Monografia jest przygotowana z właściwym kunsztem badawczym. Jej cennym walorem jest ujęcie interdyscyplinarne prowadzonych badań, co prowadzi do uzyskania nowych wyników badań istotnych w obrębie nauk o polityce i czyni pracę innowacyjną. Przedmiotem badań jest rozwój smopodtrzymujący w polityce UE, jako instrument zapobiegania zagrożeniom w obszarze Śródziemnomorza. Autorka dokonuje ocen oraz definiuje obszary działalności Unii europejskiej przy użyciu nowego spojrzenia naukowego, co powoduje, że oceniana książka z jednej strony jest ze wszech miar innowacyjna, a z drugiej pozostaje aplikacyjnym wzorcem prac naukowych. Autorka płynnie przechodzi od czynności definiowania i charakteryzowania (eksploracji) do analizy warunków niezbędnych dla osiągnięcia stanu rozwoju samopodtrzymującego (eksplanacji). Publikacja porusza aktualne zagadnienie, prezentowane zarówno w ujęciu naukowym, dydaktycznym, jak i popularyzującym wiedzę. Jest wciągającą lekturą napisaną w taki sposób, aby każdy czytelnik mógł zapoznać się z omawianymi zagadnieniami. Z recenzji dr hab. Marty Witkowskiej (IE WNPiSM UW)

Książka po raz pierwszy na gruncie polskim podejmuje w formie monografii problem uwarunkowań politycznych oddziałujących na ewolucję literatur afrykańskich języka portugalskiego i ich zależności od Portugalii, Brazylii oraz zmieniającej się sytuacji geopolitycznej tych krajów na przestrzeni ostatnich niemal stu lat. Autor podjął próbę przedstawienia ewolucji tych literatur w zależności od ideologii narzucanych Angoli, Mozambikowi, Gwinei Bissau, Wyspom Zielonego Przylądka, Wyspom Świętego Tomasza i Książęcej.

W Polsce pojawiały się wcześniej opracowania dotyczące ruchów i ugrupowań islamistycznych, ale nie było do tej pory publikacji, która bazując na materiale zdobytym podczas badań terenowych, w sposób kompleksowy analizowałaby rozwój, strategie działania i przemiany islamizmów egipskich i tunezyjskich. Niniejsza książka odchodzi od wąskiego, orientalistycznego pojmowania islamu politycznego, wiążącego go nierozerwalnie ze studiami nad bezpieczeństwem, i ukazuje szerokie spektrum możliwości, w jakich dochodzi w Egipcie i Tunezji do upolitycznienia treści religijnych – zarówno przez aktorów państwowych, jak i pozapaństwowych. Konrad Pędziwiatr dowodzi, że bez wiedzy na temat mechanizmów „odgórnego” upolitycznienia islamu przez państwa i ich instytucje wyznaczające przestrzenie „religijnej” kontestacji, nie można zrozumieć specyfiki i charakteru działania Braci Muzułmanów, An-Nahdy i An-Nur (to niektóre z omawianych ruchów islamistycznych). Wykorzystując instrumentarium teorii ruchów społecznych, autor wyjaśnia mechanizmy działania i przyczyny popularności islamizmów w regionie. Jednocześnie, oddając w wielu miejscach głos przedstawicielom analizowanych ruchów i ukazując kompleksowość podejmowanych przez nich decyzji strategicznych oraz istotność tych decyzji na ich aktualną sytuację, przyczynia się do „odmyślenia” krajowej i światowej refleksji na temat islamu politycznego. Konrad Pędziwiatr – badacz w Centrum Zaawansowanych Badań Ludnościowych i Religijnych, adiunkt w Katedrze Studiów Europejskich Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Autor licznych artykułów na temat religii i etniczności w procesach migracyjnych, islamu i muzułmanów w Europie oraz polityzacji islamu w Europie oraz na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej, które ukazały się m.in. w „Patterns of Prejudice”, „Journal of Ethnic and Migration Studies”, „Social Compass”, „Gender, Place & Culture”. Autor monografii Od islamu imigrantów do islamu obywateli (2005, 2007) oraz The New Muslims Elites in European Cities (2010), a także współautor Polskiej polityki migracyjnej (UW 2015) i redaktor Na Zachodnim Brzegu bez zmian (2016) oraz Muslim Minorities in Europe and India (2016).

