Ta historia zelektryzowała Holandię, ale to młody polski reporter napisał o niej najpełniej. Podczas swojego drobiazgowego reporterskiego śledztwa Kamil Bałuk szukał odpowiedzi na pytanie, jak doszło do tego, że jeden człowiek został ojcem ponad dwusetki dzieci – i kim są dziś te dorosłe już dzieci. Reporter mnoży pytania: „Czy każdy człowiek ma prawo do posiadania dziecka? Czy każde dziecko ma prawo do wiedzy o swoich biologicznych korzeniach? Czy dawca nasienia ma prawo do anonimowości?”. „Wszystkie dzieci Louisa” to pasjonująca i trudna do uwierzenia opowieść o kraju, w którego języku nie funkcjonuje słowo „rodzeństwo”, a także o kraju – niewielkim – gdzie żyją ponad dwie setki braci i sióstr. To również opowieść o lekarzu, który chciał być Bogiem, i o anonimowym dawcy nasienia. Ukrywał on nie tylko swoją tożsamość, ale również tajemnicę, którą przekazał ponad dwustu potomkom…

The definitive 70th anniversary edition of The Diary of a Young Girl by Anne Frank and edited by Otto H. Frank and Mirjam Pressler, the world's most famous diary and 'one of the greatest books of the century'. '12th June, 1942: I hope I will be able to confide everything to you, as I have never been able to confide in anyone, and I hope you will be a great source of comfort and support.' In the summer of 1942, fleeing the horrors of the Nazi occupation, Anne Frank and her family were forced into hiding in the back of an Amsterdam warehouse. Aged thirteen when she went into the secret annexe, Anne kept a diary in which she confided her innermost thoughts and feelings, movingly revealing how the eight people living under these extraordinary conditions coped with the daily threat of discovery and death, being cut off from the outside world, petty misunderstandings and the unbearable strain of living like prisoners. An intimate record of tension and struggle, adolescence and confinement, anger and heartbreak, this is the definitive edition of the diary of Anne Frank.

"Książka Gézy Perjésa od ukazania się w 1977 r. wzbudziła żywe zainteresowanie nie tylko na Węgrzech, ale i na świecie, czego wyrazem było jej wydanie w USA. Nic w tym dziwnego, ponieważ dzieło zawiera niezwykle interesujące rozważania metodologiczne dotyczące uwarunkowań procesu decyzyjnego i racjonalności polityki. Ponadto prezentuje geopolitykę mocarstw europejskich i Imperium Osmańskiego oraz rolę jaką w niej odgrywało Królestwo Węgier. Inną, niemniej ważną zaletą książki jest próba rekonstrukcji sił tureckich i węgierskich oraz bitwy pod Mohaczem, cenna dla każdego miłośnika batalistyki. Pomimo szczupłości źródeł pisanych autor, choć należący do historyków starszej generacji, wykazał się bardzo interdyscyplinarnym podejściem do zagadnienia, bowiem w odniesieniu do bitwy krytycznie skonfrontował je z danymi z zakresu topografii, hydrografii i gleboznawstwa. W świetle powyższego jest to praca naświetlająca skomplikowane relacje polityczne i konflikty zbrojne w Europie środkowej w pierwszej połowie XVI w., a także w okresach wcześniejszym i późniejszym. Również dla polskiego czytelnika dzieło węgierskiego historyka wojskowości jest bardzo cenne, bo oprócz wyżej wymienionych walorów przybliża tragiczną historię średniowiecznego Królestwa Węgier, powiązanego dynastią Jagiellonów z Polską. Zwracają też uwagę liczne analogie w dziejach obu państw. Na przykład to co trawiło Węgry w pierwszej połowie XVI w. – to jest słabość gospodarcza, brak jedności, walki stronnictw politycznych, agresja obcych mocarstw i w konsekwencji rozbiór państwa – powtórzyło się w Polsce ponad 200 lat później. Ponadto Węgry, podobnie jak Polska, odzyskały niepodległość po I wojnie światowej, ale dopiero po ponad 370 latach! Pomimo tego Węgrzy zachowali tożsamość narodową, a krytykowany „kompleks Mohacza” pozwolił im przetrwać hekatombę II wojny światowej, wprawdzie w ostro potępianym sojuszu z III Rzeszą, ale w ówczesnym układzie sił była to jedyna szansa na przetrwanie niewielkiego narodu. Tak więc książka nie tylko zapozna Czytelnika z wydarzeniami z połowy XVI w., ale przyczyni się także do pogłębienia refleksji nad historią i związkami obu państw."

