For sixteen days in the summer of 1936, the world’s attention turned to the German capital as it hosted the Olympic Games. Seen through the eyes of a cast of characters – Nazi leaders and foreign diplomats, athletes and journalists, nightclub owners and jazz musicians – Berlin 1936 plunges us into the high tension of this unfolding scene. Alongside the drama in the Olympic Stadium – from the triumph of Jesse Owens to the scandal when an American tourist breaks through the security and manages to kiss Hitler – Oliver Hilmes takes us behind the scenes and into the lives of ordinary Berliners: the woman with a dark secret who steps in front of a train, the transsexual waiting for the Gestapo’s knock on the door, and the Jewish boy hoping that Germany may lose in the sporting arena. During the sporting events the dictatorship was partially put on hold; here then, is a last glimpse of the vibrant and diverse life in Berlin in the 1920s and 30s that the Nazis aimed to destroy. LONGLISTED FOR THE WILLIAM HILL SPORTS BOOK OF THE YEAR AWARD 2018

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli absolutnego zła jest SS, skrót od nazwy organizacji kierowanej przez Reichsführera Heinricha Himmlera i stanowiącej filar aparatu represji nazistowskich Niemiec. Te runiczne znaki, w połączeniu z czarnym mundurem członków formacji, budziły przerażenie na terenie całej Europy, pozostawiając w historii nie-zatarty ślad z uwagi na ogrom swych zbrodni. W niniejszej pracy czytelnik będzie miał okazję stwierdzić, jak daleko zdolni byli posunąć się ludzie Himmlera na ścieżce wybrukowanej niegodziwością, bez żadnych etycznych czy moralnych hamulców. Opowiedziano tutaj życie czterech postaci będących przykładami mężczyzn i kobiet, którzy dzięki władzy, jaką dawała im przynależność do SS, dali upust swoim najdzikszym instynktom. Najbardziej zaskakującą cechą niemal u wszystkich z nich jest prozaiczna normalność, z jaką przebiegało ich życie do chwili, gdy pojawił się w nim nazizm, a po entuzjastycznym przyjęciu jego ideologii przemienili się w zabójców.

Zabójca, fałszerz, szpieg – oto tajny agent SD Alfred Naujocks. Artysta terroru. Przełożeni opisywali go jako „desperado i łotra”, który podejmie się nawet najbardziej ryzykownego zadania bez mrugnięcia okiem. To on zorganizował akcję pozorowanego ataku na radiostację w Gliwicach w dniu 31 sierpnia 1939 r. Zdarzenie to posłużyło jako pretekst do inwazji Niemiec na Polskę. W późniejszym czasie brał udział w wielu podobnych akcjach. Z tego tytułu sam nazwał się po wojnie „niemieckim Jamesem Bondem”. W latach 50. i 60. sprzedawał swe opowieści mediom, piszącym chętnie o jego „fantazji”, pomniejszając wszelkie kwestie niewygodne. Florian Altenhöner charakteryzuje życie Naujocksa bez jakichkolwiek upiększeń. Widzi w nim jednego z największych niemieckich zbrodniarzy wojennych. Opisuje kulisy działania agentów SD, pokazuje, jak Naujocks wprowadzał zamęt w szeregach organizacji działających przeciwko nazistom. Swoje informacje czerpie ze źródeł już publikowanych, ale także nowych, opracowanych po raz pierwszy. Pośrednio ukazuje również, jak możliwe stało się, by narodowy socjalizm funkcjonował tak sprawnie, tak długo. Naujocks zmarł w 1966 roku, w Niemczech nigdy nie wytoczono mu żadnych oskarżeń.

