Książkę poświęcono głębokim i radykalnym przemianom, które miały miejsce na terenie obwodu lwowskiego w okresie powojennym na drodze procesu wszechobecnej sowietyzacji. Dążąc do ponownej aneksji terenów podbitych we wrześniu 1939 roku, państwo sowieckie zmusiło większość ludności polskiej do opuszczenia obwodu i osiedlenia się w centralnej i zachodniej Polsce oraz osiedliło w obwodzie własnych komunistycznych urzędników, zdemobilizowanych żołnierzy i ludność ukraińską deportowaną z powojennej Polski. Pomimo oporu ukraińskiego i polskiego podziemia, siły sowieckie kierowane przez funkcjonariuszy NKWD-MWD oraz NKGB-MGB-KGB zdołały doszczętnie rozbić swych przeciwników na polach bitew lub przez masowe aresztowania. Rozprawa z antysowieckim podziemiem była niezbędna, aby administracja zdołała wykonać swoje zadania na terenach okupowanych, a następnie przyłączonych do ZSRS. Lokalne władze obwodowe kierowane przez grono „wschodnich” komunistów, którzy powrócili do Lwowa w 1944 r. wraz z Armią Czerwoną, były w pełni zależne od swojego kijowskiego i moskiewskiego kierownictwa i odegrały swą rolę w procesie sowietyzacji m.in. przez likwidację struktur Cerkwi greckokatolickiej, kolektywizację rolnictwa i zastraszenie inteligencji przy pomocy masowego terroru. Aresztowano, represjonowano i skazano na karę śmierci lub pobyt w łagrach tysiące osób. W okresie tym, trwającym zaledwie osiem i pół roku, władze sowieckie zdołały radykalnie zmienić obraz wielonarodowego i wielokulturowego polsko-ukraińskiego pogranicza oraz – przede wszystkim – miasta Lwowa, przekształconego w główny ośrodek przemysłowy i polityczny Zachodniej Ukrainy.

Samowie – lud tubylczy zamieszkający północ Norwegii, Szwecji, Finlandii i Rosji, kiedyś i niekiedy wciąż nazywanych przez innych niewłaściwie Lapończykami. Przedmiotem badań w ramach monografii jest bezpieczeństwo ludzkie oraz zagrożenia dla tychże w kontekście Arktyki analizowane na przykładzie konkretnej grupy, a mianowicie ludu tubylczego Samów. Zagadnienia analizowane w niniejszej rozprawie mają charakter wybiórczy, ale oddający istotę tytułowej problematyki. Ogrom zagadnień i wątków zmusił autorkę do zawężenia tematyki, stąd podtytuł. Celem początkowym niniejszych badań jest przegląd i systematyzacja poglądów na temat bezpieczeństwa ludzkiego oraz charakterystyka tej koncepcji, jak również koncepcji\pojęcia ludu tubylczego. Celem autorki jest zdefiniowanie bezpieczeństwa ludzkiego oraz wskazanie jego specyfiki w kontekście Arktyki, co jest szczególnie wyraźne w przypadku zagrożeń i wyzwań dla bezpieczeństwa ludzkiego w tym regionie. Mają one zdecydowanie specyficzny charakter, dlatego badaczka w dużej mierze skupia się na takich zagrożeniach wynikających ze zmian klimatu. Kolejny cel obejmuje wskazanie elementów koniecznych terminu lud tubylczy. Ten cel można określić jako eksploracyjny i opisowy zarazem. Na problem badawczy tej pracy składa się wskazanie komponentów bezpieczeństwa ludzkiego i odniesienie ich do ludu tubylczego Samów. Główne pytanie badawcze brzmi więc następująco: czy bezpieczeństwo ludzkie Samów jest wystarczające? Szczegółowe pytania badawcze odnoszą się do pięciu kwestii: ? jaka jest specyfika bezpieczeństwa ludzkiego w Arktyce? ? jakie są formy samostanowienia Samów? ? czy uprawnienia przyznane instytucjom reprezentującym Samów są adekwatne? ? co zrobić, aby poprawić tę sytuację? ? czy ludy tubylcze mają prawo do takiego samego samostanowienia jak inne ludy? „Pani Agnieszka Szpak podjęła się niezwykle trudnego zadania zanalizowania sytuacji prawnej, politycznej, społecznej i ekonomicznej społeczności Samów w Arktyce. Złożoność badań wiąże się z dwoma problemami. Pierwszym jest ich podmiot: lud odseparowany geograficznie i klimatycznie od reszty świata. […] Drugim problemem są kwestie definicyjne i instrumenty analizy. Z obu dylematów badawczych wybrnęła bardzo dobrze, proponując czytelnikowi ciekawą lekturę. […] książka jest nowatorska, doskonale udokumentowana i w pełni zasługuje na publikację”. Z recenzji wydawniczej prof. dr hab. Grażyny Michałowskiej

