Spis treści Wstęp Jerzy Maternicki, Obrazy dziejów jako przedmiot badań historiograficznych Andrzej Wierzbicki, Hipotezy powstania państwa polskiego drogą podboju „zewnątrzetnicznego” w historiografii polskiej od końca XVIII do połowy XIX wieku ?????? ??????????, ????? ???? ?????????? ? ??????????? ??????????? ????????????? ??? ???????? (Obraz Rzeczypospolitej w romantycznej historiografii ukraińskiej XIX wieku) Andrzej Stępnik, Ukraina i Ukraińcy w koncepcjach „przedmurza”. Preferencje polskich romantyków ????????? ??????????????, ?????????? ???? ? ??????????’??????? ????????????? ?????? ???????? ??? – ??????? ?? ??. (Unia lubelska we wschodniosłowiańskiej historiografii drugiej połowy XIX – początku XX wieku) Jolanta Kolbuszewska, Warszawska szkoła historyczna wobec unii polsko-litewskich Joanna Pisulińska, Polska XVI wieku w pracach historycznych Wincentego Zakrzewskiego Paweł Sierżęga, Obraz I Rzeczypospolitej w pracach Ludwika Kubali Mariola Hoszowska, Dawna Rzeczpospolita we wczesnych pracach Wiktora Czermaka (1882–1887) Norbert Morawiec, „Pany! ne bijte sia, to wse Moskali roblat – tatarszczyna!”. Agatona Gillera i Franciszka Henryka Duchińskiego konstruowanie „turańskości Moskali” ??????? ???????, ?????? ?????, M?? «?????» ?? «?????». ???????? ????????? ??????? ? ??????????? ?????? ? ???????????? ????????? ????? ??????? ???-????????? (Między „Innym” a „Obcym”. Polityka polskiego państwa na ziemiach ukraińskich w badaniach galicyjskich uczniów Michała Hruszewskiego) Eugeniusz Koko, Stanowisko Rzeczypospolitej wobec Kozaczyzny w piśmiennictwie Franciszka Rawity-Gawrońskiego ????? ???????, ????????? ??????? – ??????? ???????. ????? ???????? ??? ?????? ??????? ?????? (Stanisław Kutrzeba – Oswald Balzer. Długa dyskusja o ustroju dawnej Polski) Tomasz Maćkowski, Prusy Królewskie i ich związek z Koroną w badaniach historyków polskich II Rzeczypospolitej Piotr Pasisz, Problematyka upadku Rzeczypospolitej w twórczości historycznej Celiny Bobińskiej. Wybrane przykłady Rafał Stobiecki, Idea jagiellońska w środowisku polskich emigrantów politycznych po 1945 roku Jurate Kiaupiene, Pojęcie i interpretacja wspólnego dziedzictwa Rzeczypospolitej Obojga Narodów we współczesnej historiografii litewskiej

Nazwy miejscowości ziemi lwowskiej stanowią świadectwo historycznego obrazu tego terenu z jego centralnym grodem Lwowem, tak ważnym w świadomości zarówno ukraińskiej, bo przez Rusinów założonym, jak i polskiej, bo stanowiącym dla Polaków ważne centrum kulturalno-polityczne Kresów południowo-wschodnich.

Publikacja jest jednym z pierwszych opracowań omawiających różnorodne problemy występujące obecnie na obszarze postradzieckim. Zawiera materiały z międzynarodowej konferencji naukowej nt. Współczesne problemy obszaru postradzieckiego, zorganizowanej przez instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych Zakładu Historii Najnowszej Powszechnej i Dziejów Migracji oraz Instytut Nauk Politycznych z Zakładu Współczesnych Systemów Politycznych – Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Konferencja zgromadziła naukowców z wielu ośrodków naukowych Polski oraz z zagranicy m.in. z Moskwy, Kijowa, Astany, Biszkeku. Zakres tematyczny opracowań obejmuje kraje Europy Środkowo-Wschodniej, Kaukazu i Azji Centralnej. Duża rozpiętość geograficzna zamieszczonych tekstów pozwoliła na wszechstronne potraktowanie tematu.

