800 stron, 150 kolorowych ilustracji. Najnowsza książka autora bestsellerów Steve Jobs i Innowatorzy – pobudzający wyobraźnię literacki portret Leonarda da Vinci. Odwołując się do liczących tysiące stron notatników geniusza, a także do najnowszych odkryć związanych z jego życiem i dorobkiem, Walter Isaacson snuje porywającą opowieść i po mistrzowsku splata wątki twórczości artystycznej Leonarda z jego dokonaniami naukowymi. Spod pędzla Leonarda wyszły dwa najsłynniejsze obrazy w historii malarstwa: Ostatnia Wieczerza i Mona Lisa. On sam uważał się jednak nie tylko za malarza, ale też za naukowca i inżyniera. Z pasją graniczącą niekiedy z obsesją prowadził nowatorskie badania nad anatomią człowieka, skamieniałościami, ptakami, maszynami latającymi, botaniką, geologią i sztuką projektowania broni. Niezwykła umiejętność łączenia nauk humanistycznych i przyrodniczych – której symbolem stał się Człowiek witruwiański – uczyniła Leonarda jednym z najbardziej kreatywnych geniuszy w dziejach ludzkości. Łączenie różnorodnych pasji, tak jak z upodobaniem robił to Leonardo, wciąż pozostaje najlepszym sposobem na rozbudzenie w sobie twórczej inwencji. Życiorys Leonarda – nieślubnego dziecka, homoseksualisty, mańkuta i wegetarianina, mającego problemy z koncentracją i ocierającego się czasem o herezję – to także najlepszy dowód na to, że outsider nie musi stać na straconej pozycji. Jego historia uświadamia nam, jak ważne jest, by nieustannie podsycać głód wiedzy, być gotowym do podawania jej w wątpliwość i mieć odwagę myśleć inaczej. Za tak ludzki portret geniusza Isaacson zasługuje na wyrazy najwyższego uznania. „The Times“

Przedmiotem monografii jest funkcjonowanie instytucji oraz mechanizmów demokratycznych na szczeblu lokalnym, ze szczególnym uwzględnieniem nowych form partycypacji obywatelskiej. Badania zostały przeprowadzone na podstawie analizy systemu rozwiązań oraz praktyk funkcjonowania w trzech państwach Europy Południowej: Francji, Hiszpanii i Włoszech. Wybór tych trzech przypadków był podyktowany kilkoma przesłankami: po pierwsze, w państwach tych obserwowane są zmiany o podobnej etiologii, istotnym charakterze i dużej intensywności, pozwalające traktować je jako substancjalne i relewantne; po drugie, wykazują one wiele analogii, umożliwiających łączenie ich w postępowaniu badawczym w jedną szeroką kategorię, a tym samym uzyskanie w procesie analizy ustaleń ponadjednostkowych; po trzecie, ze względu na znikomą prezentację w polskiej literaturze politologicznej omówień lokalnych systemów demokratycznych państw tego obszaru geograficznego w ich aktualnej fazie rozwojowej. Odkrywanie na nowo demokracji lokalnej przez naukę współczesną jest po części reakcją na dominującą przez wiele lat koncentrację uwagi na narodowym poziomie systemu demokratycznego (a także wyłaniającym się porządku ponadnarodowym), a w konsekwencji traktowania w sposób drugorzędny zagadnień dotyczących lokalnego poziomu. Ten stan rzeczy podyktowany był w pewnej mierze przez procesy globalizacji i potrzebę nowego odczytywania zasadniczej kategorii politycznej jaką jest państwo, ale także z powodu trudności wynikających z ogromnego zróżnicowania systemów lokalnych i konieczności uwzględniania wielu zmiennych. Tymczasem lokalne modele demokratycznego rządzenia podlegają w ostatnich latach znacznym przewartościowaniom i przeobrażeniom, które prowadzą do wyłonienia się hybrydalnych systemów instytucjonalnych.

Che storia! Podręcznik - la storia italiana raccontata in modo semplice e chiaro.