Problematyka ustroju konstytucyjnego wolnych miast (terytoriów, państw) Europy w XIX i XX w. (1806-1954) nie doczekała się dotychczas odrębnej monografii tak w polskiej, jak i europejskiej, zwłaszcza niemieckiej, literaturze naukowej. Temat jest niezmiernie pociągający, lecz dotychczasowi Autorzy koncentrowali się przede wszystkim na ustroju politycznym poszczególnych wolnych miast, głównie niemieckich (Brema, Frankfurt/Main, Hamburg, Lubeka) oraz polskich (dwukrotnie Gdańsk, Kraków), rzadziej pozostałych (Fiume/Rijeka, Kłajpeda i Triest). Takie potraktowanie problemu doprowadziło do zniekształceń tematu, gdyż nikt z badaczy nie starał się ujrzeć ani analogii, ani przeciwieństw w skali ogólnoeuropejskiej, traktując zagadnienie wyłącznie partykularnie, a wręcz niekiedy z emocjonalnym lokalnym patriotyzmem. Na tym tle niniejsza monografia ma charakter pionierski, stanowiąc oryginalne rozwiązanie, pozwalające zweryfikować ogólnie przyjęte tezy i poglądy, z wyłączeniem emocji narodowo-lokalnych, nasiąkniętych niekiedy uprzedzeniami, które najwyraźniej uwidoczniły się w niemieckiej i całkowicie jej przeciwstawnej polskiej interpretacji ustroju Wersalskiego Wolnego Miasta Gdańska.

Gruzińska historia pełna jest – z jednej strony – okrutnych wojen rozmaitego rodzaju, nacechowanych skrajnym wytężeniem sił fizycznych i moralnych, głębokim dramatyzmem, a z drugiej – zanotowała znaczne sukcesy, w określonych okresach kraj się jednoczył politycznie i terytorialnie, rozwijały się miasta i życie miejskie, nauka, kultura i szkolnictwo” – pisał wybitny gruziński historyk prof. Roin Metreweli. Narodziny, rozwój, wzloty i upadki państwa gruzińskiego pozostawały zawsze w ścisłym związku z sytuacją międzynarodową. Gruzini mieli pełne prawo pomstować na jakże zgubne nieraz przekleństwo geopolityki – położenie w strefie rywalizacji dwóch wielkich mocarstw. Z jednej strony Rzym, potem Bizancjum, wreszcie Turcy osmańscy, z drugiej – Persja, Arabowie i znów Persja, tyle że muzułmańska. Raz jedni górą, raz drudzy, nieustanne zwarcie, mordercze zapasy, ale walki nigdy nikt zdecydowanie nie wygra. Byleby tylko kraj całkowicie nie wpadł w ręce przeciwnika. Ale oto już w X w. na Kaukazie pojawia się ten trzeci: najeźdźcy z północy. Rusowie. Ponoć nim się wycofali, pogrzebali żywcem swoje żony i niewolników swoich zmarłych towarzyszy. Wtedy to był tylko epizod, awanturnicza wyprawa, o której milczą ruskie kroniki. Ale za osiem i pół stulecia powrócili. Może wiedzeni jakimiś tajemnymi jękami duchów pogrzebanych kobiet. I powrócili tym razem na dobre. Przyszli jako wybawcy, pomocnicy, przyjaciele, bracia w wierze. Przyszli wyrwać biedną chrześcijańską Gruzję z turecko-perskich kleszczy, „pozbierać ziemie gruzińskie". I może właśnie to „zbieranie” stanowić będzie największy bonus panowania rosyjskiego. Możliwość swobodnego rozwoju narodowego... Nie, zaraz, jakiego „swobodnego”? Krępowanego przecież co chwila na przeróżne sposoby, ale być może właśnie dlatego tak dynamicznego, momentami nerwowego i niespokojnego, czasem wręcz histerycznego, a niekiedy na odwrót: pełnego godności i dostojeństwa, co stanowiło jaskrawy kontrast wobec nieudolnych często, chytrych i pełnych pogardy działań administracji rosyjskiej. O tym jest ta książka, przeznaczona nie tylko dla jakże licznego grona zakochanych w Gruzji. Niech przeczytają ją także zakochani w Polsce. Bowiem w dziejach XIX-wiecznej Gruzji znajdujemy niemało wątków polskich. Natrafiamy na nie w najmniej spodziewanych momentach, w miejscach zupełnie egzotycznych. Jerzy Rohoziński (ur. 1971), historyk, antropolog kultury. Autor książek Święci, biczownicy i czerwoni chanowie. Przemiany religijności muzułmańskiej w radzieckim i poradzieckim Azerbejdżanie (nagroda krajowa „Przeglądu Wschodniego” w 2005 r.), Bawełna, samowary i Sartowie. Muzułmańskie okrainy carskiej Rosji 1795–1916 (nominacja do nagrody „Identitas 2015”, wyróżnienie „Academia 2015”), Gruzja. Początki państw (wyróżnienie w plebiscycie czytelników projektu „Literacki Jedwabny Szlak”), Narodziny globalnego dżihadu (nominacja jury i internautów do tytułu najlepszej książki historycznej II półrocza 2017 r. w plebiscycie „Historia zebrana” – kategoria „historia niebanalna”). Gruzję poznał, koordynując programy współpracy rozwojowej, naukowej i kulturalnej realizowane przez Ambasadę RP w Tbilisi.