On a wet afternoon in September 1938, Neville Chamberlain stepped off an aeroplane and announced that his visit to Hitler had averted the greatest crisis in recent memory. It was, he later assured the crowd in Downing Street, ‘peace for our time’. Less than a year later, Germany invaded Poland and the Second World War began. Appeasing Hitler is a compelling new narrative history of the disastrous years of indecision, failed diplomacy and parliamentary infighting that enabled Nazi domination of Europe. Beginning with the advent of Hitler in 1933, it sweeps from the early days of the Third Reich to the beaches of Dunkirk. Bouverie takes us into the backrooms of 10 Downing Street and Parliament, where a small group of rebellious MPs, including the indomitable Winston Churchill, were among the few to realise that the only choice was between ‘war now or war later’. And we enter the drawing rooms and dining clubs of fading imperial Britain, where Hitler enjoyed surprising support among the ruling class and even some members of the Royal Family. Drawing on deep archival research, including previously unseen sources, this is an unforgettable portrait of the ministers, aristocrats and amateur diplomats who, through their actions and inaction, shaped their country's policy and determined the fate of Europe. Both sweeping and intimate, Appeasing Hitler is not only eye-opening history but a timeless lesson on the challenges of standing up to aggression and authoritarianism – and the calamity that results from failing to do so.

Psychologia zła zabiera czytelnika w trudną podróż, której celem jest zrozumienie zła w jego ekstremalnej postaci. Jeszcze przed zakończeniem drugiej wojny światowej psychiatrzy i psycholodzy podejmowali próby przybliżenia sposobu myślenia przywódców Trzeciej Rzeszy. Gdy bitewny kurz opadł i alianci przystąpili do osądzenia zbrodniarzy wojennych w międzynarodowym procesie w Norymberdze, psychiatra Douglas Kelley oraz psycholog Gustave Gilbert podjęli próbę zrozumienia sposobu postrzegania rzeczywistości przez nazistów. W tym celu posługiwali się m.in. wywiadami psychiatrycznymi i testami na inteligencję. Nigdy wcześniej ani później tak szczegółowemu badaniu nie poddano tak wielu zbrodniarzy, którzy doprowadzili do ludobójstwa na masową skalę. Autor książki korzysta ze swojego doświadczenia zdobytego podczas wielu lat praktyki naukowej w dziedzinie psychiatrii oraz postępów, jakie dokonały się w medycynie, psychologii i neurobiologii od czasu zakończenia drugiej wojny światowej. Jeszcze raz analizuje informacje pozyskane w Norymberdze, żeby z bliska przyjrzeć się czterem zbrodniarzom wojennym: Robertowi Leyowi, Hermannowi Göringowi, Juliusowi Streicherowi oraz Rudolfowi Hessowi. Prezentuje świeże spojrzenie na naturę zła i współczesne próby jego zrozumienia.

Autorka oferuje nam dostęp do świata wyobrażeń, pieczołowicie odtwarzając ślady wielosetletniej tradycji radzenia sobie z odmiennością sąsiadów. Wartość książki polega z jednej strony na zapoznaniu czytelnika ze źródłami, których nie znają nawet zawodowi historycy, od kalendarzy i twórczości ludowej po przysłowia. (…) Drugi walor książki to stworzenie bazy porównawczej, przygotowanej w trakcie badania codzienności stosunków w Polsce zachodniej i centralnej, a przydatnej także w badaniach innych regionów: Prus Wschodnich i Pomorza Gdańskiego, Śląska Górnego, Opolskiego i Cieszyńskiego, obu Galicji i Wołynia, wreszcie powstałej w latach 1918–1919 Łotwy (...). Wilczyńska wydobywa ze źródeł to, czego w raportach urzędowych i opiniach inteligentów na ogół brakuje: codzienność, przetrawioną tak, by jakoś pasowała do polskich chłopów obrazu własnego. Świetna lektura nie tylko dla historyków. Z przedmowy prof. dr. hab. Włodzimierza Borodzieja Książka nagrodzona w X edycji konkursu Fundacji na rzecz Rozwoju Polskiego Rolnictwa „Polska wieś – dziedzictwo i przyszłość” w kategorii prace naukowe, popularno-naukowe i inne nienależące do tych dwóch kategorii, ale prezentujące szczególnie inspirujące i innowacyjne spojrzenie na problematykę rozwoju wsi. Elwira Wilczyńska – absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, magister filologii polskiej (licencjat z etnologii), doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Jej zainteresowania badawcze skupiają się na polskiej kulturze ludowej, w szczególności na tradycyjnym folklorze ustnym i jego antropologicznej interpretacji. W tym obszarze zajmuje się głównie zagadnieniami związanymi z wykorzystywaniem tekstów folkloru w badaniach historii kultury i mentalności. Publikowała m.in. w „Literaturze Ludowej” i „Roczniku Antropologii Historii”.

