"Najbogatszy Polak. Pozostawił majątek wart 15 mld złotych. Nawet najwięksi wrogowie z szacunkiem mówili o skali jego przedsięwzięć. Drapieżny kapitalista i hojny filantrop. Ikona transformacji polskiej gospodarki. Człowiek, który z upodobaniem kolekcjonował zarówno dzieła sztuki, jak i znajomości z możnymi tego świata. Hanna Suchocka radziła się go, czy ma objąć posadę premiera RP. Przyjmował go Donald Tusk. Do jego firmy zaglądał Marian Krzaklewski. Szczególne relacje łączyły go z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, do którego miał nieograniczony dostęp. Książka zawiera wypowiedzi Jana Kulczyka, których udzielił nam przed śmiercią w Wiedniu. Opowiada o drodze do bogactwa i zdarzeniach, bez których nie osiągnąłby swojej pozycji. Polemizuje z krytyką i zarzutami, jakie towarzyszyły mu odkąd zaczął zarabiać duże pieniądze. Po raz pierwszy opowiada o kulisach swoich największych inwestycji. Zdradza w kim upatrywał swojego największego wroga i kto mógł stać za nagraniami kelnerów. Osobiste relacje to najważniejsza część jego narracji. Bo jak lubił mawiać doktor Jan Kulczyk, interesy robi się z ludźmi, a nie z firmami. "

"Najsłynniejszy polski negocjator policyjny, który pracował przy blisko 50 porwaniach dla okupu, zdradza kulisy pracy w polskiej policji. Ratowanie samobójców, uprowadzenia, zagrożenia terrorystyczne, pogoń za bandytami, wykrywanie zabójstw, a z drugiej strony korupcja, współpraca ze światem przestępczym, degeneracja moralna, alkoholizm, eskapady do agencji towarzyskich. Wszystko w klimacie „odnowionej, demokratycznej III Rzeczypospolitej”, która wciąż przypomina PRL. Historie, które szary obywatel zna tylko z filmów takich jak „Drogówka” czy „Psy” teraz okazują się rzeczywistością. Te mocne, wstrząsające, do bólu realistyczne świadectwo prawdziwego ‘psa’ daje odpór wszelakim opowiastkom wyżelowanych gwiazd w rolach gliniarzy. Świat Lorantego jest niemal wydarty z «Pitbula» czy «Prawa ulicy». Wierzę, że ta książka pozwoli docenić ludzi, którzy poświęcają całe swoje życie dla naszego bezpieczeństwa. ŁUKASZ ADAMSKI, PUBLICYSTA "

Historia niniejszego albumu zaczęła się podczas wyjazdu autorów do Rzymu na pogrzeb papieża Jana Pawła II. To przejmujące wydarzenie kiełkowało przez kilka lat, by zaowocować chęcią odkrywania szlaków, które przemierzał po ojczyźnie Karol Wojtyła. Album został przetłumaczony przez autorkę na język angielski, by teraz także wszyscy zagraniczni turyści mogli podziwiać piękno polskich miast, gór i jezior oraz lepiej poznać Karola Wojtyłę i jego pasje. W efekcie podróżowania śladami Jana Pawła II powstał wyjątkowy przewodnik po naszej ojczyźnie. Dzięki niemu także obcokrajowcy mogą spojrzeć na Polskę przez pryzmat miejsc, które ukochał papież Polak, będąc jeszcze chłopcem, a później klerykiem, księdzem, biskupem i w końcu kardynałem. Autorzy zachęcają, by wyruszyć na szlak i zachwycać się pięknem naszego kraju, tak jak kiedyś podziwiał je Karol Wojtyła, podróżując samotnie lub w gronie bliskich przyjaciół. Turyści zza granicy mogą odkrywać najpiękniejsze zakątki Polski, pływając kajakiem, jeżdżąc na rowerze, spacerując po urokliwych miejscowościach, przemierzając górskie szlaki. Autorzy szczegółowo przedstawili dwadzieścia jeden tras o szczególnym znaczeniu dla Jana Pawła II. Zostały one dobrane z uwzględnieniem różnorodności geograficznej i krajobrazowej. Każda jest opatrzona poglądową mapką i oczywiście wyjątkowymi zdjęciami, dzięki którym można podziwiać piękno naszej ojczyzny także bez wychodzenia z domu. Ten album będzie na pewno oryginalnym upominkiem dla zagranicznych gości i doskonałą pamiątką z Polski. Wadowice · Kraków · Tatry · Bieszczady · Beskidy · Pieniny · Gorce · Sudety Małopolska · Dolny Śląsk · Mazury · Suwalszczyzna · Bory Tucholskie · Pojezierze Drawskie Mirek i Magda Osip-Pokrywka tworzą zespół dziennikarsko-fotograficzny. Podróżują po świecie i publikują materiały o ciekawych miejscach, krajach i kulturach w magazynach podróżniczych, pismach popularnonaukowych i periodykach krajoznawczych. Są autorami kilku przewodników turystycznych po krajach europejskich, a także leksykonów zabytków architektury kresowej.