W roku setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości po wielokroć wspominani są bohaterowie, którzy przed 100 laty wywalczyli długo oczekiwaną przez Polaków wolność. Wśród pojawiających się opracowań, zarówno akademickich, jak i popularnonaukowych, na próżno jednak szukać informacji o losach ogromnej rzeszy polskich patriotów, którzy o sprawę polską postanowili walczyć inaczej niż tak silnie obecni w polskiej świadomości i kulturze galicyjscy legioniści Józefa Piłsudskiego.W swej najnowszej książce Andrzej Solak wypełnia tę lukę, przedstawiając fascynującą i znakomicie udokumentowaną opowieść o tysiącach polskich żołnierzy, którzy nadziei na wyzwolenie postanowili szukać nie jak Piłsudski u boku państw centralnych, lecz walcząc ramię w ramię z państwami ententy na terenie Rosji. Historia sprawiła, że to oni jako pierwsi musieli stanąć w obronie wartości świata zachodniego, którym zagroziła nowa wizja ładu społecznego forsowana przez bolszewików. Po powrocie z tułaczki do wolnej już Polski nie złożyli broni, a bez ich ducha walki trudno sobie wyobrazić zwycięstwo roku 1920. Najwyższa więc pora, by krew żołnierzy polskich formacji wojskowych, przelana w obronie nie tylko Polski, ale i całej zachodniej cywilizacji, została przez nas właściwie uhonorowana, a ich skomplikowane losy na stałe wpisały się w świadomość Polaków jako te, bez których nie byłoby polskiej wolności. Andrzej Solak jest absolwentem historii UJ, dziennikarzem, autorem kilku książek, w tym wydanych w Wydawnictwie eSPe: Walk Polaków z islamem, Modlitwy mieczy, Krucjaty Wyklętych, Warszawy ’44, Kresów w płomieniach oraz Rycerzy Chrystusa. Czyny orężne Formacji Wschodnich okrywa dziś mrok niepamięci. A przecież tym nieszczęsnym tułaczom zmierzającym w rodzinne strony krętymi, ciernistymi szlakami z odległych krain – z Kaukazu, Kubania, Murmania czy Sybiru – chodziło tylko o Polskę. O orzełka na czapce, o sztandar zasłaniany w boju własną piersią. O parę słów w ojczystym języku wyrytych na brzozowym krzyżu, wkopanym w żołnierską mogiłę. Nie myśleli o karierze, o bogactwach i zaszczytach. Wypełnili swój obowiązek, po czym usunęli się w cień.26 lutego 1919 roku na posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego w Warszawie marszałek Wojciech Trąmpczyński zdał posłom relację ze swego spotkania z przedstawicielami sztabu byłego I Korpusu Polskiego w Rosji, słynnymi dowborczykami. Weterani przekazali na ręce marszałka dar dla odrodzonego państwa polskiego – kwity depozytowe na olbrzymią sumę w gotówce, złocie i srebrze, ongiś zdobytych w Rosji, a następnie przewiezionych w tajemnicy do wciąż okupowanego przez Niemców Królestwa Polskiego. Marszałek Trąmpczyński podziękował kombatantom za ów dar, a składając posłom sprawozdanie, zakończył je uwagą: „Generał Dowbor-Muśnicki i jego dzielni towarzysze nadmienili, że nie ma tak ciężkich i przykrych chwil dla narodu, gdzie by się nie mogło czegoś pożytecznego zdziałać dla Ojczyzny, chyba że się utraci wiarę w jej nieśmiertelność”.(fragment książki)

