Praca z pogranicza literaturoznawstwa, historii intelektualnej i historii idei. Jej celem jest przeanalizowanie roli, jaką w narodzinach romantycznej recepcji antyku w Polsce odegrał rozwój niemieckiego starożytnictwa z przełomu XVIII i XIX wieku. Kluczowym pojęciem dla Autora jest „Griechenmythos” (mit Greków), czyli szczególne przekonanie werbalizowane na kartach prac naukowych, dzieł literackich i filozoficznych rozpraw o niezwykłej więzi łączącej niemiecką kulturę, historię i język ze światem starożytnej Grecji. To szczególne przekonanie miało swoje wyjątkowe medium i jednocześnie bardzo wyspecjalizowane narzędzie – „Altertumswissenschaften”, nauki starożytnicze ze szczególnym uwzględnieniem filologii klasycznej, która w drugiej połowie XVIII wieku przeszła w Niemczech głęboką przemianę. Rozdział pierwszy stanowi próbę rekonstrukcji mitu Greków w XX-wiecznej tradycji badawczej. Jest to złożony problem podejmowany często w światowej humanistyce, lecz pozostający jak dotąd właściwie nieznanym zjawiskiem w Polsce. Rozdział drugi dotyczy prac naukowych G.E. Groddecka i J. Lelewela i przedstawiono w nim dwie kwestie: stosunek obu badaczy do greckiej historiografii na przykładzie Herodota i Tukidydesa oraz ich interpretacje losów Sparty i Aten, ze szczególnym uwzględnieniem konfliktu obu poleis w trakcie wojny peloponeskiej. W trzecim i czwartym rozdziale opisana została działalność wykładowa Adama Mickiewicza z Lozanny i Paryża.

Odkryj cuda i tajemnice wielkich starożytnych cywilizacji! Przeczytaj opowieść pełną wielu ciekawych informacji! Grecy, założyciele cywilizacji, stworzyli zasady, według których organizujemy nasze społeczeństwa do dzisiaj. Uzbrojeni żołnierze, wielcy matematycy, błyskotliwi myśliciele… i sportowcy. Kibicujemy młodemu biegaczowi Andrypusowi na igrzyskach olimpijskich. Czy uda mu się pokonać bezwzględnego Spartanina i zakończyć bieg zwycięsko?

Musimy oglądać poetę w jego własnym otoczeniu. Każdy człowiek mający wyraźną osobowość może być postrzegany jako wypadkowa dwu sił. Po pierwsze jest dzieckiem określonego wieku, społeczności, konwencji, tego, co możemy nazwać tradycją. I, po drugie, w takim czy innym stopniu tej tradycji się przeciwstawia. Najlepsza tradycja czyni najlepszych rebeliantów. Eurypides jest dzieckiem tradycji silnej i wspaniałej i jest, razem z Platonem, najzagorzalszym wobec niej buntownikiem.

Tekstualizacja doświadczenia. Studia o piśmiennictwie greckim to próba syntetycznego opisu procesów, które doprowadziły do powstania „tekstowego obrazu świata” charakterystycznego dla kultury europejskiej. Analizując teksty Arystotelesa, Archimedesa, Ksenofonta i innych pisarzy starożytnych, autor tej książki chce wykazać, że średniowieczna, nowożytna i współczesna „kultura tekstu” w nauce i literaturze europejskiej nie wynika z uniwersalnych relacji między językiem, światem i doświadczeniem, lecz stanowi rezultat konkretnych procesów historycznych oraz kulturowych.

