Alberto Angela oprowadza czytelników po antycznym Rzymie, opowiadając o codziennym życiu jego mieszkańców. Zwiedzamy Wieczne Miasto w zwykły dzień w 115 roku, za panowania cesarza Trajana, w czasach największej potęgi Imperium Rzymskiego. Wędrówka trwa, godzina po godzinie, od wczesnego ranka do północy. Spacerujemy zatłoczonymi ulicami, zaglądamy do warsztatów rzemieślniczych, księgarń i łaźni, na Forum Romanum, do amfiteatru i na targ niewolników. Autor otwiera przed nami drzwi zarówno do rezydencji najbogatszych obywateli, jak i do wielopiętrowych bloków, w których żyli ludzie średniozamożni i ubodzy. Dowiadujemy się, jak mieszkali, w co się ubierali, co jedli, jak wyglądały ich codzienne zabiegi higieniczne, gdzie pracowali i jak spędzali wolny czas. Przyglądamy się relacjom społecznym, sprawowaniu kultów religijnych, rozrywkom. Alberto Angela (ur. w 1962), z wykształcenia paleontolog, z zamiłowania dziennikarz i popularyzator historii, zyskał we Włoszech duży rozgłos jako autor i komentator filmów popularnonaukowych w telewizji RAI, dotyczących prehistorii człowieka oraz historii starożytnej.Niektóre z nich stały się podstawą dla opublikowanych następnie książek. Wydany w roku 2007 Jeden dzień w starożytnym Rzymie był już kilkakrotnie wznawiany we Włoszech, został też przetłumaczony na wiele języków europejskich.

[…] monografia to znakomity przykład antropologicznie i kulturologicznie zorientowanej postawy badawczej. Zaryzykuje stwierdzenie, że unikalnej w polskim środowisku starożytniczym. Zwraca uwagę znakomite opanowanie warsztatu badacza antyku oraz – co nadal zbyt rzadkie wśród polskich historyków zajmujących się światem Greków i Rzymian – bardzo dobra orientacja we współczesnych paradygmatach naukowych i prądach intelektualnych. Paweł Madejski z godną podziwu zręcznością porusza się pomiędzy tradycyjnym warsztatem badawczym a inspiracjami współczesną humanistyką. Uważam, że praca Pomiędzy robur animi a ritus barbarus: zemsta w życiu społecznym republikańskiego Rzymu stanie się ważną pozycją na polskim rynku wydawniczym nie tylko ze względu na oryginalność podjętego tematu, ale na wspomniana wyżej umiejętność skorzystania ze współczesnych prądów humanistycznych. Z recenzji dr hab. Andrzeja Gillmeistra, prof. UZ

Prezentowana obecnie Czytelnikowi książka jest drugim wydaniem studium prosopograficznego poświęconego Germanom w służbie rzymskiej, opublikowanego w 2001 r. Mamy jednak do czynienia z wydaniem znacznie zmienionym. Bardzo duże zainteresowanie pierwszym wydaniem oraz szybkie zniknięcie nakładu z półek księgarń było na pewno silną motywacją do opracowania kolejnego wydania, jednak 16 lat, które minęły od pierwszego wydania, było tak obfite w nowe odkrycia, publikacje i teorie, że nie mogło być mowy o prostym ponownym opublikowaniu pierwotnego tekstu. Konieczne było znaczne uzupełnienie bibliografii, uwzględnienie najnowszych teorii naukowych, wprowadzenie nowych badanych osób, a nawet napisanie obszernych fragmentów rozdziałów na nowo. Powstała zatem praca w dużym stopniu nowa, w sporym zakresie uzupełniona i poszerzona. Przyjęta przy jej tworzeniu metoda prosopograficzna pozwala na ukazanie poprzez badanie losów poszczególnych oficerów żyjących w V w. n.e. pewnych prawidłowości i procesów zachodzących w społeczeństwie i państwie późnorzymskim. Autor pragnie umożliwić Czytelnikom ocenę, na ile barbaryzowało się zachodnie cesarstwo rzymskie i na ile z kolei romanizowali się Germanie w służbie rzymskiej, przy czym drugi proces był znacznie silniejszy i w konsekwencji prowadził do przejmowania rzymskich osiągnięć cywilizacyjnych i administracyjnych przez władców państw germańskich powstających na terytorium zachodniego cesarstwa rzymskiego, co nie pozostało bez wpływu na dalszy rozwój dziejów Europy. Marek Wilczyński, urodzony w Krakowie w 1959 r., ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1982 r. Stopień doktora (1991 r.) i doktora habilitowanego (2001 r.) oraz tytuł profesora nauk humanistycznych (2013 r.) uzyskał, prowadząc badania nad późnym antykiem i okresem Wielkiej Wędrówki Ludów. Pracuje w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Najważniejsze dotychczas wydane publikacje to: Zagraniczna i wewnętrzna polityka afrykańskiego państwa Wandalów (Wydawnictwo Naukowe WSP, Kraków 1994), Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e. Studium historyczno-prosopograficzne (Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2001), Królestwo Swebów – regnum in extremitate mundi (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2011) i Gejzeryk i „czwarta wojna punicka” (Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2016). Jako historyk ze szczególnym zainteresowaniem śledzi czasy transformacji imperium rzymskiego w późnym okresie starożytności, w czasie stopniowego przechodzenia od epoki starożytnej do średniowiecznej, wydarzenia Wielkiej Wędrówki Ludów oraz wczesną historię plemion germańskich. Interesuje się również historią i kulturą Bizancjum, szczególnie w okresie wczesnobizantyńskim oraz, już poza spektrum badań naukowych, kulturą regionu śródziemnomorskiego.