Niezwykła podróż do przeszłości. Publikacja oparta przede wszystkim na wspomnieniach, a tych autorowi nie brakuje… Przywołuje całe rzesze osób, które stanęły na jego drodze. Opisuje wiele ciekawych, czasem zabawnych, a innym razem niezwykle smutnych wspomnień. Nie rezygnuje też z krytyki i otwarcie mówi o tym, co go boli i z czym się nie zgadza, a czego po prostu nie jest w stanie zaakceptować i pojąć. W historyczno-wspomnieniowej podróży autor opisuje całą swoją karierę zawodową. Rysuje się w tej kronice jako człowiek wszechstronny, ale i prawy, jako Polak i Niemiec, balansujący na krawędzi i dążący do pojednania narodów. Nie ustaje w swej pracy na rzecz przybliżania historii i należytego oddania hołdu ofiarom obozów pracy przymusowej oraz miejscom pamięci, które popadają w zapomnienie. To książka dla wszystkich, którzy chcieliby dowiedzieć się jak wyglądało życie w tamtych czasach, z jakimi absurdami dnia codziennego trzeba było sobie radzić i zarówno świadectwo na to, że mając niewiele, można w życiu wiele osiągnąć… Niezwykły i barwny życiorys, zaskakujący swą różnorodnością i niezliczoną ilością historycznych opisów miejsc oraz wydarzeń.

Relacje polsko-niemieckie nigdy w przeszłości obu narodów i państw nie należały do łatwych, a w latach 1939–1945 zyskały wymiar tragiczny. Genezę owej tragedii ukazano piórem historyka doświadczonego i wnikliwego. Zwraca uwagę rozległa perspektywa historyczna, poczynając od rozbiorów Rzeczypospolitej u schyłku XVIII wieku i późniejszych ich implikacji. Na stosunki polsko-niemieckie długi cień rzucała od tego czasu współpraca niemiecko-rosyjska, a w XX wieku niemiecko-sowiecka. Niemcy traktowały alians z Rosją zawsze jako niezwykle wprost użyteczny czynnik swoich ambicji politycznych. Postrzegały bowiem „Wschód” przede wszystkim jako obiekt ekspansji. Dla Rosji natomiast, podobnie jak Polska, Niemcy stanowiły od XVIII wieku dogodny pomost wiodący do Europy, także ostatecznie służący ekspansji. Restytucja Rzeczypospolitej w 1918 r. była nie do zaakceptowania dla geopolitycznych dążeń obu sąsiadów, złych sąsiadów. Zawarty 23 sierpnia 1939 roku sojusz niemiecko-sowiecki skierowany był przeciwko niepodległej Polsce – w rezultacie doprowadził do wybuchu II wojny światowej. Drugą część pracy stanowi interesujące uzupełnienie problematyki, jest to pierwsza reedycja wspomnieniowego opracowania o szczególnej wartości historycznej. W 1959 r. w Londynie ujrzała bowiem światło dzienne książka Antoniego Szymańskiego, w latach 1932–1939 attaché wojskowego Rzeczypospolitej w Berlinie, po wojnie emigranta politycznego, jednego z dziesiątek tysięcy Polaków, dla których w pojałtańskim, sowiecko-polskim kraju nie było miejsca. Zatytułowana została „Zły sąsiad. Niemcy 1932–1939 w oświetleniu polskiego attaché wojskowego w Berlinie”. Tekst Szymańskiego, współuczestnika wydarzeń, to istotny wkład do genezy II wojny światowej. Autor, jako jeden z niewielu podejmujących to zagadnienie, dobitnie zwrócił uwagę na decydującą w konfiguracji, współpracę niemiecko-sowiecką. „Niemiecki «Zły sąsiad…»”, to praca, która w sposób syntetyczny i wyważony, w oparciu o różnorodne, często unikatowe, materiały źródłowe, ukazuje problematykę relacji polsko-niemieckich i rosyjskich na przestrzeni ostatnich wieków. Książka ukazała się w 2016 r., obecnie oddajemy do rąk Czytelników drugie jej wydanie.