Rozwój ukraińskiej myśli historycznej, zwłaszcza dotyczącej dziejów najnowszych, przez długi czas odbywał się w niesprzyjających warunkach – zafałszowano wiele faktów historycznych, które zostały zastąpione przez wymysły i mity, odpowiadające totalitarnemu reżimowi komunistycznemu. Długie panowanie komunizmu w wydaniu radzieckim skutecznie przeciwdziałało ludzkiemu dążeniu do wiedzy. Fakty historyczne zamieniano na narzędzia propagandy, co doprowadziło całe pokolenia Ukraińców do utraty pamięci historycznej. Bezsprzecznie historię ukraińską cechuje złożoność i niejednoznaczność, niemniej próby „upośledzenia” wiedzy historycznej sprawiły, że do dziś istnieje wiele tzw. białych plam – wątpliwości i pytań, na które odpowiedzi będzie szukać jeszcze wiele pokoleń ukraińskich historyków. Współczesne badania nad historią ukraińską, zwłaszcza w pierwszej połowie ?? w., dotyczyły tzw. mocnych tematów, a jednocześnie poza zainteresowaniem badaczy znalazła się ogromna część materiału historycznego, który przy pobieżnym oglądzie zdawał się mieć drugorzędną wartość, niemniej był istotny dla pełnego obrazu epoki. Jednym z takich tematów jest historia ukraińskiego ruchu katolickiego, nieodłącznie związana z dziejami Kościoła greckokatolickiego. Doniosłą rolę odegrała przy tym Akcja Katolicka, która stała się elementem jednoczącym ruch katolicki w okresie międzywojennym.

Omówienie geografii Ukrainy - jej położenia w Europie, obszaru, granic lądowych i morskich - oraz opisy przyrody, w których zawarta jest charakterystyka geologii i tektoniki, zasobów bogactw mineralnych, klimatu i jego cech, zasobów wodnych, gleb i ich właściwości, roślinności i świata zwierzęcego. Autorzy zwracają również uwagę na walory turystyczne i zasoby rekreacyjne oraz na problemy ochrony przyrody. Obok charakterystyki środowiska przyrodniczego w ujęciu całościowym, zaprezentowane zostało również omówienie pięciu podstawowych regionów fizyczno-geograficznych. Pracę zamyka omówienie najważniejszych aktualnych problemów geograficznych Ukrainy.

The dramatic events of Maidan in February 2014 shone a spotlight on the immense problems facing Ukraine. At the same time that Ukraine was undergoing turmoil, its western neighbor Poland was celebrating twenty-five years of post-communism with a rosy economic outlook and projections of continued growth. How could two countries who shared similar linguistic, cultural, economic and political heritages diverge so wildly in economic performance in such a short span of time? The main argument of this book is that institutions, and more specifically the evolution or neglect of the particular institutions needed for a market economy, explain the economic divergence between Ukraine and Poland. This book discusses the evolution of key institutions such as property rights, trade, and the role of the executive branch of government to explain the recent relative performance of the two countries.

Zbiór szkiców, których wątek przewodni dotyczy – zgodnie z tytułem zbioru ale i szerzej – Kresów i „kwestii wołyńskiej”, dla Polaków i Ukraińców fundamentalnego problemu historycznego i politycznego, którego istotnym kontekstem jest kryzys chrześcijaństwa i cywilizacji liberalnej. Zapraszamy w podróż po motywach, wydarzeniach i książkach, w których „kresowość” okazuje się zagadnieniem wcale nie „kresowym”, lecz centralnym i mocno wpisanym w naszą historię i kulturę. Niech nie zdziwi śnieg na okładce. Tak wygląda Stochód zimą. Są miejsca, gdzie – jak w Norwidowych „Syberiach” „Niebo się zdaje przypominać Bogu: «Zimno i mnie!…»”

