"[...] od 1 lutego 1920 r. kierownictwo wywiadu przeciwniemieckiego skoncentrowane było w Wydziale II Ofensywnym "A" - kpt. Kazimierza Kierzkowskiego, który za pomocą dwóch referentów koordynować miał działania prowadzone na terenie Niemiec, Gdańska, Austrii, Szwajcarii, Belgii i państw Skandynawskich. Tymczasem wywiad "wschodni" - skupiony w Wydziale IV Ofensywnym "C" kpt. Tadeusza Schaetzla, podzielony został na Referaty: "Północny" - odpowiedzialny za teren Litwy, Łotwy, Estonii, Finlandii i Białorusi; "Wschodni" - organizujący wywiad przeciwko tylko Rosji Radzieckiej oraz "Południowo-Wschodni" - któremu podporządkowano operacyjnie teren Ukrainy, Kaukazu, Kubania, Donu i ziem kontrolowanych przez rząd gen. Antona Denikina. Choć podobnie jak Wydział IIA, obsadę kadrową Wydziału IIC również stanowiło 3 oficerów (kierownik i 2 referentów), to jednak uwzględnienie w jego strukturze ściśle wyspecjalizowanego Referatu "Wschodniego" - przy równoczesnym braku takiego "niemieckiego" odpowiednika w Wydziale IIA - świadczyło o ewidentnym i w ówczesnej rzeczywistości całkowicie zrozumiałym zamyśle rozbudowywania przede wszystkim wywiadu przeciwrosyjskiego." (fragment z tekstu "Priorytety operacyjne Oddziału II SGWP, czyli pomiędzy "wschodem" a "zachodem", R. Majzner, str 7 i 8)

Reformacja wpłynęła na obszary dzisiejszego Pomorza Zachodniego w sposób zasadniczy, określając ich historię na następne czterysta lat. Autorka podejmuje refleksję nad wybranymi elementami obecności ewangelicyzmu na tych terenach, uwzględniając osoby, miejsca i procesy, które zachodziły w historii tej denominacji na przestrzeni ostatnich stuleci. Analizuje m.in. media kultury religijnej protestantów (pieśni i kancjonały), podstawowe zjawiska kultury, m.in. plebanii i domu pastorskiego, ruchy odnowy wewnątrz ewangelicyzmu na Pomorzu (neopietyzm) oraz kwestię laikatu w procesie kształtowania Kościoła Ewangelicko-Unijnego w XIX i XX stuleciu. W pracy pojawiają się najważniejsze wątki związane z losami pomorskich ewangelików w III Rzeszy (w tym Kościoła Wyznającego).

Monografia prezentuje badania nad literaturą i kulturą Prus Wschodnich w latach 1933–1945 w obszarze wpływów polityki kulturalnej uprawianej w polu napięć pomiędzy centrum Rzeszy Niemieckiej a prowincją Prus Wschodnich. Problem badawczy przedstawiony jest w planie analizy wschodniopruskiej mentalności, której rozumienie pokrywa się z antropologicznym pojęciem kultury rozumianej jako rzeczywistość myślowa charakteryzująca daną wspólnotę ludzką w czasie i przestrzeni. W studium podjęto próbę odpowiedzi na pytanie o przyczyny i źródła wschodniopruskiego fenomenu narodowego socjalizmu. Wyniki analizy procesów urzeczywistnianych na poziomie świadomie realizowanych działań społecznych, jak również zjawisk będących realizacją procesów zachodzących w sferze nieuświadomionej rzucają nowe światło na problem relacji między ideologią i systemami autorytarnymi a przekształceniami zachodzącymi równolegle w sferze kultury. Ustalenia te mogą być przydatne dla rozumienia i odpowiedniego, nieobarczonego poznanymi ryzykami, kształtowania mechanizmów kultury i życia społecznego w czasach współczesnych.