Wspomnienia Zbigniewa Wilkiewicza są zapisem jego pierwszych 35 lat życia z Niemczech. To duży wycinek życia „obcokrajowca bez ojczyzny”, z polskimi i łotewskimi korzeniami, który wychował się na niemieckiej prowincji w dość skromnych warunkach. Książka podejmuje ważny i dyskutowany obecnie w Europie problem stopnia integracji imigrantów, którzy przez większość społeczeństwa są bardziej lub mniej akceptowani. Sam autor mówi: Jeżeli człowiek nosi w sobie dwie lub więcej kultur, jest dla wielu współczesnych ludzi osobą nieczytelną, ponieważ nadal dominuje model: ani jedno, ani drugie. Od wielu lat angażuję się na rzecz akceptacji modelu: zarówno jedno, jak i drugie, który zakłada, że nie tylko szanuje się swoją własną kulturę, ale także ceni się odpowiednio wszystkie inne kultury. Również ja musiałem się tego nauczyć, w prawie codziennie zajmującym mnie obciążonym przeszłością kontekście niemiecko-polskim. Swojej polskiej tożsamości w Niemczech nigdy się nie wypierałem, lecz ją pogłębiałem i wreszcie sprofesjonalizowałem. W ten sposób stałem się zawodowym Polakiem pośredniczącym między kulturami. Zbigniew Wilkiewicz jest autorem wielu rozpraw i recenzji o politycznej, społecznej i gospodarczej sytuacji we wschodniej i centralnej Europie, zwłaszcza w Polsce. Tłumaczył liczne teskty beletrystyczne i rozprawy naukowe z polskiego na niemiecki.

„Pozostaje więc fragment, jako emanacja, przebłysk cząstkowej prawdy, przybliżający nas do nadziei poznania i zrozumienia. Tak rozumiany fragment odkrywa trop, daje jakiś punkt podparcia, choćby zawarta w nim myśl była raczej pytaniem niż odpowiedzią”. Publikowane w tym tomiku fragmenty i zapiski w zamyśle autora mają stać się impulsem do namysłu nad pytaniami przybliżającymi zrozumienie pewnych ważnych aspektów naszej współczesności.

Daniel Goldhagen's study of the Holocaust offers conclusions that run directly counter to those reached by Christopher Browning, whose book Ordinary Men is also the subject of a Macat analysis. As such, the two analyses make possible some interesting critical thinking exercises focused on evaluation of the evidence used by the two historians. For Goldhagen, a chief reason for German actions was not the mundane good comradeship stressed by Browning, but a longstanding hatred of Jews and Judaism specific to Germany that dated back well into the previous century. Debating which historian is right, which has made better use of the available evidence, which has most successfully written objectively – and which advances the most secure interpretation of contested documents – forces students to think critically about one of the most important and (on the surface at least) incomprehensible events of the past century.

Przesłanie niniejszej antologii mieści się w rozumieniu Prus Wschodnich jako „wspólnoty wyobrażonej”. Ta klasyczna już definicja antropologiczna Benedicta Andersona mówi, co następuje: „jest to wyobrażona wspólnota polityczna, wyobrażona jako nieuchronnie ograniczona i suwerenna”. Przedkładane czytelnikom teksty naukowe, literackie i publicystyczne ukazują różne aspekty procesu konstruowania i negocjowania „wschodniopruskości” (Robert Traba) przez szerokie spektrum aktorów społecznych, wynikające z tego konflikty pamięci oraz próby ich przezwyciężenia poprzez podanie w wątpliwość monolitycznych wzorców tożsamości regionalnej.

