Paris et les artistes polonais 1945-1989 / Paris and the Polish artists 1945-1989 is a volume dedicated to Polish-French artistic relations after the Second World War, in times dominated politically by communist ideology and defined by Poland’s place within the camp of the countries of ‘people’s democracy’. Since the 1950s, the Polish authorities, discreetly opposed to the political and cultural ideology of Soviet socialist realism, generally rejected in 1955 by artistic circles, promoted modernity based on a model of art-shaped in France – a country that supported Poland politically (with the involvement of the French president Charles de Gaulle) and where the Left held a strong position, with ties to the Communist Party of France. The pro-French policy of Poland (in terms of culture, too) also resulted from the desire to marginalize London as the seat of the Polish government in exile.

Celem książki jest odpowiedź na pytania: jakie były założenia komunistycznych władz w Polsce wobec repatriacji i reemigracji, a jaka de facto była linia polityczna Francji wobec reemigracji górników, rolników i robotników przemysłowych? Na jakim szczeblu władzy podejmowano nad Sekwaną decyzje dotyczące powrotu Polaków do ojczyzny? Czy Francja zmieniła stanowisko wobec polityki reemigracyjnej dopiero po opadnięciu żelaznej kurtyny? Istotne było również ujawnienie opinii Polonii francuskiej na temat reemigracji oraz argumentów za powrotem, którymi posługiwały się organizacje polonijne we Francji. Na uwagę zasługuje także omówienie skali akcji repatriacyjnej i reemigracyjnej. Ze względu na procesy adaptacyjne nie bez znaczenia jest sprawa adekwatności założeń komunistycznej polityki repatriacyjnej i reemigracyjnej oraz związanych z nią obietnic awansu zawodowego polskich robotników w stosunku do rzeczywistości stalinowskiej Polski.

How To Be Parisian

Życie Georges’a Minka to prawdziwa kronika drugiej połowy XX wieku. A dzięki pamięci rodzinnej w jego opowieści możemy odnaleźć specyficzne i dramatyczne obrazy z życia polsko-francusko-żydowskiej rodziny z pierwszych dekad stulecia. Fascynacja komunizmem, emigracja, wojna domowa w Hiszpanii, ruch oporu i niemieckie obozy koncentracyjne w czasie drugiej wojny światowej, powojenne wybory, inicjacja polityczna, pierwsze przejawy niezależnego myślenia, dysydentyzm, studia, ponowna emigracja (czy reemigracja), protesty marcowe w Polsce, protesty majowe w Paryżu, kariera naukowa we Francji, perypetie ze Służbą Bezpieczeństwa, narodziny opozycji demokratycznej w PRL, wreszcie wsparcie dla jawnej, a następnie podziemnej „Solidarności” – to tylko część tematów przewijających się w bogatych wspomnieniach prof. Minka.

Psychologia stała się samodzielną nauką dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Wymagało to wypracowania nowych metod badawczych oraz nowatorskiego spojrzenia na problemy wyjaśniane dotąd w duchu spekulacji filozoficznych. Wśród promotorów nowoczesnej psychologii naukowej wyróżniał się francuski uczony Theodule Armand Ribot (1839-1916). Dziś prawie zupełnie zapomniany, był jednym z najbardziej poczytnych autorów prac psychologicznych. Jego prace inspirowały rodzimych uczonych. Polska ,,moda" na Ribota jest dowodem na to, że rozwój naszej psychologii przebiegał od początku w głównym nurcie rozwoju nauki europejskiej. Publikacja odkrywa nieznane dotąd aspekty historii ,,nowej" psychologii w Polsce. Jest ona pierwszym syntetycznym omówieniem poglądów Ribota i reakcji na nie w polskiej literaturze naukowej.

The bautifully illustrated silk-bound edition of Napoleon's maxims gives a fascinating insight into the great military leader's knowledge, intuition and resourcefulness. The translation, by British army officer Colonel George D'Aguilar, includes notes exploring the background to Napoleon's theories of war and the leaders who inspired him.