"Pretorianie byli najbardziej uprzywilejowanymi spośród wszystkich rzymskich żołnierzy. Płacono im najwięcej, służyli najkrócej i cieszyli się najlepszymi warunkami służby. Przewyższali statusem wszystkie pozostałe formacje militarne, a po ponad dwóch stuleciach, od kiedy cesarz August formalnie zatwierdził istnienie pretorianów, zbieg okoliczności uczynił ich najważniejszym ogniwem władzy. Wstąpienie w szeregi gwardii pretoriańskiej na początku kariery wojskowej czy późniejsza promocja doświadczonego legionisty oznaczały przynależność do najbardziej prestiżowej formacji najpotężniejszej armii antyku. Jej członkowie nawet po zakończeniu służby, jako cywile, cieszyli się wysokim statusem w lokalnych wspólnotach. Wówczas, podobnie jak teraz, rzymscy żołnierze byli symbolem potęgi imperium i jego społeczeństwa. Ambicje cesarskiej gwardii – czy raczej jej prefektów – wzrastały niepomiernie, aż wypełniły próżnię pozostawioną przez nieudolnych i słabych władców. Efektem dobrowolnego wygnania Tyberiusza na Capri była próba przejęcia rządów przez Sejana, ówczesnego prefekta pretorium. Katastrofalne rządy Kaliguli w latach 37–41 doprowadziły do jego zamordowania i obwołania przez gwardię cesarzem Klaudiusza. Po utracie poparcia pretorianów w 68 roku Neron popełnił samobójstwo. Podczas wojny domowej w latach 68–69 formacja ta odegrała główną rolę w walkach między rywalami o władzę w imperium. W niespokojnych i nieprzewidywalnych okresach gwardia bywała katalizatorem poważnych zmian, działając głównie we własnym interesie, a jej prefekci – na dobre lub na złe – urastali do rangi najważniejszych graczy. "

Obok Hansa Delbrücka, nazywanego „ojcem historii wojskowości”, Johannes Kromayer i Georg Veith należeli do grona najwybitniejszych badaczy wojskowości antycznej swoich czasów. Pomimo upływu lat, ich dzieła nie straciły na znaczeniu, stanowiąc wzór profesjonalizmu dla kolejnych pokoleń badaczy. Dzięki kompleksowemu i usystematyzowanemu wykładowi Czytelnik ma możliwość poznania ewolucji zachodzącej w wojskowości Greków i Rzymian, obejmującej takie aspekty jak: organizacja, uzbrojenie, przemarsze, strategia, taktyka, flota czy działania oblężnicze. W zestawieniu z „Atlasem bitew do historii wojskowości starożytnej” lektura „Historia wojskowości Greków i Rzymian” stanowi gwarancję dogłębnego poznania arkanów antycznej sztuki wojennej, a jednocześnie zapewnia satysfakcję, jaką daje tylko obcowanie z dziełami na najwyższym poziomie. Johannes Kromayer (1859-1934) – niemiecki historyk starożytności specjalizujący się w wojskowości Grecji archaicznej i klasycznej, jak również zagadnieniach militarnych republikańskiego Rzymu; wykładowca na uniwersytetach w Czerniowcach i Lipsku; stały członek Instytutu Archeologicznego Rzeszy Niemieckiej (od 1914 r.) i Saksońskiej Akademii Umiejętności (od 1915 r.); „Historia wojskowości Greków i Rzymian” była ostatnią książką w jego karierze naukowej.

