„Błoto słodsze niż miód” to opowieść o kraju udręczonym terrorem Envera Hoxhy, dyktatora, który po zerwaniu sojuszy z Jugosławią, Związkiem Radzieckim i Chinami uwierzył, że Albania może stać się samowystarczalną twierdzą komunizmu. O ludziach z dnia na dzień skazywanych na zesłanie, tylko dlatego że urodzili się w niewłaściwej rodzinie lub szeptem w czterech ścianach próbowali samodzielnie myśleć. O krwawych buntach w obozach pracy, tragicznych ucieczkach z kraju zamienionego w bunkier, o życiorysach ofiarowanych na ołtarzu ideologicznego raju i o tych, którzy je miażdżyli, nie bacząc na konsekwencje. Układając opowieści swoich bohaterów w chór przejmujących głosów, autorka odsłania fragment najczarniejszego okresu w historii Albanii i zapisuje kolejną kartę w księdze upadku wartości humanistycznych XX wieku.

Karl Markus Gauss po raz kolejny rusza w drogę po Europie, wybierając rzadziej uczęszczane ścieżki i mniej tłoczne bulwary. Przemierza je bez pośpiechu, z uwagą patrzy na świat i dostrzega nie tylko postaci z pomników i zabytkowe gmachy, ale także bohaterów drugiego planu i ich zagmatwane historie. W Mołdawii, najbiedniejszym kraju w Europie, w którym wszystkie banknoty są tej samej wielkości, koloru i ukazują twarz tego samego człowieka, zaraźliwa okazuje się nie tylko serdeczność, ale również „mołdawska tęsknota”. W Bułgarii Gauss znajduje kraj całkiem inny od tego, który znamy z folderów biur podróży i starych widokówek. Na ulicach i placach Zagrzebia zaintrygowany obserwuje grę pamięci i zapomnienia, która z roku na rok coraz silniej naznacza narodową kulturę Chorwacji. I wreszcie Wojwodina, niegdyś Europa w pigułce, wieloetniczna i wielokulturowa. To najbardziej osobista z czterech podróży, wyprawa w głąb historii, również tej bardzo prywatnej, śladami urodzonych tu rodziców pisarza. Gauss to wybitny znawca Europy Środkowej, błyskotliwy erudyta, ciekawski wędrowiec. Nikt nie potrafi z taką czułością, zrozumieniem i wnikliwością pisać o naszej targanej sprzecznościami, ciekawej, ale skomplikowanej przecież części świata.

Bułgarska epopeja 1915-1918 Tom 2

Jak wielkiego nieszczęścia potrzeba, żeby świat w nie uwierzył? Wstrząsająca opowieść Wojciecha Tochmana o konsekwencjach wojny Zakończenie wojny w Bośni i Hercegowinie (1992-1995) ocalałym kobietom nie przynosi ulgi. Muszą odnaleźć swoich mężczyzn, którzy zaginęli. Pochować ich i opłakać. Bez pomocy dr Ewy Elwiry Klonowski byłoby to niemożliwe. Wojciech Tochman wielokrotnie powracał do Bośni. Brał udział w ekshumacjach masowych mogił i i scalaniu ludzkich szczątków.Jakbyś kamień jadła to dramatyczna opowieść o silnych kobietach, które mimo ogromu okrucieństwa, próbują przywrócić wartość życiu każdego człowieka. Książka znalazła się w finale Nagrody NIKE 2003 oraz prestiżowej nagrody Prix RFI Témoin du Monde. Wydana m.in. w Londynie i Nowym Jorku była rekomendowana czytelnikom przez English Pen. Lapidarność, z jaką Tochman opowiada o potwornościach wojny i jej toksycznych konsekwencjach, wywołuje potężny efekt właśnie dzięki oszczędności stylu: okrucieństwo mówi samo za siebie, nie potrzebuje opisu ani koloryzowania. „The Times”

The Balkans are often called „Balkan powder keg”. Therefore, it is good that work about terrorism in the Balkans was created, and the authors deserve recognition for facing such significant and difficult problem. I may say that, with no exception, all authors showed skills in discourse at high substantive level, creating original texts, full of analyses, opinions and reflections. prof. dr hab. Marek Bankowicz

Postanowienia kongresu berlińskiego kończącego wojnę rosyjsko-turecką 18771878 nie zapewniły trwałego pokoju na Bałkanach. Siedem lat później na południu Europy doszło do krótkiej wojny serbsko-bułgarskiej. Jakie były jej przyczyny? Co pchnęło do bratobójczej walki dwa narody słowiańskie? Dlaczego przeszła ona do historii, jako wojna generałów z kapitanami? Wreszcie, jak zareagowały na nią mocarstwa europejskie oraz jakie były jej skutki dla walczących stron? Na te pytania stara się odpowiedzieć niniejsza książka, która jest pierwszą tak obszerną monografią w historiografii polskiej poświęconą temu nieco już zapomnianemu konfliktowi zbrojnemu.

