„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch. Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej. Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”. Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo – hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.

Wojna francusko-pruska z lat 1870-1871 brutalnie zmieniła bieg historii Europy. Zaniepokojony ambicjami terytorialnymi Bismarcka oraz miażdżącymi zwycięstwami armii pruskiej nad Danią w 1864 i nad Austrią w 1866 roku, francuski cesarz Napoleon III poprzysiągł zmusić Prusy do uległości. Oparta na wielu materiałach archiwalnych z Europy i Stanów Zjednoczonych, wykorzystanych tu po raz pierwszy, Wojna francusko-pruska Geoffreya Wawro opisuję wynikłą wskutek tego wojnę w porywający i szczegółowy sposób. Kiedy w lipcu 1870 roku mobilizowały się armię, wynik konfliktu jawił się jako niemożliwy do przewidzenia. Prusy i ich niemieccy sojusznicy mieli dwukrotnie więcej żołnierzy, niż Francuzi. Lecz grognards („stare zrzędy”) marszałka Achille’a Bazaine’a owiani byli legendarną sławą najbardziej przedsiębiorczych, zaprawionych w bojach i najcelniej strzelających żołnierzy w Europie, uzbrojonych w dodatku w Chassepoty – najlepsze karabiny świata. Od intryg politycznych, którymi rozpoczęła się i zakończyła wojna, po krwawe bitwy pod Gravelotte i pod Sedanem, oraz ostatnie, mordercze zmagania nad Loarą i pod Paryżem, jest to olśniewająca, solidna historia wojny francusko-pruskiej.

"Nowa historia austriacko-prusko-włoskiej wojny roku 1866, otwierającej drogę do zjednoczenia Włoch oraz Niemiec. Geoffrey Wawro opisuje udaną inwazję Prus na habsburskie Czechy i żałosny upadek austriackiej armii w lipcu 1866 r. Łącząc historię militarną ze społeczną, opowiada o panice dotykającej pułki austriackie w każdym starciu z Prusakami i ukazuje nieudolność ich głównodowodzącego, który roztrwonił strategiczną przewagę, a następnie przegrał przełomową w historii monarchii habsburskiej wojnę, choć większość europejskich ekspertów wróżyła mu zwycięstwo. "

Relacja z rozpoczętej we Lwowie w 1815 roku podróży do Włoch i Szwajcarii małżeństwa Dunin-Borkowskich.

W publikacji podjęto zagadnienia związane z kulturą filmową Włoch po 1980 roku. Poszczególne artykuły dotyczą: włoskiego kina gatunkowego (commedia all'italiana); społecznych i politycznych kontekstów włoskiego kina współczesnego oraz jego realiów produkcyjnych; schyłku kina mistrzów (takich jak Federico Fellini); twórczości zarówno reżyserów starszego pokolenia (m.in. Bernarda Bertolucciego), jak i tzw. nowych autorów (np. Gianniego Amelio, Paolo Sorrentino). Autorzy łączą refleksję naukową z refleksją krytyczną. Oprócz tekstów przekrojowych na temat ogólnych zjawisk we włoskiej kinematografii po roku 1980, w książce znalazły się także artykuły poświęcone poszczególnym twórcom oraz analizy pojedynczych filmów. Czytelnik może zapoznać się z różnymi przejawami twórczości filmowej -od popularnego kina gatunków, przez wybitne osobowości kina włoskiego, aż po refleksję na temat kina dokumentalnego.