Początki monastycyzmu na Zachodzie owiane są nimbem nieprzenikliwym. Brak wystarczająco wczesnych źródeł, które pozwalałyby przeniknąć poza tę zasłonę, jest dotkliwy dla kogoś, kto chciałby się zapoznać z początkami tej formy życia, która poczynając od Egiptu rozprzestrzeniła się w całym Kościele. O ile dla Wschodu znajdujemy znacznie więcej danych – wśród nich nieocenionym źródłem jest Żywot św. Antoniego autorstwa św. Atanazego – to więcej światła na rozwój tego sposobu życia na obszarze kultury łacińskiej rzucają dopiero działalność Jana Kasjana i Kasjodora, Reguła Mistrza czy Reguła św. Benedykta. Dają one obraz świata, w którym pojawiają się coraz liczniejsze ośrodki skupiające żyjących wspólnie mnichów (choć czasem spotykamy także świadectwa o pustelnikach). Pojawianie się cenobiów zapoczątkowało proces, który stał się szczególnie dynamiczny wraz z pontyfikatem wyjątkowego promotora życia monastycznego, jakim był papież Grzegorz Wielki. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że od jego pontyfikatu aż po czas reformacji niezwykle istotna rola w życiu społecznym, w szczególności w duchowym wymiarze, przypadała klasztorom. Fenomen ich rozwoju stanowił przedmiot zainteresowania wielu uczonych, które zaowocowało licznymi rozprawami poświęconymi rozmaitym aspektom życia monastycznego w starożytności i w średniowieczu. Zarówno liczne opracowania syntetyczne, monografie, jak i artykuły poświęcone konkretnym aspektom tego rodzaju życia, pojedyncze tomy czy serie wydawnicze i czasopisma – wszystko to składa się na ogromny dorobek naukowy poświęcony życiu monastycznemu.

Teatr to ważny element rzymskiej rzeczywistości, ale znakomita część związanych z nim zagadnień pozostaje nie do końca zgłębiona. Prezentowana publikacja stara się jednoznacznie rozwiązać pewne kwestie albo postawić najbardziej prawdopodobne hipotezy dotyczące sposobu organizacji ludi scaenici za czasów Plautusa i Terentiusa. Analiza źródeł, którymi jest dwadzieścia jeden dzieł Plautusa oraz sześć utworów Terentiusa, ma wykazać gdzie, kiedy i w jaki sposób inscenizowano wspomniane komedie. Publikacja podzielona została na trzy części. W pierwszej omówiona została geneza i rozwój palliaty. Ponadto przedstawione zostały biografie komediopisarzy oraz tradycja i stan zachowania ich dzieł. W kolejnej części omówiono dni i miejsca, w których je pokazywano oraz wykazano jakich przygotowań wymagało wystawienie komedii. W trzecim rozdziale zbadano wizualną stronę spektaklu, czyli wygląd rzymskiej scaena, skład trupy teatralnej, kostiumy aktorów oraz muzykę towarzyszącą występom. Katarzyna Wojtalik jest filologiem klasycznym, historykiem i lektorem języka polskiego. Prowadzi badania nad historią teatru rzymskiego, żywotami wczesnochrześcijańskich ascetek oraz kultem świętych w późno antycznej Galii.

Postać Grzegorza Palamasa, najwybitniejszego teologa i filozofa Bizancjum, którego wpływu na współczesną filozofię rosyjską oraz teologię prawosławną nie sposób przecenić, jest polskim odbiorcom prawie nieznana. Pseudo-Dionizy Areopagita, druga z postaci, którym książka jest poświęcona, to również sylwetka tajemnicza do tego stopnia, że po dzień dzisiejszy trwa spór, kim był ten wyjątkowy teolog i mistyk. Natomiast bez jego Corpus Areopagiticum trudno sobie wyobrazić szeroko pojętą kulturę średniowiecza, traktaty św. Tomasza z Akwinu, a nawet architekturę gotyku. I wreszcie zagadnienie poznania Boga, poruszane przez obydwu myślicieli, można zamknąć w jednym słowie: apofatyka, oznaczającym dokładnie odcięcie, rozumiane jako abstrakcyjne myślenie, porzucenie pojęć, proces negacji. Porządek poznawczy od ciemności ku jasności to również etapy rozwoju duchowego, o którym piszą Pseudo-Dionizy i Palamas, korzystając z ogromnej tradycji wschodniego monastycyzmu i mistyki.