Najobszerniejsza jak dotąd biografia Josipa Broz Tity, napisana przez wybitnego słoweńskiego historyka, bazuje na krytycznej analizie ogromnej liczby świadectw przeszłości. Jej oryginalność i styl narracji powodują, że chętnie po nią sięgną nie tylko zawodowi historycy, ale też wszyscy zainteresowani historią XX wieku, a w szczególności historią Jugosławii, Bałkanów i polityki międzynarodowej. Autor w trzynastu rozdziałach opowiada o niebywałej politycznej karierze syna wielodzietnej chłopskiej rodziny, pokazuje drogę jego publicznego życia jako przywódcy ważnego kraju Europy Południowej i jednego z liderów ruchu państw niezaangażowanych. Omawia działalność rewolucyjno-polityczną Tity, w tym wyzwanie rzucone Stalinowi i uniezależnienie się od Moskwy. Jest to też książka o politykach z otoczenia Tity, przywódcach europejskich (w tym bałkańskich), o wojnach światowych, o jugosłowiańskich transformacjach społeczno-ustrojowych, o mechanizmach władzy. Jeden z rozdziałów poświęcony jest perypetiom życia osobistego Tity. Rzetelna i powściągliwa w ocenach praca może wywołać dyskusję i spory wśród zwolenników czarno-białego świata, co powinno dobrze służyć nauce i kulturze intelektualnej. Wchodzi do kanonu biografistyki europejskiej, została już przetłumaczona na kilka języków w Europie, od 2018 roku jest dostępna dla czytelnika polskiego.

Biografia siedmiogrodzkiego księcia z XV wieku Włada III zwanego Dracul (Diabeł, Czart) lub Tepes (Palownik) znanego z okrucieństwa. Bohater książki od razu kojarzy się, i słusznie, każdemu czytelnikowi z mitycznymi wampirami z tajemniczych zamków Karpat. Tak opisał ongi księcia Włada B. Stoker i tak zostało. Tymczasem był człowiekiem z krwi i kości, władcą w trudnych czasach zmagań z Austrią i Turcją. Niewątpliwie człowiekiem złym, pewnie w swym okrucieństwie szalonym, ale prawdziwym i osadzonym w obyczajach swojej epoki. Świetnie napisana opowieść o czasach późnego średniowiecza, o dziejach krwawego księcia i historii jego legendy.

Monografia stawiająca sobie za cel ukazanie motywów i interesów, jakimi wobec Jugosławii kierowały się wielkie mocarstwa stanowiące w czasie wojny wielką koalicję – Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Związek Sowiecki – okazuje się fascynującą lekturą i jestem przekonany, że będzie nią także dla Czytelnika. Autor łączy bowiem w sposób mogący budzić podziw rygoryzm wykładu uniwersyteckiego z umiejętnością przystępnej narracji. Monografia jest zarazem interesującym wykładem z zakresu historii dyplomacji w odniesieniu do najgorętszego okresu zimnej wojny i cennym wkładem do debaty na temat roli małych państw w polityce mocarstw. (…) Wracając do wyrażonego wyżej uznania dla klarowności wykładu, chciałbym zwrócić uwagę Czytelnika na jeden z elementów tej atrakcyjności, a mianowicie wyłuskiwanie przez Autora retorycznych perełek pojawiających się w enuncjacjach polityków. Do najcelniejszych zaliczyłbym określenie przez Charlesa Peaka Jugosławii jako „Dawida czekającego niecierpliwie na procę i kamienie” czy ocenę przez Jamesa Riddlebergera jugosłowiańskiej polityki lawirowania między blokami jako chęci posiadania „chleba posmarowanego z obu stron”. Poetycko, ale i pejoratywnie zarazem jest zaprezentowany stereotyp, iż „w każdym bałkańskim sercu jest kącik zastrzeżony dla zdrady”. Takich bon motów w pracy A. Kastorego jest wiele i Czytelnik zapewne doceni ich urodę. (z recenzji prof. Józefa Łaptosa) Autorowi znakomicie udało się poprowadzenie czytelnika przez gąszcz wydarzeń, wyrażanych opinii, oficjalnych stanowisk, wystąpień i wypowiedzi, tak iż czytelnik nie gubi się w całej tej skomplikowanej grze międzynarodowych interesów. Przeciwnie, prowadzona narracja jest przejrzysta, logiczna, akcentująca najważniejsze wydarzenia i wypowiedzi, dająca bardzo klarowny obraz położenia Jugosławii oraz polityki mocarstw wobec niej w latach 1948–1956. W tym dość syntetycznym studium Autor umieścił najważniejsze sprawy, omówił je wyczerpująco, wyławiając z języka dyplomacji niekiedy niezwykle ważne niuanse, mające jednak znaczenie dla wielostronnego dialogu i scharakteryzowania postawy wszystkich stron. (z recenzji prof. Mirosława Dymarskiego)