"Z wielką drobiazgowością kreśli niełatwą drogę tej zakaukaskiej republiki do zbudowania podstaw postradzieckiej państwowości, ukazując liczne, piętrzące się na niej przeszkody, ujawniające się zarówno w ramach systemu politycznego, jak i w jego zewnętrznym otoczeniu. Pracę charakteryzuje przede wszystkim bogactwo faktografii, zrekonstruowanej na szerokiej bazie źródłowej." Prof. dr hab. Andrzej Antoszewski Instytut Politologii, Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego

Oto książka wyjątkowa, sytuująca się na pograniczu rozważań historycznoliterackich, historycznych i politologicznych, ale też mająca nader ambitne zadanie – przedstawienie dwudziestowiecznej literatury tureckiej we wszystkich jej niełatwych uwikłaniach w konteksty historyczne, przemiany świadomości narodowej i przenikanie się tradycji rodzimej z nurtami europejskimi. Jak – obszernie, ale i na tyle syntetycznie, by wywód pozostał przejrzysty – przedstawić turecką „pękniętą duszę”, wrażliwą na tendencje popychające ją ku przeciwieństwom, objawiającą się w mentalności rozbitej między nowoczesnością a głębokim zanurzeniem w tradycji, religijności, kompleksy prowincji i relacje postkolonialne? Jak pokazać całą odbijającą się w literaturze panoramę, na którą składają się idee narodotwórcze, sprzeczne koncepcje osmanizmu i okcydentalizacji, ruch laicyzacji społeczeństwa, problemy swobody obyczajowej, nowa świadomość wielkomiejskich elit, pamięć wojennych rzezi, bolesne doświadczenie korupcji politycznej, wpływ ideologii totalitarnych, emancypacja kobiet, konflikt patriotyzmu i postmodernizmu tudzież objawiające wolę ludu mechanizmy demokratyczne? Oto najważniejsze i najtrudniejsze zadanie, które zarazem sprawia, że lektura tej książki jest tak fascynująca. Poruszając się płynnie między wątkami literackimi i wykładem historyczno-politologicznym, Autorka oferuje nam niepowtarzalny wgląd w skomplikowany obraz współczesnej Turcji oraz jej lustrzane artystyczne odbicie.

Od czasów starożytnych Biblia - Stary i Nowy Testament - była czytana nie tylko przez ludzi wierzących czy uczonych jako księga święta, ale także przez pisarzy, malarzy, rzeźbiarzy, muzyków, którzy z niej czerpali natchnienie do swojej twórczości. Wyrażano ją w teatrze, operze a nawet w balecie, a wkrótce po odkryciu filmu powstały pierwsze filmy biblijne. Z Biblii przechodziły do języka potocznego pojęcia i zwroty, często stając się tytułami dzieł znanych pisarzy. A to wszystko czynili zarówno żydzi, chrześcijanie (katolicy, protestanci, prawosławni) jak i agnostycy i niewierzący, których urzekał klimat Biblii. I tak stała się ona wielką matrycą kultury europejskiej. O tym właśnie mówi ta książka – jak Biblia, jej poszczególne księgi, epizody czy postaci były w ciągu wieków interpretowane i przedstawiane, jak zwroty biblijne wchodziły do różnych języków.