Zbiór reportaży z lat 60. i 70. ukazujących dramatyczne wydarzenia w Afryce i Ameryce Południowej. Tytułowa Wojna futbolowa dotyczy konfliktu zbrojnego między Hondurasem a Salwadorem w 1969 roku. W Ameryce Łacińskiej sposób odbierania futbolu jest szaleństwem. Ludzie popełniają samobójstwa po przegranym meczu, z tego samego powodu do więzienia idą całe drużyny. Chodziło mi o to, żeby pokazać ten inny wymiar, ten szerszy wymiar tego czym jest futbol i do czego może doprowadzić emocja futbolowa. W tym wypadku właśnie do wojny. Ryszard Kapuściński

Niniejsza książka jest fascynującą opowieścią o ekspedycji Napoleona Bonaparte w Egipcie. W lipcu 1798 roku do wybrzeża Egiptu przybiły statki wiozące armię Napoleona Bonaparte. Od dzieciństwa zafascynowany Wschodem, wielki wódz, który podbił już pół Europy, zapragnął zostać nowym Aleksandrem Wielkim. Wprawdzie nie osiągnął sukcesów militarnych na miarę Aleksandra, ale odkrył światu starożytny Egipt, "budząc go z głębokiego snu". W wyprawie Napoleona brało udział ponad stu uczonych i artystów (średnia ich wieku wynosiła 25 lat!), którzy "przeczesali Egipt wzdłuż i wszerz", dokonując odkryć na miarę stulecia.

Praca zbiorowa pod redakcją Anny Parzymies Zbiór artykułów z dziedziny językoznawstwa, historii i sztuki uczonych z najważniejszych ośrodków orientalistycznych Europy i Stanów Zjednoczonych. Artykuły napisane są w językach: angielskim, rosyjskim, włoskim, niemieckim i francuskim. Książkę opublikowano dla uczczenia wieloletniej działalności naukowej i dydaktycznej profesora Tadeusza Majdy, turkologa z Uniwersytetu Warszawskiego. Professor Tadeusz Majda is a scholar with diverse academic interests, covering such areas as the languages, literature and culture of the Turkish peoples, the Near East and Islam. Professor Majda is a distinguished representative of Polish Turcology, who continues the work of his eminent predescessors Professor Ananiasz Zjączkowski and Professor Jan Reychman. To celebrate many years of his work as an academic and a tutor, his friends and colleagues from the largest centres of Oriental Studies in Europe and United States have prepared this collection of valuable contributions.

Stefan Szolc-Rogoziński to postać ze wszech miar nietuzinkowa. Pochodzący z Kalisza orędownik niepodległej Polski, patriota i niespokojna dusza, łowca przygód – nie tylko podróżniczych – przez całe życie poszukiwał swego miejsca na ziemi. Jego wielkim marzeniem było zostać obieżyświatem i odkrywcą. Mimo licznych przeciwności losu i nieustannie borykając się z problemami finansowymi, dopiął swego. W 1881 roku został członkiem Towarzystwa Geografii w Paryżu, co otworzyło przed nim drogę ku Czarnemu Lądowi. Wraz z Klemensem Tomczekiem i Leopoldem Janikowskim wyruszyli na podbój Afryki. Losy całej trójki, pełne niespodzianek i nagłych, czasem wręcz niesamowitych zwrotów akcji, znajdzie Czytelnik na kartach niniejszej książki. Intencją autorów jest przedstawienie szerzej nieznanego i przez lata pozostającego w zapomnieniu podróżnika, który swym uporem i determinacją pokazał, że jeśli tylko czegoś się bardzo pragnie, można to osiągnąć.

The history of anthropology is, to a large extent, the history of differing modes of interpretation. As anthropologists have long known, examining, analyzing and recording cultures in the quest to understand humankind as a whole is a vastly complex task, in which nothing can be achieved without careful and incisive interpretative work. Edward Evans-Pritchard’s seminal 1937 Witchcraft, Oracles, and Magic Among the Azande is a model contribution to anthropology’s grand interpretative project, and one whose success is based largely on its author’s thinking skills. A major issue in anthropology at the time was the common assumption that the faiths and customs of other cultures appeared irrational or illogical when compared to the “civilized” and scientific beliefs of the western world. Evans-Pritchard sought to challenge such definitions by embedding himself within a tribal culture in Africa – that of the Azande – and attempting to understand their beliefs in their proper contexts. By doing so, Evans-Pritchard proved just how vital context is to interpretation. Seen within their context, he was able to show, the beliefs of the Azande were far from irrational – and magic actually formed a coherent system that helped mould a functional community and society for the tribe. Evans-Pritchard’s efforts to clarify meaning in this way have proved hugely influential, and have played a major part in guiding later generations of anthropologists from his day to ours.