W książce został podjęty uniwersalny problem funkcjonowania narodów permanentnie skonfliktowanych, jest to nie tylko analiza serbsko-chorwackich stosunków politycznych, ale przede wszystkim oryginalna interpretacja skomplikowanych i niejednoznacznych relacji dwóch sąsiadujących państw. Chociaż jest dziełem politologa i dotyczy głównie problematyki politycznej, podjęte rozważania osadzone są w szerokim kontekście społecznym i gospodarczym, co tym bardziej pozwala zrozumieć specyfikę serbskiej oraz chorwackiej polityki zagranicznej. Ujęty problem badawczy jest rzetelnie wyjaśniony, co przekłada się na obiektywny obraz serbsko-chorwackich stosunków politycznych. Z recenzji prof. dr. hab. Ewy Bujwid-Kurek

Historia tańczących niedźwiedzi to zaskakująca i niezwykła metafora wychodzenia z komunizmu. Szabłowski w swojej książce przygląda się uwolnionym niedźwiedziom w Bułgarii i wędruje po krajach, które wciąż na wolność czekają, i tych, które mają jej zbyt wiele. Objeżdża autostopem ogłaszające niepodległość Kosowo, wozi zdezelowanym peugeotem drżących o życie Fidela Kubańczyków, kłóci się z zakochanymi w Stalinie przewodniczkami po jego muzeum, przemyca samochód na Ukrainę, nocuje na londyńskiej Victorii z bezdomną spod Pabianic. W jego książce wszyscy okazujemy się tańczącymi niedźwiedziami, którym wolność przynosi jednocześnie ulgę i ból. Witold Szabłowski to urodzony gawędziarz. Jego relacje z postkomunistycznego świata czyta się jak bajki zalatujące smrodem rzeczywistości. Absurdalna, pełna czarnego humoru ale i współczucia - ta książka to literacka perełka. Ian Buruma, redaktor naczelny „New York Review of Books" Łącząc odważne dziennikarstwo z jeszcze odważniejszymi alegoriami , Pan Szabłowski wytrwale i z humorem uczy nas, że wolność jest czymś czego musimy pożądać a nie po prostu oczekiwać. Timothy Snyder, historyk, autor bestsellerów New York Times’a ”O Tyranii”, „Czarna ziemia”, „Skrwawione ziemie”

Praca dr Agaty B. Domachowskiej jest pierwszą monografią we współczesnej polskiej bałkanistyce, która w sposób gruntowny omawia działalność polityczną oraz ogólne społeczno-kulturalne przemiany Albańczyków żyjących na Bałkanach poza granicami Albanii. […] Największą zaletą tej pracy jest jej syntetyczny charakter, albo – ujmując nieco inaczej – zebranie w jednym miejscu prawie wszystkich informacji dotyczących życia politycznego Albańczyków żyjących w kilku państwach powstałych na gruzach byłej Jugosławii. Z recenzji dr. Rigelsa Halili […] to dzieło bezsprzecznie nowatorskie, którego efekt poznawczy daleko wykracza poza zakreślony w nim obszar badawczy. Jest to pierwsza w znanej mi politologicznej literaturze światowej monografia poświęcona działalności politycznej mniejszości albańskiej na Bałkanach. Z uwagi na ten fakt, a także umiejętne użycie narzędzi metodologicznych do analizy tego procesu, w sposób istotny wnosi ona nowe treści do nauki i poszerza naszą wiedzę na temat procesów politycznych zachodzących na Bałkanach. Z recenzji dr. hab. Piotra Grochmalskiego, prof. UMK