W ostatniej dekadzie PRL z Polski wyjechało na stałe ok. 1,3 mln Polek i Polaków. Wśród migrujących byli azylanci stanu wojennego, uchodźcy solidarnościowi, migranci zawodowi o bardzo różnych stopniach wykształcenia i kwalifikacji. Książka opisuje perypetie, jakie napotykali, usiłując wyjechać z PRL i osiedlić się za granicą. Relacjonuje trudne doświadczenia związane z pierwszymi miesiącami i latami pobytu w obcym kraju oraz ze zdobywaniem pozycji zawodowej i stabilności materialnej. Czytelnik towarzyszy bohaterom od lat 80. do współczesności. Publikacja jest uzupełnieniem dotychczasowych badań nad emigracją ostatniej dekady PRL. Analizuje wpływ wydarzeń historycznych, takich jak upadek żelaznej kurtyny czy akcesja Polski do UE, na biografie i tożsamości emigrantów. Autorka poszukuje odpowiedzi na pytania dotyczące strategii integracyjnych polskich imigrantów i ich poczucia przynależności do kultury polskiej i obcej. Główne źródło stanowią ustne relacje emigrantów, zebrane metodą wywiadu biograficznego i pogłębionego. Książka jest próbą zastosowania podejścia interdyscyplinarnego, ponieważ łączy antropologiczne badania terenowe i pytania badawcze z elementami warsztatu historyka – krytyczną analizą źródeł zastanych.

Antonio Gramsci’s Prison Notebooks is a remarkable work, not only because it was written in jail as the Italian Marxist thinker fell victim to political oppression in his home country, but also because it shows his impressive analytical ability. First published in 1948, 11 years after Gramsci’s death, Prison Notebooks ably demonstrates that the writer has an innate ability to understand the relationship between different parts of an argument. This is how Gramsci manages to analyze such wide-ranging topics – capitalism, economics and culture – to explain historical developments. He introduces the idea of “hegemony,” the means by which ruling classes in a society gain, keep hold of and manage their power, and, by carefully looking at how society operates, he reveals the manner in which the powerful deploy a combination of force and manipulation to convince most people that the existing social arrangement is logical and in their best interests ­– even when it isn’t. Gramsci shows exactly how the ruling class maintains power by influencing both political institutions like the courts and the police, and civil institutions, such as churches, family and schools. His powerful analysis led him to the conclusion that change can only take place in two ways, either through revolution or through a slow but constant struggle to transform the belief system of the ruling classes.

In this age of low-cost flights and easy travel, how do you avoid the crowds and find the hidden gems? Expert globe trotter and travel photographer Herbert Ypma guides you through an alternative map of Italy to reveal those hard-to-find places that still hold something special. The experiences and tips that he maps out across the length and breadth of Italy fall into four key categories. ‘Staying in Character’ features thirty-five places to stay, from the grand to the eccentric, all embodying the soul and character of their setting – whether it’s sleeping next to a sloshing canal in Venice, dozing under the plume of Etna’s active volcano or experiencing monastic silence over dinner in Umbria. ‘Eclectic Experiences’ surveys twenty stand-out experiences, from jumping off the cliffs near Otranto to swimming the walls of Dionysius in Ortigia, and from exploring the forgotten farmland of Sicily’s interior to finding the best gelati in Rome. ‘Legend for Lunch’ points you in the direction of the most authentic places to eat, and ‘Convincing Context’ surveys twenty experiences enhanced by nuggets of history. Together they amount to a new map of authentic Italian experiences, and the ultimate answer to the question, ‘What will I do when I get there?’

Bernard Sculteti z Lęborka zawędrował w 1472 roku do Wiecznego Miasta i tam spędził resztę życia. W Rzymie zdobył doktorat prawa kanonicznego i pracował w głównym trybunale papieskim – Rocie Rzymskiej. Otrzymał od papieży wiele zaszczytnych funkcji, m.in. pokojowca, kapelana, hrabiego Świętego Pałacu Laterańskiego, a nawet został nobilitowany. Uzyskał także godności i prebendy kościelne w Gdańsku, Fromborku, Szczecinie, w Inflantach, na terenie Rzeszy Niemieckiej i w odległej Hiszpanii. Przez lata był w Kurii pełnomocnikiem księcia pomorskiego, księcia saskiego, miasta Gdańska oraz biskupa i kapituły warmińskiej. Torował również drogę do kariery Mikołajowi Kopernikowi i jego młodszemu bratu Andrzejowi. W czasie obrad soboru laterańskiego (1512–1517) pełnił obowiązki sekretarza i dzięki jego inicjatywie astronom z Fromborka został wówczas zaproszony do udziału w reformie kalendarza. W dalekim Rzymie Sculteti zachował żywą pamięć o stronach rodzinnych i z dumą podkreślał swoje kaszubskie pochodzenie.