Leżący na zachodnich rubieżach Polski Gorzów szczyci się wieloma ciekawymi i niezwykłymi historiami. Losy miasta toczyły się dość skomplikowanie. Przez wieki gospodarzami Landsberga an der Warthe byli Niemcy. Po II wojnie światowej propagandowo nadano miastu drugi człon nazwy „Wielkopolski” – choć Gorzów w Wielkopolsce nie leży… I na tym polega paradoks Gorzowa. Historia… tak skomplikowana i nieprzewidywalna. By ją poznać, sięgnijmy po Sekrety Gorzowa. Autor Paweł Staszak zabierze nas na nietuzinkową wyprawę w przeszłość, podczas której zdradzi sekrety nadwarciańskiego miasta. Dowiemy się, dlaczego na jednej łodzi spotkali się weselnicy i kondukt pogrzebowy, jakiego pecha miało miasto do pożarów, czy wybornie smakuje szarlotka z renety landsberskiej i jak trudny był dla Papuszy czas pobytu w Gorzowie. Dajmy się uwieść „miastu parków wschodniego pogranicza”, poznajmy unikatową kolekcję pamiątek po najsłynniejszych niemieckich romantykach, poczujmy atmosferę legendarnych gorzowskich knajpek. Przed nami niezwykła podróż.

Podczas siedmiu lat wojny armia pruska, dowodzona przez króla przeciw połączonym wojskom Europy, z którymi przyszło jej skrzyżować broń, wykazała swą wyższość. Wszystko zawdzięczała sukcesowi oręża. Dokonując wielkich czynów zadziwiała także swych wrogów. W ciągu następnych dziesięcioleci jej wojskowo uznany wzorzec, jej struktura czy wyszkolenie stały się obiektem powszechnego zainteresowania i wielokrotnego naśladownictwa w innych krajach. Ona sama jednak utraciła w tej twardej walce większą część swych najlepszych sił. Szczególnie piechota straciła trzon swego korpusu oficerskiego oraz doświadczonych żołnierzy. Fryderyk II z wzrastającym niepokojem obserwował postępującą utratę dawnego rdzenia [wojsk – przyp. PM]. Dotkliwie odczuwał ruinę dumnego wojska, na czele którego wyruszył na wojnę w roku 1756. „Regimenty zostały wyniszczone i po części składały się z dezerterów i jeńców wziętych na wrogu. Porządek niemal zanikł, a dyscyplina uległa takiemu poluzowaniu, że nasza stara piechota nie nadaje się na nic więcej jak na młodą milicję”

Książka Grzegorza Grześkowiaka Wehrmacht Heer odznaki szturmowe 1939-1945 jest rodzajem przewodnika, w którym autor opisał jedne z najbardziej masowo nadawanych odznak bojowych armii niemieckiej w okresie II wojny światowej. By taką odznakę otrzymać, oficerowie i żołnierze musieli spełnić ściśle określone kryteria. W oparciu o materiały archiwalne, źródłowe i własną interpretację faktów z historii bojowej Wehrmachtu – Heer (Wojska Lądowe) autor wyjaśnia symbolikę odznak szturmowych, które były noszone na lewej stronie kurtki mundurowej. Opis odznak, przedstawionych na dobrej jakości zdjęciach, został ograniczony do najważniejszych informacji o wymiarach, materiale, z jakiego je wykonywano, sposobie wykonania, producentach i autorach projektów. Za podstawę wizerunku i opisu autor przyjął generalnie te odznaki, które udostępnili mu europejscy i amerykańscy kolekcjonerzy. Od 1945 roku opisane w tej publikacji odznaki są gromadzone w muzeach i kolekcjach prywatnych jako eksponaty okazowe, dlatego są to najczęściej wyroby renomowanych firm grawerskich. Z racji tego, że nabrały one charakteru muzealnego, ważne stało się ustalenie w miarę możliwości pełnego katalogu producentów. Zamieszczone w książce opisy odznak szturmowych i ich wizerunki siłą rzeczy nie wyczerpują tematu z powodu różnorodności odmian tej samej odznaki, wymiarów, masy i materiału, z jakiego je wykonano. Książka jest przeznaczona dla szerokiego grona miłośników falerystyki i militariów. Jestem przekonany że moje opracowanie przybliży początkującym kolekcjonerom temat niemieckich odznak szturmowych, jak również wzbogaci wiedzę średnio zaawansowanych zbieraczy. Najbardziej wytrawni kolekcjonerzy zapewne też znajdą w tym opracowaniu informacje, które poszerzą ich wiedzę. Czas, jaki upłynął od I wydania (2007), pozwolił autorowi zgromadzić nowy materiał, który posłużył do uzupełnienia książki zarówno w części opisowej, jak i ilustracyjnej.