„«Książkę o Sycylii» Jarosława Iwaszkiewicza przeczytałem od razu dwukrotnie […]. Starałem się prześledzić poszczególne wątki. Trzy główne występują już od samego początku. A więc rozważania estetyczne. Obok nich wątek refleksji historycznych, społecznych i politycznych i wreszcie nić wspomnień osobistych. Który z wątków najważniejszy? Który z nich dominuje? Oczywiście zdaję sobie sprawę, że samo sformułowanie takich pytań jest niezbyt szczęśliwe. Splatają się przecież te wątki dzięki sztuce pisarskiej Iwaszkiewicza w jakiś piękny wzór i jak w kunsztownym arrasie nie można ich oddzielić, są bowiem elementami nierozłącznej harmonijnej całości, a jednak, gdy teraz myślę o tej książce, najważniejszy w niej wydaje mi się nurt wspomnień osobistych pisarza. Podróże sycylijskie dlatego właśnie stały się tak pasjonującą lekturą, że pozwalają nam lepiej zrozumieć jego twórczość. […] Przecież i o lekturze można powtórzyć słowa Iwaszkiewicza o malarstwie, a mianowicie, że «wyraża ono rzeczy niewypowiedziane przy pomocy przedmiotów drugorzędnych, nieważnych». Do tych rzeczy niewypowiedzianych, a przynajmniej niedopowiedzianych, należy spotkanie ze sztuką włoską, zrozumienie jej jedności w tak różnych przejawach, jak renesansowi Niewolnicy Michała Anioła i starożytne metopy z Selinuntu, próba wytłumaczenia wrażenia, jakie ta sztuka na nim wywarła. Ucząc nas swego spojrzenia na rzeźbę czy obraz, pozwala nam równocześnie zrozumieć swe wiersze i swą prozę. Nie tylko te utwory, które tematycznie związane są z Sycylią, ale i inne, pozornie od niej dalekie. Refleksje nad historią władców spoczywających w grobowcu królewskim katedry w Palermo nie tylko są lekcją historii, ale – i to przede wszystkim – wprowadzeniem czytelnika w fascynujący Iwaszkiewicza problem tęsknoty człowieka Północy do «otoczonego bajką i mgłą Południa»”. Henryk Krzeczkowski, fragmenty recenzji z „Expressu Wieczornego”, 1957, nr 3

Prezentowana Czytelnikowi książka jest kroniką wyprawy. Głównym zadaniem niniejszej pozycji była chęć przekazania polskiemu czytelnikowi rzetelnej relacji na temat państwa włoskiego lat trzydziestych ubiegłego wieku. Tutaj natrafiamy na pierwszy „problem”. A mianowicie Włochy opisane przez Autora są krajem Faszystowskim. Autor wielokrotnie używa zamiennie określenia „państwo Włoskie” i „państwo Faszystowskie”. Dla autora te dwa słowa są synonimami. „Amica Italia”, jak pisał senator Jabłonowski, jest dla autora jednym doskonałym tworem, w którym świat duchowy i materialny, historyczny i teraźniejszy łączy się w jednym punkcie: Włochy = Faszyzm = Mussolini. Drogi Czytelniku, zwracam się do Ciebie z prośbą. Nie oceniaj autora i nie skazuj go na potępienie za wypowiedziane niegdyś słowa. Usiądź wygodnie w fotelu. Daj się ponieść Stefanowi Niebudkowi w wędrówkę przez historię Polski, Europy i Kościoła. Odkryj ten odległy nam współczesnym świat. Z fascynacją równą autorowi tej książki poczuj „ducha Europy”. Odkryj „Wartości Ducha”, które kształtowały łacińską Europę. Daj unieść się porywom serca i w ciszy przeżyj refleksje z podróży do ojczyzny Dantego. Mateusz Kotas Stefan Niebudek (ur. 13 marca 1910, zm. 14 stycznia 1943 w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau) – polski adwokat, publicysta, działacz Narodowej Demokracji w Częstochowie i Warszawie, członek Zarządu Głównego Konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego „Kwadrat”. Członek Narodowego Zrzeszenia Adwokatów. W szkole średniej należał do Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. W czasie studiów związał się z Młodzieżą Wszechpolską, Obozem Wielkiej Polski, Bratnią Pomocą Studencką oraz katolickim stowarzyszeniem świeckim – Sodalicją Mariańską. Od 1934 r., był członkiem władz Stronnictwa Narodowego, gdzie pełnił między innymi funkcję kierownika Wydziału Propagandy Zarządu Głównego SN. Podczas II wojny światowej działacz konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego oraz Rady Głównej Opiekuńczej. Aresztowany 18 maja 1941 r., i wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Uczestnik obozowego ruchu oporu. Rozstrzelany w obozie 14 stycznia 1943 r.