Aleksandra Herman– doktor socjologii. Adiunktka w Katedrze Socjologii i Antropologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się problematyką podtrzymywania zróżnicowania kulturowego w wielokulturowych środowiskach lokalnych, kobietami w kulturze i społeczeństwie oraz antropologią ciała. Z zamiłowania badaczka terenowa. Badania – a co za tym idzie – praca dr Herman mają unikalny charakter. Autorka świadomie uczyniła swoimi informatorkami wyłącznie kobiety. Jest to bardzo ciekawy i trafny wybór perspektywy obrazowania transferu kulturowego, a nawet szerzej – spojrzenia na problemy mniejszości, między innymi dlatego, że był on dotąd pomijany, a co najmniej nie uwzględniany w dostatecznym stopniu. [Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Fuszary] Autorka w swojej pracy analizuje skomplikowane, niejednoznaczne i trudno poddające się oglądowi obiektywnemu procesy wytwarzania tożsamości kulturowej. Rozległa wiedza Autorki, jej dojrzałość i samodzielność w dokonywaniu selekcji materiałów, szukaniu powiązań i związków logicznych oraz rozstrzygnięć znaczeniowych, a także wielka uważność i ostrożność w czynieniu sądów sprawia, że tekst czyta się z rosnącym zainteresowaniem, czytelnik zaś odkrywa nowe perspektywy widzenia problemu. [Z recenzji dr hab. Doroty Misiejuk]

Problem regulacji i nadzoru rynków finansowych należy do istotnych zagadnień ekonomicznych, którymi zajmowano się na międzynarodowym szczeblu po kryzysie finansowym lat 2007–2009. Podjęte działania, zmierzające do budowy ponadnarodowej architektury finansowej oraz zapewnienia bezpieczeństwa rynków finansowych, odcisnęły mocne piętno w wielu dziedzinach i na różnych poziomach. W konsekwencji również w Polsce powróciła koncepcja reformy nadzoru nad rynkiem finansowym, a w szczególności nad sektorem bankowym. Niniejsze opracowanie wpisuje się w tę problematykę. Celem monografii jest poszukiwanie takiej struktury i lokalizacji nadzoru nad sektorem bankowym, które mogą zapewnić największą skuteczność tego nadzoru. Publikacja łączy rozważania teoretyczne z badaniami empirycznymi, a jej najważniejszym elementem jest konstrukcja i zastosowanie modelu decyzyjnego, służącego do wyboru najbardziej skutecznego modelu nadzoru nad sektorem bankowym w Polsce. „Trafnie wybrano tematykę monografii problemowej. Instytucjonalny kształt nadzoru nad sektorem bankowym jest przedmiotem szerokiej debaty. Duże zróżnicowanie praktyki i spory teoretyczne powodują, że kwestia wyboru modelu nadzoru finansowego jest aktualna i ważna. Nasze krajowe rozwiązania były w znacznym stopniu wzorowane na tym, co się działo w Banku Anglii. W sytuacji kiedy w Wielkiej Brytanii zmieniono model nadzoru finansowego, pojawiło się pytanie o to, czy my nie powinniśmy zrobić tego samego”. Z recenzji prof. dra hab. Jana K. Solarza, Społeczna Akademia Nauk „Praca ta jest jedną z nielicznych w polskiej literaturze przedmiotu, które ujmują w sposób kompleksowy zagadnienia nadzoru nad sektorem bankowym w świetle zmian na globalnym rynku. Walory naukowe opracowania podnosi właściwa poprawność wnioskowania oraz wszechstronna argumentacja tez. Treść monografii została mocno osadzona w literaturze przedmiotu badań, co w połączeniu z wykorzystaniem własnej wiedzy i doświadczeń Autora oraz uzyskanymi wynikami badań sprawia, że przedstawione rozwiązania, wnioski i pomysły są przekonujące i nie budzą wątpliwości”. Z recenzji dra hab. inż. Wiktora Adamusa, prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego „W kontekście rozwoju dyscypliny finansów w Polsce oraz sytuacji polskiego sektora bankowego monografia odwołuje się do niezwykle aktualnego problemu. Zagadnienie to nabiera znaczenia zwłaszcza obecnie, kiedy pojawiają się pierwsze opinie o niepokojących tendencjach i zagrożeniach stabilności polskich banków”. Z recenzji dra hab. Lecha Kurklińskiego, prof. Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie Piotr Łasak jest doktorem nauk ekonomicznych i zajmuje się tematyką finansów oraz ekonomią międzynarodową. Od roku 2008 jest pracownikiem w Instytucie Ekonomii, Finansów i Zarządzania Uniwersytetu Jagiellońskiego. Swoje zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce finansów międzynarodowych, w tym w szczególności na regulacjach i nadzorze rynków finansowych, mechanizmach powstawania kryzysów finansowych oraz rozwoju systemu shadow banking.