Napisana żywym językiem, niepozbawiona ironii książka niemieckiego autora Manfreda Kleine-Hartlage to barwny opis jego drogi od zagorzałego socjalisty, działacza SPD, do wyznawcy wartości konserwatywnych i chrześcijańskich. Od groteski do normalności. Od oszustwa do prawdy. Autor czyni największy zarzut politykom i działaczom lewicy z tego, że oszukują, wykorzystując głównie tych, którzy są najbardziej podatni na manipulację – biednych, młodych, obcych, naiwnych czy samotnych. Obiecują im raj na ziemi, ale nie dają nic poza hasłami. Manfred Kleine-Hartlage dowcipnie zauważa, iż jeszcze kilkanaście lat temu zemdlałby z wrażenia, gdyby przeczytał swoje dzisiejsze słowa. Ślepo wierzył w to, co mówiły mu tzw. autorytety mediów i uniwersytetów zdominowanych przez czerwony i zielony żywioł. Niemniej człowiek trzeźwo myślący nie może bez końca tkwić w ułudzie i kłamstwie. Gdy zaczął samodzielnie myśleć, zaczął też stawiać pytania. Dlaczego ludzie, którzy głoszą na sztandarach międzynarodowy pokój, zarazem sympatyzują otwarcie z organizacjami terrorystycznymi? Dlaczego lewica popiera związki homoseksualne, a równocześnie hołubi islam, który domaga się kary śmierci dla gejów? Dlaczego żąda tolerancji, ale nie pozwala na dyskusje wobec podstaw własnej ideologii? Dlaczego socjalizm jako ustrój działa tylko w teorii, a w praktyce każde państwo doprowadził do ruiny? Na te i wiele innych pytań odpowiada książka „Dlaczego przestałem być lewakiem”. Sam zaś autor zapytany, jak czuje się dziś jako prawicowiec, mówi zdecydowanie: jak król! Cytaty z książki: Będąc nastolatkiem pobłądziłem; właśnie nastolatkowie skłaniają się do myślenia utopijnego czy lewackiego. Mówiąc ogólnie, istnieją dwa rodzaje lewicowców: oszukani i oszuści. To, co rozpoczyna się jako lewicowa utopia równości i braterstwa, obraca się zwykle w państwo terrorystyczne i policyjne. Ideały lewicy są wprowadzane za pomocą najbardziej nieludzkich środków. Prawicowiec czerpie wiedzę o świecie z historii. Lewicowiec tymczasem wywodzi ją z wyimaginowanej przyszłości. Lewica za własne porażki obarcza odpowiedzialnością swoich wrogów – szeroko rozumianą prawicę, konserwatystów i chrześcijan. Prawdziwe dla lewicowca nie jest to, co zgadza się z rzeczywistością, lecz to, co zgadza się z jego poglądami. Manfred Kleine-Hartlage (ur. 1966) ukończył studia socjologii oraz politologii na uniwersytecie w Duisburgu, w Niemczech znany jest przede wszystkim jako konserwatywny publicysta, krytyk islamu, globalizmu oraz socjalizmu. Napisał osiem książek poświęconych obronie Europy opartej na tradycji i sprawdzonych wartościach. Ciekawym elementem jego biografii jest fakt, że przez 15 lat był członkiem niemieckiej partii lewicowej SPD i – jak sam podkreśla – bezkrytycznie wierzył w ideologię liberalno-lewicową. Gdy jednak zauważył liczne sprzeczności i oderwanie od rzeczywistości myśli lewicowej, odwrócił się od swoich towarzyszy i dziś z przekonania jest konserwatystą oraz chrześcijaninem. Właśnie tę przemianę opisuje i tłumaczy w książce „Dlaczego przestałem być lewakiem”, która jest jego pierwszą publikacją w Polsce (wyd. Biały Kruk). Oprócz tego Kleine-Hartlage publikuje regularnie aktualne polityczne analizy na swoim blogu oraz w prawicowych periodykach niemieckich. Jest żonaty i mieszka w Berlinie.