Kwestie związane z mniejszościami narodowymi i etnicznymi zamieszkującymi obszar Bałkanów były i są kluczowe w kształtowaniu polityki wewnętrznej oraz zewnętrznej tego regionu. Różnice zdań w sprawach fundamentalnych, jakimi była np. organizacja państwa po I wojnie światowej, w Królestwie SHS (a później w Królestwie Jugosławii) przekładały się już wtedy na podziały narodowe (czego przykładem byli opowiadający się za modelem, który moglibyśmy określić mianem federacyjnego, Chorwaci i Słoweńcy oraz optujący za centralizacją Serbowie). Również po II wojnie światowej komuniści świadomi byli wagi kwestii narodowych i etnicznych. Aż do lat 60. XX w. różnice narodowe starano się wyciszyć w imię budowy jugosłowiańskiego braterstwa i jedności, gdy jednak w pełni się ujawniły, władze w miarę możliwości wykorzystywały je we własnych celach (jak np. podczas tzw. wiosny chorwackiej na początku lat 70. XX w.). Dekadę po śmierci Josipa Broza Tito – komunistycznego przywódcy, który stał na czele państwa jugosłowiańskiego od zakończenia II wojny światowej – doszło do rozpadu kraju. Do sytuacji tej doprowadziły m.in. spory wewnętrzne między przedstawicielami konstytucyjnych (tytularnych) narodów jugosłowiańskich, w których uczestniczyła też najliczniejsza mniejszości narodowa, jaką byli Albańczycy. Rozpoczęły się one w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii jeszcze pod koniec lat 60. XX w., nasiliły zaś w latach 80. XX w., doprowadzając do rozpadu kraju na początku dziewiątej dekady. Oprócz wspomnianych narodów tytularnych obszar państwa jugosłowiańskiego zamieszkiwali również przedstawiciele innych mniejszości narodowych i etnicznych, których obecność w obliczu dramatycznego rozpadu Jugosławii została nieco w cieniu wobec wojennych wydarzeń, które trwały od 1991 do 1995 r.

Nie tak dawno temu kilkaset kilometrów od południowych granic Polski istniało panstwo przez wielu uwazane za idealne. Powstało jako idée xe jednego człowieka, któremu udało sie złozyc w całosc układanke róznych narodów i grup etnicznych, jezyków i alfabetów, kultur i religii. Na kilka dekad w ramach projektu zwanego Jugosławia ujarzmił te wybuchowa mieszanke. Choc jego rzady nosiły cechy krwawej dyktatury, to póki zył, wszystko działało bez wiekszych zarzutów. Bo (byłych) Jugosłowian wiecej łaczy, niz dzieli. Na gruzach ich niegdys wspólnego panstwa istnieje dzis kilka niezaleznych republik. Chetnie spedzamy wakacje w Chorwacji, która od lat plasuje sie w czołówce ulubionych kierunków Polaków. Czasem wpadniemy na narty do Słowenii, choc ta raczej przegrywa rywalizacje z Austria czy Włochami. I na tym konczy sie nasza dzisiejsza znajomosc regionu… Dlatego zapraszamy w fascynujaca podróz po ziemiach dawnej Jugosławii. Pokazemy mało znane miejsca, opowiemy ciekawe historie, wspomnimy unikatowe zjawiska i nietuzinkowych ludzi. Sprawimy, ze nad ksiazka uniosa sie niezwykle intensywne aromaty. Opowiemy, czym była Jugosławia, zanim zmiótł ja z powierzchni ziemi chory nacjonalizm, który najpierw zakiełkował w głowach kilku polityków, a pózniej rozlał sie szerokim strumieniem po całym kraju Beata i Paweł Pomykalscy Para w zyciu i w pracy, która zarazem jest ich pasja. Czesto sa w drodze, o czym pózniej skrupulatnie pisza. Z urodzenia i wyboru zwiazani z ukochanym Górnym Slaskiem, któremu poswiecaja szczególnie duzo uwagi, starajac sie odrzec go ze wszystkich złych stereotypów. Ich druga wielka miłoscia jest obszar byłej Jugosławii. Ciagnie ich tam do ciekawych i niejednoznacznych historii, zabytków, krajobrazów, ksiazek, lmów i muzyki. Oraz do idei, zgodnie z która ludzie — niezaleznie od narodowosci i religii — moga zyc obok siebie. Choc nieraz nie jest to wcale takie proste. Oboje skonczyli studia politologiczne, w czasie których znalezli swoja droge zawodowa. Paweł kształcił sie w fotograi, co zaowocowało licznymi publikacjami i wystawami, a Beata poswieciła sie jezykom i kulturze Słowian, co zaprowadziło ja do uzyskania stopnia doktora w zakresie nauk o polityce. W 2008 roku rozpoczeli przygode z (własnymi) ksiazkami.