WIZJONERKA Z CORATO Luiza Piccaretta mogłaby być jedną z wielu zwykłych kobiet, które żyją w małych miastach. Z powodu ciężkiej choroby spędza całe dnie przykuta do łóżka. Nigdy nie narzeka na swój los – ma krąg przyjaciółek, których uczy koronkarstwa, sama robi koronki. Jednocześnie jest wielką mistyczką, która nieustannie rozmawia z Jezusem. Jako trzynastolatka widzi Go po raz pierwszy: jej Mistrz upada pod ciężarem krzyża, jest wykończony, prosi o pomoc. To zmienia jej życie i prowadzi do jasnej decyzji: cierpieć razem z cierpiącym Panem. I chociaż ledwie potrafi pisać, spowiednicy nazywają jej łóżko „katedrą mądrości” i „drugim ołtarzem”, a Święta Kongregacja mówi o niej jak o „wizjonerce z Corato”. A ona po prostu była skupiona na swojej misji – objawić światu życie w woli Bożej… Życie tej mistyczki z włoskiego Południa przywodzi na myśl losy św. Faustyny Kowalskiej, św. ojca Pio czy ks. Dolindo Ruotolo. Jakub Jałowiczor, dziennikarz Warto zajrzeć do niecodziennej biografii niecodziennej wizjonerki, która uczy nas codziennego chrześcijaństwa. Wincenty Łaszewski, teolog, pisarz

Autor bada, jak wzbudzająca wiele kontrowersji zasada równych szans (par condicio), wyniesiona do rangi normy prawnej i usankcjonowana orzecznictwem Sądu Konstytucyjnego, wpłynęła na mediatyzację kampanii parlamentarnej we Włoszech w 2018 roku. Wybory te przyniosły bowiem poważną zmianę na scenie politycznej – wówczas doszły do władzy ugrupowania uznawane za formacje protestu, o wyraźnie antysystemowym profilu. Niniejsze studium bardzo dobrze i jednocześnie spójnie łączy atrakcyjność badawczą tematu z jego doniosłością polityczną. Umiejętnością powiązania tych kwestii powinna się odznaczać dojrzała rozprawa medioznawcza, podejmująca aktualną problematykę polityczną jako kontekst prowadzonych rozważań o roli i znaczeniu mediów. I właśnie z taką książką ponad wszelką wątpliwość mamy do czynienia w tym wypadku. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka Bankowicza Dr Maciej Miżejewski – adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stypendysta Universita di Pavia. Od 2014 roku uczestniczy w pracach Komitetu Naukowego (Comitato Scientifico) Comunicazionepuntodoc w Rzymie. W 2018 roku był recenzentem zagranicznym (valutatore straniero) w przewodzie doktorskim (Doctor Europaeus) PhD School Mediatrends, Sapienza Universita di Roma. Prowadzi badania naukowe dotyczące mediatyzacji polityki we Włoszech. Analizuje m.in. tryb kontroli parlamentarnej nadawcy publicznego RAI (Radiotelevisione Italiana) oraz orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego (Corte costituzionale) jako gwaranta pluralistycznej debaty publicznej. Jest autorem m.in. cyklu publikacji dotyczących mediatyzacji włoskiej polityki – monografii Ochrona pluralizmu w polityce medialnej Włoch, Kraków 2013, oraz artykułów: Kryzys pluralizmu mediów we Włoszech w XXI w., [w:] A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Pluralizm mediów, pluralizm w mediach, seria Media Początku XXI w., t. 33, Warszawa 2017; Kryzys modelu zarządzania RAI i jego polityczne uwarunkowania, „Politeja”, nr 49, 2017; Media i polityka we Włoszech, „Politeja”, nr 25, 2013. Opublikował też we Włoszech artykuły naukowe analizujące m.in. funkcję mediów publicznych w systemie politycznym Polski po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej: La crisi della democrazia in Polonia, „Federalismi.it”, nr 22, 2018; Il giornalismo televisivo al tempo della crisi del pluralismo in Polonia, „Comunicazionepuntodoc”, nr 19, 2018; La crisi dell’ordine costituzionale in Polonia negli anni 2015 e 2016 con le sue conseguenze politiche, „Nomos”, nr 1, 2017; Politicization of the media in the first decade of Polish membership in the European Union, „Nomos”, nr 1, 2015; Il sistema radiotelevisivo polacco sullo sfondo delle trasformazioni politiche, „Nomos”, nr 2, 2004.