O świcie 17 czerwca 1982 roku w Londynie znaleziono zwłoki mężczyzny zwisające na nylonowej lince z przęsła mostu Blackfriars. Ręce miał związane na plecach, do nóg przytroczony worek z sześcioma kilogramami cegieł i kamieni. Roberto Calvi nazywany był „Bankierem Boga”. Do niego należał wielki i wpływowy mediolański Banco Ambrosiano. To on stracił 1,5 miliarda dolarów. Były to pieniądze mafii i Propaganda Due, tajnej organizacji trzęsącej włoską polityką. Kierował nią Licio Gelli, faszysta, który w czasie wojny był łącznikiem między rządem Mussoliniego a niemiecką dywizją „Hermann Göring”. Czyżby ta nigdy niewyjaśniona sprawa sięgała końca drugiej wojny światowej, która pozostawiła wiele nierozwiązanych tajemnic? Jakie siły wciąż blokują wyjawienie prawdy? Czy tajne służby USA i Rosji? A może organizacja ODESSA utworzona w ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej? Wiążą się z nią nazwiska Otto Skorzenego, dowodzącego tą tajną organizacją esesmanów, Reinharda Gehlena, szefa niemieckiego wywiadu „Org” i Josepha Spacila, bankiera SS.

Za każdym mężczyzną stoi silna kobieta. Poznaj Eleonorę Portugalską, Marię Teresę, Sisi i inne towarzyszki życia Habsburgów. Jaką rolę odgrywały na cesarskim dworze? Czy wszystkie były piękne, bogate i miały wspaniałe życie? „Inni niech prowadzą wojny, a ty, szczęśliwa Austrio, żeń się!” - zgodnie z tą sławną dewizą małżeństwo było dla Habsburgów elementem politycznej gry, a żony miały zapewnić ciągłość dynastii. Sigrid-Maria Größing w swojej książce przekonuje, że władczynie dynastii Habsburgów były kimś więcej niż tylko matkami następców tronu czy ozdobą dworu. Wiele z nich aktywnie uczestniczyło w życiu publicznym, a niektóre z powodzeniem działały na przykład jako dyplomatki. Autorka wydobywa z cienia zapomniane niekiedy władczynie. Śledzi ich losy, koncentrując się głównie na ich życiu prywatnym, które nierzadko trwały krótko i kończyły się tragicznie. Los wielu cesarzowych bywał godny pożałowania (…). Wydane za mąż, często już w dzieciństwie, w wyniku wielu ciąż czekała śmierć, przeważnie w połogu. (…) tragiczne w skutkach okazywało się zbyt bliskie pokrewieństwo przy zawieraniu małżeństw, zwłaszcza między hiszpańskimi i austriackimi Habsburgami. Z cudem graniczy więc fakt, że mimo wszystko tak wiele cesarzowych w krótkim życiu, które było im dane, wniosło swój wkład, przede wszystkim w rozwój kultury (fragment wstępu).