Polacy mają prawo wiedzieć, kto stał za terrorem i bestialską rzezią, której w barbarzyński sposób dokonano na Wołyniu. Kto zaplanował tamtejsze pogromy i czystki etniczne, wydawał rozkazy i likwidował polskie skupiska, mordując ich mieszkańców. W powszechnej świadomości Polaków oprawcy z Wołynia nie posiadają twarzy. Sytuację tę może zmienić książka Marka A. Koprowskiego, którą trzymają Państwo w rękach. Jej autor – znany popularyzator historii – udowadnia, że za ludobójstwem Polaków na Wołyniu stali konkretni ludzie. Znani z imienia i nazwiska działacze OUN i dowódcy sotni UPA. To oni zaplanowali, a następnie zrealizowali metodyczną operację wymierzoną w polskich cywilów. (…) Zarąbywanie siekierą, rżnięcie piłą, rozbijanie czaszki młotem, palenie żywcem, podrzynanie gardła nożem, topienie w studni, szlachtowanie kosą, wycinanie płodów z brzuchów konających matek, ćwiartowanie, patroszenie, dekapitacja – to nie jest zestawienie makabrycznych średniowiecznych tortur ani wyliczenie metod stosowanych przez czerń kozacką w trakcie powstania chmielnickiego w połowie XVII wieku. W ten sposób członkowie Ukraińskiej Powstańczej Armii mordowali polskich cywilów w 1943 roku na Wołyniu. W ten sposób zadawano śmierć ludziom w Europie w połowie XX wieku. Ludobójstwo dokonane przez ukraińskich szowinistów na polskiej ludności Wołynia przeraża nie tylko swoją skalą, ale również okrucieństwem oprawców. (…) Największym atutem książki Marka A. Koprowskiego jest obfite wykorzystanie źródeł banderowskich. Przede wszystkich wspomnień i meldunków działaczy i żołnierzy tej formacji. Dzięki temu możemy spojrzeć na ludobójstwo Polaków z nowej perspektywy. Nie z perspektywy ofiar, ale z perspektywy katów. Banderowcy wcale bowiem nie ukrywali, że konflikt z Polakami rozwiązali „ogniem i mieczem”. Bez litości i bez pardonu. Z wprowadzenia Piotra Zychowicza Marek Koprowski jest jednym z najciekawszych polskich popularyzatorów historii. „Do Rzeczy” Marek A. Koprowski Pisarz, dziennikarz, historyk zajmujący się losami Polaków. Plonem jego wypraw i poszukiwań jest wiele książek, z czego kilkanaście ukazało się nakładem Wydawnictwa Replika. Za serię książek pod wspólnym tytułem Wołyń otrzymał Nagrodę im. Oskara Haleckiego w kategorii „Najlepsza książka popularnonaukowa poświęcona historii Polski w XX wieku”. Jest też laureatem nagrody „Polcul – Jerzy Boniecki Foundation” za działalność na rzecz utrzymania kultury polskiej na Wschodzie.