Praca prof. Jerzego Kocha jest pionierska nie tylko na gruncie polskim. Napisana piękną polszczyzną książka daje rzetelną wiedzę o fascynującej literaturze południowoafrykańskiej, rozwiewa wiele uprzedzeń i stereotypów, a przy tym widać, że tworzona była z pasją. Należy dobitnie podkreślić, książka prezentuje przede wszystkim rezultaty wieloletnich studiów i badań własnych Autora. Za największą wartość stylistyczną pracy uważam rzadkie w naszym piśmiennictwie połączenie ogromnej erudycji z komunikatywnością i jasnym językiem przekazu. Nowoczesny aparat pojęciowy zastosowany w książce, sposób myślenia o naturze procesów kulturotwórczych zachodzących w południowoafrykańskim melting pot to kolejne atuty tej pracy. Dr hab., prof. UŁ Elżbieta Dzikowska Autorowi udało się stworzyć nowoczesny podręcznik akademicki, w którym uwidacznia się charakterystyczny, niezwykle efektywny w przypadku książki tego typu, sposób narracji. Prof. Jerzy Koch konstruuje swoją syntezę dziejów literatury, ukazując, jak rozwijał się cały proces historycznoliteracki, a jednocześnie zręcznie porusza się miedzy poszczególnymi tekstami artystycznymi, schodząc także na poziom analizy konkretnych utworów. Zamiast wyłączać poza nawias informacje kontekstualizujące, Autor znalazł sposób na niezwykle funkcjonalne włączenie ich do samej prezentacji utworów. Dr hab., prof. US Marta Skwara

Pierwsza, pełna edycja tekstu Józefa J. Sękowskiego opatrzona obszernym wstępem, objaśnieniami oraz materiałem ilustracyjnym z epoki. Relację z przebiegu egzotycznej wyprawy do Nubii i „wyższej Etiopii” ogłosił Sękowski drukiem tuż po powrocie w 1822 r., tekst w „Pamiętniku Warszawskim” został jednak znacznie okrojony. Aby te pominięte fragmenty odzyskać, autor niniejszej edycji prof. Joachim Śliwa (Instytut Archeologii UJ) odwołał się do pełnego rosyjskiego wydania, przywracając usunięte partie tekstu. Całość wzbogacono przypisami, wskazówkami bibliograficznymi, identyfikacją opisywanych zabytków, sprostowaniami nieścisłości. Józef Julian Sękowski (1800–1858) to jeden z najwybitniejszych orientalistów swej epoki, podróżnik, badacz, tłumacz i wydawca tekstów źródłowych, ponadto wykładowca i profesor uniwersytecki. Odegrał też istotną rolę w życiu literackim Rosji pierwszej połowy XIX wieku; jako literat i publicysta rozpoznawany był głównie pod pseudonimem „Baron Brambeus”. Jako badacz, krytykując postawę zachodnich orientalistów, usiłujących zgłębiać tajniki Wschodu niejako z zewnątrz, postulował konieczność głębszego zaangażowania i zerwania z europocentrycznym punktem widzenia. Wokół jego sylwetki po dzień dzisiejszy odżywają rozliczne wątpliwości i kontrowersje. Pole do szczególnych dyskusji stanowiła jego narodowość oraz postawa obywatelska; był bowiem Polakiem z urodzenia, natomiast Rosjaninem z wyboru. Niniejsza publikacja to ważny przyczynek do historii archeologii, do dziejów recepcji dziedzictwa starożytnego Bliskiego Wschodu, przypomnienie sylwetki Józefa Sękowskiego, a także ciekawa lektura dla miłośnika starożytnego Egiptu. Publikacja ze streszczeniem w języku angielskim.