"„Bitwa pod Borodino Aleksandra Mikaberidzego to (…) niesamowita, fascynująca i mistrzowska analiza jednej z najciekawszych bitew wojen napoleońskich”. THE NAPOLEON SERIES „Nowa i ekscytująca wersja historii tej ważnej bitwy. Aleksander Mikaberidze jest jednym z najważniejszych młodych napoleonistów w świecie anglojęzycznym, a niniejsza książka jest kolejnym tego dowodem. Korzysta z niesamowicie obszernego zbioru źródeł (…) w oparciu o znakomicie przeprowadzone badania”. NAPOLEONIC HISTORICAL SOCIETY 7 września 1812 roku pod Borodino, w odległości 120 km na zachód od Moskwy, armie imperiów rosyjskiego i francuskiego starły się w jednej z klimatycznych bitew wojen napoleońskich. Od tego czasu historycy są zafascynowani tą przerażającą – i kontrowersyjną – walką. Przetrwanie armii rosyjskiej po bitwie pod Borodino odegrało kluczową rolę w ostatecznym pokonaniu Napoleona i całkowitym zniszczeniu armii francuskiej z 1812 roku. W tym dającym do myślenia nowym studium napoleonista Aleksander Mikaberidze poddaje ponownej ocenie kampanię 1812 roku i przedstawia nową wersję strasznej historii bitwy pod Borodino z punktu widzenia Rosjan. Jego oryginalne i drobiazgowe badania nad tym krytycznym epizodem inwazji Napoleona na Rosję umożliwiają Czytelnikowi świeże spojrzenie na bitwę i lepsze zrozumienie przyczyn ostatecznego triumfu Rosjan. Dr Aleksander Mikaberidze jest adiunktem (assistant professor) wykładającym historię na Uniwersytecie Stanowym Luizjany (Shreveport). Wykładał historię Europy na uniwersytetach stanowych Missisipi i Florydy oraz prowadził wykłady na temat wojen napoleońskich dla US Naval War College. Napisał i zredagował osiem książek, w tym The Battle of the Berezina: Napoleon’s Great Escape oraz The Russian Officer Corps of the Revolutionary and Napoleonic Wars. Obecnie kończy pracę nad książką Lion of the Russian Army: Life and Career of General Peter Bagration. "

Tak więc znaczenie pracy Maritaina polega dla nas nie tylko na tym, że wyjaśnia ona mechanizm klęski francuskiej, ale również i na poddaniu pewnegorozsądnego tonu rozważaniom o dzisiejszej sytuacji świata. Jedna z najtrudniejszych obecnie rzeczy to zdobyć się na trzeźwe, bezlitosne potępienie win i wad własnegonarodu i nie wpaść przez to w zwątpienie o jego wartości. Szczere przyznanie się do win i głęboka wiara w lud francuski u Maritaina budzą wielki szacunek. [Ze wstępu Czesława Miłosza] Jacques Maritain (1882–1973) – był współtwórcą personalizmu chrześcijańskiego. Profesorem Instytutu Katolickiego w Paryżu, od 1918 członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Jest uważany za głównego przedstawiciela neotomistycznego personalizmu i neoscholastyki. Początkowo był uczniem Henriego Bergsona, lecz po potępieniu filozofii É. Le Roya przez papieża Piusa X Maritain odszedł od bergsonizmu na rzecz neoscholastyki.

Książka opisuje fascynujące losy trzech starożytnych władczyń: królowej Halikarnasu Artemizji, celtyckiej królowej Boudiki i królowej Orientu Septymii Zenobii, dwóch arystokratek: Litwinki Emilii Plater i Greczynki Laskariny Boubouliny oraz dwóch kobiet wywodzących się z ludu: lotaryńskiej pasterki Joanny d’Arc i Indianki Lozen. Córki Spartakusa to opowieść o mądrych, dzielnych, szlachetnych kobietach, które walcząc z niewolą i poniżeniem, zaciągały się do wojska, stawały na czele oddziałów, a nawet całych armii, rzucając wyzwanie potężnym, bezwzględnym przeciwnikom. Biografie duchowych córek słynnego wodza Spartakusa pokazują, że kobiety potrafią walczyć, rządzić i prowadzić politykę, często lepiej od mężczyzn, nie tracąc nic ze swojego naturalnego wdzięku i kobiecości. Pełne wytrwałości, odwagi i poświęcenia w realizacji celów często zmagały się nie tylko z wrogami, ale musiały pokonywać bariery mentalne i kulturowe tkwiące w ich własnym otoczeniu.