Kazimierz Szetkiewicz jest znany dzięki temu, że jego córka Maria wyszła za mąż za Henryka Sienkiewicza. Tym samym pisarz związał się z jej rodzicami. Zarówno Kazimierz Szetkiewicz, jak i jego żona Wanda weszli do kręgu osób najbliższych Litwosowi i bez wątpienia mieli wpływ zarówno na jego życie osobiste (po śmierci córki zajęli się wychowaniem wnuków), jak i na jego mentalność. Edycja Listów z zesłania pochodzi z czasów, w których Szetkiewicz Sienkiewicza nie znał, zatem nie przynosi nowych faktów odnoszących się do biografii pisarza. W zamian pozwala czytelnikowi poznać niebanalnego człowieka, jakim był pan Kazimierz. Możemy też dowiedzieć się, jak wyglądało życie zesłańca skazanego łagodnym wyrokiem (na „osiedlenie się”, nie na katorgę), który usiłuje poradzić sobie z tęsknotą i nudą (wykazując w tym znaczną pomysłowość). Pan Kazimierz powszechnie uznany jest za jeden z pierwowzorów Zagłoby. Czy słusznie? Edycja jego listów pozwala czytelnikowi na wyrobienie sobie własnej opinii w tym względzie.

Pełne powodzenie transformacji systemowej po 1989 r. zależało od włączenia Polski w proces integracji europejskiej. Kosztem tej transformacji jest do dziś m.in. poddanie wewnętrznych przemian oddziaływaniu zewnętrznej presji modernizacyjnej wytwarzanej przez Unię Europejską. Następstwami tego są: kruchość kompromisu integracyjnego i zarazem państwotwórczego, zawężenie percepcji procesu integracji do jej wymiaru gospodarczego oraz znaczne przyspieszenie dostosowawcze. W miarę zbliżania się terminu wejścia Polski do UE ów kompromis podlegał pogłębiającej się destrukcji i czynił przestrzeń dyskursu parlamentarnego coraz bardziej dysfunkcjonalną. Przestrzeń tę autor przedstawia w książce jako uskrajnioną polaryzację odmiennych obrazów miejsca i roli Polski w Unii, pomiędzy którymi brak jest mediacji. U podstaw tych obrazów leżą zróżnicowane oceny zapoczątkowanego blisko trzy dekady temu procesu przemian ustrojowych.

Monografia naukowa. Żmudna układanka z faktów historycznych oraz niedających się wykluczyć poszlak zdaje się rysować dość zaskakującą odpowiedź w tytułowej kwestii. I to odpowiedź, która chyba nie wszystkim przypadnie do gustu…

Prezentowany cykl artykułów ukazuje profesjonalistów, którzy zdołali wypracować nowatorską tożsamość ksiązki i nadać jej wyraziste oblicze. Pokazuje ówczesnych czytelników, szkicuje portrety książek, pokazuje strategie i techniki, z jakich korzystali włoscy typografowie i edytorzy w XVI wieku.