„Historia habsburskiego mitu jest historią kultury przeżywającej ze szczególną intensywnością kryzys i epokową transformację całej cywilizacji, z pewnością nie tylko austriackiej, która w imię miłości do porządku odkrywa chaos świata. «Mit habsburski» jest przede wszystkim historią owej miłości do porządku i zatrzymuje się, być może z przesadną dyskrecją, na progu odkrycia chaosu. (…) Usiłowałem uchwycić mit, czyli sposoby i formy, za pomocą których dana cywilizacja próbuje sprowadzić wielorakość rzeczywistego świata do jedności, chaos do porządku, fragmentaryczną przypadkowość egzystencji do esencji, historyczno­-polityczne sprzeczności do harmonii zdolnej połączyć je, jeśli nie rozstrzygnąć. Miałem przede wszystkim zamiar opisać morfologię, lecz również historię tego mitu, jego genezę, rozwój, polityczne przyczyny i funkcje, relację, którą za każdym razem jego literacka i ideologiczna formuła nawiązywała z rzeczywistością społeczną. Należało przedstawić historię habsburskiej cywilizacji, lecz również wydobyć z jej historycznego kontekstu zasadnicze jądro, «mit», który ujawniłby swoją intelektualną i poznawczą funkcję, zdolność ukazania, z naukową wręcz precyzją, tego, co Musil nazywał «światowym eksperymentem». Mit jest pojęciem dwuznacznym, wskazującym na coś więcej i mniej niż rzeczywistość, może oznaczać zarówno esencję, wartość wykraczającą poza niepewność czasu, prawdziwą i rzeczywistą ideę wiodącą, jak i ideologiczną konstrukcję czy też fałszerstwo. Było czymś nieuniknionym, że kreśląc obraz tego mitu czy modelu, zatrzymałem się raczej nad jego pozytywną wersją, nostalgicznym i uwodzicielskim wizerunkiem «Austria felix», przywoływanym przez Werfla lub Rotha, niż nad sarkastycznym portretem (chociaż nie mniej nostalgicznym i przejmującym), nakreślonym przez Musila albo, w jeszcze mniejszym stopniu, nad nieuchwytną epifanią nicości u Petera Altenberga. To zresztą właśnie marzenie o ładzie pozwoliło zdemaskować chaos, ponieważ potrzeba wartości w konfrontacji z rzeczywistością ujawnia, jak dalece ta ostatnia odbiega od własnego wzorca, ukazuje swoje braki, negatywność; zdezintegrowany szczegół zostaje skrycie skonfrontowany z metrum utraconej całości i obalonej hierarchii, a zatem to, co istnieje, ujawnia swoją nieadekwatność względem wartości. «Mit habsburski» stanowił próbę odkrycia linii wiodącej, nici przewodniej, a może i ustanowienia ich, gdyż każda myśl, pragnąca uchwycić jedność i całość w rozproszonej i przypadkowej wielorakości świata, przyczynia się do nadania – i do narzucenia – całościowego i sensownego charakteru mnogości zdarzeń i zjawisk”.

