Jugosławia w polityce Stanów Zjednoczonych Wielkiej Brytanii i Związku Sowieckiego 1948-1956

Monografia stawiająca sobie za cel ukazanie motywów i interesów, jakimi wobec Jugosławii kierowały się wielkie mocarstwa stanowiące w czasie wojny wielką koalicję – Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Związek Sowiecki – okazuje się fascynującą lekturą i jestem przekonany, że będzie nią także dla Czytelnika. Autor łączy bowiem w sposób mogący budzić podziw rygoryzm wykładu uniwersyteckiego z umiejętnością przystępnej narracji. Monografia jest zarazem interesującym wykładem z zakresu historii dyplomacji w odniesieniu do najgorętszego okresu zimnej wojny i cennym wkładem do debaty na temat roli małych państw w polityce mocarstw. (…) Wracając do wyrażonego wyżej uznania dla klarowności wykładu, chciałbym zwrócić uwagę Czytelnika na jeden z elementów tej atrakcyjności, a mianowicie wyłuskiwanie przez Autora retorycznych perełek pojawiających się w enuncjacjach polityków. Do najcelniejszych zaliczyłbym określenie przez Charlesa Peaka Jugosławii jako „Dawida czekającego niecierpliwie na procę i kamienie” czy ocenę przez Jamesa Riddlebergera jugosłowiańskiej polityki lawirowania między blokami jako chęci posiadania „chleba posmarowanego z obu stron”. Poetycko, ale i pejoratywnie zarazem jest zaprezentowany stereotyp, iż „w każdym bałkańskim sercu jest kącik zastrzeżony dla zdrady”. Takich bon motów w pracy A. Kastorego jest wiele i Czytelnik zapewne doceni ich urodę. (z recenzji prof. Józefa Łaptosa) Autorowi znakomicie udało się poprowadzenie czytelnika przez gąszcz wydarzeń, wyrażanych opinii, oficjalnych stanowisk, wystąpień i wypowiedzi, tak iż czytelnik nie gubi się w całej tej skomplikowanej grze międzynarodowych interesów. Przeciwnie, prowadzona narracja jest przejrzysta, logiczna, akcentująca najważniejsze wydarzenia i wypowiedzi, dająca bardzo klarowny obraz położenia Jugosławii oraz polityki mocarstw wobec niej w latach 1948–1956. W tym dość syntetycznym studium Autor umieścił najważniejsze sprawy, omówił je wyczerpująco, wyławiając z języka dyplomacji niekiedy niezwykle ważne niuanse, mające jednak znaczenie dla wielostronnego dialogu i scharakteryzowania postawy wszystkich stron. (z recenzji prof. Mirosława Dymarskiego)