Najbardziej wstrząsająca i brutalna książka o II wojnie światowej. Prawdziwa aż do bólu! Guy Sajer jako kilkunastolatek wyruszył w 1942 roku w szeregach Wehrmachtu na front wschodni. Początkowo służył w jednostce transportowej, a latem 1943 roku zgłosił się na ochotnika do Dywizji „Gross Deutschland”. Marzył o przygodzie, lecz musiał desperacko walczyć o przetrwanie. Jego wspomnienia są wyjątkowe, to zapis wydarzeń „oglądanych oczyma siedemnastoletniego młodzieńca, który przeżywać musi to, co wielu dojrzałym mężczyznom niełatwo byłoby znieść”. Ta jedyna w swoim rodzaju opowieść o wojnie nawet dzisiaj poraża ładunkiem grozy i naturalizmu: plastyczne opisy walk i ich skutków, straszliwych ostrzałów artyleryjskich z „organów Stalina”, mrozów i głodu podczas rosyjskiej zimy, chaosu i przerażenia żołnierzy z pierwszej linii, często pozostawianych samym sobie. Sajer jako niezmiernie wrażliwy obserwator ma niespotykany dar opisywania wydarzeń, sytuacji i stanów ludzkiego ducha z ogromną ekspresją. Jego relacja jest tak żywa i autentyczna, że wręcz współodczuwa się z nim cały wojenny koszmar. Zbyt wielu ludzi zapoznaje się z wojną tak, że ich to nie drażni. Grzejąc tyłek w miękkim fotelu albo leżąc w łóżku, spokojnie czytają historię Verdun czy Stalingradu, niewiele z tego rozumiejąc, by nazajutrz powrócić do swoich spraw… Nie! Te książki trzeba czytać w niewygodzie, na siłę; uważając, że ma się szczęście, bo nie musi się pisać do rodziny, siedząc tyłkiem w błocie na dnie transzei. Trzeba je czytać w najtrudniejszych sytuacjach, kiedy nic się nie udaje, ażeby uzmysłowić sobie, że kłopoty w czasie pokoju to jedynie błahostki, za które niepotrzebnie płacimy siwymi włosami. - Guy Sajer, Zapomniany żołnierz. Niewiele książek może się równać z tą pod względem siły uczuć, głębi autoanalizy czy ekspresji opisów walk. To wyjątkowe wspomnienia, trzeba je przeczytać. - "Library Journal” Uniwersalny język i uniwersalna, zdawałoby się, narodowość. Autor jest po prostu człowiekiem. - „Chicago Sun-Times” Sajer mówi otwarcie o swoich motywach, które skłoniły go do podzielenia się z nami swoją historią: «Do tego ogranicza się właściwie moje zadanie – przekazać z jak największą siłą wyrazu krzyki dochodzące z rzeźni». Niewątpliwie mu się to udało. Książka ta pozostaje ponadczasowa, bo niesamowicie wnikliwie opisuje psychikę żołnierza podczas wojny. - „Military Review"

...ewolucja zachodząca w Niemczech burzyła wartości podstawowe. Dlatego też w latach międzywojennych pojawiło się przekonanie, iż kraj ten wychodzi z Europy. Obok tendencji do zreformowania chrześcijaństwa zgodnie z potrzebami nacjonalizmu niemieckiego, tj. przystosowania go do wyidealizowanego germańskiego ducha, w początku XX wieku pojawiają się ruchy o charakterze neopogańskim, głoszące potrzebę oparcia się o domniemane wartości germańskiej kultury przedchrześcijańskiej — kultury bezwzględnych wojowników, dla których pojęcia współczucia, litości, pokory, grzechu czy potrzeby zadośćuczynienia za popełnione winy były czymś niezrozumiałym i obcym. Z Wprowadzenia O ile na Zachodzie krytyka religii miała charakter racjonalistycznego obalania przesądów w celu ofiarowania człowiekowi pełnej swobody myślenia i kierowania sobą, o tyle Niemcy nie poprzestawali nigdy na tej negatywnej krytyce, jakkolwiek chętnie brali w niej udział, o czym świadczy chociażby Feuerbach i Strauss, ale starali się zawsze na miejsce Boga obalonego stawić bogów nowych. Czując wszakże na wpół świadomie niewystarczalność filozofii w tym względzie, usiłowali ją wesprzeć odwołaniem się do jakiejkolwiek tradycji religijnej, byleby nią nie była tradycja własnej religii chrześcijańskiej. Bogdan Suchodolski, Dusza niemiecka w świetle filozofii Nie do nas należy zastanawianie się nad ogółem przyczyn, które właśnie narzędziu mistycyzmu niemieckiego, tzn. partii narodowosocjalistycznej, umożliwiły dojście do władzy. Rozważając jednak tę specjalną mistykę germańską, obok której istnieją jeszcze w Niemczech i inne, nie możemy nie podkreślić z całym naciskiem, że partia była tylko politycznym wyrazem tej, nie waham się powiedzieć, potwornej Weltanschauung głęboko w przeszłości zakorzenionej. Leon Halban, Mistyczne podstawy narodowego socjalizmu