Święty, do którego modlił się ksiądz Dolindo! Józef Moscati – lekarz ubogich W czasach kiedy pacjent był tylko przedmiotem do wyleczenia – Józef Moscati, jako jeden z nielicznych, ostro się temu przeciwstawiał, dbając o chorych z prawdziwą miłością. Stał się jednym z najbardziej znanych lekarzy w Neapolu. Podczas epidemii cholery w 1911 roku na korytarzach szpitala najprawdopodobniej mijał często ks. Dolindo Ruotolo. Święty ksiądz i święty lekarz ramię w ramię towarzyszyli cierpiącym, przynosząc ulgę w cierpieniach fizycznych i duchowych. Po latach, gdy ogłoszono go błogosławionym, przyśnił się matce pewnego młodego robotnika, umierającego na białaczkę. Gdy kobieta zaczęła modlić się za wstawiennictwem Moscatiego, jej syn został uzdrowiony. Kim był człowiek, który całym życiem udowodnił, że świętość nie jest zarezerwowana tylko dla mistyków?

Niniejsza książka jest pomyślana jako kompendium wiedzy o polityce migracyjnej Włoch w określonym kontekście społeczno-politycznym. Jej głównym celem jest próba syntetycznego przedstawienia procesu kształtowania się polityki migracyjnej Włoch. (…) Jest to zarazem historia włoskich migracji w pigułce, próba ukazania najważniejszych procesów oraz przedstawienia głównych argumentów w toczonych na temat migracji dyskusjach i sporach. Przyjęty zakres czasowy pozwala na ukazanie procesu upolitycznienia kwestii migracyjnej i tworzenia regulacji prawnych zarówno w dobie masowej emigracji, jak i w okresie ewolucji Włoch z państwa wysyłającego w państwo przyjmujące imigrantów. Szerokie potraktowanie polityki migracyjnej, łączące wyjazdy i napływ cudzoziemców, umożliwia również dostrzeżenie podobieństw w publicznych dyskusjach i uzasadnieniach przyjmowanych rozwiązań normatywnych oraz pozwala zobaczyć, w jaki sposób władze postrzegają swoją rolę w zarządzaniu migracjami.

Historia niezwykłego życia Nelli Pratesi, pokornej i prostej kobiety z toskańskiego Valdarno, która otrzymała stygmaty na nadgarstkach, na stopach i klatce piersiowej. Mieszkała w małym domu w miejscowości Stagi di Faella, gdzie przeżywała swoją Golgotę aż do odejścia do Nieba w dniu 23 marca 1958 roku. Jezus wybrał ją po to, aby jej „nieuzasadnione” cierpienie było dla wszystkich świadectwem dzieła zbawienia. Ta skromna, niewykształcona, dobra kobieta przyjęła z miłości niesamowite cierpienia na ciele i duszy, ofiarując je Bogu jako wynagrodzenie za zło i grzech ludzi. Autor opowiada o życiu Nelli za pośrednictwem jej Dziennika, spisanego przez nią na polecenie biskupa, oraz dziennika zredagowanego przez jej spowiednika i kierownika duchowego, ks. Aldo Romoliego. Świętość życia Nelli dla tych, którzy ją znali, była czymś niewątpliwym. Poświadczają to słowa uzdrowionych za jej wstawiennictwem, tłumy obecne na jej pogrzebie, a w sposób szczególny zakończony etap diecezjalny jej procesu kanonizacyjnego. 14 września 1954. W tym ostatnim tygodniu nowe rzeczy. (...) Wiele razy czułem miły zapach kadzidła, następnie lilii, bardzo silny. Później, o różnych godzinach, w jej pokoju zaczęła kształtować się bardzo promienna Hostia, pozostawiając silny zapach. We wtorek świetliste promienie, jak gdyby ze złota i ognia, zaczęły dotykać ran, sprawiając ich bardzo ostry i nie do zniesienia ból. Przy tych ostrych bólach myślała, że także stopy zostały zranione, lecz siostra mogła stwierdzić, że były spuchnięte, sine i zaczerwienione, ale bez uszkodzeń (później rany będzie miała także na stopach, zawsze wytwarzane przez Krzyż). Zapach, o którym powyżej, był dostrzeżony także przez siostrę Edoardę, jednak nie mogła określić, jakiej mógłby być natury; zawsze był wyczuwany również przez bratanka Aida. fragment Dziennika ks. Aldo Romoliego, kierownika duchowego Nelli Pratesi