Pod koniec lata 2014 roku Michał Korta wyrusza w drogę. Bez planów, oczekiwań, bez daty powrotu. Jego jedynym celem jest zobaczenie Bałkanów. Odwiedza osiem krajów, nieśpiesznie podróżując samochodem, który na kilka miesięcy staje się jego domem. Robi zdjęcia ludzi i miejsc, tu i teraz. Efektem tej podróży jest album prezentujący ponad trzydzieści skondensowanych fotograficznych opowieści. Starannie skomponowane portrety, wyludnione krajobrazy, pozornie nieznaczące, banalne detale to stale powracające motywy w fotografiach Korty. Układają się one nie tylko w intrygujące wizualnie historie, ale też odsłaniają atmosferę świata zawieszonego między przeszłością, a teraźniejszością. I choć perspektywa zewnętrznego obserwatora i outsidera niesie ze sobą ryzyko stereotypizacji i uogólnień, to artysta daleki jest od poszukiwania powierzchownego orientalizmu i łatwej egzotyki. Miljenko Jergović - jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy chorwackich napisze o jego pracach tak: „Korta nie fotografuje jak cudzoziemiec. I to jest komplement. Jego fotografie bardzo przypominają „Taksim” Stasiuka. Jest to ten sam rodzaj szacunku dla obumierającego, odchodzącego świata doby transformacji. Tak jak Stasiuk, Korta jest człowiekiem ze wschodu Europy i tę wschodniość w jego zdjęciach się czuje. Ludzie z zachodu Europy, cóż, przeważnie nie są w stanie widzieć. A szkoda”

W kontekście polskiej historiografii książka ta stanowi pierwszą próbę przedstawienia dziejów Słowenii w okresie jej funkcjonowania jako jugosłowiańskiej republiki w państwie rządzonym przez Josipa Broza-Tito. Należy pamiętać, iż początki państwowości dzisiejszej Słowenii, zarówno pod względem terytorialnym, jak i elit politycznych, sięgają okresu istnienia socjalistycznej Jugosławii. W latach 1945–1980 głównym elementem tego państwa była osoba marszałka Tity, a panujący tam system komunistyczny znacznie odbiegał od modelu funkcjonującego w innych krajach demokracji ludowej. Oprócz tego silna pozycja Słoweńców we władzach komunistycznej Jugosławii gwarantowała im specjalny status w tym państwie i możliwość rozwoju. Dlatego w książce podkreślono też rolę, jaką Słoweńcy odgrywali w funkcjonowaniu i kształtowaniu jugosłowiańskiego modelu komunizmu. W niniejszej monografii dzieje Słowenii są poruszane w kontekście wewnętrznej sytuacji w tej republice i z uwzględnieniem szerszego aspektu jugosłowiańskiego. Dotyczy to zarówno wydarzeń rozgrywających się na terytorium całej federacji, jak i całokształtu polityki zagranicznej Jugosławii. Starano się zwrócić szczególną uwagę na dyplomację Jugosławii w dobie zimnej wojny, jej neutralność i niezaangażowanie. Śmierć marszałka Tity w roku 1980 nie tylko zakończyła pewną epokę, ale także stała się początkiem nowego etapu w dziejach Słowenii. Od tego momentu rozpoczął się proces niepodległościowy tej republiki – wychodzenia Słowenii z cienia Jugosławii. Monografia ta jest rezultatem kilku lat badań autora prowadzonych na terytorium Słowenii i innych państw byłej Jugosławii. Została ona głównie oparta na słoweńskiej historycznej literaturze naukowej i na dorobku historyków z innych krajów południowosłowiańskich. Walory naukowe książki wzbogacono dzięki wykorzystaniu publikacji rosyjskich i anglosaskich.

Prezentowaną książkę tworzą artykuły napisane przez badaczy z Gruzji, Mołdawii i Polski. Jej celem jest przedstawienie powiązań pomiędzy aktywnością Rosji na arenie międzynarodowej a polityką zagraniczną i wewnętrzną Gruzji i Mołdawii. W zbiorze autorzy pochylają się nad relacjami między wewnętrznymi determinantami polityki zagranicznej Gruzji i Mołdawii a uwarunkowaniami zewnętrznymi, skupiając się przede wszystkim na mocarstwowej polityce Federacji Rosyjskiej. Podjętą problematykę badacze analizują w szeroko ujętej perspektywie, ukazując zależności pomiędzy kontekstem historycznym i kulturowym poszczególnych państw a ich kondycją gospodarczą i sytuacją geopolityczną. Efektem pracy autorów jest wieloaspektowy i kompleksowy obraz, podparty koncepcjami teoretycznymi, ukazujący rolę Rosji w polityce małych państw, szczególnie w kontekście ich bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego.