Historia procesów integracji europejskiej przekonuje, że całemu dotychczasowemu okresowi jej trwania towarzyszyły dylematy rozwojowe, kontrowersje koncepcyjne i cząstkowe kryzysy, które zwykle były siłą napędową kolejnych etapów integracyjnych […]. Komplikujące się procesy integracji europejskiej utrudniają sformułowanie reguł gry jawnych i akceptowanych przez różne podmioty unijnych procesów decyzyjnych. Problemy europejskiej integracji, ich nawarstwienie się oraz dynamiczny charakter przemian i ich uwarunkowań stawia zwiększone wymagania wobec uczonych i analityków zajmujących się problematyką unijną. Dotyczą one zwłaszcza warsztatu badawczego, w tym poszukiwania najbardziej efektywnych podejść badawczych. Ze Wstępu Recenzowana monografia jest wieloautorskim pogłębionym opracowaniem aktualnych problemów politycznych, prawnych i filozoficznych wiążących się ze stanem procesów integracyjnych w Europie pod koniec drugiej dekady XXI wieku. Poruszone są w niej zagadnienia dotyczące sfery wartości, metodologii badań europeistycznych, przyszłości integracji europejskiej w kontekście ogólnym i społecznym, a także pozycji Polski w UE w ujęciu ustrojowym i filozoficznym. Autorami poszczególnych rozdziałów są uznani badacze reprezentujący różne pokolenia, zainteresowania merytoryczne, podejścia teoretyczne oraz szkoły metodologiczne. Wszystkie teksty cechuje wysoka jakość wynikająca z kultury badawczej Autorów. Istotnym walorem tej publikacji są także klarowne, a niekiedy także kontrowersyjne, tezy prezentowane przez badaczy. Mogą one stanowić punkt wyjścia do dalszych badań i polemik naukowych. dr hab. Piotr Tosiek Przedstawiona do recenzji praca zbiorowa jest wyrazem interesującej inicjatywy badawczej, w wyniku której dokonano analizy problematyki dotyczącej dylematów integracyjnych Polski i Unii Europejskiej. Badane zjawisko ma istotne znaczenie nie tylko z punktu widzenia nauki, lecz także praktyki, uwzględniając obecne realia polityczne. Zatem inicjatywę Redaktorów Naukowych opracowania należy uznać za cenną z punktu widzenia polskiej i europejskiej nauki. Aktualność i poziom merytoryczny analiz cząstkowych wskazuje, że jest ono znaczącym głosem w dyskusji na temat dalszej przyszłości integracji europejskiej. dr hab. Ireneusz Kraś, prof. UJK

Zbiór audycji emitowanych przez radio BBC od października 1940 do maja 1945 roku, w których Thomas Mann próbuje odwieść Niemców od fascynacji Hitlerem. Przemówienia stanowią doskonałe uzupełnienie zagadnień poruszanych w „Doktorze Faustusie”, gdzie pisarz szukał m.in. odpowiedzi na pytania o przyczyny nazizmu i niemiecką tożsamość. Mann nie utożsamia ideologii nazistowskiej z narodem, co potwierdzają jego programowe teksty „Brat Hitler” (1939) oraz „Niemcy i naród niemiecki” (1945). Zło nie bierze się znikąd, choć trudno wytłumaczyć jego genezę. Dotyka całych społeczności, jego źródłem są jednak jednostki, o których czasem można pomyśleć, że zło jest im przeznaczone. „Niektórzy ludzie z konieczności schodzą na manowce, ponieważ właściwej drogi w ogóle dla nich nie ma” – pisał Mann w tomie zatytułowanym „Tonio Kröger i inne opowiadania”. Jednak w przypadku pisarza, zwłaszcza tak wybitnego jak autor „Czarodziejskiej góry”, na poglądach trudno poprzestać. Jakkolwiek to zabrzmi, trzeba powiedzieć, że „Niemieccy słuchacze!” to modelowe studium języka w służbie propagandy. Książka prowokuje do pytań o cenę tak pojętego zaangażowania artysty w sprawy wspólnoty i o jego skuteczność w roli trybuna. Przekład Małgorzaty Łukasiewicz Posłowie Michała Głowińskiego Publikacja przygotowywana we współpracy z Nowym Teatrem. „Niemieccy słuchacze! Mówi do was niemiecki pisarz, którego twórczość i osobę wasi władcy skazali na wygnanie i którego książki, nawet gdy traktują o czymś najbardziej niemieckim – na przykład o Goethem – mogą przemawiać tylko do obcych, wolnych narodów w ich języku, dla was zaś muszą pozostać nieme i nieznane. Wiem, że pewnego dnia moje dzieło wróci do was, nawet jeśli ja sam nie będę już mógł. Ale dopóki żyję, choćby jako obywatel nowego świata, będę Niemcem i cierpię pod brzemieniem losu Niemiec oraz wszystkich krzywd, moralnych i fizycznych, jakie Niemcy z woli zbrodniczych tyranów od siedmiu lat wyrządzili światu. Niewzruszone przekonanie, że to nie może się dobrze skończyć, kazało mi w ciągu tych lat wciąż na nowo występować z ostrzeżeniami, z czego niektóre, jak sądzę, do was dotarły. Teraz, gdy trwa wojna, słowo pisane nie zdoła już przebić muru, wzniesionego wokół was przez tyranię”. (fragment) „Mann – sądzę – bał się ujednoznacznienia poprzez politykę. Przez tyle lat bronił swego statusu «człowieka apolitycznego», pisarza niezależnego od partii i doktryn; chroniącego się w ironię przed prostactwem, brudem i manicheizmem świata polityki, że – wolno przypuszczać – dobrze wiedział, czym grozi twórcy redukcja do politycznego medium”. Andrzej Jagodziński, „Don Kichot i wyzwiska” (1986) Thomas Mann (1875–1955) – wybitny prozaik niemiecki, od 1933 roku na emigracji, autor esejów, pism publicystycznych i autobiograficznych oraz dzienników. Laureat Literackiej Nagrody Nobla z roku 1929 za powieść „Buddenbrookowie” (1901). Jego najważniejsze dzieła to opowiadanie „Śmierć w Wenecji” (1912) oraz powieści: „Czarodziejska góra” (1924), „Józef i jego bracia” (tetralogia publikowana w latach 1933–1943), „Doktor Faustus” (1947) i „Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla” (1954). W 1936 roku został pozbawiony niemieckiego obywatelstwa. Od października 1940 roku nadawał za pośrednictwem BBC comiesięczne mowy do niemieckich słuchaczy „Deutsche Hörer!”. Był reinterpretatorem niemieckiej tradycji romantycznej, a w swoich utworach często poruszał wątki biblijne. Jego powieści mają głęboko intelektualny i humanistyczny charakter.