Największy kryzys uchodźczy od czasów II wojny światowej Ulet – piętnastoletni Somalijczyk dostał się wreszcie na łódź z innymi uchodźcami. Był sam – bez rodziny i przyjaciół. Podróżujący z nim Somalijczycy wiedzieli, że w Libii był więziony, torturowany i głodzony. To nieprawdopodobne, że udało mu się dotrzeć do Europy. Gdy łódź zbliżała się do wybrzeży Włoch, Ulet obserwował ruch fal i majaczącą na horyzoncie ziemię. Wtedy stracił przytomność. Mimo półgodzinnej reanimacji nie udało się go uratować – zmarł na obrzęk płuc. Gdyby zmarł w Libii, nikt by o tym nie usłyszał. W 2015 roku państwa członkowskie Unii Europejskie otrzymały ponad dwukrotnie więcej wniosków o azyl, niż rok wcześniej. Najwięcej imigrantów przybywało z Syrii, Afganistanu i Iraku – krajów pogrążonych w wieloletnim kryzysie. Konwencja Genewska mówi, że uchodźcami są osoby zmuszone opuścić kraj pochodzenia. Definicja ta nie obejmuje osób stanowiących wśród uchodźców większość: tych, którzy nie mogą korzystać z ochrony międzynarodowej, którzy utknęli w Jemenie, Sudanie Południowym, Demokratycznej Republice Konga. To uchodźcy zapomniani, ponieważ nie są oni uchodźcami. Są przesiedleńcami wewnętrznymi. W tym poruszającym reportażu, Agus Morales przygląda się im wszystkim. Podąża z imigrantami, którzy przekraczają granicę meksykańsko-amerykańską, żyje w obozach w Jordanii, pływa z uciekinierami barką po Morzu Śródziemnym. Próbuje ich zrozumieć, powiedzieć kim są, skąd przychodzą i dlaczego. I odkrywa to, co jest najbardziej przerażające – że to ludzie tacy jak ty, o tym samym wyglądzie, marzeniach i uczuciach. Każdy z nas mógłby zostać uchodźcą.

Boko Haram utworzono w celu zreformowania islamu w północnej Nigerii przez przywrócenie mu pierwotnej formy. U podstaw tej koncepcji legły nauki Muhammada Yusufa – pierwszego ideologa tej organizacji. Za największe zagrożenie dla religii muzułmańskiej uważał on odziedziczone po kolonializmie wpływy Zachodu, w tym europejską edukację, jego zdaniem niezgodną z zasadami islamu. Krytykował także obcy islamowi system demokracji oraz oparte na nim świeckie instytucje, opowiadając się za utworzeniem kalifatu na terenie północnej Nigerii. Abubakar Shekau, który po śmierci Yusufa przejął władzę w organizacji Boko Haram, przekształcił ją w grupę podejmującą działania zbrojne przeciwko rządowi nigeryjskiemu oraz cywilnej ludności mieszkającej na północy kraju. Jej główne podstawy ideologiczne pozostały jednak niezmienione. Założeniem tej organizacji jest więc obalenie świeckiego rządu, zbudowanie kalifatu oraz wyplenienie z islamu wpływów obcych przez negację wartości zachodniej edukacji i utrudnianie pracy szkół.

Dramatyczna historia ucieczki przed wojną i terroryzmem, którą udało się zorganizować czterem nieznajomym mającym do dyspozycji wyłącznie media społecznościowe. Urodzony w Jemenie, Muhammed Al Samawi został nauczony nienawiści do Żydów i świata Zachodu. Częściowo sparaliżowany z powodu dziecięcej choroby i wychowany w tradycyjnej rodzinie, dorastał całkowicie podporządkowany rodzicom. Gdy w wieku dwudziestu jeden lat po kryjomu przeczytał Biblię, zrozumiał, jak wiele łączy ją z Koranem. Przez Internet nawiązał też kontakt z żydami i chrześcijanami z innych krajów, by wkrótce zacząć działać na rzecz pojednania trzech wielkich religii. W mediach społecznościowych i na międzynarodowych konferencjach poznawał kultury, które do tej pory były dla niego obce. Te działania bardzo szybko obróciły się przeciwko Mohamedowi. Groźby śmierci ze strony Al-Kaidy zmusiły go do ucieczki z rodzinnego miasta. W trosce o swoje bezpieczeństwo przeprowadził się do Adenu, który wkrótce stał się areną trwającej do dziś wojny domowej. Uwięziony w wynajmowanym mieszkaniu, zagrożony przez terrorystów z południa i wojnę na północy Mohammed postanowił spróbować ostatniej szansy. Bez nadziei na przeżycie, wysłał apel o pomoc… Mohammed Al Samawi – urodził się i wychował w Jemenie. Jako dwudziestolatek zaangażował się w działalność na rzecz dialogu i pojednania między muzułmanami, chrześcijanami a żydami. W 2015 roku, podczas wojny domowej w Jemenie, uciekł z Adenu do Stanów Zjednoczonych. Od początku swojego pobytu pracował w organizacjach promujących pokój i tolerancję religijną.