Książka Karoliny Kowalcze-Franiuk jest pionierską pracą w zakreślonym geograficznie obszarze badań. Wyróżnia ją imponujący korpus badawczy, będący owocem wieloletnich obserwacji, a także konsekwentnie stosowane podejście interdyscyplinarne. Autorka w sposób kompetentny i krytyczny przedstawia ustalenia psychologii, socjologii, etnografii mówienia i lingwistyki, wykorzystując je w badaniu konkretnych zachowań językowych osób dwujęzycznych. Ważne jest dla badaczki określenie relacji między bilingwizmem i tożsamością, bo ukazuje to zależność między procesem stawania się osobą dwujęzyczną a przemianą postawy tożsamościowej bilingwisty. W pracy analizowane są konkretne zachowania językowe, kreatywność interlokutorów i emocje; korzystanie z dwóch kodów jest przejawem skuteczności komunikacji, zaś o wyborze języka decyduje jego siła ekspresji. Autorka książki spojrzała na wybór języka komunikacji ze względu na osobę interlokutora, a dopiero w następstwie na kształt językowy wypowiedzi. Opis sytuacji bogato udokumentowany wypowiedziami badanych bilingwistów przynosi ciekawe obserwacje z zakresu etnopragmatyki, które można porównywać z podobnymi badaniami prowadzonymi w innych środowiskach bilingwalnych. Z recenzji prof. dr hab. Elżbiety Sękowskiej

Prezentowany cykl artykułów ukazuje profesjonalistów, którzy zdołali wypracować nowatorską tożsamość ksiązki i nadać jej wyraziste oblicze. Pokazuje ówczesnych czytelników, szkicuje portrety książek, pokazuje strategie i techniki, z jakich korzystali włoscy typografowie i edytorzy w XVI wieku.

Kazimierz Chłędowski, Siena Świat bezwzględnych intryg politycznych, cynicznych polityków, brutalnych najemników, krwawych bitew, zdrad i skrytobójstw… Świat genialnych malarzy, natchnionych rzeźbiarzy, śmiałych architektów, światłych mecenasów sztuki, uduchowionych zakonników, przenikliwych mężów stanu… Kazimierz Chłędowski przedstawia fascynującą opowieść o włoskiej historii i kulturze w niezwykłym okresie – schyłku średniowiecza i renesansu. Jej osią są dzieje Sieny – miasta o mistrzowskiej sztuce, wybitnej architekturze i frapującej polityce. Kazimierz Chłędowski (1843-1920) należał do najwybitniejszych w Polsce znawców włoskiej kultury, jednego z najważniejszych źródeł inspiracji dla polskich myślicieli i artystów w ciągu wieków. Poświęcił jej kilka wysoko ocenianych i popularnych za życia autora prac naukowych i popularyzatorskich, wyróżniających się zarówno kompetencją, jak i stylem. Siena uchodzi za jego najważniejsze dzieło.

Książkę przetłumaczono na 52 języki i sprzedano w ponad 10 milionach egzemplarzy. Film z 2008 roku inspirowany Gomorrą zdobył wiele nagród, w tym Grand Prix festiwalu w Cannes. Serial o tym samym tytule, wyprodukowany przez włoską telewizję, bije rekordy popularności na całym świecie, a teraz także w Polsce! Absolutnie bezprecedensowy włoski bestseller. Roberto Saviano śledzi degradację Neapolu pod rządami kamorry, potężnej, zorganizowanej siatki przestępczej. Kamorra to rozbudowana grupa mafijna działająca na rynku narkotyków, mody haute couture, budownictwa i odpadów, której wpływ całkowicie zmienił życie w Kampanii. Od chwili gdy jako młody chłopiec ujrzał pierwszą ofiarę mafijnych porachunków, Saviano bacznie przyglądał się zmianom zachodzącym w mieście. By napisać Gomorrę, badał mechanizmy działania kamorry i z bliska obserwował, jak korupcja zatacza coraz szersze kręgi, paraliżując miasto. Dzięki zdobytym informacjom autor przedstawił światu zupełnie nowy typ przestępczości zorganizowanej.