Lampedusa. Włoska wyspa, choć bliżej z niej do Afryki niż do Włoch. 20 km2 lądu na Morzu Śródziemnym. Najwyższe wzniesienie: 133 metry. Drzew prawie nie ma. Ptaki tylko przelatują nad wyspą. Żyją tu żółwie, króliki i ogromne psy. Oraz 6 400 Lampedusańczyków, przez życie których przewinęło się około 800 000 uchodźców uciekających przed wojną i ubóstwem. Ich łódki rozbijają się u wybrzeży. Morze wyrzuca na plaże buty, puszki z jedzeniem, zabawki... Książka J. Mikołajewskiego to opowieść o wyspie i jej mieszkańcach – lekarzu, księdzu, miejscowym artyście, opiekunce żółwi, profesorze, który kopiuje obrazy Caravaggia – którzy na co dzień obcują z tragedią ludzi przychodzących z morza. Mikołajewski – poeta i znawca kultury włoskiej – z czułością i delikatnością kreśli reporterski portret wyspy, przedsionka Ziemi Obiecanej uchodźców. Lampedusa jest kroplą: skupia się w niej jak w soczewce współczesna Europa i problemy, z którymi musimy się zmierzyć. Wszyscy jesteśmy Lampedusańczykami.

Don Pino Puglisi był proboszczem w dzielnicy Brancaccio w Palermo, opanowanej przez mafię. Wbrew bossom cosa nostry, założył centrum formacyjne "Ojcze Nasz" dla okolicznej młodzieży, ktore zaczęło pełnić bardzo ważną funkcję w tej części miasta. Poprzes towarzyszenie młodym, sport i kulturę wyrywał ich dusze ulicy. Chłopcy i dziewczeta lgnęli do centrum i przestawali stawać sie narybkiem cosa nostry. To wywołało wściekłość wśród mafiosów. Decyzja o wyeliminowaniu Padre Pino została podjęta na najwyższych szczeblach mafijnej władzy, prawdopodobnie przez samego capo di tutti capi - Salvatore Riinę. Egzekucję na nim, w jego 56. urodziny, wykonał elitarny oddział zabójców, zamieszanych w sprawę zamachów na sędziów Falcone i Borsellino. Beatyfikacja Don Pino miała miejsce 15 maja 2013 r.

Il volume che presentiamo ai lettori tiene conto della complessita del fenomeno del conflitto e, nonostante le sfumature negative presenti nell’accezione comune del termine, mira a dimostrare la sua utilita come chiave di lettura di fenomeni di varia natura, come strumento per scoprire le variegate dicotomie della contemporaneita: il vecchio e il nuovo, il digitale e l’analogico, la tradizione e l’innovazione. La presente monografia da spazio alle analisi del fenomeno in ottica interdisciplinare, raggruppate intorno a tre argomenti dominanti: la lingua, l’insegnamento e la letteratura, in cui il conflitto non viene percepito esclusivamente come una forza distruttrice, ma piuttosto come opportunita per nuove interpretazioni e riflessioni.

„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch. Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej. Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”. Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo – hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.