Książka francuskiego historyka, opowiada historię wyjątkowej kobiety z zamierzchłych czasów, „pierwszej królowej Francji”, którą ze względu na sposób sprawowania władzy można uznać za jedną z twórczyń średniowiecznej cywilizacji. Śródziemnomorskie korzenie, a zarazem umiejętność przystosowania się do nowej, barbarzyńskiej rzeczywistości czynią z niej postać na granicy dwóch światów, starożytnego i średniowiecznego, dlatego autor nie waha się porównać jej do papieża Grzegorza Wielkiego – ostatniego papieża starożytności i pierwszego papieża średniowiecza. Królowa Brunhilda została po blisko 1500 latach zrehabilitowana.

Celem Autora jest przede wszystkim pokazanie, w jaki sposób Kościół we Francji próbował zmierzyć się z wyzwaniami, jakie niosły ze sobą zmiany społeczno-kulturowe zachodzące w społeczeństwie francuskim, które odcisnęły swoje piętno również na Kościele, i na te wyzwania odpowiedzieć. Chodzi także o pokazanie recepcji nauczania Soboru Watykańskiego II w Kościele francuskim. (…) Autor przysłużył się teologii w Polsce, rzucając nowe światło na ocenę sytuacji Kościoła we Francji, nierzadko negatywną, wynikającą z nieznajomości podejmowanych przez Episkopat Francji odważnych prób przezwyciężenia kryzysu i wprowadzania w życie postanowień Soboru Watykańskiego II, w tym także troski o odnowioną wizję Kościoła. Fragment recenzji dr. hab. Dariusza Gardockiego SJ, prof. Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Ks. Artur Antoni Kasprzak (ur. 1975) – doktor teologii Instytutu Katolickiego w Paryżu oraz Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. W pracy doktorskiej, opublikowanej w języku francuskim, zajmował się analizą kolegialności episkopalnej w myśli i działaniu kardynała Léo-Josepha Suenensa, byłego prymasa Belgii. Po powrocie do kraju sprawował funkcję m.in. prefekta ds. studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Kaliszu oraz diecezjalnego referenta ds. misji. Jest wykładowcą teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym UKSW w Warszawie i członkiem Krajowej Komisji Teologicznej Odnowy w Duchu Świętym. Obecnie jest rezydentem w parafii Opatrzności Bożej w Warszawie-Wesołej.

"The most difficult and often savage relationship in 20th century western Europe was between the French and the Germans. Twice, cataclysmic wars were fought out on their borders, successfully by the French in 1914-18 and unsuccessfully in 1940. Both wars led to military occupation--for the large block of northern France behind the German trenches in the First World War and ultimately the whole country in the Second. Richard Cobb's extraordinary book is a meditation on the whole idea of occupation. How do you survive? When do you collaborate? What moral compromises are necessary? Above all, it is a book about the way that history gives a shape and rationality to events which for those living through them are completely mysterious, and terrifying. For those trapped under German rule--frightened, confused, malnourished--what is the right course of action? French and Germans, Germans and French recreates, with a brilliant mix of wit and sympathy, the story of one of the modern era's great dramas."

"In Paris is a window on the world's most stylish city by two quintessentially Parisian women: Jeanne Damas, the it-girl, model, and actress, and Lauren Bastide, former editor-in-chief of French Elle. Dispelling the myth that there is only one type of Parisian woman, In Parisis made up of profiles of twenty different Parisiennes aged from fourteen to seventy, living in tiny studios or grand apartments, giving us a rare glimpse into their world: their homes, their careers, their style, and, most importantly, what being Parisian means to them. The portraits are illustrated with gorgeous full-colour photographs in Jeanne Damas' inimitable style, as well as lists of secret Parisian hideaways and style tips: from the five different types of red wine to order depending on the occasion, and the bars to drink them in, to the best red lipsticks, and places to be kissed."