Mistrzowsko zwięzła i błyskotliwa (…). Mary Beard tchnie w starożytne ruiny nowe życie. „The Times” Na bezludną wyspę Mary Beard zabrałaby... marmury Elgina, piękne rzeźby z Partenonu. Autorka po raz pierwszy ujrzała je w Muzeum Brytyjskim w wieku pięciu lat – tak zaczęła się jej przygoda ze starożytnością. Partenon to przekrojowa historia najsłynniejszej świątyni w dziejach, a także rozprawa z narosłymi wokół niej kontrowersjami. Czytelnik dowie się, co znaczył Partenon dla ludzi poprzez wieki, jak pełnił funkcję kościoła i meczetu, a także – dlaczego tak nadzwyczajnie wpisał się w historię naszej kultury. To żywa i cięta jak osa książeczka (…) opowiada prowokacyjną, a przy tym pasjonującą historię.-„Times Literary Supplement” Partenon Mary Beard to najbarwniejsze i najbardziej bezstronne spośród dotychczasowych podejść do tematu. -Andrew Graham-Dixon, „Sunday Telegraph” Z wyrafinowaniem i zajmująco Mary Beard roztacza przed czytelnikiem skomplikowaną historię Partenonu (...) pozycja obowiązkowa tak dla filologów, jak i laików. -Gavanndra Hodge, „Independent on Sunday” Jeśli planujesz wycieczkę do Aten lub do Muzeum Brytyjskiego, jest to lektura obowiązkowa; lecz i kanapowi podróżnicy będą usatysfakcjonowani. -Andrew Crumey, „Scotland on Sunday” Filologowie klasyczni uważani są za ludzi niedzisiejszych. (...) Po przeczytaniu fenomenalnego Partenonu Mary Beard możemy odłożyć te przesądy do lamusa. Jej zanurzenie tak w antycznym świecie, jak i we współczesności imponuje, podobnie jak erudycja i błyskotliwość badaczki. -„New Scientist”

Jedna z najważniejszych prac dotycząca historii wojskowości. Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882 do 1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów „cios w plecy” (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Obok Hansa Delbrücka, nazywanego „ojcem historii wojskowości”, Johannes Kromayer i Georg Veith należeli do grona najwybitniejszych badaczy wojskowości antycznej swoich czasów. Pomimo upływu lat, ich dzieła nie straciły na znaczeniu, stanowiąc wzór profesjonalizmu dla kolejnych pokoleń badaczy. Dzięki kompleksowemu i usystematyzowanemu wykładowi Czytelnik ma możliwość poznania ewolucji zachodzącej w wojskowości Greków i Rzymian, obejmującej takie aspekty jak: organizacja, uzbrojenie, przemarsze, strategia, taktyka, flota czy działania oblężnicze. W zestawieniu z „Atlasem bitew do historii wojskowości starożytnej” lektura „Historia wojskowości Greków i Rzymian” stanowi gwarancję dogłębnego poznania arkanów antycznej sztuki wojennej, a jednocześnie zapewnia satysfakcję, jaką daje tylko obcowanie z dziełami na najwyższym poziomie. Johannes Kromayer (1859-1934) – niemiecki historyk starożytności specjalizujący się w wojskowości Grecji archaicznej i klasycznej, jak również zagadnieniach militarnych republikańskiego Rzymu; wykładowca na uniwersytetach w Czerniowcach i Lipsku; stały członek Instytutu Archeologicznego Rzeszy Niemieckiej (od 1914 r.) i Saksońskiej Akademii Umiejętności (od 1915 r.); „Historia wojskowości Greków i Rzymian” była ostatnią książką w jego karierze naukowej.

Pasjonująca opowieść o tym, jak niewielkie miasto-państwo w starożytnej Grecji przeistoczyło się w cywilizację, która zmieniła świat. Ateńczycy wprowadzili pierwszą prawdziwą demokrację, co zrewolucjonizowało system rządów. Stworzyli koncepcje filozoficzne, nad którymi do dziś łamią sobie głowy najtęższe umysły. Przecierali szlaki w sztuce – tragedii, komedii, architekturze i rzeźbie. Jak to możliwe, że niewielka, dwustutysięczna społeczność wydała wybitne umysły w tak wielu dziedzinach? Everitt tka swoją barwną historię z sugestywnych portretów utalentowanych, zręcznych, ambitnych, nierzadko pozbawionych skrupułów Ateńczyków, którzy przyczynili się do rozkwitu miasta. Znajdziemy wśród nich Temistoklesa, genialnego stratega , który powiódł Greków do zwycięstwa nad potężnymi Persami; Peryklesa, najwybitniejszego ateńskiego męża stanu; Demostenesa, największego mówcę, który zagrzewał Ateńczyków do obrony tak drogiej im wolności przed zakusami króla macedońskiego Filipa, ojca Aleksandra Wielkiego. W opowieści o złotym wieku Aten autor często oddaje głos ówczesnym politykom, pisarzom, myślicielom, obficie czerpiąc ze źródeł – co jeszcze bardziej ożywia tę frapującą narrację.