Okupacja sowiecka ziem polskich w latach 1939-1941. - wydanie w języku rosyjskim ,,Sowiecki system okupacyjny – oprócz terroru – w dużym stopniu opierał się na działaniach określanych mianem sowietyzacji. Ważnym elementem kreującym nową rzeczywistość była propaganda. Do jej podstawowych narzędzi należała fotografia, którą rozpowszechniano w gazetach, czasopismach oraz na ulotkach. [...]Głównym kierunkiemdziałania propagandy sowieckiej było stworzenie negatywnego obrazu przedwojennej Polski i zaszczepienie tej wizji miejscowej ludności.” – Ze wstępu

Kazimierz Chłędowski, Siena Świat bezwzględnych intryg politycznych, cynicznych polityków, brutalnych najemników, krwawych bitew, zdrad i skrytobójstw… Świat genialnych malarzy, natchnionych rzeźbiarzy, śmiałych architektów, światłych mecenasów sztuki, uduchowionych zakonników, przenikliwych mężów stanu… Kazimierz Chłędowski przedstawia fascynującą opowieść o włoskiej historii i kulturze w niezwykłym okresie – schyłku średniowiecza i renesansu. Jej osią są dzieje Sieny – miasta o mistrzowskiej sztuce, wybitnej architekturze i frapującej polityce. Kazimierz Chłędowski (1843-1920) należał do najwybitniejszych w Polsce znawców włoskiej kultury, jednego z najważniejszych źródeł inspiracji dla polskich myślicieli i artystów w ciągu wieków. Poświęcił jej kilka wysoko ocenianych i popularnych za życia autora prac naukowych i popularyzatorskich, wyróżniających się zarówno kompetencją, jak i stylem. Siena uchodzi za jego najważniejsze dzieło.

Giedre Mileryte-Japertiene, Wizje stosunków polsko-litewskich w środowiskach emigracji 1945-1990 Wizje stosunków polsko-litewskich w środowiskach emigracji 1945-1990 to pierwsze przekrojowe, oparte na bogatym materiale źródłowym opracowanie poświęcone ważnemu, lecz słabo znanemu aspektowi relacji polsko-litewskich. Pozwala ono spojrzeć na polsko-litewskie kontakty intelektualne i polityczne z nowej perspektywy, innej niż typowa narracja związana z historią sporów w okresie międzywojennym i budzącymi wiele kontrowersji relacjami po 1989 roku. To opowieść o tym, jak zniewolenie obu narodów przez ZSRS wpływało na rozwijaną w środowiskach emigracyjnych myśl polityczną Polaków i Litwinów. Wymuszało ono – choć nie wszyscy uczestnicy toczonych wówczas dyskusji skłonni byli należycie to uwzględnić – rewizję przedwojennych stanowisk w kwestii stosunków polsko-litewskich i szukanie rozwiązań, które w przyszłości mogłyby stać się podstawą nowego ich ułożenia: odwołującego się do moralnie motywowanej idei pojednania, ale i realnych interesów za nim przemawiających. Jest to zarazem dzieło wzbogacające w istotnym stopniu wiedzę na temat życia i działalności polskiej emigracji politycznej po II wojnie światowej, wciąż nie dość dobrze znanych mimo ich wagi.