" Od wydania biografii cesarza Domicjana, autorstwa Stéphane Gsell, minęło już ponad stulecie, dlatego też kolejna próba przedstawienia postaci cesarza nie może być uważana za przedwczesną, jak również nie musi się nadmiernie odwoływać do opinii innych biografów. Niewątpliwą zachętą do napisania nowej biografii stały się olbrzymie ilości informacji, do których współcześnie uzyskaliśmy dostęp – materiały epigraficzne i archeologiczne, które odnaleziono po roku 1894, wydają się stanowić solidną podstawę dla szerszego i bardziej szczegółowego ujęcia tego okresu. Przez ostatnie sto lat uczyniono znaczne postępy – m.in. odtworzono kompletne listy konsulów dla okresu od roku 81 do 96, a także udało się odnaleźć imiona i życiorysy licznych senatorów oraz urzędników prowincjonalnych. Dowiedzieliśmy się też, że to Domicjan odpowiada za zniszczenie umocnionego obozu legionowego w północnej Szkocji, wybudowanej tam zaledwie kilka lat wcześniej, a także że jego żołnierze stacjonowali znacznie bardziej na wschód (w Baku), niż moglibyśmy się tego spodziewać. Prace Birley’a, Blake’a, Buttrey’a, Ecka, Syme’a oraz Watersa pozwoliły na nowo przyjrzeć się okresowi rządów Flawiuszy, natomiast Anderson, Carradice, Jones, Rogers, Strobel, Vinson i Williams dokonali ponownej analizy różnych aspektów pryncypatu. Tradycyjny obraz Domicjana, jako krwawego tyrana, nie uległ jednak większej zmianie i ciągle wymaga sprostowania. Musimy też wziąć pod uwagę jego reformę monetarną, pełen rozmachu program budowlany, rozwój „ścieżek kariery” w administracji, jego (a nie Trajana) zgodę na przyjęcie mieszkańców Wschodu do Senatu oraz wysiłki zmierzające do osiągnięcia porozumienia z różnymi ugrupowaniami w ramach tej instytucji – krótko mówiąc, jego osiągnięcia są dużo bardziej znaczące, niż zakładał to Gsell. "

Pomiędzy III a VI wiekiem tradycyjne legiony ciężkozbrojnej piechoty odeszły w zapomnienie i ostatecznie zastąpiły je różnorodnie uzbrojone i wieloetniczne formacje, w których najważniejszą rolę odgrywała kawaleria wspierana przez oddziały strzelcze. Jednak, pomimo owego trendu kładącego coraz większy nacisk na kawalerię, oddziały piechoty pozostały rdzeniem armii rzymskiej aż do V wieku. Niniejsza książka ukazuje wojownika, który bardzo różnił się od poprzedzającego go legionisty – być może nie był tak zdyscyplinowany, ale za to w dużym stopniu przewyższał go elastycznością działania, będąc zawsze gotowy do akcji i do tego, aby walczyć zarówno jako harcownik, jak i ciężkozbrojny piechur.

Strrrasznie zabawna i trochę okrutna historia starożytnego Rzymu. Z tej książki dowiesz się wszystkiego o szalonych cesarzach, ich niewiernych żonach i wesołych kompanach z fajnymi pomysłami na dobrą zabawę. Nie zabraknie też informacji o podstępnej taktyce okrutnej rzymskiej armii i krwawych igrzyskach sportowych. Na pewno nie wiesz: - co rzymski żołnierz nosił pod spódniczką, - jak starożytni Brytowie tapirowali sobie włosy, - po co bogatym Rzymianom potrzebne było vomitorium. Historia pełna jest też opowieści wojennych, dreszczowców, horrorów i komedii. Taką właśnie historię znajdziesz w tej książce. Przy odrobinie szczęścia będziesz mógł zaszokować swojego nauczyciela. „Strrraszna historia” to seria dla ludzi o mocnych nerwach i sporym poczuciu humoru.