"Autor, w swoich dwóch pierwszych książkach, na temat kampanii Napo­leona w 1806 i 1807 roku, zajmował się cesarzem w zenicie jego militarnego geniuszu. W wojnie 1809 roku, opisywanej w trzeciej książce, zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki jego przyszłego upadku. Arcymistrz zaniechał bezlitosnego pościgu za główną armią wroga, która to zasada do tej pory była przewodnią myślą w jego wszystkich wojnach. Podczas opisywanej w niniejszej książce kampanii 1813 roku płomień jego geniuszu jedynie okazjonalnie płonął z dawną siłą. Ciągle zdawał się tracić z oczu prawdziwy cel i dążył do osiągnięcia drugorzędnych zadań – zajęcia punktów geograficznych. Zdobycie ich byłoby niewątpliwą konsekwencją zrealizowania podstawowego zamysłu – ostatecznego pokonania głównej armii wroga. Po stronie przeciwników Napoleona widoczna staje się zmiana. Sojusznicy nauczyli się czegoś od swojego wielkiego przeciwnika, chociaż nadal zbyt często wahali się i gubili. Teraz jednak niepewność nie występowała, jak dotychczas, jedynie po ich stronie i z trudem można uwierzyć, że wątpiący i niepewny Napoleon pod Duben, to ten sam zwycięzca spod Ulm, Austerlitz i Jeny. Zmienił się cały charakter wojny przeciwko Napoleonowi. Nie walczył już z dynastiami, lecz z całymi narodami, zachęconymi przykładem Hiszpanii i Rosji do masowego powstania przeciwko tyranii ciemiężcy. Jednym ze skutków tej sytuacji było znaczne zwiększenie siły liczebnej walczących przeciwko niemu armii oraz całkowita przemiana ich gorliwości i ducha. Wojna przybrała charakter właściwy naszym czasom. Nie była to już wojna jednej najemnej armii przeciwko drugiej, lecz nacji przeciwko nacjom. Lipsk został słusznie nazwany „bitwą narodów”. Większą liczbę zaangażowanych żołnierzy zobaczymy dopiero podczas kolejnej wojny."

„Czerwony hrabia” był człowiekiem osobliwym. Niemieckim arystokratą, który stał się liberałem. Pruskim o?cerem, który został pacy?stą. Znakomitym eseistą, znawcą i mecenasem sztuki ówcześnie bulwersującej. Autorem znakomitych dzienników i listów – czytanych po dziś. Józefa Piłsudskiego poznał jako o?cer łącznikowy na Wołyniu w latach Wielkiej Wojny. Obaj panowie szybko nauczyli się, że warto uważnie słuchać rozmówcy. To spotkanie sprawiło, że Kessler w 1918 r. zrealizował dwie polskie misje: uwolnienie z więzienia wodza Legionów oraz objęcie poselstwa w Warszawie. Publikacja przybliża te dwa ważne wydarzenia w jego biogra?i, ale także w dziejach odrodzenia Polski i relacji polsko-niemieckich w kluczowym roku 1918. prof. zw. dr hab. Włodzimierz Borodziej Polskie fragmenty dzienników Kesslera są wyjątkowo cenne, ponieważ w „chaos” (Piłsudski) pierwszych tygodni niepodległości (rozpad imperialnych struktur, ewakuacja niemieckich okupantów, protesty bezrobotnych i robotników, kon?ikty na jeszcze nieustalonych granicach oraz bardzo ostre spory polityczne) wprowadzają nieco porządku. Pierwszy niemiecki przedstawiciel dyplomatyczny w odrodzonej Polsce pozostawił bardzo szczegółowe zapiski, sporządzane w samym centrum najgorętszych wydarzeń: w listopadzie 1918 r. w Berlinie i w Warszawie. Publikację przekładu polskich wątków jego dzienników należy uznać za znakomity pomysł, cenną pomoc dla historyków i ciekawą lekturę dla wszystkich miłośników historii. dr hab. Maciej Górny, prof. IH PAN

Na początku było pytanie o to, dlaczego w 1933 roku władzę przejęli w Niemczech naziści i dlaczego nazistowska polityka spotkała się z tak dużym przyzwoleniem społecznym. Jak pokazują zebrane w tym tomie teksty, mechanizmy pozyskiwania, stabilizowania i kontestowania władzy można zrozumieć jedynie dzięki analizie codziennych praktyk wykonywanych w danym hic et nunc. Władza nie jest mianowicie ani abstrakcyjną siłą, ani wytworem charyzmatycznego przywódcy, lecz splotem relacji istniejących między rządzącymi i rządzonymi. O ile polityka rządzących daje się dość łatwo zrekonstruować, o tyle działania, zachowania i postawy rządzonych trudno uchwycić za pomocą tradycyjnych narzędzi badawczych. Eigen-Sinn, czyli samo-wola, to koncepcja, która pozwala dostrzec i wyjaśnić szerokie spektrum praktyk społecznych, za pomocą których ludzie przyswajają sobie dane okoliczności. Ten stworzony przez Alfa Lüdtkego i spopularyzowany przez Thomasa Lindenbergera termin jest znakiem ?rmowym (zachodnio)niemieckiej historii życia codziennego, i zarazem jedną z najbardziej innowacyjnych koncepcji europejskiej historiogra?i ostatnich lat. Zamieszczone w tym tomie teksty Lüdtkego i Lindenbergera oraz innych autorów pokazują, dlaczego analizując historyczny szczegół, nie można tracić z oczu społecznego ogółu.