Dzieje rodów von Gaschinów i Henckel von Donnersmarcków są nierozerwalnie związane z historią Śląska. Przedstawiona monografia jest próbą ich ukazania przez pryzmat działalności gospodarczej i społecznej tych rodzin w dobrach rycerskich w Krowiarkach i Makowie od momentu ich zakupienia przez hrabiego Amanda von Gaschina (1842 rok), aż do ich opuszczenia przez ostatniego z właścicieli w 1945 roku. Dużą rolę w przygotowaniu niniejszego opracowania odegrał, niewykorzystany lub mało dotychczas wykorzystany, zasób źródeł archiwalnych (zapisów testamentowych, akt ziemskich, fotografii archiwalnych czy prasy). Na jego podstawie przygotowano szereg dołączonych do monografii materiałów o charakterze źródłowym. Całość ukazuje funkcjonowanie dóbr składających się z licznych folwarków oraz innych obiektów gospodarczych (np. gorzelnia, młyn, kuźnia), a także relacje między właścicielami dworu a jego pracownikami i lokalną społecznością wiejską.

Tę historię przez dziesiątki lat okrywała tajemnica. Książka „Rozstrzelani za uratowanie kobiety” przedstawia niezwykłe okoliczności jedynej po II wojnie potyczki między żołnierzami Wojska Polskiego i Armii Sowieckiej. Doszło do niej w 1947 roku w obronie kobiety, którą mąż wydał czerwonoarmistom. Za jej uratowanie Polacy zapłacili wyrokami śmierci i długotrwałym więzieniem. Książka oparta jest na unikalnych, przez dziesiątki lat utajnionych dokumentach, relacjach świadków oraz własnych, długotrwałych ustaleniach. Autor, znany dziennikarz śledczy Krzysztof M. Kaźmierczak poświęcił kilkanaście lat na zbadanie zagadkowych okoliczności zbrojnego starcia. Prasowymi publikacjami doprowadził już do przywrócenia pamięci o bohaterach, a teraz do rąk Czytelników oddaje niezwykłą historię, która nadaje się na sensacyjny film. Jej tropy wiodą do PRL-owskich i sowieckich służb specjalnych. „Rozstrzelani za uratowanie kobiety” to książka napisana „żywym” językiem – w konwencji reporterskiej. Zaciekawi nie tylko osoby, które interesują tajemnice historii. To publikacja o ludziach w sytuacjach skrajnych, prawdziwej solidarności, ale też o okrutnej, bezlitosnej zbrodni. Autor przedstawia w niej nie tylko bohaterów, którzy nie doczekali się rehabilitacji, ale też morderców, którzy nigdy nie ponieśli kary. Większość faktów przedstawionych w książce dotąd nie była znana, a niektóre wątki cały czas okrywa tajemnica. To historia, która nie pozostawia obojętnym nikogo, kto ją pozna.

Wehrmacht Uwe Feista, Roberta Johnsona i Kurta Riegera to ilustrowany przewodnik po uzbrojeniu i wyposażeniu niemieckich sił zbrojnych w czasie II wojny światowej. W dwóch tomach przedstawiono broń krótką, karabiny, karabiny maszynowe, pistolety maszynowe, indywidualną broń przeciwpancerną, miny (w tym samobieżne – Goliaty), granaty ręczne, artylerię lufową i rakietową (słynne Nebelwerfery), łącząc zdjęcia zachowanych zabytków z fotografiami z epoki, przedstawiającymi dany typ broni czy uzbrojenia w akcji. Powstało w ten sposób przydatne podręczne wydawnictwo dla miłośników historii i osób interesujących się dziejami największego konfliktu w historii ludzkości.