Temat badawczy można uznać za w pełni pionierski; jednocześnie książka Patrycji Trzeszczyńskiej wpisuje się w cykl badań zajmujących się emigracją obywateli polskich w latach PRL, zwłaszcza dwóch ostatnich dekadach funkcjonowania tzw. realnego socjalizmu, i dopełnia wiedzę o ówczesnych przemieszczeniach ludnościowych, ich tle i konsekwencjach. Odnaleźć tu można wiele wątków autoetnograficznych. Autorka nie unika tematów trudnych, pisze na przykład o problemach badawczych związanych z percepcją jej samej w niektórych środowiskach migrantów, postawach niechęci, budowaniu barier, i wykazuje się bardzo wysoką świadomością metodologiczną. Przeprowadzone badania to wysokiej próby nowoczesna etnografia, uwzględniająca najważniejsze trendy badawcze w antropologii i studiach migracyjnych ostatnich dekad. Książka stanowi istotny wkład w rozwój dyscypliny, którą reprezentuje autorka, a szerzej: interdyscyplinarnych/ multidyscyplinarnych studiów migracyjnych, wzbogaca wiedzę o procesach migracyjnych w kontekście transkontynentalnym, w których punktem wyjścia jest Polska. dr hab. Jacek Schmidt, prof. UAM Książka imponuje wielością podjętych zagadnień, tropów, wielokrotnością „przesiewania” materiału empirycznego za pomocą zróżnicowanych narzędzi analitycznych. Patrycja Trzeszczyńska z wielką swobodą i pewnością siebie porusza się po terenie badawczym. Wynika to między innymi z czasu poświęconego badaniom oraz z jej gruntownego przygotowania do prowadzenia obserwacji społeczności kanadyjskich Ukraińców, dotychczasowej praktyki, w tym badań prowadzonych wśród polskich Ukraińców, sprawnego łączenia wiedzy antropologicznej z ukrainoznawczą. W rezultacie otrzymujemy pracę nie tylko przenikliwą, ale także dojrzałą, zakończoną interesującymi wnioskami. dr hab. Jarosław Syrnyk, prof. UWr Patrycja Trzeszczyńska – etnolożka i ukrainoznawczyni, adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ. Porusza się na styku studiów nad pamięcią i diasporą, antropologią etniczności i etnologią Europy Wschodniej. Zajmuje się pamięcią kulturową, światami mniejszości etnicznych, związkami pamięci, przestrzeni i narracji, regionalnymi politykami kreowania wizerunku grup i miejsc, zjawiskiem autoprezentacji i kulturowych ekspresji. Od wielu lat prowadzi badania wśród społeczności ukraińskiej w Polsce, w regionach, które Ukraińcy zamieszkiwali do 1947 r., a gdzie do dziś pozostało po nich dziedzictwo kulturowe, oraz na Ukrainie i w Kanadzie. Autorka książek Pamięć o nie-swojej przeszłości. Przypadek Bieszczadów (WUJ, Kraków 2016), Łemkowszczyzna zapamiętana. Opowieści o przeszłości i przestrzeni (WUJ, Kraków 2013) oraz artykułów poświęconych antropologicznym badaniom pamięci kulturowej. Stypendystka MNiSW, University of Toronto i University of Alberta (Edmonton, Kanada).

Aleksandra Herman– doktor socjologii. Adiunktka w Katedrze Socjologii i Antropologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się problematyką podtrzymywania zróżnicowania kulturowego w wielokulturowych środowiskach lokalnych, kobietami w kulturze i społeczeństwie oraz antropologią ciała. Z zamiłowania badaczka terenowa. Badania – a co za tym idzie – praca dr Herman mają unikalny charakter. Autorka świadomie uczyniła swoimi informatorkami wyłącznie kobiety. Jest to bardzo ciekawy i trafny wybór perspektywy obrazowania transferu kulturowego, a nawet szerzej – spojrzenia na problemy mniejszości, między innymi dlatego, że był on dotąd pomijany, a co najmniej nie uwzględniany w dostatecznym stopniu. [Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Fuszary] Autorka w swojej pracy analizuje skomplikowane, niejednoznaczne i trudno poddające się oglądowi obiektywnemu procesy wytwarzania tożsamości kulturowej. Rozległa wiedza Autorki, jej dojrzałość i samodzielność w dokonywaniu selekcji materiałów, szukaniu powiązań i związków logicznych oraz rozstrzygnięć znaczeniowych, a także wielka uważność i ostrożność w czynieniu sądów sprawia, że tekst czyta się z rosnącym zainteresowaniem, czytelnik zaś odkrywa nowe perspektywy widzenia problemu. [Z recenzji dr hab. Doroty Misiejuk]