The reader receives competent and detailed analyses reffering to the party systems of Central European countries: Poland, the Czech Republic, Slovakia, and Hungary. The authors present, in a cohesive, yet detailed way, crucial trends in the shaping of political scenes in those countries, reffering to democratic traditions and the period of systemic transformations. An excerpt from the review by Prof. dr hab. Jacek Wojnicki

Książka przedstawia losy Piotra, cara Bułgarii (927-969) i Marii Lekapeny (927-?963), jego małżonki, bizantyńskiej cesarzówny, córki Krzysztofa Lekapena, na tle dziejów rządzonego przez nich państwa. Ich wspólne panowanie trwało ok. 35 lat, a pośmierci żony Piotr sprawował władzę jeszcze ok. 7 lat. Mimo tak długich rządów ich postacie, a szczególnie Marii, nie są dobrze oświetlonew źródłach. Jest też znamienne, że zarówno Piotr, jak i Maria najczęściej nie są dobrze oceniani przez współczesnych uczonych. Piotr jest uznawany za władcę słabego, koncentrującego uwagę na sprawach Kościoła, pozbawionego większych ambicji. Czyni się go odpowiedzialnym za kryzys i upadek państwa bułgarskiego, który nastąpił raptem w dwa lata po jego smierci (971 r.). Z kolei w Marii uczeni, szczególnie bułgarscy, widzą reprezentantkę bizantyńskich interesów i propagatorkę bizantyńskiej kultury, a niektórzy wręcz określali ją mianem biznatyńskiego agenta na bułgarskim tronie. Autorzy książki – pierwszej w światowej literaturze monografii poświęconej Piotrowi i Marii – dzięki gruntownej analizie źródeł, znakomitej znajomości literatury przedmiotu, budują wywazony, pozbawiony negatywnych emocji obraz roli swoich bohaterów w dziejach państwa bułgarskiego w X w.

Biografia czeskiego księdza męczennika Josefa Toufara, proboszcza z Czyhoszczy na Wysoczynie. 11 grudnia 1949 r. podczas odprawianej przez niego w czyhoskim kościele mszy świętej kilkakrotnie poruszył się krzyżyk ołtarzowy. Władze uznały, że zostało to sfingowane przez Toufara. Księdza aresztowano i brutalnymi metodami zmuszano do tego, by przyznał się do skonstruowania oszukańczego mechanizmu, za pomocą którego rzekomo poruszał krzyżykiem. W wyniku tortur ks. Toufar zmarł, został potajemnie pochowany w zbiorowym grobie na d’ablickim cmentarzu w Pradze.

Praca koncentruje się na wzajemnych relacjach polsko-rusko-węgierskich od X do XIV w. Ma za zadanie przybliżyć po trosze zakres zderzania się i przenikania tych cywilizacji, choć oczywiście nie powstała z zamiarem całościowego opracowania tego nader rozległego i wielostronnego zagadnienia, lecz raczej jest próbą ukazania jakże bogatych możliwości wciąż stojących przed badaczami, którzy chcą w sposób rzetelny zajmować się wyżej zakreśloną problematyką. W pracy czytelnik odnajdzie rozważania badaczy z sześciu krajów: Polski, Ukrainy, Rosji, Białorusi, Czech oraz Węgier. Skoncentrowali się oni na zagadnieniach poświęconych polityce dynastycznej, prozopografi, komunikacji międzykulturowej, źródłoznawstwu, relacjom polsko-rusko-węgierskim i wielu innym.