Po utworzeniu w 1871 r. Cesarstwa Niemieckiego wprowadzono reformy ustroju sądowego i powołano do życia Ministerstwo Robót Publicznych, które miało decydujący wpływ na formy architektoniczne struktur administracji państwowej. W okresie rządów Wilhelma I (1871–1888) uformował się nurt architektoniczny unifikujący rozwiązania projektowe w budownictwie sądów i więzień. Grynderski neorenesans „florencki” niósł określoną symbolikę. Znaczenie symboliczne architektury spod znaku Temidy uległo zmianie w okresie panowania Wilhelma II (1888–1918). W czasie rządów ostatniego cesarza pojawiły się dwa główne nurty architektoniczne: wcześniejszy, o „liberalnych” rozwiązaniach architektonicznych, nawiązujący do niemieckich, „narodowych” form i późniejszy – obejmujący formy Rétablissement – bardziej zachowawczy. W przypadku architektury więzień i dużych zespołów penitencjarnych ewolucja – szczególnie tych dużych zespołów – rozpoczęła się w Prusach już w 1. połowie XIX w. i przebiegała od importowanych form „architektury twierdz” do swoistej hipostazy miasta odkupienia. W pracy Architektura spod znaku Temidy w prowincji śląskiej w latach 1877–1918 omówione zostały rozwiązania z prawie 130 okręgów sądowych. Każdy z obiektów stanowił, mimo wspólnych cech, unikalne świadectwo europejskiej kultury belle époque, jej symboliki i piękna.

Najnowsza książka Stanisława Michalkiewicza porusza głównie kwestie dekadencji Polskich elit, tych politycznych ale również intelektualnych. Autor pokazuje skąd się bierze degeneracja "przewodników duchowych" i dlaczego za takowych się uważają. Ważnym tematem książki są też obce ingerencje z zewnątrz, próbujące kształtować politykę naszego państwa.

Dane Federalnego Urzędu Statystycznego podają, że w 2016 roku w Niemczech zamieszkiwało 1,868 mln osób mających polskie korzenie. Aż 783 085 osób posiadało jedynie polskie obywatelstwo. Mobili Polacy, korzystający z europejskiej swobody przepływu osób i usług, poruszając się w ramach polsko-niemieckiego systemu migracyjnego. System ten jest sumą wypadkową polskiej polityki polonijnej i remigracyjnej, polityki zagranicznej obu krajów, polityki integracyjnej Niemiec, polityki migracyjnej i integracyjnej UE oraz wielu uwarunkowań natury społecznej i ekonomicznej.

Symbole żadnego współczesnego ruchu politycznego i żadnego dyktatora nie mogą konkurować pod względem rozpoznawalności z symbolami propagandy Führera i nazistowskich Niemiec. Wspomnienie Trzeciej Rzeszy przywołuje na myśl obrazy kolumn SS maszerujących defiladowym krokiem, wszechobecną swastykę, nurkujące stuki czy rozległe obozy koncentracyjne. Naziści dobrze wiedzieli, że otoczenie i przedmioty codziennego użytku mają moc kształtowania myśli. Flagi na ulicach, stadion narodowy, samochód marki Volkswagen Garbus – wszystko mogło się stać kanałem przekazywania ideologii. Było też codziennością milionów zwykłych ludzi, która została uchwycona przez Moorhouse’a. Wywołujące grozę militaria i pozornie niewinne przedmioty codziennego użytku stały się pretekstem do opowiedzenia historii jednego z najbardziej zbrodniczych państw świata. Czym bawiły się dzieci w nazistowskich Niemczech? Co oznaczał plakat informujący o niewłaściwym zaciemnieniu domu? Autor oferuje unikalne spojrzenie na życie w hitlerowskich Niemczech.