With the moral stamina and intellectual pose of a twentieth-century Titan, this slightly built, duitful, unassuming chemist set out systematically to remember the German hell on earth, steadfastly to think it through, and then to render it comprehensible in lucid, unpretentious prose. He was profoundly in touch with the minutest workings of the most endearing human events and with the most contempible. What has survived in Levi's writing isn't just his memory of the unbearable, but also, in THE PERIODIC TABLE and THE WRENCH, his delight in what made the world exquisite to him. He was himself a "magically endearing man, the most delicately forceful enchanter I've ever known" - PHILIP ROTH

Jest córką Emilio Di Giovine skazanego za 100 popełnionych na całym świecie najcięższych przestępstw, byłą żoną Bruno Merico, prawej ręki Emilio, odpowiedzialnego za krwawe wojny gangów z Sycylii, Kalabrii i Mediolanu. Przez kilkanaście lat przemycała pieniądze, broń i narkotyki warte miliony. Widziała mafijne egzekucje. Ale pewnego dnia zrozumiała, że jeśli sama chce przeżyć, musi uciekać. W tej książce złamała najświętszą zasadę Cosa Nostry – zasadę milczenia, żeby opowiedzieć swoją niezwykłą historię: dziewczyny z angielskiego miasteczka, która została księżniczką mafii. Kiedy trzynastoletnia Marisa poznała swojego ojca, była nim zachwycona. Dla niej Emilio DiGiovine był wspaniały, czarujący i kochający. Dla reszty świata – brutalny i bezwzględny. Wiedziała, że zrobi dla niej wszystko, ale nie spodziewała się, jak wiele zażąda w zamian… Porzuciła spokojne życie w Blackpool, gdzie mieszkała z matką Angielką, żeby wrócić do ojca, do Mediolanu. Nie miała pojęcia, że wkracza do najpotężniejszego imperium narkotyków, broni i prania brudnych pieniędzy. Kiedy zakochała się w najbardziej zaufanym żołnierzu ojca, Emilio uznał, że jest gotowa poznać prawdę o rodzinnym biznesie. Wkrótce wciągnęła ją brutalna i mroczna machina przestępczej działalności rodziny…

Ta książka miała nie powstać. Przedstawieni w niej ludzie ukrywają się lub nie żyją. Autor również usłyszał groźby pod swoim adresem. Mafia kalabryjska to dzisiaj najpotężniejszy syndykat zbrodni na świecie. Znana jako ‘ndrangheta, działa w 120 krajach, zarządza bilionami euro, piorąc brudne pieniądze dla cosa nostry, camorry, kolumbijskich karteli i rosyjskiej mafii. Kontroluje 80% rynku twardych narkotyków w Europie. Wpływa też na sytuację polityczną na świecie – szantażowała rządy Tajlandii i Indonezji. Prawdopodobnie to ona stała za śmiercią dziennikarza Jána Kuciaka i wywołała kryzys polityczny na Słowacji. Członków mafii kalabryjskiej łączą relacje rodzinne, a organizacji nie da się opuścić. Nawet jeśli jesteś tylko córką lub żoną. Jeśli odchodzisz, znikasz na zawsze. A jeśli chcesz innego życia dla swoich dzieci, musisz mieć odwagę, aby przeciwstawić się rodzinie, która ci tego nie wybaczy. Która nie będzie mieć problemu z tym, żeby zabić twoją córkę. Nie zawaha się rozpuścić twoich kości w kwasie solnym. Trzy dobre matki znalazły w sobie siłę, aby podjąć największe ryzyko – zdradzić swoich ojców i mężów, żeby ocalić synów i córki. Oto wstrząsające kulisy największej wojny, jaką kobiety wypowiedziały włoskiej mafii w XXI wieku.