Wiktor Steffen - A Zeusa stawała się wola. Z badań nad literaturą grecką – wstęp i wybór tekstów Sylwester Dworacki.

Spis treści: Przedmowa Wstęp Źródła Część I Warunki i zasoby I Uwarunkowania: Sytuacja polityczna przed wyprawą II Siły i środki: Organizacja wyprawy Część II Działania poziomu operacyjno-taktycznego I Kampania bałkańska II Kampania o kontrolę wybrzeża Morza Śródziemnego III Kampania perska IV Kampania w Azji Środkowej Część III Strategia i przywództwo I Cele strategiczne – Misja II Przywództwo Aleksandra i budowanie mitu herosa Aneksy Bibliografia Spis map i schematów Notka o książce: Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na wezwanie Marka Tuliusza Cycerona do tego, aby czerpać z wiedzy historycznej jako nauczycielki życia. Taki jest też sens tej publikacji, która będąc dziełem odrębnym, stanowi jednocześnie rozszerzenie problemowe książki „Podboje Aleksandra Wielkiego 336-323 p.n.e.” z 2005 roku, tym samym stając się pozycją już nie stricte historyczną, ale analizą (case study) – przykładu historycznego na potrzeby badań strategii i przywództwa. Celem tej pozycji nie jest pogłębianie analizy wydarzeń związanych z postacią Aleksandra Wielkiego o nowe pozycje literatury historycznej, bowiem nie odkryto w tym okresie żadnych nowych źródeł pisanych, ani też archeologicznych, które zmuszałyby do gruntownej zmiany stanu wiedzy z 2005 roku. Dlatego część książki zawierająca analizę działań zbrojnych poziomu taktycznego i operacyjnego została poprawiona, uzupełniona (o wątki których nie ujęto w „Podbojach…” z uwagi na zakres tematyczny tamtej pracy) i umieszczona w innym porządku względem książki z 2005 roku. Jednak działania militarne zostały umieszczone w zupełnie innym kontekście badawczym, polegającym na analizie założeń strategicznych oraz ich realizacji, a także modelu przywódczego, jaki prezentował Macedończyk. Takie ujęcie tematu spowodowało konieczność uzupełnienia pracy o treści, których nie było w opracowaniu dotyczącym stricte działań militarnych. Dla zbadania strategii i przywództwa Aleksandra zastosowano najnowsze lub najbardziej doniosłe teorie na ten temat... Notka o autorze: Dr Maciej Milczanowski (1971). Były żołnierz 21 Brygady Strzelców Podhalańskich, uczestnik misji ONZ na Wzgórzach Golan 1997-98, Sił Koalicji w Iraku 2005-06. Lider Centrum Zimbardo ds. Rozwiązywania Konfliktów w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Trener w Projekcie Bohaterskiej Wyobraźni prof. Zimbardo. Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności w Zegrzu, Akademii Obrony Narodowej oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego. Stypendysta Hoover Institution na Uniwersytecie Stanforda. Ekspert Fundacji Pułaskiego. Wykładał w Akademii Psychologii Przywództwa Jacka Santorskiego. Obecnie prowadzi badania nad strategią i przywództwem w czasie operacji „Iracka Wolność” w latach 2003-11. Autor takich książek jak Podboje Aleksandra Wielkiego 336–323 p.n.e. (Zabrze 2005), Filippi 23 X 42 p.n.e. (Zabrze 2005), W cieniu boskiego Juliusza (Kraków 2013), współautor: Dwa odcienie arabskiej rewolucji: Egipt i Syria (Oświęcim 2013) oraz artykułów naukowych i popularnonaukowych, a także bloga:#Conflictandresolution.

Ryszard Kapuściński wysoko cenił dzieło Herodota i to właśnie on zauważył, że "[...]zawsze mówi się o nim jako o historyku, o tym, czy było dokładnie tak, jak on pisał, czy może inaczej. Nikt nie zwrócił jednak uwagi, że Herodot był przede wszystkim pierwszym, wspaniałym reporterem....". Podróże z Herodotem są pochwałą Ryszarda Kapuścińskiego dla zasług starożytnego historyka i podróżnika, ale też autoportretem samego autora Szachinszacha, ogarniętego pasją podróżowania i poznawania świata.