„Autor z perspektywy konstruktywistycznej – a dokładniej TZI, czyli teorii zwrotu inkorporacyjnego – podejmuje zagadnienia zaanonsowane w tytule pracy, egzemplifikując je szczególnie obficie opisem i interpretacją wydarzeń z historii niemieckiego faszyzmu. Miejscami – i to było dla mnie bodaj najbardziej interesujące – widać w tej książce próby tworzenia ogólniejszej teorii socjologicznej przy wykorzystaniu nieklasycznych odmian socjologii wiedzy, w tym zwłaszcza dorobku badaczy toruńskiego UMK. Autor wykorzystuje też szeroko teorie należące do innych nurtów współczesnych teorii socjologicznych. Czuje się on swobodnie na pograniczu filozofii i socjologii demonstrując duże i wszechstronne oczytanie” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Mirosława Chałubińskiego). „Ta książka znajdzie czytelników nie tylko wśród socjologów, historyków, kulturoznawców. Jest studium, któremu mało co dorównuje w nowoczesnej literaturze socjologicznej w Polsce. Kontrowersyjna i paradoksalna, innowacyjna, osobista w zdwojonych zaangażowaniach naukowych, literackich, moralnych, owszem, prowokuje w najlepszym tego słowa rozumieniu, do polemiki, debaty, myślenia niestandardowego” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Wójtowicza).

Czerpiąc obficie z autobiograficznej relacji zawartej w Mein Kampf, pisarz i historyk Bob Carruthers pokazuje, jak wydarzenia burzliwej młodości Hitlera ukształtowały jego światopogląd i doprowadziły prostą drogą do puczu monachijskiego 1923 roku. Trudne relacje Hitlera z nadmiernie surowym ojcem, ciężkie przeżycia w Wiedniu i udział w Wielkiej Wojnie uwarunkowały go w taki sposób, że napawał się aktami brutalnej przemocy. Zgodnie z własną relacją Hitlera, jego umiłowanie przemocy i całkowita obojętność na konsekwencje swoich działań były uzasadnione szeregiem zwycięstw w zajadłych konfrontacjach, takich jak bijatyki w piwiarniach i walki uliczne. Każdy kolejny triumf nad przeciwnikami wpływał na proces podejmowania decyzji i znalazł swoją kulminację w niefortunnych wypadkach listopada 1923 roku, w następstwie których Hitler trafił do więzienia po raz drugi. Równoczesny rozwój SA od małej grupki ochroniarzy do budzącej postrach formacji paramilitarnej też został szczegółowo opisany w kontekście dramatycznych wydarzeń, które rozgrywały się w latach 1920-1923 i ukształtowały ten osławiony instrument terroru politycznego.

„Znamię dawnego, wielkiego dobrobytu i wypływające stąd prawdziwe zamiłowanie do okazałości pozostawiło tak głęboki ślad na moim mieście rodzinnym i do tego stopnia z całą jego istotą jest związane i zrośnięte, że zmodernizowanie miasta byłoby niemożliwe bez zburzenia go całkowicie i zbudowania nowego Gdańska na miejscu starego”. Johanna Schopenhauer była jedną z najwybitniejszych kobiet swoich czasów – powieściopisarką, poetką, przyjaciółką Goethego, ozdobą literacko-artystycznych salonów, matką sławnego filozofa Arthura Schopenhauera. Pod koniec swojego barwnego życia spisała pamiętniki, w których zawarła jeden z najpiękniejszych literackich portretów Gdańska – miasta, w którym się urodziła i spędziła lata swojej młodości. Wolny, republikański, wielonarodowościowy Gdańsk końca XVIII wieku zniknął ostatecznie wraz z wybuchem drugiej wojny światowej. Wspomnienia Johanny Schopenhauer, uzupełnione rycinami innego słynnego gdańszczanina – Daniela Chodowieckiego – wskrzeszają go choć na chwilę w naszej wyobraźni.