Postać i poglądy prezesa Kurtyki były przedstawiane w publikacjach wspomnieniowych . Wydany został również zbiór jego najważniejszych tekstów oraz wybór wywiadów, artykułów i oświadczeń . Nieznane szerzej pozostawały jego wystąpienia w Sejmie i Senacie RP. Ich lektura stanowi nie tylko istotne uzupełnienie wcześniejszych publikacji poświęconych Januszowi Kurtyce, potwierdza informacje w nich zawarte, ale też pozwala odczytać na nowo jego najważniejsze myśli, jasne poglądy, a przede wszystkim misję IPN. Wyłania się z nich też obraz doskonałego mówcy, precyzyjnie, bez zbędnych słów formułującego myśli, szefa biorącego odpowiedzialność za każdego pracownika i każde powierzone mu zadanie, broniącego swoich racji i przekonań zawsze merytorycznie, bez emocji, stojącego na straży prawdy i działającego zgodnie z ustanowionym prawem, szanującego oponentów. Podziwiać można również jego niezwykłą kulturę polityczną, jakże rzadką w dzisiejszym świecie. Instytut pod kierownictwem Kurtyki stał się jedną z najważniejszych instytucji polskiego życia publicznego, zabierającą głos w sprawach polskiej historii najnowszej, co niejednokrotnie wzbudzało niechęć ze strony niektórych polityków. Potwierdzają to również wystąpienia prezesa w Sejmie i Senacie RP. Janusz Kurtyka był przeświadczony, że IPN ma do odegrania ważną rolę w procesie wychodzenia Polaków z totalitarnej przeszłości i jest jedną z niewielu instytucji, która – pozbawiona tradycji peerelowskiej – przysłuży się budowie wolnego społeczeństwa.