Przedmiotem monografii jest analiza zmiany Konstytucji V Republiki Francuskiej. Długi czas obowiązywania Konstytucji V Republiki jest we francuskich warunkach przypadkiem szczególnym, gdyż jedynie ustawa zasadnicza III Republiki obowiązywała dłużej. Konstytucja z 1958 r. poddawana była licznym nowelizacjom: trzem w latach 60., dwóm w latach 70. i aż dziewiętnastu w latach 1992-2008, które, choć ze zmiennym natężeniem, zawsze wzbudzały dyskusje polityczne i doktrynalne. Proces szczegółowej „modernizacji” w 2008 r. przyczynił się do przeprowadzenia przeglądu jej słabości i pozytywów oraz skłonił do ożywionej dyskusji nad tym, co się potwierdziło bądź nie wytrzymało próby czasu. Tytuł monografii odzwierciedla trzy główne sfery, w których została ujęta analizowana tematyka: przedmiot podlegający nowelizacji (konstytucja w jej szerokim rozumieniu), tryb dokonywania zmian prowadzących do modyfikacji tekstu konstytucji oraz kontrola konstytucyjności tego procesu. Autorka koncentruje się na metodach dokonywania formalnych modyfikacji treści, co charakteryzuje prawnopozytywistyczne podejście do tego, co jest, a co nie jest zmianą (nowelizacją, uzupełnieniem). Sposoby nieformalnych przekształceń tekstu, dokonywane w trybie wykładni orzeczniczych lub wynikające z praktyki ustrojowej organów władzy państwowej, nie stanowią zatem głównego tematu rozważań. Nie zawsze jednak rozgraniczenie tych dwóch sfer – formalnej i nieformalnej – jest możliwe do precyzyjnego uchwycenia, zwłaszcza gdy – jak we Francji – na proces ten silnie oddziałuje praktyka organów władzy oraz aktywna działalność Rady Konstytucyjnej. Autorka prezentuje nie tylko aspekty formalnoprawne, które akcentuje tytuł książki, ale także szeroko całą francuską „kulturę konstytucyjną”.

"Autor, w swoich dwóch pierwszych książkach, na temat kampanii Napo­leona w 1806 i 1807 roku, zajmował się cesarzem w zenicie jego militarnego geniuszu. W wojnie 1809 roku, opisywanej w trzeciej książce, zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki jego przyszłego upadku. Arcymistrz zaniechał bezlitosnego pościgu za główną armią wroga, która to zasada do tej pory była przewodnią myślą w jego wszystkich wojnach. Podczas opisywanej w niniejszej książce kampanii 1813 roku płomień jego geniuszu jedynie okazjonalnie płonął z dawną siłą. Ciągle zdawał się tracić z oczu prawdziwy cel i dążył do osiągnięcia drugorzędnych zadań – zajęcia punktów geograficznych. Zdobycie ich byłoby niewątpliwą konsekwencją zrealizowania podstawowego zamysłu – ostatecznego pokonania głównej armii wroga. Po stronie przeciwników Napoleona widoczna staje się zmiana. Sojusznicy nauczyli się czegoś od swojego wielkiego przeciwnika, chociaż nadal zbyt często wahali się i gubili. Teraz jednak niepewność nie występowała, jak dotychczas, jedynie po ich stronie i z trudem można uwierzyć, że wątpiący i niepewny Napoleon pod Duben, to ten sam zwycięzca spod Ulm, Austerlitz i Jeny. Zmienił się cały charakter wojny przeciwko Napoleonowi. Nie walczył już z dynastiami, lecz z całymi narodami, zachęconymi przykładem Hiszpanii i Rosji do masowego powstania przeciwko tyranii ciemiężcy. Jednym ze skutków tej sytuacji było znaczne zwiększenie siły liczebnej walczących przeciwko niemu armii oraz całkowita przemiana ich gorliwości i ducha. Wojna przybrała charakter właściwy naszym czasom. Nie była to już wojna jednej najemnej armii przeciwko drugiej, lecz nacji przeciwko nacjom. Lipsk został słusznie nazwany „bitwą narodów”. Większą liczbę zaangażowanych żołnierzy zobaczymy dopiero podczas kolejnej wojny."

