Praktyka władz Polski i ZSRS w postępowaniu z archiwaliami Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej w latach 1939-1963

Książka stanowi próbę przybliżenia niezwykle trudnych dziejów dokumentacji archiwalnej z Kresów Wschodnich II RP w czasie II wojny światowej i okresie powojennym do 1964 r. W pierwszej części zostały omówione uregulowania prawne II RP w zakresie ochrony ww. archiwaliów na wypadek wojny oraz rzeczywiste działania władz na rzecz jak najlepszego ich zabezpieczenia przed skutkami zbliżającego się konfliktu zbrojnego. Kolejnym zagadnieniem poruszonym w książce jest proces włączania polskiego zasobu archiwalnego do sieci archiwów sowieckich powstałych na terenach okupowanych przez ZSRS w latach 1939–1941 i 1943–1945. W ostatniej części omówiono powojenną rewindykację polskiego dziedzictwa kultury na wschodzie. Istotne była tu odpowiedź na kilka zasadniczych pytań: jakie były formalne i rzeczywiste roszczenia rewindykacyjne władz Polski względem ZSRS; w jakim stopniu ZSRS realizował polskie postulaty oraz jaki jest ostateczny bilans powojennej rewindykacji z dzisiejszego punktu widzenia. W aneksie umieszczono kilka istotnych, niepublikowanych dokumentów źródłowych z zasobu Archiwum Akt Nowych w Warszawie.