Wszyscy chyba znają historie, jak leśniczy Kazimierz Nóżka ratował niedźwiadki przed wilkami? Albo rozmawiał z niedźwiedziami Grzesiem i Lesiem? Marcin Szumowski, dziennikarz i pasjonat przyrody, zabiera czytelnika w świat jedynego w Polsce leśniczego, który przyjaźni się z niedźwiedziami i potrafi z nimi rozmawiać. W książce „Niedźwiedzica z Baligrodu i inne historie Kazimierza Nóżki” słynny leśniczy po raz pierwszy ujawnia jak przebiegał dalszy ciąg wilczego polowania, który na krótkim filmiku obejrzały setki tysięcy osób. Okazuje się, że drapieżniki nie tak łatwo zrezygnowały z małych niedźwiedzi. Kazimierz Nóżka pokazuje świat zwierząt, który jest nieosiągalny dla przeciętnego mieszczucha. Spotykamy w nim wielkie niedźwiedzie, przemykające jak duchy rysie, polujące pod osłoną nocy wilki, majestatyczne żubry, zwinne wydry, kuny oraz skryte żbiki. A wszystko na wyciągnięcie ręki, w relacjach człowieka, który większość życia spędził w bieszczadzkich lasach. To także wspaniała lektura dla wszystkich, którzy kochają historię Bieszczad. Bo jest nie tylko o zwierzętach. Poznajemy też przedziwne przygody miejscowych drwali, gajowych i smolarzy. Przytaczane historie raz mrożą krew w żyłach, innym razem przywołują uśmiech i wzruszają do łez. Bio: Marcin Szumowski Warszawiak, dziennikarz telewizji Polsat. Autor cyklu programów „Tajemnice Kniei”, „EkoPolska” oraz dokumentów, m.in. „Niedźwiedź Wojtek”, „Strach czai się w lesie”. Pasjonat przyrody. Zakochany w Bieszczadach i przyrodzie Karpat. Jest przekonany, że to miłość odwzajemniona. Kazimierz Nóżka W Bieszczadach się urodził, mieszka i pracuje. Leśniczy leśnictwa Polanki z ponad czterdziestoletnim doświadczeniem. Znawca, tropiciel i dobry duch bieszczadzkich niedźwiedzi. Autor słynnych filmów o polowaniu wilków na rodzinę baligrodzkich niedźwiedzi oraz „rozmowy” z niedźwiedziami Grzesiem i Lesiem, które wybudziły się zimą. Współprowadzi z Marcinem Sceliną facebookowy profil nadleśnictwa Baligród. Jego krótkie filmy o bieszczadzkiej przyrodzie, zamieszczane w Internecie, biją rekordy popularności. Blisko 100 unikalnych zdjęć, czarnobiałych i w kolorze.

Co takiego było w pisarstwie autora Sposobu na Alcybiadesa, że jego historie, rozgrywające się w zgrzebnej Polsce, tak bardzo przemówiły nam do serca, ale i do rozumu? Jak to się stało, że pragnęliśmy zamieszkać w fikcyjnych Odrzywołach? Dlaczego bardziej ekscytowała nas historia broni ukrytej w starym browarze, tajemnica Twierdzy Persil, czy skrzynie Szwajsa w Niekłaju niż skarby piratów zakopane na Karaibach? Dlaczego świat szkoły w Gnypowicach Wielkich był bogatszy i bardziej podniecający niż podróż w osiemdziesiąt dni dookoła świata? Dlaczego i Zygmunt Miłoszewski, i Jerzy Pilch, i Juliusz Machulski, i Mariusz Czubaj, i Grzegorz Kasdepke oraz wielu innych na stronach tej książki przyznają: Niziurski naszym Mistrzem był i potrafią na wyrywki z pamięci zacytować fragmenty jego powieści? Bo jeśli istnieje w Polsce prawdziwa, niezniszczalna wspólnota, to tworzą ją dorośli dziś obywatele, którzy wychowali się na powieściach Niziurskiego. Ta książka o jego życiu i pisarstwie jest dla nich i o nich.

Książka jest pierwszą dokumentacyjną publikacją i jednocześnie krytyczną refleksją na temat 155 polskich rządowych kampanii społecznych, powstałych w latach 1994-2015 z inicjatywy ministerstw 10 kolejnych polskich rządów, jako narzędzia rządowego komunikowania. Pokazuje nie tylko ilość zainicjowanych przez polskie rządy kampanii społecznych czy rządową oraz ministerialną aktywność, ale także poruszane przez te kampanie problemy, dokonując próby oceny skuteczności ich wpływu na zmiany postaw i zachowań polskiego społeczeństwa. Zatem zarówno tematyka książki, jak i przyjęta w niej perspektywa badawcza może być interesująca i inspirująca dla wszystkich nią zainteresowanych.