Wojna francusko-pruska z lat 1870-1871 brutalnie zmieniła bieg historii Europy. Zaniepokojony ambicjami terytorialnymi Bismarcka oraz miażdżącymi zwycięstwami armii pruskiej nad Danią w 1864 i nad Austrią w 1866 roku, francuski cesarz Napoleon III poprzysiągł zmusić Prusy do uległości. Oparta na wielu materiałach archiwalnych z Europy i Stanów Zjednoczonych, wykorzystanych tu po raz pierwszy, Wojna francusko-pruska Geoffreya Wawro opisuję wynikłą wskutek tego wojnę w porywający i szczegółowy sposób. Kiedy w lipcu 1870 roku mobilizowały się armię, wynik konfliktu jawił się jako niemożliwy do przewidzenia. Prusy i ich niemieccy sojusznicy mieli dwukrotnie więcej żołnierzy, niż Francuzi. Lecz grognards („stare zrzędy”) marszałka Achille’a Bazaine’a owiani byli legendarną sławą najbardziej przedsiębiorczych, zaprawionych w bojach i najcelniej strzelających żołnierzy w Europie, uzbrojonych w dodatku w Chassepoty – najlepsze karabiny świata. Od intryg politycznych, którymi rozpoczęła się i zakończyła wojna, po krwawe bitwy pod Gravelotte i pod Sedanem, oraz ostatnie, mordercze zmagania nad Loarą i pod Paryżem, jest to olśniewająca, solidna historia wojny francusko-pruskiej.

"Nowa historia austriacko-prusko-włoskiej wojny roku 1866, otwierającej drogę do zjednoczenia Włoch oraz Niemiec. Geoffrey Wawro opisuje udaną inwazję Prus na habsburskie Czechy i żałosny upadek austriackiej armii w lipcu 1866 r. Łącząc historię militarną ze społeczną, opowiada o panice dotykającej pułki austriackie w każdym starciu z Prusakami i ukazuje nieudolność ich głównodowodzącego, który roztrwonił strategiczną przewagę, a następnie przegrał przełomową w historii monarchii habsburskiej wojnę, choć większość europejskich ekspertów wróżyła mu zwycięstwo. "

„Polak, Węgier – dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki, oba zuchy, oba żwawi, niech im Pan Bóg błogosławi”. To przysłowie pochodzące z XVIII wieku i sięgające czasów upadku konfederacji barskiej, wyrażało głębokie przekonanie Polaków o podobieństwie charakterów narodowych polskiego i węgierskiego. Ale dzieje niezwykłej przyjaźni Polski i Węgier są o wiele starsze – sięgają epoki średniowiecza. Przyjaźń ta umacniała się przez kolejne stulecia w czasie panowania dynastii Piastów i Jagiellonów, króla Stefana Batorego, Wiosny Ludów, pierwszej i drugiej wojny światowej i trwa nieprzerwanie aż do dzisiaj. W chwilach największego zagrożenia, Polska i Węgry zawsze udzielały sobie pomocy. W albumie autorzy zaprezentowali czytelnikowi zupełnie nowe, świeże spojrzenie na wspólną historię Polaków i Węgrów. Mniej uwagi poświęcili epokom które doczekały się już wielu opracowań, a skupili się na relacjach obu narodów w ostatnim stuleciu. W wydaniu znajdziemy wiele unikalnych zdjęć, podążymy węgierskimi śladami na ziemiach polskich, poznamy wiele ciekawych i słynnych postaci. Szczególną wartość, mają przedstawione w książce materiały historyczne z czasów wojny polsko-bolszewickiej, międzywojnia oraz Powstania węgierskiego w 1956 roku. Lektura tego unikatowego wydania pozwala również lepiej zrozumieć, jak pomimo burzliwych wydarzeń historycznych – zwłaszcza w czasie drugiej wojny światowej i okresu stalinizmu – Polakom i Węgrom udało się zachować najcenniejsze wartości, będące fundamentem prawdziwej przyjaźni.