Biografia jednego z najsłynniejszych dyktatorów afrykańskich, zwanego „królem Zairu”. Przez trzydzieści dwa lata (1965?1997) Mobutu rządził żelazną ręką Kongiem/Zairem. Przejął władzę pośród narastającego chaosu wojny domowej i oddalił groźbę rozpadu państwa, lecz umacniając swą dyktaturę pogrążył kraj na nowo w morzu krwi, korupcji i bezwstydnym drenażu wszelkich zasobów. Jednocześnie jednak ten władca strojny w skórę lamparta nie był zwykłym tyranem. Przyjmując rolę przyjaciela Zachodu w okresie zimnej wojny odegrał niebagatelną rolę strategiczną, co nie przeszkadzało mu sięgać po wzorce rodem z maoistowskich Chin lub Korei Północnej (by wspomnieć tylko o groteskowym przydomku, który w całości brzmiał: „Wszechmocny wojownik, który pozostawia za sobą ogień i kroczy od zwycięstwa do zwycięstwa, a nic ani nikt nie może go zatrzymać” czy entuzjastycznym przeprowadzaniu rewolucji kulturalnej w duchu „autentyczności” – oczywiście pod światłym przewodnictwem Najwyższego Przewodnika). W umacnianiu zairskiego systemu, który doczekał się własnej nazwy – kleptokracja – miały swój udział kilkusettysięczne rzesze urzędników, nikt jednak nie mógł się równać z jego twórcą. Doprowadziwszy kraj do zapaści gospodarczej musiał w końcu opuścić ojczyznę w niełasce, by umrzeć na wygnaniu, a wszystko to miało miejsce raptem dwadzieścia lat temu.

„Sylwester miał tylko dziewiętnaście lat, kiedy umarł na moich rękach. To mój błąd był przyczyną jego śmierci”. Młody szwedzki lekarz, Christian Unge, po ukończeniu prestiżowych studiów medycznych, chce wykorzystać zdobytą wiedzę i nabyć doświadczenia tam, gdzie jest najbardziej potrzebny. Wyrusza do Burundi. Mały, biedny, źle wyposażony szpital, brak wykwalifikowanego personelu – to doświadczenie otworzyło mu oczy. Praca lekarza w ekstremalnych warunkach ukształtowało go na zawsze. Szczerze opowiada o błędach, jakie popełnił, zarówno w czasie praktyki w biednej Afryce, jak i w bogatej Szwecji. Błędach, jakie zdarzają się każdemu lekarzowi. Spowodowane zmęczeniem, niewłaściwym szkoleniem, brakiem komunikacji, stresem, trudnymi wyborami etycznymi. Unge pozwala czytelnikowi nałożyć doktorski kitel i poczuć ciężar odpowiedzialności, jaki spoczywa na tych, którzy decydują o ludzkim życiu.

Prawdziwa historia o walce i przetrwaniu. I o tym, że nadzieja nigdy nie umiera. W styczniu 2012 r., ukończywszy właśnie cykl reportaży z hamburskiego procesu piratów somalijskich, Michael Scott Moore udał się do Rogu Afryki, by zebrać materiał do książki o piractwie i możliwościach jego ukrócenia. „Wydawało mi się ważne, by wiedzieć, dlaczego w ogóle istnieją piraci”, napisał. Dowiedział się szybciej, niżby się spodziewał. Porwany w Somalii tuż przed wyjazdem, poznał od podszewki i podłoże piractwa, i jego okrutną codzienność. W warunkach zdolnych złamać najtwardszy charakter przetrwał 977 dni, nim zebrano okup, jakiego zażądali piraci. Pustynia i morze to połączenie pamiętnika, reportażu i pracy socjologiczno-historycznej. Pełna czarnego humoru, szczera, napisana z dziennikarskim dystansem i wyczuleniem na szczegóły książka jest jakby skrzyżowaniem Paragrafu 22 z Helikopterem w ogniu. Humanizm, z jakim – mimo traumatycznych przeżyć – Moore opisuje porywaczy, jest odbiciem drobnych uprzejmości, jakich od nich doznawał, i kontrastuje z obojętnością zachodniej biurokracji, która prędzej by wysłała bombowce, niż wypłaciła okup.