Impresjonistyczna wędrówka „po kręgosłupie Bułgarii” wypełniona wrażeniami, spotkanymi ludźmi, obrazami, smakami i zapachami kraju, który przez ponad pięć wieków trwał w granicach Imperium Osmańskiego, by ostatecznie uzyskać niepodległość dopiero w wieku XX. Ciepła i życzliwa. Zmienna i tajemnicza. Znajoma i nieznana. Intymnie bliska. Taka się jawi Bułgaria wydeptana krokami trójmiejskiego poety, Artura Nowaczewskiego. „Każdy z nas ma swoje mapy wewnętrzne, swoją topografię wyobraźni, stałe punkty, swój ruchomy, rozszerzający się i kurczący jak serce świat. Ten puls to jest właśnie życie. Życie jest zawsze gdzie indziej. A czemuż to «gdzie indziej» nie miałoby być właśnie w Bułgarii?”

Leżąca w sercu Bałkanów Zachodnich Bośnia i Hercegowina to kraj niezwykły i nieco surrealistyczny. Jak w soczewce ogniskują się tu bałkańskie mity i emocje, idee i traumy. Federacja trzech – wciąż nieufnych sobie – narodów i religii, ciężko doświadczona latami wojny domowej i wciąż silnie podzielona, od ponad dwóch dekad stara się o normalność i mozolnie buduje swoją tożsamość na mapie Europy. Nagłówki gazet relacjonujących wydarzenia w Bośni przesłaniają zwykle drugie oblicze tego kraju – wspaniałą (zwłaszcza górską) przyrodę, historyczne miasta słynące z zabytków epoki osmańskiej, wielokulturowość – w jej pozytywnym aspekcie, gościnność mieszkańców, znakomitą kuchnię… Być może dlatego turyści zaglądają tu rzadko, zwykle traktując Bośnię jako kraj co najwyżej tranzytowy. Warto jednak odrzucić stereotypy i przyjechać tu na dłużej, odwiedzając nie tylko Sarajewo (które jednak zobaczyć trzeba!) i Mostar, ale wiele innych ciekawych miejsc – z pewnością wrażenia, jakie przywieziemy z takiej podróży pozostaną niezapomniane i, co może ważniejsze – zmienią nasz obraz tego regionu, także z korzyścią dla jego mieszkańców. Zapraszamy do odkrycia Bośni! Lubisz podróżować samodzielnie? Chciałbyś poznać historię, kulturę i przyrodnicze atrakcje odwiedzanych krajów, regionów i miast? Seria Bezdroża Classic powstała z myślą o Tobie! Ten przewodnik pomoże Ci zaplanować wyjazd, stanie się Twoim wiernym towarzyszem podróży i zapewni pasjonującą lekturę także po powrocie!

Pierwszy tom Series Ceranea stanowi dwujęzyczne komentowane wydanie antologii słowiańskich tekstów źródłowych – 15 tekstów z dziejów herezji dualistycznych na Bałkanach, różnych gatunkowo, stylistycznie i objętościowo. Całość poprzedza studium wstępne zawierające szczegółowy przegląd historii neomanichejskich herezji dualistycznych oraz wnikliwą analizę doktryny bogomilskiej w kontekście innych religijnych ruchów dysydenckich. Do czego porównamy heretyków? Czy do kogoś ich upodobnimy? Gorsi są bowiem od głuchych i ślepych bożków, ponieważ idole są z kamienia i drzewa, nie widzą ani nie słyszą. Heretycy, mając myśli człowiecze, z własnej woli ukamienowali się, nie poznawszy prawdziwej nauki. Lecz czy do demonów ich porównać? Gorsi są od demonów. Demony bowiem boją się krzyża Chrystusowego, heretycy zaś rąbią krzyże i tworzą z nich swoje narzędzia. Demony boją się oblicza Pana namalowanego na desce, heretycy zaś nie kłaniają się przed ikonami, ale nazywają je bożkami. Kosma Prezbiter, Mowa polemiczna przeciwko heretykom