Im dalej od Ganfardine, tym więcej armatnich pocisków włoskich mknęło ponad głowami chłopców Rodakowskiego, świadcząc o italskiej odpowiedzi na ostrzał z baterii Kindermanna. Żołnierze pochowali fajki, ktoś próbował żartować: „Ładne ptaszki tu fruwają”! Pułkownik spojrzał po ludziach, uśmiechnął się. Jechali na zabiedzonych chabetach, ale pierwszy przestrach minął. Uniósł wysoko konfederatkę z bogatym pękiem piór o mlecznej barwie. W uszach podporucznika Adolfa Kornbergera zadźwięczały słowa dowódcy: „Za mną dzieci! A gdy stracicie z oczu sztandar, szukajcie białego pióropusza”! Pułk przyspieszył. Po chwili sygnaliści dali znak rozpoczęcia ataku. Konie przeszły w galop. Otwarte szeroko oczy, zaciśnięte usta, mocny zacisk na drzewcu lancy i szabla zwisająca na temblaku u nasady dłoni – taki był obraz pędzących jeźdźców. Przed ułanami uciekała czereda włoskich szwoleżerów, na boki czmychali wysunięci naprzód italscy saperzy... Notka o autorze: Marcin Suchacki – ur. w 1979 roku historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867” stanowi jego piątą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor rozwija wątki zarysowane w artykułach zamieszczonych przezeń na łamach periodyku „De Re Militari”, jak też w książce „Od Magenty do Meksyku 1859–1867: z wojennych dziejów Austrii”, sięgając po niewykorzystane wcześniej źródła i opracowania.

Zebrane w tomie artykuły, stanowiące pokłosie zakrojonych na szerszą skalę badań nad językiem i kulturą Włoch, a także obecnością kultury polskiej we Włoszech, w pewnym zakresie uzupełniają miejsca dotąd – w dialogu kultur polskiej i włoskiej – niedookreślone.

Republika Włoska, Italia, Włochy – Bel Paese, Piękny Kraj, jak mówią sami Włosi. Jacy są ci, którzy tak poetycko nazywają swój kraj? Według Macieja A. Brzozowskiego tacy sami u siebie i wszędzie indziej na świecie – dla świata rzecz niebagatelna, skoro widoczni są na wszystkich kontynentach, a w trzech tylko krajach: Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Argentynie, mieszka obecnie ponad siedemdziesiąt milionów potomków włoskich emigrantów. Wielcy indywidualiści uwielbiający życie stadne, co w ich wykonaniu, nie dajmy się zwieść, wcale nie jest sprzeczne. Skłonni do teatralizacji każdego zdarzenia, rozmowy czy gestu. Łatwo rozpoznawalni po sposobie bycia, niepowtarzalnym włoskim stylu, przywiązaniu do włoskiej kuchni. To właśnie oni – „patchworkowy naród” podzielony z powodu głębokich różnic i animozji, biorących swój początek w niezwykłych zawirowaniach historii i do dziś w myśleniu Włochów wszechobecnych – są bohaterami tej książki. A wraz z nimi Bel Paese, kraj taki, jakim go uczynili. „Półwysep przypomina wielki zatłoczony plac. Są tu wszyscy. Zatrzymują się na parę dni lub na całe życie, wyjeżdżają, może po to, żeby móc wrócić na starość, osiedlają się, bo czują, że mieszkać mogą tylko tutaj”, pisze Maciej A. Brzozowski. I na koniec pozwala nam wejrzeć w to, co w jego stosunku do Włochów i Włoch jest najbardziej osobiste: ludzie, książki i filmy, ulubione miejsca z ich kolorytem i zapachem, smak ulubionych, osobiście przygotowywanych potraw kuchni włoskiej. A wszystko to wypróbować możemy sami!". „Włosi są jak United Colors of Benetton, historia uczyniła z nich mieszankę tyleż barwną co różnorodną. Prędzej poznamy ich po zachowaniu i ubraniu niż wyglądzie czy typie urody. Mało jest chyba na świecie krajów, których mieszkańcy byliby tak trudni do upchnięcia w jednej szufladce. W wypadku Włochów potrzebna jest przepastna szafa. […] Mnie fascynują od trzydziestu lat i jak na razie uczucie nie słabnie. Mamy okresy lepsze i gorsze. Nie lubimy się i ignorujemy. Albo pozostajemy wobec siebie obojętni. Albo – to raczej jednostronne – przepadamy za sobą i wtedy każde moje wakacje, każde moje wolne dni spędzamy razem”. Maciej A. Brzozowski