Kiedy pierwsza wojna światowa przeciągała się w roku 1915, niemieckie armie na froncie zachodnim utknęły w miejscu, zmagając się z mocno okopanymi siłami brytyjskimi i francuskimi. Jednak na Wchodzie obraz zmagań przedstawiał się inaczej. Armia cesarska rozgromiła Rosjan, zajęła polskie terytorium i podjęła próbę utworzenia polskiego państwa satelickiego. Iluzoryczne przymierze Jesse Kauffmana, historyka z Eastern Michigan University, analizuje trzyletnią okupację na terenie Królestwa Polskiego i wyjaśnia, dlaczego ambitne niemieckie zamierzenie budowy państwa skończyło się porażką. Książka jest próbą nowego spojrzenia na „zapomnianą” okupację Polski i prześledzenia złożonych relacji między polskim społeczeństwem a instytucjami władz okupacyjnych. Kanoniczne dzieło na temat niemieckiej okupacji Polski podczas pierwszej wojny światowej. Robert Nelson, University of Windsor Jako nowe spojrzenie na okupację niemiecką w Polsce, Iluzoryczne przymierze jest ważnym uzupełnieniem literatury na temat pierwszej wojny światowej i imperialnej polityki Niemiec w Europie Wschodniej. Gregor Thum, University of Pittsburg

O pracy w opiece nad osobami starszymi za granicą, jest tyle historii ile jest opiekunek (opiekunów) ale najwięcej prawdy dowiadujemy się podczas podróży, bo dojeżdżając do celu, każde z nas idzie w swoją stronę i staje się anonimowym. O tym jaka jest rzeczywistość, można przekonać się osobiście, zostając opiekunką lub opiekunem osób starszych, nie tylko w Niemczech. Swoje doświadczenia, oraz przeróżne sytuacje i przygody, jakie zdarzyły mi się podczas pracy w Niemczech, opisałam w kolejnych rozdziałach mojej książki, natomiast zasłyszane opowieści od innych opiekunek, przedstawiłam między innymi w formie pytań w jej zakończeniu.

Po nieudanym zamachu na Hitlera w lipcu 1944 roku wszystkich jego uczestników skazano na śmierć. To fakt powszechnie znany. Niewielu jednak wie, co stało się z ich najbliższymi – żonami, dziećmi, przyjaciółmi. Zgodnie z wprowadzoną przez Himmlera zasadą odpowiedzialności rodzinnej (Sippenhaft) oni również zostali ukarani. Żony i starsze dzieci oficerów zamieszanych w spisek trafiły do więzienia, a następnie do obozów koncentracyjnych. Podobnie inni dorośli krewni i przyjaciele. Młodsze dzieci Gestapo wysyłało do nazistowskich domów dziecka. Były to tak zwane dzieci duchy. Nikt nie mógł poznać ich pochodzenia ani nawet prawdziwego nazwiska. By skutecznie wymazać ich tożsamość, dzieciom nie pozwalano z nikim się kontaktować ani nawet wyglądać przez okno – by nikt nie poznał i nie zapamiętał ich twarzy. One też miały zapomnieć, kim są. Z czasem planowano oddać je do adopcji „porządnym” nazistowskim rodzinom. Oto poruszająca historia dzieci, które przedwcześnie musiały stać się dorosłe. Valerie Riedesel z dużą dozą empatii prezentuje i interpretuje nowe źródła oraz nieznane dotąd listy członków swojej rodziny. Udaje jej się plastycznie ukazać cierpienie osób, które jako małżonkowie, dzieci i wnukowie przeciwników reżimu stały się ofiarami prześladowania ze strony Trzeciej Rzeszy. Profesor Joachim Scholtyseck, Instytut Historii Uniwersytetu w Bonn, zastępca prezesa Zespołu Badawczego „20 Lipca 1944 roku” Valerie Riedesel, córka jednego z tytułowych „dzieci duchów”, wnuczka Cäsara von Hofackera, uczestnika spisku przeciw Hitlerowi, opowiada historię swojej rodziny: żony i pięciorga dzieci Cäsara von Hofackera. Pokazuje historyczne wydarzenia z ich perspektywy – zwyczajnie, po ludzku, ale też emocjonalnie i prawdziwie. Posiłkuje się przy tym wyjątkowym zbiorem niepublikowanych dotąd oryginalnych dokumentów – listów i pamiętników.