A pioneering case study of Poland's economic success Uses a specific country study in order to inform broader arguments on development and growth Provides a new take on the role of institutions, culture, ideas, and leaders in development Adds to the inventory of successful growth models with the new "Warsaw Consensus" model Contributes to economic theory on the role of institutions through a new extension to the the Acemoglu-Johnson-Robinson framework that highlights the conditions needed for countries to shift from the extractive to the inclusive society equilibrium, and vice versa

Ogląd wybranej formy samorządności miasta Gdańska w latach 2014-2018

Anna Milewska, aktorka, poetka, wdowa po himalaiście Andrzeju Zawadzie, kustoszka pamięci rodzinnej. Do otaczającej rzeczywistości odnosi się z dystansem i ogromnym spokojem. Nie ocenia sukcesów, przeciwności losu, nieuchronności przemijania… Mogła sobie pozwolić na te opowieści. Ma na swoim koncie setki ról teatralnych i filmowych. Większość widzów zna ją z roli Julii w serialu Złotopolscy. Jednak nie scena ani plan filmowy były sensem jej życia. To była miłość... Nie wiedziałam, jak głęboko Anna pozwoli mi zanurzyć się w swoje życie. A tym bardziej gdzie postawi granice mojej dociekliwości. W którym momencie powie: „stop, to zbyt osobiste, tym nie zamierzam się dzielić!” Nigdy czegoś takiego nie usłyszałam. Właściwie to za każdym razem zaskakiwała mnie swoimi opowieściami, z których wyłania się kobieta świadoma siebie i swojej wartości, przy tym niesłychanie skromna, przyjazna, troskliwa. Anna Binkowska

Transformacja ustrojowa w Polsce, której 30. rocznica przypada w 2019 r., była złą zmianą dla robotników przemysłowych. Zlikwidowano miejsca pracy m.in. dla górników kopalni z Wałbrzycha i robotnic dolnośląskich fabryk, dla górników i hutników z Katowic, dla stoczniowców z Gdyni i Gdańska, dla robotników fabryki produkującej traktory w Warszawie, dla robotników fabryki produkującej aparaturę elektryczną w Przasnyszu, dla kucharek zakładu odzieżowego w Gorzowie Wielkopolskim, dla robotnic wyrabiających pluszaki w fabryce zabawek oraz dla dziewiarek z fabryki ubrań w Siedlcach. Książka opowiada o losach zawodowych przedstawicieli tych grup po 1989 r. Nie są to scenariusze karier „od pucybuta do milionera”. W kraju, który podlegał głębokiej deindustrializacji, zdobyte przez nich w PRL-u umiejętności zawodowe stały się niepotrzebne. Doświadczyli bezrobocia i podejmowali prace dorywcze, po czym znaleźli zatrudnienie jako ochroniarze/portierzy bądź osoby sprzątające. Przez długie lata doświadczali radykalnego wyzysku. Pracowali za 7, 5, a nawet 3 zł za godzinę. Po 300, 400, a nawet 500 godzin w miesiącu. Ich sytuacja uległa poprawie po 2017 r., niemniej jednak w 30. rocznicę transformacji ustrojowej nie mają chęci do świętowania. Nie o takiej Polsce marzyli.

Książka oparta na faktach. Powstała, aby pokazać, że nic nie jest czarno-białe. Stawia pytania, skąd bierze się agresja i czy jest bariera między nami i bohaterkami nakreślonych portretów. Pomysł napisania „Polskich morderczyń” zrodził się kilka lat temu, gdy jej autorka, Katarzyna Bonda, pracowała jako sprawozdawca sądowy w jednym z ogólnopolskich dzienników. Przed warszawskim sądem toczyło się właśnie kilka procesów kobiet oskarżonych o zabójstwo. Media wykreowały ich wizerunek – złych, zdegenerowanych, bezlitosnych bestii w ludzkiej, często pięknej, skórze. Pochodzą z różnych domów, zabiły z różnych motywów, mają odmienne osobowości, wiek i wygląd. Autorka, szukając odpowiedzi na nurtujące ją pytania – Jak to możliwe, że te kobiety wzięły udział w tak brutalnych zbrodniach, same zabiły albo wszystko ze szczegółami zaplanowały, a do wykonania morderstwa posłużyły się rękami mężczyzn? Jakie są? Dlaczego? Skąd wzięła się ich agresja? – przeprowadziła w ciągu dwóch lat wiele kilkugodzinnych wywiadów z każdą z bohaterek książki. Zbrodnia podzieliła ich życie na dwie części. I tak też autorka starała się pokazać morderczynie. Nie chce ich usprawiedliwiać, wybielać, udowadniać, że nie ma w nich zła. Postanowiła dać prawo wypowiedzi każdej z nich. Wiele z tych kobiet po raz pierwszy udzieliło wywiadu, którego odmawiały dziennikarzom latami. Mówią o różnych aspektach życia kobiety: miłości, macierzyństwie, pieniądzach, marzeniach, śmierci... Ich zbrodnie zaś poznajemy z rozdziałów sporządzonych na podstawie akt sądowych, które autorka przeczytała i posiłkując się nimi – wszystkie historie starała się opisać rzetelnie i bez emocji.