Wojna francusko-pruska z lat 1870-1871 brutalnie zmieniła bieg historii Europy. Zaniepokojony ambicjami terytorialnymi Bismarcka oraz miażdżącymi zwycięstwami armii pruskiej nad Danią w 1864 i nad Austrią w 1866 roku, francuski cesarz Napoleon III poprzysiągł zmusić Prusy do uległości. Oparta na wielu materiałach archiwalnych z Europy i Stanów Zjednoczonych, wykorzystanych tu po raz pierwszy, Wojna francusko-pruska Geoffreya Wawro opisuję wynikłą wskutek tego wojnę w porywający i szczegółowy sposób. Kiedy w lipcu 1870 roku mobilizowały się armię, wynik konfliktu jawił się jako niemożliwy do przewidzenia. Prusy i ich niemieccy sojusznicy mieli dwukrotnie więcej żołnierzy, niż Francuzi. Lecz grognards („stare zrzędy”) marszałka Achille’a Bazaine’a owiani byli legendarną sławą najbardziej przedsiębiorczych, zaprawionych w bojach i najcelniej strzelających żołnierzy w Europie, uzbrojonych w dodatku w Chassepoty – najlepsze karabiny świata. Od intryg politycznych, którymi rozpoczęła się i zakończyła wojna, po krwawe bitwy pod Gravelotte i pod Sedanem, oraz ostatnie, mordercze zmagania nad Loarą i pod Paryżem, jest to olśniewająca, solidna historia wojny francusko-pruskiej.

"Nowa historia austriacko-prusko-włoskiej wojny roku 1866, otwierającej drogę do zjednoczenia Włoch oraz Niemiec. Geoffrey Wawro opisuje udaną inwazję Prus na habsburskie Czechy i żałosny upadek austriackiej armii w lipcu 1866 r. Łącząc historię militarną ze społeczną, opowiada o panice dotykającej pułki austriackie w każdym starciu z Prusakami i ukazuje nieudolność ich głównodowodzącego, który roztrwonił strategiczną przewagę, a następnie przegrał przełomową w historii monarchii habsburskiej wojnę, choć większość europejskich ekspertów wróżyła mu zwycięstwo. "

Relacja z rozpoczętej we Lwowie w 1815 roku podróży do Włoch i Szwajcarii małżeństwa Dunin-Borkowskich.

W publikacji podjęto zagadnienia związane z kulturą filmową Włoch po 1980 roku. Poszczególne artykuły dotyczą: włoskiego kina gatunkowego (commedia all'italiana); społecznych i politycznych kontekstów włoskiego kina współczesnego oraz jego realiów produkcyjnych; schyłku kina mistrzów (takich jak Federico Fellini); twórczości zarówno reżyserów starszego pokolenia (m.in. Bernarda Bertolucciego), jak i tzw. nowych autorów (np. Gianniego Amelio, Paolo Sorrentino). Autorzy łączą refleksję naukową z refleksją krytyczną. Oprócz tekstów przekrojowych na temat ogólnych zjawisk we włoskiej kinematografii po roku 1980, w książce znalazły się także artykuły poświęcone poszczególnym twórcom oraz analizy pojedynczych filmów. Czytelnik może zapoznać się z różnymi przejawami twórczości filmowej -od popularnego kina gatunków, przez wybitne osobowości kina włoskiego, aż po refleksję na temat kina dokumentalnego.

„«Książkę o Sycylii» Jarosława Iwaszkiewicza przeczytałem od razu dwukrotnie […]. Starałem się prześledzić poszczególne wątki. Trzy główne występują już od samego początku. A więc rozważania estetyczne. Obok nich wątek refleksji historycznych, społecznych i politycznych i wreszcie nić wspomnień osobistych. Który z wątków najważniejszy? Który z nich dominuje? Oczywiście zdaję sobie sprawę, że samo sformułowanie takich pytań jest niezbyt szczęśliwe. Splatają się przecież te wątki dzięki sztuce pisarskiej Iwaszkiewicza w jakiś piękny wzór i jak w kunsztownym arrasie nie można ich oddzielić, są bowiem elementami nierozłącznej harmonijnej całości, a jednak, gdy teraz myślę o tej książce, najważniejszy w niej wydaje mi się nurt wspomnień osobistych pisarza. Podróże sycylijskie dlatego właśnie stały się tak pasjonującą lekturą, że pozwalają nam lepiej zrozumieć jego twórczość. […] Przecież i o lekturze można powtórzyć słowa Iwaszkiewicza o malarstwie, a mianowicie, że «wyraża ono rzeczy niewypowiedziane przy pomocy przedmiotów drugorzędnych, nieważnych». Do tych rzeczy niewypowiedzianych, a przynajmniej niedopowiedzianych, należy spotkanie ze sztuką włoską, zrozumienie jej jedności w tak różnych przejawach, jak renesansowi Niewolnicy Michała Anioła i starożytne metopy z Selinuntu, próba wytłumaczenia wrażenia, jakie ta sztuka na nim wywarła. Ucząc nas swego spojrzenia na rzeźbę czy obraz, pozwala nam równocześnie zrozumieć swe wiersze i swą prozę. Nie tylko te utwory, które tematycznie związane są z Sycylią, ale i inne, pozornie od niej dalekie. Refleksje nad historią władców spoczywających w grobowcu królewskim katedry w Palermo nie tylko są lekcją historii, ale – i to przede wszystkim – wprowadzeniem czytelnika w fascynujący Iwaszkiewicza problem tęsknoty człowieka Północy do «otoczonego bajką i mgłą Południa»”. Henryk Krzeczkowski, fragmenty recenzji z „Expressu Wieczornego”, 1957, nr 3