Relacje między muzułmanami a Francuzami pozostawały na niezmiennym poziomie okupant - ludność podbita. Ogromny wysiłek propagandowy przekreśliło już pierwsze powstanie w Kairze. Bardzo często Bonaparte eksponował swoimi działaniami i decyzjami z jednej strony miłosierdzie i wspaniałomyślność czy łagodność – z drugiej surowość i bezwzględność, a więc cechy uosabiające Allaha i Proroka. Znalazło to nawet wyraz w jego korespondencji, w której dawał do zrozumienia, że ma swoistą łączność z Bogiem, że jest wykonawcą jego woli i wszelkie ludzkie opory wobec tego nie mają żadnych szans powodzenia. Stosował w rządzeniu na przemian trzy formy oddziaływania na muzułmanów: przyjazne gesty, spektakularne manifestacje, przemoc. Dążąc do unifikacji zdobywców z tubylcami chciał Bonaparte włączyć w nurt rządzenia klasy posiadające – szejków i ulemów – dając im zarazem możliwość wzbogacenia się i zapewniając im wszystkie prawa własności. Współpraca ulemów była o tyle istotna, że ci mieli bezpośredni wpływ na mieszkańców jako kreatorzy Koranu. W tym przypadku Bonaparte odniósł sukces. Część bowiem elit dobrowolnie włączyła się do współpracy, część uczyniła to wprawdzie pod naciskiem, ale poza nielicznymi wyjątkami nie sabotowała działalności okupanta. Ci z nich, którzy uznali, że za współpracę mogą spotkać ich represje, opuścili Egipt wraz z Francuzami. Ogromna większość pozostała i nie straciła nic z wpływów, które zdobyła podczas francuskiej okupacji. (...) Na polu pozyskiwania muzułmanów Bonaparte nie odniósł sukcesu. Powiodło mu się to jedynie wobec licznych mniejszości, względem których działał koniunkturalnie, zdając sobie przy tym sprawę, że nie może przekroczyć tu pewnych granic, o ile nie chce zupełnie zrazić do siebie muzułmanów.

Nagle przed frontem czołowej brygady kirasjerów gen. Dubois pojawił się wąwóz. Ukształtowanie terenu nie pozwalało zlokalizować go z punktu dowodzenia Napoleona, choć niewielka biała kapliczka usytuowana na zakręcie drogi do Nivelles, mogła wskazywać na jakąś przeszkodę. Cesarz wypytywał wprawdzie przewodnika Lacoste’a o ten obszar, ale ten zaprzeczył, jakoby znajdowały się tam jakieś poważniejsze przeszkody mogące utrudnić ruch jeździe. Teraz było już za późno i stała się rzecz straszna. Pierwszy szereg znalazłszy się na skraju wąwozu zaczął gwałtownie wstrzymywać konie, a jeźdźcy wrzeszczeli na całe gardło, by zatrzymać ruch. Zostali jednak zepchnięci siłą nacisku pozostałych szeregów. Za pierwszym w wąwóz runął drugi szereg, potem trzeci... Tym sposobem niemal trzecia część brygady kirasjerów gen. Dubois (ponad 200 ludzi) wyrównała ciałami koni i ludzi wąwóz, a reszta tej jazdy przejechała po nich, po czym zalała stanowiska angielskich baterii, zmierzając prosto na zwarte kwadraty piechoty. Pomimo przebogatej literatury o bitwie pod Mont Saint Jean (Waterloo, La Belle Alliance), książek polskojęzycznych akurat tyle, co na lekarstwo. Poza tym ich autorzy nie wnikają zbyt głęboko w przyczyny klęski armii francuskiej ani też nie podejmują polemiki z legendą Wellingtona. Brakuje również wyraźnego określenia, kto odegrał główną rolę w tym koalicyjnym zwycięstwie. Oto powody, dla których ukazuje się ta książka, stanowiąca próbę odmiennego spojrzenia na ostatnią bitwę w karierze Napoleona. Na ile udaną, niech ocenią sami Czytelnicy. Tomasz Rogacki (1959) – członek Nakielskiego Bractwa Kurkowego p.w. św. Jerzego w Nakle n. Notecią. Autor kilkunastu książek dotyczących wojen napoleońskich. Historią zarażony od najmłodszych lat, na co niepośledni wpływ miał udział dziadka w wojnie 1920 roku oraz ojca w kampanii wrześniowej 1939 r.