Dziś nie ma już wątpliwości co do ewolucyjnego charakteru przemian, jakie nastąpiły w latach 1989-1990, a jakie rozpoczęły się latem 1980 r. od fali strajków najpierw w województwie lubelskim, a potem na polskim Wybrzeżu i powstaniem 10-milionowego ruchu społecznego, a zarazem związku zawodowego "Solidarność". Demontaż systemu realnego socjalizmu właśnie wtedy rozpoczął się na dobre i choć został nieco przyhamowany przez wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 r., to jednak nigdy już nie udało się go odwrócić ani definitywnie zatrzymać. Ten ewolucyjny charakter zmian ustrojowych zaważył na strukturze i kompetencjach władz III Rzeczypospolitej, a przede wszystkim na zdefiniowaniu urzędu prezydenckiego w tym systemie. Od początku z prezydenturą był problem, ponieważ w związku z uzgodnieniami, jakie zapadły podczas rozmów Okrągłego Stołu i spotkań elit Solidarności i ówczesnych władz w Magdalence, urząd ten został niejako zarezerwowany dla reprezentanta strony rządowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Do jego wyboru doszło w warunkach ostrego konfliktu wewnątrz obozu solidarnościowego, którego część spostrzegła, że Jaruzelski nie będzie niczym więcej jak tylko stróżem i obrońcą struktur i ludzi ancien regime'u, a jednocześnie zmianie uległy wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania społeczne i polityczne. Władza poniosła dotkliwą klęskę w wyborach 4 czerwca 1989 r., aby przeszła lista krajowa, która zapewniała mandaty ludziom władzy komunistycznej, trzeba było zmienić ordynację wyborczą w trakcie wyborów. Wyboru Jaruzelskiego na prezydenta dokonało Zgromadzenie Narodowe. Generał nie został wybrany w głosowaniu powszechnym. Jego mandat był nad wyraz słaby, a kompetencje szerokie. Koniec więc PRL i początek III RP został naznaczony swego rodzaju oszustwem wyborczym i naznaczył też urząd prezydencki, który stał się odtąd i pozostał do dziś urzędem politycznym, sprawowanym przez reprezentanta określonego środowiska polityczno-finansowego, delegowanego na ten urząd przez to środowisko głównie dla obrony jego interesów. Ta zasada dała o sobie znać zarówno w przypadku Jaruzelskiego, jak i jego następców. Prezydent, nawet gdy kolejne wybory na ten urząd były już powszechne, nie stał się ponadpolitycznym reprezentantem narodu, pozostając emanacją określonego środowiska. Kolejne zmiany prawne wprowadzone przez małą konstytucję, a następnie przez ustawę zasadniczą z 1997 roku nie zmieniły tego stanu rzeczy. Zakres uprawnień i obowiązków prezydenta RP zawsze był "krojony" nie z myślą o budowie trwałej i stabilnej struktury władz, która określałaby także pozycję i kompetencje prezydenta w systemie władzy, ale głównie w związku z personalnymi cechami pierwszych prezydentów, które środowisko przeciwników politycznych próbowało w jakiś sposób ograniczyć, a środowisko wspierające rozwinąć... Ujawniło się to już w okresie prezydentury Jaruzelskiego i Wałęsy i naznaczyło prezydenturę ich następców.