Niektórzy wchodzą w politykę w garniturze. Warufakis wjechał w nią na motorze w czarnej ramonesce. Polityczna gra na przetrzymanie, ciosy w plecy i zakulisowe gierki. Salonowe gry, których nie powstydziłby się nawet Watykan. Najbardziej kontrowersyjny ekonomista świata ujawnia sekrety swojej walki o Grecję z europejskimi instytucjami. Co się dzieje, gdy zadzierasz z Unią Europejską i masz już 300 miliardów euro długu? Czy da się z nią twardo negocjować? Były grecki minister finansów w końcu doprowadził europejskie elity do wściekłości. Prawdziwa polityka jednak rozgrywała się, jak zawsze, za zamkniętymi drzwiami. O tym właśnie jest ta książka. Jeden z moich nielicznych bohaterów. Dopóki mamy Warufakisa, możemy mieć nadzieję. Slavoj Žižek

"Poniższe studium koncentruje się na podstawowym pytaniu dotyczącym mechanizmów historycznych: jak Hiszpania Habsburgów, najbogatsze i najpotężniejsze państwo w Europie, poniosła klęskę w zdławieniu powstania w Niderlandach. Jakie były hiszpańskie cele i kierunki polityki w Niderlandach po 1567 r.? W jaki sposób zamierzano je wdrożyć? Dlaczego zakończyło się to porażką? Historycy zwykli byli unikać powyższych pytań. Większość opisów historycznych przemian w Niderlandach w latach 1550-1650 koncentrowała się na wewnętrznej dynamice powstania, kształcie opozycji wobec Hiszpanii, na kluczowych wydarzeniach i postaciach dramatu – innymi słowy, na powodach zwycięstwa Zjednoczonych Prowincji. Niewielu pisarzy z tamtego okresu (a jeszcze mniej od tamtego czasu) rozważało powstanie z odmiennej perspektywy, z punktu widzenia Hiszpanii stawiającej czoła wieloletnim rozruchom w jednej z odległych prowincji swojego imperium. Ta jednostronność jest łatwa do wyjaśnienia. Hiszpańscy historycy nie byli zainteresowani studiami nad konfliktem, w którym przez lata poświęcane były życia ludzi, pieniądze i prestiż aby ostatecznie przynieść jedynie upokorzenie, zubożenie i klęskę. Równocześnie też, Wojna Osiemdziesięcioletnia skutkowała tak niewielkimi korzyściami politycznymi czy ekonomicznymi dla Niderlandów Hiszpańskich, że badacze dziejów Belgii skupiali się niemalże wyłącznie na religijnych aspektach sporu, kwestii jak ich kraj stał się „Katolickimi Niderlandami”. Holendrzy ze swojej strony traktowali Wojnę Osiemdziesięcioletnią jako konflikt w gruncie rzeczy wewnętrzny, zapewniając poprzez to w narracji prym polityce i głównym postaciom sporu po stronie niderlandzkiej. Hiszpania ignorowała Niderlandy, a Niderlandy Hiszpanię. "

„W związku ze zbliżającą się trzydziestą rocznicą powstania Zakładu Filologii Węgierskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim poprosiliśmy naszych przyjaciół, doskonałych badaczy, o zaprezentowanie części swoich obecnych dokonań naukowych. Naszym zamierzeniem było przedstawienie w miarę aktualnego stanu badań problematyki polsko-węgierskiej z szerokiej perspektywy. Te nadzieje nie zostały zawiedzione, teksty, które prezentujemy w niniejszym tomie, dowodzą, że wspomniana problematyka może być i jest autentycznie interesująca, naprawdę warto poświęcać jej uwagę”. Z Przedmowy „Tom Polsko-węgierskie badania hungarologiczne jest źródłem wielu istotnych, erudycyjnych, napisanych z pasją artykułów wzbogacających zarówno literaturoznawstwo, kulturoznawstwo oraz językoznawstwo hungarystyczne, jak i lingwistykę porównawczą węgiersko-polską. Z pewnością będzie on doskonałą pomocą naukową dla nauczycieli hungarystów, studentów filologii węgierskiej oraz wszystkich zainteresowanych językiem węgierskim”. Z recenzji dra hab. Wiesława Tomasza Stefańczyka

Relacja z rozpoczętej we Lwowie w 1815 roku podróży do Włoch i Szwajcarii małżeństwa Dunin-Borkowskich.