Ukraińskie serce na polskiej ziemi! Dima Garbowski zaprasza czytelników do swojego świata imigranta, w którym życie tylko z pozoru wydaje się proste i nieskomplikowane. Opowiada o drodze, jaką musiał przejść, by spełnić marzenie o lepszej przyszłości dla siebie i swojej rodziny. Dlaczego postanowili opuścić Ukrainę? Czemu wybrali właśnie Polskę? Czy nie żałują swojej decyzji? Ta książka jest odpowiedzią na te pytania i wiele innych, które często boimy się zadać. Polak z Ukrainy to opowieść o poszukiwaniu szczęścia i walce o lepsze jutro. Poznaj historię polskiej duszy o ukraińskim sercu.

Półwysep Krymski strategiczny element relacji rosyjsko-ukraińskich

Książka stanowi próbę spojrzenia na losy Polaków i Ukraińców rozpatrywane z punktu widzenia dokonań edukacyjnych obu społeczeństw. Jest to syntetyczne ujęcie okresów, gdy obie narodowe pedagogie powstawały, a następnie rozwijały się zarówno w warunkach państw obcych (Imperium Rosyjskiego, Austro-Węgier i Prus), jak i własnych państw narodowych (II RP lub URL) lub zależnych od ZSRR państw komunistycznych (PRL i USRR). Autor stosuje metodę komparatystyki obu pedagogii w długiej cezurze – od końca XIX wieku do drugiej dekady XXI wieku włącznie. Podkreśla także i uzasadnia przesądzającą rolę elit w obu społeczeństwach. Opracowanie jest udaną próbą zarysowania polsko-ukraińskiej perspektywy długiego trwania w formie monografii historyczno-pedagogicznej. Z tego wynika jego użyteczność dla dalszego rozwoju systemów edukacyjnych w trzeciej dekadzie XXI wieku – zarówno w III Rzeczypospolitej, jak i niepodległej Ukrainie – a także rozwoju wzajemnych relacji obu społeczeństw.

Wiek ukraińsko-polski. Rozmowy z Bohdanem Osadczukiem. BOHDAN OSADCZUK Dziennikarz i publicysta, historyk. Urodził się w1920 roku w Kołomyi. Od 194 roku mieszkał w Berlinie. Współpracował z wieloma gazetami ukraińskimi, polskimi, niemieckojęzycznymi. Był między innymi najbliższym ukraińskim współpracownikiem Jerzego Giedroycia i berlińskim korespondentem „Neue Zurcher Zeitung”. Od 1966 roku był profesorem najnowszej historii europejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. W 2001 roku otrzymał Order Orła Białego. Był członkiem rady Kolegium Europy Wschodniej. Zmarł w 2011 roku w Zakliczynie pod Krakowem. „Urodził się w ukraińskiej rodnie, z woli historii został obywatelem I Rzeczypospolitej, a z wyboru – najpierw studentem, a następnie dziennikarzem i profesorem na stałe związanym z Niemcami. Dlatego śmiało można o nim powiedzieć, że był Europejczykiem w pełnym tego słowa znaczeniu, dla którego najważniejszym celem w życiu stało się, jak sam mówił, porozumienie polsko-ukraińskie.” Aleksander Kwaśniewski —————————————————————— „Bohdan Osadczuk, obok Jerzego Giedroycia, stał się głównym architektem zbliżenia między Polską, a Ukrainą.” Jan Nowak – Jeziorański

