzelona"".Maciej Wasielewski dostał się na wyspę, podając się za antropologa badającego żeglarskie sagi. To, co odkrył, okazało się jeszcze bardziej skomplikowane, niż przeczuwał...

A oto przepis na slumsy: weź kilka aborygeńskich rodzin, zapakuj do pickupa i wskaż im budynek, w którym od dziś mają mieszkać. Wysadź ich, wywal ich dobytek, te osmalone garnki, worki ze starymi szmatami, telewizor. Wróć za kilka miesięcy. Okolicy nie poznasz. Dymiące koksowniki, śmieci, graffiti na ścianach, bezpańskie psy, gołe i brudne dzieciaki. Biali, którzy zostali skazani na to sąsiedztwo, chętnie opowiedzą ci tysiące gorzkich historii: o pijaństwie, nieróbstwie, narkotykach i brudzie. A potem zapytaj tych Białych, jakie noszą imiona ich nowi sąsiedzi i skąd pochodzą.I to jest właśnie przepis na społeczeństwo podzielone.I o tym jest ta książka.""Mieszkaniec Sydney, Melbourne, Alice Springs czy Perth omija Aborygenów szerokim łukiem i stara się ich nie dostrzegać. Dawni dumni mieszkańcy tych ziem zostali zepchnięci na margines zbiorowej świadomości. Stali się niezauważani. Niewidzialni.Mateusz Marczewski odważył się ich zobaczyć. Co więcej - wpatrywał się w nich tak długo, aż odkrył ich prawdziwą duszę. I o tym jest ta książka"".Maciej Robert""Ta książka to absolutna perła literacka w swoim gatunku. Bruce Chatwin, europejski klasyk literatury faktu, byłby dumny z polskiego autora, który kilkadziesiąt lat po nim wyruszył w jakże własną podróż śladem ścieżek śpiewu'"".Roman Kurkiewicz""Niewidzialni""to niezwykle ambitna książka, dalece wykraczająca poza ramy zaangażowanego, trzymającego stronę ofiar reportażu"".Dariusz Nowacki

W pełnych tajemnic dziejach cywilizacji naszej planety, a szczególnie mało znanego kontynentu australijskiego podróże w czasie zawsze dawały przywilej wyjaśniania, poznawania przeszłości. Składając wytrwale cząsteczki zdobytych informacji podczas tych wędrówek w czasie przeszłym, znajdujemy wiele odpowiedzi na pytania o teraźniejszość. Poznajemy to, co dotychczas było niedostrzeżone, przemilczone, często nawet celowo pokryte ciszą. Ale współczesność możemy poznać i zrozumieć tylko przez historię. Twierdzenie, że w zabiegach pierwotnego człowieka zachowana była tylko troska o sprawy związane z pożywieniem jest mylące. Od zarania dziejów człowiek zaciekawiony był ładem i rytmem otaczającego go świata. Tworzył mitologie, magie życia, magie łowów i uczt. Obserwował narodziny i umieranie. Z czasem ten sam człowiek zaczął odczuwać potrzebe dłuższego w czasie zachowania tego, o czym myśli, co widzi, co czuje i przeżywa. Historia pewnego aborygena jest niezwykła, bo poprzez przykład jego życia poznajemy wszystko, co dla aborygenów współczesnych jest ważne: pamięć przodków, kultura, wierzenia i religia a także codzienne pustynne życie w Australii. Przykład życia aborygena daje nam obraz ich pracy, kształtowania kultury, wychowywania dzieci oraz pokazuje piękną historię kultury aborygeńskiej, tak mało znanej współczesnemu polakowi, mającemu kontakt z całym światem poprzez łącza internetowe, z telefonem komórkowym w kieszeni. Czy potrafimy zrozumieć ich kulturę i wierzenia

To jedna z najważniejszych prac autora, niekwestionowanego klasyka myśli społecznej, która obecnie stanowi nie tylko podstawową lekturę na kursach uniwersyteckich z zakresu socjologii czy antropologii, ale też ciągle pozostaje bogatym źródłem inspiracji dla badaczy. Durkheim przedstawia w niej zarys swoich głównych koncepcji, takich jak fakt społeczny czy świa z tekstu

Otwarta formuła książki powinna sprzyjać lekturze zarówno ze strony kogoś, kto jest dojrzałym chrześcijaninem i katolikiem, jak również sprawić, że będzie ona czytelna dla ludzi relatywnie odległych od religii, ale zainteresowanych rzeczywistością wiary i kultury ludów Papui Nowej Gwinei. Trzeba bowiem przyznać, że znajomość tamtejszych realiów - czy to w osobistym doświadczeniu, czy też poprzez publikacje - jest w naszym kraju raczej śladowa. Książka daje zatem szansę wyzbycia się stereotypowych skojarzeń typu: Papuas, kanibal i łowca głów, by dostrzec po prostu człowieka z całym bogactwem jego życia.

Moc śnienia jest właśnie tutaj, ukryta w zwyczajnym świecie. Jest częścią, której czasami zapominasz spostrzec A. Mindell