Mirosław Wiśniewski, Wiek XIX. Epoka pragmatyzmu Zakres merytoryczny pracyograniczony jest do analizy formy fizycznej i praktyki procesu rozwojowego Paryża, Marsylii, Lyonu, Lille i Saint-Étienne w XIX wieku. Odsłania zagadnienia, które pozwalają na dokonanie syntezy, a ich szczegółowość służy ułatwieniu odniesienia do praktyki współczesnej. Rola państwa, prawa, procedur oraz kompetencji i działań samorządu opisywana jest ze świadomością, że nie mają one cech odkrywczych, lecz inny opis zjawisk i procesów nie zapewni możliwości równie dokładnego śledzenia postępów w rozwoju metod działania. Problematyka pracy sprowadza się do ukazania związku wiedzy z praktyką i uwzględnia w szczególności: przemiany systemowe, ewolucję regulacji prawnych, problemy rozwiązane, rozwiązywane i nowe, przekształcenia formy miasta i jego architektury. Weronika Wiśniewska, Wiek XX. Laboratorium urbanistyki nowoczesnej Zwrot a la française znaczy, że działanie lub wykonanie czegoś na sposób francuski, wyposaża dzieło w cechę odrębną, właściwą kulturze Francji. Ale zwrot a la française można rozumieć także jako wierność francuskiej tradycji. W XX wieku tradycje są dwie. Pierwsza, za Arturem Rimbaudem trzyma się dewizy, że „absolutnie trzeba być nowoczesnym” i odrzucając rzeczy niepotrzebnie skomplikowane na rzecz prostoty, odwołuje się do Kartezjusza. Tradycja druga, zachowawcza, „akademicka”, niechętna przy tym modernizmowi, określa modernizm jako si peu français (tak mało francuski), W opracowaniu poświęconym dopełnieniu obrazu dwudziestowiecznej urbanistyki a la française wyodrębniono kilkanaście wątków tematycznych, które pozwalają prześledzić ewolucję poglądów na wybrane zagadnienia i odnaleźć „punkty zwrotne” we francuskiej teorii, praktyceoraz regulacjach prawnych, bez których, jak mówił marszałek Hubert Lyautey, „żadna urbanistyka nie jest możliwa”.

Oblężenie Kadyksu przez Francuzów było jedną z ważniejszych strategicznie operacji militarnych podczas inwazji Hiszpanii. Zdobycie miasta miało decydujące znaczenie dla zakończenia wojny i ostatecznego ugruntowania władzy Józefa Bonapartego na hiszpańskim tronie. Zajęcie Madrytu nie rozwiązywało bowiem problemu uznania Józefa jako prawowitego monarchy, ponieważ nadal funkcjonowały władze suwerennej Hiszpanii, najpierw w Sewilli, a następnie w Kadyksie. Aby Józef mógł naprawdę zostać królem Hiszpanii, należało zatem podbić Andaluzję z Sewillą i Kadyksem, powiększyć w ten sposób terytorium, na którym sprawował rządy, i zyskać legalizację władzy przez hiszpańskie Kortezy obradujące w Kadyksie. Tego domagał się Napoleon.

Maria Leszczyńska była przez 43 lata żoną Ludwika XV Burbona i królową Francji. Swe obowiązki wypełniała z wielkim oddaniem, dbając szczególnie o to, by prestiż związany z jej monarszą pozycją nie został w żaden sposób uszczuplony. Książka ta dotyczy wszystkich ludzi, którzy ja otaczali, umożliwiali realizację bieżących obowiązków i codziennych zadań, a także zapewniali Leszczyńskiej niezbędną pomoc w poruszaniu się w skomplikowanej geografii Wersalu. Znalazło się tu miejsce zarówno dla elity dworu i najważniejszych urzędników królowej, jak i dla ludzi reprezentujących tzw. mały dwór m.in. woźnych, pokojowców, pasztetników i kucharzy, czyli tych wszystkich, którzy wchodzili w skład maison królowej i którzy odpowiadali za rozmaite zagadnienia związane z codzienną egzystencją monarchini.