Publikacja zawiera tłumaczenia na język polski oraz język angielski trzech podstawowych ukraińskich aktów prawnych regulujących sektor energetyczny: 1) ustawy Ukrainy nr 2019-VIII z dnia 13 kwietnia 2017 r. o rynku energii elektrycznej, 2) ustawy Ukrainy nr 329-VIII z dnia 9 kwietnia 2015 r. o rynku gazu ziemnego, oraz 3) ustawy Ukrainy nr 1540-VIII z dnia 22 września 2016 r. o Komisji Narodowej ds. Regulacji Państwowej w Zakresie Energetyki i Usług Komunalnych. Wskazane akty prawne poprzedza wybór przepisów Konstytucji Ukrainy (dokonany przez redaktora pracy), określających „konstytucję gospodarczą” Ukrainy, tj. te przepisy Konstytucji, które odnoszą się do ustroju gospodarczego państwa. Niniejsze opracowanie stanowi pierwszą z dwóch publikacji zaplanowanych w ramach projektu badawczego Narodowego Centrum Nauki nr 2016/21/B/HS5/00054, umowa nr UMO-2016/21/B/HS5/00054, pt. „Regulacja sektora energetycznego w Unii Europejskiej oraz na Ukrainie. Porównanie celów i prawnych środków regulacji sektora energetycznego”.

Treść pracy jest dobrze osadzona w realiach przeprowadzonych badań, oparta na materiałach źródłowych i oryginalnych opracowaniach naukowych. Niektóre wnioski przeprowadzone przez Autora są konkretne i odważne, ale wiarygodne. Autor wyraźnie mówi o zagrożeniach związanych z banderyzmem, który jest ideologią antychrześcijańską i bałwochwalczą, odbiegającą od standardów cywilizacji europejskiej. Za tę profesjonalność i wiarygodność należy się Autorowi wielkie uznanie. Z recenzji ks. prof. Józefa Budniaka Autor dokonał w pracy analizy spojrzenia na unię brzeską z trzech różnych perspektyw […] Na przekór temu, co stara się wykazywać historiografia ukraińska […], prof. Osadczy wykazał, że jakkolwiek strona polska, kościelna i polityczna, nie była inicjatorem i konstruktorem unii — a jeśli nawet była, to jej udział nie był decydujący — jednakże dokonała pełnej adopcji unii. Oczywiście wiązała z nią swe cele eklezjalne, jak i polityczne, ale przede wszystkim była jej „przedmurzem”, do końca swego istnienia politycznego, a także i w czasie zaborów broniącym prawa unii do istnienia i wolności. Tym samym to Rzeczypospolita, tak często oskarżana o wrogość wobec unii, ponosiła wielorakie koszty bycia protektorką unii. Były to koszty przeciwstawiania się siłom zewnętrznym – głównie Moskwie, a potem Rosji oraz wewnętrznym: obozowi prawosławno-protestanckiemu wspieranemu z zewnątrz przez Moskwę (Rosję) i Prusy oraz kozakom, którzy byli wewnętrznymi wrogami unii numer jeden, a także masom chłopskim podburzanym przez wrogów unii podczas powstań i buntów, takich chociażby jak koliszczyzna czy ruch hajdamacki. Ogromną ceną krwi, jaką strona polska zapłaciła za wielowiekową opiekę nad unią, było ludobójstwo na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, w czym czynny udział miało wielu wiernych i duchownych unickich. Z recenzji ks. prof. Stanisława Nabywańca