Angielski historyk, podejmując się zadania napisania książki na temat Rzymu w dobie między innymi rewolucji gregoriańskiej, przestudiował ogromną ilość źródeł archiwalnych zgromadzonych w różnych włoskich archiwach, takich jak na przykład Biblioteca Apostolica Vaticana, Archivio Segreto Vaticano czy Archivio Storico Capitolino. W tym celu odbył około stu wizyt na Półwyspie Apenińskim w ciągu dwudziestu lat. Przede wszystkim książka ta jest pierwszą analityczną publikacją poświęconą dziejom Wiecznego Miasta w okresie poprzedzającym rok 1200. Po drugie, pomimo że na badany okres przypada reforma monarchii papieskiej, która wstrząsnęła ideologicznymi i politycznymi posadami kontynentu, autor nie ulega presji „upolitycznienia” narracji, lecz prezentuje całą społeczno-polityczną i kulturową złożoność funkcjonowania wszystkich warstw społeczeństwa rzymskiego. Nowe podejście umożliwia dokonanie zasadniczej reinterpretacji politycznych dziejów Rzymu w epoce reform papieskich i walki o inwestyturę, stanowiących jeden z największych momentów kryzysowych w historii miasta. Po trzecie wreszcie, Wickham przedstawia w swej pracy cenną analizę funkcjonowania gospodarki postantycznego miasta (o nadal agrarnych podstawach) oraz charakterystykę całej złożoności jego struktur społecznych. Z przedmowy wydawcy

Kawaleria była uznawana za elitarny rodzaj sił zbrojnych Cesarstwa Wschodniorzymskiego w okresie średniobizantyjskim. W tych dramatycznych czasach krucjat i kampanii wojennych w całej wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, bizantyjska konnica potrafiła prowadzić szybkie działania rozpoznawcze, nękać wroga, ostrzeliwać go skoncentrowanym gradem strzał i dokonywać druzgoczących uderzeń z użyciem włóczni na nieprzyjacielskie szyki. Jeźdźcy ci służyli w najnowocześniejszych i najdoskonalszych oddziałach swych czasów, jednakże wciąż są słabo znani. Niniejsza, nowa praca, zawierająca niepublikowane do tej pory ilustracje z manuskryptów i wykorzystująca zarówno oryginalne greckie materiały źródłowe, jak i badania współczesnych naukowców, barwnie opisuje nieznany świat bizantyjskiego kawalerzysty.

Mieszkańcy północnej Italii przed podbojem rzymskim Instrumenta imperii Rzymsko-celtyckie zmagania o północną Italię

Do rąk czytelnika przekazujemy katalog zachowanych do dziś odlewów gipsowych sztuki antycznej, których kolekcję zbudował uniwersytet we Wrocławiu. Jej początki sięgają XIX wieku, a zbiór rozrastał się dzięki staraniom kolejnych dyrektorów muzeum uniwersyteckiego. W zawierusze II wojny światowej wiele eksponatów przepadło, jednak obiekty, które przetrwały, dają nam obraz tego zbioru – typowej kolekcji o charakterze dydaktycznym. Warto przypomnieć, że w XIX wieku na niemieckich uczelniach obowiązkowym elementem kształcenia na kierunkach filologia klasyczna i archeologia klasyczna (tak nazywano historię sztuki starożytnej) były studia nad formą. Umożliwiały je gipsoteki, które tworzono od XVIII wieku. Taką gipsoteką była dla studentów Universitas Wratislaviensis wrocławska kolekcja. Katalog ten wyróżnia się spośród innych podobnych publikacji, ponieważ każde hasło oprócz podstawowych informacji zawiera także obszerny opis gipsu oraz porównanie jego zgodności z oryginałem. Dzięki tej rozbudowanej części opisowej publikacja może okazać się szczególnie interesująca dla studiów nad historią archeologii. Tekst w książce w językach polskim i angielskim.

Głównym źródłem informacji o armii Republiki Rzymskiej jest szósta księga Dziejów greckiego historyka Polibiusza, napisana na krótko przed 150 rokiem przed Chr. Fascynujący tekst Nicholasa Sekundy w dużej mierze opiera się na tym ważnym źródle, przedstawiając wyposażenie i organizację armii Republiki Rzymskiej w okresie od 200 do 104 roku przed Chr. – w czasie, kiedy Rzym wyrastał na światową potęgę. Ten fascynujący tom, zawierający liczne zdjęcia, ilustracje i całostronicowe plansze stworzone przez Angusa McBride, dotyka takich tematów jak rzymskie tarcze, hełmy, kirysy, nagolenniki, pilum, principales, czy też rzymska taktyka.