Jaka była rola uczty i sympozjonu, prócz czerpanej z niej rozrywki i radości z jedzenia i picia? Kto gotował dla Platona i Sokratesa? Gdzie były kobiety, podczas gdy ich mężowie biesiadowali? Jak wyglądały przybory kuchenne? Czy Grecy wychodzili na lunch? Czy zmysłowe przyjemności mogą mieć coś wspólnego z rybami? Czy dziś możemy posmakować starożytnego sera? W zaglądaniu do kuchni zawsze jest coś ekscytującego! To właśnie za kulisami dojrzymy to, czego nie widać na nakrytym stole. Grecy z pewnością nie byli pierwszymi ludźmi wykazującymi zainteresowanie kulinariami, ale byli jednymi z pierwszych, którzy uświadomili sobie, że gotowanie może być sztuką. Rytuał rodzinnych spotkań przy stole można obserwować również dziś. A jak to wyglądało w starożytności? W górzystym helleńskim kraju, rozsypanym w setki wysp i wysepek, ludzie nauczyli się liczyć bardziej na dary morza niż ziemi. Grecka kuchnia obfitowała w to, co dostarczał akwen: ryby, kraby, kalmary i ośmiornice były na porządku dziennym. Dieta typowego Greka składała się również z jęczmiennego placka lub miski kaszy, pospolitych warzyw, głównie strączkowych, odrobiny lokalnych owoców i pewnej ilości dziko rosnącej zieleniny. Porcji białka dostarczały ślimaki, a mieszkańcom wybrzeża – owoce morza. Niewiele rejonów sprzyjało hodowli bydła, za to owce i kozy były wszechobecne. Właściciele jednej czy dwóch kóz mieli przywilej uraczenia się raz na jakiś czas kawałkiem sera lub kubkiem mleka, a mięso pozostawało w zasięgu szczęściarzy posiadających większe stada. Zapach pieczystego był dla przeciętnego Greka raczej oznaką święta niż codziennością. Mniej zamożni musieli się zadowolić polewkami, znanymi również z kuchni Słowian, oraz papką z mąki, fasoli, cebuli i czosnku. Starożytna Grecja od kuchni to nie tylko przewodnik po najpopularniejszych produktach goszczących na stołach Greków, upodobaniach uprzywilejowanych smakoszy i narodzinach sztuki kulinarnej Europy. To egzotyczna podróż do świata ludzi odległych w czasie i przestrzeni, choć jednocześnie bardzo nam bliskich, gdyż będących twórcami kultury, której jesteśmy spadkobiercami. Warto się w tę podróż wybrać, nie tylko dlatego, że gastronomia Grecji stoi u początków współczesnej kuchni europejskiej, ale przede wszystkim dlatego, że jest częścią historii tego kraju, historii, która domaga się uwagi każdego, kto pragnie poznać źródła własnej cywilizacji. Książka omawia temat tradycji kulinarnej starożytnych Greków – pierwszych mistrzów kuchni europejskiej. Opowiada o codziennej strawie zwykłych ludzi, produktach obecnych na stołach starożytnych Greków, o upodobaniach smakoszy i okolicznościach, w których gotowanie stało się w Grecji równie ważne jak filozofia czy poezja. Przybliża wiele innych aspektów związanych ze sprawami stołu, jak choćby rolę uczty i sympozjonu czy zwyczaje związane z jedzeniem. Publikacja jest adresowana zarówno do wielbicieli kuchni, jak i czytelników zainteresowanych kulturą oraz historią starożytną.