Kiedy oczy wszystkich kierują się na to, co w świetle reflektorów, w cieniu można zobaczyć to, co prawdziwe. Bardzo dużo się tu dzieje. Ktoś umarł i cichutko leży sobie za ścianą. Ktoś włóczy się po mieście i pije, bo szuka miłości. Więc pisze wiersze i pije, i znów się włóczy, bo szuka miłości. Ktoś marzy o lataniu, ale ziemia zbyt mocno trzyma go za nogi. A ktoś inny grzebie w ziemi, bo chce zapomnieć o przeszłości. Matka pielgrzymuje do więzienia, do syna. Żona już nie wie, czyją właściwie jest żoną. Młoda dziewczyna nerwowo obgryza paznokcie. Zwyczajność i niezwykłość, magia i codzienność, natłok emocji i samotność mieszają się w tych historiach i tylko od czytelnika zależy, czego odnajdzie tu więcej.

Końcówka lat 80 i początek 90. Dyskoteki późnego PRL, praca na bramce, uliczne bójki, jeżdżenie na jumę do Niemiec, potem szacunek ulicy i zainteresowanie mafii…. Grek opowiada jak kształtował się jego gangsterski los i sięga do czasów przełomu ustrojowego. Opowiadając swoją historię kreśli tak naprawdę sugestywny obraz początków całej polskiej przestępczości zorganizowanej.

„Książka dr Pauliny Barczyszyn-Madziarz jest dojrzałą rozprawą naukową, która przyczynia się do dyskusji na temat dziennikarstwa w Polsce. Autorka demonstruje ogromną wiedzę na temat profesjonalizmu dziennikarskiego oraz stanu badań nad dziennikarstwem w każdym z omawianych krajów. Niewątpliwie dużą zaletą pracy jest jej międzynarodowy charakter oraz weryfikacja stawianych pytań badawczych i hipotez w oparciu o materiał empiryczny i zróżnicowane metody badawcze (analiza ilościowa, analiza jakościowa, badania porównawcze)”. Fragment recenzji dra hab. Michała Głowackiego

Dwie strony życia, dwa ustroje – jeden niesamowity los Człowiek orkiestra, człowiek instytucja, kochany przez publiczność Alosza Awdiejew opowiada o tym, jak stał się Polakiem z wyboru. Jak przetrwał wojnę, dzięki komu odebrał „czerwone” wychowanie i dlaczego osiadł nad Wisłą. Ale zaraz, czy łatwo zostać Polakiem? Alosza przeszedł tę drogę z ogromną pasją i determinacją. I nadal nie żałuje. Ponad pięćdziesiąt lat spędził w Polsce, od ponad ćwierćwiecza ma polskie obywatelstwo. Przygarnął go cały naród i Alosza liczy, że już go nie odda. Ta książka to KAWAŁ historii Polski i Rosji w jednym tomie. Jest człowiekiem słowa: badanego, mówionego, śpiewanego. Jako Profesor i Piosenkarz, jako Polak i Rosjanin, jako Myśliciel i Rozbawiacz – jest osobowością integralną. prof. Jerzy Bralczyk Łączy w sobie bezpruderyjną radość Wiosny i niedaremny smutek Jesieni. Ot, Zjawisko Przyrodnicze. Zjawisko - chłonę, podziwiam i dziękuję Komu Trzeba, że jest. Andrzej Poniedzielski Alosza to: profesor, polonista, anglista, felietonista, malarz, ogrodnik, pianista, mim, kucharz, karateka i tenisista w jednym. Znam go długo, ale po każdym wywiadzie, tak jak i po lekturze tej książki, dowiaduję się, że nie wiem o nim wszystkiego. Henryk Sawka

Według szacunków ONZ w roku 2100 ludność Polski liczyć będzie 21 milionów mieszkańców. Ta szokująca prognoza i tak jest optymistyczna w porównaniu z obecnymi tendencjami. Wisząca nad naszymi głowami perspektywa katastrofy rodzi wiele pytań. Czemu jako społeczeństwo podejmujemy samobójcze decyzje? Po co promowana jest masowa imigracja oraz jakie sa jej realne cele oraz skutki? Jak migracje oddziałują na rynek pracy? W jaki sposób różnice w poziomie inteligencji wpływają na potencjał asymilacji przybyszów? Jaki jest najcenniejszy zasób Polski i gdzie leży jej przewaga konkurencyjna? Dlaczego jednorodność jest największą siłą naszego kraju?