„Eichmann wspominał - a nie ma powodów, by mu nie wierzyć - że Żydzi znajdowali się nawet wśród szeregowych członków SS. choć sam fakt żydowskiego pochodzenia takich ludzi jak: Heydrich, Mikh, Hans Franki in. był sprawą ściśle poufną - wiedziała o tym jedynie garstka ludzi...” (Hannah Arendt, Eichmann w Jerozolimie, ZNAK, Kraków 1987, s.228). Z biegiem lat o tych faktach dowiadywały się coraz szersze rzesze ludzi, tak jak w niedalekiej przeszłości o zbrodni katyńskiej - i tych, którzy za nią stali - wiedziało wbrew oficjalnej propagandzie każde polskie dziecko już w szkole podstawowej. Dzisiaj o licznych Żydach wśród notabli III Rzeszy Niemieckiej oraz o finansowaniu partii hitlerowskiej przez te same żydowskie banki, które wcześniej finansowały Lenina, Trockiego i Stalina otwarcie mówi się wśród badaczy historii najnowszej. Niemniej informacje te nadal wzbudzają emocje i dodatkowe komentarze typu: „Zamierzano całkowicie wyniszczyć europejskich Żydów. Wykonawcą tego był jeden z najbardziej wpływowych nazistów, szef policji bezpieczeństwa i SD, SS-obergruppenfahrer, kierownik Głównego Urzędu Bezpieczeństwa SS, Heydrich, który sam, choć brzmi to niewiarygodnie i zarazem straszliwie, był w 50 % potomkiem żydowskiego narodu, czyli półżydem „. (Otto Ogiermann, Do ostatniego tchu, EDITIONS DU DIALOGUE, Paryż 1983, s.72). Dla nas nie brzmi to ani niewiarygodnie, ani straszliwie. - od wydawcy

Pierwszy tom biografii legendarnego dowódcy czołgu, Michaela Wittmanna, który wsławił się największą iloscią zniszczonych czołgów przeciwnika podczas II wojny światowej. Podczas kampanii w Rosji Wittmann dowodząc "Tygrysem" zniszczył niewiarygodną ilość czołgów sowieckich - 117 - w tym w zdecydowanej większości słynne T-34 podczas m.inn. wielkich bitew pancernych pod Kurskiem i Charkowem.

The Death of Hitler

W kilka minut decydował o życiu i śmierci tysięcy osób. Bez mrugnięcia okiem wysyłał więźniów do komór gazowych. Z tych, których pozostawił przy życiu, wybierał „obiekty” swoich eksperymentów. Nigdy nie poniósł za to kary. Josef Mengele jest uzdolnionym i wrażliwym dzieckiem, przewyższającym intelektem swoich braci. W szkole interesuje się sztuką i muzyką. Jak to możliwe, że kilkanaście lat później zostaje uznany za jednego z najokrutniejszych nazistowskich morderców? Staje się żywym symbolem hitlerowskiego „ostatecznego rozwiązania” w całej jego potworności. Krótkim gestem dłoni wysyła czterysta tysięcy więźniów na śmierć w komorach gazowych. W Auschwitz przeprowadza makabryczne eksperymenty medyczne. Szczególną uwagą darzy bliźnięta, którym wstrzykuje bakterie powodujące tyfus, wykonuje amputacje bez znieczulenia, umyślnie zakaża rany. Z powodu swojego okrucieństwa zostaje nazwany przez więźniów Aniołem Śmierci. Po wojnie Menegle ucieka z Europy. Dawni naziści organizują dla niego paszporty i schronienie. Wspiera go rodzina, z którą jest w stałym kontakcie. Wiedzie spokojne życie ze swoją nową żoną. Nie przyjmuje do wiadomości tego, jak wiele zła wyrządził. Unika nie tylko kary, ale również wyrzutów sumienia. Śledztwo biograficzne odkrywające sekrety życia jednego z najokrutniejszych zbrodniarzy wojennych.