Grecki hoplita to archetypiczny wojownik uzbrojony we włócznię i prawdopodobnie najłatwiej rozpoznawalna postać doby „złotego wieku” starożytnej cywilizacji greckiej. Właśnie w tym okresie państwo zaczęło brać większą odpowiedzialność za siły zbrojne, oraz uzbrajanie i wyposażanie swoich obywateli. Od zwycięstwa odniesionego pod Maratonem nad królem perskim Dariuszem, do wzrostu potęgi Filipa Macedońskiego i jego syna, Aleksandra Wielkiego, hoplita pozostawał na pierwszej linii. Książka ta poświęcona jest życiu i doświadczeniom prostego, greckiego wojownika; opisuje, jak był powoływany pod broń i szkolony oraz jak walczył. Zawiera również szczegółowe omówienie rozwoju jego uzbrojenia – zarówno zaczepnego, jak i ochronnego – na przestrzeni czasu.

Imperium zwane rzymskim było w istocie grecko-rzymskie. Po pierwsze ze względu na język. W zachodniej części imperium mową potoczną była łacina lecz we wschodniej – greka. Po drugie, rzymska kultura materialna i obyczajowa wyrosła z asymilacji kultury helleńskiej. Po trzecie, samo imperium było syntezą rzymskiej władzy i cywilizacji greckiej. Rzymianie przejęli kulturę od Greków, nie tracąc własnej tożsamości narodowej, byli w tym trochę podobni do współczesnych Japończyków, którzy przyjęli wiele z kultury europejskiej, bynajmniej nie przestając być Japończykami. Można zaryzykować stwierdzenie, że książka Veyne`a daje pewną całościową wizję pierwszej w dziejach „globalizacji”, będącej podstawą globalizacji w Europie współczesnej. Imperium grecko-rzymskie to połączenie przytłaczającej erudycji i lekkości w lekturze. Jest to książka do studiowania i do czytania. Do studiowania bo liczy blisko 2700 przypisów i sprawia wrażenie, że jej autor przeczytał wszystko, co napisano w starożytności i większość tego co napisano o starożytności. Wydaje się równie biegły w historii, jak i w filozofii i historii sztuki. Potrafi także w sposób fascynujący wciągnąć czytelnika w tok swoich myśli, sprawiając iż każdy z trzynastu tworzących książkę esejów czyta się jak wspaniałą opowieść o przeszłości. (Od redakcji)

Traktat O duszy zajmuje szczególne miejsce w spuściźnie intelektualnej Arystotelesa, a to choćby z uwagi na specyficzną naturę samego przedmiotu: studia nad duszą lokują się pomiędzy badaniem tego, co ogólne (koina), a więc powszechników, a tego, co indywidualne, określone. Kojarzona z formą indywidualnej istoty żywej duszy definiuje ową istotę, określając ją, tak w kontekście przynależności gatunkowej, jak i czystej indywidualności

Pośród zachowanej spuścizny Eurypidesa aż trzy dramaty eksplicytnie podejmują temat dokonanego przez Orestesa aktu pomsty: dramatyzację samego matkobójstwa przedstawia Elektra, Orestes natomiast i Ifigenia w Taurydzie ukazują konsekwencje nakazanej przez bogów (i mitologiczną tradycję) zbrodni. Osadzone (nawet kiedy ich akcja rozgrywa się z dala od Grecji) w ponurym świecie Argos dramaty podejmują trudne kwestie wewnątrzrodowej przemocy, sprawiedliwości i kary, a wreszcie jednostkowej autonomii i odpowiedzialności. Niniejsze studium podejmuje próbę analizy tych krwawych, miejscami innowacyjnych i niezwykle złożonych dramatów na tle szeroko rozumianej kultury tak religijnej, jak i literackiej piątowiecznych Aten.