Wojna domowa w Somalii obraca ten kraj w gruzy. Nikt nie pilnuje granic. Nie ma komu bronić zwykłych ludzi. Dla nich to piekło na ziemi. Dla reszty świata – eldorado. Na somalijskie wody terytorialnie bezkarnie wpływają statki międzynarodowych koncernów. Topią w morzu toksyczne odpady. Organizują nielegalne połowy. Somalijscy rybacy patrzą na to bezradnie. Głód, nędza i chęć zemsty pchają ich w morze. Tym razem jednak nie będą łowić ryb. Zamierzają polować na ludzi. Porywać ich statki dla okupu. W swoich małych łodziach, ze starymi kałasznikowami w rękach, rzucą wyzwanie światowym potęgom morskim. Choć samych siebie nazwą obrońcami mórz, świat usłyszy o nich jako o somalijskich piratach – wrogach całej ludzkości. Kim są, czego chcą i jak się im przeciwstawić? Kto jest tym złym? Czy na pewno oni? A może zachodni świat nie jest całkiem bez winy? O tym wszystkim opowiada w porywającym stylu Stanisław Sadkiewicz, polski oficer ochrony statków oceanicznych, były żołnierz zawodowy. Człowiek, którego piraci z Czarnego Lądu woleliby nie spotkać. Stanisław Sadkiewicz – były żołnierz zawodowy; obecnie specjalista od bezpieczeństwa i zarządzania ryzykiem. Sześć lat służył w 6. Brygadzie Desantowo-Szturmowej, w 2012 roku walczył w Afganistanie w ramach XI zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego. Po odejściu z wojska pracował m.in. jako oficer ochrony na statkach przepływających przez regiony zagrożone piractwem na Oceanie Indyjskim.

Directorate S

Zebrane w niniejszym tomie teksty powstały na bazie prac licencjackich lub magisterskich obronionych w Katedrze Języków i Kultur Afryki (zaś w wypadku tekstu Adama Nieuważnego – Katedry Arabistyki i Islamistyki) Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W dużej mierze są one reprezentatywne dla kierunków badań nad Etiopią prowadzonych w Katedrze, które koncentrują się wokół kultury politycznej Cesarstwa Etiopskiego w XIX i XX wieku, związków oralności i piśmienności w cywilizacji etiopskiej czy tradycyjnej kultury ludności amharskojęzycznej Wyżyny Abisyńskiej. Lekturę książki ułatwić mają: wstęp zawierający podstawowe informacje na temat Etiopii oraz słowniczek najczęściej występujących w tekstach pojęć. W słowniczku Czytelnik znajdzie też wyjaśnienie tytułu książki.

Milioner, celebryta, partner wicemiss świata, self-made-businessman Marek Zmysłowski zbudował „Amazon Afryki” i stał się jedną z najbardziej znanych postaci afrykańskiej branży IT. Pewnego dnia okazało się jednak, że jest też poszukiwanym przez Interpol międzynarodowym zbiegiem. Jak do tego doszło? Zanim Zmysłowski wylądował w Nigerii zrobił błyskawiczną karierę i łatwą kasę w jednej z pierwszych w Polsce firm pośrednictwa finansowego, zbankrutował, stał za barem w ekskluzywnym nocnym klubie, a budując pierwszą ogólnopolską sieć usług pogrzebowych, zadarł z mafią stojącą za Aferą Łowców Skór. Do Afryki wysłał go największy internetowy fundusz inwestycyjny na świecie, właściciel Zalando i Groupona. Polak nie tylko budował, doradzał, inwestował w wiele kluczowych dla rozwoju kontynentu przedsięwzięć, ale też narobił sobie w nigeryjskim rządzie wpływowych wrogów, którzy wraz ze skorumpowaną lokalną policją postanowili pozbyć się niewygodnego przedsiębiorcy. W swojej autobiografii Zmysłowski z dystansem i humorem pokazuje, jak wygląda robienie biznesów, czasem niebezpiecznych, „od kuchni” oraz z reporterskim biglem kreśli barwny obraz ukochanego kontynentu, jakim stała się dla niego Afryka.