Tom studiów i szkiców na temat Polaków na Litwie historycznej i współczesnej, który został przygotowany dla uczczenia setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, wyraźnie wzbogaca dotychczasową literaturę przedmiotu. Wyrażam nadzieję, że publikacja znajdzie szeroki krąg czytelników w krajach nad Wisłą i Wilią – zarówno pośród badaczy, jak i miłośników narodowej przeszłości, a może także wśród tych osób, które zaliczają się do elit politycznych. Z recenzji prof. dr. hab. Marcelego Kosmana Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Pozycja Polacy na Litwie – przeszłość i teraźniejszość podejmuje problematykę niewątpliwie doniosłą w sensie historycznym, prawnym – w tym międzynarodowym, politycznym i społecznym – a zarazem nader skomplikowaną w każdym z tych wymiarów. Książka jest zbiorem wartościowych tekstów naukowych i dobrze uzasadnionych ciekawych rozważań praktycznych, opartych na trafnie dobranym, bardzo bogatym piśmiennictwie i faktografii, przygotowanych bez presji tzw. poprawności politycznej – zatem nie z pozycji uproszczonego entuzjazmu czy zdesperowanego sceptycyzmu, ale realizmu w podejściu do problematyki Polaków na Litwie. Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Dudka Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Ceniony i poczytny rumuński historyk Lucian Boia proponuje nowe spojrzenie na relacje Rumunów z innymi narodami. Każda nacja ma własne doświadczenia z Innymi, jednak tylko nieliczne doświadczyły ich obecności w takim stopniu i z podobną intensywnością co Rumuni. Aktualny obszar państwa rumuńskiego na przestrzeni dziejów stykał się z wieloma etnicznymi i kulturowymi wpływami oraz zaznał dominacji ze strony różnych kultur i narodów. Lucian Boia ukazuje, jak – począwszy od drugiej wojny światowej, a następnie w okresie komunizmu i później – ta różnorodność zanikała. Rumunia jest dziś bardziej rumuńska niż kiedykolwiek. Niestety, jak udowadnia autor, także Rumuni zrumunizowali się, zrywając, w znacznym stopniu za sprawą praktykowanego przez reżim komunistyczny izolacjonizmu, z wartościami kultury zachodniej, na której zbudowano współczesną Rumunię.

Dyplomacja Brunona Kreisky’ego wobec Polski w łatach 1959-1983 miała przynosić korzyści obu stronom. Działając zgodnie z przekonaniem wypełniania obowiązku wobec swojego kraju, wzmacniając Wiedeń i przygotowując go do roli międzynarodowego centrum politycznego, wspomagał on zarazem rozwój państw sąsiednich. Zwracał uwagę, że w interesie Wiednia leży, by kierunek zmian na obszarze wschodnim miał charakter wyłącznie ewolucyjny. Dzięki Polsce Kreisky zmieniał swe podejście do innych krajów Europy Środkowej. Choć negatywnie oceniał polskie doświadczenia związane z kształtowaniem demokracji w przeszłości, już podczas pierwszej wizyty w 1960 r. przekonał się, że z Warszawy wychodził silny impuls do pozostałych państw regionu, zachęcający do otwarcia na Zachód. Kreisky przewidywał, że emancypacja społeczeństw za żelazną kurtyną może następować wyłącznie za przyzwoleniem Moskwy. Jakakolwiek ingerencja, zachęta i presja na obywateli państw wschodnich, mobilizująca ich do zrywów rewolucyjnych skazana była, jak sądził, na porażkę. Jednakże zawsze, kiedy do tych zrywów dochodziło - na Węgrzech, w Czechosłowacji czy Polsce - Austria pomagała poszkodowanym. Kanclerz konsekwentnie sprzeciwiał się przy tym sankcjom międzynarodowym wobec władz komunistycznych, gdyż uważał, ze godzą one przede wszystkim w zwykłych obywateli. Polskie władze wykorzystywały to podejście propagandowo.