Jeśli istnieje jakakolwiek reakcja na Greków, którą można nazwać typową dla naszych czasów w porównaniu z innymi epokami, to, myślę sobie, jest nią poczucie, że byli to w rzeczy samej bardzo dziwni ludzie – dziwni do tego stopnia, że jeśli natykamy się na coś, co napisali, co zaś wydaje się nam podobne do naszego sposobu myślenia, natychmiast zaczynamy podejrzewać, że coś jest nie tak z naszym rozumieniem danego ustępu. Uderza nas bardziej niż co innego właśnie ten brak podobieństwa między Grekami a nami, przepaść między naszymi przesłankami a przesłankami przyjętymi przez nich, odmienność ich pytań w stosunku do naszych. Historyczna nieciągłość między kulturą grecką a naszą i wielowiekowy brak jej bezpośredniego oddziaływania na nas sprawiają, że każdy naród, ponownie odkrywając Grecję klasyczną, widzi w niej swoje własne odbicie. Jest Grecja niemiecka, Grecja francuska, jest angielska Grecja, może nawet amerykańska – i one różnią się od siebie. Gdyby na przykład Hölderlin spotkał Jowetta, ktoś mógłby słusznie przypuszczać, że jeden nie zrozumiałby nawet słowa z tego, co mówi drugi, i że rozeszliby się oni chłodno i bez sympatii. *** W.H. Auden (1907–1973) – autor potężnych wierszy, do trzydziestki uważany za największego poetę języka angielskiego XX wieku. Po licencjacie w Oksfordzie spędził ze swoim partnerem Christopherem Isherwoodem a gap year w Berlinie. Jako kierowca ambulansu wziął udział w wojnie domowej w Hiszpanii, która na zawsze wyleczyła go z „choroby lewicowości”. Homoseksualista żonaty z Eriką Mann, córką Thomasa, także homoseksualistką. Długoletni partner swojego studenta Chestera Kallmana, przyjaciel Hannah Arendt. Po emigracji do Stanów w 1939 roku jakoby „urwał mu się wątek i wypaliły emocje” (Philip Larkin), w co jednak trudno uwierzyć. Tak zwany późny Auden to poeta konserwatywny, bliski chrześcijaństwu. Pisał libretta do oper i piękne eseje. Lubił wypić. Umarł w pobliżu Wiener Staatsoper.

Poszukiwacze na tropie Każda książka z tej serii to nie tylko zbiór cennych informacji – to także pole do popisu dla bystrzaków, którzy na ilustracjach mogą szukać rozmaitych elementów. Wytęż wzrok i do dzieła!

W publikacji autor bada elementy myślenia o wychowaniu i kształceniu w poezji epickiej, lirycznej i dramatycznej, w prawodawstwie, badaniach natury, sofistyce i filozofii starożytnej Grecji. Analizą obejmuje około 800 lat (od okresu archaicznego po hellenistyczny) rozwoju myśli pedagogicznej i omawia dorobek blisko 50 myślicieli z tego okresu. Oryginalność tej książki ma kilka istotnych wymiarów. Po pierwsze współczesna polska literatura pedagogiczna nie posiada monografii łączącej w sobie analizę odnalezionych, wydobytych z zapomnienia fragmentów tekstów greckich, ich tłumaczenia oraz pedagogicznej, ale także historyczno-filozoficznej, interpretacji. Po wtóre analizowana praca jest syntezą jednego autora długiej perspektywy czasowej, co w kontekście raczej dominujących narracji fragmentarycznych jest także istotnym osiągnięciem Autora. Nowożytna polska pedagogika w kolejnych odsłonach swego rozwoju zawsze sięgała po tradycje wspólne całej kulturalnej Europie. Przywołanie w dobie postmodernizmu źródeł naszej - europejskiej - kultury jest nie tylko uzasadnieniem obecności polskiej humanistyki w jej obrębie, ale także asumptem do współczesnego odczytania przesłania mistrzów antyku. Z recenzji prof. nadzw. dr. hab. Sławomira Sztobryna Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej

Oceniając rozprawę, należy podkreślić rzetelne podejście Autorki, bogactwo zebranego materiału, umiejętność ukazania kontekstu historyczno-teoretycznego opisywanych poglądów, ich ciekawą analizę, a wreszcie niestronienie od porównywania ich z poglądami Sokratesa Platońskiego. Ważne jest tu także to, że Autorce udaje się ukazać pewne aspekty poglądów Ksenofontowego Sokratesa, które mogły niepokoić jego współobywateli i stać się przyczyną wysunięcia oskarżenia. Udaje się zatem obronić testimonium Ksenofonta przed zarzutami krytyków o idealizowanie wizerunku Sokratesa i brak wiarygodności. Osiągnięty został tym samym główny cel pracy: rehabilitacja pism sokratycznych Ksenofonta, postawienie ich na równi z dialogami Platona. [Z recenzji dr. hab. Przemysława Paczkowskiego, prof. UR]