Prezentowana Czytelnikowi książka jest kroniką wyprawy. Głównym zadaniem niniejszej pozycji była chęć przekazania polskiemu czytelnikowi rzetelnej relacji na temat państwa włoskiego lat trzydziestych ubiegłego wieku. Tutaj natrafiamy na pierwszy „problem”. A mianowicie Włochy opisane przez Autora są krajem Faszystowskim. Autor wielokrotnie używa zamiennie określenia „państwo Włoskie” i „państwo Faszystowskie”. Dla autora te dwa słowa są synonimami. „Amica Italia”, jak pisał senator Jabłonowski, jest dla autora jednym doskonałym tworem, w którym świat duchowy i materialny, historyczny i teraźniejszy łączy się w jednym punkcie: Włochy = Faszyzm = Mussolini. Drogi Czytelniku, zwracam się do Ciebie z prośbą. Nie oceniaj autora i nie skazuj go na potępienie za wypowiedziane niegdyś słowa. Usiądź wygodnie w fotelu. Daj się ponieść Stefanowi Niebudkowi w wędrówkę przez historię Polski, Europy i Kościoła. Odkryj ten odległy nam współczesnym świat. Z fascynacją równą autorowi tej książki poczuj „ducha Europy”. Odkryj „Wartości Ducha”, które kształtowały łacińską Europę. Daj unieść się porywom serca i w ciszy przeżyj refleksje z podróży do ojczyzny Dantego. Mateusz Kotas Stefan Niebudek (ur. 13 marca 1910, zm. 14 stycznia 1943 w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau) – polski adwokat, publicysta, działacz Narodowej Demokracji w Częstochowie i Warszawie, członek Zarządu Głównego Konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego „Kwadrat”. Członek Narodowego Zrzeszenia Adwokatów. W szkole średniej należał do Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. W czasie studiów związał się z Młodzieżą Wszechpolską, Obozem Wielkiej Polski, Bratnią Pomocą Studencką oraz katolickim stowarzyszeniem świeckim – Sodalicją Mariańską. Od 1934 r., był członkiem władz Stronnictwa Narodowego, gdzie pełnił między innymi funkcję kierownika Wydziału Propagandy Zarządu Głównego SN. Podczas II wojny światowej działacz konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego oraz Rady Głównej Opiekuńczej. Aresztowany 18 maja 1941 r., i wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Uczestnik obozowego ruchu oporu. Rozstrzelany w obozie 14 stycznia 1943 r.

Święty, do którego modlił się ksiądz Dolindo! Józef Moscati – lekarz ubogich W czasach kiedy pacjent był tylko przedmiotem do wyleczenia – Józef Moscati, jako jeden z nielicznych, ostro się temu przeciwstawiał, dbając o chorych z prawdziwą miłością. Stał się jednym z najbardziej znanych lekarzy w Neapolu. Podczas epidemii cholery w 1911 roku na korytarzach szpitala najprawdopodobniej mijał często ks. Dolindo Ruotolo. Święty ksiądz i święty lekarz ramię w ramię towarzyszyli cierpiącym, przynosząc ulgę w cierpieniach fizycznych i duchowych. Po latach, gdy ogłoszono go błogosławionym, przyśnił się matce pewnego młodego robotnika, umierającego na białaczkę. Gdy kobieta zaczęła modlić się za wstawiennictwem Moscatiego, jej syn został uzdrowiony. Kim był człowiek, który całym życiem udowodnił, że świętość nie jest zarezerwowana tylko dla mistyków?