W książce prof. Mirosława Matyi pt. „Szwajcarska demokracja bezpośrednia szansa dla Polski?” przedstawiony został system polityczny Szwajcarii oparty na demokracji bezpośredniej, czyli woli ludu. Autor pisze o „demokratycznym fenomenie” szwajcarskiego ustroju politycznego, który jest unikatowy w skali światowej. Mirosław Matyja opisuje uwarunkowania historyczno-instytucjonalne szwajcarskiej demokracji bezpośredniej, analizuje najważniejsze instytucje państwowe i opisuje cechy funkcjonalne i dysfunkcjonalne – bo takowe też występują – demokracji w wydaniu helweckim. Bardzo ciekawy jest fragment książki, w którym podjęta została próba analizy zastosowania szwajcarskich rozwiązań systemowo-ustrojowych na polskim gruncie politycznym. Książka zawiera szereg informacji nieznanych dotąd Czytelnikowi, napisana jest przystępnym językiem i wzbogacona licznymi przykładami „wziętymi z życia”.

Na kartach książki Jak zostać tygrysem Europy Magdaleny Spendel Czytelnik odkryje historię niewielkiego narodu, który doświadczony latami okupacji dostał szansę na suwerenność i... genialnie tę szansę wykorzystał! Estończycy zdecydowali się wybrać jedną spójną drogę, której trzymali się bezkompromisowo. Okres lat dziewięćdziesiątych charakteryzował się zróżnicowanymi reformami we wszystkich krajach postsocjalistycznych, lecz to właśnie estońska transformacja otrzymała miano cudu gospodarczego. Okazuje się, że sukces był możliwy tylko dzięki radykalnemu zerwaniu z socjalizmem. W praktyce polegało to na tym, że już na początku rząd Estonii musiał zdecydować o cięciu wydatków budżetowych do takiego poziomu, aby zrównały się one z przychodami. Jak słusznie zauważyła Autorka „nie można przecież wydawać pieniędzy, których nie ma, prawda?” Spendel spostrzegła, że „oznaczało to walkę z całą paletą subsydiów, dofinansowań, świadczeń i – co najtrudniejsze – z roszczeniową mentalnością społeczeństwa”. Estończycy wyszli z tej walki zwycięsko. Obecnie Estonia jest jednym z najmniej zadłużonych krajów na świecie i cieszy się rewelacyjnie prosperującą gospodarką. Książka Jak zostać tygrysem Europy jest kolejną publikacją PAFERE wydaną w ramach serii „Biblioteka Rządzących i Rządzonych”. To kopalnia wiedzy o gospodarce Estonii, której mieszkańcy dokonali niemożliwego. Uwolnienie się z pajęczyny ZSRR było zaledwie początkiem ciężkiej przeprawy Estończyków ku wolności. Magdalena Spendel, autorka i absolwentka ekonomii na Uniwersytecie Wrocławskim – ma już za sobą kilka publikacji naukowych. W trakcie studiów zainteresowała się nie tylko procesami transformacji gospodarczej, lecz także kryzysem gospodarczym strefy euro oraz teorią ekonomii, w szczególności szkołą austriacką. Popiera szerzenie wolności gospodarczej, dlatego zainteresował ją wyjątkowy przypadek zmian, które zaszły w Estonii. Przeprowadzone tam reformy były jednymi z najbardziej radykalnych spośród byłych krajów radzieckich. Autorka przybliża sukces gospodarczy Estonii przystępnym – także dla laików – językiem, popierając opowieść o cudzie tego kraju szeregiem konkretnych przykładów. To wręcz swoisty podręcznik ekonomii, dostarczający bardzo praktycznej wiedzy. O niezwykłej wartości publikacji świadczy również fakt, że przedmowę do książki Jak zostać tygrysem Europy napisał sam Mart Laar, autor wolnorynkowych reform i dwukrotny premier Estonii. UWAGA! Książka dwujęzyczna (j. polski i j. angielski)