Treść pracy jest dobrze osadzona w realiach przeprowadzonych badań, oparta na materiałach źródłowych i oryginalnych opracowaniach naukowych. Niektóre wnioski przeprowadzone przez Autora są konkretne i odważne, ale wiarygodne. Autor wyraźnie mówi o zagrożeniach związanych z banderyzmem, który jest ideologią antychrześcijańską i bałwochwalczą, odbiegającą od standardów cywilizacji europejskiej. Za tę profesjonalność i wiarygodność należy się Autorowi wielkie uznanie. Z recenzji ks. prof. Józefa Budniaka Autor dokonał w pracy analizy spojrzenia na unię brzeską z trzech różnych perspektyw […] Na przekór temu, co stara się wykazywać historiografia ukraińska […], prof. Osadczy wykazał, że jakkolwiek strona polska, kościelna i polityczna, nie była inicjatorem i konstruktorem unii — a jeśli nawet była, to jej udział nie był decydujący — jednakże dokonała pełnej adopcji unii. Oczywiście wiązała z nią swe cele eklezjalne, jak i polityczne, ale przede wszystkim była jej „przedmurzem”, do końca swego istnienia politycznego, a także i w czasie zaborów broniącym prawa unii do istnienia i wolności. Tym samym to Rzeczypospolita, tak często oskarżana o wrogość wobec unii, ponosiła wielorakie koszty bycia protektorką unii. Były to koszty przeciwstawiania się siłom zewnętrznym – głównie Moskwie, a potem Rosji oraz wewnętrznym: obozowi prawosławno-protestanckiemu wspieranemu z zewnątrz przez Moskwę (Rosję) i Prusy oraz kozakom, którzy byli wewnętrznymi wrogami unii numer jeden, a także masom chłopskim podburzanym przez wrogów unii podczas powstań i buntów, takich chociażby jak koliszczyzna czy ruch hajdamacki. Ogromną ceną krwi, jaką strona polska zapłaciła za wielowiekową opiekę nad unią, było ludobójstwo na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, w czym czynny udział miało wielu wiernych i duchownych unickich. Z recenzji ks. prof. Stanisława Nabywańca

[...] praca jest nowatorska, zarówno pod względem podjętej problematyki badań, jak i prezentowanej koncepcji pracy, a następnie jej realizacji. [...] Atutem pracy jest jasne i umiejętne określenie celu i hipotez badawczych, które sformułowano na podstawie własnej koncepcji badań i bardzo dobrej znajomości literatury, głównie anglojęzycznej. Nowością jest przybliżenie czytelnikowi problematyki związanej z geografią dzieci praz określonym przez autorkę potencjałem populacji dziecięcej na Ukrainie. Nowością jest również ujęcie przestrzenne tych badań. [...] Praca dostarcza wiedzy o niezindeksowanych dotąd zjawiskach i procesach towarzyszących rozwojowi populacji dziecięcej. Przyczyni się do poszerzenia warsztatu badań - szczególnie w zakresie metodycznym. Będzie też pierwszą publikacją, w literaturze przedmiotu badań, prezentującą tak szczegółowe badania dotyczące potencjału populacji dziecięcej. Z recenzji dr hab. Marii Soi

W ostatnich latach ukazało się sporo publikacji na temat Rzezi Wołyńskiej, ale książka Artura Marino jest na ich tle wyjątkowa. Autor opisuje tragiczne wydarzenia sprzed blisko osiemdziesięciu lat umieszczając je w szerokim kontekście polityczno-społecznym, historycznym oraz kulturowym, i próbuje zrozumieć, jak mogło dojść do tak strasznej zbrodni. Podczas lektury czytelnik uświadamia sobie, że temat Wołynia jest nadal aktualny. Nie tylko dlatego, że nierozliczone zbrodnie z przeszłości mogą mieć wpływ na obecne stosunki polsko-ukraińskie. Również dlatego, że na naszych oczach – nie tylko w Polsce – budzą się demony nacjonalizmu. Czytając książkę Artura Marino nietrudno skonstatować, jaka jest droga od haseł nacjonalistycznych do ich realizacji. Czasami bardzo krótka.

Bohdan Osadczuk) Beauvois odkrywa całe połacie nieznanych faktów i problemów, pomaga w istotny sposób sprawie przywracania pamięci historycznej Polakom, Ukraińcom i Rosjanom. Czyni to naprawdę sine ira et studio w imię maksymalnej rzetelności badacza... Chyba tylko bezstronny i neutralny historyk może dojść do przedstawiania procesów społecznych obarczonych w dotychczasowej historiografii trzech zainteresowanych czy, inaczej mówiąc, biorących udział w ówczesnym rozwoju sytuacji stron, w bardzo odmienny sposób zaangażowanych, balastem mitów i uprzedzeń...