Detroit. Sekcja zwłok Ameryki

Detroit. Sekcja zwłok Ameryki - Charlie Leduff

Charlie Leduff napisał pasjonujący reportaż o rozkładzie amerykańskiego snu, jako przykład podając Detroit – niegdyś kwitnącą metropolię, teraz miasto-widmo, które ogłosiło bankructwo. Książkę wydało Czarne w Serii Amerykańskiej.

Charlie Leduff

Pisarz i dziennikarz, zdobywca Nagrody Pulitzera. Zrezygnował z pracy w New York Times i powrócił do swojego rodzinnego miasta, Detroit, aby zanalizować jego upadek.

Co się wydarzyło w Detroit?

Leduff powraca do Detroit po 20 latach nieobecności, by zobaczyć, co stało się z tym najbogatszym miastem Ameryki. Teraz miasto to ruina, puste parcele porasta trawa, a zamieszkują je bezdomni i kojoty. Mieszkańcy od lat nie są w stanie płacić podatków, a odsetek bezrobocia jest najwyższy w kraju. Służby porządkowe już nie pełnią swojej roli, zdemoralizowane do szpiku kości. Samorząd przepełniony jest skorumpowanymi politykami, a ludzie wychodzą z użytku z dnia na dzień, zamarzając gdzieś na ulicy. Witajcie w stolicy bezprawia i szaleństwa.

Fragment książki

Nevina zwolniono ze straży pożarnej za to, że pozwolił zabrać do remizy wyrzucone na śmietnik drzwi z moskitierą. Postawiono mu zarzuty zaniedbania obowiązków, popełnienia błędów w sprawowaniu nadzoru nad podwładnymi oraz spowodowania szkody w departamencie. A faceci, którzy rzeczywiście wynieśli wtedy tamte drzwi, zachowali swoje posady.

Nevin zaskarżył wyrok, twierdząc, że jego zwolnienie było zemstą za to , iż w lokalnej prasie nazwał swoich zwierzchników „kupą parującego gówna”; skontaktował się także z inspektorami, by donieść im o tym, w jak alarmującym stanie znajduje się wydział.

Wygrał sprawę. Dostał zwrot kosztów sądowych i dodatkowo pięć tysięcy dolarów odszkodowania. Został też przywrócony do służby.

W dwudziestej trzeciej remizie świętowano powrót Nevina. Także ja i mój brat wybraliśmy się w odwiedziny do strażaków, by osobiście pogratulować im sukcesu. Frankie wziął ze sobą dużą, czarno-biała, ładnie oprawioną fotografię. Było to zdjęcie, które sam zrobił – przedstawiało zepsuty kibel w remizie. Był to prezent dla Nina, który prawie zaczął śpiewać ze szczęścia, gdy odwinął prezent z papieru.

- To jest, kurwa, najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek w życiu dostałem – powiedział. – Zdjęcie pieprzonego zjebanego kibla w pieprzonym zjebanym mieście.

Miał rację, To było ładne zdjęcie. Nad poplamionym sedesem wisiała krzywo amerykańska flaga, a o ścianę kabiny oparty był brudny mop. Jeśli wiedziałeś, na co dokładnie patrzysz, jeśli rozumiałeś kontekst miejsca, w którym byłeś – wiedziałeś, że jest to naprawdę wysoka sztuka. Jeśli umarł ci przyjaciel, a ty wiedziałeś, że to wcale nie musiało się zdarzyć; jeśli wiedziałeś, że to tym co go zabiło, były niekompetencja i korupcja, mogłeś nazwać to zdjęcie zepsutego kibla czymś epickim. Jeśli wiedziałeś, że to miejsce – miejsce, które zbudował twój dziadek – chyli się ku upadkowi w szambo, mogłeś patrzeć na ten kibel jak na rzeźbę.