Niniejsze studium w założeniu ma być hybrydą: dziełem biograficznym, gdy koncentruje się na osobowości i problemach cesarza, oraz historycznym, gdy analizuje jego upadek z perspektywy interakcji tej osobowości z systemem politycznym. Panowanie Nerona badane jest tu w dwóch aspektach: po pierwsze, jego własnych skłonności i sposobu, w jaki na ich wyraz wpływały konkretne okoliczności oraz rady innych osób; następnie nacisków „naturalnych” dla pryncypatu – nacisków, które musiały warunkować postępowanie każdego władcy, nawet jeśli nie był on ich stale świadomy. Zgodnie z tym ostatnim punktem, przy badaniu wspaniałego początku jego panowania szuka się oznak presji, jakie pojawiają się w jego relacjach z senatem i w jego postępowaniu z własnymi wyzwolonymi sekretarzami (Rozdział VI), podczas gdy druga katastrofalna faza prowadzi do poszerzonego badania „pośmiertnego” (Rozdziały XI-XV) obejmującego problem sukcesji, finansowe obowiązki cesarza i dwie kwestie wpływające na właściwy wizerunek princepsa: pokusa filhellenizmu i potrzeba chwały wojennej. Publishers Weekly Próżny, podejrzliwy, mściwy człowiek, cesarz rzymski Neron przyznał pod koniec swego panowania, że całkowicie zawiódł. PW podsumował: „Doskonała historia biograficzna Griffin jest zarówno wnikliwa, jak i bezstronna”. Recenzje „Ważna książka oparta na pełnej znajomości materiału” – Joint Association of Classical Teachers Review „Prawdopodobnie znajdzie szerokie grono czytelników, i to zasłużenie...” – Times Literary Supplement (opinia odnosi się do wydania w miękkiej oprawie). O Autorce Wykształcona na uniwersytetach w Columbii, Harvardzie i St Anne's College w Oksfordzie, Miriam Griffin jest wykładowcą historii starożytnej i członkiem Somerville College w Oksfordzie.

Poważne opracowanie naukowe, które przenosi nas w fantastyczne, nieznane nam wcześniej światy Azji Środkowej, widzianej oczami starożytnych Chińczyków. Gdy dziś wszyscy w koło mówią o Nowym Jedwabnym Szlaku, autorki pokazują nam obraz tych egzotycznych terenów zaklęty w dawnych tekstach chińskich, znanych dotąd jedynie wąskiej grupie badaczy. Wspaniała robota! Dr Marcin Jacoby Lektura zaprezentowanych tu źródeł otwiera pole do dyskusji na wielu płaszczyznach. Teksty powstały w środowisku chińskich erudytów, którzy – co prawda – odebrali staranną edukację, ale ulegali bardzo silnemu wpływowi chińskiej tradycji – literackiej i filozoficznej. Ich przekazy o zachodnich krainach nie mogą być oceniane wyłącznie w kontekście współczesnej wiedzy na temat dziejów regionu śródziemnomorskiego i konfrontowane ze znanymi nam z historii faktami. Należy bowiem pamiętać o oddziaływaniu chińskiej historiografii, mitologii i koncepcji geograficznych, które w wielu wypadkach znacznie zniekształciły obraz przekazywany w tych dziełach. Zbiór przekazów o Da Qin i Fulin stanowi wyjątkowe źródło historyczne, pozwalające na analizę nie tylko stanu wiedzy dostępnej chińskim erudytom na temat rubieży znanego im kontynentu zachodu, ale też chińskiego podejścia do geografii i koncepcji świata. Mimo kolejnych badań, wiele aspektów tego źródłowego przekazu wciąż pozostaje niewyjaśnionych, a wiele pytań dotyczących jego znaczenia – otwartych. Dr Marta Żuchowska – archeolog i sinolog, wykłada w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Absolwentka Instytutu Archeologii UW i Zakładu Sinologii Wydziału Orientalistycznego UW. Przez 15 lat brała udział w pracach Polskiej Misji Archeologicznej w Palmyrze. Studiowała język i kulturę Chin na Uniwersytecie Sun Yat-Sena w Guangzhou. Zajmuje się archeologią Bliskiego i Dalekiego Wschodu i historią szlaków handlowych w Azji. Dr Katarzyna Sarek - adiunktka w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwentka Zakładu Sinologii Wydziału Orientalistycznego UW i Instytutu Archeologii UW. Studiowała język i kulturę Chin na Nanjing Normal University. Zajmuje się chińskim językiem klasycznym, chińską literaturą dawną i współczesną. Tłumaczka literatury chińskiej, popularyzatorka wiedzy o Chinach.

Kawaleria była niezwykle ważnym elementem armii starożytnego Rzymu. Odgrywała istotną rolę w ekspansji i obronie granic Imperium Rzymskiego. Karen R. Dixon i Pat Southern opisują genezę konnych jednostek armii rzymskiej od tymczasowo formowanych wojsk sprzymierzonych do regularnych kohort i alae. Książka jest owocem użycia szerokiej bazy źródłowej: danych z wykopalisk archeologicznych, literatury starożytnej i epigrafii oraz wykorzystania bardziej współczesnej wiedzy związanej z użyciem kawalerii. Książka porusza temat od strony zarówno jeźdźców, jak i wierzchowców, których dosiadali. Jak dobierano odpowiednie konie i co z nimi robiono kiedy nie nadawały się już do służby? W jaki sposób były szkolone, gdzie je trzymano i czym karmiono? Jak przebiegała rekrutacja żołnierzy? Jak byli zorganizowani i wyposażeni? Jakie były warunki w których służyli? Autorki przedstawiają wszechstronny i unikalny obraz kawalerii rzymskiej, który uzupełniają liczne ilustracje autorstwa Karen R. Dixon. Karen R. Dixon jest profesjonalnym rysownikiem zajmującym się tematyką związaną z archeologią, a także współautorką książki The Late Roman Army (1996). Pat Southern jest bibliotekarzem w Newcastle upon Tyne Literary and Philosophical Society. Jest współautorką książki The Late Roman Army (1996) oraz autorką książki Domitian (1997).

Nowatorskie spojrzenie na Konstantynopol w okresie wczesnobizantyńskim Autorzy w barwny i intrygujący sposób przedstawiają dzieje Konstantynopola – Nowego Rzymu – od IV do pocz. VII wieku. Wykorzystując własne badania i najnowsze ustalenia archeologów i historyków, rzetelnie prezentują najważniejsze wydarzenia polityczne, zagadnienia społeczne, obyczajowe, ustrojowe, gospodarcze, topograficzne, kulturowe i religijne, związane z miastem i jego mieszkańcami. Opisują m.in. strukturę społeczną Nowego Rzymu, system władzy, życie dworskie, znaczenie Kościoła, działania i charakterystykę fakcji cyrkowych, problemy aprowizacyjne oraz wpływ klimatu na losy miasta. Ukazują także liczne rozrywki, w tym popularne wyścigi rydwanów w hipodromie, oraz najważniejsze dzieła architektury ówczesnego Konstantynopola. Na szczególną uwagę zasługuje część poświęcona kuchni bizantyńskiej. Książka została wzbogacona kolorowymi ilustracjami, pokazującymi opisane miejsca i budowle we współczesnym Stambule. Autorzy: Sławomir Bralewski, Paweł Filipczak, Maciej Kokoszko, Andrzej Kompa, Małgorzata B. Leszka, Mirosław J. Leszka, Kirił Marinow, Teresa Wolińska są pracownikami lub współpracownikami Katedry Historii Bizancjum Uniwersytetu Łódzkiego, najstarszego i wiodącego ośrodka naukowego polskiej bizantynologii. Redaktorzy naukowi: Mirosław J. Leszka jest profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, specjalizuje się m.in. w problematyce związanej z władzą cesarską w Bizancjum, rolą kobiet na dworze konstantynopolitańskim oraz w dziejach państwa bułgarskiego VII–XI w. Teresa Wolińska jest profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, w swoich badaniach koncentruje się na okresie panowania cesarza Justyniana, stosunkach Bizancjum z papiestwem, dziejach posiadłości bizantyńskich w Italii i na Sycylii oraz relacjach cesarstwa z państwami powstałymi w Europie Zachodniej w okresie VI–XI w.